[RPG] The Host - Speeltopics

Gebaseerd op het boek "The Host" van Stephanie Meyer.

Zielen zijn buitenaardse wezens die naar planeten gaan om deze over te nemen. Ze nemen de lichamen van de inwoners van de planeet over en leven daar dan in harmonie met elkaar. De zielen zijn ook op aarde gekomen om beter gebruik te maken van deze prachtige wereld. Er zijn een paar mensen die het overleefd hebben en zich verschuilen in een grote grot. Daar leven ze samen van de dingen die ze nog hebben. Ze gaan zo nu en dan naar buiten om vers voedsel te stelen. Alles gaat om overleven. Natuurlijk ontstaat er van alles als je constant op elkaars lip zit. Haat, irritatie maar ook liefde en vriendschap.

Dubbelrol of meer mag, alleen dan ook graag een jongen!

Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Verhaal:
Extra:
Door:

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:08 ]

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dana
'Wakker worden,' zei de stem nogmaals maar dit keer harder. Ik werd weer terug in realiteit getrokken. Ik bleef even stil liggen zoals ik elke keer deed. Het was een droom, dacht ik. Gewoon een droom. Toen pas merkte ik dat ik niet alleen was. Ik deed mijn ogen open en moest even wennen aan het licht van mijn opgehangen zaklantaarn. Ik keek naar degene die naast me zat. Jonathan! Was hij degene die me wakker had gemaakt?

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina had zich op zijn borst genesteld en keek hem aan. "Ik geloof dat jij heel moe bent.." zei ze toen zacht. "Hoe lang heb je wel niet geslapen? Misschien kunnen we nog een paar uurtjes onze ogen dicht doen en daarna wat eten."

James liep naar de ontmoetingsruimte. Hij zou over een paar uur vertrekken met de groep die mee wilde gaan. Alles was gereed voor vertrek, nu maar wachten tot de mensen die mee wilde gaan er ook waren.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'Alles bij elkaar heb ik de laatste vier dagen vijf uur geslapen,' gaf ik toe. 'Slapen is misschien wel een goed idee.' Ik sloot mijn ogen en viel gelijk in slaap. Dit keer waren het geen nachtmerries, nee het waren geweldige dromen.
Ik had in twee dagen tijd, twee mensen terug gekregen die veel voor me betekenen. James en Katherina.

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina keek naar hem en glimlachte. Hij was knettergek dat hij zo weinig sliep. Ze streek voorzichtig door zijn haar en keek naar hem. Ze was zelf niet echt moe, ze had uren geslapen. Maar dat maakte niet uit. Gewoon tegen hem aanliggen en naar zijn ademhaling luisteren vond ze heerlijk.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Ik had nog nooit zo goed geslapen als toen. Ik wist niet hoe lang ik geslapen had maar toen ik mijn ogen open deed lag Katherina er nog. Wakker. Ik keek haar glimlachend aan. Ze had nog niet door dat ik wakker was. Ik bleef naar haar kijken. Ze was zo mooi.

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina had zijn hand vastgepakt en speelde daar een beetje mee. Ze had niet door dat Dean al wakker was en naar haar keek. Ze voelde zich volkomen volmaakt.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Ik glimlachte en gaf haar een kus op haar hoofd.
'Goededag sweetheart,' fluisterde ik. Ik omstrengelde haar vingers met de mijne. 'Heb je nog wat kunnen slapen?'

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina keek hem aan en glimlachte. "Een paar uurtjes, niet zo lang, ik was niet echt moe." zei ze zacht. "Voel je je al wat fitter? Hopelijk wel. Je ziet er in ieder geval beter uit nu."

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'Ik voel me goed,' loog ik. Mijn rug begon met de minuut pijner te doen. Ik dacht aan de woorden van James, de pijn ging uiteindelijk over. Ik gaf Katherina nog een kus. 'Zullen we zo gaan eten?'

"Ignite, my love. Ignite."

katherina glimlachte en knikte. 'ja lekker' zei ze en ze ging recht zitten. 'ik heb best honger ondertussen. Hoe komen jullie hier eigenlijk aan eten??'

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'Strooptochten,' zei ik. 'Maar ik ben hier ook pas een paar dagen.' Ik ging recht op zitten en schreeuwen het bijna uit van de pijn. Mijn spieren waren stijf van het slapen en de pijn trok door naar mijn verwondingen. Tranen schoten in mijn ogen en ik beet op mijn kapotte wang. Ik sloeg mijn hand voor Katherina's ogen. Ze mocht me geen pijn zien lijden.

"Ignite, my love. Ignite."

katherina trok zijn hand weg en keek hem bezorgd aan. 'Dean.. Je bent gewond he?' vroeg ze zacht. 'je hoefd je echt niet voor mij te verbergen.'

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'Het is niks,' loog ik. 'Het zijn maar een paar kleine wondjes.' Ik gaf haar een kus op haar wang. 'Maak je maar geen zorgen. Alles is oké.' Ik glimlachte naar haar op de hoop dat ze me gelooft.

"Ignite, my love. Ignite."

Katherina keek haar aan. "Je weet dat je niet tegen me kan liegen." zei ze zacht. "Volgens mij is er wel iets meer aan de hand dan kleine wondjes. Heeft iemand er al naar gekeken?"

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
'James heeft er naar gekeken.' Ik keek Katherina niet aan. Ze wist me altijd te doorgronden. 'Dus zoveel er aan te doen is er niet meer.' Ik voelde heel mijn rug bonken. Blijkbaar waren de wonden erger dan James had gedacht. Maar dat hoefde niemand te weten. Niemand zou ze ooit nog aan raken.

"Ignite, my love. Ignite."