[RPG] BitterSweet - Speeltopics

[ bericht aangepast op 21 sep 2011 - 19:09 ]

everything, in time

Wieee, ik wil ook joinen, als dat nog kan ^^
Moet wel even nadenken over een goed persoontje

Oke .

Vassili - Mens.

Ik kom de campus binnen en parkeer de motor in de stalling. Het is rustig vandaag. De meeste studenten zullen nu wel uit zijn. Het is immers het eind van de week dat gevierd moet worden. Ik loop een stukje de straat in en graai in mijn broekzak op zoek naar een sleutel. Wel verdomd. Heb ik die nu binnen laten liggen? Ik slaak een zucht. Nu maar hopen dat Jasper er is. Ik bel aan, maar er klinkt geen gehoor. Nogmaals bel ik aan. Opnieuw geen gehoor. Klote. Wat nu? Ik werp een blik op het zwembad voor me, zucht nogmaals en neem plaats op één van de ligstoelen. Dit is een ideale nacht om te jagen. Ik voel het gewoon. Maar ben ik voorbereid op een confrontatie met wezens van de nacht? Ik denk dat ik zonder meer afgeslacht zal worden. Met een schuin oog kijk ik de straat in, langs de struiken. Geen vampier zou zich eraan wagen om een campus te gaan plunderen naar bloed. Dat zou veel te riskant zijn en hij zou geheid worden opgemerkt. Toch? Dat lijkt me het meest logisch. Ik gluur nog eenmaal de straat in voor ik de ogen sluit. Hé wacht! Ik schiet overeind. Zag ik daar nou net.. wat bewegen? Ik kom van de ligstoel af en sluip richting de straat. Vassili, je wordt gek. Ik besluit nog een paar stappen de straat in te lopen, tot ik een groepje studenten voorbij zie lopen. Ik slaak een zucht van opluchting. Ik heb het me dus verbeeld. En ineens schiet mijn blik naar achter, waar ik de ogen ontmoet van iemand die half achter een struik verscholen zit. Een jonge vrouw, merk ik nu. Mijn hand zit al in mijn broekzak, bij het mes. Ik weet dat ik hiervoor van school gestuurd kan worden als ik iemand bedreig, maar ik loop liever geen risico. Met de hand in mijn broekzak nader ik haar voorzichtig.
'Waarom bespioneer je me?' vraag ik argwanend en tot mijn ellende schemert mijn Russische accent ook weer door.

No growth of the heart is ever a waste

Natuuuuuuuuuuuuuurlijk mag jij dat!
De personages graag ouder dan 18,nof 18. Ik had één uitzondering gemaakt.

everything, in time

Naam: June van Dalfsen
Leeftijd: 19.
Mens
Uiterlijk:

The breaking of a wave cannot explain the whole sea ~ Vladimir Nabokov

Ariana Sphie Johanna mc glover

Uiteindelijk ging Ariana minder hard lopen toen ze hoorde dat het drukker was. Tot ze normaal liep en bij de rand van een campus kwam. Ze was een keer eerder geweest op een campus om haar broer te begroeten. Haar hersens kraakten bij de vage herinnering van haar vorige leven. Ze wou er ook niet meer aan denken. Het was voorbij en nu ging ze door met haar leven. Hier jagen was moeilijk maar hier een paar weken leven, zou fantastisch zijn dacht Ariana.
Ze wou net als gewoonlijk weer bij de mensen massa lopen toen ze de jongen weer zga. Hij liep op haar af en niet op een vriendelijke manier zacht gezegd. Verbaast keek ze op toen de man vroeg waarom ze hem bespioneerde? Ze verwachte niet dat hij haar bij de bar had gezein. Hij was toen in haast en mensen waren van nature minder oplettend. Ze keek hem rustig aan. De rust die ze met de jaren had gekregen. ´Sorry, als het verboden is rond te kijken naar een campus waar je misschien komt. En als je twijfelt om de weg te vragen´ zei ze bot terug. Iets in haar zei dat ze voorzichtig moest zijn maar dat betekende niet dat ze niet haar zelf kon zijn.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Adelaine Valetina Favré
Ik loop richting het campus en zie dan 2 studenten. Het meisje herkende ik vaag en mijn ogen glijden naar de telefoon in mijn hand. Zij, zij is dat meisje dat vampiermeisje.
"Wat doen jullie daar?" Vraag ik hardop

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Kan iemand mij eventjes vertellen wie wat hoe en waar? Ik was maar even bij mijn oma en heb eht idee dat ik tonnen heb gemist :"D

Let it come and let it be

ehm volgens mij is iedere mens bijna op de campus plus Ariana

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Vassili - Mens.

