[RPG] The Middle Ages 1 - Speeltopics

topic 2

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 18:45 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ivar

"En, hebben jullie wat kunnen slapen?' vroeg iemand, ik keek niet op maar volgens mij kwam het uit de richting van de familie leden. Zo te horen was het een vrouw maar ik durfde niet echt op te kijken naar de Adel.
In plaats daarvan staarde ik naar mijn schoenen, want ik wist immers ook niet zeker of het aan mij of iemand anders werd gevraagd. De stilte was ongemakkelijk dus ik hoopte dat er een andere uitverkorene wel besloot om te antwoorden zodat ik dat niet hoefde te doen.
Uiteindelijk kan ik de stilte toch niet houden en kijk iets omhoog, 'R-redelijk, Mevrouw.' antwoord ik beleefd in twee woorden.

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 20:32 ]

I only miss you when I'm breathing

Aphrodia Catrice Hores

"Hebben jullie wat kunnen slapen?" De vraag kwam van een vrouw me lang zwart haar en licht groene ogen. Haar vraag was oprecht geïnteresseerd. Ik schonk haar een schichtige glimlach. “J-ja, dank u wel vrouwe.” Stamelde ik. Ik sloeg mijn ogen neer. Ze was niet zoals de andere adelen, dat was zeker. Ze leek wel- normaal. Ik bestudeerde de nerven in het hout. Op de achtergrond was het ritme van de voetstappen van de zoon van de heer hoorbaar. Ik wachtte het antwoord van de andere uitverkorene af.

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 20:31 ]

Cool, neat, swell -Cry

Sorry. Ik ben ongeduldig aangelegd en ik vind deze RPG gewoon leuk en wil verder
Jade
Mijn oogleden werden zwaarder en zwaarder. Hierom was ik nooit eerder naar het eten gegaan. Het was dood en doodsaai. Kon je doorverveeld worden? Zo ja dan was ik dat bijna morsdood. "En." Verbrak een vrouwe voorzichtig maar toch vriendelijk de stilte. "Hebben jullie wat kunnen slapen?" vervolgde ze haarzelf. Ik wou bijna iets zeggen tot ik realiseerde dat het voor de uitverkorene bedoeld was. Dan hield ik mijn mond maar. Ik luisterde naar de antwoorde, maar keek vanzelf weer naar Oliver. Mijn vader had me bijna uitgehuwelijkt aan die man. Vreselijk. De heer had het gelukkig nooit gehoord anders was hij misschien op het idee gekomen. Ik was en bleef van adel. Mijn vader had een titel graaf en ik was dus min of meer een Gravin. Mijn vaders land was nu onbewoond omdat ik er weigerde te leven. Ik zou nooit in het huis kunnen leven waar mijn vader nog rondzwerft. Teveel herinneringen en teveel pijn. Ik zuchte, maar bleef kijken naar Oliver. Hij was zo een heethoofd walgelijk gewoon. Ik zuchte en wachte tot de laatste man de kamer vulde.

I'm finally back, Finally after a Year break

Ameline Rose Ermengard - nichtje van de heer

Toen twee uitverkorene eindelijk mijn vraag hadden beantwoord, viel het me op dat ze me niet aankeken.
Of toch niet voor lang.
Mijn ogen flitsten van de mannelijke uitverkorene naar de vrouwelijke in een poging een glimp op te vangen van hun emoties.
Zoals gewoonlijk kon ik mijn vraag niet voor me houden en gooide ik het er zonder enige schaamte uit.
"Hangt er iets walgelijk op mijn gezicht waardoor jullie me niet aan durven kijken?" Grapte ik luchtig. "Of zijn jullie te onzeker of het wel mag.?"
In mijn ogen blonken er pretlichtjes terwijl ik geduldig wachtte op een reactie.
"Het is ok hoor...Je mag me aankijken, ik ben heus geen haar beter als jullie."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Oliver John ~Zoon heer

"Het is ok hoor... Je mag me aankijken, ik ben heus geen haar beter dan jullie."
Ik kuchte luid en ging resoluut achter de stoel van Ameline staan.
"Onze beste Ameline heeft altijd problemen gehad met regels en etiquette."
Ik keek haar kwaad aan. Hoewel ik dezelfde mening had als zij, moest ze ze respecteren in het bijzijn van anderen. Zeker omdat ze een vrouw was. Ik hield me dus niet in en gaf haar een klap op haar kaak.
"Dat zal je leren je manieren te houden in het bijzijn van mannen."
Ik ging weer zitten en vlocht mijn vingers ineen, terwijl ik naar de mensen aan de tafel keek.
"Onze laatste gast houdt blijkbaar van uitslapen. Dat zal dan een hele aanpassing worden, vrees ik."

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Ameline Rose Ermengard - nichtje van de heer

Ik voelde hoe mijn wang pijnlijk gloeide na de klap van Oliver maar toch was ik te koppig om mijn mond te houden.
"Sla ook even op de andere wang als u wilt." Zei ik met een uitdagende glimlach. "Dan ben ik in evenwicht."
Als hij maar niet dacht dat ik me liet doen door hem want dan zat hij er meer als naast.
Zoon van de heer of niet, ik had nog altijd het recht om te zeggen wat ik wilde tegen mensen die niet van adel waren.
Koppig stak ik mijn kin in de lucht en liet geen enkele blijk van emotie tonen, maar ik had een vermoeden dat hij wel wist wat ik dacht.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Celine Florance Beaugarde~Nichtje van de heer
Ik kijk even op als ik hoor wat Ameline tegen de uitverkorenen zegt. Dat had ze beter niet kunnen doen. 'Onze beste Ameline heeft altijd problemen gehad met regels en etiquette.' zegt hij waarna hij haar een klap op haar kaak geeft. 'Dat zal je leren je manieren te houden in het bijzijn van mannen,' zegt hij daarna. Hij gaat weer zitten. Ik doe mijn mond open om iets te zeggen maar sluit hem dan weer. Ik voel er niet veel voor om een klap te krijgen. 'Onze laatste gast houdt blijkbaar van uitslapen. Dat zal dan een hele aanpassing worden, vrees ik.' zegt Oliver dan. 'Dat zal zeker een aanpassing voor hem of haar worden,' zeg ik instemmend waarna ik hem even aankijk. 'Kunnen we anders niet een bediende sturen om te kijken waar hij of zij blijft?' opper ik voorzichtig waarna ik een beetje zenuwachtig met mijn vingers speel.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jade
Hij sloeg haar op de kaak. En ze deed haar etiqueten fout? Ik geloofde dat die vrouwe duizend keer beter was dan die bruut van een zoon. Ik wou bijna opspringen en hem uitschelden, maar ik hield mezelf tegen. Vuur likte aan mijn prachtige bruine ogen bijna zouden ze vuurspugen. Het was een Tiran en een bruut eerste klas. Hoe kon hij dat doen. De vrouwe was alleen vriendelijk en meteen werd ze daarvoor gestraft. Het was gewoon onnodig. Mijn ogen pinde op zijn lichaam en mijn donkere blik vervloekte hem. Nog net voordat hij het zag keek ik weg. Ik wou hem vervloeken. Jeremy moest aan de troon was mijn mening. Een stuk vriendelijker laat ik het zo zeggen. Ik zucht en hou me stil met veel tegenzin. Ik had hem willen slaan of lichtelijk verwonden, maar dan ging ik aan de galg. Die mannen moesten eens leren dat wij vrouwen meer waren dan alleen voorplantings middelen. Ik vond zelf dat wij gelijk waren met de mannen. Waarom zagen ze dat nou niet?

I'm finally back, Finally after a Year break

Aphrodia Catrice Hores

Na de gebeurtenis van zojuist was ik lichtjes geschrokken. Zwijgend nam ik me voor om nog meer dan ooit op beleefdheid en etiquette te letten. Ik zou ook nooit nog uitslapen, dat zwoer ik. Niemand in het gezelschap leek echt verrast van het gedrag van de jonge man. Behalve ik dan. Weer vond ik het nerfpatroon van de tafel interessanter. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst, voor even. Ik keek op en mijn ogen kruisten de donkerbruine exemplaren van de zoon van de heer. Daarna sloeg ik mijn ogen zo snel mogelijk opnieuw neer.

[Ik moet afsluiten, bye]

Cool, neat, swell -Cry

Oliver John ~Zoon heer

"Sla ook even op de andere wang als u wil. Dan ben ik ook in evenwicht."
Ik keek haar woedend aan. Ik zou haar later nog wel aanpakken.
"Dat zal zeker een aanpassing voor hem of haar worden." Ik rolde mijn ogen. Wat een slijmbal. "Kunnen we anders niet een bediende sturen om te kijken waar hij of zij blijft?" Ik knikte instemmend en wenkte een bediende. "Doe wat Vrouwe Celine zonet voorstelde," zei ik op de toon waarmee mijn vader altijd sprak, maar ik deed mijn best de bediende zo vriendelijk mogelijk aan te kijken. Ik wilde dit helemaal niet. Het liefst van al stormde ik nu naar buiten, deed ik die verschrikkelijke kleren uit, en deed ik niet meer aan dan een shirt en broek, met een paar afgetrapte laarzen, om naar de markt in het dorp te gaan. Waarom moest vader net nu op reis? Het was ook altijd hetzelfde. Ik zuchtte en liet me achteruit zakken in de stoel. Mijn blik kruiste die van Aphrodia, en ik knikte glimlachend naar haar. Met mijn vingers wreef ik over mijn slapen. Ik was het gewoon beu. Als het van mij afhing, stuurde ik mijn nichten naar huis, aangezien ik maar goed wist dat zij hier niet wilden zijn. Als het van mij afhing, zat mijn broer hier nu, en niet ik, en had ik mijn nicht niet geslapen, en liep ik nu in het dorp rond.

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 20:52 ]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Ivar

Ik kijk net op naar degene die wat aan ons vroeg als ik zie dat ze geslagen wordt. Vol met minachting staar ik met open mond naar de oudste zoon, Oliver heette hij volgens mij. Ik probeer me snel te herstellen maar het lukt niet, zelfs ik met mijn weinige levens ervaring wist dat je niet vrouwen moest slaan. Althans dat vond ik, aan het hof dachten ze er heel anders over. Ik grijns even als ik de volgende reactie van het meisje hoor en kijk even naar de zoon van de Heer, wachtend op zijn reactie. Zijn werkelijke reactie hield hij volgens mij in, op een manier wel jammer maar op de andere manier ook wel jammer. Ik had zijn reactie wel willen zien.

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 20:52 ]

I only miss you when I'm breathing

Ik weet niet of iemand dat weet, maar vrouwen zo behandelen in de middeleeuwen is echt wel normaal hoor :')
En vrouwen denken normaal gezien zo vrij niet...

But I still have this faith in the truth of my dreams.

I know eigenlijk, maar ik dacht er te laat aan en ben te lui om aan te passen

I only miss you when I'm breathing

Dante
Rustig keek ik eens de tafel rond. Ik was niet echt afgeschrikt door mensen van adel en bekeek hen dan ook als ik dat nodig vond. Sommige leken er duidelijk meer moeite mee te hebben en durfde andere niet aan te kijken. Een jongenman, volgens mij de oudste zoon van de heer, was erg ongeduldig en liet dat ook duidelijk merken. Zelf vond ik het niet erg om even te wachten, ook al gepaarde dat niet echt van etiquette voor de mensen die later waren. Langzaamaan begon ik honger te krijgen en hoopte nu dat het niet zo lang meer zou duren. Na het eten zouden de trainingen beginnen en misschien had ik nog tijd voor zelf nog wat te vliegen met Ryu of aan mijn gevechtstechniek te werken. Mijn vader had me geleerd dat je dat altijd moest bijhouden en niet alleen als dat nodig was. Ja mijn vader had me getraind, een trainer van eerste klas. Hij had ook aan het hof mogen lesgeven en na zijn terugkomst heb ik hem om training gevraagd. Hij zei dat hij me niet anders zou beantwoorden als de andere, natuurlijk vond ik dat goed. Hij was een eerlijke en rechtvaardige leermeester en ik heb mijn plaats hier aan hem te danken. Mijn aandacht werd getrokken door het schouwspel aan tafel. Het ging er redelijk hevig aan toe, niet zoals de normale tafelregels in ieder geval. Om me erin te gaan mengen leek me zeker geen goed idee, mijn taak hier was alleen om een uitverkorene mijn kennis bij te brengen. Zelf vond ik het niet zo interessant om naar familieruzies te kijken, ik nam tenminste aan dat het familie was. De jarenlange trainingen in de barre omstandigheden van Natoss hadden me gemaakt tot de man die ik nu was en ik was er trots op.

Miro Valenta - Ex-Uitverkorene
Met een zucht word ik wakker. Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf kom ik overeind en het eerste dat me opvalt is het naakte figuur van Esmeralda in de deuropening. Ze knippert verleidelijk met haar ogen en werpt me een luchtkusje toe. “Goedemorgen, slaapkop.” Ik knik haar toe en doe mijn best om vriendelijk te glimlachen, waar ik niet in slaag. “Hm, jij ook.” Ze komt op me afgelopen en nadat ik uit bed ben gestapt slaat ze haar armen om mijn nek en probeert me te kussen, maar ik duw haar zacht, doch vastberaden weg. “Nu niet, ik moet weg.” Ik werp een blik uit het raam en zie hoe hoog de zon al staat. “Jij kunt ook beter weg gaan, het is niet vroeg meer.” Bovendien begint ze me te vervelen. Toen ik Esmeralda net ontmoette was ze bruisend en speels en leek ze de beste danseres die ik ooit had gezien, maar zo heel speciaal is ze eigenlijk niet. Ik heb haar overschat. Daarbij is ze slechts een bloesemvrouw, iets serieus zou er tussen ons dus nooit kunnen ontstaan. Ik voel Esmeraldas ogen in mijn rug branden terwijl ik me omkleed, maar negeer het. Het is immers niet de eerste keer dat ze me naakt ziet, waarom zou het nu het ochtend is een verschil maken? Rustig trek ik ondergoed, een donkere broek en een schoon overhemd aan. “Goed,” begin ik, me naar haar omdraaiend. “Ik vond het gezellig vannacht, Esmeralda, maar het is beter als we hier mee ophouden. Ik wil je geen valse hoop geven op iets dat ik je niet kan en niet wil bieden.” Terwijl ik op haar reactie wacht pak ik mijn laarzen en trek me aan. Zoals verwachten begint ze te bibberen en te huilen en te smeken, maar ik wijs haar resoluut af. Ik heb nu geen tijd voor emotioneel gedoe, ik moet snel naar het ontbijt. Zodra ik Esmeralda en haar gebroken hart buiten de deur heb gezet kijk ik vlug in de spiegel die in de hal hangt en fatsoeneer mijn haren. Zadyl steekt zijn kop om de hoek van de woonkamer en ik glimlach naar hem, terwijl ik een pluk haar achter mijn oren veeg. “We zijn te laat, vrees ik. Laten we maar snel gaan voordat Oliver en Jeremy ons de kop afhaken.” Zadyl stoot een ontevreden grom uit maar volgt me evengoed mijn huis uit richting het kasteel. Natuurlijk zou ik de twee zonen van de heer nooit bij hun voornaam noemen in het gezelschap van anderen, maar als ik alleen ben met Zadyl kan ik het niet laten af en toe wat minder respectvol over die blaaskaken te praten. Ik ben ouder dan beiden en al staan ze in rang boven me, ik voel me hoger. Beiden hebben nooit echt wat gepresteerd naar mijn mening, en vooral de oudste komt op me over als een verwend rijkeluiszoontje. Toch zorgen de strenge omgangsregels aan het hof ervoor dat ik ze altijd met respect en eerbied heb behandeld en aangesproken, en dat is maar goed ook. Ik vind mijn hoofd namelijk best fijn zoals het nu is; vast aan mijn romp.
Samen met Zadyl loop ik de grote poorten van het kasteel binnen, en met vlugge tred koers ik richting de eetzaal. Zodra de twee bewakers die bij de hoge ingang staan me zien openen ze de zware deuren zodat ik naar binnen kan lopen. Ik maak een buiging voor het gezelschap dat al aan de eettafel zit. “Heer Tozay,” knik ik Oliver toe. “Ik bied mijn nederige excuses aan voor de vertraging. Ik hoop oprecht dat u mij wilt vergeven.” Tussen mijn wimpers door gluur ik naar het volk aan tafel. Jade en Dante, de mensen die in het zelfde jaar zijn uitgekozen als ik, zitten op dezelfde plek als waar wij drieën altijd horen te zitten. We hebben niet bepaald een hechte band, maar ik had het veel erger kunnen treffen. Rustig, maar vanbinnen ongeduldig, wacht ik ondertussen op het antwoord van Oliver. Zadyl staat nog altijd rustig naast me en ik dank de goden dat hij zich stil houdt. Gelukkig weet hij zijn kalmte in grote groepen mensen meestal wel te bewaren.