[RPG] Horse School - 3 - Speeltopics

El Diablo.

Leah Brown
'Yay!' Van enthousiasme gaf ik een draai aan het stuur, waardoor we een rare zwieber maakten op de weg. 'Oeps.'
Voorzichtig reed ik het laatste stukje en kwam uiteindelijk aan op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Héél voorzichtig parkeerde ik de auto op een invaliden-parkeerplaats. Want hé, er waren geen andere plaatsen meer, en we waren bíjna invalide geworden, toch?
Enthousiast klikte ik mijn riem los. 'Faegan, we leven nog!' Met een tevreden grijns keek ik hem aan.

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
Ik stapte grijzend uit.
"Ja, maar nu komt het moeilijkste. Komaan Faegan. Verstand op nul, blik op oneindig!"
Ik keek het ziekenhuis vol afschuw aan.
"Ah ja. we overleven het wel!" ik draaide me onzeker naar haar om. "Ja toch?"

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
'Natuurlijk! Nu we die autorit hebben overleeft, overleven we alles!'
Vrolijk liep ik naar Faegans toe, die walgend naar het ziekenhuis keek. Ik sloeg mijn arm om de goeie van Faegan.
'Ook niet zo dol op ziekenhuizen?' Met een medelevende blik troonde ik hem mee naar de ingang van het gebouw.

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Wie wel? Ze zijn zo onpersoonlijk en altijd wit en kleurloos. En ze stinken." ik haalde mijn neus op en liet me naar binnen leiden.
"Weet je... doe jij maar het woord." glimlachte ik haar bemoedigend toe.

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
'Ma.. Maar..' Gadver, ik hielt niet van het woord voeren. Vooruit dan maar, omdat hij zijn pols gebroken heeft.
Wat verloren stonden we bij de ingang van het ziekenhuis. Niemand leek veel aandacht aan ons te schenken. Fijn. We liepen naar de balie, waar een jonge vrouw met geblondeerd haar en een ontzettend neppe bruine huid haar nagels aan het vijlen was. Pas als ik kuch, kijk ik op. Haar ogen vinden meteen Faegan en ik trek een wenkbrauw op.
'Waarmee kan ik jullie helpen?' Haar stem klonk suikerzoet en ontzettend fake. Nogsteeds keek ze mij niet aan. Ik fronste, wat dieper dit keer. Faegan had zijn pijnlijke pols tegen zijn lichaam gedrukt en hij zag er nogsteeds niet al te best uit, ja, wat zou er dan aan de hand kunnen zijn hé?!

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Nou." begon ik vriendelijk. "Volgens mij heb ik mijn pols gebroken."
Ik glimlachte naar de vrouw en kon het niet laten om mijn blik even naar haar nagels te laten gaan.
Alles aan haar schreeuwde nep en goedkoop.

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
Ze tikte met haar lange roodgelakte nagels op de balie. Met een weeïg zoete glimlach keek ze Faegan aan. 'Natuurlijk, als u even meekomt.' Ze stond op en liep achter de balie vandaan. 'Ik zal u begeleiden naar de EHBO.'
Voor het eerst sinds we haar ontmoet hadden keek ze mij aan. Ik moest bijna kokhalzen van de hoeveelheid make-up op haar gezicht.
'Als u zo,' ze liet haar ogen over mijn lichaam glijden en een spottende glimlach gleed over haar gezicht. 'Vriendelijk zou willen zijn hier te wachten?'
Nou werd 'ie helemaal mooi. Ik hield me in, gaan schreeuwen had geen zin. Ik liet Faegans arm los die ik tot nu toe onbewust had vastgehouden.

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Moet dat?" vroeg ik. Ik had helemaal geen zin om met deze opgemaakte barbiepop mee te gaan.
"Het spijt me, maar ze kan niet mee."
Ik keek haar even met opgetrokken wenkbrauwen aan, toen wende ik me naar Leah.
"Ik ben snel terug." Zei ik met een verontschuldigend glimlachje.

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
'Natuurlijk,' zei ik met een fake glimlachje. 'En dat is je geraden ook,' mompelde ik er heel zachtjes achteraan. De barbiepop begon Faegan mee te trekken en rolde achter haar rug om met mijn ogen. Hoewel het me deugd deed om te zien dat Faegan er zo te zien ook geen zin in had, was ik er toch niet helemaal gerust op.
Met een chagrijnige kop liep ik weer wat richting de ingang, waar de wachtkamer was bestaande uit een rij stoelen. Ik liet me op een plastic stoel zakken en zuchtte. Als die barbiepop te lang wegbleef met Faegan ging ik ze gewoon zoeken, hoor.

