[RPG] Dimension Travel O3 - Speeltopics

Eindelijk zijn er wetenschappers met het idee gekomen om een tijdmachine te gaan maken. Ze hebben deze klaar, maar hebben nog proefpersonen nodig..
Zodra ze deze gevonden hadden komen ze erachter dat deze machine niet in de tijd reist, maar in verschillende dimensies..
Met een (mislukte) tijdmachine zijn er 15 jongeren belandt in een echte horror wereld. Ze zitten vast en kunnen hier never meer uitkomen.. Tenminste, als het de wetenschappers niet meer lukt om ze er weer uit te halen. Dan moeten de jongeren hun draai in deze wereld vinden.
Gelukkig hebben de wetenschappers een speciale horloge bij ze om gedaan waarmee ze contact kunnen houden. Als je deze kwijt raakt dan heb je een groot probleem..

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta- Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:32 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

"Nu jij je mond open hebt getrokken wel." merkte ze op en ik lachte. Om onze vraag zuchtte ze en nam een trek van haar sigaret. "Dat is de rook van een chagrijn." zei ze uiteindelijk als antwoord, waarnaar ze zich omdraaide en weg liep. "Hahaha, die is ook snel chagrijnig." zei ik lachend tegen Amberlynn en keek haar weer aan. "Daaaag." riep ik Sage nog achterna.

[ bericht aangepast op 5 sep 2012 - 17:21 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Lahey schreef:
Willow Nastya Reyes
Xavier begint hard te lachen en als hij is uitgelachen kijkt hij me alsnog grinnikend aan. 'Zo bedoel ik het helemaal niet. Wil je liever dat ik je Willow noem?' Ik haal mijn schouders op. 'Zolang je me maar geen “meid” noemt,' antwoord ik. 'Dan voel ik me net een twaalfjarige, en ook jouw bezit dus'. Ik frons lichtjes bij dat idee. Ik ben niemands bezit, en vooral de zijne niet.
Na mijn vraagt knik hij en betrekt zijn gezicht. Net als ik wil vragen wat er is glimlacht hij. 'Jij dan?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee,' antwoord ik simpel. 'Ik had het steeds koud,' voeg ik er aan toe. Dat ik niet lekker heb geslapen door die nachtmerrie hoeft hij niet te weten en ik hoef ook geen vragen naar mijn hoofd waarover de nachtmerrie ging. 'Dus,' begin ik dan. 'Wat gaan we vandaag doen? We kunnen lastig elke dag hier een beetje rondhangen'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Amberlynn Jefferson.

Ik fronste toen Sage ineens weer fel tegen Damien begon te doen en ik zuchtte. 'Dag!' riep Damien haar nog leuk achterna en ik gaf hem even een stomp.
Ik vroeg me echt af wat er met haar was, niemand zou zomaar zo doen, toch?
Ik schudde mijn hoofd en zuchtte waarna ik weer op mijn rug ging liggen.
Ik vroeg me af hoe het nu thuis zou zijn? Zouden ze het erg vinden dat ik weg ben gegaan, of niet? Ik beet even onopgemerkt op mijn lip en gaapte.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Damien Hunter

Amberlynn stompte me en ik begon te lachen. "Wat, mag dag zeggen ook al niet meer?" Ik keek haar breed grijzend aan en ging weer op de grond liggen. Rustig keek ik naar de wolken boven me. Zouden we hier ooit wegkomen? Ik verwachtte van niet, het leek er niet op. En in de wetenschapper had ik nou ook niet al te veel vertrouwen.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Amberlynn Jefferson.

Ik moest eigenlijk toch lachen, maar onderdrukte het wat gigantisch mis ging. Ik begon even te lachen.
'Er moet iets zijn waardoor ze zo doet.' zei ik toen even wat serieuzer en zuchtte, maar glimlachte even. 'Doet er niet toe. Waar hadden we het over?' ei ik toen en draaide me zijn kant op.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

(Ik wist ff niets meer.)

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ze haalt haar schouders op. “Zolang je me maar geen ‘meid’ noemt,” antwoord ze en ook ik haal mijn schouders op, lichtelijk nonchalant. “Dan voel ik me net een twaalfjarige, en ook jouw bezit dus.” Ze frons lichtjes en ik kijk haar met een wenkbrauw opgetrokken aan.
“Oké, is best.” Ik neem weer een paar happen van het raar uitziende fruit dat ik in mijn hand heb en kijk iets om me heen. Toch vroeg ik me echt af wie ze tegen was gekomen, ze zou het echt niet alleen gedragen hebben en van die rugzak geloof ik ook niets van.
“Nee,” antwoord ze simpel op mijn vraag. “Ik had het steeds koud,” voegt ze eraan toe en ik frons even, maar besluit er niets op te zeggen. “Dus, wat gaan we vandaag doen? We kunnen lastig elke dag hier een beetje rondhangen.” Ik zucht diep, gooi het overgebleven restje van het fruit weg met een zwaai naar achter en kijk Willow aan. “Jij mag zelf weten wat je gaat doen, maar ik ga aan de machine werken, kijken of ik er wat mee kan. We moeten hier weg,” Ik kijk ondertussen om me heen en wijs naar Sage. “En zij gaat me ermee helpen.”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Damien Hunter

