• Inspringen kan/mag altijd! We verzinnen wel iets, geven je korte samenvatting en helpen je natuurlijk ook met in de RPG komen (;

    Lang geleden was er een kapitein, zo barbaars en zo harteloos, dat zelfs de stoerste mannen hem uit de weg gingen. Kapitein Olivier Dalton, hij had zijn eigen schip, de Medusa, en zijn eigen bemanning die hij als grof vuil behandelde, maar ze bleven, bang voor wat er zou gebeuren als ze vertrokken. Ze kregen bijna niks en als ze niet luisterden konden ze beter maken dat ze wegkwamen, want Olivier stond bekend om zijn gruwelijke straffen. Zweepslagen, kielhalen, laten vechten om leven en dood tegen een ander bemanningslid voor zijn vermaak, ze voor schut zetten door ze op te dragen vrouwenkleren aan te trekken en dergelijke. Cameron Sand, kapitein van de Posideon's Mermaid kon hem niet uitstaan, was ziedend van jaloezie en ze werden rivalen. Nooit gingen ze elkaar uit de weg, gingen juist altijd de strijd met elkaar aan, toch won er nooit iemand. Op een dag veranderde alles, Olivier zag wat hij aanrichtte met zijn harteloosheid. Huilende vrouwen die hun kleine kinderen probeerde te sussen, de stoerste mannen die hem smeekte om genade. Van de een op de andere dag zag hij het in, het achtervolgde hem in zijn slaap, maar hij dacht dat het wel weg zou gaan, het schuldgevoel. Het nare gevoel bleef, de nachtmerries gingen niet weg dus nam hij een noodzakelijk besluit. Hij stuurde zijn bemanning weg, vastberaden een nieuwe start te maken, hij liet zijn aartsrivaal achter. Er was één ding dat hij niet achter liet, hetgeen wat wel tegen zijn barbaarsheid kon en hem niet zou laten vallen, zijn schip de Medusa. Hij zocht een nieuwe bemanning en was milder dan ooit te voren, misschien zelfs té soft.

    Hij ontdekte dat een van zijn bemanningsleden geen man was, maar een vrouw. Hij liet haar blijven. Niet veel later werd hij verliefd op haar, maar het was niet wederzijds, toch bleef hij vriendelijk. De vrouw van zijn dromen werd verliefd op een ander, liet hem in de kou staan en vanaf dat moment kwamen zijn slechte kanten weer omhoog. Hij werd jaloers en verbande de man waar ze verliefd op was van het schip en het deed hem niks toen hij zag hoe stuk zij daar van was. Later kwam de man, door wat je een wonder kan noemen, toch weer aan boord. Olivier liet hem deze keer toch blijven, maar hij was niet meer zo aardig als hij geweest was. Zelfs tegen de vrouw waar hij verliefd op was geweest deed hij vreselijk, hij was weer net zoals vroeger. Snauwde zijn bemanning af, was weer een echte piraat en kende geen genade meer.

    Nu, met zijn nieuwe bemanning en weer zijn oude karakter terug, is hij op zoek naar een schat. Hij weet niet precies wat het is of hoe het eruit ziet, maar het blijkt geweldig te zijn en te liggen op een onbewoond, geheimzinnig eiland midden in de oceaan. Hij is vastberaden de schat te vinden, zijn aartsrivaal Cameron Sand voor te zijn. Toch zijn er kleine dingen die hij over het hoofd ziet.
    Hij gaat er namelijk niet vanuit dat er toch een volk blijkt te wonen op het eiland, verwacht niet dat er een verrader in zijn bemanning zit en dat zijn aartsrivaal het juiste moment om toe te slaan afwacht.


