[RPG] Dimension Travel O3 - Speeltopics

Eindelijk zijn er wetenschappers met het idee gekomen om een tijdmachine te gaan maken. Ze hebben deze klaar, maar hebben nog proefpersonen nodig..
Zodra ze deze gevonden hadden komen ze erachter dat deze machine niet in de tijd reist, maar in verschillende dimensies..
Met een (mislukte) tijdmachine zijn er 15 jongeren belandt in een echte horror wereld. Ze zitten vast en kunnen hier never meer uitkomen.. Tenminste, als het de wetenschappers niet meer lukt om ze er weer uit te halen. Dan moeten de jongeren hun draai in deze wereld vinden.
Gelukkig hebben de wetenschappers een speciale horloge bij ze om gedaan waarmee ze contact kunnen houden. Als je deze kwijt raakt dan heb je een groot probleem..

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta- Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:32 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Willow Nastya Reyes
Xavier richt zijn blik op de lucht en kijk dan weer terug naar mij. 'Ik kwijl niet om hem, Willow. Dus als je niets over me weet, wat je ook niet doet, houd dan je mond maar wijselijk dicht,' zegt hij met een serieuze blik en een dodelijke toon in zijn stem. 'En het lijkt me dat jij hier ook graag weg wilt, dus tenzij je me wilt helpen met de machine, zeur je niet door over de dingen wat jij vindt. Dat helpt niets en niemand. Ik probeer ook enkel terug te raken, daar helpen jou bijdehandse opmerkingen niet bij, maar omdat jij je zo graag wilt ‘vervelen’, ga je gang dan maar'. Nadat hij dat gezegd het heeft draait hij zich naar James. Hij is weer eens in de Willow-negeermode. Geweldig. 'Hoe erg ik dit ook vind om te zeggen, maar ik heb je nodig'. James' blik glijdt langzaam over Xavier heen. 'Natuurlijk heb je me nodig. Al weet ik niet of ik zo graag wil dat jullie hier weg gaan. In ieder geval niet zo graag als jullie dan willen,' zegt hij uiteindelijk. 'Trouwens, gisteren was kwijlen niets ongewoons, wat is er in die tussentijd gebeurd?' voegt hij er nog aan toe.
'Ik dacht al dat je aan het kwijlen was,' mompel ik. 'En gatver, ik wil niet eens weten wat er gister jullie gebeurd is,' vervolg ik op een luidere toon waarna ik een vies gezicht trek. Snel schudt ik mijn hoofd om die gedachte eruit te krijgen. 'En trouwens,' begin ik dan tegen Xavier, ook al weet ik dat hij me negeert. 'Jij weet net zoveel over mij als ik over jou weet dus behandel me niet alsof ik niks waard ben. En tuurlijk wil ik hier weg, maar je laat me toch help met die "machine" en ik mag van jou dus ook niet zeuren dus feitelijk ga ik straks wél echt dood van de verveling, aangezien we van jou ook niet het bos in mogen en et cetera'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

