[RPG] We're not like the others ~ 6 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 mei 2012 - 21:17 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

"Zo te zien maakt Mevrouw Brown alles te goed schoon,"
Ik grinnik zachtjes en laat mijn ogen door de kamer glijden. Er staat een donker bureau, met een grote bureaustoel. Achter in het kamertje staan twee banken en een koffie automaat. In de andere hoek staat een koelkastje.
"En het is leuk, dat ondanks dat ze ziek is, de voorraad wordt aangevuld," Ik loop naar het koelkastje toe en laat zien dat er verschillende frisdranken in staan.
"Ik zou niet weten waarom die vrouw dat heeft.." Mompel ik dan en laat me op een van de twee banken zakken. Languit ga ik op de bank liggen.

Celeste Jade Fox.
Hij gaat naast me zitten, en ook al slaat hij geen arm om me heen, ik voel zijn warmte. Omdat hij bij me is. Ik heb geen idee wat hij nu allemaal van me denkt, maar ik voel me zo beschaamd, vies zelfs een beetje. Ik had geen idee wat Jace had gedaan nadat hij mijn lichaam had overgenomen en de volgende ochtend had ik ook geen lef om hem daarop te confronteren. Hij deed zelf trouwens ook alsof het nooit gebeurd was.
Het zou me niets verbazen als hij het vergeten is, zo belangrijk ben ik dus voor hem.
Mijn tranen volgen elkaar steeds sneller op en ik sla mijn armen om mijn benen, waardoor ik mijn hoofd verstop en zo een tijdje zat. Ik wist niet wat ik moest doen en eigenlijk wilde ik een warme knuffel, een troost of mooie woorden van Geovanni horen. Maar ik wist niet of ik dat erbij kon hebben en daarom deed ik dus weer niets. In plaats daarvan bleef ik maar huilen als een zwak, klein kind. Waarom huilde ik? Niemand zou je helpen als je huilde, niemand… In al die jaren heb ik het dus nog steeds niet geleerd.
Ik beet hard op mijn lip, zodat ik een beetje stopte met huilen en keek Geovanni toen voorzichtig en met betraande, rode ogen aan. “Het spijt me,” Hoe vaak had ik nu al sorry tegen hem gezegd? “Ik zal de waarheid spreken, maar… het is nogal moeilijk…” Toen wendde ik mijn blik weer van hem af en voelde een brok in mijn keel.
“H-hij bedoelde het vast niet zo…”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Louise Erika Sweet
Hij grinnikte zachtjes en liet zijn ogen door de kamer glijden.'En het is leuk, dat ondanks dat ze ziek is, de voorraad wordt aangevuld.' Er zat verschillende flesjes frisdrank in de kast.'Ik zou niet weten waarom die vrouw dat heeft..'Mompelde hij en ging languit liggen op 1 van de 2 banken. Ik liep naar de koelkast en pakte een simpel flesje water, want ik had geen zin in frisdrank. Ik nam er een slok van en liep naar de bank waar Jer languit op lag.'Even ruimte maken!' Zei lachend en ging daarna zitten

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

"Even ruimte maken!" Lacht ze.
Ik trek mijn benen in en ze gaat op de bank zitten.
"Er zijn twee banken, waarom moet je precies hier zitten?" Zeg ik met een kleine, speelse grijns en por even in haar zij.

Geovanni Naldo Nelson.

Ik weet niet wat ik nu van haar moet denken. Het lijkt alsof ze in haar eigen wereld is, ze heeft haar armen om haar benen geslagen en verstopt haar hoofd. Het zachte snikken sloopt me, maar ze wil mijn medeleven niet. Ze wil geen arm die haar troost. Oké, ik snap haar wel, maar.. Aan de andere kant ook niet.
Ik staar naar de grond en tik een ritme op mijn been. Niet omdat ik me verveel, maar omdat ik me gewoon heel ongemakkelijk voel. Het is een lange tijd terug dat ik me zo heb gevoeld.
Ik werp een blik op Celeste en sla dan mijn ogen neer. Ik kan niet boos op haar zijn, ondanks dat ze niet eerlijk is.
Wat is het leven af en toe toch moeilijk..
Voor de tweede keer werp ik haar een blik toe. Ze kijkt terug met rode, betraande ogen. Mijn schuld, spookt er door m'n hoofd.
"Het spijt me,"
Het spijt me voor wat? Zij heeft niks gedaan. Ik heb haar laten huilen, omdat ik de herinneringen heb bovengehaald. Jace heeft haar laten huilen, omdat hij vreselijke dingen heeft laten zien.
"Ik zal de waarheid spreken, maar… het is nogal moeilijk…"
Ik knik meelevend en wil iets zeggen, maar laat de woorden weg. Het voegt niets goeds toe..
Wanneer ze haar blik afwendt, kijk ik ook weer naar de grond.
"H-hij bedoelde het vast niet zo…"
Ik weet zeker dat ze met 'hij', Jace bedoelt.
"Wil je het vertellen?" Fluister ik zachtjes. "Als je dat niet wilt, hoeft het niet,"

[Ik moet nu folderwijk lopen, anders wordt de laptop afgepakt.. ):]

Password schreef:
[Ik moet nu folderwijk lopen, anders wordt de laptop afgepakt.. ):][/face]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Celeste Jade Fox.
“Wil je het vertellen?” Fluisterde hij zachtjes. “Als je dat niet wilt, hoeft het niet,” Mijn blik had ik nog even afgewend van hem en ik vroeg me af of het handig zou zijn hem te vertellen dat ik wat voor hem voel. Ik ken hem al wel bijna drie jaar en… He has the right to know, right? Het is in ieder geval wel eerlijk, ik zou de waarheid vertellen en hij vindt het ook beter als ik hem de waarheid vertel… Ik zag de verwarde blik in zijn ogen heus wel toen ik hem vertelde dat hij iets anders was, nadat ik hem dit hok in had getrokken.
Ik zuchtte diep en knikte toen, als teken dat ik het ga doen. Kom op, Celeste, je kunt het! En anders… is de vriendschap vast verpest. Bij deze gedachte beet ik op de binnenkant van mijn wang, waarna ik de sprong waagde en toch weer naar Geovanni keek.
“Ik kan je net zo goed alles vertellen, maar alsjeblieft… denk niet slecht over mij.” Er kwam een verdrietige en onzekere blik in mijn ogen. “Iedereen mag slecht over mij denken, zelfs Feline, maar jij alsjeblieft niet. Ik wil niet dat je me zwak, dom of raar gaat vinden.” Ik slikte hoorbaar de brok in mijn keel weg en ging toen verder met praten, “Jace was weer onder invloed en natuurlijk was het mijn taak hem weer terug te brengen, nadat zijn moeder was overleden en zijn vader… Nou ja, hij woont bij mij en mijn familie. Maar we waren in een steegje naast een club waar Jace vaak naartoe gaat als hij, weet je meisjes gaat versieren en zo…” Ik kuchte even en keek weg, terwijl mijn nagels in mijn huid boorden.
“Het was donker en ik voel me nooit veilig in dat soort steegjes, zeker niet als Jace onder invloed is, want hij is dan totaal de weg kwijt. Ik probeerde hem op te tillen en zei dat hij geen meisjes pijn moest doen, en dat het meisje van net nu een litteken heeft dat misschien nooit meer weg kan gaan…” Dit keer probeerde ik mijn tranen in te houden, hoeveel het me ook zou kosten, ik moest niet weer gaan huilen. Hij zou me alleen maar zwak vinden, als hij dat nu al niet dacht. “H-hij accepteerde het echter niet en… nou ja… hij n-nam mijn lichaam over en ik voelde zijn handen op mijn huid…” Ik begon te knarsetanden tegen het gevoel van verdriet die mijn lichaam overnam. “Daarna herinner ik me niets meer, het was als een zwart gat. Maar hij heeft wel degelijk iets geflikt, ik herkende die blik die hij had in zijn ogen, hij heeft die blik altijd als hij bij een meisje wat gaat flikken… Waarschijnlijk is hij het vergeten, ik ben toch niet belangrijk voor hem.”
Ik voelde me nu nog beschaamder dan eerst, vies van de aanraking die ik van Jace had gevoeld voordat ik knock-out ging. Wat zou Geovanni nu van mij vinden? Ik durfde hem in ieder geval niet in zijn ogen aan te kijken, dus keek ik weer naar de grond terwijl ik hard op mijn lip beet, waardoor deze zachtjes begon te bloeden. “Denk niet slecht over mij, Geovanni. Ik denk niet dat je weet hoeveel je voor mij betekent. Daarom kon ik je ook niet terug knuffelen net. Ik kan niet meer normaal tegen je praten, het is niet dat ik boos op je ben of teleurgesteld. Het is gewoon dat, wanneer ik tegen je praat, ik realiseer dat ik je leuk vind, en wanneer ik je aanraking voel, doet het me pijn, want dan realiseer ik me dat ik je niet kan hebben. Dat je niet hetzelfde voor me voelt en er duizenden andere, mooiere, meiden zijn die je hart kunnen stelen. En daar zit ik niet bij, en het doet me zo pijn, dat ik me vanbinnen voel breken. Ik probeer het gevoel te stoppen, maar elke keer wanneer ik je zie doet het me wat en als ik het voel, realiseer ik me dat het gevoel alleen maar sterker wordt. Het spijt me dat ik zoveel onzekerheden heb, want je vindt me nu vast een stom wijf. Je kunt me verlaten, net zoals bijna iedereen ooit bij mij heeft gedaan. Zelfs mijn eigen neef schaamt zich voor mij…” Dit keer lukte het niet mijn tranen in te houden, en weer begin ik zacht te snikken en verstop mezelf weer in mijn armen.
“Ik leef met het idee dat je me kunt knuffelen en meer kunt voelen voor mij dan ‘gewoon vrienden’, maar ik weet dat het niet kan en daarom probeer ik de hoop ook op te geven. Het is zo verwarrend allemaal dat ik het zelf niet eens meer weet op het moment.” Eindigde ik mijn zware verhaal, en je kon duidelijk zien dat ik er erg mee zat, want in mijn handen zaten afdrukken van mijn nagels, mijn ogen waren rood behuild en ik zag er gebroken uit.

