• Onze missie was simpel, nieuwe leden rekruteren. Altijd waren wij de machtigste, onsterfelijke wezens geweest, de bloedzuigers, wezens van de nacht, moordenaars.. Maar ons ras begon langzamerhand uit te sterven en werd zwakker, iets wat niet mocht gebeuren! Toch kwam de afgrond steeds dichterbij. Er waren enkele mensen die achter ons bestaan waren gekomen doordat een aantal slordig te werk waren te gaan, ze hadden ons onverwachts aangevallen en een groot deel was omgekomen. Ze hadden ze de zon ingejaagd! De bruten.. En ook de andere bendes vampieren lieten ons niet met rust, continue vonden er nieuwe slagvelden plaats, terwijl we nu juist elkaar moesten steunen. We waren broeders, maar daar waren we allen te trots voor, vandaar dat we nu zelf stappen ondernamen.

    De leider was duidelijk geweest, we moesten ons mengen onder de studenten, het jonge, sterke mensvolk. We zouden in dezelfde lelijke, hoe noemde ze dat ook al weer? Containerwoningen? In ieder geval, we zouden bij ze gaan wonen, ook een baantje zoeken, doen alsof we een van hun waren en hun vertrouwen winnen.. En als het dan zo ver was, zouden we hun één van ons maken en zo ons ras nieuw, sterk vlees bieden. Een nieuwe generatie, jonge vampieren. We zouden ze trainen tot ze sterk genoeg waren om te vechten en te overleven, maar daarvoor moeten we ons eerst tussen hun mengen. Een zware opgave voor hongerige wezens van de nacht die continue verlangen naar heerlijk, zoet bloed.
    Het is oorlog.


    Met dank aan Simone voor de titel, inleiding, de cover en zo'n beetje het hele verhaal. Ik heb eigenlijk de eer om het topic aan te maken. :'D

    DE REGELS:
    - Je kunt altijd meedoen, vraag voor een korte inleiding als je het niet meer begrijpt. Een samenvatting kan sowieso altijd "aangevraagd" worden, mocht je de draad kwijt zijn.
    - Geen perfecte personages.
    - Meerdere personages mogen, maar niet meer dan vier, het moet natuurlijk wel duidelijk blijven.
    - Geen andere personages doden/verkrachten/datsoortdingen zonder zijn/haar toestemming.
    - Niet voor andere personages reageren, kleine beslissingen mogen maar geen gesprekken voeren voor een andere personage.
    - Niet zomaar stoppen, we begrijpen het als je geen tijd en/of zin meer hebt, maar wees dan even zo beleefd om dit te melden en dan schrijven we een mooi einde voor je personage
    (dit kan zowel tijdelijk als definitief).


    INVULLEN:
    Naam:
    Leeftijd:
    Mens/Vampier:
    Uiterlijk:
    Karakter:
    (Vampier)Wat vindt jouw personage van het idee om nieuwe leden te rekruteren:
    Bevriend/vijand met vampiers/mensen:
    Extra:


    Lisa Sky Morgan, 18. June van Dalfsen, 19.


    Have fun. (:


    [ topic verplaatst door een moderator ]

    [ bericht aangepast op 21 sep 2011 - 19:09 ]


    everything, in time

    Endure schreef:
    (...)

    Vasalli is aan eht rpaten met Ariane (toch?) En Leah heeft Daniël ontmoet en Adelaine stalkt hun nogal :'D Lisa staat buiten de campus/gebouwen/huizen dingen. En de rest loopt gewqoon ergens doelloos rond, vrij om op te reageren.



    Moest echt lachen toen ik dit las. (Zonder reden, ik lach vaak zonder reden).
    Jup ik laat Adelaine Leah en Daniel stalken:Y)(duivel)
    Maar het is toch Ariana?(Dat dacht ik)


