[RPG] True Blood O2 - Speeltopics

Pagina 1: Adelynn Denyse Laramie - Carmella Reina Jae Marvella
Pagina 2: Phoebe Azalea Pierce
Pagina 3: Sandy Tailor
Pagina 4: Sixx - Diamond 'Dia' Wood
Pagina 5: Liam Oliver Anderson - Caroline Rosalyn Roux - Matthew Kyle
Pagina 6: Silver Quartz
Pagina 7: Caleb Maxwell Fox - Diora Cherelle Fox - Emerence Ariàne Davis
Pagina 8: Finn Blaise Ryder
Pagina 9: Rafael García Sánchez - Mabel Georgia Atterbury

Vampires

Leider: Diamond 'Dia' Wood (Angelite)

Jongens:
1. Rafael García Sánchez (Bisous)
2. Finn Blaise Ryder (Morticia)
3.
4.

Meisjes:
1. Carmella Reina Jae Marvella (Nesaea)
2. Diora Cherelle Fox (Leannan)
3. Emerence Ariàne Davis (Benefit)
4. Sandy Tailor (LostDreamz)
5.

Vampaneses

Leider: Liam Oliver Anderson (lluvia)

Jongens:
1. Caleb Maxwell Fox (Leannan)
2. Matthew Kyle (lluvia)
3. Silver Quartz (Angelite)
4.

Meisjes:
1. Adelynn Denyse Laramie (Nesaea)
2. Phoebe Azalea Pierce (Morticia)
3. Sixx (Benefit)
4. Caroline Rosalyn Roux (Aragog)
5. Mabel Georgia Atterbury (Bisous)

[ bericht aangepast op 14 juli 2012 - 18:03 ]

---

"Do you believe monsters are born or made?"

Diora Cherelle Fox

Ik bleef op mijn knieën op de grond zitten terwijl ik toekeek hoe hij naar de andere kant van mijn kamer ging.
Met een redelijk verstomde blik in mijn ogen, keek ik hem na en vouwde even mijn handen in mijn schoot.
"Hoe kan je ooit over haar heen komen als je er niet over praat?" Vroeg ik voorzichtig en slikte.
Mijn stem klonk redelijk teleurgesteld, ook al probeerde ik normaal te klinken.
Dit was niet de Finn die ik gewend was, integendeel zelfs, de Finn die ik kende was opgewekt, speels en vond altijd een manier om me te laten lachen.
Na een tijdje op de grond te hebben gezeten, stond ik zwijgzaam op en wandelde naar het raam waar ik met mijn voorhoofd tegen leunde.
Mijn ogen speurde de omgeving af terwijl een kleine zucht uit mijn mond ontsnapte.
"Je wilt haar niet vergeten," Merkte ik na een lange stilte op en liet nu ook mijn handpalm tegen het koele glas leunen. "Ze betekende vast veel voor je."
Een kleine, mistroostige glimlach verscheen op mijn lippen.
Zo opgewekt als ik daarstraks was, zo slecht voelde ik me nu en ik wist niet zeker of het door het schuldgevoel kwam of door iets anders.




