[RPG] BitterSweet - Speeltopics

Lisa Sky Morgan, 18. June van Dalfsen, 19.




[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 21 sep 2011 - 19:09 ]

---

everything, in time

Sky Leah Morgan ~ Mens.
Even legde ik mijn schetsblok naast me neer om mijn capuchon af te doen en mijn haren achteren uit mijn vest te halen waardoor ze op mijn rug vielen. Net toen ik verder wou tekenen leek de eendenfamilie van iets te schrikken en ze haasten zich druk kwaterend het veilige water weer in. Ik vloekte zacht en deed mijn oortjes uit, gauw keek ik rond om de oorzaak er van te vinden en al gauw zag ik waar ze om geschrokken waren. Een jongen met dezelfde donkere haren als ik stond in de regen. Boos stond ik op. "Je wordt bedankt zeg, nu heb je ze weggejaagd!" snauwde ik hem toe terwijl ik met mijn potlood naar de eendjes in het water gebaarde. Ik zuchtte vervolgens en keek naar de tekenening in mijn hand, het was nog een te vage schets om het af te kunnen maken. Geïrriteerd scheurde ik het vel papier van mijn tekenblok en wierp het propje op de grond. Ik haatte het als ik werd onderbroken als ik bezig was en ik was juist zo blij geweest met de eendenfamilie. Het was een perfect scenario om te tekenen, zulke vredige eendjes in de woeste regen. Ik begon mijn tekenspullen maar terug in mijn tas te stoppen, want verder viel er hier weinig te tekenen. Nadat ik mijn tas om mijn schouder had gehangen plaatste ik mijn handen in mijn zij en keek de jongen brutaal aan. "Waarom loop je me trouwens te besluipen?" vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Snel bekeek ik hem kort, hij was zeker niet lelijk, maar iets in me zei me hem niet te vertrouwen. Terwijl ik hem strak aan bleef kijken streek ik een lok haar voor mijn ogen weg. Misschien was hij wel een van de nieuwe bewoners. Ik hoopte dat ik er naast zat, iemand die zo stilletjes rondsloop met dit hondenweer kon niks goeds met zich meebrengen, of zat ik er vreselijk naast?

[ bericht aangepast op 20 sep 2011 - 15:38 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Adelaine Valetine Favré
Ik loop weg van Vasili en dat vampiermeisje dat zich Aria noemt. Ik kijk nog even om en zeg:"Adelaine Valetina Favré, maar ik dat ik jullie stoor dus ik zal weg aan." Een windvlaagstreelt mijn zachte huid en de wind brengt die lekkere geur mee. Ik herken de geur vaag en mijn ogen worden groot. Ik ren richting dat meertje waar de geur sterker is en verberg me achter een boom. Wacht! Ik mag dit helemaal niet zien, ik hoor hier niet te zijn. Ik wil weglopen als mijn lichaam niet meewerkt en stokstijf blijft staan. Dit kan nooit iets goeds betekenen, aangezien mijn lichaam nu blijft staan en ik me verberg. Ik weet, ik weet het het is onbeleefd om mensen afteluisteren, maar dit is misschien een 'speciale' uitzondering. Ik trek me zelf naar ze toe en neem rustig adem.
"Wat doen jullie hier, er zijn hier misschien wel vampiers?" Vraag ik alhoewel het meer een gewone zin lijkt
Ik wil wegrennen, maar iets zegt me dat ik hier moet blijven.

