[RPG] The Host - Speeltopics

Gebaseerd op het boek "The Host" van Stephanie Meyer.

Zielen zijn buitenaardse wezens die naar planeten gaan om deze over te nemen. Ze nemen de lichamen van de inwoners van de planeet over en leven daar dan in harmonie met elkaar. De zielen zijn ook op aarde gekomen om beter gebruik te maken van deze prachtige wereld. Er zijn een paar mensen die het overleefd hebben en zich verschuilen in een grote grot. Daar leven ze samen van de dingen die ze nog hebben. Ze gaan zo nu en dan naar buiten om vers voedsel te stelen. Alles gaat om overleven. Natuurlijk ontstaat er van alles als je constant op elkaars lip zit. Haat, irritatie maar ook liefde en vriendschap.

Dubbelrol of meer mag, alleen dan ook graag een jongen!

Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Verhaal:
Extra:
Door:

[ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:08 ]

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Ik wilde Katherina nooit meer laten gaan. Ze was hier, bij mij, in mijn armen.
'Beloof nooit meer weg te gaan,' fluister ik in haar oor. Haar warme huid voelde vertrouwd tegen mijn huid. Ik ging haar beschermen, ik ging zorgen dat niemand haar meer iets aan ging doen. Ookal zou ik mijn eigen leven er voor moeten geven.
Ik voelde steken in mijn schouder. De schouder waar de kogel in was gekomen. Ik kende de pijn en liet niet merken dat hij er was. Katherina voelde zichzelf vast schuldig, ookal kon ze er niks aan doen. Dat monster had het gedaan. Ik dacht aan mijn rug en mijn verwondingen. Ik zou de aankomende tijd veel voor haar moeten verzwijgen. Ik wilde haar niet ongerust maken.

"Ignite, my love. Ignite."

Dana
'Waarom wilde je eigenlijk dat het uit ging?' vroeg ik. Die vraag stelde ik me eigen al drie jaar. Ik liet mijn hoofd op Jonathan's schouders vallen. Ik kon zo de hele dag blijven zitten. Gewoon omdat me er aan herinnerde dat Jonathan terug in mijn leven was.

"Ignite, my love. Ignite."

June

Ik gooide het lege blikje weg, en kijk naar het boek die voor mijn neus lag. Ik had geen zin om te gaan lezen.. Waar zou Jonathan nou weer uithangen? Ik ga mijn kamer uit en loop de grot door. "Jonathan." Roep ik. Maar geen gehoor van hem.. "Waar blijft ie nou?"

Jonathan
Waarom wilde ik dat ook alweer? Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.
"Ik heb geen idee, ik vond je toen eh erg leuk." Ik begin te blozen.

[ bericht aangepast op 8 dec 2011 - 14:22 ]

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
Ik liet Jonathan heel eventjes los zodat ik hem aan kon kijken.
'Meen je dat?' Mijn stem klonk verbaasd. 'Dat is zo schattig.' Ik glimlachte. Ik gaf hem nog een kleine knuffel.
'Ik denk dat we terug moeten. Ze zoeken ons, met andere woorden jou, vast.' Dat klopte, niemand miste mij omdat ik hier niet thuis hoorde. Ik had geen familie. Iedereen had tenminste een iemand om voor te zorgen, iedereen behalve ik. Ik slikte. 'Ik wil niet dat ze onnodig bezorgd gaan zijn.'Ik keek Jonathan aan. Hij was eigenlijk best wel knap, bedacht ik me eigen. Ik schrok van mijn eigen gedachtes. Noemde ik Jonathan nou echt knap? Ik had nog nooit zo naar Jonathan gekeken.

"Ignite, my love. Ignite."

katherina keek hem in de ogen en knikte. 'dat beloof ik, vanaf nu blijven we voor altijd samen.' zei ze zacht. Ze voelde haar been prikken. 'dean? Zou je misschien mijn been kunnen verbinden?' vroeg ze voorzichtig.

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Dean
Ik keek haar aan. 'Natuurlijk,' zei ik en ik liet haar los. Voorzichtig legde ik haar neer op het bed. 'Het spijt me,' zei ik nogmaals. Ik gaf haar nog een kus en pakte toen het verband. Ik stroopte haar broek op. Het lukte me net om haar broek ver genoegt op te stropen. Ik maakte de wond eerst goed schoon en legde er toen een steriel gaasje op. Daarna begon ik er verband over heen te wikkelen. Toen het klaar was keek ik trots naar het resultaat.
'Klaar,' zei ik. Ik schoof Katherina op en ging naast haar op bed liggen. Ik sloeg een arm om haar heen.
'Heb je honger?' vroeg ik en gaf haar daarna een kus op haar voorhoofd. 'Of ben je moe?' Het voelde alsof ik voor haar moest zorgen. Ik negeerde de pijn van de wonden in mijn rug die ik kreeg van de wonden. Ik hoopte dat Katherina het niet merkte.

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan

"Ja laten we maar gaan." Glimlach ik.

