• De Story

    Regels:
    - Schelden en geweld mag IC, OCC niet
    - 16+ is toegestaan
    - Ik open een nieuw topic als het andere vol is, ik wijs twee anderen aan die ook een topic mogen openen als ik afwezig ben.
    - Als er na 24 uur na het sluiten van het oude topic geen nieuw topic is geopend mag je mij pb’en
    - Ik wil deze RPG actief houden dus het is wel handig als je iedere dag (of iedere twee dagen als je een dagje niet kan) iets post (behalve als dat onmogelijk is) en je er ook niet binnen een week mee stopt (i.v.m. beperkt aantal rollen)
    - Posts hebben het minimum van 3 regels, dit geldt niet als je een gesprek voert en dus omstebeurt een zin zegt (o.i.d.)
    - OCC het liefste met {}, [], (), \/, /\, ||, **, ~~, <> etc.
    - IC met de naam van het personage erboven
    - Als vanzelfsprekend niemand buitensluiten, en omdat er zo weinig rollen zijn is het ook niet leuk als er allemaal groepjes van twee personen ontstaan (dus probeer met verschillende mensen in contact te komen)
    - Houd rekening met elkaar qua tijd en gesprekken (dus niet dat het bij de een ochtend is en bij de ander avond of dat je een gesprek voert o.i.d. en dat je dan ineens niet meer online komt waardoor de ander niet meer verder kan)
    - Naamveranderingen doorgeven via het topic
    - Speel je eigen personage, niet dat van iemand anders

    - Af en toe komt er een reactie van mij in een quote blokje, dit betekend dat er een stukje verhaal lijn wordt geschreven, dit is dan niet vanuit de ogen van mijn personage, jullie mogen zelf weten hoe je daar op in speelt

    Rollen
    - Michelle Yvonne Maria Varlow (v)- LaCerise/Eline
    - Tayuya Hoshigaki (v)- AkatsukiXxX??
    - Vintain Ayden O'Connor (m)- Zayngasm/Naomi
    - Timothy Floris McAllister (m)- Wonderway??
    - Luna María van den Nou (v)- Amor8/Noa
    - Elena Mae Perret (v)- SupahBaby/Yara
    - Nala Rose Garcia (v)- JokerBaby/Femke
    - Sanne claire Smith (v)- nakito/ Anne



    [ bericht aangepast op 11 juli 2012 - 14:20 ]


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    SupahBaby schreef:
    [Thanks, ben de 21e terug en als het net zo traag gaat als bij jou zal ik vast niet veel missen xD]

    {Ik moet me ook uitschrijven, ben ook de 21e terug
    Ah, heb al een idee!}

    [ bericht aangepast op 10 juli 2012 - 21:37 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    [Haha, ik denk het ook niet XD Begin maar meteen met het bedenken van de reden waarom je weg moest.. alhoewel jij het jezelf wel makkelijker maakt als dat ik deed. Hebben jullie eigenlijk al een vermoeden wat er aan de hand is bij Luna?]


    Stop acting normal. It gets bored.

    [Ik begin al een ideetje te krijgen voor Elena, maat het blijft geheim. En ik heb geen flauw idee wat er is gebeurd bij Luna, een ruzie ofzo?]


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Nala
    Ik voelde mijn gsm trillen in mijn broekzak.
    Snel sprong ik recht en keek op het scherm.
    "Mam?" ik was zo verwonderd dat ik het luidop zei. Waarom belt mijn moeder me? Dat had ze bijna nog nooit gedaan. Ik keek grijnzend om me heen.
    "Mama belt." ik voelde me zo trots als een pauw. Met nog een lachje liep ik snel de keuken uit, terwijl ik de gsm tegen mijn oor hield.
    "Dag mama." grijnsde ik nog steeds.
    Naarmate het gesprek verder verstreek, verdween mijn glimlach.
    "Maar, mam, dat wil ik niet."
    "Het is je enige kans, schat, we zouden zo trots op je zijn." en dat was precies wat me overhaalde.
    "Ok, mam... Ik kom."
    "Burton is al opweg." en toen hoorde ik het piepgeluidje dat aangaf dat ze had afgelegd.
    Teleurgesteld liep ik de keuken weer binnen.
    "Ik moet naar huis, Burton komt me halen." mompel ik. Ik draai me om en loop snel naar boven. De enige dingen dat ik eruit had gehaald, gooide ik terug in mijn koffer. Ik sleurde hem de trap af en liet hem voor de deur staan.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Sanne
    Als ik merk dat Michelle Luna aan de telefoon heeft spring ik enthousiast overeind. 'Oew Lunaaw,' roep ik hard als Michelle haar op de speaker heeft gezet. Ook Nala is enthousiats ik merk dat Nala erg vrolijk is en ze Luna ook al als vriendin ziet, wat erg leuk is. 'Ik heb ook een vraag,' zeg ik als Nala haar vraag heeft gesteld. 'Mis je ons wel een beetje?' ik mis Luna's sfeer al helemaal.
    ik kijk verbaast naar Nala als haar mobiel overgaat. 'wat was er?' vraag ik nieuwsgierig als ze het gesprek beëindigd . Als ze haar koffer pakt en zegt dat ze naar huis moet schrik ik. 'Nee, waarom?' vraag ik snel

    [ bericht aangepast op 10 juli 2012 - 22:03 ]


    When you believe your dreams come true

    Alexi
    "Mijn ouders willen dat ik auditie ga doen voor de kunstschool." antwoord ik.
    "Ze zien er een grote toekomst in... Ik kom terug, wanneer ik auditie heb gedaan en zo... Ik weet niet hoe lang het gaat duren."
    En ik was nog zo blij dat mijn moeder me belde...


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Sanne
    'Oke,' mompel ik een beetje teleurgesteld, maar dat verberg ik snel omdat dit een geweldige kans voor haar is. 'Wow vet!' zeg ik snel en ik omhels haar. 'Dan moet je dus goed je best aan doen en daarna snel terugkomen natuurlijk.' Ik doe een stapje achteruit zodat de anderen ook afscheid kunnen nemen.


    When you believe your dreams come true

    Nala
    Ik haal mijn schouders op.
    "Het is niet zo vet... Ik heb er nooit zelf voor gekozen." Ik beantwoord haar knuffel en zucht. Yeey, nog een saaie doodstille rit met Burton!
    Ik kijk naar de rest... in het speciaal Vintain en glimlach.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nala
    Ik hoorde buiten wat getoeter. Was hij er nu al?
    Ik gaf de rest snel een knuffel. "Tot snel." fluisterde ik in Michelle's oor. Ik omhelsde Elena en toen... toen draaide ik me naar Vintain. Ok, het maakt niet meer uit. Hij had net zelf gezegd dat ze het toch zouden zien aankomen.
    Ik ga op mijn tippen staan en duw mijn lippen vurig op de zijne. Nieuw getoeter trekt ons uit het moment en ik trek mijn hoofd terug.
    "Ik kom zo snel mogelijk terug." beloofde ik hem fluisterend. Ik liep naar mijn koffer en duwde de deur open.
    "Bye." zei ik nog eens, voor ik de deur achter me dicht trok. Burton kwam al op me af gelopen en nam mijn koffer over. Hij propte hem in de wagen en hield toen de deur voor me open.
    Zwijgend stapte ik in en staarde triest naar het huis. Ik miste het nu al. Burton startte de wagen en in stilte reden we weg. Op weg naar een verplichtte auditie, voor een verplichtte carrière.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Michelle
    Beduusd kijk ik Nala na, Luna weg, zij weg, als er nog meer weg gaan ben ik straks helemaal alleen hier. Dan zeg ik tegen mijn telefoon.
    'Nu is Nala ook al weg,' een zucht glijd over mijn lippen, 'Iedereen gaat weg!' Zielig steek ik mijn onderlip uit en ik kijk met trieste ogen naar de tafel.
    {as zaterdag (14e) ga ik weg tot de 31e... Dus ik denk dat ik voor die tijd nog ff een topic 5 maak en als dat vol is moet de laatste die heeft gepost een nieuw topic aanmaken, kay?? Het makkelijkste is om de beginpost te quoten (dat blauwe wolkje) en dan de [quote ][/quote ] weg te halen, de rest moet je dan kopieren en dan heb je als het goed is dezelfde beginpost... Dit hoeft dus alleen maar als ik weg ben dus vanaf de 14e ^^}


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    Elena
    "Michelle, het spijt me verschrikkelijk, maar ik moet naar Frankrijk. Weet niet waarom en voor hoe lang maar ze hebben me daar nodig." zei ik met spijt in mijn stem. "Het spijt me echt verschrikkelijk."


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Sanne
    Nog een beetje geschokt van de openbare kus van Nala en Vintain kijk ik Nala na. Snel draai ik me om naar Michelle die daar nu wel heel zielig staat te kijken. 'Het komt wel Goes schatje,' zeg ik troostend. 'Luna komt al snel weer terug en Nala blijft vast niet heel lang weg, bovendien blijven wij hier allemaal gezellig,' glimlach ik.
    Als Elena dan plotseling verteld dat ze naar Frankrijk moet plof ik neer op een stoel. 'Oke ik geef het op,' zeg ik beduusd. 'Volgens mij brengt mijn komst gewoon ongeluk, eerst Luna net Nala en nu jij Elena.' zucht ik zacht.

    [ bericht aangepast op 10 juli 2012 - 22:55 ]


    When you believe your dreams come true

    Michelle
    Een beetje moedeloos zak ik neer op de bank, serieus? Dit meent ze niet! Nu zijn we nog maar met z'n drieën! Sanne, Vintain en ik, de groep is gehalveerd in één dag! Dan spring ik op en ik vlieg Elena om de hals.
    'Het geeft niet, ik vind het heel jammer dat je weg gaat, maar waarschijnlijk moet het wel,' zeg ik tegen haar, 'Kom je wel zo snel mogelijk terug?' vraag ik dan zo zachtjes mogelijk.
    Dan draai ik me voorzichtig uit mijn omhelzing en ik kijk de rest aan (wat daar nog van over is dan).
    'Ik denk dat we onze zoektocht naar mustangs nog eventjes uit moeten stellen,' zeg ik tegen hen.


    Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

    Sanne
    Ik geef Elena ook een stevige knuffel. 'Jammer dat we elkaar zo kort hebben kunnen zien, maar succes in Frankrijk,' zeg ik tegen haar. 'En snel weer komen hè,' zeg ik dreigend. 'Ja laten we dat maar doen, het is niet erg hoor. Dan kunnen we straks gewoon lekker met z'n allen weg.' zeg ik terug tegen Michelle en ik kijk even in de richting van Vintain. 'We kunnen deze dagen rustig aan doen als de anderen er niet zijn. Wat doen we trouwens met de paarden van Luna, Nala en Elena?' ik kijk vragend van Elena naar Michelle.


    When you believe your dreams come true

    [Eline.. Schrijf jij jezelf niet uit? Niet dat Michelle erg makkelijk weg kan, maar toch]

    Luna
    Waarschijnlijk is iedereen het vergeten, maar ik hoor het grootste gedeelte door de telefoon. De verbinding is niet geweldig, maar het klinkt in ieder geval alsof er mensen weggaan. Net op het moment dat ik me afvraag wie legt Michelle het uit. Nala. Haar toontje klinkt zó zielig, dat ik het pruillipje wat ze altijd trekt als ze verdrietig is precies voor me zie. Net op het moment dat ik wil zeggen dat ik echt terug kom wanneer ik kan en dat ik het verschrikkelijk vind dat Nala nu ook weg moet, hoor ik iemand anders praten en hou ik me stil. Vanaf dat moment wordt het allemaal een beetje vaag. Er praten steeds mensen, maar ik versta het niet precies. Er klinkt wat geruis, en ze praten niet heel hard, richten niet meer op de telefoon. Het enige wat ik wel versta is 'de groep is gehalveerd in één dag,' en 'Luna, Nala en Elena.' Is Elena ook al weg? Een steek van schuldgevoel verspreidt zich door mijn borstkas. Ik kan mezelf echt niet in tweeën splitsen.. Hoe graag ik Michelle nu ook wil troosten, dit is de plek waar ik nu moet zijn. Maar alsnog voel ik mezelf schuldig. Merkur is gelukkig geen heel moeilijk paard - hij moet gewoon met respect behandelt worden. Hij doet niet wat je vraagt als hij de vraagstelling niet goed genoeg vindt, wanneer andere paarden dat wel zouden doen. Dat weet Michelle, dus dat zal geen probleem zijn. En anders dumpt ze hem gewoon in een weiland. Desnoods ook goed. Merkur is het probleem ook niet. Het is gewoon het feit dat ik haar geen duidelijkheid kan geven, niet kan zeggen wanneer ik precies terug kom. Het feit dat ik zo plotseling weg moest, het feit dat ik ze in de steek heb gelaten. Een soort van. Hopelijk heb ik ze niet gekwetst.. Dat zou pas echt steken. Maar het schuldgevoel wat nu al in mijn borst rondkringelt maakt dat ik even niks meer weet te zeggen, dat ik Michelles beltegoed aan het verknallen ben voor.. Ik betaal haar wel een keer terug. Maar alsnog weet ik niks te zeggen. Ik bijt onzeker op mijn lip - hoewel ik er echt niet van baal dat ik opgebeld ben en weer hier zit, weet ik dat me nog grotere problemen te wachten staan. Ik moet de groep uitleggen wat ik al jaren voor ze verzwijg, ik moet zorgen dat mijn ouders niet ontdekken dat ik hier zit.. een hopeloze poging. Ik moet het gezeur van mijn ouders overleven, ze voor de zoveelste keer pijn doen doordat ZIJ mij niet nemen zoals ik ben.. Ik doe niet graag mensen pijn. En op dit moment ben ik daar maar al te hard mee bezig. Hoe kon mijn geweldige vakantie in twee dagen zo verknald worden? Ik zucht. Er zijn nog wel meer problemen. Een daarvan is dat als mijn ouders weten dat ik hier zit, Susan het ook te weten krijgt. Nog iemand die ik pijn ga doen. Een ander probleem is dat ik hier alleen maar kan zitten afwachten, hangend aan de telefoon terwijl ik mijn 'familie' zou moeten steunen, denkend aan hoeveel problemen ik heb en hoeveel pijn ik iedereen doe. Ik zou de mensen hier echt willen steunen, maar dat zou betekenen dat ik op moet hangen. Dat ik Michelle nu nog harder moet laten vallen. En dat ik moet kiezen: ophangen en mijn vrienden pijn doen, of blijven bellen en mijn 'familie' niet geven wat ik kan geven? Die keuze is onmogelijk. Ik weet dat zij willen dat ik voor mijn vrienden kies, maar dat kan ik niet zomaar. Niet nadat zij mij zoveel hebben gegeven, telkens maar weer.. Uiteindelijk heb ik nog geen woord gezegd, en ook nog geen woorden gevonden om uit te spreken. Ik weet het gewoon niet. Het wachten aaakt me gek, het niets doen. Langzaamaan.


    Stop acting normal. It gets bored.