CyberLord schreef:
Damien Hunter

Ze begon te lachen om mij, nadat ze het nadrukkelijk onderdrukt had. "Er moet iets zijn waardoor ze zo doet." zei ze nu wat serieuzer en zuchtte. Daarna glimlachte ze kort naar mij en draaide ze zich mijn kant op. "Doet er niet toe, waar hadden we het over?" zei ze.
Ik haalde mijn hand even door mijn haar heen. "Doet er inderdaad niet toe, ik wil niet vermoord worden door haar chagrijnige hoofd." mompelde ik. "Uh, we hadden het over ons leven geloof ik. Niet dat dat zo interessant was eigenlijk..." Ik keek recht omhoog naar de donkere lucht voordat ik weer naar Amber keek. Ik zuchtte, ik had even geen zin om over mijzelf te praten nu.
"In ieder geval ben ik niet zo interessant, jij wel. Dus als je meer weet, vertel het gerust. Anders ga ik die wetenschapper en Sage stangen, dat klinkt nog wel leuk."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
James lacht zachtjes, knikt vervolgens langzaam en neemt me langzaam in zich op. Ik heb zo het idee dat hij het expres doet, dus reageer ik er ook niet op, kijk hem alleen op dezelfde serieuze manier aan. “Natuurlijk heb je me nodig. Al weet ik niet of ik zo graag wil dat jullie hier weg gaan. In ieder geval niet zo graag als jullie dan willen.” Zegt hij als hij klaar is met mij in zich op te nemen, waar ik uiteindelijk toch lichtelijk door begon te knarsetanden. “Trouwens, gisteren was kwijlen niets ongewoons, wat is er in die tussentijd gebeurd?” plaagde hij mij, een charmante grijns siert zijn lippen, maar ik zucht enkel diep. “Ik zou hetzelfde aan jou kunnen vragen,” zeg ik terug, nog steeds de serieuze blik in mijn ogen, maar op mijn lippen speelt een vaag grijnsje af.
“Ik dacht al dat je aan het kwijlen was,” mompelde Willow en ik rolde mijn ogen geïrriteerd. Ze mochten denken wat ze wilde, het had niets te betekenen. En die opmerking slaat nergens op, dus reageren doe ik dan ook niet. “En gatver, ik wil niet eens weten wat er gister tussen jullie gebeurd is,” vervolgt ze op een iets luidere toon waardoor ik mijn wenkbrauw optrek en naar haar kijk, waardoor ik nog net het vieze gezicht dat ze trekt zie. “Er is ook niets te weten, er is namelijk niets gebeurd.” Zeg ik haar, op een doodnormale, nonchalante toon terwijl ik mijn schouders ophaal. Ze schudt haar hoofd.
“En trouwens, jij weet net zoveel over mij als ik over jou weet, dus behandel me niet alsof ik niks waard ben. En tuurlijk wil ik hier weg, maar je laat me toch niet helpen met die ‘machine’. En ik mag van jou dus ook niet zeuren, dus feitelijk ga ik straks wél echt dood van de verveling, aangezien we van jou ook niet het bos in mogen en et cetera.” Ik zucht diep, sla mijn armen kritisch over elkaar en draai me terug naar Willow. Wilde ze me nu expres niet snappen of doet ze gewoon dom? “Ik zeg niet dat ik ook maar iets over jou weet, dat heb je me niet horen zeggen. Ik zeg alleen wat ik denk en je mag wel degelijk helpen met de machine, het helpt alleen niet als je telkens loopt te katten. Daar schiet niemand wat mee op.” Ik doe mijn handen in mijn donkere broekzakken en grinnik even, onbewust. “Als jij zo graag het bos in wil gaan, van mijn part mag je. Ik zei het enkel omdat we niet weten wat daar allemaal is, het zou dus niet handig zijn, maar hé! Als jij op avontuur wilt, ga je gang joh.” Ik doe geen eens mijn best meer haar tegen te houden, koppig kind.

---

†

( Sorry ik maak..zometeen een post xd )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

James - wezen

"Ik zou hetzelfde aan jou kunnen vragen." reageert Xavier terug op mij, nog steeds de serieuze blik in zijn ogen, maar op zijn lippen speelt een vaag grijnsje af. Ergens bevalt dat mij wel, het zorgt er in ieder geval voor dat ik dat gedeelte niet op zal geven.
"Ik dacht al dat je aan het kwijlen was." mompelt Willow en ik moet er zacht om lachen terwijl Xavier geïrriteerd met zijn ogen oprolt en het negeert. "En gatver, ik wil niet eens weten wat er gister tussen jullie gebeurd is." vervolgt ze op een iets luidere toon, met een vies gezicht. Natuurlijk reageert Xavier hierop met zijn gezichtsuitdrukking, het is een hele entertainende show om dit allemaal te volgen. Die twee zijn stapelgek.
"Er is ook niets te weten, er is namelijk niets gebeurd." zegt Xavier tegen haar op een nonchalante toon. Zijn handen steekt hij in zijn achterzakken en plots lijkt het alsof ze een heel normaal gesprek voeren. Het zou me niets verbazen als die twee uiteindelijk bij elkaar zouden komen, áls Xavier hetero was natuurlijk. Maar dat is hij niet, nu is hij van mij tot zijn, snelle, dood.
"En trouwens, jij weet net zoveel over mij als ik over jou weet, dus behandel me niet alsof ik niks waard ben. En tuurlijk wil ik hier weg, maar je laat me toch niet helpen met die ‘machine’. En ik mag van jou dus ook niet zeuren, dus feitelijk ga ik straks wél echt dood van de verveling, aangezien we van jou ook niet het bos in mogen en et cetera." Xavier zucht, slaat zijn armen over elkaar en draait zich om naar Willow. Ik begin bijna te snappen waarom hij zich aan haar irriteerd. Het lijkt wel alsof ze gewoon constant wat te zeuren wilt hebben. Gelukkig is het niet tegen mij dus blijf ik gewoonweg geamuseerd toekijken. Zometeen zal ik haar wel wegsturen, ze verpest mijn interactie met Xavier wel.
"Ik zeg niet dat ik ook maar iets over jou weet, dat heb je me niet horen zeggen. Ik zeg alleen wat ik denk en je mag wel degelijk helpen met de machine, het helpt alleen niet als je telkens loopt te katten. Daar schiet niemand wat mee op." Hij steekt zijn handen in zijn broekzakken en grinnikt. "Als jij zo graag het bos in wil gaan, van mijn part mag je. Ik zei het enkel omdat we niet weten wat daar allemaal is, het zou dus niet handig zijn, maar hé! Als jij op avontuur wilt, ga je gang joh." Ik zucht en wend me tot Willow.
"Ik ben nu niet in het bos, die Aimee krijgt je zo te pakken en die toont weinig genade. Ik heb jullie twee nu al opgeëist, als je haar ziet met haar bijl zeg je dat maar. Anders zal ik haar een behoorlijk lesje leren, dat mag je er best bijvermelden. Veel plezier in het bos." Ik grijns naar haar en draai me om naar Xavier, met mijn rug naar Willow toe. "Zo, waarvoor had je mijn hulp nodig, jongeman? Wacht, het is toch Xavier?" vraag ik met een klein grijnsje. Met mijn handen nog altijd in mijn broekzakken gestoken om niet aanvallend over te komen, doe ik een kleine stap in zijn richting.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Er is ook niets te weten, er is namelijk niets gebeurd,' zegt Xavier op een nonchalante toon en hij haalt zijn schouders op. Ik haal net als hem mijn schouders op. 'Als jij het zegt,' zucht ik maar ik geloof niet wat hij zegt, ze zeggen niet allebei voor niks dat ze zaten te kwijlen.
Xavier slaakt een diepe zucht en slaat zijn over elkaar. 'Ik zeg niet dat ik ook maar iets over jou weet, dat heb je me niet horen zeggen. Ik zeg alleen wat ik denk en je mag wel degelijk helpen met de machine, het helpt alleen niet als je telkens loopt te katten. Daar schiet niemand wat mee op' Hij stopt zijn handen in zijn broekzakken en ik trek lichtjes mijn wenkbrauw op als ik hem zachtjes hoor grinniken. Vindt hij het gek als ik loop te katten en zeuren. Ik zit weet ik veel waar in een andere dimensie, de wezens en monsters hier, of wat ze ook mogen zijn, eten mensen en de kans dat we überhaupt nog terugkomen is erg klein. 'Nou best, als jij vindt dat ik steeds loop te katten zal ik proberen het niet meer te doen, nu blij?' vraag ik op een poeslieve toon maar ik kan het niet laten met mijn ogen te rollen.
'Als jij zo graag het bos in wil gaan, van mijn part mag je. Ik zei het enkel omdat we niet weten wat daar allemaal is, het zou dus niet handig zijn, maar hé! Als jij op avontuur wilt, ga je gang joh'. Ik haal weer mijn schouders op en werp even een blik het bos in. 'Ik ben nu niet in het bos, die Aimee krijgt je zo te pakken en tot weinig genade. Ik heb jullie twee nu al opgeëist, als je haar ziet met haar bijl zeg je dat maar. Anders zal ik haar een behoorlijk lesje leren, dat mag je er best bij vermelden,' grijnst James waarna hij zich naar Xavier draait en met zijn rug naar mij toestaat. Geweldig. Nog iemand die in de Willow-negeermode gaat.
'Als ik je niet kan irriteren door het bos in te gaan is het niks aan,' meld ik Xavier doodleuk waarna ik hem onschuldig aankijk. 'Zo, waarvoor had je mijn hulp nodig, jongeman? Wacht, het is toch Xavier?' hoor ik James aan Xavier vragen terwijl hij een stap in zijn richting zet. 'Oja, ik had tegen James gezegd hoe je heet, dat vind je niet erg toch?' vraag ik daarna. 'Of heb je liever dat hij je Guppy noemt?'