    De verhaallijn in het kort.
    Het gaat over de bemanningsleden en kapitein, Oliver Dalton, van de Medusa die op zoek zijn naar een schat. Eén van de bemanningsleden is een verrader (Tristan Wright) in dienst van aartsrivaal Sygmund Yakov Engel. Hij houdt zijn opdrachtgever op de hoogte met een postduif, stuurt hem berichten over de koers en informatie over wat er gaande is op de Medusa. Als ze eenmaal op het eiland aankomen, waarvan ze dachten dat het onbewoond zou zijn, blijkt hun een verrassing te wachten. Er woont een vreemd volk dat hun niet vertrouwd, de bemanningsleden moeten hun vertrouwen zien te winnen, maar hoe gaan ze dat doen als blijkt dat Yakov Engel, samen met zijn bemanning, al eerder op het eiland is aangekomen en het vreemde volk al helemaal voor zich gewonnen heeft?

    Lijst
    Volledige naam:
    Leeftijd:
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Rol+rang: (Bemanning Medusa, kok. Avaloniër, krijger etc.)
    Extra:
    (Je mag er zelf dingen bij verzinnen zoals verleden enzo)

    Persones (Als je vragen hebt hierover, stel ze dan gerust)
    Bemanning Medusa
    Kapitein Medusa: Vluuv – Olivir Dalton – 24
    Rechterhand Oliver: Frey - Asilah Layla Salomn - 21
    Endure – Abby (Abigail Rosaline Valence) – 19
    Leave - Genesis Elisabeth Thrown - 20 (ontvoerd door Ace)

    Sid - Natambu Mmba - 25
    C18 - Ace Franklin Johnson -24


    Bemanning Poseindon's Mermaid
    Kapitein: C18 - Sygmund Yakov Engel - 28
    Verrader: Sid – Tristan Wright – 22
    Sid - Leopold Smiths - 24
    Vluuv - Bee - 19
    Nenuphar - Nerissa Dyce - 18


    De Aveloniërs
    Stamhoofd: Benefit - Chaluwen Chestio - 26
    Zusje stamhoofd: Endure - Ayiana Kateri Chestio - 21
    Leave - Nivera Izil Mazi - 19
    Peyrac - Noémielle Dian Dewi - 19

    Goldenwing - Gavin Sloan Honiahaka - 22

    And remember...
    - Doe je best met schrijven, met drie regels nemen we geen genoegen.
    - Stoppen met de RPG? Meld het duidelijk.
    - Dagelijks posten is niet nodig.
    - Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, bekijk desnoods de RPG Handleiding site voor tips. Weet je nog steeds niks? PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
    - Verhaal kwijt? Vraag even om een korte samenvatting.
    - Je mag gerust meerdere personages aanmaken, graag zelfs.

    [ bericht aangepast op 8 aug 2012 - 18:38 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Asilah Layla Salomn – Rechterhand Oliver.
          Toen iedereen was gaan lopen, lette ik expres veel op Tristan en Ace hun groepje. Ik had geen idee of er nog meer meededen van de crew, maar daar kwamen we snel genoeg achter, aangezien iedereen wist dat er wat te gebeuren stond. Dat was niet te ontkennen, de sfeer was zo gespannen dat het om te snijden was: iedereen kon het voelen.
          Met vernauwde ogen liep ik langs hun heen, waarbij ik ze expres met mijn schouder aanstootte (natuurlijk Ace iets harder, die dronkenlap), en maakte snel mijn richting naar Oliver. Hij liep voorop en eigenlijk wist ik niet zo zeker of dat een goed idee was, maar ergens wist ik dat het hem misschien niet uit kon maken, dat het tijd was. Toch zei ik er precies om die reden niets om en ging naast hem lopen met mijn blik voor me uit.

          ‘Captain,’ sprak ik hem aan met een zekere gerespecteerde toon die erin doordrong, ‘wat is je plan qua de muiterij die er misschien gaande is?’ vroeg ik en beet even op mijn onderlip waarna ik met mijn tong over mijn lippen likte, aangezien ze droog waren. Mijn blik was nog steeds voor me gericht, terwijl ik vervolgde:
          ‘Ik weet dat ik er verder niet mee mag bemoeien, maar áls hun iets proberen, dan heb je ook nog Sygmund waar je, je zorgen over moet maken. No offence, maar weten hun iets van hem? If they do, krijgen we zeker een aangenaam zwaard in ons rug,’ Het laatste zei ik met iets meer morbide stem dan dat ik eigenlijk bedoeld had, maar het was nu al gezegd, dus kon ik het niet meer terugnemen. Niets om zorgen over te maken dus.
          ‘Dan hebben we aan beide kanten herrie, om ons hoofd nog maar niet te breken over de inboorlingen.’ Ik kwam erachter dat ik best veel praatte en zei dus snel: ‘Het spijt me, Captain.’

    (Ik hoop dat 'ie een beetje goed is. :Y))

    [ bericht aangepast op 9 aug 2012 - 20:45 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Ik heb wat vragen ; Wie zijn de Aveloniërs precies en wat is de Poseindons Mermaid precies voor een schip?


    Aan niets denken is ook denken.

    Rizzoli schreef:
    Ik heb wat vragen ; Wie zijn de Aveloniërs precies en wat is de Poseindons Mermaid precies voor een schip?


    Soort indianenvolk en hoezo wat voor schip het is? (:


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Endure schreef:
    (...)

    Soort indianenvolk en hoezo wat voor schip het is? (:

    Volgens mij bedoeld ze goed of slecht of zo, I think.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Endure schreef:
    (...)

    Soort indianenvolk en hoezo wat voor schip het is? (:


    Eh tja, gewoon, inderdaad of het goed of slecht is, wat voor bemanning erop zit en door wie het schip geleidt wordt, gewoon wat achtergrondinformatie.


    Aan niets denken is ook denken.

    Oke, ik zal het even aanpassen in deze post.

    Ace - Piraat.

    Dalton heeft het signaal gegeven dat we kunnen gaan. Met de handen in de zakken en de meest nonchalante blik in de aanslag volg ik de groep. De zon is onder, tijd om te vertrekken. Net zoals Abby en Tristan is de snijdende toon in Daltons woorden ook mij niet ontgaan. Ik weet niet in hoeverre hij ons doorheeft, maar ver genoeg om te weten dat de kans aanzienlijk is dat we wat in de smiezen hebben. Ik gedraag me normaal, luister wat naar de woordenwisseling tussen Abby en Tristan, stoot een bemanningslid aan om een achterlijke grap te delen en zoals gewoonlijk mijn smeekbede naar een fles alcohol.
    Ik merk dat Asilah en nog enkele anderen ons gevaarlijk in de gaten houden. Ik doe alsof ik hen niet doorheb, praat gewoon verder met de man om ieders aandacht van het smoezen tussen Abby en Tristan af te leiden. So far so good. We kunnen ons geen misstappen veroorloven. Ik werp een vluchtige blik richting de almaar donkerder wordende lucht. Het zal niet lang duren voor het volledig donker is. Als we verstandig zijn slaan we dan onze slag. Het was een slimme zet van Oliver om de rest van de bemanning op te dragen om elkaar in de gaten te houden. Hijzelf weet dondersgoed dat het onmogelijk is om alle kornuiten in het oog te houden. Hehe.. wat een hond. Hij is niet compleet achterlijk.
    'Ace!' hoor ik ineens naast me. Ik draai me om en grinnik even.
    'Tristan.' ‘Het is tijd, maar wacht een paar minuten na Genesis. En begin dan alvast te lopen, wij komen jullie achterna.’ Ik bijt op de binnenkant van mijn lip en knik dan. Ik merk hoe er een paar ogen ons argwanend aankijken.
    Ik krab aan mijn hoofd en schud dan zuchtend het hoofd.
    'Ik zeg altijd nog zo: bier op wijn, dat geeft venijn.' Ik grijns even en geef hem een vriendschappelijke stomp. Genesis. Ik heb niet lang meer. Ik wacht even en loop zwijgend door met de rest. Als het veilig is, stoot ik zacht Genesis aan.
    'Je moet nu gaan, het is donker en gebruik de bossen als beschutting. Ik kom zo.'
    Ik wacht enkele minuten.
    'Tussen haakjes, waar zijn Nate en die kleine?' vraag ik als ik een wenkbrauw optrek. Wacht eens even... Dan begint me wat te dagen.
    'Wel godverdomme...' fluister ik.


    No growth of the heart is ever a waste

    Rizzoli schreef:
    (...)

