• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ Mockingjayy
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 9 mei 2012 - 14:50 ]


    Your make-up is terrible

    Oliver Andrew Bruce
    Met mijn handen in mijn zakken volg ik haar door gangen en van trappen. Ik vind het lief hoe ze voor me uit huppelde, haar plotselinge vrolijkheid. 'Die dossiers staan vast wel ergens hier, ik heb Grey een keer iets horen zeggen over de kelder, toen ze aan de telefoon was. Dr. Grey is mijn psychiater,' komt er van voor me. 'Nee Jenna! We moeten echt eerst jouw medicijnen zoeken! Straks raak je weer in een of andere trance. Dat maakte me bang,'


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Gilbert Fuchs.

    ''Heb je goed geslapen, trouwens?'' vraagt ze. Ik wrijf in een oog en glimlach vaal.
    'Ja, voor het eerst sinds tijden, moet ik bekennen.' Ik staar voor me uit. Er is altijd wel een moment in de nacht waarop hij mijn dromen binnen komt. Waarom is het nu anders? Zou het aan Samantha liggen? Ik voel me toch zekerder nu ze hier is. Tot deze nacht was ik overgeleverd aan mijn eigen angsten, zonder dat ik de deur kon openen en om hulp kon roepen.
    'Maar zoals altijd wel kort.' Ik gaap en veeg een losse lok haar weg, een proces dat ik eeuwig kan blijven herhalen.
    'Jij? Voel je je wel op je gemak hier?' Het is in elk geval een goed teken dat het haar uberhaupt is gelukt om in slaap te vallen. Mijn hand verplaatst zich naar een koude map. Mijn dossier. Ik draai me om en open de map. Er zitten zelfs tekeningen van mij in, van tien jaar. Opnieuw kruis ik de foto van mij en Joshua. Twee lachende kinderen in het weeshuis. Joshua die een bal vasthoudt. Die foto was een paar weken na mijn aankomst genomen. Wij waren de klassieke combinatie van spieren en brein. Ik was goed in schoolwerk en nadenken, Joshua was een sporttype. Ik haal de foto eruit. Mijn haar zag eruit als dat van een rocker, tot mevrouw Gerards besloot dat het geknipt moest worden.
    'Dit zijn en ik en Joshua. Ik zat toen nog maar net in het weeshuis.' Ik geef de foto aan Samantha.
    'We waren dagenlang aan het voetballen. Op een gegeven moment hadden we een toernooi georganiseerd. Ik mocht alle teams samenstellen en Joshua was de scheidsrechter.'


    No growth of the heart is ever a waste

    [Eventjes geen zin om de rest te lezen xd]

    Yvo Enright

    Ik keek eventjes vanuit mijn ooghoek naar Matt. Ik zag dat hij naar mijn schrift keek en in zijn arm kneep. Ik glimlachte een beetje en keek nu helemaal naar Matt. 'Wou jij ook schrijven?' vroeg ik vriendelijk aan hem.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    [Ik ga ook mijn nestje in. Tot morgen! Xx*


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Samantha
    ''Ja, voor het eerst sinds tijden, moet ik bekennen.'' zei hij. ''Maar zoals altijd wel kort.'' voegde hij er aan toe, en ik knikte instemmend. Een herkenbaar probleem..
    ''Jij? Voel je je wel op je gemak hier?'' vroeg hij toen, en ik keek hem even aan. ''Ik heb heerlijk geslapen.'' glimlachte ik, en knikte. ''Ja, waarom niet? Ik ben blij dat ik me niet meer zo.. Alleen voel.'' gaf ik mompelend toe, en haalde mijn schouders op. Hij wist meer van me dan elk ander, dus waarom zou ik dingen voor hem verborgen houden?
    Hij pakte zijn dossier, en bladerde er een beetje in. Zijn blik bleef hangen bij een foto, die hij uit de map haalde.
    ''Dit zijn ik en Joshua. Ik zat toen nog maar net in het weeshuis.'' zei hij, en gaf me de foto aan. Ik pakte hem aan, en bekeek de foto. Er stonden twee lachende jongetjes op, en je kon zo zien welke van de twee Gilbert was.
    ''We waren dagenlang aan het voetballen. Op een gegeven moment hadden we een toernooi georganiseerd. Ik mocht alle teams samenstellen en joshua was de scheidsrechter.'' zei hij, terwijl ik nog steeds naar de foto keek.
    Er verscheen automatisch een glimlach op mijn gezicht. Het maakte me blij om blije kindjes te zien, ik wist niet waarom.
    ''Hoelang bleef hij daar?'' vroeg ik Gilbert, en gaf de foto terug.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Quinn Mason Addams

    'nee, echt niet, ik ga daar niet heen!' zei ze gelijk.
    'ik ga naar de kelder, mijn dossier halen, ik wil niet dat iemand het ziet' en ze vlucht mijn kamer uit. Oke Quinn je hebt het vlink verpest. Wat een domme vraag! Maarja dat ben ik weer, ik verpest het altijd als het net goed gaat. en ik laat mezelf achterover op bed vallen.


