[RPG] Chaos. [2] - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

Archief

Part 1

[ bericht aangepast op 4 maart 2012 - 14:23 ]

-Aiden-
'tot morgen dan maar,' zei Eli toen ze ging slapen. Ze had zelf nog een paar houtblokken op het vuur gegooid. Het duurde toch even voordat ze ging liggen en het haar gemakkelijk maakte. Al snel merkte ik dat ze sliep. Langzaam pakte ik een vest van de stapel kleren en legde die over haar rug neer. Vermoeid keek ik naar het vuur. In de verte hoorde ik wel een wolf, maar bang was ik niet. Mijn lichaam voelde uitgeput, toch was het niet zo moeilijk om wakker te blijven. Af en toe gooide ik wat hout op het vuur zodat het aanbleef. Langzaam ging de nacht voorbei. De eerste zonnestralen waren al te zien. Het duurde echter nog even voordat ik me echt moe ging voelen. De zon stond nu al redelijk hoog aan de hemel. Voorzichtig stond ik op en liep naar Eli. Ik kon mijn ogen bijna niet meer open houden. 'Eli, wakker worden. Het is ochtend,' zei ik zacht terwijl ik wat aan haar lichaam schudde. Gelukkig werd ze snel wakker. 'ik ga slapen,' zei ik nog tegen haar en trok me terug in bet hoekje waar ik de afgelopen dag had gezeten. Snel viel ik in slaap.

Steeds opnieuw, weer zag ik Ethan dood gaan, op alle mogelijke manieren. Het was doodeng om te zien. Alles was te zien. Van ouderwetse martel methodes waarbij hij uit elkaar getrokken wordt of hoe zijn kop eraf wordt gehakt, tot de nieuwste technieken met een vergif dat zijn ingewanden wegbrand tot het zijn hart uiteindelijk, na een lange en pijnlijke weg, had bereikt en hij stierf of de meest ingewikkelde chirurgische zagen die delen van zijn lichaam eraf of open zaagde. De een was nog erger dan de andere. Het was werkelijk verschrikkelijk om te zien en ik kon niks. Ik werd gedwongen om toe te kijken. Het enige dat ik kon doen was huilen en schreeuwen dat ze moesten stoppen en hem moesten laten leven of dat ze mij moesten gebruiken. Het was echt verschrikkelijk.

(dat schreeuwen en huilen gebeurd ook in het echt dus dat kan Eli merken.

[ bericht aangepast op 4 juni 2012 - 22:32 ]

