[RPG] The Middle Ages 1 - Speeltopics

topic 2

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 17 maart 2012 - 18:45 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jij leest zeker nooit 9gag :'D
Me gusta > 'Vind ik leuk'

Nu kap ik met spammen

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jade Meloise Feme
zonnestralen schoten door de gordijnen recht in mijn gezicht toen Emma de gordijnen opentrok. Ik was hier al een aantal weken zonder gezien te worden. Ik bleef een Krijgster. Emma was mijn hofdame, maar ook mijn vriendin. 'Nee Emma wat doe je. Ik had een prachtige droom.' Kreun ik. Ze grinnikt en loopt naar me toe. 'Wat was je droom dan Jade?' Ja ze mocht me bij mijn voornaam noemen. Dat wou ik perse. 'Miracle leefde weer en mijn vader.' Zeg ik nu ietwat bedroefd. 'Ik vloog op haar rug en we waren een superteam. Zoals altijd eigenlijk.' Zei ik nu terwijl een eenzame traan over mijn wang rolde. 'Jade. Je kon er niets aan doen. Jullie blijven altijd een superteam, maar ik wil niet raar overkomen, maar je word verwacht. Ik zuchte en stond toch op. Het moest ik werd verwacht en ik luisterde naar wat me gezegt werd. Emma liep versnelt voor me uit naar mijn kledingskast. 'Ik gok dat die blauwe jurk je beeldig zou staan.' Zei Emma aanmoedigend.

Ik grinnikte. 'Geen jurk dit keer. Deze powergirl gaat in haar pak.' Zei ik grijnzend. Ik haalde een prachtig wit Assasin pak tevoorschijn. 'Dit trek ik aan.' Zeg ik grinnikend. 'Maar jade. Zo wordt je niet verwacht.' Begon ze stamelend. 'Ik ben een trainer en ik train niet in een jurk. Ik maakte de onderdelen los en deed ze een voor een aan. Wit stond me altijd goed. Ik wou vooral dat ze verbaasd zouden zijn. Zelfs de Nazaten van de heer hadden me nog niet gezien. Blij om trouwens. Emma hielp me met het laatste stuk en ze bond alles vast. Ik deed de capuchon over mijn hoofd zodat mijn hele gezicht geschaduwd werd. 'Ben ik een beetje herkenbaar em?' Vroeg ik vriendelijk. 'Met je stem wel, maar ik kan niets aan je opmerken Jade.' Antwoorde ze me. Ik knikte en liep naar de deur. 'Jade. Ehm je schoenen moeten nog aan.' Zegt Emma grinnikend. Ik grinnik ook en doe mijn lederen schoenen aan. Ze ondersteunde mijn voeten geweldig. Ik liep normaal naar beneden en liep door de eetzaal naar binnen. Een meisje of vrouw die al zat duidelijk een uitverkorene en de zoon van de heer zaten al nik boog nederig voor ze, maar mijn haren bleven gelukkig onder de capuchon. Ik ging op mijn plek zitten bij de trainers die er nu nog niet waren. Daar zat ik dan te zwijgen. Ik vergat mijn manieren. Geen capuchon aan tafel. Voorda ze er wat van konden zeggen deed ik mijn capuchon af en daarna kwam een windvlaag. Perfecte timing laat ik het zeggen. Mijn haren fladderde terug in model in verleidelijke krullen. Mijn ogen blonken. Ik had het hier naar mijn zin. Ik wou het liefst nu al beginnen.

[Lang genoeg? En Jade is 22]

I'm finally back, Finally after a Year break

Ameline Rose Ermengard - Nichtje van de heer

Een tijdje geleden was ik wakker gemaakt door één van de dienstmeisjes die aan me was toegewezen vanaf het moment dat ik ter wereld was gekomen.
Ik vroeg me af, of ik zoals gewoonlijk weer als laatste in de zaal zou aankomen aangezien het voor mij persoonlijk altijd een eeuwigheid duurde om me klaar te maken.
Nadat ik mezelf in mijn diepblauwe jurk met diamantjes had gehesen ging ik voor de spiegel staan om mezelf eens goed te bekijken.
Mijn lange, zwarte krullen reikten tot net boven mijn kont en door mijn bleke huid kwamen mijn felgroene ogen erg goed uit.
Een kleine glimlach speelde op mijn lippen toen ik erover nadacht of ik veel op mijn vader leek.
Mijn moeder stierf tijdens de bevalling door te veel bloedverlies en mijn vader heb ik nooit gekend.
Als ik vroeg aan anderen wie mijn vader was, zwegen ze altijd of snauwden ze me af alsof ik een grote misdaad had begaan.
"Layla!" Riep ik naar de deuropening.
De iets oudere dienstmeid kwam met gebogen hoofd mijn kamer in.
"Ja Vrouwe?" Vroeg ze zonder me aan te kijken.
"Kan je me alsjeblief helpen om mijn jurk vast te knopen?" Vroeg ik vriendelijk terwijl ik mijn haren langs één kant gooide zodat ze niet in de weg zaten.
De dienstmeid gaf een kort knikje. "Natuurlijk Vrouwe."
Terwijl ik me omdraaide graaide ik nog snel mijn borstel van mijn tafel af en ging voor de spiegel staan met mijn rug naar de dienstmeid gekeerd.
Ik voelde hoe stevig ze aan de touwen trok van mijn jurk zodat ik smaller zou tonen dan ik al was.
Ondertussen probeerde ik mijn haren te borstelen zodat ze niet meer zo erg in de war zaten.

Na een tijdje was ik klaar en besloot ik om naar de eetzaal te gaan aangezien het voordien al was gemeld dat we gasten zouden ontvangen.
Het getik van mijn hakjes weerklonk op de muren van het kasteel, wat mijn komst waarschijnlijk wel zou verraden.
Met opgeheven hoofd wandelde ik de eetzaal binnen en begroette de mensen die er al waren met een vriendelijke glimlach.
"Goedemorgen."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Celine Florance Beaugarde~ Nichtje van de heer
'Vrouwe Celine, bent u wakker?' hoor ik een kamermeisje vragen. 'Nu wel ja,' mompel ik lichtelijk geïrriteerd. Ik sla de dekens van mij af en stap uit het grote hemelbed. Één van de kamermeisjes doet de gordijnen open zodat ik ineens een beetje verblind word door de felle zonnestralen. Dan loop ik naar de grote spiegel toe en wacht totdat de bediendes mij in de lichtblauwe zijden jurk hebben geholpen. Als dat klaar is ga ik op een krukje zitten en wacht geduldig totdat ze beginnen met het borstelen van mijn lange blonde haar. 'Niet zo hard,' bijt ik één van de meisjes toe als ik het gevoel krijg dat ze mij kaal wil krijgen. 'Sorry vrouwe Celine,' zeg ze snel. Ik kijk haar even aan en maak dan een gebaar dat het wel goed zit. Ze gaat verder met het borstelen van mijn haar en als dat klaar is steekt ze het op. Gelijk springt er alweer een lok voor mijn gezicht. 'Laat die maar los,' zeg ik tegen het dienstmeisje, 'die springt toch steeds weer los,' vervolg ik waarna ik de lok achter mijn oor stop. Wanneer ik helemaal klaar ben sta ik op en leidt een bediende mij naar de eetzaal. 'Goedemorgen,' zeg ik tegen Oliver, Amelia, een ander meisje, volgens mij is ze één van de uitverkorenen en is haar naam Esmée en tegen de vrouwelijke trainer die Jade heet. 'Hebben jullie een goede nachtrust gehad?' vraag ik terwijl ik plaats neem aan de tafel.

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 19:39 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dante
De zonnestralen die door mijn raam schenen, maakten me al vroeg wakker. Fijn, nu had ik nog een klein beetje extra tijd. Rustig stapte ik uit bed en waste snel mijn gezicht. De kleren die ik vandaag geacht werd om aan te trekken hingen al klaar. Gelukkig hielden ze rekening met de mensen en had ik geen moeite met de kledij die ik droeg. Het was een comfortabele broek met een net shirt en een cape. Ik had weinig behoefte aan warme kledij en vond dit meer dan genoeg. Als laatste deed ik mijn leren schoenen aan en deed mijn cape netjes. Een paar netjes gepoetste zwaarden hingen aan weerszijde van mijn lichaam. Dit waren de wapens die ik het vaakst zelf gebruikte. Los van elkaar waren ze snel en effectief en met z’n twee waren ze mysterieus en verassend. Met een snelle pas beende ik mijn kamer uit, naar de stallen. Al snel vond ik Ryu netjes op zijn plek. Ik maakte een snelle buiging en wachtte op zijn goedkeuring. Gelukkig kreeg ik die en liep naar hem toe. Onze begroeting werd verstoord door een bediende die door de stallen liep. ‘U word verwacht aan het ochtendmaal,’ zei ze. Ik knikte snel als goedkeuring. ‘Ik zal me zo naar de eetzaal begeven, dank u,’ zei ik beleefd en keek nog even naar Ryu. Na een laatste aai over zijn snavel, beende ik weer weg. Dit keer naar de eetzaal.

Florence Daphne. - Dochter kleermaker.

"Wakker worden" Fluistert mijn moeder zachtjes, terwijl ze me een beetje heen en weer beweegt. Ik mompel wat en gaap uitbundig. Waarna mijn moeder het gordijn heeft geopend, loopt ze mijn kamer uit, om vervolgens de tafel te dekken. De plotselinge verlichting van mijn kamer, maakt dat mijn ogen even moet wennen, waardoor ik een paar keer knipper. Al snel ben ik gewend aan de verlichting en gooi langzaam mijn deken opzij. Hij is niet erg dik, maar dun? Nee, dat ook weer niet. Nog één enkele gaap verlaat mijn mond, voordat ik mijn bed uitstap. Nadat ik me heb aangekleed in normale dorpskleren, loop richting de keuken. "Goedemorgen" Zeg ik vriendelijk tegen mijn ouders die al aan de eettafel zitten. "Jij ook goedemorgen" Zegt mijn vader met een glimlach. Ik schuif mijn stoel, naast mijn vader, een stukje naar achter, waarna ik ga zitten en mezelf wat naar voren schuif zodat ik beter bij de tafel kan. "Wat zijn je plannen voor vandaag?" Vraagt mijn moeder aan me, terwijl ik wat soep in mijn, van klei gemaakte, kommetje schenk. "Ik dacht er zelf aan om even bij Jaden langs te gaan, maar verder heb ik nog geen plannen" Antwoord ik en kijk mijn vader vragend aan, waarna hij zijn kommetje naar de pan brengt en ik de soep erin kan schenken. "Alsjeblieft" Zeg ik glimlachend, als ik ook mijn moeders kommetje heb gevuld. "Floor, je mag van mij naar Jaden, als je eerst de was buiten hangt" Zegt mijn moeder, waarna ze wat soep op haar lepel schept. "Zal ik doen" Zeg ik en volg haar voorbeeld.

Als iedereen klaar is met eten, sta ik op, om vervolgens de tafel af te ruimen. "Ik ben naar beneden" Zegt mijn vader, waarna hij een kus op mijn moeder haar wang drukt en de trap afloopt. "Laat mij maar," zegt mijn moeder, wanneer ze de tafel af begint te ruimen, "Dan kun jij alvast de was buitenhangen". Ik knik en loop dan naar een ton, waar de schone en nog natte was inzit. Het is een kleine ton, maar onderschat hem niet. Er kan veel in, veel meer dan je denkt. Met een handige beweging til ik hem gemakkelijk op en hou hem net boven mijn heup aan mijn zijde, waarna ik de trap afloop. Ik glimlach even naar mijn vader, die in de winkel staat, en loop dan door naar buiten.

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Oliver John ~Zoon heer

Mijn blik gleed over de mensen terwijl ze binnenkwamen. De Uitverkorenen kende ik nog niet, dus die waren makkelijk te herkennen. Ik begroette ze allemaal, stuk voor stuk, met een korte hoofdknik.
"Goedemorgen," zei Ameline veel te opgewekt. Ik rolde mijn ogen en gaf haar een nog kortere hoofdknik dan de anderen, net als bij Celine.
"Hebben jullie een goede nachtrust gehad?" vroeg die laatste. Ik knikte kort en staarde naar de tafel. Het hout was hobbelig, hoewel het bewerkt was, en er was een linnen doek over gelegd, die voor de gelegenheid proper gewassen was, en in de zon had hangen bleken, de vorige dag.
"Waar blijven de laatkomers?" snauwde ik op de eerste beste persoon die wilde antwoorden. Mijn blik gleed weer naar mijn nichtjes, en ik huiverde. En dan te bedenken dat vader wilde dat ik met een van hen beide zou trouwen. Onvoorstelbaar gewoon.

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 19:32 ]

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Omg, ik wist niet dat hij zo lang was. Ik ben trots op mezelf x'D. Ik schrijf zo een stukje voor Jeremy]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

ForeverZaynx schreef:
[Omg, ik wist niet dat hij zo lang was. Ik ben trots op mezelf x'D. Ik schrijf zo een stukje voor Jeremy]

Sorry voor mijn velen gezeur van net, maar jullie posts zijn wel echt leuk om te lezen, dat moet even gezegd worden [:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ameline Rose Ermengard - Nichtje van de heer

Ik trok mijn wenkbrauw een klein stukje op toen ik Oliver hoorde snauwen.
"Ze zullen er dadelijk wel zijn." Probeerde ik hem gerust te stellen.
Ik vond Oliver altijd een heethoofd, alsof hij altijd op alles en iedereen kwaad was.
Voorzichtig zette ik me neer op een stoeltje, vouwde mijn benen over elkaar en wachtte geduldig op de anderen die nog moesten komen.
Ondertussen gleed mijn blik over de tafel terwijl ik iedereen grondig in me opnam zodat de tijd iets sneller zou gaan.
Mijn handen lagen in mijn schoot terwijl er een lange stilte over de tafel heerste.
Toen ik Oliver aankeek, had ik zo'n vermoeden dat hij me niet echt moest hebben ook al wist ik niet echt zeker waarom.
Misschien was het omdat ik altijd iets vrolijker was dan de rest en dat ook niet onder stoelen of banken stak.
Bij de gedachten ervan, moest ik even glimlachen, maar dat verdween al snel toen ik merkte hoe dom het er wel uit moest zien dat ik in mezelf glimlachte.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Mijn topics...]

I only miss you when I'm breathing

en btw Dante is 26

Jade
Miracles mooie kalkachtige stenen huid glinsterde in de zon. De wind streek door mijn haren en ik sloot even mijn ogen. Een pijl ging plotseling tegen Miracles vleugel aan, maar meteen ketste het weer af. Ik schrok een beetje, maar gromde ook meteen. 'Grijp ze Mir.' Zeg ik sissend. We maken een duikvlucht en meteen spuwt ze vuur op de groep die aanviel. Meteen kwam er een grote zwarte draak tevoorschijn. Miracle gromde hard en maakte een schild rond ons en beukte de draak aan de kant. Ze bespoot hem met vuur en je hoorde zijn harde brul over de landschappen. Miracle en ik vlogen weer weg tot ze plots neerstorte. Hard kwamen we neer en ik rolde over de grond. 'Mir wat gebeurde er.' Schreeuwde ik meteen. Alleen haar slappe gebrul hoorde ik. Plots zag ik dat de plek waar de pijl haar onkwetsbare huid raakte langzaam paars werd. 'Mir wat is dit?' Zei ik bijna huilend. Miracle brulde zacht. Het was gif alleen dat kon haar verwonden. 'Mir je kan me niet verlaten.' Snik ik. Miracle staat langzaam op en gaat op twee benen staan. Ze brulde enorm hard en een gigantische walm van vuur kwam uit haar bek. Toen viel ze dood neer. Haar levenloze lichaam achterlatend. Ze verliet me. Of verliet ik haar. Daarna pakte ik mijn zwaard en snee haar open. Diegene die haar geraakt had zou boeten. Ik snee haar open en brak haar bot af. Het klonk onwijs ranzig, maar het was het sterkste materiaal ter wereld. Bij de smidt werd het een zwaard. alles speelde zich opnieuw af in mijn hoofd. Elke dag gebeurde dat geloof ik. Dat was echter gewoon verschrikkelijk. Het zwaard wa ik nu aan mijn zijde had was Miracle. Mir haar bot. Ik keek op van een van de brouwde die binnenkwam. 'Heerlijk danku vrouwe.' Zei ik vriendelijk. De zoon van de heer werd boos door de laatkomers en ook eennervig terecht. We hadden kostbare tijd verspilt. Extra minuten voor in bed. Ik zuchte en keek afwachtend naar de deur en dan weer naar Oliver dacht ik.

I'm finally back, Finally after a Year break

Eleanor komt morgen [:
Volgens mij missen we Miro nog bij het ontbijt & Jeremy toch.. Am I right?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.