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Daniel Possedon

Hij had zijn handen in zijn jaszakken gestopt en keek haar quasi beledigd aan. “Het spijt me van je tekening.” wist hij aardig uit te brengen. Zijn ogen brachten geen enkele emotie met zich mee. Net alsof die stil stonden in de tijd. Hij knielde neer voor een stukje afgescheurd papier en keek er voor een moment naar. Er stonden enkele schetsende lijnen van de omtrek van de eenden, maar ook van de omgeving. “Ik wed dat je goed kan tekenen.” Dit keer kwam zijn stem er zelfverzekerd uit, maar nog steeds met die akelige beleefdheid. Wat haatte hij dit. Aardig doen tegen een klasse lager dan zichzelf, de mensheid. Geen enkel mens was zo sterk als een vampier. Sommige waren dom, anderen waren intelligent, maar de meerderheid was dom. Ja dat waren ze. Hij kon zo hun reacties pijlen, maar zij was iets anders. Hij hield van haar brutale mond. De ogen die bijna vuur schoten en hem ieder moment wouden doden. Simpelweg omdat hij een paar eendjes had weggejaagd. Als ze een vampier zou zijn, dan had ze zeker een kans. Maar dat was ze eenmaal niet. Een mens zou hij nooit als zijn vrouw nemen. Misschien kon hij nooit verliefd worden, zelfs niet op een vampier. Hij was echter enorm kieskeurig.
Hij moest kort nadenken om haar vraag. Misschien draaide haar humeur als hij een bepaalde reactie op haar uitoefende. Iets wat haar wel aanstond aan hem. Zijn doel was namelijk om een slaapplek te vinden, maar ook om haar bloed te proeven. Hij stond op, met het snippertje papier in zijn hand. “Ik was onderweg naar de campus. “ begon hij zijn verhaal. Natuurlijk merendeels verzonnen. “maar ik denk dat ik een verkeerde afslag heb genomen, want de campus heb ik nog niet gezien. “ Kort hief hij zijn schouders op. “Het was niet mijn bedoeling om je te besluipen. Ik vroeg me enkel af of je me misschien kon helpen naar de campus.” Hij liet zijn blik in het rond dwalen, maar niet veel later richtte hij zijn ogen terug op de hare. “Een vriend verwacht me elk moment. Hij zal vast bezorgd zijn als ik niet snel kom opdagen.” probeerde hij haar te overtuigen. In zijn hoofd had hij een plan. Een goed verzonnen plan. Intelligent zijn had zoal zijn voordelen. Toch bracht het meisje twijfelingen met zich mee. Haar blik was nog voor geen moment veranderd. Als ze zo bleef verder doen, zou hij zijn plannen moeten wijzigen. Dan zou dit haar laatste moment zijn. De dood zou haar tegemoed gaan.
Het contact met het meisje werd verbroken door een andere geur dat zijn neusgaten binnendrong. Een paar meter verderop stond er een nieuwe gedaante. Een grom onderdrukte hij nog net. Wat in godsnaam bezielde dat kind? Had ze geen manieren geleerd? Hij zou haar kunnen afschrikken, maar dan zou het ander meisje argwaan krijgen. "Slaat je fantasie niet een klein beetje op hol?" wist hij er brutaal uit te brengen. Zijn ogen keken haar achterdochtig aan. "En als er hier een vampier zou zijn, dan was je allang dood." bracht hij na een korte stilte uit. Dit keer op een akelige toon. Ze moest weg en nu meteen. Het werd hem te veel. Drie dagen geen bloed en twee meiden die vol van het bloed zaten. Dit was geen gemakkelijke situatie..

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Adelaine Valetina Favré
"Jeetje ik heb misschien blond haar, maar ik ben niet gek. Alleen vampiers kunnen de geur van bloed ruiken, dus hoe wist je dat ik dan allang dood zou zijn?" Vraag ik
Hij denkt een grote mond tegen mij op te kunnen zetten, maar vergeet dat maar.
"Trouwens als er een oorlog komt dan sta ik aan de kant van de vampiers, het zijn gewoon zulke wonderlijke wezens en misschien zijn ze zelfs goed." Mompel ik
Ik heb spijt dat ik hun beslopen heb, maar....oké ik heb geen reden om hun te besluipen. Misschien moet ik gewoon gaan en hun met rust laten. Ik bijt op mijn lip en kijk ongemakkelijk naar de grond.
"Het spijt me." Weet ik eruit te krijgen

[ bericht aangepast op 20 sep 2011 - 16:17 ]

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Sky Leah Morgan ~ Mens.
Hij begon een verhaal over zijn vriend op de campus en ik wist niet goed of ik het nou moest geloven of niet. "Leuke vriend heb je, als hij je zo laat zoeken. Trouwens, kan je hem niet bellen? Want ik.." Ik zweeg toen iets anders de jongen zijn aandacht leek te trekken, zwijgend volgde ik zijn blik en ik zag een meisje staan. Zo te zien was het Adelaine. Wat doen jullie hier, er zijn hier misschien wel vampiers?" vroeg ze en ik trok mijn wenkbrauw vragend op. Begon ze nou alweer over die vampieren? "Adelaine, is je nooit geleerd dat afluisteren onbeschoft is?" vroeg ik bits en wierp haar een kille blik toe. Ik had er een hekel aan als mensen achterdochtig gingen doen en ik mocht Adelaine al niet zo, vooral vanwege haar verhalen over vampieren en dat ze aan hun kant zou staan. Mochten ze bestaan, waarom zou je dan in godsnaam aan hun kant staan? Het waren akelige bloedzuigers! Maar ze bestonden niet, dacht ik ten minste, ik twijfelde nog altijd, maar het leek me logischer dat ze niet bestond.
"Het spijt me," bracht ze nog uit en ik zuchtte. "Scheer je weg hier Adelaine, dit zijn jouw zaken niet." Ik wou dat ze vertrok, ik wou erachter komen wie de vreemde jongen was, hij had nu toch mijn nieuwsgierigheid weten te krijgen, al verdoezelde ik dat door wat ongeïnteresseerd langs hem heen te kijken. Wie zijn vriend was hij? Wat kwam hij doen op de campus? Was hij één van de nieuwe bewoners? Ik realiseerde me nu pas dat ik weer in de stromende regen stond, toen ik tegen Adelaine was gaan praten was ik boos uit te regen gestapt. Mijn haren waren al nat, maar toch zette ik mijn capuchon op om het niet te verergeren, straks zou ik een lekker warme douche nemen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Adelaine Valetina Favré
"Ik heb er van gehoordt, Sky." Zeg ik
Ik mag haar totaal niet, maar haten zit er niet in.
"Ik ga niet weg tot je eens leert normaal te praten." Zeg ik op een je-krijgt-me-toch-niet-weg toon
Ik ga niet weg en dan vooral omdat die gast haar aankijkt alsof ze een snoepje is. Ze denkt dat mijn vampier verhalen gelul is, maar als er een oorlog uitbreekt zal ze anders wel lopen piepen. Ik zucht even en haal een hand door mijn haren. Ik wil het liefst nu weg gaan en haar laten leegzuigen, maar ik kan haar niet zomaar dood laten gaan of zo iets. Mijn blonde haren zijn zeiknat en ik heb geen jas aan, fijn.
"En die vriend van je kan wel ook een keertje vriendelijker kijken, want ik heb per ongeluk jullie gesprek gehoord." Zeg ik
Ik weet dat de band tussen Sky en mij nooit beter wordt als we de hele tijd ruzie gaan maken, maar ach ja je kan niet iedereen voor lief nemen.

