• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ annemellark
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 3 mei 2012 - 22:51 ]


    Your make-up is terrible

    Oliver Andrew Bruce
    Met een klap gooide ik mijn kladblok op tafel. Het was rumoerig buiten mijn kamer, iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Zo kon ik me niet concentreren op mijn tekening. Ik had zin om mijn potlood in tweeën te breken, maar dat deed ik maar niet, gezien ik dan nog vele malen gekker zou worden. Ik liep naar mijn deur, legde mijn hand op de deurknop. Dat was natuurlijk tevergeefs, zoals altijd, dácht ik. Ik duwde hem naar beneden, en wonder boven wonder zwaaide de deur makkelijk open. Dat had ik niet verwacht.. Een beetje in shock stapte ik naar buiten, waar ik erachter kwam dat mijn mond een beetje open hing. Snel sloot ik die weer en keek om me heen. Alle patiënten (althans, dat nam ik aan, ik had nog nooit iedereen bij elkaar gezien) stonden gewoon op de gang, en wat nog raarder was, was dat er nergens een teken van begeleiding te zien was. Overdonderd deed ik een stapje van de groep vandaan. Ik hield niet van mensen, mensen maakten alles kapot. Of juist niet, maar dan gingen ze dood, en deden het alsnog. Ik liep langzaam en met grote ogen door de gang, tot ik een meisje in een deuropening zag staan. Ik schrok van haar, had haar niet gezien. Met mijn rug drukte ik me tegen de muur aan de overkant aan, maar bleef haar wel recht aankijken. Mijn lippen bleven stil.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Aurélie Rye Beate

    Met open mond kijk ik hem aan. "Jij bent niet dik... Je bent normaal, het is voor jongens sowieso anders dan voor meisjes." De woorden rollen als een waterval uit mijn mond. "Ik denk niet dat je een domme psycho bent." zeg ik zacht. "Ik eh, het ligt aan mij, het zit in míjn hoofd." probeer ik duidelijk te maken. Ik zucht zacht en gefrustreerd. Ik wrijf even hardhandig over mijn gezicht met mijn handen voor ik hem wanhopig aankijk.


    Your make-up is terrible

    Jenna Sophie Davis
    Na een tijdje kwam er een jongen aanlopen. Ik kende hem niet, maar ik kende dan ook niet veel mensen hier. Alleen de medewerkers, eigenlijk. Het duurde even voor hij me zag, maar toen leek hij te schrikken en drukte hij zich tegen de muur. Hij was best knap, maar daar lette ik niet zo op. Nadat Austin's vader me verlaten had, had ik geen vriend meer gehad. 'Hoi,' zei ik aarzelend. Hopelijk zou hij aardig zijn en me uitleggen wat er aan de hand was. Hij zag er niet gevaarlijk uit - zijn ogen waren ongeveer even wijd opengesperd als de mijne, dus misschien was hij gewoon bang.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    [Buenos Nachos, heb ik iets bijzonders gemist? Of kan ik boos weglopen en zielig in een hoekje gaan zitten?]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Emilio Sanchez
    Ik zucht diep. "Het is oke" antwoord ik. "We zitten hier allemaal omdat er 'iets' in ons hoofd zit, een steekje los ofso" ik grinnik. "Anders zouden we hier ook niet zijn, of wel?" Ik ga naast haar zitten en kijk naar me voeten. Nu pas besef ik het. Er is iets mis met mij! Ik voel me opeens heel vedrietig.


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    [@celine/hurtedheart.. Heb jij ergens al een karakter en foto van May gepost? Zo ja, kan je me die da sturen? Gewoon hier denk..]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Hailey Robberts
    Ik voel me nog ongemakkelijker als er nog een meisje bij komt. Meer mensen betekend meer meningen. 'k-kan iemand mij zeggen wat er aan de hand is?' vraagt ze. C-claudia kan niet slapen'
    Dit is dus zo'n voorbeeld van een raar geval hier. Ik had medelijden met haar.
    'niemand weet wat er aan de hand is, ga maar naar bed als je moe bent' zeg ik tegen haar alsof ze een klein kind is.


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    Aurélie Rye Beate

    Ik werp een blik op zijn zijkant en kijk daarna weer voor me uit. "Ja, helaas wel." antwoord ik zacht. "Ik heb... Anorexia." zeg ik nog zachter. Zo, nu is het eruit en weet hij waarom ik mezelf dik vind. Nou, ik ben dik, veel andere mensen hebben gewoon een scheve kijk op hoe ik eruit zie, besluit ik. Ik blijf vooruit staren, bang voor zijn reactie.


    Your make-up is terrible

    Michelle

    'niemand weet wat er aan de hand is, ga maar naar bed als je moe bent'
    Ik schud mijn hoofd.
    "Claudia kan niet slapen," herhaal ik.
    Met trillende lip kijk ik de meisjes aan. Ik wil weten wat er gebeurt.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Oliver Andrew Bruce
    Toen ik haar stem hoorde kalmeerde ik een beetje. Ze had een best mooie stem. Mijn ogen gingen een tikkeltje dichter, hoewel dat niet wegnam dat ze nog altijd wijder waren dan normaal, en ik deed een stapje bij de muur vandaan, in haar richting. 'Hallo,' zei ik zachtjes. 'Weet jij wat er aan de hand is? Ik snap er helemaal niks meer van! Het geluid.. En al die mensen.. Ik begrijp het gewoon niet!' Ik hoopte dat ze me had verstaan! Mijn trillerige stemmetje liet me kwetsbaar klinken, kinderachtig. Maar zo voelde ik me nu ook, dus het kon me niet zoveel schelen.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Hailey Robberts
    Mijn medelijden groeide met de minuut, maar ondertussen snapte ik niets van het meisje. Ik vond het vervelend om iemand te moeten troosten, ik had het nog nooit gedaan, simpelweg omdat ik geen mensen had om te troosten. Ik wilde zeggen dat het allemaal goed zou komen maar in plaats van dat zette ik een stap naar achteren. Ik hoopte dat June het over zou nemen.


    “My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

    Emilio Sanchez
    "Zo'n vermoeden had ik al" mompel ik, naar mijn voeten starend. "Het is niet erg, je komt er wel vanaf. Alleen die puto die ervoor gezorgt heb dat jij je zo voelt verdient wel een pak slaag. Zo mag je niemand laten voelen" ik zucht diep "dat van mij noemt mijn psych erotomanie ofso" ik haal mijn schouders nogmaals op en voel me nog steeds verdrietig


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    Aurélie Rye Beate

    Ik sluit mijn ogen voor een moment. De wereld tolt een beetje en ik open ze snel weer. Het is geen raar iets voor mij, het gebeurd bijna altijd. "Weet je, we zijn gewoon mensen." zeg ik zacht. "Wat maakt het nou uit wat voor rare dingen wij hebben, we blijven mensen." Dat zeg ik zovaak tegen mezelf, hoewel ik me toch een freak blijf voelen.


    Your make-up is terrible

    Jenna Sophie Davis
    'Weet jij wat er aan de hand is? Ik snap er helemaal niks meer van! Het geluid.. En al die mensen.. Ik begrijp het gewoon niet!' Ik besloot hem aardig te vinden en schudde mijn hoofd, met een mengeling van angst en onbegrip over de nieuwe situatie en nieuwsgierigheid naar de onbekende jongen. 'Nee, ik weet het niet. Volgens mij zijn de mensen patiënten, maar ik snap niet waarom de deuren open zijn. Het is...' Ik aarzelde even, maar maakte toen toch gewoon mijn zin af. 'Het is best eng, hé?'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Gilbert Fuchs.

    Ik zwijg bij zijn woorden. De kern. Allicht: de plant met de wortel en al uitroeien. Het klinkt makkelijk, vanzelfsprekend zelfs. Maar als het in de praktijk zo vanzelfsprekend was als in theorie, dan zou dit gekkenhuis niet eens gebouwd zijn. Maar dat zal hij ook wel begrijpen.
    'De kern,' herhaal ik peinzend. Inmiddels is het gezelschap waarin ik me bevond uiteen gegaan. Goddank. Ik hou niet van druktes. Een persoon waarop je je moet focussen is ruim voldoende.
    'Ik vind het bewonderenswaardig om zo goed uit te kunnen maken welke zaken het waard zijn om voor te vechten en welke niet,' zeg ik oprecht onder de indruk.
    'Het is al moeilijk genoeg om dit te doen vanuit praktische redenen, laat staan vanuit confessionele grond. Ik ben geen heilige, de volgende zinnen bestaan louter uit emotie, maar er is een persoon dat ik een lot erger gun dan de dood. Precies. Leven.' Hij heeft zijn kans gezien om een blijvende afdruk op mij achter te laten, ik wil lang genoeg leven om de dag mee te maken waarop de rollen omgekeerd zijn. Als ik sterk genoeg ben. Ooit. Ik bal de vuisten. Het bloed trekt weg uit mijn gezicht van innerlijke woede.
    Ineens zie ik Gabriels vragende ogen.
    'Uh, mijn excuses. Ik liet me even gaan net. Eh ja, met een psychologisch experiment doel ik op het feit dat deze hele situatie met voorbedachte rade is uitgevoerd. Ik weet het niet. Excuseer me, het is laat en ik lijd aan chronisch slaapgebrek. Dan kan er nogal wat onzin uit mijn mond komen. Ik denk dat ik toe ben aan koffie.' Ik wrijf vermoeid in mijn oog. Een uur 's nachts is niet zo laat, maar wanneer je de rekening van maanden, nee jaren slapeloosheid krijgt gepresenteerd voel je hem wel aankomen.

    [ bericht aangepast op 3 mei 2012 - 21:42 ]


    No growth of the heart is ever a waste