• Inspringen kan/mag altijd! We verzinnen wel iets, geven je korte samenvatting en helpen je natuurlijk ook met in de RPG komen (;

    Lang geleden was er een kapitein, zo barbaars en zo harteloos, dat zelfs de stoerste mannen hem uit de weg gingen. Kapitein Olivier Dalton, hij had zijn eigen schip, de Medusa, en zijn eigen bemanning die hij als grof vuil behandelde, maar ze bleven, bang voor wat er zou gebeuren als ze vertrokken. Ze kregen bijna niks en als ze niet luisterden konden ze beter maken dat ze wegkwamen, want Olivier stond bekend om zijn gruwelijke straffen. Zweepslagen, kielhalen, laten vechten om leven en dood tegen een ander bemanningslid voor zijn vermaak, ze voor schut zetten door ze op te dragen vrouwenkleren aan te trekken en dergelijke. Cameron Sand, kapitein van de Posideon's Mermaid kon hem niet uitstaan, was ziedend van jaloezie en ze werden rivalen. Nooit gingen ze elkaar uit de weg, gingen juist altijd de strijd met elkaar aan, toch won er nooit iemand. Op een dag veranderde alles, Olivier zag wat hij aanrichtte met zijn harteloosheid. Huilende vrouwen die hun kleine kinderen probeerde te sussen, de stoerste mannen die hem smeekte om genade. Van de een op de andere dag zag hij het in, het achtervolgde hem in zijn slaap, maar hij dacht dat het wel weg zou gaan, het schuldgevoel. Het nare gevoel bleef, de nachtmerries gingen niet weg dus nam hij een noodzakelijk besluit. Hij stuurde zijn bemanning weg, vastberaden een nieuwe start te maken, hij liet zijn aartsrivaal achter. Er was één ding dat hij niet achter liet, hetgeen wat wel tegen zijn barbaarsheid kon en hem niet zou laten vallen, zijn schip de Medusa. Hij zocht een nieuwe bemanning en was milder dan ooit te voren, misschien zelfs té soft.

    Hij ontdekte dat een van zijn bemanningsleden geen man was, maar een vrouw. Hij liet haar blijven. Niet veel later werd hij verliefd op haar, maar het was niet wederzijds, toch bleef hij vriendelijk. De vrouw van zijn dromen werd verliefd op een ander, liet hem in de kou staan en vanaf dat moment kwamen zijn slechte kanten weer omhoog. Hij werd jaloers en verbande de man waar ze verliefd op was van het schip en het deed hem niks toen hij zag hoe stuk zij daar van was. Later kwam de man, door wat je een wonder kan noemen, toch weer aan boord. Olivier liet hem deze keer toch blijven, maar hij was niet meer zo aardig als hij geweest was. Zelfs tegen de vrouw waar hij verliefd op was geweest deed hij vreselijk, hij was weer net zoals vroeger. Snauwde zijn bemanning af, was weer een echte piraat en kende geen genade meer.

    Nu, met zijn nieuwe bemanning en weer zijn oude karakter terug, is hij op zoek naar een schat. Hij weet niet precies wat het is of hoe het eruit ziet, maar het blijkt geweldig te zijn en te liggen op een onbewoond, geheimzinnig eiland midden in de oceaan. Hij is vastberaden de schat te vinden, zijn aartsrivaal Cameron Sand voor te zijn. Toch zijn er kleine dingen die hij over het hoofd ziet.
    Hij gaat er namelijk niet vanuit dat er toch een volk blijkt te wonen op het eiland, verwacht niet dat er een verrader in zijn bemanning zit en dat zijn aartsrivaal het juiste moment om toe te slaan afwacht.


    De verhaallijn in het kort.
    Het gaat over de bemanningsleden en kapitein, Oliver Dalton, van de Medusa die op zoek zijn naar een schat. Eén van de bemanningsleden is een verrader (Tristan Wright) in dienst van aartsrivaal Sygmund Yakov Engel. Hij houdt zijn opdrachtgever op de hoogte met een postduif, stuurt hem berichten over de koers en informatie over wat er gaande is op de Medusa. Als ze eenmaal op het eiland aankomen, waarvan ze dachten dat het onbewoond zou zijn, blijkt hun een verrassing te wachten. Er woont een vreemd volk dat hun niet vertrouwd, de bemanningsleden moeten hun vertrouwen zien te winnen, maar hoe gaan ze dat doen als blijkt dat Yakov Engel, samen met zijn bemanning, al eerder op het eiland is aangekomen en het vreemde volk al helemaal voor zich gewonnen heeft?

    Lijst
    Volledige naam:
    Leeftijd:
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Rol+rang: (Bemanning Medusa, kok. Avaloniër, krijger etc.)
    Extra:
    (Je mag er zelf dingen bij verzinnen zoals verleden enzo)

    Persones (Als je vragen hebt hierover, stel ze dan gerust)
    Bemanning Medusa
    Kapitein Medusa: Vluuv – Olivir Dalton – 24
    Rechterhand Oliver: Frey - Asilah Layla Salomn - 21
    Endure – Abby (Abigail Rosaline Valence) – 19
    Leave - Genesis Elisabeth Thrown - 20 (ontvoerd door Ace)

    Sid - Natambu Mmba - 25
    C18 - Ace Franklin Johnson -24


    Bemanning Poseindon's Mermaid
    Kapitein: C18 - Sygmund Yakov Engel - 28
    Verrader: Sid – Tristan Wright – 22
    Sid - Leopold Smiths - 24
    Vluuv - Bee - 19
    Nenuphar - Nerissa Dyce - 18


    De Aveloniërs
    Stamhoofd: Benefit - Chaluwen Chestio - 26
    Zusje stamhoofd: Endure - Ayiana Kateri Chestio - 21
    Leave - Nivera Izil Mazi - 19
    Peyrac - Noémielle Dian Dewi - 19

    Goldenwing - Gavin Sloan Honiahaka - 22

    And remember...
    - Doe je best met schrijven, met drie regels nemen we geen genoegen.
    - Stoppen met de RPG? Meld het duidelijk.
    - Dagelijks posten is niet nodig.
    - Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, bekijk desnoods de RPG Handleiding site voor tips. Weet je nog steeds niks? PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
    - Verhaal kwijt? Vraag even om een korte samenvatting.
    - Je mag gerust meerdere personages aanmaken, graag zelfs.

    [ bericht aangepast op 8 aug 2012 - 18:38 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ja, ik wil ook wel nog een Medusa maken hoor, maar ik wil toch liever bij PM. Gehe. Een beetje variatie, weet je.


    Cocon schreef:
    Ja, ik wil ook wel nog een Medusa maken hoor, maar ik wil toch liever bij PM. Gehe. Een beetje variatie, weet je.


    Haha, is goed hoor.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Lijst
    Volledige naam: Jezebel Neptune Tate
    Leeftijd: 23 jaar
    Uiterlijk:
    Zwart, krullend haar reiken tot net onder haar schouderbladen, waar haar spierwitte, scherpe nagels vaak doorheen gaan. Ze heeft apart gekleurde ogen, ogen welke groenblauw zijn met spikkels bruin erdoor. Dit kan je echter alleen goed zien als je niet meer dan een neuslengte van haar afstaat.
    Als je naar haar lippen zou kijken, zou je denken dat deze niet van haar waren. Haar lippen zijn namelijk vol en sensueel gevormd, lippen die van haar eigen kleur al een licht roze waren. Haar blanke huidskleur lijkt niet op fragiel wit, maar blank is ze wel, echter ligt er een soort teint overheen wat haar een kleurtje geeft.
    Jezebel haar lengte is niet lang, maar ze is ook niet één van de kleinste. Ze is ongeveer 1.70 en is vaak met laarzen aan haar voeten te vinden met een kleine hak eronder. Ze wilt graag langer lijken dan dat zij daadwerkelijk is.