[Zelfs ik zelf erger me aan Willow xd]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
“Nou best, als jij vindt dat ik steeds loop te katten, zal ik proberen het niet meer te doen, nu blij?” vraagt ze op een poeslieve toon, waar ik duidelijk niet in trap, aangezien ik mijn wenkbrauw optrek. “Dat lukt je niet,” meld ik alleen, het was geen uitdaging of iets, al klonk het zo wel. Ik zei het enkel eerlijk en verwachtte er verder ook geen reactie op, en als ze dat wel deed, zou het mij niets uitmaken.
James had zich tot Willow gewend, nadat hij gezucht had. Zou hij er ook gek van worden? Nee joh, dat is onmogelijk, waarschijnlijk vond hij het allemaal wel vermakelijk. Wacht maar totdat ze tegen jou gaat zeuren James, dan vind je het allemaal niet meer zo leuk! “Ik ben nu niet in het bos, die Aimee krijgt je zo te pakken en die toont weinig genade. Ik heb jullie twee nu al opgeëist,” Vrijwel gelijk toen ik dit hoorde, keek ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ons opgeëist? Ik dacht het niet. “Als je haar ziet met haar bijl zeg je dat maar. Anders zal ik haar een behoorlijk lesje leren, dat mag je er best bij vermelden. Veel plezier in het bos.” Hij grijnsde naar haar en draait zich vervolgens om naar mij, zijn rug richting Willow, iets waardoor ik niet kon laten vermakelijk te grijnzen.
“Als ik je niet kan irriteren door het bos in te gaan, is het niks aan,” meld ze me doodleuk, maar ik let niet meer op haar en sla mijn armen dit keer uitdagend over elkaar wanneer ik naar James kijk. Ik wist sowieso wel dat ze alleen de dingen deed die mij irriteerde, waarom? Geen flauw idee, ik snapte niets van vrouwen. Can you blame me dat ik dus niets voor hen voel? Ik dacht het niet. “Zo, waarvoor had je mijn hulp nodig, jongeman? Wacht, het is toch Xavier?” vraagt James met een klein grijnsje en met zijn handen in zijn broekzakken gestoken, doet hij een kleine stap in mijn richting. Wie the heck heeft het –? “O ja, ik had tegen James gezegd hoe je heet, dat vind je niet erg toch? Of heb je liever dat hij je Guppy noemt?” Ik kon het weten dat Willow het persé moest zeggen, maar wanneer heeft ze dat gedaan?
Mijn hart slaat in mijn keel, ik slik hoorbaar de brok in mijn keel weg en probeer mijn hart wat rustiger te laten kloppen, wat enigszins lukt. Nog altijd kijk ik James aan, aangezien het ukkie me toch weer wilde irriteren en dit keer reageerde ik er gewoon niet op. Op een gegeven moment was ik er gewoon klaar mee, en negeerde ik haar. “Dat is inderdaad zo,” beantwoord ik James dus maar, “maar omdat het jou eigenlijk niets aangaat en je mij – ik spreek nu even voor mezelf – niet kunt opeisen, houd jij het gewoon op iets anders. Maakt mij niet uit wat, maar ik wil mijn naam niet uit jouw mond horen.” Meld ik hem, maar trek hem vervolgens wel mee naar de machine aan zijn pols, waarna ik naar het luik in de hoek wijs. “Omdat jij de grote, sterke man bent,” Ik kan het niet laten even verleidelijk te grijnzen, maar kijk snel weg, “mag jij dat luik openslaan.” Ik klop hem op zijn borstkas en kijk hem uitdagend aan, hopelijk zou hij het zo wel aan nemen.

---

†

James - wezen

"O ja, ik had tegen James gezegd hoe je heet, dat vind je niet erg toch? Of heb je liever dat hij je Guppy noet?" zegt Willow. Ik blijf Xavier afwachtend grijnzend, misschien ietwat verlegen, aankijken. Zijn reactie is anders, heviger dan ik had verwacht. Zijn hart klopt zo luid dat iedereen in het bos het wel gehoord moet hebben en hij slikt duidelijk. Hij blijft mij wel aankijken en negeert Willow voor de rest.
"Dat is inderdaad zo." beantwoord hij mij. "Maar omdat het jou eigenlijk niets aangaat en je mij - ik spreek nu even voor mezelf - niet kunt opeisen, houd jij het gewoon op iets anders. Maakt mij niet uit wat, maar ik wil mijn naam niet uit jouw mond horen." meld hij mij, ik kan hem alleen ongelovig aanstaren. Ik heb geen tijd om er iets op te zeggen, hij pakt mij bij mijn pols en trekt mij naar de machine, waar hij naar een luik in de hoek wijst. Ik kijk van het luik naar Xavier.
"Omdat jij de grote, sterke man bent," daarbij grijnst hij even verleidelijk maar kijkt snel weg, "mag jij dat luik openslaan." Hij klopt mij op mijn borstkast en kijkt me dan uitdagend aan. Ik kijk hem wat teleurgesteld aan, dit is niet wat ik ervan verwacht had. Mijn mondhoeken trekken lichtjes naar beneden en ik knik een beetje timide waarna ik mijn blik afwend.
"Natuurlijk, natuurlijk." zeg ik zacht en loop naar het luik toe. Ik kniel erbij neer en geef een behoorlijk slag op het luik, zodat deze indeukt met een hoop kabaal en de hele machine zacht schud. Daarna is het makkelijk om het luik er af te tillen. Ik sta weer op en geef het luik aan Xavier.
"Ik hoop dat dit wel goed genoeg voor je is." zeg ik tegen hem. Ik kan zelf bijna niet zeggen of dit geacteerd is of niet, toch is het zo. Tenminste, dat moet zo zijn, dat hoort. Ik weet niet of ik mezelf moet herpakken en een geintje ervan moet maken of hiermee door moet gaan. Ik weet gewoonweg niet wat meer effect heeft op hem, hij is zo mysterieus. Dat zorgt er allen maar voor dat ik hem des te liever wil vangen in mijn web van bedrog.

---

Your make-up is terrible

[Ga maar gewoon verder want ik heb toch niks waarop ik kan reageren]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Amberlynn Jefferson.

"Doet er inderdaad niet toe, ik wil niet vermoord worden door haar chagrijnige hoofd." mompelde hij. "Uh, we hadden het over ons leven geloof ik. Niet dat dat zo interessant was eigenlijk..." Hij keek naar de lucht en richtte toen zijn blik weer op mij.
"In ieder geval ben ik niet zo interessant, jij wel. Dus als je meer weet, vertel het gerust. Anders ga ik die wetenschapper en Sage stangen, dat klinkt nog wel leuk." Ik lachte even. "Ik ben interessanter eh.." zei ik toen en haalde een wenkbrauw op. "Brandt maar los dan."
Ik leunde op mijn ellebogen en keek hem even met gespleten ogen aan, het was erg donker en het werd er niet echt lichter op.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Damien Hunter

"Ik ben interessanter eh.." zei ze en haalde een wenkbrauw op, "Brandt maar los dan." Ze leunde op haar ellebogen en keek me even aan met gespleten ogen. Dat kwam vast doordat het nog erg donker was en je niet erg veel kon zien. Ik haalde rustig mijn schouders op. "Nou vertel eens, waarom ben je hier? En niet in onze dimensie?" vroeg ik nieuwsgierig, "Ik bedoel, waarom zou je hier naar toe willen. Ik weet wel waarom, maar waarom jij?" Ik keek haar vragend aan. "Oh en heb je thuis een vriendje?" Ik deed een snelle wenkbrauw wiebel en grinnikte toen.