"Sorry, als het verboden is rond te kijken naar een campus waar je misschien komt. En als je twijfelt om de weg te vragen," hoor ik haar zeggen. Ik zwijg even. Ik zou toch zweren dat.. Ik laat het mes los en haal mijn hand weer uit mijn zak. 'Het spijt me. Ik verblijf hier op de campus. Waar wil je heen?' Ik vraag het zacht, me bewust van mijn fout. Een heel verhaal ophangen met dat ik haar verdacht heb een bloeddorstige vampier te zijn zou me geen goed doen. Ze zou me waarschijnlijk uitlachen. Veel studenten noemen het een mythe, anderen geloven me wel en leven hun leven in angst. Zo ook ik. Maar ik ben het zat om keer op keer toe te geven aan die angst. Vanaf het moment dat ik wist dat hier ook vampiers zijn - of in elk geval de geruchten - ben ik vastberaden meer te weten. Ik heb geen keus. Ze kunnen een gevaar voor de mensheid betekenen en ik zou niet weten wat te doen als ik het pad van een vampier zou kruisen. Volgens mij is er weinig nodig om me uit te schakelen, voor wezens met zulke kracht. Eigenlijk heb ik me al lang afgevraagd waar wij mensen wél in het voordeel zijn.
Ik merk dat het meisje me nog steeds aankijkt. Mijn overpeinzingen valt op, denk ik.
'Ik ben Vassili,' zeg ik dan met een kort glimlachje. 'Een internationale student uit Moskou.'

[ bericht aangepast op 19 sep 2011 - 21:18 ]

No growth of the heart is ever a waste

Ariana Sphie Johanna mc glover
Eigenlijk was Ariana blij toen de jongen de gespannen sfeer liet vallen door haar leugen. Ze wist niet wat hij dacht dat ze was. Maar gelukkig was het nu niet meer zo. Al dacht hij wel erg lang na ergens over. Daarom bleef ze in haar achter hoofd onthouden dat ze voorzichtig moest zijn. Uiteindelijk zette ze een kleine glimlach op zodat je net haar witte tanden een stukje zag. ´Hindert niets, nu kan ik tenminste de weg vragen´ zei ze rustig. Al was het eerst een leugen misschienb moest ze echt gaan rond kijken voor een woning hier. Al zou het niet al te lang kunnen maar wel voor een tijdje. In de rverte hoorde ze iemand naar hun schreeuwen. De jongen leek het niet te horen dus deed Ariana ook maar als of ze niet hoorde. Ze kon moeilijk inschatten of het luid genoeg was voor een mens dus nam ze het zekere voor het onzekere. ´Aria uit amerika´ stelde ze zich daarna voor. Haar echte naam vond ze veelste ouderwets dus stelde ze zich al meer dan 250 jaar zo voor. ´En weet je misschien waar de administratie is´vroeg ze zo beleefd ze kon.

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

en ik ben er weer :')

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

@Mendacium:
Je staat er bij, dus kun je meteen beginnen. -wbw

everything, in time

Vassili - Mens.

'Aangenaam,' zeg ik en schud haar de hand. Ze vraagt waar de administratie is. Ik glimlach even. 'Eh, die is..' In mijn hoofd maak ik een plan om haar de weg te wijzen, maar ik kom binnen no time vast te zitten. Eerste straat links, tweede rechts, dan na - verdomd, hoe heet zo'n cirkel? Ik krab even aan het hoofd.
'Ik eh, zal je de weg wijzen. Ik ben niet zo goed in richting aangeven. De taal.. nog steeds ben ik aan het leren.' Ik ga haar vooruit en loop de straat verder op. 'Vassili!' hoor ik iemand achter me dan roepen. Ik draai me om en tot mijn verbazing zie ik daar Ryan. Met zijn meisje.
'Gast, ik zat je al de hele tijd te roepen. Sodeju, bang dat de KGB je op komt zoeken? Waar was je?' 'Ik besloot naar huis te gaan. Dat meisje..' 'Hahaha.' Hij slaat een arm om me heen. Hij is duidelijk in een slechtere conditie dan eerst.
'Ik zeg je, gast. Ze zag je totaal zitten. Je had d'r mee naar huis kunnen nemen.' Nee bedankt. 'Maar jij hebt duidelijk je ogen op wat anders. Wie is dit?' Hij neemt Aria nauwkeurig in zich op.
'Een nieuwe student. Ze zoekt de weg naar de administratie.' 'In het midden van de nacht.' Beide kijken we Aria aan.
'Kennelijk,' mompel ik licht verbaasd.

No growth of the heart is ever a waste

Sky Leah Morgan ~ Mens.
Ik schudde licht mijn hoofd toen zijn vertrokken was en sloot de deur weer. Ze kon soms nogal een lastpak zijn, maar toch hield ik wel van der. Af en toe dan.. Ik wierp een blik naar buiten, het zag er niet naar uit dat het gauw droog zou worden, maar ik wilde toch verdergaan aan de opdrachten van school dus begon ik mijn tekenspullen in mijn tas te stoppen. Over mijn kleren trok ik nog een lekker warm vest aan, verborg mijn haren eronder en zette mijn capuchon op. Terwijl ik naar buiten ging en mijn deur afsloot vroeg ik me af waar ik heen zou gaan, ik moest een droge plek zien te vinden. Misschien onder een boom in het park? Daar waren naar mijn mening plekken genoeg die het waard waren om te tekenen. Ondanks het slechte weer had ik niet eens overwogen om met de auto te gaan, maar sinds mijn laatste bekeuring had ik besloten maar een tijdje mijn auto met rust te laten. Terwijl ik door de stromende regen liep haalde ik mijn MP3 tevoorschijn en deed mijn oortjes in, het overstemde dan niet alle herrie van het verkeer dat langs raasde, maar het bracht me enigzins wel tot rust. Na ongeveer een kwartiertje lopen kwam ik eindelijk op mijn bestemming aan, op mijn afgetrapte gympies banjerde ik door het natte gras en zocht een beschut plekje onder een grote boom aan de rand van de vijver. Ik leunde met mijn rug tegen de boomstam aan en trok mijn knieën ietsjes op, ik was blij dat ik hier wel droog zat want ik wilde niet dat de regen mijn tekeningen zouden verpesten. Op mijzelf na waren er vrijwel geen mensen te zien, niemand waagde zich graag buiten met dit hondenweer, maar de dieren leken zich er weinig van aan te trekken want langs de vijver waggelde er een moeder eend met haar jonkies achter zich aan. Gauw pakte ik mijn spullen en keek vertederd naar het waggelende stel en begon ze zorgvuldig na te tekenen terwijl de muziek in mijn oren dreunde en alle geluiden buitensloot.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Daniel Possedon

De wolken bewogen zich voor de maan, waardoor de heldere hemel, plots niet meer zo helder was. Uit de zware wolken kwamen een paar regendruppels gevallen. Eerst was het licht, maar naarmate Daniel verderstapte over het bospad, kwamen de spetters in grote hoeveelheden op de grond terecht. De bomen hielden het water niet tegen. Integendeel, ze lieten de druppels over hun bladeren naar beneden glijden. Met de minuut sneller. Net alsof het een straf van God was. Hij trok de kap van zijn sweater over zijn donkere haren en liep met stugge passen verder. Het water maakte van het loszittend aarde een boeltje. De modder spetste tegen zijn donkere jeans aan, wat hem enkel maar geïrriteerder maakte. Hij had geen slaapplek, dus zou hij vast ergens een meisje moeten versieren. Daarbij kreeg hij een enorme dorst. Het was z'n drie dagen geleden dat hij nog bloed had gedronken. Hoog tijd dat hij een nieuw slachtoffer zou maken. Hij keek op naar een bordje, die verlaten aan een paal ging. Het wees naar de campus verderop. Misschien zou hij daar zijn nieuw slachtoffer vinden.
De weg naar de campus was langer dan hij had gedacht. Hij ploeterde door de modder, die het hem enkel moeilijker maakte. Misschien was het toch niet z'n goed idee geweest om te voet te gaan. Hij had een auto kunnen stelen op de parking van de pub, zonder dat iemand het ooit gezien zou hebben, maar nu liep hij hier in het bos. Zeiknat van de regen en in een humeurige bui. Plotseling stopte Daniel. Hij rook iets herkenbaars. Bloed. Zijn blik ging langzaam in het rond, zoekend naar de persoon die in de omgeving was. Hij stond bij een vijver, die eerder groen was dan helder. Uitendelijk zag hij iemand zitten. Nogmaals snoof hij de geur van het bloed op. Het rook enorm heerlijk, zo natuurlijk en menselijk. Mhhh.., wat hield hij van die geur. Hij liep rond de vijver, in een langzaam tempo. Zijn prooi hield hij in het vizier, op een subtiele manier. Hij zou haar kunnen bijten in de slagader, zonder dat iemand haar kon horen. Een ideale aanval. Het water liep hem bijna in de mond. Hij voelde hoe het bloed in haar lichaam bewoog. Hoe toevallig was het dat een meisje zoals haar hier zat? Klaar om gebeten te worden door een vampier. Zo alleen in de natuur, op een regenachtige dag zoals vandaag. Daniel had zin in bloed, ohh zo'n zin. Hij wist niet hoelang hij het nog zou volhouden. Het wist enkel dat zij zijn nieuwe prooi zou worden. Voor een ogenblik kon hij aardig tegen haar doen, misschien vragen of hij bij haar zou kunnen overnachten, maar zij zou de nacht nooit halen..

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.