[RPG] Dimension Travel O3 - Speeltopics

Eindelijk zijn er wetenschappers met het idee gekomen om een tijdmachine te gaan maken. Ze hebben deze klaar, maar hebben nog proefpersonen nodig..
Zodra ze deze gevonden hadden komen ze erachter dat deze machine niet in de tijd reist, maar in verschillende dimensies..
Met een (mislukte) tijdmachine zijn er 15 jongeren belandt in een echte horror wereld. Ze zitten vast en kunnen hier never meer uitkomen.. Tenminste, als het de wetenschappers niet meer lukt om ze er weer uit te halen. Dan moeten de jongeren hun draai in deze wereld vinden.
Gelukkig hebben de wetenschappers een speciale horloge bij ze om gedaan waarmee ze contact kunnen houden. Als je deze kwijt raakt dan heb je een groot probleem..

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta- Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 12 sep 2012 - 20:32 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

Amberlynn haalde haar schouders op. "Ik wil wel mee." zei ze op een droge toon. Toen hoorde ik geritsel achter me en toen ik omkeek zag ik een jongen aanlopen. Kende ik hem? Ja, nee... Volgens mij. Ik wist het niet. Toen schoot het me te binnen. Ik had hem bij de introductie gezien. "Ik wil ook wel mee." zei hij en ik grinnikte eventjes. "Zo, dus jij wilt de macho van de groep gaan spelen?" vroeg ik hem uitdagend en kwam over eind. "We kijken anders nog wel," begon Willow, "Ik weet alleen dat ik over een paar dagen wel zat ben van die vruchten. Dorpen hebben ze hier lijkt me niet dus eigenlijk is het enige wat overblijft is op dieren jagen, waar ik niet echt voor ben, en andere vruchten zoeken." Ik knikte. "Dat is ook een goed idee, maar misschien heeft 'macho' hier een beter idee." Ik grinnikte en keek hem uitdagend aan. Ik hield wel van een uitdaging.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ik wilde me bijna weer omdraaien, want het leek me nogal zinloos de hele tijd naar zijn rug te staren, totdat hij zich omdraait en me even aankijkt. Hij was net de hele tijd stil gebleven, dus ik wist niet echt wat er nu in zijn hoofd omging of wat hij nu precies wilde, al leek het erop dat hij wilde dat ik wegging.
Hij krabde even aan zijn achterhoofd wanneer hij zich om had gedraaid en ik keek zwijgzaam toe, aangezien ik hem tijd wilde gunnen ook gewoon een normaal antwoord te geven, zonder dat ik er tussen zou komen. Ik voelde me eerder dan wel lichtelijk beledigd, ik was niet zo asociaal om hem niet de tijd te gunnen of uit te laten praten. James leek zich dan ook geen houding weten te geven, iets wat me eigenlijk lichtjes deed grinniken, maar ik onderdrukte het.
“Ik wilde je kussen.” Zei hij uiteindelijk en mijn ogen vlogen open, omdat dit alles behalve was wat ik verwacht had. De zin maalde door mijn hoofd, maar het kwam er gewoonweg niet in. James wilde, uit zichzelf, mij kussen? Het bleef door mijn gedachten gaan, in de hoop dat ik het een beetje werkelijkheid kon maken en het dus ook daadwerkelijk snapte. Dan was er nog de vraag of hij het echt meende of niet, maar dat liet ik nu even terzijde.
“Ja, ik denk dat ik je wel wil vergezellen naar het meertje. Als jij dat tenminste echt wilt en het niet opnieuw intrekt.” Hij glimlacht nu ook lichtjes, ietwat ongemakkelijk, maar toch komt er een charmante uitstraling over, waardoor ik ook weer begon te glimlachen en mijn hand onbewust op zijn schouder legde.
“Dat zal niet gebeuren,” beloof ik met een klein grijnsje en klop een paar keer zacht op zijn schouder, waarna ik hem in de richting van het meertje duwde. “Laten we maar gaan, anders staan we hier morgen nog, en dat zouden we niet willen, toch?” Grijnsde ik, terwijl ik tegelijkertijd mijn hand van zijn schouder over zijn rug liet glijden en toen naast mij liet hangen. Ik begon al te lopen en stak mijn beide handen toen in mijn broekzakken. Misschien kon ik, als we daar waren, ook de wond schoonmaken.

---

†

James - wezen

Zijn geduld doet mij goed, het is iets wat ik nodig heb. Hij lijkt het te begrijpen. Na mijn eerste zin vliegen zijn ogen open, ik zie hem bijna nadenken. Ik kan amper aan de rest beginnen maar doe het toch. Daarna begint Xavier ook ook te glimlachen en legt hij zijn hand op mijn schouder. Ik voel de warmte door mijn leren jack en shirt heen.
"Dat zal niet gebeuren." belooft hij met een klein grijnsje en hij klopt een aantal keer zacht op mijn schouder, waarna hij me in de richting van het meertje duwt. "Laten we maar gaan, anders staan we hier morgen nog, en dat zouden we niet willen, toch?" grijnst hij, terwijl hij zijn hand van mijn schouder over mijn rug laat glijden en mij laat rillen. Hij steekt zijn handen in zijn beide broekzakken als hij al begint met lopen. Ik ga naast hem lopen.
"Misschien vind ik het wel helemaal niet erg. Als jij hier ook blijft, tenminste." grinnik ik zacht. "Maar ja, het meertje. Dat is meer zo ver, we hebben al behoorlijk wat gelopen." zeg ik en ik hou een grote overhangende tak opzij zodat Xavier er eerst langskan, waarna ik hem volg. Ik hoor inderdaad enkele minuutjes later het geluid van water, ik weet niet of Xavier het ook al kan horen. Glimlachend pak ik hem bij zijn pols vast en neem ik hem de laatste honderd meter op sleeptouw.
"Ik zei het toch!" zeg ik als we tussen de bomen vandaan komen en het water voor ons verschijnt. "Heb je zin om te zwemmen?" grijns ik vervolgens en er verschijnt een ondeugende twinkeling in mijn ogen.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Niet snel erna gaat James naast me lopen en automatisch kijk ik vanuit mijn ooghoeken naar hem. “Misschien vind ik het wel helemaal niet erg. Als jij hier ook blijft, tenminste.” Grinnikte hij zacht, waar ik eerlijk gezegd ook door moest grinniken en ik onderdrukte het dit keer niet. De omgang leek nu opeens veel opener, alsof het helemaal niet gebeurd was. Misschien moest het een keer ook gebeuren, dan konden we beide weten wat er nu eigenlijk was. Erop antwoorden deed ik trouwens maar niet, ik zou niet weten wat ik moest zeggen, behalve een verleidelijke opmerking, maar dat leek me nu niet zo’n goed idee.
“Maar ja, het meertje. Dat is niet meer zo ver, we hebben al behoorlijk wat gelopen.” Zegt hij en ik knikte als bevestiging dat ik het snapte, hij hield terwijl ik dat deed net een grote overhangende tak opzij zodat ik er langs kon. Hoewel ik heren die gentleman-achtig deden vaak al zeikerds vond, stond het wel bij James. Heel goed zelfs, waardoor ik een zachte, goedkeurende zucht liet. Hij was me hierna gevolgd.
Enkele minuutjes later, ondertussen had ik geprobeerd mijn blik voor me te houden maar ik kon het niet vol houden en keek telkens in mijn ooghoeken naar hem, pakte hij opeens glimlachend bij mijn pols vast en neemt me abrupt mee op sleeptouw. Ik hoorde het geluid van water waardoor ik al lichtelijk begon te grijnzen, we waren er bijna! “Ik zei het toch!” zegt hij als we tussen de bomen vandaan komen en het water voor ons verschijnt. Het geluid klinkt bijna als muziek in mijn oren, ik heb altijd al van het water gehouden. “Ja, je zei het inderdaad.” Lachte ik, maar het klonk anders dan mijn normale stem of gegrinnik, het klonk zelfs bijna kinderlijk, alsof ik vrij was. Hierna keek ik van het water terug naar James.
“Heb je zin om te zwemmen?” grijnst hij en een ondeugende twinkeling verschijnt er in zijn ogen, waardoor er ook een grijns op mijn lippen komt. Kort bleef ik hem peilend aankijken, maar haalde toen mijn schouders op. “Ach ja, waarom ook niet?” antwoordde ik nonchalant en voordat ik mijn zwarte blouse op de grond liet vallen, haalde ik nog een hand door mijn haar. Nu was de verscheurde jas om mijn wond zichtbaar en ik keek er even na, maar zuchtte toen en schopte mijn schoenen uit.

---

†

James - wezen

"Ja, je zei het inderdaad." lacht hij en ik merk op hoe kinderlijk hij klinkt. In ieder geval niet zoals hij normaal praat. Ik vraag me af waar het door komt, het water, of de sfeer die duidelijk een stuk opener geworden is. Na mijn vraag blijft hij me peilend aankijken, met een grijns op zijn lippen. Hij haalt uiteindelijk zijn schouders op.
"Ach ja, waarom ook niet." antwoord hij nonchalant. Hij haalt zijn hand door zijn haar en laat de zwarte blouse al snel op de grond vallen. Ik bewonder hem enkele seconden en scheur mijn blik los. Nee, mannen zijn er niet om bewonderd te worden, daarvoor zijn vrouwen, spreek ik mezelf streng tegen. Toch lijkt hij er anders uit te zien dan gisteren, het trekt me in ieder geval meer aan. Schaamteloos trek ik al mijn kleding uit, waarna ik naar de rand van het water ren.
"Wie er als eerste in ligt!" roep ik nog voordat ik verder ren en een duik neem in het frisse water. Het is wat aan de koude kant, het is ook niet opgewarmt door de zon die hier maar zelden schijnt. Dan is het water pas echt lekker, maar nu is er ook niets mis mee, vind ik. Ik zwem een stuk naar voren, het water word al snel behoorlijk diep. Er flikkerd een donkere schittering over het wateroppervlak dat word gerimpelt door mijn bewegingen. De kleine golfjes kabbelen rustig tegen de kant en mijn lichaan aan.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Als ik opkijk, merk ik de blik van James op me, maar hij wend net zijn blik af, waardoor ik lichtelijk grinnik. Het is echter mijn beurt om naar hem te staren wanneer hij zijn kleding uittrekt. Zijn jack, shirt… Volgens mij heb ik hem nog niet met ontbloot bovenlijf gezien, hij had die van mij al wel meerdere keren gezien en voor een klein moment merk ik dat ik aan het staren ben.
Zonder enige schaamte had hij al zijn kleding uitgetrokken, waarna hij naar de rand van het water rent. Mijn handen waren halverwege in hun handelingen gestopt, ik kon enkel stom en bevroren staren naar James zijn lichaam. Ik moest toegeven dat ik me nu alleen nog maar meer tot hem aangetrokken voelde, hoe erg ik dat deels ook vond. James was echt, ik moest het me nog waar maken, naakt het water in gerend, met zijn goddelijke lijf.
“Wie er als eerste in ligt!” had hij nog geroepen voordat hij verder rent en een duik neemt in het water. Nu onderbrak hij mijn gedachtes pas en open mijn mond om wat te zeggen, maar er komt weer een en dezelfde lach uitrollen, terwijl ik snel de rest van mijn kleding uitdoe, behalve mijn boxer. Ik voel me ongemakkelijk, maar toch ook weer niet. Mooi niet dat ik alles uit ga trekken, ik ben niet zoals James. Dat kan ik niet zomaar! “Je speelt vals!” riep ik hem grinnikend toe, “Ik moest me nog uitkleden, anders had ik gewonnen!” Vast niet, zeker niet als ik toch de hele tijd zijn lichaam aan het bewonderen ben. Het is gewoonweg niet meer gezond.
Ondertussen had ik gekeken hoe James in het water zwom en voordat ik naar hem, en het water, toe snelde, haalde ik het ‘verband’ van de wond af en legde deze op mijn kleding. Toen ik eenmaal in het water was, deed ik even mijn ogen aangenaam dicht, omdat het water voor mij goed voelde. Hierna opende ik ze weer en zwom richting James met een grijnsje. “Ik had eigenlijk niet gedacht dat we helemaal naakt moesten, dus heb ik je de nachtmerrie maar bespaart en mijn boxer aangehouden.” Ik kon het niet laten en er verscheen een ondeugende blik in mijn ogen.

---

†

[Hehe, morgen niet naar school.]

James - wezen

Ik had best wel door dat hij naar me aan het kijken was, net zoals hij volgens mij ook door had dat ik naar hem keek, daarvoor. Ik stop met zwemmen en kijk toe hoe Xavier zich verder uitkleed nadat hij gelachen heeft. Ik grinnik zachtjes. Hij kleed zich geheel uit, behalve zijn boxer. Dat vertelt me wel genoeg.
"Je speelt valt!" roept hij me grinnikend toe. "Ik moest me nog uitkleden, anders had ik gewonnen!" Ik lach zachtjes. "Natuurlijk, geloof je het zelf?" vraag ik plagerig vanuit het water. Voordat hij naar het water komt, haalt hij de reep zelfgemaakt verband van zijn arm af en snelt dan op het water af. Nu is het mijn beurt om zijn lichaam en spieren in actie te zien. In het water sluit hij zijn ogen, waarna hij ze weer opent en mijn richting op zwemt met een grijnsje.
"Ik had eigenlijk niet gedacht dat we helemaal naakt moesten, dus heb ik je de nachtmerrie maar bespaart en mijn boxer aangehouden." zegt hij en ondertussen verschijnt er een ondeugende blik in zijn ogen. Ik zwem hem tegemoet met een speelse lach op mijn lippen. Het is allemaal enorm uitdagend en mijn bloed gaat er sneller van stromen. Ik geef mezelf over aan mijn impulsen.
"Nachtmerrie zeg je?" vraag ik aan hem. "Misschien zal ik die nachtmerrie toch maar moeten controleren." Het is vooral een beetje geplaag, toch zwem ik naar hem toe en kom ik erg dichtbij, mijn hand raakt zijn arm en plagerig pak ik de randen van zijn boxer vast, onderwater. Ik zal het nooit zomaar doen, ik weet niet eens of ik het al durf. Het is dus echt alleen maar geplaag.

