[RPG] BitterSweet - Speeltopics

Lisa Sky Morgan, 18. June van Dalfsen, 19.




[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 21 sep 2011 - 19:09 ]

---

everything, in time

Endure schreef:
We kunnen doen dat het bekend is bij iedereen en dat iedereen dus samenkomt om te feesten bij Adelaine? Lijkt jullie dat nice? :']

Dat lijkt me dus leuk, anders is er niks te doen op het campus.

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Daniel Possedon

Hij lachte toen hij de stem van Oliver hoorde en keek hem grijnzend aan. “Dag lieve vriend van me. “ sprak hij op een speelse toon. De jongen had hij gevonden toen hij net getransformeerd was. Oliver had het moeilijk gehad en Daniel had hem geholpen. De jongen was hem eeuwig dankbaar en nu waren ze beste vrienden. Misschien was Oliver de enigste waar hij daadwerkelijk om gaf. Hij had hem zien opgroeien tot een volwassen en verstandige vampier. Hij had steun bij zijn muziek, dat zou Daniel nooit van hem afnemen.
“Mag ik een tijdje bij je inwonen?” Het was een vraag waar hij het antwoord op zou weten. Tuurlijk zou hij hier kunnen verblijven, als hij maar geen rotzooi veroorzaakte. Dat laatste kon hij niet beloven, maar hij zou het proberen. Met zijn rug stond hij gedraait naar Oliver, met zijn blik uit het raam gericht. De avond was uitzonderlijk zwoel. De zon zou schijnen als het dag was. De mensen hielden van de zon, het krikte hun op.
Stop met over mensen te denken, Daniel weigerde hij het zichzelf.
“Heb je zin om mee een stapje in de wereld te zetten?” Hij draaide zijn lichaam om naar hem en glimlachte zijn witte tanden bloot. Het gitaarspel klonk wat vals, maar kritiek op hem wou hij niet geven. Dat zou beslist sneu zijn als hij zijn beste vriend op vanalles zou afkraken. Hij wou hem niet kwijt, hoe hecht dat ook klonk. “Misschien kan je eens een meisje bijten, het verse bloed in je mond voelen sijpelen.” Bij die woorden kwam hij met zijn hoofd dicht tegen de zijne, met een mysterieuze blik. Hij pakte zijn handen vast en sleurde hem mee naar de gang. Hij gooide de leren jack naar hem, samen met de zwarte vans schoenen. “Hup hup, haast je wat. We hebben niet de hele avond.” grapte hij, zonder dat het grappig moest zijn. Bij hem was Daniel relaxt, weg met de boze uitdrukkingen. Natuurlijk kom hij soms kwaad zijn op Oliver, maar dat gebeurde niet vaak. Zolang hij niet over de grens ging, was alles goed. Eenmaal ze buiten waren, liepen ze richting het centrum van de campus. Ze hadden dezelfde donkere haren en qua gestalte leken ze identiek, maar familie waren ze niet. Ze zagen elkaar als broers, maar daar bleef het bij.

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Vassili - Mens.

