[RPG] Horse School - 3 - Speeltopics

El Diablo.

Rose-Anne Amelia thirlwall
'oh, sorry, mijn haar hangt waarschijnlijk in de weg,' zeg ik en ik probeer het heel oncharmant te verplaatsen. 'laat ook maar,' zeg ik lachend. 'één Vanille chocolade sensatie,' zeg ik tegen het meisje achter de kassa. 'wat een creatieve naam,'fluister ik naar Luciano terwijl het meisje de bestelling plaatst. 'Het komt er zo aan,' zegt ze met een nep glimlach.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Luciano Sapritsi
Ik loop terug naar ons tafeltje maar in plaats van haar op haar eigen stoel zetten houdt ik haar op mijn schoot. 'Wat leek ze vrolijk hé?' Vraag ik terwijl ik haar haar over een van haar schouders strijk. 'Ik denk echt dat ze dit werk met veel plezier doet.'

Remember to be ridiculous.

Rose-Anne Amelia thirlwall
'ja, echt hé,' zeg ik lachend. Ik hou snel op met lachen als ze aankomt. 'Alstublieft,' zegt ze chagrijnig. 'Dankuwel,' piep ik. Zodra ze wegloopt, begin ik weer te lachen. 'eigenlijk,'hik ik. 'Is dit helemaal niet zo grappig,' maar toch kan ik niet stoppen met lachen.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

Leah Brown
In een rare stilte reden we verder totdat we het dak van de school zagen. Ik hield niet van stiltes. Het deed me aan dingen denken waar ik niet aan wilde denken, dingen die gebeurd waren en nooit meer terug zouden komen. Dat hadden ze belooft.
Dat was de reden dat ik me het liefst onder veel mensen mengde of altijd lawaai om me heen had. Alleen zijn kon ik niet. Alleen zijn betekent stilte, stilte betekent nadenken, en nadenken betekent tot herinneren, en herinneren leid tot dat ene dat ik al mijn halve leven probeer te ontwijken. Ik schudde mijn hoofd en kwam weer bij de werkelijkheid.
Uiteindelijk kwamen we stappend aan bij de school. Nog nooit was ik zo blij geweest dat ik terugkwam van een rit. Snel sprong ik van Valiente af.
'Ik, ehm.. Red je het even tot ik Valiente heb weggezet?' Mijn stem was schor, en ik slikte even om het droge gevoel weg te krijgen.

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Ja, hoor." glimlachte ik. Ik liet me van Casano glijden en leidde hem zijn stal binnen. Ik begon alvast met zijn zadel los te maken. Als ik mijn hand op een bepaalde manier hield, ging dat met maar 1 hand. Ik trok het van zijn rug en ving het maar net op.
Ik sleurde het naar de zadelkamer en wist het weg te bergen. Ik kwam opnieuw de stal binnen en Casano ging met zijn kont naar me staan.
"Komaan, jongen. Niet nu!" ik duwde tegen zijn kont, maar hij ging geen centimeter opzij. Steeds als ik naar zijn hoofd toe wou stappen, ging hij weer met zijn kont naar me toe staan.
"Alsjeblieft, werk eens mee."
Ik zuchtte en keek naar mijn linkerpols die ik nog steeds tegen mijn lichaam gedrukt hield.
"Goed, dan krijg je dit ook niet."
Ik haalde een wortel uit mijn zak, zijn oren gingen richting mij en hij draaide nieuwsgierig zijn hoofd.
"Hmm, welk ander paard zou deze wortel graag hebben?"
Ik wist dat hij me niet verstond, maar vond het toch leuk om hem te jennen. Hij draaide zich meteen om en wou de wortel opeten.
Ik stopte de wortel achter mijn broeksriem en trok het hoofdstel van zijn hoofd. Ik liet het over mijn arm hangen en gaf hem toen de wortel.
"Omdat je zo braaf was." zei ik sarcastisch.

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
Ik werd iets losser toen ik Valiente op stal zette. Ik besloot alles van me af te zetten voor vandaag en het gewoon te laten rusten.
Valiente liet zich zonder problemen afzadelen en snuffelde nieuwsgierig in mijn zakken of ik een snoepje had. Ik grinnikte.
'Here you go girl,' zei ik met een grijns terwijl ik mijn hand met een snoepje erop omhoog houd. Gelijk schrokt ze het van mijn hand af en duikt gelijk ik mijn zak voor meer. 'Gek beest,' zeg ik en aai over haar bles. Als ze doorheeft dat ze niet meer krijgt laat ze teleurgesteld haar hoofd zakken en begint aan het hooi te kauwen, de vreetzak.
Veel vrolijker loop ik de stal uit en ga naar het gebouw waar de slaapzalen zijn. Binnen loop ik direct naar de meisjesslaapzaal en kijk om me heen. Al gauw vind ik wat ik zoek; een vaalwitte EHBO-doos die zo te zien niet vaak gebruikt is. Zo snel als ik kan loop ik weer naar de stallen, richting de stal van Casano, waar ik Faegan ook aantref.
Hij staat nog in de stal en voert Casano een wortel. Ik leun met mijn ellebogen op de onderste staldeur en laat een voorzichtig glimlachje om mijn mond spelen.
'Ik heb een EHBO-doos gevonden, dus we kunnen je hand sowieso even verbinden voordat je naar het ziekenhuis gaat, als je dat tenminste wilt.' Niet dat ik weet hoe ik met dat spul uit die doos om moet gaan, maar dat zeg ik er maar niet bij.

