• We zitten in het jaar 2167, Kinderen worden niet meer alleen geboren, Als een kind geboren word krijgen ze een Daemen. Een Daemen kan van gedaanteveranderen en helpen de kinderen met de opvoeding. Ze zorgen dat de kinderen de goedde weg gaan, en zo ook de juiste opvoeding krijgen. Als het kind de leeftijd van 18 jaar heeft bereikt word het kind als volwassen beschouwd en volgt er een operatie waarbij het kind en de Deamon van elkaar worden gescheiden.

    De tieners zitten in een groot gebouw, het gebouw is een soort ziekenhuis voor de operaties. De tieners moeten hier wachten tot ze hun behandeling krijgen. Maar natuurlijk zijn ze daar niet mee eens. De tieners zetten alles op alles om te ontsnappen, zodat ze hun daemon kunnen houden.


    Personages van deze RPG:

    Bluehope met Jasper christian Chambers
    Rechazame met Eliott Dustin Cooper
    Paddo met Nathan Cross
    Rider met Jadine Evelyn Algera
    Pineapples met Hannah Sophia Johhnson
    Feline met Emily Avelina Sinclair
    Emrys met Yael Pendragon
    Theep met Helle Luz Burtot

    Extra informatie:
    1. De baas is: Elizabeth Gold (speel ik)
    2. Kinderen hebben allemaal een eigen 'kamer' daar slapen ze samen met hun daemon.
    3. Kinderen kunnen ten alle tijden samen komen, behalve na de avond klok van 11 uur.
    4. Kinderen kunnen het 'ziekenhuis' niet uit, behalve naar de buitenplaats.

    Ruimtes
    1. Slaapkamers
    2. Eetzaal/kantine
    3. 'Operatie kamer'(verboden voor kinderen)
    4. Gezamelijke kamer/woonkamer
    5. Buitenplaats
    6. Kantoor Elizabeth Gold (verboden voor kinderen)
    7. Douches/toiletten

    het 'ziekenhuis' is eigenlijk een groot huis waar de kinderen in verblijven totdat ze 'geopereerd' worden. Kinderen mogen hier dus vrij rondlopen om er voor te zorgen dat ze zich meer op hun gemak voelen. Ze hebben wel tijden waar ze zich aan moeten houden.

    Emily Avelina Sinclair
    'Feline! Houd eens op met dat vreselijke gegrom, alsjeblieft zeg!' zeg ik een beetje boos. Feline stopt onmiddellijk met grommen. Gelukkig maar. 'Laten we de kamers dan maar gaan zoeken' zeg ik opgewekt.


    26 - 02 - '16

    Yael Pendragon
    'Laten we die kamers dan maar gaan zoeken.' Ik knik en kijk Gwaine aan. 'Nu moet je toch echt gaan vliegen, zo gauw je geen hallo zegt moet je de consequenties dragen.' Hij pikte nog een keer aan mijn oor en ging toen omhoog. 'Links of rechts?'


    "Delaying death is one of my favourite hobbies."

    Emily Avelina Sinclair
    Ik zie dat de vogel omhoog vliegt en naar rechts gaat. 'Je had gelijk!' zeg ik glimlachend. Ik volg de vogel en Feline volgt me op de voet al mopperend dat ze de vogel maar niets vind. 'Feline, hij is vast wel aardig' zeg ik vriendelijk. Ze mompelt weer iets dat ik niet kan verstaan en zo komen we aan bij een lange gang met allerlei deuren. 'En nu?'


    26 - 02 - '16

    Yael Pendragon
    'We gaan de vijfde deur in aan de linkerkant.' Gwaine vloog al vooruit maar moest toch wachten voor de deur. 'En waarom weet je zo zeker dat het die deur is Gwaine?' 'Ik ben een uil, ik weet zulke dingen uilen zijn wijs.' Ik lachte schamper. 'Volgen we de uil?'


    "Delaying death is one of my favourite hobbies."

    Emily Avelina Sinclair
    'Volgen we de uil' vraagt Yael. 'Ik weet het niet' mompel ik. 'Vraag het eens aan die groep kinderen daar helemaal verderop aan het eind van de gang' stelde Feline voor. 'Ik zie helemaal geen groep kinderen' zei ik terug. 'Dan moet je doorlopen'


    26 - 02 - '16

    Yael Pendragon
    Ik ving het halve gesprek op tussen Emily en Feline, blijkbaar zag Feline ergens verder een groep mensen staan. 'En alweer is de alwetende uil niet alwetend.' Ik lach naar Gwaine die me hatelijk aankijkt terwijl hij rondjes boven ons vliegt. 'Ik ben wel alwetend, alleen niet in alles.'


    "Delaying death is one of my favourite hobbies."

    Emily Avelina Sinclair
    'Ga dan' dramde Feline. 'Niet zo drammen' zei ik verwijtend. Waarna ik me weer wendde tot Yael. Ik zag dat de uil in rondjes boven ons begon te vliegen. 'Zullen we dan maar?' vroeg ik.


    26 - 02 - '16

    Jasper christian Chambers
    Ik kijk even beledigt. "Nou zeg, spieren wegen nou eenmaal zwaarder dan vet." Zeg ik en haal mijn schouders op. Ik kijk nog even rond. Zo gezellig zag het er niet uit.het zag er zelfs vreselijk uit. Ik kreeg er de kriebels van. Ik loop een stukje verder en open een deur. "Dat lijkt me een slaapkamer, maar van wie is die?" Vroeg ik en deed de deur weer dicht


    We've lived in the shadows for far too long.

    Hannah Sophia Johnnson
    "Oke Jasper wat jij zegt" grinnik ik en loop snel haar hem toe, ik keek weer een beetje om me heen en zag Jasper naar een deur gaan en hem openen. Ik wou hem tegen houden maar ik liep er allemaal maar naar toe en keek snel naar binnen "Geen idee van wie die is, staat er geen bordje met een naam ofzo" vraag ik aan Jasper en haal Mason van mijn schouder die me verontwaardigt aankijkt 'Mehh' brengt hij uit en ik glimlach zoetjes naar hem "Je word dik Mason" grinnik ik.


    “ Sometimes the heart sees what is invisible to the eye “ - H. Jackson Brown Jr.

    Jasper christian Chambers
    Misschien moesten we hier in het geheel niet zijn. Ik schud mijn hoofd. "Nou ja, dan is dit nu mijn kamer." Zeg ik lachend en loop naar binnen. "Jasp kom terug." Zeg Percy en bijt op mijn schoen."Kom op stel je niet aan." Lach ik en loop verder. Ik gaop het bed zitten. "Nou dit is toch niet zo erg."


    We've lived in the shadows for far too long.

    Hannah Sophia Johnnson
    Ik moet lachen om zijn worden als hij naar binnen loopt en loop snel achter hem aan, ik laat me op een stoel vallen en zie dat Mason begint rond te snuffelen "Volgens mij is dit geen slaapkamer voor een van de kinderen die hier wonen" zeg ik luchtig en kijk weer om me heen.


    “ Sometimes the heart sees what is invisible to the eye “ - H. Jackson Brown Jr.

    Jasper christian Chambers
    Ik gaf haar gelijk, daar was het te mooi voor. "Achja, zie jij iemand anders."Zeg ik en laat me achter over zakken op het bed. Het was nog een vrij mooie kamer. Ik kijk zuchtend uit het raam. Buiten, ik wou zo graag naar buiten. "Zouden we echt nooit meer naar buiten mogen?"


    We've lived in the shadows for far too long.

    Hannah Sophia Johnnson
    Ik schud mijn hoofd "Niemand te bekennen" grinnik ik en volg zijn blik naar buiten en haal mijn schouders op "Ik weet het niet, ik weet helemaal niks van deze school alleen dat ik van mijn vader hierheen moest" zucht ik en wend mijn blik weer af. Ik kijk naar de nog steeds openstaande deur en zuchtte kort "Ik hoop dat ik snel naar huis mag" zeg ik zachtjes er achteraan.


    “ Sometimes the heart sees what is invisible to the eye “ - H. Jackson Brown Jr.

    Jasper christian Chambers
    Ik had nu al heimwee om eerlijk te zijn. Percy komt op mijn borst liggen en kijk me droevig aan. "Jij wilt ook naar buiten he?" Vraag ik aan hem. ik had het benauwd en mijn rug deed pijn. Ik kon hier niet tegen. Binnen een week zou ik helemaal gek zijn. Er hing een stilte in de kamer, maar het was niet raar.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Hannah Sophia Johnnson
    Mason springt weer op mijn schoot en gaat spinnend liggen "Ik wil weg Han" zeg hij en ik knik instemmend "Ik ook mannetje" ik zucht en kijk nog even naar het raam en zie wat bomen met sneeuw er over heen "Het was wel ongelofelijk koud toen we buiten aan het wachten waren, vond je ook niet" vraag ik dan aan Jasper en aai Mason zachtjes.


    “ Sometimes the heart sees what is invisible to the eye “ - H. Jackson Brown Jr.