Eli Honeychurch - Survivor
Zoals altijd slaap ik zonder te dromen en zodra Aiden me wakker maakt heb ik het gevoel dat ik nog maar net ben gaan liggen, al voel ik me wel een stuk fitter. Aan de zon te zien is het laat in de ochtend, rond elf uur. ‘Welterusten,’ zeg ik nog tegen Aiden, maar hij is al gaan liggen. Een tijdje kijk ik naar hem en Janine, die nog vredig ligt te slapen. Wanneer ook Aidens ademhaling regelmatiger is geworden en hij enigszins gekalmeerd lijkt sta ik op en loop naar buiten om een frisse neus te halen. De zon staat nog niet al te hoog en het is lekker koel, zelfs een beetje fris buiten. Er waait een zacht briesje en ik wrijf in mijn handen. Al het eten dat ik nog had heb ik gisteren aan Janine en Aiden gegeven, dus ik moet op zoek gaan naar nieuwe voorraden. Rustig loop ik een blokje om. Overal is het doodstil, omdat er nergens meer iets van leven is. Geen mensen, geen planten, geen dieren.. Hier en daar klinkt geknetter van een gebroken elektriciteitsdraad of gespetter van een opengebarsten waterleiding, maar toch blijft de stilte allesoverheersend. Het geeft me een ongemakkelijk gevoel, en ik besluit aan Janine en Aiden voor te stellen richting het bos te trekken zodra ik terug ben. Met mijn handen in mijn zakken loop ik over een stapel brokstukken heen, van het ene naar het andere blok springend, en blijf even staan om om me heen te kijken. De hele stad ligt in puin, en al is het een verdrietig gezicht, het heeft ook iets betoverends, al die levenloze ruïnes met een oranjeroze zonsopgang op de achtergrond, de geur van smeulende as en verschroeid vlees die in mijn neus prikt. Moe en futloos blijf ik een tijdje staan kijken hoe uit een van de grootste voormalige kantoorgebouwen van de stad een dikke wolk stof oprijst, meegevoerd door de onophoudelijke wind. Het is kalmerend om even alleen te zijn. Genietend van de rust sluit ik mijn ogen en bijna dommel ik weg, als ik ineens een luide en ijzingwekkende gil hoor. Mijn ogen schieten open en verschrikt draai ik me om. Als versteend kijk ik de omgeving af, en pas nadat er nog een rauwe, gekwelde schreeuw klinkt kom ik in beweging en begin terug naar de supermarkt waar Aiden en Janine nog liggen te sprinten. Al snel bonkt mijn hart in mijn keel en voel ik mijn spieren samentrekken van de plotselinge actie. Ik bijt mijn tanden op elkaar en ren door, als ik onverwacht struikel over een losliggend stuk ijzer. Ik val hard op de grond en voel hoe ik mijn knieën en kin schaaf. Met mijn mouw veeg ik langs mijn kin terwijl ik overeind krabbel en weer verder ren, ietwat langzamer dan daarnet. Het gegil houdt maar niet op, wordt zelfs luider hoe dichter ik bij de supermarkt kom, en terwijl ik de hoek om stuif en het gebouw binnen storm grijp ik naar het mes dat ik aan mijn gordel had hangen. Klaar om het in de rug van iedere mogelijke vijand te rammen ren ik naar Aiden en Janine toe, als ik zie dat ze nog steeds alleen zijn. Verbluft en met het zweet over mijn voorhoofd gutsend blijf ik even met mijn mes nog opgeheven staan. Aiden gilt nog steeds en spartelt wild in zijn slaap. Natuurlijk, hij zei al wat over nachtmerries.. Dom van me. Chagrijnig dat ik zo geschrokken ben steek ik mijn mes weg en aai over de gevoelige schaafwond op mijn kin. Het prikt en met een vertrokken gezicht loop ik op Aiden toe. ‘Aiden,’ zeg ik, iets barser dan de bedoeling was. ‘Wakker worden, je droomt.’ Hij blijft gillen en krijsen, dus pak ik hem bij zijn schouders en schud hem voorzichtig maar flink door elkaar. ‘Rustig, Aiden. Het is maar een nachtmerrie.’

Vanaf donderdag ben ik op vakantie dus reageer langzamer. Ik zal wel melden als ik weer terug ben. Ik lees wel gewoon de posts.

Aiden
‘Nee! Laat hem leven! Hij heeft niks-‘ mijn geschreeuw wordt onderbroken door iemand die me door elkaar schud. Langzaam begin ik de dingen om me heen te horen. ‘Rustig, Aiden. Het is maar een nachtmerrie,’ hoor ik iemand zeggen. Zwaar ademend en snikkend open ik mijn ogen. Eli zit gehurkt langs me. ‘Sorry,’ breng ik wat schor uit. Met mijn mouw veeg ik wat tranen weg. Ondanks dat ik geslapen heb, voel ik me nog moe en lusteloos, daarbij komt de eeuwige kou en het feit dat zo’n beetje alles in mijn lichaam pijn deed. Al bij al voel ik me gewoon belabberd en ziek. Ondanks dat ik niks had gegeten, voel ik me misselijk. Tevergeefs probeer ik rechtop te gaan zitten, maar al snel ga ik terug liggen. De misselijkheid en de pijn maak alles er zeker niet beter op. ‘Ik voel me echt niet lekker,’ mompel ik. Eigenlijk zou ik wat moeten eten en moeten gaan slapen. Voorzichtig leg ik mijn hand op mijn borst en trek de dekens wat beter om me heen, niet dat dat na de vele pogingen nog veel zin heeft. Onderhanden begin ik te merken wat de koorts, die me al dagen teistert, met me aan het doen is. Er is geen water dat ik kan drinken en de koorts droogt me langzaam uit. Mijn handen beginnen droog te voelen en mijn lippen zijn gebarsten. Alles bij elkaar voel ik me gewoon zwaar klote.

[ bericht aangepast op 26 juni 2012 - 17:13 ]

Ej, mensjes, actief aan deze RPG meedoen zit er voor mij toch niet meer in, dus laat mijn character maar sterven, okay?

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Pariah schreef:
Ej, mensjes, actief aan deze RPG meedoen zit er voor mij toch niet meer in, dus laat mijn character maar sterven, okay?