'Bedankt,' zeg ik zacht als ze me succes wenst.
Ik krab wat onwennig achter een oor en druk dan maar op de bel. Op hoop van zegen. Ik vervloek mezelf om het feit dat ik mijn sleutel ben vergeten. Tot mijn verbazing staat Ryan - aangekleed en wel - in de deuropening. Het enige wat nog mist is zijn broeksknoop die nog open hangt, maar afijn, ik heb al een gerust hart om het feit dat hij niet in z'n nakie de deur open deed, zoals drie weken terug. 'Vassili, had je niet gewoon de sleutel kunnen pakken?' 'Eh, dat zou ik best willen doen, maar die ligt op tafel.' Hij schijnt alweer vergeten te zijn wat ik zojuist verteld heb, want zijn blik glijdt meteen naar Aria.
'Dus je hebt een gast meegenomen. Het is je eindelijk gelukt, jochie. Welkom in het studentenleven,' grijnst hij. Oh lieve heer, dit ga je niet menen. 'Oh nee, Aria was net van plan om-' 'Kom binnen en we gaan er een feestje van bouwen. Genoeg bier in de koelkast, of wat sterkers als je dat nodig hebt. Er is een bank om op te slapen, maar Vassili's bed ligt veel beter. Niet dat ik uit ervaring spreek, want ik ben hetero en bovendien heb ik het veel te druk met andere dingen dan Vassili's bed te inspecteren.'
'Ryan, waar blijf je nou? Het bed wordt koud,' hoor ik een vrouwenstem van boven roepen. Ik schaam me rot. 'Ik kom eraan, wacht even,' roept hij terug en trekt ons zonder pardon naar binnen. Hij gooit de deur achter zich dicht.
'Succes, jochie. Je kunt het, ik duim voor je.' En hij verdwijnt weer naar boven. Ik ben te verbijsterd om voor even ook maar iets te zeggen. 'Eh.. nu je hier toch bent.. wil je wat te drinken?' Jezus, hoe idioot klonk dat wel niet. Nu zal ze al helemaal een mooi beeld van je hebben. 'We hebben ook wel wat anders dan bier,' voeg ik zacht toe. Ik haal het mes uit mijn broekzak en berg het op. Dan bedenk ik dat we nog in het donker staan en gauw knip ik het licht aan. De woonkamer is zoals gewoonlijk weer een zooi. Ik slaak een zucht. Mijn vader zou me vermoord hebben mocht hij me aantreffen in zo'n toestand. Niet dat de studenten van Moskou het zo veel netter hebben, maar afijn, dit is toch niet om aan te zien. Overal slingert bier, over het wasgoed nog niet gesproken. Ik haal zuchtend een Playboy van de bank af zodat de zitplaats vrij wordt.
'Ik eh.. het was niet de bedoeling dat je deze troep zag. Sorry daarvoor.' Ik schaam me kapot. Thanks alot, Ryan.

[ bericht aangepast op 20 sep 2011 - 21:46 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Naam: April Emerson, sommige gebruiken het koosnaampje "Apple" vanwege haar roze wangen.
Mens/Vampier
Leeftijd: Ze ziet eruit als iemand van 21, maar in werkelijkheid is ze 157.
Uiterlijk:

April heeft blond haar, al is het zo licht dat het eigenlijk meer wit lijkt. Haar ogen zijn blauwgrijs, en zijn ondanks hun glans vrij flets van kleur. Aan haar enkel draagt ze altijd een zilveren enkelbandje met kleine belletjes, die rinkelen als ze loopt.
Karakter: April is een lief meisje, dat het over het algemeen moeilijk vind om te zeggen wat ze denkt. Ze is echter niet snel bang, behalve misschien soms van Eric, hehe. April is erg behulpzaam, en soms wat naïef, maar zeker niet dom.
(Vampier)Wat vindt jouw personage van het idee om nieuwe leden te rekruteren: Prima, mensen zijn toch niet echt bruikbaar voor een ander doel. Ofja, eten.
Bevriend/vijand met vampiers/mensen: Bevriend met vampieren, en verder niet echt met mensen. Ze haat ze niet, maar vind ze minder dan vampiers en ziet ze vooral als nuttig en eetbaar.
Extra: April is het hulpje van Eric, en meestal in zijn buurt te vinden. Stiekem voelt ze wel meer voor hem dan ze wil toegeven, maar omdat ze weet dat dit nooit wederzijds zal of kan zijn houdt ze de relatie zakelijk en vriendschappelijk.

