[RPG] Happy Hungergames ~ Speeltopic ÉÉN - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 maart 2012 - 16:33 ]

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

[ Oow, maar ik wil nog niet dood :c ]

El Diablo.

[Dan bewaren we het voor een keertje later ]

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

[Dan gaan ze nu toch met hun familie praten xc Sorry was alweer een tijd geleden dat ik het eerste deel las.. ]

El Diablo.

[Gaan we nog 'n keer van het podium af? 't Begint namelijk een beetje saai te worden.]

Snel, red deze man van de haai! ~~~~~~~~^~~\o/~~~~~~

[@ Diapal; vind ik een prima idee, schrijf maar]

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

Iral

Naast me zijn een paar kandidaten ruzie aan het maken, maar ze blijven gewoon met hun fake glimlach de camera in staren.
Van mijn gezicht is helemaal geen blijdschap af te lezen. Ik denk eerlijk gezegd dat ik lijkbleek ben. Maakt vast goeie indruk op de sponsors...
Ook probeer ik mijn blik niet te richten op de lens van de camera en geen oogcontact te maken met journalisten die langs de rand van het podium lopen. Ze happen zo toe.

Snel, red deze man van de haai! ~~~~~~~~^~~\o/~~~~~~

[mijn topics]

Hope. It's the only thing stronger than fear.

Jillana

Opeens zie ik een paar journalisten met hun cameramannen, en ik kan het niet laten. Ik loop naar ze toe en plof neer. 'Dus, jullie zijn journalisten?' vraag ik engelachtig. 'Jep, wil je een intervieuw doen?' vragen ze gelijk. Ik grijns, ´tuurlijk´ zeg ik lachend. En doe het intervieuw.

El Diablo.

[samenvatting?]

Hope. It's the only thing stronger than fear.

Zefli V. Crawlaster

Plots laat Sanri me los en ik heb niet eens de kracht meer te vragen waarom. Enkele tributen beginnen te kibbelen en een stem in mijn hoofd schreeuwt dat ze hun kop moeten houden omdat we allemaal in hetzelfde verdomde schuitje zitten. Ik zeg niks. Het lijkt alsof ik een blackout gehad heb want ik herinner me niks meer tot nu, het moment dat iedereen van het podium mag.
"Kom op," zeg ik zacht tegen Sanri waarop ik haar achter me aantrek. Ik probeer haar veilig door het leger van journalisten te loodsen, scherm haar af zodat ze niet bij haar kunnen komen. Het is al lastig genoeg, waarom kunnen ze ons niet gewoon alleen laten?
"Je geeft veel om haar?" hoor ik plots een zachte stem. Ik slik even en draai me om. Voor me staat een beeldschone vrouw met een microfoon voor mijn gezicht. Ik aarzel even, maar haar gerustellende glimlach overtuigt me.
"Ze is mijn nichtje," zeg ik terwijl ik Sanri nog steeds stevig vasthoud.
"Hoever zul je gaan om te winnen?" vraagt de dame zacht. Ik trek een wenkbrauw op en krijg een krop in mijn keel.
"Ik hoef niet te winnen. Ik wil dat zij het overleeft," zeg ik terwijl ik even naar het blondje naast me knik. "En daarvoor ga ik heel ver als het moet," voeg ik er vastberaden aan toe. De woede om de onrechtvaardigheid van dit alles staat zeker en vast in mijn ogen af te lezen. "Hoe dan ook zal onze familie een verlies lijden. Er is geen sprake van winnen," concludeer ik. Ik draai me om en loop verder zonder mijn nichtje los te laten. Thuis worden we opgewacht door twee huilende evenbeelden. Ze lijken nog meer op elkaar dan anders. Ons moeders.

[ bericht aangepast op 16 maart 2012 - 18:06 ]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Ik heb d'r maar even een tweede naam gegeven, die O staat zo raar x3]
Sanri Orphelida Dreamcanamint ~ District 8

Ik druk me tegen Zefli aan terwijl hij de pers te woord staat. Ik vind het knap dat hij nu nog iets uit zijn mond kan krijgen, volgens mij zou ik enkel stotteren. Als we zonder iets tegen elkaar te zeggen terug naar huis zijn gelopen staan daar onze moeders. Een tweeling, en nu is het nog moeilijker te zeggen wie wie is. Ik bestudeer ze even en kom tot de conclusie dat het mijn moeder is die op ons af rent. Ze huilt, logisch natuurlijk. Ik val haar in de armen en kijk naar haar gezicht. Ik heb mijn moeder nooit zien huilen, maar nu heeft ze daar sowieso een goede reden voor. Ik zal er binnenkort niet meer zijn en Zefli waarschijnlijk ook niet, hoewel hij natuurlijk meer kans maakt dan ik.

Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

Rosaceae Blue Ortega-District 11
Ik hoorde mijn naam. Niet zoals bij andere stond mijn hart stil. Mijn moeder gilde. Andere keken levenlozer. Mijn hart bleef kloppen. iets langzamer, maar oké. Ik was jong, erg jong. 13 jaar oud namelijk. Ik moest het podium opkomen. Verlegen liep ik het podium op. Ik toonde geen emotisch, want die had ik niet.Ik weet wel dat niks meer het zelfde zou blijven. Ik vloekte in mijn gedachten.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

[Kunnen we niet beter gewoon meteen overgaan naar het trein gedeelte? Dan kunnen er bondgenootschappen gemaakt worden, etc. (:]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Ik vind het goed..]

El Diablo.

[dus ze gaan nu naar de trein?]

Hope. It's the only thing stronger than fear.