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Wacht even." mompelde ik. Ik glimlachte nog even vluchtig naar haar voor ik de stal uit liep en ook zijn hoofdstel weg bracht. In de zadelkamer bleef ik even staan.
Ik haalde diep adem en begon in mijn pols te porren. Ik kreunde van de pijn, maar bleef duwen en porren tot ik het zeker wist.
Bleek en met een laagje zweet op mijn voorhoofd kwam ik de zadelkamer weer uit.
"Ik hoef niet naar het ziekenhuis. Het bot zit niet verkeerd, dus...
Het is wel gebroken, maar... Ik heb het wel eerder zonder gips gered." mompelde ik toen ik bij Leah stond.
Er liep een rilling over mijn rug.

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
Ik wachtte even tot hij terugkwam, en aaide ondertussen Casano over zijn hoofd.
Ik draaide me om toen ik Faegan weer aan hoorde komen en fronste mijn wenkbrauwen. Hij was bleek en zag er niet al te gezond uit. Toen hij ook nog eens vertelde dat hij niet naar het ziekenhuis wilde keek ik nog zorgelijker.
'Faegan, als het gebroken is moet je zeker wel naar het ziekenhuis. Ik heb geen idee hoe ik het zou moeten verbinden, en straks groeit het weer verkeerd aan!' Oké, zo dol was ik zelf ook niet op ziekenhuizen, maar als je pols gebroken is - is het toch wel zeker dat er iets aan gedaan moet worden?!

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Ja, maar..." pruttelde ik. "Dat moet... Ik."
Ik fronste mijn voorhoofd. Ik had geen vertrouwen in ziekenhuizen. Het enige deel ervan dat ik ooit gezien had, had gewoon steeds dode mensen afgevoerd. Ok, van een gebroken pols zal je nu niet sterven, maar...
Er was nog een belangrijkere reden. Ik was helemaal blut. Moest je niet betalen voor een gips?
En als ze foto's moeten nemen? Dat kost toch zeker geld?
"Ik..." Ik beet onzeker op mijn lip. Voor ik nog iets kon zeggen trok er een rilling door mijn hele lichaam. Ze deed mijn tanden zo klapperen dat ik in mijn lip beet. "Voel me niet zo goed." eindigde ik. Ik ging tegen de muur aan leunen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
Het leek alsof ik ontwaakte uit een soort droom toen Faegan bleek tegen te muur aanzakte. Hij zag eruit alsof hij elk moment flauw kon vallen. Ik raakte lichtelijk in paniek, want wat moest ik nu doen? Ik was geen dokter en had totaal geen verstand van ziektes of kneuzingen. Ik stak mijn hand uit en voelde zachtjes aan Faegans voorhoofd. Warm en nat van het zweet. Verdomme, dit was niet goed. Ik vervloekte mezelf hardgrondig dat ik niet beter had opgelet bij de EHBO-lessen op school. Nee, toen had ik het nog veel drukker gehad met... Oké, geen tijd nu.
Ondanks de paniek die door mijn lichaam raasde probeerde ik zo rustig mogelijk over te komen en blikte zorgelijk in Faegans ogen. 'Hoe voel je je?' Stomme vraag natuurlijk, natuurlijk voelde hij zich niet goed, dat kon ik zo ook wel zien. 'Heb je het warm of koud?'

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Het gaat wel." Ik duwde mezelf van de muur af en wankelde even. "Laten we nu gewoon naar het ziekenhuis gaan. Ik weet zeker dat met wat pijnstillers alles beter gaat."

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
Ik ontspande me even bij die woorden, maar trok direct weer een frons.
'Jij hebt wel meer dan wat pijnstillers nodig.' Mompelde ik zo hard dat hij het net kon verstaan. 'En je kunt echt niet zo met je pols blijven rondlopen.'
Faegan wankelde op zijn benen en ik pakte hem bij zijn arm. Hij stond werkelijk te trillen. Ik trok hem met zachte dwang mee naar de ingang en maande hem in een houten bankje dat daar stond.
'Momentje, niet bewegen.' Zo snel als ik kon liep ik naar de balie, maar daar was niemand. Shit shit shit, ik had echt iemand nodig om Faegan naar het ziekenhuis te rijden. Verdorie. Ineens zag ik vanuit mijn ooghoeken autosleutels op de zijkant van de balie liggen. Even twijfelde ik maar pakte ze toch op. Sorry eigenaar van deze auto, nood breekt wet. Zo snel als ik kon ging ik weer naar buiten, en zag inderdaad een oude auto staan. Ik drukte op het knopje bij de sleutel en hoorde een bevestigend piepje dat hij open was.
Ik zocht Faegan weer op, en dwong hem met me mee te lopen naar de auto. In mijn hoofd dankte ik mijn vader duizend maal voor de illigale rijlessen die hij me had gegeven. Ik had dan wel niet mijn rijbewijs, maar kon aardig autorijden. En misschien is het hier in Schotland wel legaal vanaf je zestiende, wie weet. Zo goed had ik me ook weer niet in dit land verdiept.

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
Het had niet veel zin om tegen te werken. Als ze er wat kracht achter zetten kon ze me gemakkelijk meesleuren. Ze duwde me een auto in en ging zelf aan het stuur zitten.
"Euh... mag jij wel al rijden?" vroeg ik voorzichtig. Ik klikte mijn gordel vast en legde mijn arm voorzichtig in mijn schoot.

“To live will be an awfully big adventure.”

[Moet eten, ben er zo weer en dan post ik. ]

Pshht, I'm an angel undercover.

[ok, smakelijk]

“To live will be an awfully big adventure.”