Finn | Vampire.
Een verlegen glimlachje sierde haar lippen wanneer ik de woorden uitsprak over een liefde, of Katherine het niet erg zou vinden. Het meisje nam mijn hand vast en drukte in mijn handpalm een klein kusje, waarvan er een zachte glimlach op mijn lippen streek. Haar zachtroze lippen voelde aangenaam op mijn huid en een lichte rilling ging er door mijn lichaam heen.
“Ik denk dat ze trots op je zou zijn,” sprak zij uit met een glimlach op haar gezicht, terwijl ze voorzichtig met haar vingers over het litteken gleed waarvan ik haar net had verteld. Iets waar ik me eindelijk overheen had gezet en het aan haar durfde te vertellen, aan haar kwijt kon. Ik had gedacht dat het nog jaren zou duren of dat ik het binnen in me zou houden en nooit meer iemand lief zou kunnen hebben. Niet zoals Katherine.
“Het vergt veel moed om verder te kunnen gaan en het is je gelukt.” Ik schudde mijn hoofd, het was me nog niet helemaal gelukt, want ze zal nog even in mijn hart doorleven en ik weet niet zeker of ik Diora aan kan doen of dat zij het zelf aankon. Het was maar te zien hoe ze erop zou reageren als ik het tegen haar zou zeggen, maar als je heel veel van iemand hebt gehouden en diegene was overleden (op welke manier dan ook) dan mag je toch nog van die persoon houden? Het leek mij wel, ten minste.
Ze liet mijn litteken weer met rust en zuchtte tevreden, waardoor ik er al gelijk vraagtekens bij kreeg. “Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik denk dat ik van je houd.” Ietwat verschrikt keek ik haar aan, omdat ik was geschrokken van haar abrupte bekentenis. Ik had niet verwacht dat ze het nu zou zeggen of dat ze in ieder geval zo voor mij voelde, tot nu dan.
Hoorbaar slikte ik en langzaam zette ik een stap naar achter, liet haar hierbij los. Het was niet dat ik haar gevoelens niet respecteerde en deze terug beantwoordde, integendeel… maar het probleem was, dat ik bang was dat ik haar zou verliezen, misschien zelf wel net zoals Katherine. En dat wilde ik niet nog een keer meemaken, daar paste ik voor.
“Zeg dat niet…” fluisterde ik bijna onhoorbaar, waarbij ik mijn blik moeilijk van haar gezicht afwendde, mijn handen zich tot vuisten balden en mijn lippen ondertussen een verdrietige streep werden.
Phoebe | Vampanese.
Het moment dat ik mijn ogen sloot werd alles zwart, wat ik op zich wel aangenaam vond, omdat ik dan ten minste niet om de minuut zwarte vlekken voor mijn ogen zag. Al stopte het gebonk in mijn hoofd nog steeds niet en drukte ik zo nu en dan mijn lippen stevig op elkaar als het weer gebeurde, alsof ik in een erge nachtmerrie zat, nu al.
“Slaap lekker dan maar?” Dankbaar knikte ik om zijn woorden, waarna ik mijn mond opende en er een zachte gaap tussen mijn bleke, volle lippen vandaan kwam. Ik vond het nog steeds raar dat vampiers moesten slapen, omdat ik altijd had gedacht dat ze dat niet nodig hadden, al heb ik er nu helemaal geen problemen mee. Eigenlijk hield ik heel veel van slapen, op de dag natuurlijk. Mijn kamer was altijd donker, met de zwarte gordijnen dicht, waardoor ik nooit kon zien of het nou dag of nacht was, maar het deerde me niets. Ik vond het goed zo.
Opeens voelde ik hoe hij met mijn haarlokken begon te spelen en de slaap die me riep, ging gelijk weg, waardoor ik even knipperde met mijn ogen. Zijn stem hielp er ook niet echt bij, maar ik vond het raar hoe ik zijn stem nu aangenaam vond, hoe ik vond dat hij van mijn part wel verder mocht praten. “Je hebt zacht haar.” Zachtjes grinnikte ik even en keek naar hem op, waardoor ik zag hoe hij verveeld de kamer rondkeek. “Dank je,” Fluisterde ik, ik wist niet wat ik er meer op kon zeggen.
Hoewel de slaap gemakkelijk in mijn ogen te lezen was, kon je nog steeds duidelijk merken dat ik niet nuchter was en ik ging weer rechtop zitten, trok mijn hakken uit en liet deze met een plof op de grond vallen. Hierna keek ik Caleb aan met een zachte glimlach, een glimlach wat erg ongewoon voor mij was, aangezien ik deze (bijna) nooit liet zien, enkel wanneer ik in een zeldzame blije bui ben. “Kom naast me liggen,” vertelde ik hem, waarbij ik zijn handen pakte en hem naast mij op het bed trok. Wanneer dit gelukt was, hield ik met één hand nog steeds zijn hand vast en met mijn andere hand liet ik deze naar boven dwalen, waardoor mijn hand open naast mijn hoofd kwam te liggen.
Het bed was groot genoeg voor ons tweeën, maar aangezien Caleb best groot was, groter dan ik in ieder geval, nam hij het merendeel in en lagen we best dichtbij elkaar, waardoor ik zijn oogkleur gemakkelijk kon onderscheiden.
Quiet the mind, and the soul will speak.
Het was zo'n leuke rpg..)