Ariana

Ariana wou weg lopen als ze zeker wist dat Vassili binnen kon. Al merkte ze dat toen de deur open ging die ryan steeds minder mocht. Maar misschien kwam dat alleen op deze dagen bedacht ze. Rustig luisterde ze mee naar het verhaal. Ze begon meteen te blozen toen ryan zei over in zijn bled slapen. Daarom keek ze maar snel weg zodat de jongens het niet zagen. Het was niet dat ze bang was. Ze kon makkelijk hun allebei aan. Maar ze hield er gewoon niet van. Toen ze plotseling naar binnen werd getrokken moest ze echt moeite doen om niet zijn arm er af te scheuren. Daarom was ze ook eigenlijk wel blij dat hij naar boven ging. Al kon ze te goed horen wat daar gebeurd ze hoefde zich tenminste niet zorgen over hem te maken.
Rustig keek ze rond in het huis ook al was het donker. Het was typisch een voor jongens want alles slingerde rond. Ze vond het eigenlijk wel grappig waardoor ze kort grinnikte. ´Eh nee dank je ik hoef niets´ zei Ariana maar snel toen Vassili dat vroeg. Het was raar als je bedacht dat het enigste wat ze wilde dan was zijn bloed en dat was wat onbeleefd om te zeggen. Uiteindelijk ging het licht aan waardoor je alles nog beter kon zien. Al maakte het weinig verschil uit voor een vampier. Grinnikend ging ze zitten op de plek die Vassili vrij maakte. ´Dit valt vast nog wel mee. Er zijn ergere gevallen´ zei ze.

---

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Vassili - Mens.

Ze wijst het voorstel om wat te drinken af. Innerlijk slaak ik een zucht. Ik zou exact hetzelfde doen. Ze denkt vast dat ik haar probeer te drogeren. Gek is dat met zo'n idioot als Ryan. Deze is trouwens weer onverstoorbaar bezig met hetgeen dat hij moest afbreken om de deur open te doen. Dit ga je niet menen. Werkelijk ongelofelijk wat alcohol met een mens kan doen. Nu moet je mij niet rekenen, drie wodkaatjes is niks.
'Kan ik je misschien wat te eten aanbieden? Mijn tante heeft me een zak met Russische chocolaatjes meegegeven. Of wil je het liefst meteen door naar huis? Wat ik ook.. best.. begrijp. Gezien de.. omstandigheden,' zeg ik met een rooie kop van hier tot ginder bij het aanhoren van de geluiden. Jasper heeft mazzel dat hij weg is, hij had zonder aarzelen de bezem tegen het plafond gebonkt en keihard geschreeuwd dat ze rustiger aan moeten doen. Of ik er de ballen voor heb? Nee. Ryan zou me vermoorden. Niet dat het er echt toe zal doen, want echt een uitblinker is hij niet in sport.

---

No growth of the heart is ever a waste

Ariana mc glover

Rustig kijkt Ariana verder de kamer rond. Ze probeerde te schatte hoe groot het zou zijn. Waarschijnlijk zou ze de komende maanden ook zo klein huis hebben. Al vond ze dit eigenlijk veel fijner dan in de natuur slapen. Of ergens inbreken. Dat was niet in haar nature om te doen. Al vond ze doden minder erg.
Al snel werd ze onderbroken van haar gedachtes door Vassili. Ariana beet zachtjes op haar lip bij de vraag. Ze vond het wel erg onbeleefd als ze weer nee zou zeggen. Maar ze kon niet anders. Ze was niet van plan om mensen eten weer te eten. Dat smaakte nu echt niet meer. ´Eh nee dank je ik hoef niets. Maar ik vind niet zo erg om te blijven. Anders zou ik toch ergens alleen zijn en het valt best ehhh ik kan er wel tegen´ zei ze met een scheve glimlach. Ze wou zeggen dat het mee viel maar dat klopte niet echt. Voor haar was het nog tien keer erger dan Vassili en die schaamde zich al haast dood zag ze. Zijn hoofd was helemaal rood geworden. Expres keek ze niet naar zijn nek. Een trucje die ze al jaren gebruikt. ´Maar waarom ben je eigenlijk hierheen gekomen uit Rusland´ vroeg Ariana geintresseerd. Ze wou alleen een gesprek starten dan dacht je meteen ook minder aan wat boven hun gebeurde.

---

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Oliver Poxerd.

Zijn bruine ogen gleden over de kastjes heen die tegen de muur aan stonden. Hij bewaarde er dingen van zijn muziek in. Het waren goedkope IKEA kastjes maar voor hem bijna net zo heilig als zijn gitaar. Oliver vond het nog altijd jammer dat hij het geld en de ruimte niet had om een grote zwarte vleugel in zijn huis neer te zetten. Daarom was hij vaak in het theater op de campus te vinden waar onder andere stukken werden opgevoerd van drama studenten. Als er geen stuk werd gespeeld stond er namelijk midden op het podium een zwarte vleugel, waar hij maar wat graag zijn vingers op neer legde. Oliver keek in de richting van Daniel, die duidelijk niet naar hem keek. “Natuurlijk mag je hier een tijdje wonen. Je kent de regels.” Er waren eigenlijk maar 2 echte regels die Oliver zijn vriend voor hield zodra Daniel zich begaf in het huis van hem. 1. Hij moest met zijn tengels van alles wat zijn muziek in hield af blijven. Dat was eigen de belangrijkste regel, wat als er iets met zijn muziek gebeurde brak er iets in Oliver, het was naast Daniel zijn enige hou vast in dit leven. 2. Hij moest een poging doen om de boel netjes te houden. Oliver was zelf ook niet de georganiseerdste maar Daniel was nog een slag erger. In zijn huis was alles altijd terug te vinden, op de plekken waar Daniel had geslapen nooit. Als je daar naar iets opzoek ging vond je de meeste gore dingen die je vooral niet wou vinden. Hij haalde onverschillig zijn schouders op toen Daniel vroeg of hij zin had in een uitstapje. “Wat ik ook kies, je neemt me toch wel mee.” Plaagde Oliver zijn vriend een beetje. Het was misschien ook maar beter ook anders zou Oliver minder vaak buiten komen dan dat hij nu deed. De woorden waren niet nieuw voor hem maar toch hadden ze een onaangenaam effect op hem. Hij leefde niet voor niets op zakken bloed in plaats van vers bloed. Toch was het geen slecht idee. Van vers bloed werd hij altijd een stuk frisser, hetzelfde effect als een douch nemen. Hij had nog net genoeg tijd om zijn gitaar veilig neer te leggen op de bank voordat Daniel hem al mee sleurde naar de gang. Uit het washok haalde hij nog een stel schone sokken die hij aantrok voordat hij zijn voeten in de vans schoenen liet glijden. Het jack dat hij had gevangen van Daniel trok hij aan. Van het bijzettafeltje in de hal greep hij zijn sleutels nog voordat hij de deur achter zich dicht trok. Samen met Daniel liep hij richting het centrum van de campus toe. “Heb je je oog al ergens op laten vallen?” Vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij even een korte blik op de jongen wierp. Het voelde fijn om zo samen met Daniel hier rond te lopen, een bepaalde stress viel dan van hem af.

---

Stand up when it's all crashing down.

Feestje bij Adelaine, feel free to come


Sky Leah Morgan ~ Mens.
God zijn dank stemde ze toe en ze nodigde me zelfs uit voor een feest bij haar, ach, waarom ook niet. "Tuurlijk, ik ben altijd in voor een feestje," antwoordde ik daarom met klein grijnsje en begon met haar richting haar woning te lopen. De wind streelde mijn blote schouders en deed me toch kort huiveren. "Wie komen er nog meer?" vroeg ik vervolgens om het gesprek op gang te brengen. Waarschijnlijk kwam iedereen die er van gehoord had, zo ging het vaak hier. Je vertelde het aan een aantal personen die het dan direct door vertelde en iedereen die zin had die kwam gewoon. Toen we bij haar binnen stondne keek ik even rond, alles stond al klaar, van hapjes tot drankjes en er was genoeg ruimte. Normaal hielden we de feesten buiten, maar zo af en toe was het ook gezellig om er één binnen te houden. Ik vroeg wanneer ze iedereen verwachtte en Adelaine antwoordde dat de rest zo wel zou komen. Ze had nog gelijk ook, na ongeveer een kwartiertje belde de eerste personen aan en al gauw werd het drukker. Terwijl de muziek door de woning galmde vermaakten mensen zich door wat te kletsen, wat lekkers te pakken, te dansen. Druppelsgewijs bleven er mensen binnen stromen en al gauw stond ik met drinken in mijn hand te kletsen met wat andere bewoners, ik kende ze van gezicht, maar echt gesproken had ik ze nog nooit. Van dit soort feestjes maakte ik altijd maar al te graag gebruik om nieuwe mensen te leren kennen, ik mocht dan arrogant overkomen, soms was wat gezelschap niet mis. Na een tijdje begon ik het warm te krijgen en zocht ik mijn weg tussen de mensenmassa door naar het balkon. Ik duwde de deuren open en de wind begon meteen met mijn haren te spelen toen ik naar buiten stapte voor wat frisse lucht. De deur sloot ik achter me en ik liep naar de rand van het balkon toe. Ik leunde met mijn armen op de balkonrand en tuurde de verte in. Het was een heldere nacht, geen wolkje te zien en de sterren konden vrij uit schitteren. Nu ik zo buiten stond leek de stilte ineens verpletterend, omdat de geluiden van binnenaf gedempt werden door de gesloten deuren en er in de omgeving verder niks te horen was, op het aantal dierengeluiden na dan.

> heb even klein dingetje voor Adelaine beslist enzo, hopelijk vind je het niet erg

[ bericht aangepast op 21 sep 2011 - 17:38 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Daniel Possedon

"Tuurlijk neem ik je mee, mijn beste vriend." greens hij. Zijn arm sloeg hij rond de jongen zijn schouders, terwijl zijn vingers door zijn pikzwarte haren woelde. Er werd vaker speels gevochten. Net alsof ze twee kleuters waren. Nou dat waren ze misschien ook op sommige momenten. Vele mensen zagen Daniel als een harde kerel en dat was hij ook, maar bij Oliver werd hij een ander persoon. Meer respectvoller en losser. Het was een raar gevoel. Een enorme klik die gemaakt werd in zijn lichaam. Hij had geen gevoelens, maar toch op een zekere manier, voelde hij een sterke band met Oliver. "Ik heb gehoord van een feestje bij Adeliane. We kunnen daarheen als je wilt?" Hij keek hem aan voor een moment en moest glimlachen. Je zag dat hij amper naar buiten kwam. Hij zag er mottig uit.
De muziek hoorde je al vanaf het begin van de straat weergalmen. Hij had er best zin in. Nieuwe mensen leren kennen, om ze daarna misschien leeg te drinken. Ja, die kans zat er best in. "Ik heb een leuke meid leren kennen vandaag. Een pittig ding, maar ze is een utidaging voor me." Bij die woorden dacht hij terug aan haar boze uitdrukking toen hij de eenden had weggejaagd of toen ze hem had verteld, dat hij even lastig was als Adeliane. Hij wist beter. Waarom zou ze hem morgen willen zien, als ze hem niet mocht? Ze mocht hem, op de een of andere manier. Daar was hij zeker van.
Hij keek op toen hij haar zoete geur rook, haar bloed. Het rook hemels. Zijn blik wierp hij op naar boven, naar het balkon. En daar stond ze, met haar armen over de leuning en haar haren die wapperden in de lichte bries. Hij moest toegeven dat ze uitzonderlijk knap was voor een mens, maar om haar geven zou hij nooit kunnen. Ze was immers zijn volgend slachtoffer. Hij liep samen met Oliver naar binnen. De sfeer zat er duidelijk in. De meiden die de jongens probeerden op te winden met hun zwoele bewegingen en de drank die in de monden vloeiden als water. Dit was een echt mensenfeest, dacht hij in zichzelf.
"Je red het toch even alleen, toch?" Zonder op zijn reactie te wachten, liep hij de trappen op naar boven toe. Hij opende de deur van het balkon en liep geluidloos op haar af. Zijn hand legde hij op haar schouder. "Dag Sky." sprak hij met een spottende toon. Hij wist dat ze zich ergerde aan die naam. Toen ze zich omdraaide, keek hij in haar felle ogen. “Hoef je niet te dansen?” vroeg hij vrijwel meteen.

[ bericht aangepast op 21 sep 2011 - 18:02 ]

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Sky Leah Morgan ~ Mens.
"Dag Sky." Twee simpele woorden en een hand op mijn schouder die me toch even op deden schrikken. Ik was in gedachten verzonken geraakt en had niet gemerkt dat er iemand naar buiten gekomen was. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van Daniël. "Kon je niet wachten om me te zien?" vroeg ik plagerig met een zelfvoldane grijns, het feit dat hij me Sky noemde voor één keer negerend. Ik had het idee dat hij me hoe dan ook Sky zou noemen, dat kon ik horen aan de spottende toon waarop hij het zei. Bijna meteen daarna vroeg hij of ik niet hoefde te dansen en ik haalde mijn schouders op. "Misschien als er een leuke jongen was die ook daadwerkelijk kon dansen, maar die zijn er helaas niet." Ik keek hem uitdagend aan en leunde nu met mijn rug lichtjes tegen de balkonrand. "Wat kom jij hier trouwens zo alleen doen? Kom je Adelaine overhalen dat je niet gevaarlijk bent? Ze is in een goede bui, als je mazzel hebt kan je misschien voorkomen dat ze je dag en nacht gaat begluren," zei ik en grijnsde opnieuw kort. Er was nu toch een flinke wind op gaan steken die nu dwars door mijn niet al te dikke off-shoulder top leek te blazen en ik voelde een rilling over mijn rug lopen. Mijn skinny jeans leek ook niet al te veel warmte te geven en ondanks dat ik wist dat het binnen bloedheet was verlangde ik daar nu toch weer naar. "Als je het niet erg vind, ik ga weer terug naar binnen voordat ik nog doodvries." Voordat ik langs hem heen naar binnen liep keek ik hem nog kort aan, zou hij me volgen? Hmm, hij was me in ieder geval het balkon op gevolgd. En zou hij hier met zijn vriend zijn? Want ik was nu toch wel benieuwd wie het was, voor hetzelfde geld had hij helemaal niet naar zijn vriend gemoeten en was het een smoes geweest. Ach, wat maakte dat ook uit. Even overwoog ik om Adelaine te vertellen dat Daniël er was, maar ik zag daar toch gauw vanaf. Ik liep ik richting de dranktafel en pakte daar een blikje bier vanaf. Het water liep me al in de mond toen ik het lipje lostrok en gauw nam ik een grote slok.

[ bericht aangepast op 21 sep 2011 - 18:27 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Daniel Possedon

Hij rolde met zijn ogen toen ze vroeg of hij niet kon wachten om haar te zien. Van wachten kreeg je enkel meer dorst. Er moest actie komen, ook al was dit niet het goede moment. Ze zou gillen als hij haar beet en dan was iedereen in de kortste keer op het balkon. “Ik kom niet voor Adelaine, maar voor het feestje die ze geeft.” wist hij haar nog te vertellen voordat ze naar binnen liep. Hij keek haar na en wendde zijn blik toen naar de donkere hemel. De sterren kwamen langzaam tevoorschijn. Het zou beslist een mooie nacht worden, met volle maan.
Hij liep de krakende trappen af naar beneden en gluurde in het rond. Van een langwerpige tafel, gritste hij een fles wodka. Hij dronk er een aantal slokken van en liep met de fles in zijn hand door de kamers, op zoek naar zijn lieftallige vriend. Hij zag hem dansen met een meisje en moest grijnzen. Hij was populairder bij de meiden, wat ook niet anders kon. Oliver was een stuk jonger en knapper dan Daniel. Hij trok het meisje van hem af en drukte de fles wodka in zijn handen. “Laten we even een frisse neus buiten nemen.” Met zijn hand drukte hij in zijn rug, naar het terras van Adeliane. Hij zakte neer op een stoel en keek hem aan. Hier was het een stuk rustiger dan binnen. “Hoe kan je toch met hun leven.” zei hij op een zachte toon, hoofdschuddend. “Ik zou hier op de campus niet kunnen leven.” Hij keek in het rond en richtte zijn blik terug op Oliver. Hij wou zeker weten dat ze hier alleen waren. “Binnen de kortste keren zou de campus door me zijn vermoord. “ vervolgde hij zijn zin, dit keer op een fluisterende toon. “Ik heb respect voor je, echt.” Hij knikte tevreden. “maar word ook niet te soft, hé?” greens hij zijn mondhoeken omhoog. Zijn vingers knepen bemoedigend in zijn schouders.

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

@Endure
Dat vind ik helemaal niet erg hoor


Adelaine Valetine Favré
Een feestje geven was altijd wel leuk, maar het is nog leuker dat Leah erbij is ze is best aardig als je aardig tegen haar doet. Ik besef me dat ik nog steeds mijn 'I Love Londen'-sweather, zwarte short en zwarte All-Stars aan heb en eigenlijk wil ik wel een andere top aantrekken de rest hou ik gewoon aan. Ik open de kastdeur van mijn houten klerenkast en haal er dan mijn 'What The Hell'-top uit en doe de deur weer dicht. Ik kleed me om en besluit om mijn nerd-bril op te doen als ik hem zie liggen op mijn bureau. Ik pak hem en zet hem op, perfect nu is mijn outfit compleet. Ik haal een hand door mijn blonde haren en ren mijn kamer uit, op weg naar de 'woonkamer'. Om de een of andere reden zet ik snel een ander liedje op. Ik loop gerust naar de keuken en zie dan op de tafel Coca Cola liggen. Ik drink geen alcohol en dat wil ik ook zo houden, dus Cola is voor mij goed genoeg. Ik neem een blikje Cola en drink het snel op. Ik begin te dansen op het ritme en stop met dansen als ik mijn blikje moet weggooien. Ik loop naar het terrasje en vraag me af waarom mensen het hier koud vinden. Oké ik mag misschien warmbloedig zijn, maar toch het is warm. Ik adem even diep in en vraag me af wie die jongen is die met Daniel mee kwam, in iedergeval hij is best knap maar of hij ook lief is wil ik wel te weten komen

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Oliver Poxerd.

Hij liet zijn vriend begaan, ze zouden een andere keer wel speels vechten. Daar hadden ze allebei altijd schik in. Nog voordat hij goed en wel een antwoord had kunnen vormen liepen ze al in de richting van het huis van Adeline. “Natuurlijk. Kan ik gelijk weer aan je wennen, met je vuile manieren.” Plaagde hij de jongen. Zijn ogen schoten naar de jongen naast hem. “Je zult me echt dat huis uit moeten werken, anders gaan ze straks nog wat vermoeden.” Sprak hij tegen zijn vriend, eigenlijk voor de grap maar toch zat er een zekere toon van ernst in. Het laatste wat ze konden hebben was wel dat ze er op de campus achter kwamen dat hij een vampier was. Net nu hij het zo naar zijn zin had. “Ze moet ook wel een uitdaging zijn, anders leef je nog liever op wat er bij in de kast hangt. “ Het werd maar weer eens duidelijk dat hij de jongen door en door kende. “Is zij dat?” Vroeg hij toen hij dezelfde geur leek te ruiken als Daniel. Een echt antwoord op de vraag verwachtte hij niet, dat was haar nu eenmaal. Hij volgde de blik van Daniel en kwam daarbij uit op het ranke lichaam van een meisje dat op het balkon leunde. Hij kon niet anders dan toegeven dat ze knap was. Bovendien leek ze – voor hoever hij kon inschatten – een goede uitdaging voor Daniel. Binnen kwam een vlaag warme lucht hun tegemoet, zijn jack kon hij vrijwel direct al wel uit doen. Hij hing hem dan ook aan de kapstok. Daniel was al weg voordat hij überhaupt boe of bah had kunnen zeggen. Dat gaf niet, al vrij snel bevond hij zich op de geïmproviseerde dansvloer met een meisje. Samen met haar danste hij op het ritme van de muziek. Tot het moment dat Daniel weer bij hem stond. Met enige tegenzin pakte hij de fles aan. “Hoe kan ik hier nou mee dansen?” Vroeg hij op gespeelde droevige toon aan Daniel. De fles stond nog maar net aan zijn lippen of hij werd al naar buiten gewerkt. De stoel die naast Daniel stond mocht nu het gewicht van zijn lichaam gaan dragen. De koele lucht gleed als een deken over zijn lichaam heen terwijl hij luisterde naar de woorden van Daniel. Zo nu en dan nam hij een slok van de fles wodka. Zijn blik ging terug naar zijn vriend. “Het is een kunst, leven met ze.” Was zijn zachte reactie. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen Daniel zei dat hij ook niet te soft moest worden. “Vorige week ben ik dat nog tegen gegaan.” Hij kon het niet laten om te lachen toen hij terug dacht aan hoe hij het meisje had achter gelaten in het schoonmaakhok. Ze had gehoopt op een romantische ontmoeting die toch heel anders was afgelopen.

---

Stand up when it's all crashing down.

Vassili - Mens.

Ook het aanbod om wat te eten slaat ze af. Ik glimlach even en loop naar de radio, die ik aanzet. Bewust, zodat de geluiden van boven niet zo opvallen. De goeie ouwe rockzender. Wat er ook van Ryan en Jasper te zeggen valt, ze hebben smaak. En goeie smaak.
'Goed, als je het zeker weet,' zeg ik glimlachend en neem plaats in een fatboy, die als stoel fungeert. 'Waarom ben je eigenlijk hierheen gekomen vanuit Rusland?' hoor ik haar ineens vragen. Ik glimlach als ik me ons huis in Moskou weer voor de geest haal.
'Ik eh.. wilde graag wat meer van de wereld zien en een Europese studie volgen was dus ideaal. Ik heb bewust voor Nederland gekozen zodat het makkelijk zal zijn om eens een tripje door Duitsland te maken. Mijn opa heeft me..' Ik aarzel even. Straks gaat ze me een vuile racist vinden. Maar afijn, het is toch niet míjn schuld dat ik niet naar Duitsland mag? Het is bijna te belachelijk voor woorden. Een twintigjarige student die daadwerkelijk nog naar de verboden van zijn opa luistert. Maar ik voel er weinig voor om de verantwoordelijke van een vete te zijn. 'Mijn opa heeft me verboden om naar Duitsland te gaan. Hij heeft de hele.. oorlog meegemaakt en daarom heeft hij geen goed woord over voor Duitsland. Maar ik zit er dicht bij genoeg. Als ik genoeg geld heb ga ik ook naar België. Ze zeggen dat de chocola daar heerlijk is.' Ik stop met praten en besef me dat ik een heel verhaal heb opgehangen tegen een wildvreemd meisje dat ik nagenoeg ken.
Op dat moment hoor ik iemand de deur openen.
'Vassili? Dude, je ziet er niet uit man. Heb je weer lopen zuipen?' Het is Jasper, een vrij lange, dunne jongen met krullend lang blond haar dat hij altijd in een staart draagt. Zelfs als hij slaapt. 'En wie is dat? Hallo, ik ben Jasper,' zwaait hij, waarna hij de kamer binnenwandelt.
'Ik stoor jullie toch niet he?' Ook hij laat zich op de fatboy neerploffen. Zonder op antwoord te wachten ratelt hij verder. 'Zeg Vassili, ze geven een vette party bij Adelaine. Moet je eens heen gaan. Hoe laat is het?' Hij kijkt op zijn horloge. 'Ach, half één. Valt nog te doen, dude. Kun je je meisje ook meenemen.' 'Eh..' Van Aria kijk ik onwennig naar Jasper.
'Ze is mijn meisje niet. Ze wilde de weg weten.' Jasper geeft me een stoot. 'Versiertruc nummer één.' 'We zijn niet uitgenodigd.'
Jasper haalt de schouders op.
'Ik wel, en uitgenodigden mogen gasten meenemen. Dus weet je wat? Ik neem jullie mee naar het feest. Kom op. De muziek klinkt een stuk smakelijker dan dat gevrij daarboven, take it from me.' Ik werp een blik op Aria. 'Eh.. zie je dat zitten? Een feest?'

---

No growth of the heart is ever a waste