[Zitten we nu eigenlijk al drie topics lang op dezelfde dag? x]]

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
Ik liet me door haar meetrekken.
"Hier moeten we even op de dokter wachten." ze glimlachte zwoel en ging zitten. Ze klopte op de stoel naast haar.
Ik ging zitten, maar schoof zo ver mogelijk weg.
"Zo... Hoe heet je?" glimlachte ze.
"Faegan."
"Speciale naam. Ik ben Rebecca." ze stak haar hand naar me uit. Ik nam hem schoorvoetend aan en voelde haar nagels over mijn pols krasten. Ik rilde en trok mijn hand terug.
"Ben je van hier?"
"Nee." zuchtte ik.
"Waar kom je vandaan." ze knipperde met haar ogen en leunde naar me over.
"België."
"Faegan is geen Belgische naam, toch?"
"Nee, mijn ouders vonden het gewoon mooi zeker." Ik schoof nog een beetje verder aan de kant, maar zij schoof twee keer zo dicht bij.
Ik schoof nog wat verder, ze kwam weer dichter en ik schoof nog verder.
Plots lag ik op de grond.
"Faegan, wat doe je nu?" kirde ze. Giechelend raapte ze me op van de grond en hielp me weer te gaan zitten.

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
Verveeld hing ik op de stoel. Het leek nu al uren te duren, al waren ze nog geen tien minuten weg. Ik voelde me niet erg op mijn gemak, zo in het ziekenhuis.
Ik keek op toen de schuifdeuren opengingen. Een klein meisje stapte in haar eentje naarbinnen. Ze keek wat om zich heen en ging toen naast me op een stoel zitten. We zwegen in een ongemakkelijke stilte. Ik vroeg me af wanneer Faegan terugkwam. Snel, hoopte ik.

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
Een jonge dokter kwam de wachtzaal binnen.
"Volgende." Ik keek rond me. Er was niemand verder in de wachtzaal.
"Dat ben ik denk ik." zei ik opgelucht. Ik rende snel op hem af en volgde hem de kamer binnen.
Hij luisterde naar wat er was gebeurd, liet foto's nemen en melde me dat ik niet geopereerd moest worden. Gewoon een gips.
"Kan ik nog paardrijden?"
"Best niet, maar ik ken jouw soort. Als je voorzichtig bent moet het geen probleem zijn." glimlachte hij. "Goed, je kan gaan. Over een week verwacht ik je terug voor controle."
Ik knikte en liep naar buiten, met een fluo-roze gips. Er was geen andere kleur, behalve fluo- oranje, maar om een of andere reden haatte ik die kleur.
"Hoe schattig." kirde Rebecca.
"Ja... gaan we nu terug?"
Ze leidde me weg en ik liep opgelucht bij haar weg, naar Leah.

“To live will be an awfully big adventure.”

Leah Brown
Ik keek op toen ik vanuit mijn ooghoeken Faegan aan zag komen. Gelijk sprong ik op en rende op hem af. Helaas stond Barbie naast hem die ik perongelijk opzij beukte.
'Oké, laten we gaan. Ik heb het gehad hier.' Ik probeerde hem mee te sleuren, maar Barbie pakte zijn arm met gips vast. 'Wacht, laat me mijn nummer in je mobiel zetten,' kirde ze naar Faegan. 'Dan kun je me altijd bellen als je nog iets nodig hebt!' Zonder verder notitie van hem of van mij te nemen gristte ze de mobiel uit Faegan's zak. Mijn mond zakte open. De onbeschoftheid. Ik griste het mobieltje uit haar handen en keek haar woedend aan. Woorden had ik er niet voor.
Ik trok Faegan mee, misschien iets harder dan de bedoeling was. Toen we het ziekenhuis uitwaren en bij de auto stonden keek ik hem pas aan. Opeens viel het roze gips me op. Roze. Mijn mondhoeken trilden. Roze. Gips. Mijn mondhoeken trokken steeds een beetje verder omhoog. Fluo. Roze. Gips. Opeens kreeg ik een lachbui. Ik kreeg tranen in mijn ogen van het lachen en kon niet meer stoppen. Omg. Serieus, van alle jongens die ik kende was Faegan wel de 'stoerste' en dan kwam hij aanzetten met roze gips? Seriously?

Pshht, I'm an angel undercover.

Faegan Carter
"Ja, ja. Het is al goed." bromde ik. "Hij had geen andere kleur meer. Of tenminste... dat heeft hij me wijs gemaakt."
"Trouwens bedankt om voor me op te komen." grijnsde ik. Ik zou het zelf wel gekund hebben, maar goed...
Ik vond het wel lief.

“To live will be an awfully big adventure.”

Rose-Anne Amelia Thirlwall
'Dat klinkt hemels,' zeg ik dromerig. Ik kijk naar het ijs in het bakje en besluit dan dat er niet genoeg meer inzit om nog te delen. 'Jij mag de rest,' zeg ik. 'Zit ik eigenlijk in de weg?'

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see