    You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

    Sky Leah Morgan ~ Mens.
    Het stopte met regenen en ik bevrijdde mijn nog vochtige haren van de capuchon en haalde een keer mijn hand er door heen.
    “Ik vraag ook niet of je me aardig vind, Sky. Ik wil enkel dat je me brengt naar die campus,” zei hij me. Oh, hij was goed. "Je begint me nu al te irriteren, als je zo doorgaat breng ik je geen eens meer naar de campus en mag je het zelf uit zoeken, dus wees een beetje lief en noem me gewoon Leah. Ja?" vroeg ik lief en glimlachte zoetjes, om iemand te irriteren hoefde je niet altijd boos en chagerijnig te doen. "En ja er is wat." Hij stond wel erg dicht bij me, iets wat hij door leek te hebben want hij stapte weer opzij. "Adelaine, ik weet dat je er bent," zei ik bijna eng kalm. Mijn vermoeden was zo sterk dat ze ons weer gevolgd was. Wat wou ze in godsnaam van Daniël? Ik keek even rond, hoorde een vreemd geluid en liep op een boom af. Mis, maar ik zag haar wel bij de boom ernaast. Ik leunde tegen de boom aan met mijn armen over elkaar. "Ik mocht je al niet, maar nu nog minder. Wat is de reden dat je ons stalkt? Zie je Daniël soms wel zitten? Je bent vervelend Adelaine, als je gezelschap zoekt, ga dan de stad in. Ik ben niet geïnteresseerd in je, noch in je vampierverhalen en volgens mij geld dat ook voor Daniël." Ik keek even vragend Daniëls kant op maar richtte me toen weer op Adelaine. "Wat moet ik in godsnaam doen om je weg te krijgen? Je werkt me namelijk op de zenuwen, je blijft maar rond ons vliegen als een vlieg rond een stuk vuil, laat ons gewoon met rust." Dat klonk alsof we romantische plannen hadden en tijd samen wilde doorbrengen, way to go Leah. Maar ze werkte me zo op de zenuwen!


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Adelaine Valetine Favré
    "Leah ga aan de kant, ik moet onmiddelijk met Daniel praten want zijn echte indentiteit is misschien in gevaar dus ga verdomme even aande kant, want ik heb al pijn." Sis ik
    "Je moet lief zijn." Antwoord ik op haar vraag
    Ik trok haar aan haar arm mee, heel ver weg zo ver dat Daniel het niet kan horen met zijn vampiergehoor.
    "Luister,Leah je leven is in gevaar." Zeg ik
    "Ik stalk jullie niet, ik probeer je te helpen. Godver ik heb een hekel aan Daniel." Zeg ik snel erachter aan
    Leah mag misschien gemeen zijn, maar ik wil niet dat ze zo aan haar einde zou komen.


    You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

    Ik weet nog niet of mijn eerste vampier/mens ontmoetnig met een mens of vampier is, dus iemand, gooi mij er in.

    PS: Ik ga nergens naar toe zonder mijn trouwe vriend, de wolf Anesgron.
    Ik ben niet voor niets opgegroeid bij wolven. :D

    Kaneverone, wie is jouw personage dan? ^o)

    Sky Leah Morgan ~ Mens.
    "Ik ga niet lief doen tegen je, dat verdien je niet. Je volgt ons en luistert ons af! Ik heb geen enkele reden om lie-" Ik stopte midden in mijn zin toen ze me een einde van Daniël trok. "Luister, Leah, je leven is in gevaar," begon ze. Nogal vreemd keek ik haar aan, toen ging ze verder met haar uitleg. "Begin je weer?' zuchtte ik en rolde met mijn ogen. "Luister," begon ik, ik merkte dat ik mijn stem meer verhief, "het maakt me niet wie of wat hij is! Of ik vermoord zal worden of niet. Ik ben niet bang van de dood en ben niet van plan niet te gaan genieten, enkel omdat ik elke keer mensen wantrouw, bang ben dat ze vampieren zijn! Ik ben niet zoals jij, laat me gewoon met rust, je mag me geen eens! Dus waar maak je je druk om?" Ik wierp haar een hatelijke blik doe en haalde arrogant mijn neus op. "Ik wil je verdomme niet meer zien en laat het me niet merken dat je ons nog eens volgt of afluisterd!" voegde ik er nog dreigend aan toe en liep terug naar Daniël. "We gaan," zei ik chagerijnig terwijl ik hem al voorbij liep, als hij nog naar de campus wou kon hij me maar beter volgen. Ik zweeg verder, niet van plan nog woorden vuil te maken aan Adelaine. Wat had dat kind toch? Kalm Leah, sprak ik mezelf streng toe in gedachte. Het hielp enigzins en al gauw had ik mijn kalmte weer herwonnen, al nam dat niet weg dat ik nog chagerijnig was.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Kanevorone, pagina 2.

    PS: Zijn er bossen in de buurt?
    Als dat zo is woon ik daar in.

