Innocent Waters - 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 maart 2012 - 21:48 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

[Fuck, eigenlijk moet ik gaan slapen. ]

Adelynn Jae Callida
Met één hand haalde ik de pijl van de boog, liet die even tussen mijn vingers dansen en schoof die daarna in de koker.
'Alsof jij ook maar een haar beter bent,' sneerde ik hem toe.
Het ergste was nog mijn frustratie. Als Alex lang genoeg door zou gaan met dat gedram, zou ik uiteindelijk zo boos worden dat ik alles gewoon naar zijn hoofd slingerde.
Wie Salvator was, wat hij had gedaan, wat ik daarna met hem had gedaan.
Maar dat mocht ik niet doen.

"Do you believe monsters are born or made?"

[Nooo ]

Alex Devonn Lynch

"Nogmaals, Adelynn," begon ik. "Ik ben niet slecht. Ik doe wat ik moet doen om te overleven. Het is niet mijn fout dat er toevallig mensenvlees op mijn menu staat. Ik ben geen kannibaal, maar gewoon van een andere soort. Een hongerige, weliswaar."
Ik betwijfelde het of ik haar kon overtuigen.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Ik wil ook nieeet ]

Adelynn Jae Callida
'Heb jij enig idee hoe erg mensen en Speciem eigenlijk op elkaar lijken?'
Ik wist de onderzoeken nog die mijn ouders hadden gedaan. Onderzoeken om te bewijzen dat er ergens een bloedband was, dat de Speciem onder onze ondersoort viel. Alleen een ander "ras" was.
'Mijn ouders geloofden erin dat jullie niet "slecht" waren. En hun beloning was dat ze levend werden opgegeten, mijn moeder eerst terwijl mijn vader toekeek. Tenminste, dat heeft dat kreng me achteraf fijn lopen vertellen.'

"Do you believe monsters are born or made?"

[Don't go! STAY! *O*]

Alex Devonn Lynch

Dat moest wel de hoofdreden zijn waarom ze jager was. Het kon niet anders. Maar het leek me wel wat wreed om iemands geliefde te laten toekijken hoe de ander werd opgevreten, met huid en haar. Dat deed ik dan nog weer net niet.
"Dat wil niet zeggen dat alle Speciem zo zijn," om één of andere reden wilde ik mezelf verdedigen.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Ik moet er morgen weer om 7 uur uit ]

Adelynn Jae Callida
'Ja, daarom was de tweede Speciem die ik tegen kwam zo vriendelijk tegen me.'
Mijn stem was opmerkzaam zacht, en niet zo koud en fel als de bedoeling was geweest. Ik had mijn donkergroene ogen af laten dwalen, en toen ik dat besefte keek ik met een flits weer op naar hem. Ik kon hem niet uit mijn blikveld laten verdwijnen, niet nadat hij me bijna had aangevallen.
'Sterker; hij wás vriendelijk tegen me. Lief zelfs.' Een schamper lachje ontsnapte aan me, bedenkelijk schudde ik mijn hoofd. 'Maar dat was ook maar een leugen. Ik wist niet eens dat hij een Speciem was.'
Opeens interesseerde het me eigenlijk niet meer of hij het wist of niet. Als hij maar wist dat ik er verdomme een reden voor had om zijn soort te haten.

"Do you believe monsters are born or made?"

[Holyhell o.o]

Alex Devonn Lynch

Mijn mond zakte bijna open van verbazing. Ze sprak bijna meer tegen haarzelf dan tegen mij, maar ineens vielen alle stukjes op hun plek.
"Salvatore," zei ik. Niet als vraag, meer als bevestiging. Was het Salvatore? Was ze een vriendschappelijke of zelfs romantische relatie aangegaan met een Speciem? Was dat zelfs maar mógelijk, daten met je eten?
"Maar Salvatore is dood. Vermoord." Had zij hem vermoord?

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Daten met je eten *O*]

Adelynn Jae Callida
'Jij denkt dat ik hem ermee weg liet komen?'
Ja, Salvator had zich voor gedaan als een perfecte man. Had geen problemen met op benen lopen, begon niet te grommen als hij een stukje vlees zag. Ik had er niks van gemerkt, tot hij besloot lang genoeg met zijn eten gespeeld te hebben.
Ik keek bedenkelijk naar hem op, lachte schamper toen ik de lichtelijk geschokte uitdrukking op zijn gezicht zag.

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

"Oké, dus als ik het goed begrijp heeft Salvatore, als Speciem zijnde, jouw leugens verteld en om de tuin geleid en jullie zijn vriendjes geworden en weet ik veel wat nog meer, gewoon omdat hij dat leuk vond en toen wilde hij je opeten maar jij hebt hem vermoord?" Ik snapte er helemaal niks van.
"Hoe kun je überhaupt een relatie hebben tussen Speciem en mens, wat voor dan ook. Het idee alleen al! Yuk!"

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
Mijn armen waren over elkaar geslagen, alsof ik me zo kon beschermen. Ik had mijn ogen naar de grond geslagen, mijn houding was niet langer koud of sterk. Ik voelde me net zo slap als toen ik gisteren uit het water klom.
Spijt borrelde weer in me op. Spijt omdat ik het had laten gebeuren, spijt om wat ik met hem gedaan had. Omdat ik zo naïf was geweest omdat ik me zo alleen voelde na de dood van mijn ouders.
En het mocht dan een Speciem zijn, het feit dat er nu iemand van me stond te walgen hielp niet echt mee.

[ bericht aangepast op 6 maart 2012 - 1:24 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

Waarom had mijn voedsel gevoel? Waarom was het niet gewoon zoals een vis in de zee, dat of vluchtte of niet en verder niets? Dat geen gezichtsuitdrukking had of iets dergelijks en zoveel op mijn soort leek? Al haar alertheid en vijandigheid was verdwenen. Het deed haar echt pijn. Maar wat kon ik daar aan doen? Had je wel eens een leeuw medelijden zien hebben met een zebra? Hem de zebra zien troosten omdat hij in de val van een andere leeuw was getrapt? Speciem waren sluwe wezens en ze deden vrijwel alles om een prooi te krijgen als ze hun zinnen er eenmaal hadden opgezet, maar wat Salvatore had gedaan was meer dan alleen spelen met eten, het was spelen met gevoelens.
Maar jemig! Wat kon mij het eigenlijk schelen? Ik ging haar verdorie toch ook tot mijn prooi maken? Ze zou mijn slachtoffer worden, mijn avondeten, mijn buikje weer vullen, dus wat stond ik hier raar na te denken? Ze was voer, gewoon voer. Meer niet. Punt. Speciem jaagt, Speciem eet.
"Ik hoop dan dat je je lesje geleerd heb," zei ik nogal onbeholpen. "Vertrouw nooit een Speciem. Vroeg of laat eten ze je toch wel op."

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Adelynn Jae Callida
'Goh, je meent het,' mompelde ik sarcastisch, en keek weer op.
Mijn blik schoot even over zijn gezicht. 'Moet jij me nu niet opeten, trouwens? Je weet van Salvator.'
Want was dat niet waarom hij me nog niet had vermoord? Nou, hij wist het nu. Hij wist nu hoe Salvator me verliefd op hem had laten worden, om me vervolgens mee te nemen naar het meer. Om me daar mijn "maagdelijkheid" te laten ontnemen en om me daar een paar dagen daarna mee het water in te sleuren.

"Do you believe monsters are born or made?"

Alex Devonn Lynch

"Een aanbod die ik bijna niet kan afslaan, maar die pijlen houden me nogal tegen, weet je. Je hebt me armen en benen al geraakt, er blijven zo niet veel niet-fatale plekken over," antwoordde ik.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Ik ga toch echt slapen

See you tomorrow, weltrusten *O*]

Adelynn Jae Callida
'In dat geval,' mompelde ik, terwijl ik me half omdraaide. Ik verlangde naar mijn bed, naar een warm bad.
'Dag, Alex.' Ik kijk onwillekeurig even om naar hem, om vervolgens weg te lopen. Mijn rug mocht dan naar hem toe zijn gekeerd, ik kon het horen als hij me naderde, kon zijn ademhaling horen als hij hongerig werd.
Bij elke stap verbaasde ik me er meer over, waarom schoot ik hem niet neer? Het was een Speciem, in hart en nieren. Of niet dan?
Met een zucht verdween ik achter de bomen, en vond het pad dat naar mijn huis leidde.

"Do you believe monsters are born or made?"

[Tot morgen en slaap lekker *O*]

Alex Devonn Lynch

Ik keek toe hoe ze wegliep. Het zou zo makkelijk zijn om haar nu aan te vallen. Maar er was iets wat me tegenhield. Was het de groet? Het feit dat ze mijn naam zei? Ik had nog nooit een mens mijn naam horen zeggen, het klonk vreemd uit hun mond. Anders.
Pas nadat haar rug allang tussen de bomen was verdwenen, draaide ik me ook om en liep in de andere richting naar de zee. Hoewel het verband het niet toe zou staan, had ik nu echt meer behoefte dan ooit aan de uitgestrekte, koele zee.
Bij de kust liep ik het water in, liet mezelf in het water zakken en nog voor ik er volledig in zat, had ik mijn geliefde staart weer terug. Het zoute water wat door mijn verbanden lekte prikte in mijn wonden, maar daarmee zouden ze alleen maar goed schoongemaakt worden en dat was zo weer voorbij.
Ik dook onder de golven door, de donkere diepten in, mezelf steeds meer vervloekend om het feit dat ik niet gewoon haar strot had doorgesneden op het eerste moment dat ik haar zag.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[ Mijn topics]

The duty of youth, is to challenge corruption.