    Je croix a toi

    [ ik ga mezelf opkrullen in een deken! slaap lekker iedereen XxX.]


    Je croix a toi

    Gilbert Fuchs.

    Haar glimlach maakt me gelukkig, ergens van binnen. Het doet me warm voelen, ook al is deze kamer meestal gevuld met koude herinneringen en angsten.
    ''Hoelang bleef hij daar?'' vraagt ze dan. Mijn ogen glijden over de foto, die ik terug in de map stop.
    'Hij.. zat er nog toen ik vertrok,' zeg ik zacht.
    'Ik had graag afscheid van hem willen nemen, maar op de dag dat ik weggebracht werd was hij er niet. Ik heb hem nooit kunnen vertellen.. wat er gebeurde. Ik heb het geprobeerd, maar er kwam niks uit mijn mond.' Ik trek de deken weer op en ga goed liggen. Hoewel je het niet zou verwachten, waren de nachten veilig. Ik sliep samen met Joshua op een kamer. Hij is mijn reddende engel geweest. Toch ontwikkelde ik een diepe angst voor voetstappen. Zelfs hij kreeg mijn slapeloosheid door, maar op de een of andere wonderbaarlijke wijze slaagde ik erin om de facade hoog te houden.
    Ik vraag me af waar Joshua is geweest. Ik heb vaker dan eens gefantaseerd over een hereniging, maar om Joshua op te kunnen sporen zal ik de stap moeten nemen om terug te gaan naar het weeshuis. En dat is iets waar ik nog lang niet aan toe ben. Ik vraag me af of ik er ooit klaar voor zal zijn. Mijn dossier voor een deel openstellen aan iemand hier is een ding, opnieuw oog in oog komen te staan met de man die mijn leven heeft geruïneerd is wat anders. Ik voel rillingen over mijn ruggengraat lopen als ik me zijn gezicht voor de geest haal. Het was niet zijn uiterlijk dat me het meest angst aanjoeg. Hij zag eruit als iemand die een bedrijf zou kunnen representeren bij een belangrijke vergadering. Altijd verzorgd, was zelfs aardig tegen mensen. Niemand zou verwachten dat zo iemand zulke.. dingen deed.
    Het waren zijn ogen die me het meest bang maakten. Het oogcontact tussen roofdier en de prooi die weet dat hij zal gaan sterven.
    Op een gegeven moment.. accepteerde ik het.


    No growth of the heart is ever a waste

    [Trouwens op de één of ander manier denk ik van; Wtf, waarom word mijn personage telkens genoemd? -Joshua- Totdat ik bedenk dat mijn personage hier Yvo heet en in een ander rpg Joashua]


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Samantha
    ''Hij.. Zat er nog toen ik vertrok.'' zei hij zacht. Ik zag dat hij het er best moeilijk mee had. ''Sorry.'' mompelde ik, en ik keek hem aan toen hij zijn mond opentrok om nog iets te zeggen.
    ''Ik had graag afscheid van hem willen nemen, maar op de dag dat ik weggebracht werd was hij er niet. Ik heb hem nooit kunnen vertellen.. Wat er gebeurde. Ik heb het geprobeerd, maar er kwam niks uit mijn mond.'' zei hij, terwijl hij weer goed ging liggen. Ondanks dat hij zijn blik had afgewend, keek ik hem nog steeds aan. Dat zou naar zijn, er achter komen dat je maatje ineens verdwenen is. ''Rot voor je.'' zei ik zachtjes, met een medelevende ondertoon. In dit soort situaties wist ik nooit wat te zeggen, ''Het.. Is niet leuk om een vertrouwt iemand achter te laten. Ik begrijp je.'' zei ik, en glimlachte flauwtjes.
    Ik dacht, zoals bijna elke dag, even aan mijn moeder.
    Die lieve, helderblauwe ogen zag ik zo voor me, en de lachrimpels gaven haar een vriendelijke uitrukking. Ik zuchtte, en haalde haar brief tevoorschijn. Hij zag er oud uit, door de enkele scheurtjes aan de randen en de kreukels. Ondanks dat was de brief een halfjaar oud, hij was alleen niet zo mooi meer omdat ik hem letterlijk óveral mee naartoe nam. De brief is het enigste wat ik hier van haar heb, het enigste persoonlijke.
    Ik vouwde hem open.

    Lieve Samantha,
    Het spijt me. Het spijt me voor alles. Ik weet dat je een moeilijke jeugd hebt gehad, mede door mijn ziekte. Ik was niet de beste moeder die een kind zich kon wensen, en ik ben trots op je.
    Trots omdat je je altijd groot hebt gehouden, trots omdat je, hoe moeilijk je het ook hebt, je overal doorheen wist te schoppen.
    Dit is waarschijnlijk de laatste brief die ik naar je schrijf, Samantha.
    Het gaat op dit moment niet goed met me, sterker nog, het gaat heel slecht. De artsen schatten dat ik hooguit nog een maandje heb.
    Ik wil zeggen, ondanks de vele ruzies die we hebben gehad, dat ik van je hou. Ik-


    Ik las niet verder. Ik kon het niet. Ik sloeg mijn ogen neer, zodat Gilbert de tranen niet zou zien. Ik miste mijn moeder, zo verschrikkelijk erg. En ik vervloekte mijn vader dat hij me thuis hield, en niet naar het ziekenhuis liet gaan voor bezoek.

    [ bericht aangepast op 9 mei 2012 - 22:19 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    ''Rot voor je.'' Ik zwijg. Aan haar stem is te horen dat ze het meent.
    ''Het.. Is niet leuk om een vertrouwd iemand achter te laten. Ik begrijp je.'' Er passeert een moment in stilte, tot Samantha een brief tevoorschijn haalt. Mijn ogen blijven er even op rusten. De brief is oud door de scheuren en de verkleuring. Daardoor constateer is dat hij haar dicht aan het hart staat.
    Ik onderzoek haar gezichtsuitdrukking, die ineens een verdrietige lading krijgt als ze de brief voor zich houdt. Ik kan me vergissen, maar ik meende te zien dat haar handen even trilden.
    Ineens vouwt ze de brief weer dicht. Ik kom onder de dekens vandaan, ga op de knieen zitten en buig me aarzelend over het bed. Heel kort leg ik een hand op haar schouder, om vervolgens weer snel de gepaste afstand te nemen.
    'Is alles.. oke?' Opnieuw stilte. Verbazingwekkend hoe we beiden te maken hebben gehad met klotesituaties die rest van onze levens zullen beïnvloeden, maar we geen van beiden de juiste woorden weten om elkaar te troosten. Misschien is de aanwezigheid genoeg.
    'Is dat.. van je moeder?' vraag ik voorzichtig. De ijle woorden lossen op in de donkere kamer. Mijn hoofd bonkt door het slaapgebrek.


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha
    Ik keek niet op toen ik hem hoorde bewegen, en een moment later voelde ik heel kort zijn hand op mijn schouder. Ik vond het fijn; het gaf me het gevoel dat ik er niet alleen voor stond.
    Het was vreemd, maar ik had het idee dat ik Gilbert al langer kende. Het voelde vertrouwd, ik voelde me op mijn gemak bij hem.
    ''Is alles.. oke?'' hoorde ik hem vragen, en ik knikte lichtjes.
    ''Is dat.. van je moeder?'' vroeg hij voorzichtig, en ik keek even op. Nogmaals knikte ik. ''Het laatste wat ik van haar gehoord heb.'' zei ik zacht, en twijfelend gaf ik hem de brief.
    Ik was altijd de enigste geweest die hem heeft gelezen, maar ik merkte dat het opluchte om met mensen over je problemen te praten. Normaal gesproken zou ik elk ander persoon de brief niet hebben gegeven, laat staan tevoorschijn halen. Maar bij Gilbert was het anders, al snapte ik zelf niet waarom.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Ze knikt. Overduidelijk een teken dat ze zich groot probeert te houden. Stomme vraag ook: zelfs een idioot kan zien dat ze niet in orde is. En dat komt uit de mond van iemand die al twee jaar in een fucking gekkenhuis zit.
    ''Het laatste wat ik van haar gehoord heb.'' Mijn grijze kijkers onderzoeken de hare. Ze geeft de brief mij in handen. Even aarzel ik. Ik ben het niet gewend dat mensen zulke vertrouwelijke dingen met me delen. Normaal ben ik altijd degene die een kwetsbare kant van me moet blootleggen. Needless to say dat ik hier voorzichtig mee moet omgaan.
    Ik onderzoek de brief, neem de tekst in me op. Ik vraag me af waarom ze het haar niet persoonlijk heeft gezegd. Misschien is ze opgenomen in een buitenlandse kliniek. Ik kijk aarzelend op, hou de brief zo voorzichtig tussen mijn vingers dat het door het lichtste zuchtje wind weggeblazen kan worden.
    'Waarom.. heeft ze deze woorden geschreven, in plaats van tegen je gezegd? Want eh.. ik neem aan dat je geregeld bij haar op bezoek kwam. Tenzij ik.. fout zit.'
    Ik weet hoe het is om je ouders te verliezen. Er is geen pijn groter dan dat. In mijn geval is dat het begin van alles geweest. En het einde van alles.


    No growth of the heart is ever a waste

    [Goodmorning everyone]


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    Aurélie Rye Beate

    Ik word weer wakker, zacht kreunend van verdriet en pijn uit mijn nieuwste nachtmerrie. Een donkergrijs licht sijpelt door de ramen heen, wat me verteld dat het amper ochtend is, heel erg vroeg. Ik heb het vaak gezien, volgens mij is het half 5. Ik wrijf in mijn oog en merk dat ik nog steeds op Emilio lig.


    Your make-up is terrible