---

Your make-up is terrible

(Ah, dat is zeker nice! Ben je vrij?)

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
James lachte zachtjes. “Natuurlijk, geloof je het zelf?” vraagt hij plagerig vanuit het water, maar erop terug antwoorden dat ik er eigenlijk geen bal van geloofde, zou ook niet werken, dus hield ik mijn mond maar.
Het water voelde goed toen ik er in lag, weliswaar niet heel warm, maar de koelte ervan deed me wel goed. Gelukkig was de wond gestopt met bloeden, het was dan ook niet een hele diepe wond, daar had ik wel aan gedacht. Toen James me plotseling tegemoet zwom met een speelse lach op zijn lippen, kon ik het niet laten en merkte hoe mijn hart sneller begon te slaan.
“Nachtmerrie zeg je?” vraagt hij aan mij, waar ik enkel wazig op knik, ten teken als bevestiging. Toch probeerde ik zo goed mogelijk de grijns op mijn gezicht te houden, waarvan ik niet eens zeker wist of het lukte. “Misschien zal ik die nachtmerrie toch maar moeten controleren.” Ook al was het waarschijnlijk enkel geplaag, het deed meer met me dan ik wilde, want ik merkte hoe dit keer ook mijn ademhaling zwaarder, heser werd.
Wanneer hij dichtbij mij was gekomen, raakte hij met zijn hand mijn arm aan en vrijwel gelijk voelde ik een rilling door mijn lichaam gaan. Ik keek hem met een charmant glimlachje op mijn gezicht geplakt aan – afwachtende wat hij zou doen en of hij überhaupt verder durfde gaan. Plagerig pakt hij dan toch echt de randen van mijn boxer vast, onderwater en kort kijk ik ernaar, voordat ik mijn blik weer terug in die van hem boor. Waarom speel je niet gewoon mee, Xavier? Je weet dat je het leuk vind, eveneens dat James het vast weet. Het kan vast geen kwaad…
Een verleidelijke grijns sierde mijn lippen toen ik mijn handen laag op zijn middel zette en plagerig naar boven ging, over zijn gespierde borstkas, terwijl ik zijn reactie peilde. “O ja?” vroeg ik, met een gewaagde toon eraan verworven, mijn blik nog steeds op hem gericht. “Ik ben benieuwd naar wat je van die nachtmerrie vind dan,” Grinnik ik, ietwat speels en kom expres nog wat dichterbij, maar wanneer ik dit deed, vroeg ik me af wat het nu met hem deed, want mij deed het wel degelijk iets.

---

†

[Yeah, stageplekloos ofzo. Vandaag moest ik om 13:15 beginnen, vandaar dat ik ineens weg was haha. Ik moest naar de trein rennen, anders kwam ik te laat.]

James - wezen

Ik hoor zijn hart sneller slaan en nadat ik dat gezegd heb, word zijn ademhaling zwaarder en heser. Hij krijgt een charmant glimlachje op zijn gezicht geplakt en als ik de randen dan vast pak, kijkt hij ernaar en dan weer terug naar mij, waar hij zijn blik inboort. Een verleidelijke grijns siert zijn lippen terwijl hij zijn handen laag op mijn middel zet. Ook mijn hart begint nu sneller te kloppen. Hij gaat nu plagerig naar boven, over mijn gespierde borstkas heen en mijn ogen worden groot van verbazing terwijl mijn huid gloeit en ik ril.
"Oh ja?" vraagt hij, met een gewaagde toon eraan verworven. "Ik ben benieuwd nar wat je van die nachtmerrie vind dan." grinnikt hij speels en hij komt nog iets dichterbij. Ik krijg het plots enorm warm, de zenuwen gieren door mijn lichaam heen. Durf ik dit wel? Ik slik eens, tover mijn charmante grijns terug en haak mijn duimen onder het elastiek. Oké, dit heb ik nooit eerder gedaan.
"Je maakt me steeds benieuwder. Is het goed als ik je nu wel Xavier noem?" vraag ik iets plagerig. Ik wacht het antwoord niet af, ik weet dat ik nu moet handelen omdat ik het anders nooit van mijn leven meer ga durven. Ik weet niet of ik me dat wel kan veroorloven. Ik neem een hap adem, duik onderwater en trek zijn boxershort mee. Mijn ogen knijp ik stevig dicht zodat ik niets kan zien, ik wil het niet bewust. Ik duik zover dat hij om zijn tenen heenglip en ik kom weer naar boven, waarna ik het zwarte stuk stof voor zijn neus laat bungelen. Het water druipt eruit.
"Ik zou het eigenlijk geen nachtmerrie noemen, zoals ik al dacht." verklaar ik, alsof ik mijn ogen niet dicht gedaan heb. "Mooi droom." grijns ik en ik knipoog.

---

Your make-up is terrible

(Oh, is het zo erg als je er geen hebt? En sorry dat ik niet meer antwoordde, ik was in slaap gevallen, haha. Ik was echt moe. 8D)

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Op het moment dat ik mijn handen plagerig over zijn borstkas naar boven laat gaan, worden zijn ogen groot van verbazing en ik kan toch echt zweren dat zijn huid begint te gloeien en hij rilt. Dat doet mij goed, aangezien ik dan niet de enige ben met rare, maar aangename tintelingen. Mijn handen liggen nu vlakbij zijn hals en ik laat ze weer op dezelfde plagerige manier terug glijden, naar beneden, waar ik net op tijd stop en de rand van de boxer hoort te zitten. Ik grinnik even, haal dan mijn handen weg van zijn lichaam. Dit vond ik trouwens erg jammer, hij had een geweldig lichaam.
James slikt eens, krijgt zijn charmante, oude grijns terug op zijn gezicht en haakt zijn duimen onder het elastiek, waardoor ik weer aangename rillingen krijg. “Je maakt me steeds benieuwder. Is het goed als ik je nu wel Xavier noem?” vroeg hij iets plagerig. Ik lach kort, verleidelijk en probeer hem dan aan te kijken terwijl ik begin met praten, “If you play your cards right,” grijnsde ik nog, al had ik geen idee of hij het gehoord had, want hij wachtte mijn antwoord niet af en neemt een hap adem, waarna hij onderwater duikt en hierbij de boxershort meetrekt. Als ik dit voel, kan ik het echter niet laten iets warmer te worden, maar mijn armen laat ik hulpeloos langs me hangen.
Hij gaat nog verder en ik frons lichtelijk, maar grijns dan omdat ik eerst vraagtekens erbij had of hij het wel durfde. Ik lokte hem dus, zullen we maar zeggen, uit. Dan komt hij weer boven, waarna hij mijn zwarte boxer voor mijn neus laat bungelen en ik grinnik omdat het water eruit druipt. “Ik zou het eigenlijk geen nachtmerrie noemen, zoals ik al dacht.” Verklaarde hij, ik grinnik en ben verbaasd over het feit dat hij het gedaan heeft. “Mooi droom.” Grijnst en knipoogt hij. Ik pak mijn boxer uit zijn hand en kijk hem vervolgens verleidelijk grijnzend aan. “Zeg, voel je – je nu niet lichtelijk ongemakkelijk?” probeerde ik en kwam zo nog wat dichterbij terwijl ik mijn uitdagende, verleidelijke blik opzette. Mijn vrije hand gleed weer over zijn borstkas. “Wij, mannen, zijn nu beide naakt in een meertje. Dat brengt bij mij eigenlijk wel… binnenpretjes op,” Grijns ik en peil tegelijkertijd zijn reactie. Ik vroeg me af hoe hij zich hieruit ging redden.

---

†

[Neh, ik heb de uren die ik nodig heb voor dit jaar al, dus het maakt weinig uit. En geeft niet hoor haha. Gebeurd mij ook wel eens. Als je moe bent moet je gewoon gaan slapen.]

James - wezen

Als zijn handen vlak bij mijn hals liggen, laat hij ze op dezelfde plagerige manier zijn handen weer over mijn borstkas terug glijden. Mijn spieren trekken samen onder zijn aanraking en als zijn handen onder water verder gaan, krijg ik wel een beetje de zenuwen. Het word erger als ze op de plek liggen waar normaal de rand van mijn boxer hoort te zitten, ik raak bijna in paniek. Ik ben opgelucht als hij zijn handen daar weghaalt. Kussen is één ding, maar dit... dat is veel te ver voor mij.
Hij lacht kort en verleidelijk, hij begint wel met een antwoord, maar ik hoor alleen gemompel omdat ik alweer onder ben. Als ik de boxer voor zijn gezicht houd, pakt hij hem uit mijn hand en kijkt mij vervolgens verleidelijk grijnzend aan. Zo, die jongen kan wat met zijn gezichtsuitdrukkingen. Het weet zelfs mij te raken, het laat me niet onaangeroerd.
"Zeg, voel je - je nu niet lichtelijk ongemakkelijk?" probeert hij en komt nog wat dichterbij terwijl hij een verleidelijke en uitdagende blk op zet. Met zijn vrije hand glijd hij weer over mijn borstkas. Ik probeer er niet op te letten en hem gewoon met mijn charmante grijnsje aan te blijven kijken, maar mijn ademhaling versnelt toch enigzins. Het is zijn uitdagende blik waardoor ik hem niet uit de weg ga nu.
"Wij, mannen, zijn nu beide naakt in een meertje. Dat brengt bij mij eigenlijk wel... binnenpretjes op." grijnst hij. Ik bijt even op mijn lip, hij heeft gelijk. We zijn beiden naakt, door mijn schuld. Zou hij nu meer van mij verwachten? Zou ik dat wel kunnen? Ik denk het niet, maar ik ga het zo ver mogelijk pushen als ik kan, dat weet ik wel. Het is die uitdagende blik... Ik kan hem niet afslaan. Ik besluit om minstes even verleidelijk terug te grijnzen. Ik besluit het op eerlijkheid te gooien.
"Ongemakkelijk zal ik het niet noemen, eerder nieuw. Het is voor mij nog moeilijk te besluiten wat ik waar mee aan moet." antwoord ik dus, geheel naar de waarheid. "Vertel mij eens, welke binnenpretjes brengt dit bij jou op?" vraag ik, lichtelijk nieuwsgierig, maar ook uitlokkend. Dit keer is het mijn beurt om hem aan te raken. Niet zoals hij het deed, dat is nog iets té voor mij, zeker nadat ik zijn boxer uit heb gedaan. Daarom leg ik mijn hand simpelweg in zijn nek neer, ik voel zijn halsslagader onder mijn hand pulseren.

---

Your make-up is terrible

(Oh! Dat is veel beter! Hoe veel uren moet je? Wij moesten er iets van 400 of zo.)

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Hij leek me nerveuzer toen ik mijn handen terug liet gaan, af liet dwalen onder water. Het leek zelfs erger te worden, ik zag de panikerende blik duidelijk in zijn ogen en zijn spieren waren samen getrokken onder mijn aanraking. Ik keek niet naar zijn lichaam, maar nog steeds met een verleidelijke, uitdagende blik in zijn ogen. Ik had zo het idee gekregen dat ik deze niet moest afwenden, want dan zou het heel anders worden.
Wanneer hij boven was gekomen en ik mijn zwarte boxer had gepakt, dacht ik er voor een kleine seconde over na om deze weer aan te trekken. Niet omdat ik me eigenlijk ongemakkelijk zou moeten voelen, maar omdat ik deze jonge man nog even wat wil laten zweten, kijken hoe lang hij het nog volhoud, aangezien het duidelijk in zijn blik en aan zijn lichaam te zien is dat dit veel te nieuw voor hem was. Zijn charmante grijnsje kwam terug op zijn gezicht, maar het leek niet meer de oude, zijn ademhaling versnelde ook enigszins.
Na mijn woorden bijt hij op zijn lip, waardoor ik triomfantelijk grijns. Ik kan het gewoonweg niet laten en dwaal mijn blik kort af naar zijn lippen, maar kijk dan snel weer terug in zijn ogen. Als hij verleidelijk terug grijnst, krullen mijn lippen goedkeurend om. Hij doet het dan ook goed, waarschijnlijk heeft hij het enkel alleen bij meiden geprobeerd, maar het doet me zeker wat. “Ongemakkelijk zal ik het niet noemen, eerder nieuw. Het is voor mij nog moeilijk te besluiten wat ik waar mee aan moet.” Antwoord hij, wat leek op de waarheid, en ik vertrouwde hem ook daarin dus vroeg ik niet verder.
“Vertel mij eens, welke binnenpretjes brengt dit bij jou op?” vraagt hij, lichtelijk nieuwsgierig, maar ik kon de uitlokkende toon er ook duidelijk in horen. Ik zuchtte diep, goedkeurend en aangenaam wanneer hij mij dit keer aanraakte. Zijn hand lag in mijn nek en kort keek ik er even naar voordat ik terug naar hem keek en hem, duidelijk mag ik wel zeggen, in mij op nam. Zo merkte ik nu pas op dat hij meerdere verschillende, grote en kleine, littekens over zijn lijf had welke bijna niet op te merken waren. Het leek erop alsof hij veel gevechten uitlokte, ik vroeg me af waar dit naartoe zou leiden dan, al leek het er niet op dat we zouden vechten op de manier hoe hij nu deed. Hij was ook een stuk sterker als ik, maar proberen kan geen kwaad.
Ik grinnik speels, onderbreek de blik niet als ik dichterbij kom, waarna ik zacht en hees in zijn oor fluister: “Ik krijg nu niet alleen zin om je te kussen.” Dat had ik ook, het was de waarheid, en de gehele tijd probeerde ik zo verleidelijk mogelijk te zijn, al had ik geen idee of het effect had bij hem. Dan ga ik weer terug alsof er niets gebeurd is en kijk hem uitdagend, maar nieuwsgierig aan. De vraag of hij het wilde proberen stelde ik maar niet, want dan ging ik wel te ver. Hij was inderdaad nog nieuw, te nieuw, maar ik had geen enkel probleem hem in te wijden mocht het zo ver mogelijk zijn. “Waarvoor heb je al die littekens?” stelde ik toen maar de vraag en liet mijn wijsvinger lichtelijk over zijn borstkas gaan.