[Hahaha, omygod. Kijk hoeveel ik heb geschreven! Speciaal voor jou! [a] Lees maar fijn, ghihi. Ik voelde echt de emotie van Celeste, dude ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Morticia schreef:
Celeste Jade Fox.
“Wil je het vertellen?” Fluisterde hij zachtjes. “Als je dat niet wilt, hoeft het niet,” Mijn blik had ik nog even afgewend van hem en ik vroeg me af of het handig zou zijn hem te vertellen dat ik wat voor hem voel. Ik ken hem al wel bijna drie jaar en… He has the right to know, right? Het is in ieder geval wel eerlijk, ik zou de waarheid vertellen en hij vindt het ook beter als ik hem de waarheid vertel… Ik zag de verwarde blik in zijn ogen heus wel toen ik hem vertelde dat hij iets anders was, nadat ik hem dit hok in had getrokken.
Ik zuchtte diep en knikte toen, als teken dat ik het ga doen. Kom op, Celeste, je kunt het! En anders… is de vriendschap vast verpest. Bij deze gedachte beet ik op de binnenkant van mijn wang, waarna ik de sprong waagde en toch weer naar Geovanni keek.
“Ik kan je net zo goed alles vertellen, maar alsjeblieft… denk niet slecht over mij.” Er kwam een verdrietige en onzekere blik in mijn ogen. “Iedereen mag slecht over mij denken, zelfs Feline, maar jij alsjeblieft niet. Ik wil niet dat je me zwak, dom of raar gaat vinden.” Ik slikte hoorbaar de brok in mijn keel weg en ging toen verder met praten, “Jace was weer onder invloed en natuurlijk was het mijn taak hem weer terug te brengen, nadat zijn moeder was overleden en zijn vader… Nou ja, hij woont bij mij en mijn familie. Maar we waren in een steegje naast een club waar Jace vaak naartoe gaat als hij, weet je meisjes gaat versieren en zo…” Ik kuchte even en keek weg, terwijl mijn nagels in mijn huid boorden.
“Het was donker en ik voel me nooit veilig in dat soort steegjes, zeker niet als Jace onder invloed is, want hij is dan totaal de weg kwijt. Ik probeerde hem op te tillen en zei dat hij geen meisjes pijn moest doen, en dat het meisje van net nu een litteken heeft dat misschien nooit meer weg kan gaan…” Dit keer probeerde ik mijn tranen in te houden, hoeveel het me ook zou kosten, ik moest niet weer gaan huilen. Hij zou me alleen maar zwak vinden, als hij dat nu al niet dacht. “H-hij accepteerde het echter niet en… nou ja… hij n-nam mijn lichaam over en ik voelde zijn handen op mijn huid…” Ik begon te knarsetanden tegen het gevoel van verdriet die mijn lichaam overnam. “Daarna herinner ik me niets meer, het was als een zwart gat. Maar hij heeft wel degelijk iets geflikt, ik herkende die blik die hij had in zijn ogen, hij heeft die blik altijd als hij bij een meisje wat gaat flikken… Waarschijnlijk is hij het vergeten, ik ben toch niet belangrijk voor hem.”
Ik voelde me nu nog beschaamder dan eerst, vies van de aanraking die ik van Jace had gevoeld voordat ik knock-out ging. Wat zou Geovanni nu van mij vinden? Ik durfde hem in ieder geval niet in zijn ogen aan te kijken, dus keek ik weer naar de grond terwijl ik hard op mijn lip beet, waardoor deze zachtjes begon te bloeden. “Denk niet slecht over mij, Geovanni. Ik denk niet dat je weet hoeveel je voor mij betekent. Daarom kon ik je ook niet terug knuffelen net. Ik kan niet meer normaal tegen je praten, het is niet dat ik boos op je ben of teleurgesteld. Het is gewoon dat, wanneer ik tegen je praat, ik realiseer dat ik je leuk vind, en wanneer ik je aanraking voel, doet het me pijn, want dan realiseer ik me dat ik je niet kan hebben. Dat je niet hetzelfde voor me voelt en er duizenden andere, mooiere, meiden zijn die je hart kunnen stelen. En daar zit ik niet bij, en het doet me zo pijn, dat ik me vanbinnen voel breken. Ik probeer het gevoel te stoppen, maar elke keer wanneer ik je zie doet het me wat en als ik het voel, realiseer ik me dat het gevoel alleen maar sterker wordt. Het spijt me dat ik zoveel onzekerheden heb, want je vindt me nu vast een stom wijf. Je kunt me verlaten, net zoals bijna iedereen ooit bij mij heeft gedaan. Zelfs mijn eigen neef schaamt zich voor mij…” Dit keer lukte het niet mijn tranen in te houden, en weer begin ik zacht te snikken en verstop mezelf weer in mijn armen.
“Ik leef met het idee dat je me kunt knuffelen en meer kunt voelen voor mij dan ‘gewoon vrienden’, maar ik weet dat het niet kan en daarom probeer ik de hoop ook op te geven. Het is zo verwarrend allemaal dat ik het zelf niet eens meer weet op het moment.” Eindigde ik mijn zware verhaal, en je kon duidelijk zien dat ik er erg mee zat, want in mijn handen zaten afdrukken van mijn nagels, mijn ogen waren rood behuild en ik zag er gebroken uit.

