• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson
    Alec Bradley
    Damon
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 27 maart 2012 - 14:48 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    "Mag ik je een tip geven?" vroeg ik voorzichtig. Ze moest duidelijk nog leren hoe ze iemand moest troosten.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek Nathan aan en grinnikte zacht. 'Ik weet dat ik niet goed ben om te troosten, dus vertel het maar.' Ik maakte de omhelzing van Nathan iets losser zodat ik me mee op mijn gemak voelde.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Als je niet weet hoe je iemand moet troosten. Sla dan gewoon je armen om die persoon heen en zwijg. Want gewoon water is water zeggen is te slecht voor woorden." ik grinnikte zachtjes en trok mezelf tegen mijn zin in van haar los. Ik wist dat ze niet van lichamelijk contact houdt.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stpehanie Norems
    'En dat is denk ik een van de redenen dat ik nooit goed in troosten zou worden.' Ik glimlachte eventjes. Toch sloeg ik heel even mijn armen om hem heen. 'Maar toch heb je me gered,' zei ik zacht. Daarna liet ik hem los en keek ik naar het water. 'Vertel dit alles maar niet tegen Alex.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik was blij dat ze even haar handen om me heen had geslagen, maar ik had meteen een leeg gevoel toen ze me losliet. Ik zou ermee moeten leren leven.
    "Ok." zuchtte ik. "Van mij hoort hij niks." Ik was moe, heel moe. Ik wreef wat in mijn ogen om zo helderder te krijgen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    [

    Stephanie Norems
    'Zullen we terug gaan?' stelde ik voor toen ik zag hoe moe Nathan was. 'Je kan als je wilt bij ons wel even slapen. Mij lijkt dat lege hutje nu ook niet ideaal.' Ik stond op en keek naar het water. 'Wacht even,' zei ik. Ik nam een aanloop en dook het water in. Lachend kwam ik boven en ik zwom weer naar de kant.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Je mag van geluk spreken dat je niet opnieuw vastzat, want ik was niet van plan je leven nog eens te redden, terwijl je er zelf weer in gesprongen bent." zei ik streng. Of ik probeerde het toch streng te laten klinken.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Ik kan het uit lachen,' zei ik terwijl ik weer op de kant klauterde. 'Je moet je angsten over winnen voordat je de angsten krijg.' Ik kneep mijn haar uit ongeveer een meter bij Nathan vandaan. 'Anders ga je jezelf er alleen maar bang voor maken.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Ja." gaf ik schoorvoetend toe.
    "Maar dat kwam gewoon te laat bij mij, dus... Ik vind het niet prettig om je onder water te zien verdwijnen." gaf ik toe. Ik haalde mijn schouders op.
    "Maar jou theorie heeft ook wel iets. Gaan we hier nu weg?"


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik glimlachte even. 'Ik verdrink echt niet nog een keer.' Ik schudde mijn lange blonde haar wat heen en weer en keek toen naar Nathan. 'Kom, we gaan.' Ik begon al richtig de uitgang van de grot te lopen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    Ik volgde haar maar al te graag.
    "Hoe verder van deze plek, des te beter." mompelde ik stilletjes, terwijl ik me haastte om haar in te halen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Buiten de grot bleef ik heel even wachten totdat Nathan me had ingehaald. Ik leunde tegen een rostwand en zuchtte even diep. Dit alles hielp me nu niet echt. Als het zo door ging had ik geen poot meer op te staan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Het spijt me." mompelde ik. Moest ik nu gewoon kunnen zwemmen, zou het veel leuker gelopen zijn. We zouden plezier gehad hebben.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Het geeft niks,' zei ik. 'Sommige dingen gebeuren nu eenmaal.' Ik liep op een normaal tempo door. Haasten had in mijn ogen geen zin. We waren toch nooit meer op tijd thuis voor het donker. Natuurlijk weet ik dat er genoeg mensen bang waren voor wat er wel niet allemaal kon gebeuren. Maar als je alles waar wat zou kunnen gebeuren uit de weg moest gaan, dan kon je net zo goed alles ontwijken.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Loren Redcliff
    Ik kon nog steeds niet het gevoel van me af zetten dat het mijn schuld was. Ik kon nooit die gevoelens van me af zetten. Ze vraten aan me, diep van binnen. Ik heb ze al vanaf de dag dat mijn ouders en zusje stierven en soms heb ik het gevoel dat ze me helemaal leeg aten, het enige wat overbleef was mijn omhulsel.


    “To live will be an awfully big adventure.”