Elias
Pas die avond, rond een uur een tien, was het me gelukt om van de grond te komen, een douche te nemen en mezelf iets te fatsoeneren. Dat hield in dat ik kleren aantrok, want verder wilde ik er zo afstotend uitzien als het maar kon en alle blauwe plekken en schrammen die Vedran had veroorzaakt, hielpen daar maar al te goed bij.
Ik was het spuugzat dat Vedran alles kreeg wat hij wilde, zonder iets af te hoeven dwingen en het was onacceptabel dat hij mij vervolgens in elkaar had geslagen. Ik kon het niet hebben dat hij nu waarschijnlijk weer met Leyla in bed lag, die hem nu wel zou zien als haar grote held, en dat ik alleen zat in dit verrotte krot.
Ik had Leyla gehad verdomme. Ik had mogen genieten van haar lichaam, haar pijn, haar gegil en haar angst, maar het was veel te kort geweest. Ik wilde meer, meer van haar, meer van Leyla. En dat zou ik krijgen ook.
Ik bekeek mezelf in de spiegel, wreef over een paar pijnlijke krassen heen zodat die weer begonnen met bloeden en het verse bloed zich vermengde met het oude, opgedroogde bloed voor een nog dramatischer effect. Mooi zo.
Ik had dezelfde kleding aangedaan die ik aanhad tijdens Leyla's ontvoering en in de haast om die toen uit te trekken, waren die volledig gekreukeld, slordig en de onderkant van mijn shirt was zelfs gescheurd. De politie hoefde heus niet te weten dat ik dat zelf gedaan had.
Met mijn vingers streek ik langs een klein stroompje bloed dat vanaf mijn oor naar mijn hals liet en veegde het uit over het shirt, tot ik tevreden genoeg was over mijn uiterlijk.
Nu kon ik op weg naar de politie om Vedran aan te geven. Om hem weg te krijgen bij Leyla, zodat ze weer helemaal van mij was. Op zulke momenten was ik blij dat ik een Sanguis was, want ik die eigenschappen gebruiken om de politie me te laten geloven. En zeg nou eerlijk, met zo'n uiterlijk, waarom zouden ze dat niet? Ik zou ze alles vertellen. Misschien een beetje verdraaid, maar meer ook niet.
Ik verliet mijn krot en ging op weg naar het kleine politiebureau aan de Westkant van het stadje. Het was een korte maar ijskoude rit en sneeuwvlokken bedekten al gauw mijn hele lijf.
Met mijn handen diep in mijn zakken gestoken liep ik uiteindelijk het bureau in, waar een stuk of vijf agenten zaten en er twee meteen opkeken. Eerst nieuwsgierig, daarna geschokt door mijn gehavende uiterlijk.
Ik trok mijn gezicht in een masker dat zoveel mogelijk pijn en angst uitstraalde en toen ik naar ze toeliep, hinkte ik zo overdreven mogelijk, alsof mijn voet wel eens gebroken zou kunnen zijn.
De agenten boden me meteen een stoel aan, haalden een notitieblok en pen tevoorschijn, kwamen tegenover me zitten en vroegen me bezorgd wat er gebeurd was. Het zou geen enkele moeite kosten om ze in mijn leugen te laten geloven.
En ik vertelde het ze. Zo zielig mogelijk, met af en toe een pauze, alsof het te veel werd om erover te praten.
Ik vertelde ze hoe ik erachter was gekomen dat mijn beste vriend Vedran een minderjarig meisje had ontvoerd, Leyla Manta. Ik benadrukte hun leeftijden verschillende keren.
Ik vertelde ze hoe ik meerdere keren met Vedran had gepraat om het meisje te laten gaan, maar dat hij nooit luisterde. Dat hij in de problemen zou komen als hij zo doorging. En daarna hoe hij uiteindelijk zo naar haar verlangde, dat hij Leyla bruut verkrachtte.
Ik kon ze ieder detail vertellen. Ik beschreef alles, het enige wat niet klopte, was dat ik nu Vedran in mijn plaats beschreef en ik in Vedran's plaats. Omgekeerd.
Ik vertelde ze hoe ik binnen was gestormd en hoe Vedran me vervolgens zo toegetakeld had, maar dat ik me echt heel erg zorgen om haar maakte en nu wel aangifte moest doen.
Bij het laatste pinkte ik zogenaamd even een traantje weg, alsof ik het echt heel erg vond wat er met Leyla was gebeurd.
"Ga maar naar ze toe. U zult zien, het meisje is er bijna net zo slecht aan toe als ik," eindigde ik op een bezorgde toon. Ik moest moeite doen geen lach op mijn gezicht toe te laten.
Zodra ze Leyla zagen, zouden voor hun alle puzzelstukjes op hun plek vallen. Leyla had precies de blauwe plekken en wondjes die ik beschreven had. En ze zou bij Vedran zijn. Hij maakte geen schijn van kans.
De politie-agent die bij mij zat knikte en even wierp ik een blik op het notitieblok, waar een behoorlijk aantal vellen van waren vol gekrabbeld met aantekeningen. Weer trokken mijn mondhoeken toen ik een aantal keren de woorden 'pedofilie', 'ontvoering', 'verkrachting', en 'mishandeling' zag staan.
Dat wordt lang zitten, Vedran. Geniet ervan.
De agenten verzekerden me dat ze nu meteen in actie zouden komen. Ik gaf ze Vedran's adres, bedankte ze uitvoering en strompelde toen weer weg.
Ze hadden me gezegd naar huis te gaan, maar dat weigerde ik.
In plaats daarvan zette ik koers naar Vedran's huis en verstopte me in de bomen, als een onzichtbare schaduw.
Na een halfuur zag ik twee politie auto's én een politie busje aan komen rijden en eindelijk brak de brede, sadistische grijns door op mijn gezicht. Dit wilde ik niet missen.
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen