The Childres Of The Gods -02- - Speeltopics

In deze wereld leven niet alleen normale mensen, soals vele dat altijd denken. Nee, eens komen de goden ter aarde en vinden een geliefde. Daar krijgen ze kinderen mee, die zijn dan half mens, half god.
Dit is een tijdperk van oorlog tussen de goden, haat en wreedheid. De wereld zoals wij hem kennen dreigt vernietigd te worden, maar er is hoop. De zonen en dochters van de goden bundelen hun krachten en komen in opstand tegen hun ouders. Zullen zij de wereld redden? Zullen zij de mensheid levend houden en de aarde door kunnen geven?

Kinderen van;

Poseidon [max 2]
- Perciën Aldren Villemon; Klaine4Ever.
- Arlynn Deonna Villemon; Rider

Zeus [Max3
- Mike Spark; SilverWing
- Felice Dianna Spark; Klaine4Ever
- Lucas Ian Cavanaugh; SUMMERx

Hades[Max 2]
- Grace Mackenzie Conrad; Leannan
- Alex Jace Conrad; Morticia

Artemis[Max 1]
- Flo Yasmin McLiney; Lovelydemon

Aphrodite[Max 2]
- Cybel Ariàne Paxton; Benefit
- Aiden Sawyer Paxton; Leannan

Pan[Max 1]
- Sunan Taylee; PainEnds

Ares[Max 1]
-
Athene[Max 2]
- Celeste Celena Ephira; Paralyzedx
- Elaine Ephira; SerpentEyes

Hier is een site met wat voor god deze personen allemaal waren

---

Regels;

Maximaal 2 personen per Q account.
Géén one-liners.
OOC graag met [] () {}.
Speel elkaar niet uit, zoek andere op en negeer ze niet.
Geen perfecte personages.
Er woord niet gemoord, tenzij je erom vraagt.
Minimaal 2 regels schrijven.

[ bericht aangepast op 4 sep 2012 - 21:05 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Moustachex schreef:
Lucas Ian Cavanaugh
'Wat een heer,' zegt ze. Vervolgens maakt ze aanstalten om naar de poort te lopen. Ik grijns en volg haar daarna braafjes. Omdat ik niet weet wat voor een houding ik moet aannemen, knipper ik met mijn vingers. Vuurvonkjes knetteren terwijl ik mij concentreer op het maken van een elektrisch geladen vuurbol. De grootte van een vuist. Ik knik goedkeurend als de bol een grotere vorm aanneemt, ongeveer een voetbal. Tevreden ontspan ik mijn vingers terug en daarmee verdwijnt ook de massa energie.

Arlynn Deonna Villemon

Terwijl ik door de poort loop richting de stad, bestudeer ik vanuit mijn ooghoeken wat Lucas doet met zijn handen. Er verschijnt een soort van elektrische vuurbal en ik moet toegeven dat ik mij daardoor niet echt op mijn gemak voel. Het lijkt wel of zijn krachten precies mijn tegenpool zijn en dan is hij ook nog de halfbroer van Felice. Niet echt een goed teken als je het mij vraagt.
Ik probeer deze gedachtes van mij af te zetten en kijk lachend naar de bal die weer verdwijnt. 'Misschien kun je dat maar beter niet in de stad doen.'

---

Happy Birthday my Potter!

[Ik stop ermee, sorry maar ik heb nu keiveel RPG's om mee te doen en zie steeds weer leuke, waardoor ik haast niks kan posten]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

(Moeten Lucas en Arlynn iets meekrijgen van oorlog tussen de goden? Aangezien dat het uitgangspunt in de RPG is en ze buiten het kamp zijn)

---

Happy Birthday my Potter!

Rider schreef:
(Moeten Lucas en Arlynn iets meekrijgen van oorlog tussen de goden? Aangezien dat het uitgangspunt in de RPG is en ze buiten het kamp zijn)

[In principe wel, want zij zijn de kinderen van de goden hé :W]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Frey > Isuzu.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik ben net terug van een vermoeiend weekend dus heb geen flauw idee wat ik gemist heb. Kunnen de posts die aan mij gericht waren even herhaald worden? Ik heb het namelijk de laatste tijd erg druk gehad. ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Isuzu schreef:
(Sorry dat ik nu pas reageer, ik voelde me helemaal niet goed en ben nu nog steeds ook fucking moe.)

Alex Jace Conrad, zoon van Hades.
Grace verborg haar gezicht tegen mijn schouder, maar er iets op zeggen deed ik niet, want ze had iemand nodig. Sowieso leek het me nu niet de tijd om iets te zeggen, niet voor mij in elk geval. Ik kon alleen hopen dat ze me nog zo goed kende, ook al zitten er wat jaartjes tussen, dat ze dit ook wist. Grace had dus onze moeder gedood…
Het maalde in mijn hoofd en alhoewel ik niet zeker wist wat ik nu moest doen, wist ik wel dat het een feit was dat Grace mij nodig had. Ik zal niet weer vertrekken, dat was een foute reden. Zou onze moeder anders nog geleefd hebben? Vast wel, ik zou het niet gebeurd laten hebben; dat zij Grace zou slaan, mishandelen, of… Voor een kort moment sla ik mijn ogen neer. Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik ervan moet denken, het is en blijft nu eenmaal onze moeder.
“Het spijt me,” Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer ik haar zachte stem weer hoor. Ondertussen lagen mijn armen niet meer om haar heen en zij veegde met haar mouw haar wangen weer droog. Wanneer had ik haar voor het laatst zien huilen? Ze zoog haar longen vol lucht en keek naar me op met een onzekere blik die ik niet van deze Grace gewend ben, als ik al überhaupt gewend ben aan deze Grace. Ze had zo’n harde uitstraling gehad toen ik haar voor het eerst zag, maar vroeger was ze totaal niet zo. Een lief, sterk, misschien een beetje gekwetst meisje, gehard door de jaren heen en alles behalve onschuldig. Dat stond namelijk niet in ons woordenboek, wij waren het ook beide niet.
“Zeg geen sorry, Grace,” Ik kijk haar aan, strijk een donkere haarlok uit haar gezicht die vastgeplakt zat door de tranen achter haar oor. “Cry as much as you want, I’m here now. I won’t leave, I promise.” In mijn blik kon je duidelijk merken dat ik er spijt van had en zelfs schuldig voelde. Mijn handen veegde enkele tranen weg van haar wangen en ik sloeg mijn armen weer om haar heen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Grace Mackenzie Conrad

Ik voelde mijn hartslag weer rustig worden, gelijkmatig om precies te zijn.
Wanneer ik wist dat ik voldoende getroost was liet ik Alex voorzichtig los.
Onbewust vroeg ik me af of Alex haar nog nooit had gehoord.
Onze moeder probeerde wel met me te communiceren maar ondertussen had ik geleerd om haar buiten te sluiten zodat ik haar niet kon zien of horen.
"Waar heb je eigenlijk al die tijd uitgehangen?" Vroeg ik en was verbaasd hoe normaal mijn stem plots klonk.
Onbewust was ik de muur weer aan het optrekken die me beschermde tegen gevoelens die ik niet wilde hebben.
Pijn, haat, verdriet, woede, ik wilde dat zo min mogelijk mensen er weet van hadden.
Emoties tonen is voor de zwakke mensen, ik was niet zwak.
Dat weigerde ik te geloven, hoewel het eigenlijk menselijk was.
"Heb je me gemist?" Het kwam er redelijk laat uit, maar die vraag bleef al een tijd door mijn hoofd spoken en ik was ergens blij dat ze toch over mijn lippen kwam.


[Leannan goes Mohawk]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.