[Hahaha, omygod. Kijk hoeveel ik heb geschreven! Speciaal voor jou! [a] Lees maar fijn, ghihi. Ik voelde echt de emotie van Celeste, dude ]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

RainbowShine schreef:
(...)
[ o.o. Zeg kan ik stiekem je inspiratie stelen?]

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik zit nu op mijn telefoon en ga het even lezen. Ik kijk wel of ik reageer.]

Geovanni Naldo Nelson.

"Ik kan je net zo goed alles vertellen, maar alsjeblieft… denk niet slecht over mij," Ik kijk haar aan en zie de verwarde blik in haar ogen. Waarom zou ik in godsnaam slecht over haar denken? Ze is een fantastische meid. Dat kan ik gewoon niet.
"Iedereen mag slecht over mij denken, zelfs Feline, maar jij alsjeblieft niet. Ik wil niet dat je me zwak, dom of raar gaat vinden,"
Ik schud mijn hoofd. Waarom ik? Ze zei dan wel dat ik anders ben, maar.. Zo voel ik me niet. Ik voel me gewoon normaal. En ook bij haar, hoewel ze wel bepaalde emotie's boven kan halen. Ongemakkelijkheid, verlegenheid, dat soort gevoelens.
"Jace was weer onder invloed en natuurlijk was het mijn taak hem weer terug te brengen, nadat zijn moeder was overleden en zijn vader… Nou ja, hij woont bij mij en mijn familie. Maar we waren in een steegje naast een club waar Jace vaak naartoe gaat als hij, weet je meisjes gaat versieren en zo…"
Ik knik als teken dat ik haar begrijp én als moed. Ik ben blij dat ze het me wil vertellen, maar toch voel ik me er niet zeker over. Ik krijg het gevoel dat ze het enkel doet omdat ik aandring..
"Het was donker en ik voel me nooit veilig in dat soort steegjes, zeker niet als Jace onder invloed is, want hij is dan totaal de weg kwijt. Ik probeerde hem op te tillen en zei dat hij geen meisjes pijn moest doen, en dat het meisje van net nu een litteken heeft dat misschien nooit meer weg kan gaan…"
Meisjes pijn doen.. ik denk dat ze seks bedoeld.. eerlijk gezegd wist ik wel dat Jace ver zou gaan, maar dit.. Nee. Dat had ik niet verwacht. Ook van Jace niet. Opnieuw groeit mijn woede voor hem.
"H-hij accepteerde het echter niet en… nou ja… hij n-nam mijn lichaam over en ik voelde zijn handen op mijn huid…"
Ik bijt op mijn lip en kan aan de emotie in haar ogen zien dat het haar moeite kost. Om dat te zien heb je geen gave nodig.
"Daarna herinner ik me niets meer, het was als een zwart gat. Maar hij heeft wel degelijk iets geflikt, ik herkende die blik die hij had in zijn ogen, hij heeft die blik altijd als hij bij een meisje wat gaat flikken… Waarschijnlijk is hij het vergeten, ik ben toch niet belangrijk voor hem,"
Ik slik even. De ergste dingen gaan door mijn hoofd. Misschien is ze wel.. verkracht door haar eigen neef. Als ik hem ooit nog tegenkom, krijg hij er zwaar van langs.
Celeste kijkt weg. Ook ik wendt mijn blik af.
