Cassie
Huiverig knikte ik. Op dat moment kwam Dario de mist uit strompelen, zodra hij ons zag rende hij deze kant op. Hij zijn armen om me heen en hield me zo even vast. 'Hoeveel?' vroeg hij zachtjes. 'Negenenveertig.' Ook mijn stem is niet meer dan een gebroken fluisterstem. Ik heb ze niet bewust geteld, maar ze staan allemaal in mijn geheugen gegrift. Ik had ze zien sterven, had ze niet kunnen redden, maar als ik een betere dokter was geweest, als ik niet zo'n complete mislukkeling was geweest... Misschien dat ze dan nog hadden geleefd. 'Red je het?' vroeg mijn broer. Dat was een van de dingen die ik waardeerde aan hem. Hij vroeg niet of het ging, hij wist dat dat niet zo was en ook dat ik desondanks ja zou zeggen. Hij vroeg of ik nog door kon, of het goed genoeg ging. En toen ik ja antwoordde, was het geen leugen.
Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.