    Innerlijk:
    Jezebel is koppig, wilskrachtig en nieuwsgierig. Karaktereigenschappen die in haar voordeel, maar ook in haar nadeel kunnen werken. In Jezebel haar geval meer in nadeel dan voordeel, omdat ze vaak de neiging heeft om met dingen te bemoeien waar ze geen deel in heeft en er dan ook wat van zegt.
    Ze is graag zelfstandig, onafhankelijk en wanneer mensen haar niet willen helpen, als ze dat al sowieso aan je verteld, doet ze het zelf wel. Zelfs als de meeste mensen zeggen dat het geen goed idee is, ze is gewoon koppig en moet het soms op de harde manier leren.
    Het donkerharige meisje is nogal een flirt en is niet, ten minste nóg niet, op zoek naar een blijvende liefde. Ze houdt er wel van om onbereikbaar te zijn voor jongens en gaat zelfs graag een uitdaging aan, met een grote glimlach op haar gezicht en onoverwinnelijke blik in haar diepe ogen. Ze is niet vaak in haar flirt-bui te vinden, maar wanneer dit wel zo is, zal ze er niet zo snel weer uit zijn.
    Voor haar vrienden is ze lief en behulpzaam, heeft ze een luisterend oor klaar als je problemen hebt en zal er altijd voor je zijn. Altijd zal zij voor haar vrienden door het vuur gaan en het voor hen opnemen, zelfs als de groep groter is. Als er iemand een stomme vraag stelt of iets wat zij dom vind klinken, zal zij sarcastisch erop terug reageren. Ze laat vooral niet zomaar over zich heen lopen, want dan heb je de verkeerde meid voor je!
    Rol+rang: Bemanning PM.
    Extra:


    Ik maak op een ander moment wel een verleden aan, maar is ze voor nu goed?

    [ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 14:48 ]


    Benefit -> Barely.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Mag ik al een post schrijven?
    Zo ja, waar kan ik dan naartoe; wat zijn de mensen bij PM nu aan het doen?


    Stuur Ivan even een PB'tje ;] Die speelt Sygmund, leader PM.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ehm, Josephine, Sygmund en Leopold zijn bij een kampvuur een onderonsje aan het hebben, samen met Gavin die hen even is komen verwittigen dat de Avaloniërs binnenkort slag gaan leveren en de bemanning van de PM zich dus moet klaarmaken.

    En ik zal zo wel posten met Tristan en Nate, alleen heb ik het op het moment nogal druk met mijn werk (en mijn leven (; )


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Phaha, en je leven ;p Heb je geen vakantie meer?

    En yes, ben benieuwd naar Tristan :Y)


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Haha, jawel, juist daarom (: Ik ben pas thuis van mijn werk om ten vroegste 8 uur (vandaag was ik vrij) en als ik dan nog met mensen wil afspreken, is het een beetje te laat om nog op Quizlet te komen.
    Maar morgen zal ik met Tristan posten, beloooooofd :Y)

    [ bericht aangepast op 28 aug 2012 - 21:06 ]