[ bericht aangepast op 11 sep 2012 - 20:52 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Hij keek mij enkel ongelovig aan, alsof het zo raar was dat deze woorden uit mijn mond kwamen? Wanneer we bij de machine aankwamen, keek hij van het luik naar mij. Het is raar, want ik had eerlijk gezegd niet de teleurgestelde blik op zijn gezicht verwacht. Hooguit dat hij ging protesteren omdat hij ons ‘opgeëist had’ en zo niet wilde dat wij eerder weggingen, als dat überhaupt zou lukken. Zijn mondhoeken trekken lichtjes naar beneden, knikt vervolgens een beetje timide en wend zijn blik af. “Natuurlijk, natuurlijk.”
Huh? Dat was raar… Het leek wel alsof hij het niet leuk vond hoe ik reageerde, alsof hij iets anders had verwacht van me. Wat wilde hij dan? In ieder geval niet dat ik mijn verleidelijke-ik van gisteren was, want voor zover ik weet, zat hij daar ook niet bepaald op te wachten. Opeens kwam de kus van gister weer in mijn gedachten en ik haal verwoed een hand door mijn haar, die nu warrig zijn geworden. Het leek alsof ik een ‘avontuurtje’ had gehad of net uit bed was gestapt.
James was naar het luik gelopen en toen hij er neer geknield zat, gaf hij een behoorlijke slag op het luik, waardoor het ingedeukt was en de hele machine zachtjes schudde. “Had ik niet gereageerd zoals je verwacht had?” vroeg ik nieuwsgierig, met een klein grijnsje. Hm, die man zit vol verassingen, dacht ik grijnzend. Hierdoor had ik in elk geval enige waardering voor hem gekregen. Hierna haalt hij gemakkelijk het luik eraf en ik kon de gereedschapskist al zien liggen, waarna hij opstond en mijn blik weer had gekregen. Toen hij het luik aan mij gaf, pakte ik het aan met een charmant glimlachje. “Ik hoop dat dit wel goed genoeg voor je is.” Ik fronste, wat bedoelde hij daar nu weer mee?
Tegelijkertijd dat ik het luik neerzette op de grond tegen de machine aan, zei ik, “Bedankt, James, I owe you. Alleen…” Ik zuchtte diep wanneer ik hem weer aankeek en je kon gemakkelijk de vraagtekens in mijn blik zien. “Waarom hielp je me?” Het klonk zelfs aardig, al kreeg ik niet helemaal de charmante toon eruit. Hierna vervolgde ik echter met een zacht gekuch en een strengere, wantrouwige toon, “Wat voor plan heb je beraamd?”

[ bericht aangepast op 11 sep 2012 - 20:58 ]

---

†

James - wezen

De nieuwschierige vraag van Xavier of dit niet de reactie is die ik verwacht had, negeer ik. Natuurlijk had ik het niet verwacht, ik had gedacht dat hij het irritant zou vinden en hooguit zou katten tegen Willow. Dit is niet wat de bedoeling was! Als ik het luik aan hem gegeven heb, fronst hij. Daarna zet hij het luik op de grond tegen de machine aan.
"Bedankt, James, I owe you. Alleen..." Hij zucht diep, nu richt in mijn blik weer op hem, misschien wel wat nieuwsgierig. De vraagtekens zijn in zijn ogen te zien, zijn hele blik is vragend. Plots ben ik bang voor de vraag die komen gaat, kan ik die wel normaal beantwoorden?
"Waarom hielp je me?" vraagt hij, het klinkt zelfs aardig, met een charmante toon erin. "Wat voor plan heb je beraamd?" vraagt hij vervolgens na een zacht gekuch op een strengeere en wantrouwige toon. Ik leun tegen de wand aan en ik kijk naar Xavier, mijn blik nadenkend. Ik moet een antwoord hebben dat goed genoeg is om hem tevreden te stellen. Ik kijk naar zijn warrige haar, net als gisteravond en haar mijn hand ook door mijn haar heen. Daarna sla ik mijn ogen neer.
"Blijkbaar een plan die jij steeds in de war schopt." Ik kijk nu weer op naar Xavier. "Ik heb helemaal geen plan, ik ben geen monster, Xavier." Ik zeg zijn naam zonder erover na te denken. "Het enige wat ik heb is een instinct, die af en toe een beetje op hol slaat nu omdat het zo lang geleden is dat ik me goed gevoed heb. Ik word zwakker, alles wat hier leeft is niet meer genoeg. Dan duik jij plotseling op, mijn instinct in de war maken. Als dat niet was gebeurt, was één van jullie al niet meer in leven. Ik weet niet meer wat ik moet." Mijn ogen staan wat verwilderd, komt dat nou zo makkelijk uit mijn mond gerold? Ik slik even en haal mijn hand opnieuw door mijn korte haar heen.

