[RPG] #Pirates. 5 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 8 aug 2012 - 18:38 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Asilah? Geen idee, laat er achter ze aankomen en ze de stuipen op het lijf jagen :p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja, maar ik wil niet alleen met Asilah posten, maar ook met Jezebel. (:

†

Ik heb kennelijk nog niet op Vluuvs post gereageerd lol :']. Het zal geen grote post worden aangezien ik eigenlijk helemaal niet gemotiveerd ben om te schrijven en er al de halve dag tegenaan zit te hikken, so bear with it.

Sygmund.

‘Goed, uw excuses klinken oprecht, en misschien is het beter dat ik ze aanvaard. Ik hoop dat u ervoor zult zorgen dat ik daar later geen spijt van krijg.’ Ik slaak een ingehouden zucht als ik kort de ogen sluit en langs de slapen wrijf.
‘Wanneer bent u precies van plan te vertrekken, kapitein? Ik neem aan dat er nog gelegenheid zal zijn om te slapen?’ Mijn ogen glijden haar kant op als ik het laatste stukje vlees opeet dat me is gegeven door een van de bemanningsleden.
'We gaan over een kwartier, we zullen gebruik maken van de beschutting van de nacht en hopelijk geen onnodige fouten maken. Een van de Aveloniers heeft me verteld waar de grootste gevaren op de loer lagen en met mijn kompas en de bergen in het noorden zullen we een aardig eind moeten komen. In de laatste uren voor de zon op komt zullen we slapen, als onze voortgang naar wens is verlopen.' Ik richt me op en wend me tot de bemanning: 'Iedereen, eet je eten, we vertrekken zo. Maak je klaar voor een lange nacht.' Zwijgzaam ga ik zitten en tast mijn zakken af naar een sigaar. Goh, da's waar ook. Afgestaan aan die oude man. Die zal zich nu wel in de zevende hemel wanen. Ik slaak een ingehouden zucht.
'Ik heb er nog wel een,' grijnst een stem naast me. Mijn ogen flitsen naar de zijkant, waar een bemanningslid een sigaar voor mijn ogen bungelt.
'Een zilverstuk, alstublieft,' voegt hij toe. Ik trek een schuin grijnsje.
'Hier, afperser.' Ik neem de sigaar in handen, kijk er een keer twijfelend naar en gooi hem dan op de grond, vertrap het onder mijn voeten.
'Engel, wat doet u-' 'Dalton zal onze posities makkelijker kunnen lokaliseren zo, vooral als hij louter z'n neus kan volgen. Er wordt dus niet gerookt gedurende onze trip.'
'Wat? Dat meen je niet,' roepen een paar bemanningsleden verontwaardigd. Ik kijk serieus in hun richting.
'Soms moet je offers maken voor het welzijn van de bemanning.'

No growth of the heart is ever a waste

Natambu/ Nate Mmba - Medusa
Terwijl ik controleer of mijn broek opnieuw goed dicht zit, por ik met de punt van mijn laars eens in haar zij. Niets. Ik por nog een tweede keer, harder nu. Weer reageert Eenoog niet. Ik kijk fronsend op haar neer. Ze is nu al sinds zonsondergang buiten bewustzijn – om eerlijk te zijn dacht ik halverwege mijn pleziertje dat ze dood was, maar ze ademde nog – net – en ik heb het onverklaarbaar moeilijk met haar achter te laten. Misschien is het de manier waarop ze erbij ligt, twijfel ik. Daarom buk ik me en bedek haar naaktheid een beetje met de vodden die over zijn van haar kleding – ik heb me vanavond niet ingehouden. Nog steeds heb ik niet het gevoel dat ik haar kan achterlaten, waar ik nu op den duur onrustig van begin te worden. Ik zal toch geen medelijden hebben aangekweekt voor dit schriele ding? Het idee maakt me bang en doet me walgen van mezelf tegelijk, dus ik besluit korte metten te maken met deze hele troep. In één snelle, geoefende beweging haal ik mijn dolk uit zijn schede, ga ik door mijn knieen en snijd ik zonder aarzelen haar keel door. Bloed spuit in een kort maar krachtig fonteintje op – ik haat slagaders- en bevlekt mijn hemd, handen en wapen.
De twee laatsten veeg ik af aan het gras, al vochtig van de dauw en van het eerste besluit ik me niets aan te trekken: het zat toch al onder het vuil. En in het donker is het verschil tussen een wijnvlek en een bloedvlek niet zo snel te zien.
Ik keer me om en loop weg, terug richting het strand, of dat is toch de bedoeling. Maar volgens mij loop de goede kant op. Onderweg hoor ik af en toe een onbekende kreet van een nog onbekender wezen en wens ik dat ik een fakkel of iets dergelijks bij me had. Niet dat ik bang ben, maar ik heb geen zin om in de rug aangevallen te worden door een of ander junglemonster.
Dan hoor ik beweging vlakbij en nog een kreet, maar die is absoluut niet van een junglemonster.
‘Abby... Genesis, Tristan?’ hoor ik een bekende stem zeggen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Wat doen die vier hier in het donker, duidelijk zonder de kapitein? Dit ruikt naar muiterij. Een grijns breekt door op mijn gezicht: hier kan ik serieus mijn voordeel mee doen, als ik dit maar slim genoeg aanpak. Ik ga op mijn hurken zitten, verstopt achter een struik en trek heel stilletjes mijn zwaard uit de schede. Soepel glijdt mijn boksbeugel aan mijn vingers. Wanneer het geschikte moment zich aanbiedt, en ik een in een jurk gehulde figuur voor mijn neus zie verschijnen, veer ik recht en zet ik mijn zwaard aan haar keel. ‘Wat een onverwacht weerzien, juffrouw,’ lispel ik in haar oor. ‘Dag Ace,’ zeg ik tegen de voor één keer nuchtere stomkop. Dat bewijst voor mij ook al dat ze hier bezig zijn met ongeoorloofde praktijken.

Home is now behind you. The world is ahead!

Haha, geniaal Ik wacht wel even op de rest voordat ik reageer (:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik vond je post geniaal. (:

Jezebel Neptune Tate, PM.
Enkele zwarte, krullende haarlokken gleden terug voor haar ogen wanneer ze op stond en tegen niemand in het bijzonder had gesproken dat ze er klaar voor was, de reis die ze moesten maken zou vast lang zijn. Ze had goed gedronken, haar buik rond gegeten, figuurlijk gesproken natuurlijk, en had nu wel zin om direct te gaan.
De kapitein richtte zich op, terwijl hij zich tot de bemanning wendde. Vrijwel gelijk blikten haar apart gekleurde ogen, welke groenblauw waren met enkele bruine spikkels, naar Sygmund. Ze was benieuwd naar wat hij te zeggen had, zeker aangezien ze vrij nieuwsgierig aangelegd was. Iets dat haar soms helaas in de problemen kon brengen, want dan stak zij haar neus in zaken welke haar niet waren.
“Iedereen, eet je eten, we vertrekken zo. Maak je klaar voor een lange nacht.” Jezebel knikt, waardoor de haarlokken weer voor haar ogen vielen, hierdoor begon ze luid te grommen. En hoewel ze wist dat er toch weer zwarte, krullende haarlokken voor haar ogen zullen vallen, liet ze haar hand toch door het lange, donkere haar gaan waarna ze haar arm terug naast haar liet hangen.
Sygmund was weer gaan zitten en Jezebel fronste lichtelijk nieuwsgierig, hij leek namelijk wel iets te zoeken. Kort likte zij met haar tong over haar volle, ietwat rozige lippen terwijl een bemanningslid abrupt naast hem gaat zitten om een sigaar voor zijn gezicht te laten bungelen. Ze liet haar blik op het tafereel dat voor haar gebeurde rusten, zonder ook maar een kleine seconde weg te kijken en onbewust was ze gaan grinniken toen Sygmund de sigaar in handen nam om deze daarna op de grond te gooien en het te vertrappen.
De bemanningslid dat het hem had aangeboden keek er even naar, terwijl hij begon te mompelen, maar de jonge vrouw kon er wel de grap in zien. Al kwam dat meer omdat zij toch niet rookte, ze vond het maar vies en om die doodsimpele reden zal je haar er dus ook niet snel mee zien.
“Soms moet je offers maken voor het welzijn van de bemanning.” Was het laatste wat Jezebel gehoord had van de kapitein en ze knikte erop, omdat ze het beaamde, waarna ze een zucht van tussen haar lippen liet en haar blik over elk lid van de bemanningsleden liet gaan. Sommige keken terug haar richting op, grijnsden en anderen deden net alsof ze het niet zagen of merkten het niet op. Niet dat het haar wat kon schelen, ze wilde enkel de gezichten nog even zien.
Hierna liep ze met langzame, bijna geruisloze passen naar de kapitein, om vervolgens naast hem te gaan zitten en haar onderarmen op haar benen liet steunen. “Kapitein, gewoon een vraag uit nieuwsgierigheid,” begon Jezebel serieus, echter met een duidelijke opmerkzame toon erin verworven. “Wat gaan we doen wanneer we Dalton ons wel degelijk tegenkomt? Hebben we überhaupt wel een plan voor dat of zal het op het moment komen?” Haar groenblauwe ogen keken kapitein Sygmund onderzoekend aan, waarna haar rozige lippen iets omkrulden, waardoor het iets katachtigs kreeg.

[ bericht aangepast op 28 sep 2012 - 22:53 ]

†

Genesis ‘Elisabeth’ Thrown
Haar zachte ademhaling haperde achterin haar mond toen het koele lemmet van een zwaard zich aan de zachte huid van haar keel zette. Er trok een ijzige kou onder haar huid, terwijl de temperatuur nog steeds onaangenaam benauwd was.
De stem die haar formeel aansprak klonk ergens bekend. Vervelend bekend, dat wel. ‘Nate.’ Stelde ze ongemakkelijk vast. Haar stem was slechts een preveling. Wie weet wat hij met haar zou doen vanwege die situatie op het schip. Ze voelde hoe haar tanden wegzonken in haar onderlip en haar armen roerloos langs haar zachte jurk gleden.
Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze tegen hem moest zeggen. Het lemmet blonk zwakjes, en rustte ongemakkelijk dicht tegen haar huid wanneer ze slikte.
Haar groene ogen glipten naar Ace - hoewel het donker alles enigszins moeilijk maakte, herkende ze zijn gestalte uit duizenden. Nate rook naar zweet, het kleefde irritant aan de man en joeg haar te stuipen op het lijf.
Bovendien was ze minstens anderhalve kop kleiner en voelde ze iets nats tegen haar rug. Ze vreesde voor zweet, maar huiverde bij bloed of.. Ze schudde haar hoofd abrupt en probeerde zich enigszins uit de ongemakkelijke positie te verwijderen. Zo ver mogelijk van het scherpte zwaard, althans. En dat betekende dat de enige weg naar achter leidde.
Tegen Natambu. Haar mond vertrok iets terwijl ze bleef staan.
Nee, deze ruimte was prima zo. Ze kon zichzelf wel slaan om het feit dat hij roerloos achter haar was verschenen en haar in deze positie had gedwongen. Als hij dat bij Abby had gedaan - had ze zich misschien heldhaftig kunnen redden door een zwaard te trekken. Genesis had slechts luttele woorden. Haar zwarte lokken streken een kleine ruimte tussen haar en Nate in - en kriebelden tegen de blote huid van haar schouders.
Het medaillon om haar nek weerspiegelde in het zilveren lemmet.
Ze wachtte, rusteloos. Misschien deed hij dit om haar terug te pakken, of omdat ze zo klein en teer was. Ace zou zo zijn vrijgekomen uit zijn greep, maar zij? Nee, dát zag ze zichzelf niet doen.

[ bericht aangepast op 6 okt 2012 - 17:07 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

L'important
Ik vraag me echt af waarom ik ooit een RPG heb gemaakt waarbij je zoveel personages nodig hebt >3< Urgh.
Ik zit dan ook steeds heel erg met het idee in mijn hoofd om een 'nieuwe' piraten RPG te maken, die begint van waar dit net geëindigd is (dat zal ik enkel niet in de RPG zetten dan om verwarring te voorkomen enzo)..
En dan kunnen mensen die hier een personage hebben waar ze geen afscheid van kunnen doen hun personage daar weer dumpen.
Dan wordt het een verhaal waarbij de personages zorgen voor verschillende verhaallijnen.. Gewoon een schip met mensjes van deze RPG die meer bemanningsleden nodig heeft en daarom ergens aanmeert.. En dan moeten ze daar langer blijven omdat hun schip stuk is ofzo, weet ik veel.
Misschien zijn er mensen die 'politie' (lol, weet even geen betere benaming) aanmaken die achter hun aanzitten, of dames van edel die ze gaan ebstelen, schipbreukelingen, dieven die achter hun schip en buit aan gaan etc.

Lang lul verhaal, dus om het kort te maken:
zal ik een gloednieuwe RPG maken, over piraten (), zodat ook andere mensen (RPG'ers van de ik schrijf graag lange posts en heb meer ervaring lijst) mee kunnen doen en de mensen van hier kunnen dan daar verder met hun personages.
(Die dumpen we dan allemaal op bijvoorbeeld de Medusa ;p)

BTW, ik zal hier binnenkort ook nog wel even posten (;

[ bericht aangepast op 8 okt 2012 - 17:25 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Het is een goed idee, maar dat zou ik pas doen als hier een soort 'open end' aan zit (:

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ik weet dat de RPG na genoeg op zijn gat ligt maar eigenlijk wil ik niet echt afscheid nemen hiervan ..

Stand up when it's all crashing down.

Hmm, van je aveloniër? [aa']
Aveloniërs kunnen denk ik ook mee, geeft misschien wel een extra twist..
Als de nieuwe RPG vrij open is voor allerlei ideeën (natuurlijk niet zo gek dat er zeemeerminnen en ninja's komen, maar dat iedereen een eigen soort personage mag verzinnen zeg maar), dat de aveloniërs ook wel meekunnen en dat ze zich moeteng aan aanpassen aan het 'andere' leven. Dus normale kleding aan, andere gewoontes etc.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Nogal ja, hij blijft zo leuk. (a)
Het zou op zich wel kunnen.

Stand up when it's all crashing down.

Ja toch? Anders zou ik het ook niet meer weten :p

En de anderen, wat vinden die ervan?
Natuurlijk zijn jullie niet verplicht daar ook aan mee te doen,
vandaar dit, dan kunnen jullie gewoon stoppen als je wilt en verzinnen
we wel een mooi iets voor je personage, of jijzelf doet dat (:
Maar ik ben even nieuwsgierig wie het allemaal wat lijkt.

[ bericht aangepast op 8 okt 2012 - 17:26 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dat is waarschijnlijk wel de beste optie.

Stand up when it's all crashing down.

En dan kunnen er ook anderen meedoen (:
En dan een minder vast verhaal en minder nodige personages natuurlijk.
Ik bedoel, er is een waslijst nu met meer ervaren RPG'ers ;]

[ bericht aangepast op 8 okt 2012 - 17:28 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.