---

†

[Uh... Per jaar... 600 ofzo. 16 uur per week keer 40. 640 dus.]

James - wezen

Tijdens mijn kleine tobbing krijgt Xavier een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. Ja, dit zal dan ook wel het enige zijn waarin hij mij kan meesleuren en kan pakken, op dit moment. Zijn lippen krullen wel goedkeurend om als ik besluit te grijnzen. Zijn boxer houd hij uit, tot mijn genoegen. Waarom, weet ik niet helemaal.
Hij zucht diep, goedkeurend en aangenaam als ik hem aanraak. Hij kijkt naar mijn hand voordat zijn terug naar mij kijkt en mij overduidelijk in zich opneemt. Daar heb ik geen enkel probleem mee, ik weet hoe goed ik er uit zie. Kalm onderga ik zijn analyse. Dan grinnikt hij speels, hij komt zelfs dichterbij terwijl hij de blik niet onderbreekt. Ik blijf terug kijken, nieuwsgierig, afwachtend. Wat is hij van plan?
"Ik krijg nu niet alleen zin om je te kussen." fluistert hij zacht en hees in mijn oor. Door wat hij zegt en vooral de manier waarop, voel ik vreemde kriebels en een nerveus gevoel door mij lichaam trekken. Ik besef dat hij doet wat ik normaal bij vrouwen doe. Er trekt een rilling door mijn lichaam heen en mijn lippen krullen automatisch tevreden om. Xavier gaat weer terug alsof er niets gebeurd is en kijkt mij uitdagend maar nieuwsgierig aan.
"Dat kan je inderdaad beter als binnenpretje houden, voorlopig." Dat laatste voeg ik er expres aan doe, met een mysterieus en uitdagend tintje eraan. Ik weet niet eens of het wel voorlopig is of gewoon voor altijd, maar Xavier uitdagen kan geen kwaad. Het verbaasd me alleen hoezeer mijn stem hees klinkt, dat had ik niet verwacht van mijzelf. Blijkbaar doen die woorden toch meer met mij dan ik denk dat ze doen.
"Waarvoor heb je al die littekens?" vraagt hij dan, bij die vraag laat hij zijn wijsvinger lichtelijk over mijn borstkas gaan, die lichte aanraking veroorzaakt een vreemd aangename rilling bij mij. Ik laat mijn blik naar beneden glijden, zie de littekentjes die kris kras over mijn lichaam gaan. Ik grijns even tevreden bij de herinneringen.
"Oh, dat." zeg ik achteloos. "Laten we het er maar gewoon op houden dat ik snel verveeld ben." antwoord ik geamuseerd. Ik pak met mijn vrije hand de hand van Xavier vast, waarmee hij eerst met zijn wijsvinger over mijn borstkas heen ging. Ik zorg ervoor dat zijn hand nu plat op mijn huid ligt en zijn vingers uitgespreid liggen. Waarom weet ik niet.

---

Your make-up is terrible

(Jezus, en dan liep ik te zeuren over die 400 uur! haha. Respect voor jou. Wat voor stage had je?)

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Hij bleef kalm wanneer ik hem bekeek, vervolgens keek hij nieuwsgierig en afwachtend. Nadat ik de woorden hees fluisterde in zijn oor, merkte ik een rilling op en toen ik terugkeek, zag ik hoe zijn lippen tevreden omkrullen.
“Dat kan je inderdaad beter als binnenpretje houden, voorlopig.” Het laatste voegde hij er met een mysterieus, uitdagend tintje eraan toe, waardoor ik meerdere aangename rillingen door mijn lijf voelde gaan. Ik vroeg me af hoe het kon dat ik me nog steeds zo goed kon inhouden, normaal gezien zou ik gek worden, zoals gister dus. Nu wist ik wel zeker dat ik alleen opgewonden kon worden door mannen, bij vrouwen voelde ik bijna tot helemaal niets.
Nu ik eraan terug denk, is het eigenlijk best wel fout, maar ik was zelfs een keer in slaap gevallen bij mijn vriendin die ik toen had gehad. Ik vind het nog steeds jammer dat we geen contact meer hebben, ze was eveneens een goede vriendin van me geweest, maar ik neem het haar niet kwalijk. De dingen die ik heb geflikt… Ik kwam weer terug in de realiteit wanneer ik de hese stem van James klonk, zou dit hem dan toch wat doen? Dit soort dingen kan hij toch niet faken? Daar ben zelfs ik heel slecht in.
Hij laat zijn blik naar beneden glijden nadat ik de vraag had gesteld over zijn littekens, hij grijnsde tevreden, al had ik geen idee waarom. “Oh, dat.” Zei hij achteloos. “Laten we het er maar gewoon op houden dat ik snel verveeld ben.” Antwoordde hij geamuseerd, pakte vervolgens met zijn vrije hand die van mij vast en zorgde ervoor dat mijn hand nu plat op zijn huid ligt. Ik voel de warmte van zijn lijf en ik kon het niet laten om hierbij speels op mijn lip te bijten. Het voelde gewoon goed zo, de warmte van zijn lichaam. Hierdoor voelde ik me zelfs wat warmer worden en mijn andere hand omklemden de stof van mijn boxer stevig terwijl deze nog langs me hing.
“Dan zal ik er maar voor zorgen dat je niet snel verveeld raakt,” grijns ik, nog verleidelijker dan eerst, als dat al mogelijk was. Ik zweer dat Cupido jaloers op ons kan raken. “Daar ben ik namelijk erg goed in.” Vervolgde ik zachter, heser en streelde zijn borstkas op dezelfde plaats met mijn vingertoppen terwijl ik hem uitdaagde met mijn ogen iets te doen.

---

†

[Ja zielig hé! Hahaha, nou het is niet super erg. In een apotheek, wel saai.]

James - wezen

Hij leek eerder wel een beetje afwezig, afgeleid. Maar hij is er al snel weer bij. Nadat ik zijn hand plat heb gelegd, bijt hij speels op zijn lip. Ik knijp zacht in zijn hand en laat deze erna weer los. Hij lijkt het totaal niet erg te vinden dat ik dit gedaan heb, voor mij voelt het eerlijk gezegd ook wel... prettig aan. Er is wel degelijk een verschil tussen kleine en zachte vrouwenhanden en de stevige, grote mannenhanden van Xavier. Plotseling vraag ik me af hoe dat verschil ergens anders zal voelen en ik schaam me plotseling voor die gedachte. Vooral omdat het me niet onaangeroerd laat en er iets onverwachts begint te groeien.
"Dat zal ik er maar voor zorgen dat je niet snel verveelt raakt." grijnst hij, nog verleidelijker dan eerst. "daar ben ik namelijk erg goed in." vervolgt hij zachter, heser en hij streelt mijn borstkas op dezelfde plek met zijn vingertoppen terwijl hij mij uitdaagt met zijn ogen om iets te doen. Mijn ademhaling word iets zwaarder als ik hem verrast aankijk. Hij daagt me uit, hoe kan ik nou een uitdaging niet aannemen?
"Ik ben benieuwd. Ik ben erg moeilijk te vermaken." waarschuw ik hem alvast, maar mijn stem heeft niet meer dezelfde macho-zelfverzekerde klank als eerst. Het klinkt iets onzekerder, wat onthutst omdat ik mezelf niet kan geloven en verlangend, zacht en hees. Ik wil van het verlangen af, toch kan ik de uitdagende ogen van Xavier niet zomaar negeren.
Omdat ik hem nog altijd zacht bij zijn nek vast heb, het is makkelijker voor mij om hem naar mij toe te trekken, wat ik dan ook doe. Niet te dichtbij, mijn onderlichaam moet gescheiden blijven van die van hem en wel om twee redenen. Wat er nu is gebeurd daar en wat er nog kan gebeuren. Hij mag het niet weten, dat is teveel. Ik hoop maar dat Xavier niet de neiging krijg om zijn onderlichaam tegen mij aan te drukken in een opwelling van lust. Ik hoop trouwens ook dat ik dat niet doe, als automatisme. Ik trek zijn gezicht dichter bij mij, maar kus hem niet. Ik bijt enkel op zijn lip, waarna ik mijn hand uit zijn nek haal en hem aankijk.

---

Your make-up is terrible