Ze begon te lachen om mij, nadat ze het nadrukkelijk onderdrukt had. "Er moet iets zijn waardoor ze zo doet." zei ze nu wat serieuzer en zuchtte. Daarna glimlachte ze kort naar mij en draaide ze zich mijn kant op. "Doet er niet toe, waar hadden we het over?" zei ze.
Ik haalde mijn hand even door mijn haar heen. "Doet er inderdaad niet toe, ik wil niet vermoord worden door haar chagrijnige hoofd." mompelde ik. "Uh, we hadden het over ons leven geloof ik. Niet dat dat zo interessant was eigenlijk..." Ik keek recht omhoog naar de donkere lucht voordat ik weer naar Amber keek. Ik zuchtte, ik had even geen zin om over mijzelf te praten nu.
"In ieder geval ben ik niet zo interessant, jij wel. Dus als je meer weet, vertel het gerust. Anders ga ik die wetenschapper en Sage stangen, dat klinkt nog wel leuk."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Willow Nastya Reyes
'Oké, is best,' zegt Xavier en hij neemt een paar happen van de vrucht. Mijn blik glijd van hem naar het bos en ik vraag me af of James nog in de buurt is. Waarschijnlijk niet. Tenminste ik zou hier niet rond blijven hangen als hem zou zijn, ik zou op zoek gaan naar eten. Maar andere kant, hij beschouwt ons als zijn eten dus misschien is hij ook nog wel in de buurt. Ik zucht even en speel met het bedelarmbandje rond mijn linkerpols.
'Jij mag zelf weten wat je gaat doen, maar ik ga aan de machine werken, kijken of ik er wat mee kan. Wee moeten hier weg,' zegt Xavier nadat hij de restjes van de vrucht heeft weggegooid. 'En zij gaat me er mee helpen,' vervolgt hij terwijl hij naar Sage wijst. Ik haal mijn schouders op en probeer te verzinnen wat ik zou kunnen doen. We mogen het bos niet in, niet dat ik me daar iets van aantrek maar goed. Ik zou doelloos muziek op mijn iPod kunnen luisteren, die ik hopelijk wel heb meegenomen, maar ik wil niet dat die al gelijk leeg gaat aangezien we hier waarschijnlijk nog een behoorlijke tijd vast zitten. Kijken naar hoe Sage en Xavier de machine repareren, of beter gezegd een poging doen tot, is zo saai dat de kans dat ik dan in slaapval erg groot is. Dan schiet me iets van de vorige dag te binnen. 'Gister zei jij dat ik jou en Sage moest helpen,' zeg ik. 'Of was dat alleen maar zodat ik bij James weg zou gaan?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Lahey --> Reyna

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Willow haalt haar schouders op, alsof het haar niet zou kunnen schelen. En haar kennende voor deze paar uren, kon het haar ook niet schelen. Ik draaide me al om, om aan de machine te werken of in ieder geval te bedenken hoe we die luik konden openbreken zonder enig gereedschap, maar toen ik Willow’s stem hoorde, bleef ik stil staan. Toch dacht ik verder aan die luik, hierbij kon ik melden dat ik er niet helemaal bij was. Alleen iemand met brute kracht kon dat ding openmaken… En zonder gereedschap waren we toch enkel doelloos bezig, maar sterke mannen vallen niet zomaar uit de lucht. Helaas…
“Gister zei jij dat ik jou en Sage moest helpen, of was dat alleen maar zodat ik bij James weg zou gaan?” Ik dacht na, had ik dat gezegd? Shit, ja, dat had ik gezegd. We hadden haar nodig hier, waarom moest ik dat nu ook alweer zeggen? Oh God, omdat ik die gast, James niet vertrouwde, al op het eerste moment niet. En Willow was ook daadwerkelijk zo naïeve om met hem te praten of hem te vertrouwen. Ze had gedacht dat hij Charles was, wat natuurlijk heel stom was, want hoe zou hij hier moeten komen? We hadden maar één tijdmachine en om er nog één te bouwen ben je heel lang bezig. Sowieso, als we er nog een hadden gehad, zou hij juist in de echte wereld moeten blijven en zou hij zeker niet halsoverkop naar ons toe komen.
Ik kreeg een idee, leek alsof ik geraakt werd door een donderslag, waardoor mijn ogen oplichtte en ik razendsnel omdraaide met een grootste glimlach. “James!” Als een kip zonder kop liep ik heen en weer, bedacht me dat ik zo niet verder kwam en hij er niet was en liep vervolgens terug naar Willow met een normale blik op mijn gezicht. “We hebben, helaas, James nodig voor dat luik, want als hij zegt dat hij een wezen is, bestaat hij over een brute kracht die dat ding kan openbreken,” vertelde ik haar, terwijl ik nog steeds om me heen keek of hij ergens was – natuurlijk kon ik hem niet vinden. Lag zeker nog op zijn gat of zo, of zich ergens te vermaken. “Waar is hij? Weet je dat misschien?” Zo kwamen we ten minste ergens, konden we eerder weg!