Caleb Maxwell Fox

"Je had haar kunnen laten ontsnappen!" Snauwde ik woest en gooide in een armbeweging mijn spullen van mijn bureau. "Heb je dan zelf niets te zeggen over je eigen leven?! Jij bent iemand die altijd alles doet wat hij vraagt, alsof dat je soms zou helpen om tussen zijn lakens te belanden! Neem voor één keer is de touwtjes in handen in plaats van zo'n slijmbal te zijn!"
De neiging om nog een schop tegen de spullen te geven was er wel, maar ik wist mijn kalmte te bewaren.
"Je zou tot zo veel in staat kunnen zijn, dus waarom neem je er niet eens gebruik van?" Mijn stem werd al wat kalmer maar klonk nog steeds redelijk kwaad. "Soms vraag ik me echt af wat je zelf wilt."
Vaag was ik me er van bewust dat mijn woorden misschien redelijk kwetsend konden zijn, niet dat het me veel kon schelen eigenlijk.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Finn | Vampire.
‘Hoe kan je ooit over haar heen komen als je er niet over praat?’ Ik had de voorzichtige toon van haar opgemerkt, maar ik besloot er niet op te reageren en kneep mijn ogen nog erger dicht. Ik wilde Katherine niet verliezen, nooit, nooit…
Ik voelde me weer langzaam gek worden, alsof er iemand anders in mijn lichaam huisde en het er een ongelooflijke rotzooi van maakte. Ik voelde me niet mezelf, maar een ander iemand met een psychotisch karakter.
Het enige wat ik nu kon doen, was weer op de grond zakken en met mijn ene hand op mijn borstkas, waar mijn hart zat en met mijn andere hand streelde ik nog over het litteken. Dat was het enige echte overblijfsel wat ik van haar had, dat en een oude foto van haar. Het was een oude foto in sepia en ze glimlachte groot en liefdevol terwijl ze haar armen om mijn middel had.
‘Je wilt haar niet vergeten,’ hoorde ik opeens na een lange stilte en ik keek op naar Diora. Ze stond bij het raam en liet haar handpalm op het koele glas leunen. ‘Ze betekende vast veel voor je.’
Het voelde alsof mijn hoofd weer begon te bonken en ik zou verdrinken onder water, dood zou gaan, écht dood. Ik was alleen maar vampier voor haar, voor Katherine, om bij haar te blijven, maar ze ging eerder dan mij weg. Ze verliet me…
Misschien was het wel tijd om het aan iemand te vertellen, in al die jaren heb ik nooit aan iemand kwijtgeraakt. Diora had haar geheim aan mij verteld, dus misschien was het wel goed… Het was in ieder geval een begin, Diora kon beslissen hoe zij hierop zou reageren.
‘Diora.’ Mijn stem klonk zwaar, alsof ik net had zitten huilen en ik stond langzaam op om naar haar toe te lopen, maar hield op een gepaste afstand halt en keek naar haar. ‘Ze heet Katherine, en ja… Ik- ik houd van haar, ze zit er nog steeds weet je?’ Ik klopte op de plek waar mijn hart zat. ‘In mijn hart…’

(Phoebe komt.)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Phoebe | Vampanese.
Kalm keek ik toe hoe hij zijn spullen van het bureau afgooide, maar toen hij echter over mijn leven begon, spitste ik mijn oren, knarsetandde en keek hem nog dodelijker aan.
‘Heb je dan zelf niets te zeggen over je eigen leven?! Jij bent iemand die altijd alles doet wat hij vraagt, alsof dat je soms zou helpen om tussen zijn lakens te belanden! Neem voor één keer is de touwtjes in handen in plaats van zo'n slijmbal te zijn!’ Er vormde zich een mist in mijn hoofd samen en die drukte pijnlijk op elkaar, er kwam steeds meer en meer, waardoor ik helemaal niet meer helder na kon denken en ik hoofdpijn kreeg.
Blijf kalm, Phoebe, blijf kalm, blijf jezelf. Ik kon echter alleen maar mijn scherpe nagels in mijn huid drukken, mijn tanden zo hard op elkaar knarsen dat ik bang was dat ze af zouden breken en Caleb zo eng dodelijk aan kijken dat ik er zelf een beetje van schrok.
Die fles drank kan je nu niet redden, want je hebt hier niets, je zit in Calebs kamer. Pandora is er ook niet voor je, die ligt in je kamer en jij zit hier. Opgesloten met Caleb.
‘Je zou tot zo veel in staat kunnen zijn, dus waarom neem je er niet eens gebruik van?’ De hoofdpijn werd steeds erger en erger en ik greep naar mijn hoofd, sprong toen kwaad op. ‘Soms vraag ik me echt af wat je zelf wilt.’ Wit van woede liep ik snel naar hem toe, pakte hem woedend bij zijn kraag en duwde hem ruw tegen de muur aan met een zwarte donkere blik van woede in mijn ogen.
‘Je weet niets over mijn fucking leven, Caleb, níets.’ Ik siste het kwaad tussen mijn tanden door en mijn ademhaling was verzwaard doordat het leek alsof iemand mijn nek dicht had geknepen. ‘Ik geef toe dat ik fout zat, maar je moet niet over mij oordelen,’ Mijn grip op zijn shirt verstrakte, ‘Jij weet niet waarom ik dat doe, waarom ik die aandacht nodig heb…’ Het leek alsof mijn ogen op een gegeven moment konden huilen, want mijn hele gezicht werd bleek en breekbaar en ik liet hem zakken zodat hij op de grond stond.
Het volgde moment sloeg ik hem hard in zijn gezicht, waardoor mijn scherpe nagels over zijn wang kraste en gebroken liep ik snel weg naar mijn eigen kamer. Naar mijn doodskist, Pandora en de drank die op me te wachten stond.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Caleb Maxwell Fox

Ergens was ik blij dat ze weer weg was gegaan, maar misschien had ik het zelf wat te ver gedreven?
Ik had niets tegen Phoebe, alleen iets tegen de domme daad die ze had gedaan.
Nog een tijdje bleef ik tegen de muur staan terwijl ik mijn kleren weer glad streek en zuchtte, wat een dag.
Niet veel later boog ik me bij mijn spullen neer en begon alles weer netjes op mijn bureau te zetten.
Misschien zou Phoebe nu eindelijk doorhebben dat ze eens moet stoppen met zo'n kiss ass te zijn.
Mijn wang gloeide nog een beetje na, maar dat was wel het minste van mijn zorgen.
Wanneer alles weer was opgeruimd liet ik mezelf weer op de zetel ploffen en zuchtte.




Diora Cherelle Fox

Wanneer ik eindelijk zijn stem hoorde, liet ik mijn hand van het glas glijden en draaide me langzaam op.
"Waarschijnlijk zal ze daar altijd wel blijven zitten," Zei ik kalm terwijl mijn ogen even over de afstand tussen ons gleed. "Maar waar ben je dan bang voor? Dat je haar zal vergeten?"
Uit ervaring wist ik dat je herinneringen niet zo maar kon vergeten, zelfs niet als je dat wilde maar wat hij deed was fout.
"Je mag je er niet aan optrekken," Ging ik verder en wandelde vervolgens weer naar de zetel waar ik in ging zitten. "Dit klinkt misschien erg harteloos, en sorry als dat het geval is, maar trek je op aan de mensen uit je omgeving die er voor je zijn, niet aan herinneringen."
Langzaam trok ik mijn knieën mee op de zetel en sloeg mijn ogen langzaam neer terwijl ik wachtte tot hij verder zou gaan met zijn uitleg.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Reactie van Liam?]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Liam

'Vanavond zit er niet echt veel bij. Er zijn haast alleen maar bezopen mensen en dat is niet echt interessant. Zullen we anders maar weer terug gaan?' Ik knik instemmend. 'Goed idee kom.' Ik draai me vast om en begin de goede richting op te lopen terwijl ik aan neem dan zij me wel zal volgen.

Mabel Georgia Atterbury
'Goed idee, kom,' zegt Liam instemmend waarna hij omdraait en alvast begint te draaien. Ik werp nog even een blik op het lijk van mijn prooi en draai me dan ook om achter Liam aan te lopen.
Niet veel later zijn we al weer bij het fort. 'Ik zie je later nog wel,' zeg ik tegen Liam waarna ik richting mijn eigen kamer loop.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Phoebe Azalea Pierce | Vampanese.
Mijn snelle, gehaaste voetstappen liep ik Caleb zijn kamer uit, begon hierna blindelings door de gangen te rennen en toen ik uiteindelijk stil bleef staan, kwam ik er achter dat ik aan de andere kant van het fort was, van waar ik moest zijn en mijn kamer was.
Ik liet me dus geïrriteerd, maar vooral gebroken door de woorden van Caleb zakken en ik vond het ironisch dat ik niet bang was voor zijn klappen maar wel voor zijn woorden. Volgens mij had hij geen idee hoe pijn dit mij deed en als hij het wist, wat maakte hem dat uit? Caleb boeit het volgens mij geen ene flikker wat er met mij gebeurd, wat mensen of vampiers naar mij roepen, het maakt hem helemaal niets uit.
Bedroefd stond ik op en rende terug naar mijn kamer, eenmaal daar aangekomen, gooide ik mijn slaapkamer deur dicht en liep regelrecht naar de fles tequila die mijn naam riep. Pandora hief haar kop op en keek wat er met me was, maar kronkelde toen richting mij en ik legde haar rond mijn nek.
‘Er is niets, Pandora.’ Fluisterde ik haar en ik stond op, waarna ik de fles tequila pakte, een citroen en hakte deze door midden door middel van het mes die nog in de muur zat geboord. Ik pakte ook wat zout en ging weer op de vloer zitten terwijl Pandora om mijn nek kronkelde, ze wist heus wel dat het niet met me ging, ze had me vaak genoeg zo gezien.
‘Hear me… Hear me… You gotta be out there, You gotta be somewhere, Wherever you are, I'm waiting, 'Cause there are these nights when, I sing myself to sleep, And I'm hopin' my dreams, Bring you close to me, Are you listening?’ zong ik zachtjes.
Ik likte het zout van mijn hand af, dronk een grote slok tequila uit de fles en beet in het stuk citroen, waarna ik de fles met een klap weer op de grond zette. ‘Ah!’ riep ik zuchtend uit en deed hetzelfde riedeltje weer over, waarna ik op stond en de fles tegelijkertijd leeg dronk, er zat toch nog een beetje in. Nu was ik aangeschoten en gooide ik de fles met een harde klap kapot tegen de muur, waarna ik me op de grond liet vallen en over Pandora’s zwarte huid aaide.
‘I used to be scared of… Letting someone in, But it gets so lonely… Being on my own… No one to talk to… And no one to hold me, I'm not always strong… Oh, I need you here… Are you listening?’ zong ik wat harder en beet hierna hard op mijn lip, ik proefde het zout in de wond bijten waar mijn lip open was gegaan.

(Omg, finally eentje klaar! Finn volgt.)

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Finn Blaise Ryder | Vampire.
‘Waarschijnlijk zal ze daar altijd wel blijven zitten,’ zei ze kalm en ik knikte alleen maar, gewoon omdat het ook waar was. Na al die jaren was ze nog steeds niet uit mijn hart, laat staan mijn gedachten, ze spookte daar rond alsof ze daar thuis hoorde.
‘Maar waar ben je dan bang voor? Dat je haar zal vergeten?’ Misschien wel, wie weet? Ik wist het in ieder geval niet zeker, want anders dan wist ik vast wel wat ik eraan kon doen, maar nu had ik geen enkele zekerheid erin. ‘Je mag je er niet aan optrekken,’ Ze wandelde en zakte vervolgens weer op de bank, terwijl mijn blik haar volgde en ik zuchtte diep. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
‘Dit klinkt misschien erg harteloos, en sorry als dat het geval is, maar trek je op aan de mensen uit je omgeving die er voor je zijn, niet aan herinneringen.’ Ze trok haar knieën langzaam op de bank en sloeg haar ogen neer, waarna ik me bedacht wat ik zou zeggen. Zou ik het haar vertellen? Alles of een leugen om bestwil? Nee, dat is niet mijn stijl, dat zou ik niet doen.
Uiteindelijk zuchtte ik en kwam langzaam in beweging door naar haar toe te lopen, naast haar op de bank te gaan zitten maar haar niet aan te kijken.
‘Ik weet het,’ verzuchtte ik, ‘geloof me, ik weet het, maar het is moeilijker dan je denkt… Katherine… zal er nooit echt uit gaan, zelfs als het me gelukt is…’ zei ik eerlijk tegen haar, waarna ik achterover leunde en een hand door mijn haar haalde.
‘Het doet pijn en ik zie haar overal…’ Fluisterde ik zachtjes, bijna onhoorbaar.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Caleb Maxwell Fox

Ik hoorde na een tijdje glasgerinkel enkele kamers verderop maar besloot me er niet mee bezig te houden.
Nog steeds was mijn woede niet gaan liggen, hoewel ik het stilaan wel wat beu begon te worden.
Ergens was ik me er van bewust dat mijn woorden kwetsend hadden geklonken, grof en zelfs wat aan de onbeleefde kant wat normaal gezien niets voor mij was.
Ik had respect voor vrouwen, zou ze nooit iets kunnen aan doen, tenminste dat dacht ik altijd tot het moment dat Phoebe hier met Diora binnen kwam wandelen.
Het liet mijn bloed koken, alsof er een gevaarlijk monster alles van me overnam.
Met een diepe zucht legde ik het laatste boek weer op mijn bureau en schudde vermoeid mijn hoofd, hoe kon ik me in hemelsnaam beheersen als alles me zo verstikte in mijn hoofd?
Phoebe had wel recht op een verontschuldiging voor mijn agressieve gedrag, al was ik niet bepaald van plan om die echt aan te bieden ondanks ik haar misschien ook wel enige uitleg was verschuldigd.
Met mijn handen in het haar begon ik te ijsberen terwijl ik me afvroeg waarom ze Diora naar de leider moest brengen.
Zou hij het weten?
Als dat echt het geval zou zijn, zou alles nog erger zijn dan ik me had voorgesteld.
Snel liep ik de gang op, ik had antwoorden nodig en wel nu.





Diora Cherelle Fox

"Ik weet het. Geloof me, ik weet het, maar het is moeilijker dan je denkt… Katherine… zal er nooit echt uit gaan, zelfs als het me gelukt is…" Hoorde ik plots naast me en keek automatisch op bij het horen van zijn stem.
Hij ontweek mijn blik, dat had ik door, waardoor ik al niet goed wist welke houding ik mezelf moest geven.
Ik keek toe hoe hij achteruit leunde en een hand door zijn haar haalde.
"Het doet pijn en ik zie haar overal…" Maakte hij zijn uitleg af.
Nog nooit had ik hem zo eerlijk en gebroken gezien, hij moest haar vast en zeker graag gezien hebben.
Onbewust vroeg ik me af hoe het was om iemand zo lief te hebben dat je er alles aan zou doen om hem of haar in leven te houden.
Natuurlijk had ik wel vriendjes gehad, maar geen waarvan ik het gevoel had dat hij de ware voor me was, mijn zielsverwante zoals ze zouden zeggen.
Ik schudde de gedachtes van me af, dit was niet het goede moment om alleen maar aan mezelf te denken.
Wat bezielde me in hemelsnaam?
"Misschien wordt het eens tijd dat je verder gaat met je leven, dat je de draad weer oppikt." Probeerde ik voorzichtig. "Leer iemand kennen. Ik weet vast en zeker dat zij dat ook zou gedaan hebben als ze in jou schoenen stond."
Misschien had ze ook wel gerouwd om hem, maar niemand was gemaakt om heel zijn leven alleen te blijven, of in ons geval, voor eeuwig alleen te blijven.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Phoebe | Vampanese.
Na een tijdje, of zo leek het voor mij, zo gelegen te hebben op de harde grond, ging ik zitten en liet Pandora weer over mijn schouders kronkelen, waarna ik even wazig om me heen keek. Uiteindelijk probeerde ik op te staan, maar terwijl ik dit deed, wankelde ik even en hield me staande aan een kast die er stond.
Toen ik dacht dat het wat beter ging, strompelde ik naar de zwarte piano die er stond en liet me op het bankje vallen. Ik deed de pianoklep open en zuchtte even diep terwijl ik in de rug van mijn neus kneep en daarna met mijn vingers mijn slapen masseerden.
Mijn hoofd bonkte en ik zag wazig, maar gelukkig kon ik goed op gevoel spelen, altijd al. Niet dat ik überhaupt ook maar iets aan de anderen zou zeggen…
Ik likte over mijn kapotte onderlip en legde mijn vingers eerst rustig op de pianotoetsen, terwijl ik mijn ogen dichtdeed en ik Pandora voelde bewegen. Rustige pianotonen doorboorden de stilte in mijn kamer en de nacht, waarna ik even stopte maar vervolgens verder ging.
Dit deuntje speelde ik altijd als ik alleen wilde zijn, als alles niet meer ging en altijd kon dit mij redden, al had ik geen idee of het nu wel zou gaan. Caleb had mij daarvoor te erg gekwetst…


Finn | Vampire.
‘Misschien wordt het eens tijd dat je verder gaat met je leven, dat je de draad weer oppikt.’ Begon haar stem voorzichtig, alsof ze het eerst niet durfde te zeggen. ‘Leer iemand kennen. Ik weet vast en zeker dat zij dat ook zou gedaan hebben als ze in jou schoenen stond.’
Ik schudde mijn hoofd, misschien was het egocentrisch om dat te denken, maar Katherine zou dat niet gedaan hebben; ze zou net als mij gek zijn geworden, gek aan de gedachten aan degene, gek aan alle herinneringen…
Ik wist dat ze niet meer terug zou komen, maar het leek alsof ik het zo wel kon overleven, door alleen de herinneren. Alsof ik ervan voedde, echter wist ik dondersgoed dat ik dit niet aankon, dat ik langzaam maar zeker een eenzaam bestaan tegemoet was gekomen.
Maar was een vampierbestaan niet gewoon eenzaam? Dwalen naar perfectie of weer terug naar menselijkheid? Ik wist dat ik dat eigenlijk wilde, samen met Katherine, want dan was dit niet gebeurd…
Een diepe zucht kwam uit mijn mond, maar ik wilde haar niet aan kijken, nog niet. Het leek alsof ze dezelfde blauwe ogen als Katherine had en op dit moment kon ik dat niet aan, dus kneep ik ze weer dicht. Een zwarte donkere hel in mijn gedachtes tegemoet.
‘Ik ken jou..’ fluisterde ik, zwakjes en alleen, ‘ik weet dat jij dezelfde ogen als haar hebt…’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Diora Cherelle Fox

Ik wist niet wat ik moest zeggen en bleef hem aan staren, wetend dat hij nu echt weigerde om me aan te kijken.
Eigenlijk had ik niet verwacht dat het me een naar gevoel zou bezorgen, het feit dat hij me met haar vergeleek voelde niet goed aan.
Mijn lippen waren een dunne streep geworden terwijl ik mijn gezicht in plooi probeerde te houden.
Misschien was ik ergens wel jaloers op haar, de manier waarop hij over haar sprak, liet uitschijnen alsof ze dicht tegen de grens van perfectie lag, iemand die harten op hol kon laten slaan en dat waarschijnlijk zonder al te veel moeite te moeten doen.
Nee, zo mocht ik niet denken, het was niet netjes van me al wist ik niet van waar dat deze plotselinge jaloersheid kwam.
Misschien was het om het feit dat ik ook een zielsverwante wilde?
"I-ik..." Ik raakte niet uit mijn woorden, gewoonweg omdat ik niet wist wat ik moest zeggen of hoe ik me nu moest gedragen.
Wat wilde hij dan dat ik deed?
Mijn ogen uitlepelen en op sterk water zetten zodat hij ze niet meer hoefde te zien?



Caleb Maxwell Fox

"Geweldig," Mompelde ik sarcastisch wanneer ik de ongelukkige noten van de piano hoorde. "Fantastisch gewoon."
Uit puur schuldgevoel wandelde ik in de richting van Phoebes kamer en ging naar binnen zonder een woord te zeggen.
Ik keek toe hoe ze piano aan het spelen was en leunde nonchalant tegen de deurpost.
"Ok, jij je zin..." Zei ik wanneer ze gestopt was en keek haar aan. "Ik had niet zo moeten schreeuwen, het spijt me als ik je gekwetst heb maar ik vraag je alleen om te stoppen om achter de Vampire aan te gaan."
Wauw, nooit gedacht dat het zo veel pijn kon doen om je te verontschuldigen, dat was weer een deuk in mijn trots.
Nadat ik mijn zegje had gedaan, draaide ik me weer om en liep ik weer de gang op.
Ik was niet goed in me te verontschuldigen, maar anders zou ik toch gek worden van mijn eigen gedachtes als ik het niet deed.
Wat ik nu van plan was, wist ik niet maar misschien zat de kans er wel in dat ik richting het vijandelijke fort zou trekken om Diora toch te waarschuwen.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Finn | Vampire.
Een lange tijd was ze stil gebleven, dat viel me wel op, aangezien ze altijd wel wat had te zeggen. Het werd te stil voor mij, misschien wel in de zin dat ik me ongemakkelijk begon te voelen hierdoor. Nee, eerder een schuldgevoel, alsof ik het niet had mogen zeggen.
Maar wat wilde ze dan, dat ik loog? Dat zit er niet in en al helemaal niet nu ik toch bezig ben.
Ik opende mijn ogen en besloot om toch mijn blik richting haar te doen, toen ik merkte dat haar lippen een dunne streep waren geworden, wende ik automatisch mijn blik weer af.
Misschien had ik het inderdaad wel niet mogen zeggen, misschien was het te veel geweest van mijn verhaal of gedachtegang.
‘I-ik…’ kwam er enkel uit haar mond, van haar zachtroze lippen vandaan en ik sloot mijn ogen even om na te kunnen denken, maar er kwam niets. Geen advies of iets wat ik zou kunnen doen om het beter te maken, dus deed ik het op gevoel, naar mijn hart. En die zei dat ik haar vast moest houden, niets zeggen en haar gewoon omhelzen.

Phoebe | Vampanese.
Ik was zo opgenomen in mijn pianospel dat ik niet eens mijn kamerdeur open hoorde gaan en toen ik de laatste noot op de pianotoets had gespeeld, hoorde ik opeens Caleb zijn stem, waardoor ik op schrok en razendsnel hierbij mijn ogen opende. Pandora lag ondertussen stil op mijn schouders, ze hield van het liedje wat ik net gespeeld had.
‘Ok, jij je zin…’ Hij stond nonchalant tegen de deurpost, waardoor ik mijn ogen even sloot omdat ik hem wazig zag, maar meestal zou ik nu met mijn ogen rollen. ‘Ik had niet zo moeten schreeuwen, het spijt me als ik je gekwetst heb maar ik vraag je alleen om te stoppen om achter de Vampire aan te gaan.’
Nadat hij dit had gezegd, draaide hij zich om en liep doodleuk de gang weer op, maar mooi niet dat hij daar zo gemakkelijk vanaf kwam! Hij dacht even binnen te komen wandelen en maar te vertellen wat ik moest doen? Ik dacht het niet, ik mag dan wel op de weg zijn naar straalbezopen en ik was op het gebroken as hell, maar dat betekende niet dat hij me rond kon of mocht commanderen.
Ik stond dus ook al snel op de gang en trok hem terug aan zijn shirt, waarna ik hem naar mij toe draaide en hem weer los liet. Een kwade, maar wazige blik door de alcohol, kwam er in mijn ogen terecht. ‘Je denkt serieus dat je maar zomaar weg kunt lopen nadat je dat gemeld had?’ begon ik, ‘Waarom zou ik je helpen als je geen ene fuck van je verontschuldiging meent?’ siste ik hem toe, waarbij ik hem nog steeds furieus aankeek. Dit keer was het mijn beurt om boos te zijn, al kwam het minder sterk over omdat ik drank op had.

[ bericht aangepast op 19 juli 2012 - 21:53 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Diora Cherelle Fox

Wanneer hij me in een omhelzing trok, voelde ik mezelf even verstijven, niet in staat iets te doen of te zeggen.
Ik wist niet wat ik juist wilde maar voelde niet veel later weer hoe ik ontspande.
Doordat hij plotseling zo dicht tegen me aan hing, ving ik zijn geurtje op waardoor ik moeite moest doen om niet te glimlachen, ik moest toegeven, hij rook goed.
"En wat is het nut hiervan?" Vroeg ik op mijn vertrouwde, lachende toon en keek op. "Al moet ik eerlijk toegeven dat ik hier geen problemen mee heb."
Ergens was ik opgelucht dat Finn de moed bij elkaar had kunnen rapen om zijn verhaal aan mij te doen, dus vond ik dat ik het net zo'n steun moest zijn als hij voor mij was geweest met Caleb.
Het was egoïstisch om dat niet te zijn, Finn was namelijk een goede jongen en hij verdiende niet om ongelukkig te zijn.
"Je ruikt goed," Murmelde ik tegen zijn schouder, maar toen ik besefte wat ik zonet had gezegd, kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan. "Owké...Doe alsof je dat niet hoorde."


Caleb Maxwell Fox

Ik keek Phoebe aan en trok een wenkbrauw op wanneer ik de sterke geur van alcohol rook.
"Wow, iemand is niet bepaald nuchter." Merkte ik droog op. "Luister, of je aanvaard wat ik net heb gezegd of je aanvaard het niet. Mij een zorg wat je er mee doet maar ik weet heus wel dat ik, net als jij, te ver ben gegaan en ik vrees dat we er beide mee moeten leren leven dat het niet altijd rozengeur en maneschijn zal zijn. Ik kan hier nu nog gaan discussiëren met jou, maar aangezien je daar niet tot in staat bent, laat ik het zo."
Het was allemaal zo simpel voor mij, dus waarom zag zij dat niet in?
Ik draaide me voor een tweede keer om en begon rustig weg te wandelen, wetend dat ze niet zo snel op zou geven.
Zou ze me het erg lastig maken of zou ze zich snel gewonnen geven?

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Ik moet morgen maar tot 12u30 werken, al weet ik niet om hoe laat ik juist thuis ga zijn. Tegen 19 uur ben ik weg, naar een verjaardagsfuif van een vriendin en ik blijf daar slapen dus zal ik ook niet online komen later op de avond. Zaterdag zal ik zien aangezien ik met iemand heb afgesproken heb, alleen moet ik nog zien om hoe laat.]

[ bericht aangepast op 19 juli 2012 - 22:56 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.