    Eh tja, gewoon, inderdaad of het goed of slecht is, wat voor bemanning erop zit en door wie het schip geleidt wordt, gewoon wat achtergrondinformatie.


    Aawh. Nouja, hun kapitein is SYgmund, vrij aardige gozer ;p En hij heeft niet heel veel bemanning, aangezien mensen allemaal gingen afhaken zonder wat te zeggen ;l Leopold & Bee.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Endure schreef:
    (...)

    Aawh. Nouja, hun kapitein is SYgmund, vrij aardige gozer ;p En hij heeft niet heel veel bemanning, aangezien mensen allemaal gingen afhaken zonder wat te zeggen ;l Leopold & Bee.


    Oh dan kan mijn personage daar wel terecht!


    Aan niets denken is ook denken.

    Oeh. Lang niet meer geschreven met mijn geliefde Gen. :'}

    Genesis
    Ik loop zwijgend naast een jonge dekzwabber over de paadjes. Het is niet iets dat ik gewend ben en dus voel ik me ergens behoorlijk kwetsbaar. De zweem van drank en zweet kan ik bijna op mijn tong proeven. Thuis herkende ik enkel de geur van wijn en mierzoete rosé. Zwijgend glijden mijn ogen dan ook over de laaghangende takken: het laatste dat ik wil is mezelf opnieuw belachelijk maken. Een moment lang glijden mijn vingers door de donkerbruine lokken die over mijn schouders hangen. Ik besef pas nu dat ik hier echt weg wil. Weg van de onzedelijke piraten en hun godvergeten kapitein. En Ace.. Ik weet niet goed wat ik met die hele situatie aan moet.
    Gevoelens zijn ingewikkeld wanneer deze je worden opgedragen en het is dan ook vanzelfsprekend dat zulke dingen een hoop.. Verdriet kosten.
    Wanneer ik de zachte adem van Ace tegen mijn oor voel kijk ik hem zijdelings aan.
    'Je moet nu gaan, het is donker en gebruik de bossen als beschutting. Ik kom zo.' Met die woorden knik ik langzaam. Mijn tanden bijten zich zacht vast in de zachtroze huid van mijn onderlip: het is tijd.
    De zachte passen die mijn voeten maken worden steeds kleiner tot ik ergens in de achterste groep beland. Wanneer het pad versmalt besluit ik mezelf geruisloos tussen de struiken te voegen.
    De zware laarzen verdwijnen langzaamaan en ik slik ietwat vertwijfeld wanneer ik besef dat ik nu alleen tussen de wilde beesten zit.
    Een haperige ademteug ontsnapt aan mijn lippen wanneer ik mezelf tegen een boom vlei en mijn blik stug op het pad richt. Mijn vingers omklemmen de stof van mijn jurk. De plek waar op mijn linkerdij een keukenmes blinkt.
    Ik was niet zo dom om geheel ongewapend van boord te gaan. Een mes was beter dan niets.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Oké, ik heb besloten, morgen ga ik wat schrijven met Abbs :P


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Poeh, daar ga ik dan _O_ Didn't write for a long time.