"Denk niet slecht over mij, Geovanni. Ik denk niet dat je weet hoeveel je voor mij betekent. Daarom kon ik je ook niet terug knuffelen net. Ik kan niet meer normaal tegen je praten, het is niet dat ik boos op je ben of teleurgesteld. Het is gewoon dat, wanneer ik tegen je praat, ik realiseer dat ik je leuk vind, en wanneer ik je aanraking voel, doet het me pijn, want dan realiseer ik me dat ik je niet kan hebben. Dat je niet hetzelfde voor me voelt en er duizenden andere, mooiere, meiden zijn die je hart kunnen stelen. En daar zit ik niet bij, en het doet me zo pijn, dat ik me vanbinnen voel breken. Ik probeer het gevoel te stoppen, maar elke keer wanneer ik je zie doet het me wat en als ik het voel, realiseer ik me dat het gevoel alleen maar sterker wordt. Het spijt me dat ik zoveel onzekerheden heb, want je vindt me nu vast een stom wijf. Je kunt me verlaten, net zoals bijna iedereen ooit bij mij heeft gedaan. Zelfs mijn eigen neef schaamt zich voor mij…" Ratelt ze aan één stuk door.
Ik weet niet wat ik hoor. Na het pijnlijke verhaal had ik niet verwacht dat ze dít tegen me zou zeggen op dít moment.
"Ik leef met het idee dat je me kunt knuffelen en meer kunt voelen voor mij dan ‘gewoon vrienden’, maar ik weet dat het niet kan en daarom probeer ik de hoop ook op te geven. Het is zo verwarrend allemaal dat ik het zelf niet eens meer weet op het moment,"
Op sommige momenten heb je geen woorden nodig.
Ik buig me naar haar toe, laat mijn hand teder langs de zijkant van haar prachtige gezicht glijden en voorzichtig druk ik mijn lippen op de hare.

Louise Erika Sweet
'Er zijn twee banken, waarom moet je precies hier zitten?' Zei hij met een kleine grijs en porde in mijn zij. 'Op de andere bank zit ik allen en hier zit ik samen met jou.'Zei ik met een glimlach.
[Beetje heel erg inspiratie loos. Ik zeg verzin er maar wat bij:Y]

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Celeste Jade Fox.
Nadat ik het had gezegd, voelde ik me opgelucht, maar ook beschaamd en verward. Opgelucht dat ik het hem vertelde, beschaamd, omdat ik dat van Jace zei en verward, omdat ik niet wist wat Geovanni nu van mij dacht. Misschien duwt hij mij wel gewoon aan de kant straks en loopt weg, alsof ik niets ben, als afval.
Hij deed dit echter niet, want opeens voelde ik zijn hand teder langs de zijkant van mijn gezicht en mijn ogen keken verward naar hem op. Net op het moment dat ik wilde vragen wat hij aan het doen was, drukte hij voorzichtig zijn lippen op de mijne.
Mijn hart voelde ik in mijn keel kloppen en voor een moment voelde ik me weer als versteend. Zou hij medelijden met me hebben dat ik dit tegen hem gezegd had? Voelde hij wel echt iets voor me? Nee, dat laatste vast en zeker niet… Dat kan niet, nadat ik dit alles tegen hem verteld had.
Toch draaide ik me wat meer naar hem toe en legde mijn hand in zijn nek, terwijl ik hem voorzichtig en zacht terugkuste. Dit was echter voor een klein moment, want ik verbrak de kus en keek hem voorzichtig en terneergeslagen aan. “Je moet niet met me kussen alleen als je medelijden met me hebt, Geovanni.” Mijn hand gleed naar zijn borstkas en bleef daar liggen, terwijl ik hem nog steeds aankeek, dit keer nieuwsgierig. “Wat voel je voor me? Wees eerlijk, alsjeblieft.” Het laatste woordje kwam er meer gefluisterd uit.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Geovanni Naldo Nelson.