---

†

James - wezen

Willow en Xavier blijven praten, ik val bijna in slaap van boredom. Natuurlijk is er niets interessants hier, ik kan net zo goed weggaan. Net als mijn ogen dichtzakken hoor ik mijn naam hard. Ik open mijn ogen en zie hoe Xavier als een kip zonder kop rond begint te lopen. Nu wend hij zich weer tot Willow, ik spits mijn oren.
"Waar is hij? Weet je dat misschien?" vraagt hij aan haar. Ik grijns, dit is het juiste moment voor mij om ten tonele te verschijnen. Ik spring met ene grote boog uit de boom waardoor ik naast Xavier land en even grijns en knipoog naar beiden. Ze mogen zelf wel uitzoeken voor wie het bedoeld is, mij maakt het niet uit. Al hou ik van de speelse Willow.
"You called?" vraag ik achteloos. "Deze schone dame wist niet waar ik was, dat was zinloos geweest. Mij roepen is een stuk handiger." verklaar ik vervolgens tegen Xavier en ik steek mijn handen in de achterzakken van mijn broek.

[ bericht aangepast op 10 sep 2012 - 22:32 ]

---

Your make-up is terrible

-Willow Nastya Reyes
Net als ik wil vragen of ik nog een antwoord krijgt draait Xavier zich om met een grote glimlach op zijn gezicht. 'James!' Hij loopt een paar keer te ijsberen voordat hij naar me toe loopt, alleen staat er nu een normale uitdrukking op zijn gezicht. 'We hebben, helaas, James nodig voor dat luik, want als hij zegt dat hij een wezen is, bestaat hij over een brute kracht die dat ding kan openbreken,' zegt hij terwijl hij om zich heen kijk. 'Waar is hij? Weet je dat misschien?'
Ik zucht even en rol met mijn ogen. 'Dat is geen antwoord op mijn vraag'. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk Xavier met één opgetrokken wenkbrauw aan. 'En nee, ik weet niet waar hij is,' antwoord ik. Oké. Dat is niet helemaal de waarheid, ik heb misschien wel een idee waar hij kan zijn. 'En ook al zou ik het wél weten dan zou ik het alsnog niet vertellen omdat jij dan waarschijnlijk toch alleen maar gaat k-' het lukt me nog net op het woord kwijlen in te slikken maar het duurt even voordat ik een logische manier heb gevonden om verder te gaan. 'Raar gaat doen met hem in de buurt,' zeg ik uiteindelijk. 'En ik hoef geen antwoord meer op mijn vraag, ik weet die nu toch al wel'. Ik wil er nog iets aan toe voegen maar wordt onderbroken door James die als één of andere aapman uit de boom springt, waardoor ik alweer schrik. De knipoog negeer ik. 'Je moet echt stoppen met uit bomen te springen,' zucht ik en ik verplaats mijn handen naar mijn zij. 'You called?' vraagt James aan Xavier. 'Deze schone dame wist niet waar ik was, dat was zinloos geweest. Mij roepen is een stuk handiger'. Mijn blik blijft nog even op James gericht voordat die weer terug glijdt naar Xavier. 'Heb je nog iets te zeggen of kan ik me klaar maken om dood te gaan van verveling?'

[ bericht aangepast op 10 sep 2012 - 22:37 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Wait, ik pas mijn stuk even aan]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ze zuchtte, rolde duidelijk geïrriteerd met haar ogen. Wat was er nou weer met haar aan de hand? “Dat is geen antwoord op mijn vraag.” Oh, fucking hel, meende ze dit nu serieus? Ik sloeg mijn hoofd ten teken dat het een stom antwoord was tegen mijn hoofd en bewoog mijn hoofd tegelijkertijd naar achteren, zodat ik praktisch tegen de donkere hemel aan kon kijken. “En nee, ik weet niet waar hij is. En ook al zou ik het wél weten dan zou ik het alsnog niet vertellen omdat jij dan waarschijnlijk toch alleen maar gaat k–”
Mijn blik breng ik afwachtend weer richting haar, laat mijn handen in mijn broekzakken glijden en trek verveelt een wenkbrauw op. Wat wilde ze kwijt, kwijlen? Het leek er wel op. Hierdoor rolde ik geïrriteerd mijn ogen, om de een of andere reden kon Willow als enigste het bloed onder mijn nagels halen. “Raar gaat doen met hem in de buurt. En ik hoef geen antwoord meer op mijn vraag, ik weet die nu toch al wel.”
Wanneer ik mijn mond opentrok om er eens duidelijk wat van te gaan zeggen, kwam James opeens vlak naast mij neer op de grond terecht, waardoor ik vermoeid een hand door mijn haar haalde, vanwege de plotselinge verschijning en de knipoog die hij deed – waarschijnlijk naar Willow, aangezien hij het allemaal wel vermakelijk vond. In tegen stelling tot mij, schrok Willow wel. Natuurlijk, dat was eigenlijk te verwachten. “Je moet echt stoppen met uit bomen te springen,” verzuchtte ze, verplaatste haar handen naar haar zij, maar ik bracht mijn blik weer naar de donkere hemel en schudde mijn hoofd.
“You called?” vroeg James vervolgens naar mij en ik knikte kort terwijl ik naar hem keek. “Deze schone dame wist niet waar ik was, dat was zinloos geweest.” Natuurlijk, nog even, dacht ik, maar antwoordde nog niets. “Mij roepen is een stuk handiger.” Hij stak zijn handen in de achterzakken van zijn broek. “Heb je nog iets te zeggen of kan ik me klaar maken om dood te gaan van verveling?” Ik dacht na, wat zou ik als eerst doen? Juist, Willow op haar plek zetten. Ik draaide me dus weer naar haar toe. “Ik kwijl niet om hem, Willow. Dus als je niets over me weet, wat je ook niet doet, houd dan je mond maar wijselijk dicht.” Mijn blik was serieus, mijn stem bijna dodelijk. “En het lijkt me dat jij hier ook graag weg wilt, dus tenzij je me wilt helpen met de machine, zeur je niet door over de dingen wat jij vindt. Dat helpt niets en niemand. Ik probeer ook enkel terug te raken, daar helpen jou bijdehandse opmerkingen niet bij, maar omdat jij je zo graag wilt ‘vervelen’, ga je gang dan maar.”
Hierna draai ik me om naar James met dezelfde dodelijke, serieuze blik in mijn ogen en gunde Willow geen enkele blik meer waardig. “Hoe erg ik dit ook vind om te zeggen, maar ik heb je nodig.”

---

†

James - wezen

"Heb je nog iets te zeggen of kan ik me klaar maken om dood te gaan van verveling?" vraagt Willow waar ik om moet grinniken. Ik wil haar maar al te graag vermaken, maar nu richt ik me op Xavier voorlopig, helaas. Xavier heeft duidelijk wel besloten om op haar te reageren en draait zich dan ook naar haar om. Ik kijk vermakelijk naar die twee. Hun samen zijn geweldig.
"Ik kwijl niet om hem, Willow. Dus als je niets over me weet, wat je ook niet doet, houd dan je mond maar wijselijk dicht." Ik frons, niet eens?. "En het lijkt me dat jij hier ook graag weg wilt, dus tenzij je me wilt helpen met de machine, zeur je niet door over de dingen wat jij vindt. Dat helpt niets en niemand. Ik probeer ook enkel terug te raken, daar helpen jou bijdehandse opmerkingen niet bij, maar omdat jij je zo graag wilt ‘vervelen’, ga je gang dan maar." Hierna draait hij zich om naar mij met dezelfde dodelijke, serieuze blik in zijn ogen.
"Hoe erg ik dit ook vind om te zeggen, maar ik heb je nodig." Ik lach zachtjes en knik langzaam, terwijl ik hem expres langzaam in mij opneem en even wacht met antwoorden.
"Natuurlijk heb je me nodig. Al weet ik niet of ik zo graag wil dat jullie hier weg gaan. In ieder geval niet zo graag als jullie dan willen." zeg ik als ik klaar ben met kijken. Zijn dodelijke en serieuze blik heb ik volledige genegeerd. "Trouwens, gisteren was kwijlen niets ongewoons, wat is er in die tussentijd gebeurd?" plaag ik hem, de woorden spreek ik net iets te luid uit als ik met een charmante grijns op mijn lippen naar Xavier kijk. Willow pakt het net verkeerd aan, als ze het op de juiste manier doet zal ze ook veel lol hebben in Xavier.

---

Your make-up is terrible