    [ bericht aangepast op 20 sep 2011 - 18:55 ]

    Je weet dat je zelf niet de personage letterlijk bent.
    En staf? Het speelt zich af in de 21e eeuw he..
    Dus volgens mij ook niet opgevoed door wolven..

    Je moet maar even navraag doen bij Marleen.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.



    Daniel Possedon

    Hij zuchte even diep door zijn mond en gleed met zijn hand door zijn haren. Hij kreeg het op zijn zenuwen. De meiden die niets liever deden dan elkaar te beledigen met allerlei stomme zaken. “Dan vind ik de campus wel op mijn eentje.” wist hij nuchter uit te brengen. Hij wou geen drama, enkel haar bloed. Moest het serieus zo lang duren? Toen Leah haar vond, werd er wat tegen elkaar gezegd. Daniel deed de moeite niet om goed te luisteren, maar toen ze plots weg waren, liep hij op een snel tempo achter hun aan. Zijn prooi mocht niet tussen zijn vingers glippen. Hij trok de meiden uit elkaar en greep Adeliane hard vast. Zijn ogen vergroten, toen hij haar wou inspreken.
    “Ik wil dat je ons alleen laat Adeliane.” sprak hij rustig. “Je hebt geen zaken met wat we doen of waarover we praten, heb je dat goed begrepen?! Leah is niet in gevaar bij me. Hoe kun je dat nu gaan denken? Ik wil enkel naar de campus. Je waanzin slaat door over die vampieren. Ik ben geen vampier!” verhief hij zijn stem kwaad. “Je werkt op onze zenuwen!” Hij smeet haar in de struiken en keek Leah aan. “Ik weet niet wat jij ervan denkt, maar ik wil het liefst van al nu naar de campus.” Hij sloot zijn ogen voor een moment om zijn woede te kunnen onderdrukken. “Alsjeblieft Leah, breng me nu naar de campus.” sprak hij rustiger. Zijn ogen keken in de hare. “Dat is het enigste wat ik je vraag. Ik ben geen vampier of een ander monster die je wilt opeten of bijten.” sprak hij gevoelig. Nou speelde hij. Tuurlijk was hij gevaarlijk en zou hij haar leegdrinken. Adeliane kon hem niet doorhebben. Hij had nog geen enkel verkeerd woord gelost of iets verkeerd gedaan. Ze kon niet weten wat hij wist. Het was niet aan hem te zien.
    Toen Leah hem met zich meetrok, liep hij gewillig mee. “Ze kan er echt niet over ophouden, is het niet?” Hij keek haar bij die woorden aan. Haar woorden sidderden hem na. Ze was niet bang voor de dood of voor in angst te leven. Het was raar om een meisje zoals haar te ontmoeten. Wie was er nu niet bang voor de dood? Hij fronste zijn wenkbrauwen voor een moment en zuchte toen hij de Campus zag. Eindelijk. Misschien zou zijn vriend hem kunnen helpen bij de opdracht om Leah in zijn macht te krijgen. Hij was echter een goede vriend en deed veel voor Daniel, maar ook omgekeerd. Eenmaal hij voor de deur stond, draaide hij zich om naar Leah. "Het spijt me van je tekening." Hij grinnikte even. "Als ik iets kan doen voor je, moet je het maar zeggen."

    [ bericht aangepast op 20 sep 2011 - 19:05 ]


    En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

    Mwah, volgens mij maakt dat niet zo veel uit ;] Ik schrijf ook vanuit ik-perspectief.


    No growth of the heart is ever a waste

    Geloof me, druïden bestaan nog.

    @Sam; Ik had het over de biografie :P Er staat: Ik draag een staf bij me.
    Het is soms nogal verwarrend als mensen doen alsof echt zíj zelf die persoon zijn Ö

    camping, haha. Sorry :'D Ik had al gereageerd Ö

    [ bericht aangepast op 20 sep 2011 - 19:00 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Volgens mij heb je nooit echte RPG's gedaan, daarbij hoor je je in te leven in je rol. Ik denk nu vooral aan Dungeons and Dragons.

    Adelaine Valetine Favré
    Ik loop, nou eerlijk gezegdt ren ik naar het campus en eenmaal bij mijn 'container' open ik de deur. Ik loop naar binnen en gooi de deur dicht.
    "Leah mag van mij leeggezogen worden door Daniel." Zeg ik
    Dat is goed,Adelaine je hebt gedaan wat je kon doen maar zij wil doodgaan blijkbaar. Ik moet met Daniel zien te praten, waar Leah niet bij is van mij mag ze doodvallen. Ik plof neer op mijn bed en zie mijn camera liggen. Ik neem hem in mijn handen en bekijk de foto's. Allemaal van mij en mijn vriendin Stevie Rae, maar er zitten ook foto's van de buitenwereld op. Leah moet eens wat meer haar hersenen gebruiken, want voor ze het weet is ze dood. Ik leg mijn camera weer neer en sta op van het bed. Ik loop naar mijn kledingkast en open de deur ervan. Ik pak er gewoon snel even mijn 'I Love Londen'-sweather eruit en pak mijn zwarte short. Ik kleedt me snel om en mijn haar is inmiddels al wat droger. Ik weet al teveel over vampieren en dat kan nooit iets goeds betekenen, maar dan vooral omdat hun leider gevaarlijk en genadeloos is. Het is simpel of ik ga dood of ik wordt vampier.
    "Makkelijker gezegd dan gedaan." Mompel ik
    Waarom zit ik in zo'n situatie, ik zal maar iemand moeten vinden waarmee ik goed overweg kan gaan die me gelooft. Adelaine+vriend die denkt dat ze niet gek is=Vampier. Ik lach even om mijn oh zo foute som, maar ik moet nu even serieus zijn. Ik moet nu met Daniel spreken, zodat hij weet wat ik weet over zijn wereld.


    You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

    Kanevorone schreef:
    Volgens mij heb je nooit echte RPG's gedaan, daarbij hoor je je in te leven in je rol. Ik denk nu vooral aan Dungeons and Dragons.


    Simone heeft er heel wat ervaring in hoor.:'D

    Hoe dan ook, ik had al gereageerd dat er in deze rpg geen wolven meedoen, sorry.D:


    everything, in time

    Al 4 jaar --'' Nouja, waarvan 2 jaar RS.. Dat faalde en ik weet dat ik nog niet goed ben, maar ik ken nou eenmaal niet zo veel woorden omdat ik nog niet zoals Sam enzo al ouder ben ;o En tuurlijk moet je je inleven, maar niet té.. Dat is nogal verwarrend.

    Sky Leah Morgan ~ Mens.
    "Dat ik haar woorden in de wind sla, betekend niet dat ik je wel vertrouw," maakte ik hem duidelijk. "Het is maar dat ik van haar gezeur af ben, begrepen?" Ik keek hem kort en strak aan en liep toen met hem richting de campus. Hij begon over Adelaine, dat ze er niet over op kan houden. "Ze is met je geobsedeerd, het zal me niks verrassen als ze je niet meer met rust laat. Veel sterkte maat." Ik grijnsde plagerig en keek weer voor me uit. Ik zweeg weer en beet zacht op de binnenkant van mijn wang, hij zei ook geen woord dus bleef het verder stil tussen ons. Eenmaal bij de campus wou ik vragen waar zijn vriend woonde, dan kon ik hem het huisje wijzen, maar hij leek het te weten, want hij bleef staan voor een deur. "Het spijt me van je tekening," zei hij grinnikend. "Als ik iets kan doen voor je, moet je het maar zeggen," voegde hij er nog aan toe. Ik dacht even na en keek hem toen recht in zijn ogen aan. "Morgen neem je me ergens mee naar toe en jij betaald, dan zal ik er nog eens over nadenken of ik je zal vergeven." Het klonk eerder als een bevel dan een vraag of uitdnodiging, ik nam hem nog één keer in me op. Vreemde Daniël met zijn ravenzwarte haren, haren zo zwart als de nachtlucht. Daniël die weigerde me Leah te noemen. Maar gevaarlijk? Dat had ik er nog niet vanaf gezien, al kon hij soms net zo kil en koud zijn en doen als ik. "Morgen, 11 uur, zelfde plek," voegde ik er nog aan toe en verdween, op weg naar mijn eigen kamer. Hij was me wel wat plezier schuldig, door hem zat Adelaine ons steeds achterna, deed ze moeilijk en had ze mijn humeur weten te verpesten. Toch hoopte ik stiekem dat hij er zou zijn, dat Adelaine hem verdacht maakte hem alleen maar interessanter.

    [ bericht aangepast op 20 sep 2011 - 19:20 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.