• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    Nathan Sadler
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    Laurel Thompson (in opleiding)
    Alec Bradley (in opleiding)
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 21 jan 2012 - 19:26 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    "Het ging vanzelf. Ik nam een pijl, omdat ik me verveelde en voor ik het wist... Het was niet de bedoeling." ik had me echt enorm kwetsbaar opgesteld nu.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Laurel Thompson
    Ik lachte met hem mee en probeerde naar adem snakkend op te houden. Mijn buikspieren verkrampten. Na een tijd ging het al wat beter, maar toen ik naar Alec keek begon het meteen opnieuw.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Omdat je je verveelde,' herhaalde ik. 'Maar waarom mij?' Ik keek heel even naar Nathan. 'Waarom geen eekhoorn of een bloemetje? Ik ben nou niet echt iets wat mensen graag tekenen.' Ik sloeg mijn ogen weer neer. Ik was nooit goed in deze gesprekken. Het liefste vermeed ik ze ook.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Al vanaf het begin doe jij iets raars met me. Ik weet niet waarom, het ging gewoon." ik schudde triest mijn hoofd en liet de tranen toe. Een traan meer of minder, wat maakte het uit. Ik had toch al zo vaak gehuild.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek Nathan verbaasd aan. Zoiets had nog nooit iemand tegen me gezegd. Mensen mochten me niet. Behalve de mensen van de markt dan. Ik slikte even terwijl ik mijn ogen sloot en na dacht. Ik trilde een beetje. 'Hoe kwam hij mijn huis terecht?' Bijna had ik al mijn vragen gesteld die ik wilde en nog had ik geen echt antwoord.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Nathan Sadler
    "Ik... Ik kon niet slapen, dus ging ik wandelen. Voor ik het wist was ik daar." ik snikte zachtjes. "Het was niet de bedoeling, maar toen ik mijn hand in mijn zak stak voelde ik de pijl. Ik wou hem geven of op je kussen achterlaten, maar ik kon het niet. Ik werd kwaad en gooide hem weg. Niets heeft me ooit zo van de wijs gebracht, niets heeft me ooit zo bezig gehouden. Maar je moet niet bang zijn. Morgen ga ik nog naar de markt, en daarna vertrek ik. Ik ga verder." Het verwonderde me hoe pijnlijk deze beslissing was. Ik kromp ineen en een nieuwe stroom tranen spoelden over mijn wangen. Ik leek wel een klein kind.

    [ bericht aangepast op 25 jan 2012 - 17:39 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alec Bradley
    Na ongeveer een kwartiertje waren we eindelijk uitgelachen.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    'Je gaat verder?' Ik wist niet zeker of ik blij of verdrietig moest zijn. Ik keek naar Nathan en ik voelde wat ik nog nooit had gevoelt, medelijden. Ik sprong van de tafel en ging naast Nathan zitten. 'Ik ben niet bang,' zei ik eerlijk. 'Misschien verward maar niet bang.' Ik zweeg even terwijl ik voor me uit staarde.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Laurel Thompson
    Mijn kaken deden pijn van het lachen.
    "Waar waren we nu weer om aan het lachen?" vroeg ik grijnzend.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Nathan Sadler
    Verward en bang. Het lag dicht bij elkaar. Verwarring kon snel omslaan in angst. Ik had het zo vaak meegemaakt.
    "Ik wou dat die verdelgers nooit gekomen waren, dat mijn ouders me niet hadden buiten gegooid. Dat ze mijn familie niet hadden vermoord en ik hen niet had moeten vermoorden." ik mompelde het allemaal zo stil dat ze het waarschijnlijk niet kon horen. Ik legde mijn betraande ogen tegen mijn knieën. Waarom was ik zo kinderachtig? Misschien ben ik gestopt met groeien. Misschien ben ik vanaf het moment dat ik voor mezelf moest zorgen blijven staan. Misschien kwam dat er nu allemaal uit. Ik wist het niet. Het enige wat ik wist is dat ik verward en bang was.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Alec Bradley
    'Die zitzak in de vorm van een banaan.' zei ik en kon het niet laten om nog even te grinniken.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Laurel Thompson
    "Oh, tuurlijk." ik schudde lachend mijn hoofd. "Die wordt het dus niet, of wel?"


    “To live will be an awfully big adventure.”

    moet in bad
    laterz


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik hoorde wat gemompel van Nathan maar de helft verstond ik niet. Voorzichtig keek ik naast me en zag hem in elkaar gedoken zitten. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kon niemand troosten, dat had ik nooit gedaan. Voor troosten moest je je gevoel kunnen uiten en dat kon ik niet. Ik was emotieloos in iemand anders ogen. Zonder er bij na te denken sloeg ik mijn armen om Nathan heen en gaf hem een knuffel. De eerste keer in mijn leven dat ik iemand een knuffel gaf die buiten mijn familie stond.


    "Ignite, my love. Ignite."

    tis vol


    Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe