Jup. Papslief over een paar van mijn schoenen net. Hij beweerde zijn nek bijna erover te breken (had ze op de trap gezet) toen hij naar boven kwam. Maar toen ik naar beneden ging, stonden ze nog keurig in de hoek en onbewogen, maar brak ik wel bijna m'n nek over zijnen. Nu voelde ik het al aankomen, maar ik heb niks gezegd tot m'n pa weer van het dak afkwam en weer bijna viel. 'Godverdomme Nanc ik pleur die ter- Oh ... Het zijn de mijne.' - Hehehehe. Toen riep ik dus ook heel vrolijk terug 'Ja, inderdaad, tief maar weg die kolere dingen.' En toen stond 'ie te brommen. Hehe. Mijn vader is ook zo'n lekker briljant brein af en toe ... 
Til hug og blod.