    Abigail Rosaline Valence. (Soms schrijf ik Wright i.p.v. Rosaline Valence :'])
    Tristan verzekerde me dat alles in orde was nadat ik hem omhoog geholpen had en ik besloot zijn woorden niet in twijfel te nemen, ondanks de verwondingen aan zijn rug. Ik had het nog altijd niet uit mijn hoofd kunnen zetten, elke keer als ik er even niet aan dacht, dan kwam de pijnlijke waarheid weer mijn hoofd binnen geslopen. Net toen ik weer de pas erin wilde zetten omdat Tristan zei dat we niet achterop wilde geraken boog hij zich naar me toe en fluisterde iets in mijn oor: "Of nu toch nog niet."
    Er gleed kort een glimlach over mijn lippen toen ik besefte dat we hier straks inderdaad weg zouden zijn, voor goed. Weg van Oliver en al zijn gruwelheden. Terwijl Tristan en ik langzaam weer dichter bij de groep kwamen zocht ik met mijn hand die van hem en zodra ik die gevonden had nam ik hem vast. De enige echte lichtbron was de maan die zwakjes door de bladeren scheen en de weinige fakkels die sommige bemanningsleden hadden. Toch kon ik merken dat het om ons heen steeds donkerder werd en kreeg ik steeds meer het idee dat er elk moment een beest tevoorschijn kon springen, ik had immers geen idee wat hier allemaal rondliep in deze jungle. Voor ik het wist voelde ik een flinke kracht aan mijn hand trekken en verloor ik de grip op Tristans hand waarna ik hem voor de tweede keer vanavond onderuit zag gaan. Ik vroeg me af of hij gewoon veel aan zijn hoofd had of dat de hele situatie toch zijn tol begon te eisen aan zijn lichaam, ikzelf begon het namelijk ook wel te voelen. Ik was vermoeid, zowel geestelijk als lichamelijk en het was tijd dat daar een einde aan kwam. Bijna had ik hem weer overeind willen helpen, maar ik hield mezelf tegen toen ik een aantal blikken van bemanningsleden zag. Het zou Tristans zelfvertrouwen vast niet veel goeds doen als ik hem nogmaals overeind zou helpen waar iedereen bij was. Met moeite weerhield ik mezelf daar dan ook van en keek toe hoe hij zelf omhoog krabbelde. Ik kon me haast niet voorstellen hoeveel last hij bij elke val zou hebben van zijn rug. God, was er maar iets dat ik voor hem kon doen.. Ik wilde net wat tegen hem zeggen toen hij me voor was en Ace aansprak. Eerst zou Genesis verdwijnen, dan zou Ace volgen en wij tweeën als laatste.
    Terwijl ik een verdwaalde lok haar weer achter mijn oor streek bekeek ik de rest van de bemanning, geen van allen leken door te hebben wat er gaande was. Helemaal voorop zag ik Asilah richting de kapitein lopen en onbewust balde ik mijn vuist, zij kon nog wel eens voor problemen zorgen en het beviel me allerminst dat ze nu bij de kapitein liep. Haar woorden galmde nog luid en duidelijk na in mijn hoofd: Ik weet dat jullie wat in jullie schild voeren en je mag prima weten dat ik jullie ratten niet vertrouw. Waag het eens wat te flikken en jij bent de eerste bij wie ik een zwaard door de strot jaag, savvy?
    De kilte waarmee ze die woorden toen tegen me uitgesproken had waren voor mij duidelijk genoeg, ze meende het en dat zat me dwars. Ze deinsde nergens voor terug en al helemaal niet als ze de kans kreeg iemand een zwaard door het hart te jagen en ik moest toegeven dat ze me daarmee flink de stuipen op het lijf jaagde.
    Ik zag dat Ace weer richting Genesis liep en richtte me weer op Tristan. Ik glimlachte kort naar hem en liep weer verder, wat moest ik zeggen? Het enige waar ik aan kon denken was hoe we straks weg zouden zijn van hier, helaas ging die gedachte deze keer gepaard met Asilah's bedreiging. Wat als ze straks ineens achter ons op dook? Nee, ik weigerde te denken dat zij ons hele plan kon verpesten. Dat zou ik haar niet toestaan.

    Poeh, het is echt lastig als je een poos niet meer geschreven had en sorry, ze zegt geen woord :'] Ik wist niet zo goed wat ik haar moest laten zeggen.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ik maak zo een vrouwelijke bemanning aan voor PM.


    †

    Awesome _O_
    Nu nog indianen nodig :p
    En eigenlijk bemanning Medusa.. Aangezien Genesis, Abby én Ace overgelopen zijn.. :'D Hahaha, Oliver zit ineens zonder bemanning merk ik xD

    [ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 13:52 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Hahahah omg lol. Alleen Asilah hoort nog wel bij hem!


    †

    Cocon schreef:
    Hahahah omg lol. Alleen Asilah hoort nog wel bij hem!


    Haha ja inderdaad, dat viel mij net ook op! :P
    En nate, maar dies eng en foetsie.

    [ bericht aangepast op 26 aug 2012 - 14:00 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.