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
Ik kroop weer de tunnel in. Ik vond het jammer om weer terug te moeten. Ik vond het niks om terug te gaan. Ik liep zwijgend voor uit, bang dat als we er dadelijk waren er niks veranderd zou zijn. Jonathan had hier familie, ik niet. Ik zuchtte en miste mijn ouders en vrienden nog meer dan ooit.
'Ik ga gelijk door naar mijn kamer,' zei ik. Ik keek Jonathan niet aan en wilde weg lopen.

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan
Ik zucht had ik mijn familie maar, mijn engiste familie is June, maar zei is eigenlijk niet echt mijn familie, maar ik beschouw haar als mijn zus. Arme Dane, zei had hier helemaal niemand, nou ja behalve mij dan.
Ze kijkt me niet aan. "Oh oke, nou eh fijne dag verder." Mompel ik en draai me om.. ik schop een steentje weg.. Stomme zielen ook!! Als ze er niet waren geweest dan hadden wij nu gewoon een normale leven. Maar ja dan had ik Dana ook nooit meer gezien.. Stomme verhuizing ook!

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
Ik ging op mijn matras zitten. Ik had als een van de enigste een kamer alleen. Ik sloeg met mijn handen tegen een muur.
'Dom,' mompelde ik terwijl de tranen van verdriet en pijn over mijn wangen liepen. Ik liet me op mijn matras vallen. Nu ik alleen was kon ik best huilen. Het fijne van niemand hier hebben was gewoon kunnen huilen zonder dat iemand er naar omkeek. Niemand zou me komen zoeken en ik kon gewoon mijn eigen gang gaan. Ik wilde mijn ketting pakken die ik nog als enigste aandenken had van mijn zus.
'Kut!' riep ik hard. De ketting was weg. Ik begon te vloeken. 'Kut, kut kut.' Ik sloeg nog een keer tegen een muur, dit keer harder. Ik voelde botten gewoon breken maar ik negeerde de pijn. Waar de hel was dat ding?

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan
Ik loop langs de kamer van Dana, zei had teminste een kamer voor der zelf, had ik dat ook maar. Ik moest mijn kamer delen met June.
Ik hoor gevloek en gehuil. Zou ik aankloppen? Ik zucht en wil op de deur kloppen.. Misschien moest ze toch maar even alleen zijn? Ik ga naar mijn eigen kamer toe.
Ik open de deur, gelukkig June is er niet.. Ik neem plaats op mijn matras en staar naar de plafon.. Ik hoorde mijn maag rammelen, maar ik heb geen zin om te gaan eten.

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
Ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Om de minuut greep ik naar mijn hals om te kijken of de ketting er echt niet was en elke keer was ik opnieuw teleurgesteld. Ik zuchtte. Mijn tranen waren op en van mijn stem was er bijna niks meer over. ik bedacht me waar de ketting kon zijn. Hij was vast kapot gegaan toen ik bijna van de verhoging af viel. Die zag ik dus nooit meer terug. Het enigste aandenken dat ik ooit had was weg. Droevig keek ik voor me uit. Opeens had ik geen zin meer om hier rustig te blijven zitten terwijl ik kapot ging van mijn eigen verdriet. Die mosters hebben dit gedaan en die zouden ook moeten boeten. Ik liet mijn hoofd op mijn handen leunen terwijl ik bedenk hoe ze de meeste pijn konden lijden. Ik zuchtte weer en hield op met na denken. Beter dat ik ging slapen anders maakte ik me helemaal gek. Ik ging op mijn matras liggen en viel in slaap. Tijdens mijn slaap werd ik weer bedolven door de nachtmerries. Maar deze waren erger dan al die andere bij elkaar.

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan
Arme Dana, hoe zou ik haar het beste kunnen troosten? Hoe zou ik dat nou kunnen doen? Ik sta op en ga mijn kamer uit. Ik moest even bij Dana gaan kijken. Ik loop naar haar deur toe, en klop zachtjes. Maar ik hoorde niets, een bezorgt gevoel nam het over van me, ik opende deur en liep zachtjes der kamer in. Ik zag haar liggen slapen, ze bewoog en had een angstig gezicht. Ik ga op der matras zitten, en pakte haar zachte hand. "Dana, wakker worden je hebt een nacht merrie." Zeg ik zachtjes.

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Dana
Ik hoorde een stem. 'Wakker worden.' Maar wakker werd ik niet. Overal zag ik beelden. Van de zielen die me wilden doden. Van de mensen die ik verloren had. Jonathan die onder het mes ginge. Het was verschrikkelijk, een hel.
Opeens stond ik in een lege ruimte voor spiegels. Ik was bang, mijn lichaam deed niet wat ik wilde. Ik ging voor een van de spiegels staan en keek naar mijn eigen. Maar ik was veranderd. Ik had een rokje aan en mijn benen waren duidelijk te zien. Maar je zag niks van mijn litteken. Mijn ogen hadden een vreemde gloed. Ik haalde mijn haar weg en zag een groot litteken op mijn nek.

"Ignite, my love. Ignite."

Jonathan
Ze werd niet wakker, wat moest ik nu doen? "Dana, wordt wakker je hebt een nachtmerrie." Verschijnlijk droomde ze over de zielen..
"Wakker worden, Dana." Zeg ik nogmaals. Iedere nacht had ik weer een nachmerrie over de zielen, die me wilde overnemen.
Maar ieder nacht werd het telkens erger en erger.

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.