[ bericht aangepast op 11 sep 2012 - 21:26 ]

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
James richt zijn blik weer naar mij, het leek ietwat nieuwsgierig. Zou hij oprecht geïnteresseerd zijn in wat ik zou zeggen? Nee, natuurlijk niet, kom op, Xavier! Dat hij je even heeft geholpen met het luik betekend niet dat je hem zomaar kunt vertrouwen, verzet die gedachte uit je hoofd en wel direct!
Na mijn vraag leunde hij tegen de wand van de machine aan en keek nog naar mij, zijn blik is nadenkend. Het leek alsof hij naar mijn haar keek, waardoor ik fronste en wanneer hij zijn hand ook door zijn haar haalde, keek ik hem afwachtend aan. Hij leek nog na te denken over mijn vragen, maar zei ik niets en bleef zwijgzaam, alsof ik dacht dat ik anders dit zou verpesten. Zijn ogen had hij neergeslagen en dit was het moment dat hij begon met praten. “Blijkbaar een plan die jij steeds in de war schopt.” Eh? Ik trok een moeilijk gezicht, als teken dat ik het niet helemaal begreep, maar bleef nog steeds stil. James keek naar mij op en praatte verder.
“Ik heb helemaal geen plan, ik ben geen monster, Xavier.” Eigenlijk had ik gezegd dat ik mijn naam niet uit zijn mond wilde horen, maar ik was te erg met zijn woorden bezig om erop te reageren. Dat en mijn naam klonk best goed uit zijn mond, niet dat ik hem dat aan zijn neus ging hangen. Ik zuchtte even, schudde mijn hoofd en dacht verder na over zijn woorden. Hij is wel een wezen maar geen monster? Nee, oké, misschien waren het vooroordelen van mij en moest ik daar eens nodig mee op gaan houden. Hij had me anders allang vermoord en dat deed hij niet, het leek me zelfs zeer onwaarschijnlijk dat hij gister anders mee was gegaan in de kus. Ik wilde het nog niet geloven, het leek alsof het niet echt gebeurd was.
“Het enige wat ik heb is een instinct, die af en toe een beetje op hol slaat nu omdat het zo lang geleden is dat ik me goed gevoed heb. Ik word zwakker, alles wat hier leeft is niet meer genoeg. Dan duik jij plotseling op, mijn instinct in de war maken. Als dat niet was gebeurt, was één van jullie al niet meer in leven. Ik weet niet meer wat ik moet.” Zijn ogen staan iets verwilderd, waardoor ik kon merken dat hij wel de waarheid sprak. Hij leek het zelf waarschijnlijk ook niet echt te geloven dat hij dit tegen mij zei. “Hoe kan ik het nu in de war schoppen?” Ik snap er werkelijk niets van. James slikt kort en haalt opnieuw zijn hand door zijn haar, waardoor ik naar zijn handelingen kijk en voor een enkele seconde stil ben. Dan begin ik te praten.
“Leef je van bloed of van…” Ik slikte even en flitste mijn blik ietwat ongemakkelijk heen en weer. “het mensenvlees?” Kort sloeg ik mijn ogen neer. “Ik kan je helpen anders.” Meldde ik hem en keek naar hem op met een zelfbewuste blik. Ik stond bij hem in het krijt, het zou niet erg zijn als ik hem hielp door dit te doen, toch?

---

†

[Can I go somewhere with Willow?]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered