[RPG] The Middle Ages. - Speeltopics

Deze RPG speelt zich af aan het koninklijk hof, meer info hierover vind je hier 'waar speelt het zich af'. De tijd waarin de RPG zich afspeelt, is zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden, zijn de Middeleeuwen. Maar niet zoals het werkelijk was, het is namelijk een fantasie wereld.
Van mensen met toverdrankjes tot reuzachtige draken, het is allemaal toegestaan.

Elke tien jaar worden er uit de omliggende dorpen dire mensen, die in het rijke bezit zijn van een machtig mythisch wezen, uitgekozen om een training te komen volgen aan het koninklijk hof door de beste meesters die er zijn.

Het is een eeuwenoude traditie die nooit verdwenen is. De traditie ontstond in tijd van vele oorlogen. Een paar spionnen hielden de bevolking in de gaten en kozen enkel de beste van de beste. Ze moesten natuurlijk wel voldoen aan een aantal eisen, zoals dat ze in het bezit moesten zijn van een mythisch wezen en er mee om moesten kunnen gaan. Enkel de besten werden uitgekozen en mochten naar het hof komen en kregen training van de beste trainers om nog beter met hun dier om te kunnen gaan, maar ook met wapens. Ze werden ingezet in de oorlogen en strijd als aanvoerders van kleine legers of werden uitgezonden op privé missies. Ze worden opgeleid tot echte meesters en meesteressen.
In andere woorden: Het was een hele eer...

En dat is het nog altijd. De drie voorheen gewone dorpelingen komen ineens in een heel ander wereldje terecht en plots kijken er mensen naar hun op. Sommigen weten zich erg goed aan te passen, anderen krijgen heimwee en bij enkele stijgt de roem en rijkdom ze naar het hoofd. Hoe reageren de andere bewoners op het koninklijk hof hierop?

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen, probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen.

Deze RPG heeft zoals jullie merken niet echt een vaste verhaallijn die je moet volgen, jullie zijn dus vooral vrij in wat je wilt schrijven en worden niet beperkt. In andere woorden: Let your creativity flow ^^

[ bericht aangepast op 5 maart 2012 - 19:10 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Deze post is lang, maar wel handig om te lezen ^^ Hij is niet heel goed geschreven, dat geef ik toe, maar hij is vooral om de hele situatie even te verduidelijken. (Ook al had ik daar zelf ook een beetje moeite mee ;x)

Ga vooral je gang met schrijven ^^

Esmée Fox ~ Uitverkorene.
Ik lag al een poos wakker en de eerste zonnestralen hadden hun weg tussen de gordijnen al gevonden. Zwijgend tuurde ik naar het plafond terwijl ik wachtte op de komst van één van de bediendes. Het was inmiddels de derde dag dat ik hier verbleef. De eerste dag was ik opgehaald en had van iedereen afscheid genomen, een lastig moment, maar iedereen wilde dat ik ging. Het was immers niet niks om uitverkoren te worden. Ik was opgehaald door een paar mannen die te paard waren en ikzelf moest er ook aangeloven. Ik was er aan gewend op Wyvern te reizen, mijn draak. Een paar jaar geleden had ik per toeval een drakenei gevonden en sindsdien was ze al bij me. Gelukkig wist ik ook nog prima hoe ik moest paardrijden en zo begonnen we aan de tocht naar Tarnack, terwijl Wyvern boven ons mee vloog. De mannen, waaronder een paar soldaten die moesten voorkomen dat me iets overkwam, waren niet erg spraakzaak en vergemakkelijkte de reis niet bepaald. Een paar keer had ik geprobeerd een gesprek met ze aan te knopen, maar dat liep elke keer uit op niks. Ik werd goed onthaald, maar tijd om even van mijn roem te genieten had ik niet, omdat we meteen doorgingen naar het huis van de heer. Omdat we pas laat waren aangekomen werd ik meteen naar mijn kamer gebracht waar ik genoot van een zalig bad en me kleedde in een jurk die voor me was klaargelegd. Het was een prachtige jurk, eentje waarvan ik nooit had gedacht hem te mogen dragen. Het diner was de eerste keer dat ik de andere uitverkorene ontmoette, ik had ook verwacht de heer te ontmoeten, maar die bleek erg belangrijke zaken te hebben in Belline. Wel ontmoette ik zijn twee zonen en nichtjes. Gisteren werden we vooral rondgeleid en werd ons van alles uitgelegd, over hoe we ons moesten gedragen bijvoorbeeld en er werden ons ook nog eens extra de beleefdheden geleerd. Verschrikkelijk vond ik het, maar ik moest me er maar aan houden zolang ik hier was.
Geklop op de deur haalde me uit mijn gedachten. “Vrouwe Esmée, bent u wakker?” voeg een vriendelijke vrouwenstem. “Ja, u kunt binnenkomen,” antwoordde ik terwijl ik recht op ging zitten in bed. De deur ging open en dezelfde vrouw als gisteren kwam naar binnen. Ze sloot de deur achter zich en boog zoals het hoorde. Het deed me nog steeds ongemakkelijk voelen, er had nog nooit iemand voor me gebogen. Het was erg vreemd ineens zo in rang te stijgen, maar zeker niet onprettig. Vooral het baden was heerlijk.
“Heeft u goed geslapen?” vroeg ze me. Wat een vraag zeg, natuurlijk had ik goed geslapen in dat hemelse bed. Het was velen malen beter dan ik gewend was. Ik stond op en de vrouw, ik geloofde dat ze Hester heette, pakte een jurk voor me. Hij had een mooie, dieprode kleur en het paste bij Wyverns schubben die dezelfde kleur hadden, zouden ze het expres gedaan hebben? Ik liet haar, haar gang gaan terwijl ze me in de jurk hielp, ik had wel eens gehoord dat de mensen van hogere rangen zich lieten kleden en had het altijd belachelijk gevonden, maar ik dacht dat ik haar zou beledigen als ik weigerde.
“U wordt zo meteen verwacht aan het ontbijt,” vertelde ze me terwijl ze zich inmiddels bezig hield met mijn haren. Blijkbaar was een gewone vlecht of mijn haren los niet goed genoeg, want ze nam er de tijd voor mijn haar op te steken. Hmm, ik was benieuwd wat we vandaag zouden doen, waarschijnlijk zou ik vandaag eindelijk de trainers ontmoeten en mijn eerste training krijgen. Ik kon er maar beter voor zorgen dat ik het gebruik van wapens snel onder de knie kreeg, want ik wilde niet voor schut staan.
“Dank u, Hester.” Ze leek eindelijk tevreden en ik glimlachte kort naar haar, ze deed me een beetje aan mijn moeder denken en dat vond ik wel prettig. “Zullen we dan maar gaan?” voegde ik eraan toe. Terwijl we samen de kamer uitliepen richting de eetzaal merkte ik hoe prettig de jurk eigenlijk zat, de stof was heerlijk zacht en in de weerspiegeling van één van de ramen kon ik ook zien hoe hij me stond. Ik moest toegeven dat de jurk me zeker niet slecht stond en mijn haren moest ik vaker opsteken.
“U weet het, buig voor de heer zijn zonen en nichten, een klein knikje met uw hoofd volstaat voor de andere uitverkorenen,” lichtte ze me nog eens extra in. Normaal gesproken had ik het even afgewimpeld, maar ik wilde geen blunders maken, dat zou mijn trots te niet doen en dat kon ik me niet veroorloven. Elke goede raad was meer dan harte welkom, want zelfs ik was niet opgewassen tegen de plotselinge stijging in rang. “Dank u, Hester,” antwoordde ik daarom beleefd terwijl ik mijn ogen goed te kost gaf terwijl we door de gangen liepen. De prachtige hallen maakten nog steeds veel indruk op me, aangezien ik enkel het simpelste van het simpelste was gewend. Voor de deur van de eetzaal bleven we staan, hopelijk zou de sfeer wat beter zijn dan tijdens het diner. Iedereen, met name de uitverkorenen, hadden zich toen volgens mij nogal ongemakkelijk gevoeld en niemand had echt geweten wat te zeggen. Ikzelf was daar geen uitzondering op, normaal maakte ik graag een babbeltje met jan en ander man en een grapje kon er ook wel bij, maar ik dacht nu wel twee keer na voordat ik wat zei. Ik moest een goede indruk achterlaten, ik had namelijk gehoord dat er wel eens een uitverkorene was afgezet vanwege zijn gedrag. Er werd nu, jaren later, nog steeds over hem gepraat. “U kunt gaan, Hester,” zei ik gauw toen ik merkte dat ze wachtte op een bevel. Zwijgend keek ik haar na en bleef staan wachten op de andere uitverkorenen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik verwacht niet zulke lange posts van jullie, don't worry :'D
Nogmaals; Enkel om alles te verduidelijken.
Hierna worden mijn posts ook wel korter ;]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oliver John ~ Zoon heer

Zoals iedere ochtend stonden ze op dit moment waarschijnlijk te roepen en te tieren in mijn kamer, en weer was ik hen te snel af. Ik was al een hele tijd wakker, aangezien de zon nu wel al op was, wat niet het geval was toen ik uit mijn bed geglipt was. Ik hielp, zoals ik wel vaker deed, Camilla met het voederen van de dieren. Ik bracht ze mee naar de weiden, en ik snoof de frisse lucht in. De vroege zonnestralen reikten mijn gezicht, en wanneer ik mijn ogen opende, wist ik dat het tijd was dat ik zou gaan. Vandaag kwamen immers de uitverkorenen aan. Ik zei Camilla gedag, en haastte me zo snel mogelijk naar binnen. Enkele bedienden kwamen meteen aangelopen toen ze me zagen, en stonden erop me te helpen met het aankleden. Ik gaf maar toe. Aangezien vader er niet was, had ik het heft in handen, en ik wist dat ze me al minder mochten. Jeremy, die hadden ze liever. Die was op en top opvolger van mijn vader, maar mij zij het weelderige leven niet veel. Ik werd in rijke stoffen gestoken, veel te stijf naar mijn zin, en werd naar de eetkamer begeleid, door enkele mensen.

But I still have this faith in the truth of my dreams.

eerst even abo en dan die post gaan lezen hel voor mensen die lastiger lezen...

Jeremy Fenix. - Zoon heer.

Ik knipper even met mijn ogen, als ik wakker word door de felle zonnestralen die door mijn raam naar binnen schijnen. Ik rek me even uit en gooi dan mijn deken aan de kant. Ik vraag me af waar Oliver nu zal zijn. Ik heb zo'n vermoede dat hij al eerder uit zijn bed is gekropen. Een zucht verlaat mijn mond en gooi mijn benen dan aan de kant van het bed. Nog een laatste gaap verlaat mijn mond, voordat er een bediende mijn kamer in loopt. En daar begint mijn dagelijkse ochtend ritueel weer. Als ik in, van zijde gemaakte, kledij ben gestopt, word ik door de bediende naar de eetzaal geleid, waar ik Oliver aantref. Ik loop richting de tafel en neem plaats.

Florence Daphne. - Dochter Kleermaker.

"Goedemorgen" Begroet ik mijn ouders vrolijk, die nog aan de eettafel zitten. "Hetzelfde" Antwoord mijn vader, waarna hij mijn moeder een kus op haar wang geeft en de trap afloopt naar de winkel. Mijn moeder schenkt me een vriendelijke glimlach, waarna ze de wasmand beetpakt en achter mijn vader aan de trap afloopt. Ik zucht even en besluit dan maar naar Jaden te gaan. Het is altijd hetzelfde. Mijn vader gaat werken en mijn moeder doet de huiselijke taken, waar ik ook meestal mee moet helpen. Als ik ook de trap af ben gelopen, kijk ik even naar mijn vader. "Ik ben naar Jaden" Meld ik hem en loop de winkel uit. Ik snuif de buitenlucht even op en kijk dan om me heen. Vele mensen zijn al druk aan het handelen of zijn hun vee aan het voederen. Ik glimlach even vriendelijk naar mijn buurvrouw en loop dan het pad op, wat leid naar de stallen.

[ bericht aangepast op 5 maart 2012 - 20:00 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Onnodig, tekst al gelezen, hihi.

[ bericht aangepast op 5 maart 2012 - 20:02 ]

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Esmée is uitverkorene dus die slaapt in zo'n verblijfplaats zoals de rest :A
(Al was ik dat even vergeten in mijn post, maar dat is niet erg, want dat is niet te merken ;p)

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

O god lol, ik weet niet hoe ik beginnen moet, hihi.

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[aboo schrijf zo wel iets ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jade
De zon scheen door de prachtige rode fluwelen gordijnen. Ik hoorde de deur kraken en Emma opende echter de gordijnen mijn prachtige hemelbed lag te lekker om op te staan. Ik leefde hier al een aantal jaar. Mijn vader was de beste vriend Vance heer en ik werd als zijn familie gezien. Ik hield me bezig met wapens en daarom walvis trainster geworden. Ik liet mijn voeten inmijn heerlijke lederen schoenen glijden en rekte mezelf uit. Ik stond op en liep direct naar mijn kledingkast. 'Zal ik u helpen?' Vroeg Emma weer. 'Nee dankje Emma en je weet dat je je kan noemen.' Zeg ik vriendelijk. Ik doe mijn pak aan (rechts boven) en zonder messen. mijn capuchon over mijn hoofd en mijn haren verbergend. Ik liep de zaal in en zag al een uitverkorene. Ik knikte beleefd en zag de rest al. Mijn vader was kort geleden gestorven en ik kende ze nog niet echt. De meeste bediening waren mijn vrienden. De zonen en nichten enzovoort kende ik niet echt. En zij dus mij ook niet.

[ bericht aangepast op 5 maart 2012 - 20:50 ]

I'm finally back, Finally after a Year break

[Abo]

I only miss you when I'm breathing

Ameline Rose Ermengard - Nichtje van de heer

Met een neutraal gezicht bekeek ik de jurk die ik aanhad in de spiegel van top tot teen.
De jurk was diepblauw en was bezet met kleine diamantjes.
Mijn krullende lokken hingen los en reikten tot net boven mijn kont en was met speldjes langst de bovenkant vastgemaakt zodat het niet in mijn gezicht hing.
Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond terwijl ik onhandig de knopen op mijn rug los probeerde te krijgen.
Vandaag had ik echt geen zin om zo stijf opgetut te zijn, dus besloot ik om vandaag als burger in langst de haven te rijden met mijn paard zonder achtervolgd de worden door hysterische mensen van het hof die steeds preken dat ik een nette dame moet zijn.
Toen ik eenmaal mijn burger kledij aanhad, zag ik er al veel minder rijk uit.
Behendig kroop ik via een touw dat uit mijn raam hing naar beneden en landde netjes op mijn beide voeten.
Eenmaal op de grond liep ik ongezien naar de stallen om daar mijn paard te gaan halen.
Diep in mijn hart hoopte ik niet betrapt te worden want anders zou het ongeloofwaardig zijn om te zeggen dat ik de nicht van de heer ben.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Celine Florance Beaugarde~ Nichtje van de heer
'Vrouwe Celine, bent u wakker?' hoor ik een kamermeisje vragen. 'Nu wel ja,' mompel ik. Ik sla de dekens van mij af en stap uit het grote hemelbed. Één van de kamermeisjes doet de gordijnen open zodat ik ineens een beetje verblind word door de felle zonnestralen. Dan loop ik naar de grote spiegel toe en wacht totdat de bediendes mij in de lichtblauwe zijden jurk hebben geholpen. Als dat klaar is ga ik op een krukje zitten en wacht geduldig tot ze mijn haar hebben gekamd. Wanneer ik helemaal klaar ben sta ik op en leidt een bediende mij naar de eetzaal. 'Goedemorgen,' zeg ik tegen Oliver en Jeremy als ik de eetzaal in loop. 'Hebben jullie een goede nacht rust gehad?' vraag ik terwijl ik aan de tafel ga zitten.

[ bericht aangepast op 5 maart 2012 - 21:20 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dante
De zonnestralen die door mijn raam schenen, maakten me al vroeg wakker. Fijn, nu had ik nog een klein beetje extra tijd. Rustig stapte ik uit bed en waste snel mijn gezicht. De kleren die ik vandaag geacht werd om aan te trekken hingen al klaar. Gelukkig hielden ze rekening met de mensen en had ik geen moeite met de kledij die ik droeg. Het was een comfortabele broek met een net shirt en een cape. Ik had weinig behoefte aan warme kledij en vond dit meer dan genoeg. Als laatste deed ik mijn leren schoenen aan en deed mijn cape netjes. Een paar netjes gepoetste zwaarden hingen aan weerszijde van mijn lichaam. Dit waren de wapens die ik het vaakst zelf gebruikte. Los van elkaar waren ze snel en effectief en met z’n twee waren ze mysterieus en verassend. Met een snelle pas beende ik mijn kamer uit, naar de stallen. Al snel vond ik Ryu netjes op zijn plek. Ik maakte een snelle buiging en wachtte op zijn goedkeuring. Gelukkig kreeg ik die en liep naar hem toe. Onze begroeting werd verstoord door een bediende die door de stallen liep. ‘U word verwacht aan het ochtendmaal,’ zei ze. Ik knikte snel als goedkeuring. ‘Ik zal me zo naar de eetzaal begeven, dank u,’ zei ik beleefd en keek nog even naar Ryu. Na een laatste aai over zijn snavel, beende ik weer weg. Dit keer naar de eetzaal. Daar aangekomen sloeg ik groots de deuren open en liet mijn cape wapperen in de wind die ontstond.

Jade
Na even nog wat dingen te hebben gedaan liep ik terug de eetzaal in. Ik liep langs een man. Ik gokte een trainer en ging zitten. Jongens en mannen konden zo groots doen terwijl dat niet hoefde. Ik hield echter mijn cape op zodat mijn gezicht geschaduwd werd. Ik stond volgens mij een vrij hoge rang. Net onder de nichtjes. Ik was daar erg trots op. Ik keek rond terwijl niets van mij echt zichtbaar was. Mijn gelaatstrekken niet mijn borsten niet,cdoor het gewaad dat ik aanhad, zelfs mijn lange haren niet die achterin mijn capuchon zaten. Niets aan mij was op te merken. Dat maakte getallen maar leuker, maar hoe zouden ze reageren Als ze het zouden merken dat ik een vrouw was?

I'm finally back, Finally after a Year break