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Jezebel Neptune Tate, Poseidon’s Mermaid.
    Stenen lagen in een cirkel op de grond, rond een vuur op de aarde. Hypnotiserend keek ik naar het oranje dat overging in rood, geel en soms dacht ik zelfs een andere kleur te zien. Sintels die van het vuur afkwamen bezorgde het een nog magische uitstraling en ik sloot me op in mijn gedachten, in mijn eigen wereldje. De andere mensen die om het kampvuur zaten zag ik al niet eens meer. De bemanning, inclusief ikzelf, zaten nog rond het kampvuur van het dorp van de Aveloniers.
    Nog steeds vond ik het raar dat we hier waren, het was allemaal ook best snel gegaan en hoewel de vrouwen en mannen aardig waren, ten minste de meeste, zette ik er toch enkele vraagtekens achter. Zoals, zouden sommige ook die man helpen, de andere Kapitein van de Medusa? Vast niet, toch? Tenzij er mensen net zo harteloos als hem kunnen zijn, want ik heb verhalen gehoord waar je nekharen overeind van gaan staan. Onbewust had ik mijn blik naar onze Kapitein laten dwalen, ik was blij en opgelucht dat hij niet zo was.
    Het geknetter van het vuur bracht me weer in een soort hypnose en ik vroeg me af hoe vaag het was dat dit bij mij kon gebeuren. Vuur vond ik altijd al mooi, interessant, net zoals de andere elementen van de aarde. Eerder vandaag was ik bij een meertje geweest, waarin ik mezelf kort had gewassen. Ik was alleen dus zorgen maakte dat iemand me zag, had ik niet en zelfs dan had ik geen schaamte, omdat ik weer in het element opgeslokt was. Onbewust hadden mijn vingers zich in de aarde gegrepen, speelde met de korrels en wroette totdat ik doorhad dat ik leefde. Het kwam onder mijn nagels, maar veel maakte het me niet uit. De wind lag stil, al was er soms een enkel briesje die de rook van het vuur met zich meebracht.
    Ik zuchtte diep en probeerde de gedachten te onderdrukken en naar de achtergrond te doen, iets wat pas na een paar keer goed lukte. Volgens mij was ik één van de eerste die klaar was met eten, maar het stelde niet veel voor van mij, een goede eetlust op dit soort momenten had ik nooit. Het was het moment dat we bijna zouden vertrekken en ergens hoopte ik op een confrontatie met die Oliver. Kapitein zou ik hem niet noemen, want volgen zou ik hem niet, alleen onze Kapitein.
    Er stonden enkele bemanningsleden op en vaag keek ik op om hun bewegingen te volgen, luisteren naar wat ze zeiden, deed ik niet. Voor een moment sloot ik mijn ogen, zag de wakkerende vlammen van het vuur voor me, de rook die mijn neusgaten indrong, rook ik rustig in om kalm te worden, tot mezelf te komen. Het was raar, want het leek net alsof ik sliep, aangezien als ik weer tot mezelf was gekomen en met anderen zou praten, ik een ‘net wakker’ gevoel had.
    Goed, het was tijd om wakker te worden Jezebel. It’s time to wake up… wake up… De zwarte haarlok die ik ondertussen rond mijn wijsvinger had gekruld, liet ik los en enkele korrels van de aarde bleven erin, waarna deze voor mijn gezicht bleef hangen en ik op stond om me naar niemand in het speciaal te richten.
    “Ik ben er klaar voor.” Sprak ik op een duidelijke, zelfbewuste toon.


    Tristan Wright
    'Ik zeg altijd nog zo: bier op wijn, dat geeft venijn,’ en dan geeft hij me een stomp, die zo precies geplaatst is dat hij me mezelf doet afvragen waarom ik die zuipschuit in hemelsnaam ook al weer mee wilde nemen. Ik pers er met moeite een grijns uit, alsof ik nog nooit iets grappiger heb gehoord. ‘Zo gauw we weer op de Medusa zijn, vieren we dat met een vaatje of 3, 4, hé’. Ik meen het nog ook. Dan laat ik Ace weer doen, zodat hij Genesis kan gaan waarschuwen.
    Wanneer ik naar Abby kijk, zie ik hoe ze haar fijne handen tot vuisten heeft gebald en met een wantrouwige blik naar iets vooraan in de groep kijkt. Terwijl ik haar blik volg, streel ik snel met mijn hand over haar vuist, om haar gerust te stellen. Die Asilah vormt in mijn ogen geen enkele bedreiging. Dat ze nu zo gehaast naar de kapitein loopt, is eerder iets om mee te lachen. Waarschijnlijk wil ze voorstellen om vannacht zijn veldbed te verwarmen, zoals ze ongetwijfeld al talloze keren gedaan heeft. Hoe anders kan het dat ze in zo’n korte tijd al zijn onderbevelhebber is geworden? En hoe kan je in godsnaam een man als Oliver willen? Die gedachten hou ik voor mezelf, dat lijkt me beter in dit gezelschap. Het gaat me goeddoen om binnenkort te kunnen breken met al die voorzichtigheid, het gaat me niet goed af. Als Abby er niet was geweest, was ik volgens mij al minstens 7 keer om zeep geholpen.
    Zou Ace al vertrokken zijn? Ik houd me in en draai me niet om om hem te zoeken. Als ze dat zien, wordt het verdacht.
    Ondertussen bedenk ik hoe ik en Abby onopgemerkt kunnen verdwijnen uit de groep. Alleen valt het niet zo op, maar ik heb haar beloofd om samen te vertrekken en daar ga ik me aan houden. De vraag is enkel hoe. Wanneer ik even naar haar kijk, krijg ik zomaar een idee. Een leuk idee.
    Zachtjes neem ik haar hand, druk er een kus op en knipoog naar haar. Dan trek ik haar onder het lopen dichter naar me toe en leg mijn hand op haar heupen, terwijl ik wat aan haar hemdje frunnik. Man, dit is zo spannend, zoiets heb ik -gelukkig- nooit eerder gedaan. En ik hoop maar dat ze me door heeft, anders is het gewoon gênant.


    Tadaaaa
    :Y)

    [ bericht aangepast op 5 sep 2012 - 19:55 ]


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Yes, ik ga schrijf een vlugge post en dan aan Frans.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Super en sorry dat die van mij zo lang duurde trouwens (:


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Niks aan te doen (:

    Abigail Rosaline Valence.
    Plots voelde ze hoe Tristan zijn hand kort over haar gebalde vuist liet gaan, ze keek hem kort aan en liet haar handen weer ontspannen hangen na kort gezucht te hebben. Hij begreep natuurlijk niet waarom ze zo inzat over Asilah, misschien moest ze het zelf ook proberen te vergeten. Al was het duidelijk niet zomaar iets geweest om haar bang te maken, nee, Asilah had het elk woord die ze had uitgesproken gemeend. Ze kon écht niet wachten om haar nooit meer te hoeven zien, zij en die Oliver met al zijn onderkruipsels. Ze dacht er elke seconde aan en kreeg het niet meer uit haar hoofd.
    Hopelijk zouden zij en Tristan dan ook gauw vertrekken, dan kon ze voorgoed alles achter zich laten. Vooral dat.. Ze vergat alles als sneeuw voor de zon toen Tristan ineens haar hand pakte, er een kus op drukte en naar haar knipoogde. Wat verbouwereerd keek Abby hem aan, waar had ze dat ineens aan te danken? Niet dat ze het erg vond, in tegendeel zelfs. Er verscheen glimlach op haar gezicht toen hij zich dichter tegen zich aan trok, maar ze had niet verwacht dat hij aan haar hemdje zou gaan frunniken, niet nu en al helemaal niet waar iedereen bij was.
    Ze wilde er wat van zeggen toen ze plots iemand hoorde fluiten. Het was één van de bemanningsleden en hij stond met een veelbetekenende grijns naar hun te kijken. Abby keek van Tristan naar het bemanningslid en weer terug toen het tot haar door drong. Net zoals toen ze eerder hun plannen hadden willen bespreken dus, erg slim en natuurlijk zou ze mee moeten doen, bedacht ze met een tevreden glimlach.
    Abby liep aan zijn rechterkant en hield Tristan staande door haar linkerhand op zijn borstkas te leggen en zich deels naar hem toe te draaien. "Het werd tijd," fluisterde ze in zijn oor voordat ze licht een kus op zijn wang drukte.
    Sinds ze weg was gegaan van huis, had ze alles gedaan wat haar ouders haar hadden verboden toen ze nog thuis woonde. Alle etiquette en manieren die ze haar hadden geleerd had ze gelaten voor wat ze waren, bijna allemaal dan. Ze wilde er niet over nadenken wat ze zouden zeggen en doen als ze het wisten, hun laatste wanhoopsdaad om haar in toom te houden had zo zijn littekens achter gelaten.
    Toch, als ze nooit was weggegaan had ze Tristan niet. Ze verstrengelde haar vingers met die van hem terwijl ze weer doorliepen, ze wilde graag het plan doorzetten, maar had er de moed simpelweg niet voor. Ze had het eerder ook niet makkelijk gevonden om te doen alsof, al had ze het gemeend, het voelde ontzettend ongemakkelijk om zoiets te doen waar anderen bij waren. Vooral als dat de bemanningsleden van de Medusa betrof, al zou ze het Oliver wel graag inpeperen. Zij had immers iets wat hij niet had, iemand die om haar gaf.. Deze gedachte was voor haar de doorslag, ze verlangde naar hem.. Van hem houden was één ding, maar ze had nog nooit aan zichzelf toegegeven dat ze naar hem verlangde. Voor de tweede keer hield Abby hem staande, maar deze keer was het haar hand die zijn wang bereikte en voor ze het wist stond ze hem te zoenen. Niet omdat het moest, maar omdat ze het wilde. Ze had haar ogen gesloten en was zich niet bewust van de anderen, het was enkel zij en Tristan. Zelfs het plan leek te verdwijnen naar de achtergrond.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Deze is nu zeker als dood verklaard? Niemand doet er meer iets aan.