Weinig tijd, lang verhaal, ik maakt verhaal kort:
Ik voel me thuis niet fijn. Echt een reden heeft het niet. Ik voel me gewoon neit fijn thuis. Mijn moeder en haar vriend luisteren niet naar mij, ze onderschatten me en gaan een discussie uit de weg, of als ik mijn gleijk weet te behalen krijg ik als reactie: 'ik begrijp je wel/je hebt gelijk, maar we doen het toch op onze manier'. Letterlijk. Het geeft me een gevoel van onmacht omdat ik wéét dat ik veel kan en weet maar ze geven me de kans neit er gebruik van te maken, met veel tegenzin en er van overtuigd dat het toch niet zou werken aangezien ze neit naar me luisteren heb ik het er met ze over gehad, ik heb in tranen voor ze gestaan, en ik heb mijn gelijk gekregen, ze begrepen me niet, ze luisterden neit en er is niets mee gedaan.
Ik doe ook heelrg mijn best zo min mogelijk thuis te zijn, ik "woon" als het waren bij mijn vriend, het is nog net geen tweede huis zovaak dat ik er kom. Ik word daar echt betrokken in de familie, behandeld als hun 4e kind zegmaar. Die familie heeft ook behoorlijk wat probleempjes en ik doe dan ook mijn best ze ermee te helpen, etc. Maar als er iemand bij mij is blijk ik uit te stralen dat ik me niet thuis voel en dat trekken anderen zich ook aan. Mijn vriend gaf ook toe liever neit te vaak bij mij thuis te zijn omdat hij zich daar absoluut niet thuis voelt, en dat begrijp ik ontzettend.
Mijn stiefvader kwam laatst ook op het idee om tegen mijn moeder te zeggen dat hij vermoed dat ik zooi over hem naar mijn vriend heb zitten liegen omdat hij zich zogenaamd raar gedroeg naar hem. Hij heeft hem maar 3 keer gezien en iedere keer was het niet meer dan hoi en doei omdat we steeds boven op mijn kamer zaten.
Mijn moeder daar kan ik het vrij goed mee vinden maar ook zij luisterd nooit. Ik voel me behoorlijk ongewenst en absoluut niet thuis hier en toen ik het helemaal overstuur vertelde werd er niet geluisterd. Ik voel me gewoon minderwaardig door het daagelijks leven heen door hoe ik me thuis voel, het zit me héélerg dwars, maakt me overgevoelig, angstig, etc. Maar die onmacht die ze me meegeven maakt dat ik niet kan nadenken over een oplossing gezien alles hopeloos lijkt, alsof ik geen aandeel heb in deze wereld. Toen ik met ze praatte stelde ik me aan, ik kreeg zelfs nog net geen straf omdat ik mijn gevoelens uitte. En nee de familie van mijn vriend, overige familie en school kunnen me er niet mee helpen ieder om specifieke redenen.
Let it come and let it be