Ondanks dat onze lippen op elkaar zitten, grijns is toch wanneer ik haar warme, zachte hand in mijn nek voel. Ze kust me terug! Ik kan het niet geloven. Zo afstandelijk als ze deed toen ik haar wilde knuffelen.. en nu zo lief als ze me nu terug kust.
Van mij had het langer mogen duren, maar helaas verbreekt ze de kus voorzichtig.
"Je moet niet met me kussen alleen als je medelijden met me hebt, Geovanni," Haar hand beweegt naar mijn borst en blijft daar liggen.
Langzaam schud ik mijn hoofd en wil wat zeggen, maar ze is me voor.
"Wat voel je voor me? Wees eerlijk, alsjeblieft,"
"Celeste, alles wat ze zei, over dat ik je waarschijnlijk als zomaar 'een meisje' zie, deed me pijn. Ik snap niet dat je dat kan denken," Zeg ik tegen haar. "Zoals ik al eerder heb gezegd, ik zal je nooit dom, zwak of raar vinden. Je bent speciaal voor me. Jij bent het enige meisje die mijn hart sneller laat kloppen, het enigste meisje waarvoor ik altijd door het vuur zal gaan. Als ik bij jou in de buurt ben, kan ik niet meer helder denken. Je maakt me compleet gek, maar wel op een geweldige manier, zoals allen jij dat kan,"Vervolg ik en kijk haar aan. Wachtend op haar reactie.

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

"Op de andere bank zit ik alleen en hier zit ik samen met jou," Zegt ze met een glimlach.
Ik schud mijn hoofd en kijk haar aan. "Dus je vind het wel gezellig met mij," Zeg ik en wiebel even met mijn wenkbrauwen.
Zachtjes schuif ik dichter naar haar toe en prik opnieuw in haar zij. Doordat ze dubbelklapt vliegt het flesje water mijn kant op.
Ik probeer het nog te vangen, maar het is te laat. Het hele flesje gaat ondersteboven, over me heen en het water loopt over mijn shirt en broek. Fijn..
Ik grinnik zachtjes en gooi het lege flesje een eind heen. Weetje, als zo'n flesje omgaat zit er veel meer in dan je denkt.

Celeste Jade Fox.
“Celeste, alles wat ze zei, over dat ik je waarschijnlijk als zomaar 'een meisje' zie, deed me pijn. Ik snap niet dat je dat kan denken," Zeg ik tegen haar. "Zoals ik al eerder heb gezegd, ik zal je nooit dom, zwak of raar vinden. Je bent speciaal voor me. Jij bent het enige meisje die mijn hart sneller laat kloppen, het enigste meisje waarvoor ik altijd door het vuur zal gaan. Als ik bij jou in de buurt ben, kan ik niet meer helder denken. Je maakt me compleet gek, maar wel op een geweldige manier, zoals allen jij dat kan,” Hij keek me aan en ik voelde hoe mijn adem voor een paar momenten stokte.
Ik deed mijn ogen even dicht en kroop dichter naar hem toe, waarna ik mijn hoofd op zijn borstkas legde en zijn hart hoorde kloppen. Het was een geweldig melodie die me tot rust bracht en ik ademde rustig en zacht in en uit.
Even bleef ik zo zitten, maar opende toen mijn ogen weer en bracht mijn hand toen weer naar zijn nek, terwijl ik mijn lippen langzaam naar die van hem bracht en mijn ogen weer dichtdeed op het moment dat ik ze voelde.
Ik weet zeker dat jij de enige bent die mijn hart zo kunt laten kloppen, Geovanni. Please, don’t leave me.
Mijn lippen bewogen zacht tegen die van hem, maar zelfs die zachte aanraking liet me totaal anders voelen. Beter, alsof er een bepaalde rust over me heen is gekomen, terwijl er in mijn buik en hart vuurwerk komt. Ik voel het.

[ bericht aangepast op 19 mei 2012 - 20:24 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.