[RPG] Horse School - 3 - Speeltopics

El Diablo.

[Haha, nog bedankt. (:]

Leah Brown
Ik draaide het sleuteltje om en de motor kwam na wat gesputter en geronk met een luidruchtige brul tot leven. Ik zette de spiegel naar mijn zin en keek even naar Faegan.
'Nope.'
Ik slikte moeilijk toen ik de koppeling indrukte en hem in zijn één zette. Dit was wel even iets anders dan thuis. Ik draaide de auto en reed het terrein af. Met mijn handen stevig om het stuur geklemd bad ik dat we geen ongeluk zouden krijgen, dat mocht er dan ook nog eens bijkomen...

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Gewoon ontspannen." bromde ik. "Als je gespannen bent gaat het moeilijker. Het is net als paardrijden. Wees kalm, hoofd helder en alles komt goed."
Waar sprak ik over? Geen idee.
Ik kan helemaal geen autorijden, ik kraam maar wat uit. Hopend dat het effect zou hebben.

“To live will be an awfully big adventure.”

Luciano Sapritsi
Ik sla mijn hand om haar mond maar als ze doorlacht besluit ik een andere techniek te gebruiken. Ik plaats mijn lippen op de hare.

Remember to be ridiculous.

Leah Brown
Gelijk voelde ik me wat ontspannen en een zenuwachtige glimlach trok mijn mondhoeken iets omhoog. Ach, misschien had hij er wel verstand van. Het horen van een stem die redelijk rustig klonk hielp overigens, en ik zuchtte opgelucht.
Na een tijdje verder rijden kwamen we op de afslag van een een drukke weg terecht. Hier gaan we dan, dacht ik en kneep weer wat harder in het stuur. Langzaam draaide ik de grote weg op, iets wat me niet in dank werd afgenomen te horen aan het verontwaardigde getoeter. Toen de zoveelste maniak ons met een schelle toeter inhaalde had ik er genoeg van en stak mijn middelvinger naar buiten.
'Idioot,' siste ik met op elkaar geklemde lippen, en ik drukte de gaspedaal wat harder in. Er zat hier iemand dood te gaan van de pijn, ja, dan kun je je toch wel een béétje inhouden right? Ahoewel ze het niet konden weten. Ik gluurde door mijn wimpers naar Faegan. Dat doodgaan viel ook wel mee, constateerde ik. Hij zat er nu redelijk ontspannen bij, hoewel ik af en toe nog een blik van pijn over zijn gezicht zag schieten.
'Ehm, heb jij ergens een bordje met "ziekenhuis" gezien?'

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Oh ja, hoor. We zijn er net een voorbij gereden." zei ik simpelweg. Ik keek naar haar gezicht en begon zachtjes te lachen.
"Nee, hoor. Ik probeer je aan het lachen te krijgen, zodat je wat ontspant." ik keek uit het raam, beseffend dat mijn grap eigenlijk niet zo grappig was.
"Daar is er een." wees ik met mijn goede hand.

“To live will be an awfully big adventure.”

Rose-Anne Amelia Thirlwall
Dat zorgt er wel voor dat ik stop met lachen. Zijn warme zachte lippen vormen zich naar de mijne. Na een tijdje trek ik weg, niet omdat ik dat wil, maar omdat ik adem nodig heb. 'hé, je hebt iets op je neus zitten,' zeg ik met een lachje.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Leah Brown
De ontsteltenis viel van mijn gezicht te lezen. 'Whuuuuuuut?!' Meteen trapte ik op de rem, waardoor we met een schok tot stilstand kwamen en de riem me de adem benam. Gelukkig voor ons reed er (hoewel dat eigenlijk best wel vreemd was) maar één auto achter ons, die ons luid toeterend en duidelijk niet vriendelijk bedoelde dingen roepend inhaalde. Ik stak verontschuldigend mijn hand op.
Langzaam draaide ik mijn hoofd naar Faegan toe en staarde hem droog aan.
'Het is dat je je pols gebroken hebt, mannetje.'
Ik prikte hem zachtjes in zijn been. Straks werd het een dubbel ziekenhuis bezoek: Gezellig, voor een gebroken pols en een hartaanval.
Ik volgde Faegans hand en zag een bordje erop met een ziekenhuisnaam erop.
'Yeah, let's go!' Hoe eerder we van mijn belabberde rijkunsten afwaren, hoe beter.

[ bericht aangepast op 15 mei 2012 - 21:33 ]

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
Ik grinnikte zachtjes, maar stopte daar al snel mee.
Ah, kut. Misschien zat er toch een bot verkeerd. Zou het anders zo'n pijn doen? Of misschien kwam het gewoon doordat ik erin heb zitten porren.
Goed mogelijk.
Ik zuchtte en volgde met mijn ogen de weg. Ook al had ik mijn pols gebroken en zat er een rij-groentje achter het stuur, toch was deze rit veel leuker dan die op weg naar hier.
Die man had helemaal niets gezegd. Op geen enkele vraag geantwoord en gewoon boor zich uit blijven staren.
Gelukkig had ik nu veel beter gezelschap. Ik grijnsde lichtjes om die gedachte.

“To live will be an awfully big adventure.”

Luciano Sapritsi
'Echt?'
Zonder antwoord af te wachten probeer ik het, wat het ook is van mijn neus te halen. 'Zullen we gaan eten?'

Remember to be ridiculous.

Rose-Anne Amelia Thirlwall
'nee,' zeg ik terwijl ik mijn vinger ik de slagroom dip. 'Maar nu wel,' ik lach even en geef hem dan een lepel. 'dit wordt moeilijk,' ik probeer te draaien zodat het makkelijker is, maar uiteindelijk pak ik het bakje gewoon op zodat we er allebei bij kunnen.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Luciano Sapritsi
Ik lach en haal de slagroom van mijn neus. 'Dat is een goede oplossing.'
Ik neem een hapje en proef zorgvuldig. 'Best goed,' zeg ik. 'Heb beter op maar best goed.'

Remember to be ridiculous.

Rose-Anne Amelia Thirlwall
'ja, maar bij jou zit er op elke hoek van de straat een ijswinkeltje, dus dat is logisch. Ik vind het lekker ijs,' zeg ik lachend. Ik neem nog een paar happen, terwijl ik nadenk over het feit dat ze in Italië allerlei soorten slecht eten hebben, maar bijna iedereen een goed lichaam heeft. Dat is heel knap.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Luciano Sapritsi
'En ik ben ijsleveranciertester geweest toen het restaurant net open ging,' zeg ik lachend. 'Drie weken lang heb ik ijs uit de hele streek mogen proeven, voor een zevenjarige de hemel.'

Remember to be ridiculous.

Leah Brown
Ik kantelde het stuur langzaam en liet de auto extreem voorzichtig de weg indraaien die volgens het bordje naar het ziekenhuis leidde.
Ik draaide mijn hoofd even naar Faegan om te kijken hoe het hem verging. 'Wat valt er te grijnzen?' Vroeg ik hem, lachend een wenkbrauw optrekkend. 'Zo lachwekkend zijn mijn rijkunsten nou ook weer niet.'
Ik gaf gas en liet de auto met een flinke vaart de straat inrijden en glimlachte lichtjes. We waren er nu bijna, en hadden we het overleeft? Ja. Pfoe, wie zei ook alweer dat ik niet kan rijden?!

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"We gaan het nog echt overleven." zei ik bewonderend. Ik zag het ziekenhuis in de verte al opdoemen en zuchtte. Ik had eigenlijk geen zin.
Ik zou veel liever gewoon thuis zitten, maar ja...
Ik was nu hier. In Schotland.
Trouwens een thuis had ik niet.
Ik schudde de gedachten van me af.
"Misschien geraken we er nog levend buiten ook." mompelde ik.

“To live will be an awfully big adventure.”