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

ariana sophie johanna mc glover

Aria knikte begrijpelijk toen de jongen dat zij. Je hoorde het ook goed aan het accent dat hij uit rusland kwam. ´Is goed..´ wou Ariana nog zeggen toen de andere jongen er aan kwam. Hij rook naar alcohol, wat meteen de geur van bloed minder verleidelijk maakte. Ze kon alles perfect horen van het gesprek toch deed ze als of ze niet op lette. Uiteindelijk maakte ze wel op aan het gesprek dat de jongen voor een meisje vluchte wat ze wel raar vond maar niet door vroeg. Het liep juist fout toen ze het over haar kregen. Daarom keek ze op toen ze haar naam hoorde als elke ander mens het zou doen. ´Ik was een beetjke heel erg verdwaalt de weg hier heen. Dus vond ik het nu pas´ zei ze half lachend. Een smoes snel verzinnen was ze goed in geworden merkte ze zelf. Maar dat kwam misschien omdat ze vroeger ook echt zo dom was om dat te doen.

---

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

Daniel Possedon

Wie wilt er nou aan de kant van vampieren staan? Mensen hoeven verdomd bang te zijn! Wou ze misschien gebeten worden? Werd ze daar opgewonden van? Het was niet verwonderlijk dat sommige mensen de kick opzochten bij hun. Ze boden hun blijkbaar goede seks. Nou, dat was hem toch verteld geweest. Daniel had het nooit zelf ondervonden en dat zou vast nooit gebeuren. Alleen er aan denken, maakte hem misselijk. Hij schudde zijn hoofd. Geschift mens. De regen hield maar niet met ophouden. Zijn kleren waren zeiknat. Hij zou het zelfs niet betwijfelen of er water in zijn schoenen stond. “Je kan maar beter gaan.” zei hij een tikkeltje vriendelijker of daarnet tegen het meisje. Zijn rug draaide hij naar haar toe, terwijl hij het ander meisje terug aankeek.
“Ik heb een gsm, maar in het bos heb je geen bereik. Daarbij is mijn batterij leeg.” Het feit zat hem dat hij een lege gsm gebruikte. Er zat zelfs geen sim kaart in. Hij gebruikte het als een smoesje. Ieder mens had echter een gsm op zak en als hij zich menselijk wou gedragen, dan hoefde hij zoiets ook. Hij zou niet willen dat iedereen wist wat hij daadwerkelijk was. De mensen zouden hem willen doden, daar was er geen twijfel aan. Blijkbaar kende het meisje haar. Ze noemde Adelaine. De vampierengek, maar voor hoelang? Hij grinnikte in zichzelf. Ze wou ook dat Adelaine weg ging. Interessant. “Mijn vriend kan er niets aan doen dat mijn batterij plat is. “ wist hij de stilte te verbreken. Zijn aandacht stond volledig op het donkerharig meisje gericht. Een paar zwarte lokken sprongen uit haar capuchon. Ze was mooi om te zien, maar zijn argwaan was er nog steeds. Mensen waren te laag gegrepen. Ze waren enkel poppen waarmee hij speelde. “Ik ben Daniel, aangenaam.” Stelde hij zich voor. Zijn hand had hij naar haar uitgestoken, wachtend op haar reactie. Bij haar aanrakingen zou hij het bloed enorm goed voelen. Misschien zou hij zich niet kunnen beheersen, maar hij zou proberen. Hij wou haar leren kennen voordat hij haar leegzoog. Dat was het fijne aan een spel. Een goede indruk maken en dan je masker uitdoen. Dan pas zien ze je ware aard, maar vooralleer ze het beseffen, zijn ze er niet meer.
Toen Adelaine nog niet weg was, borrelde het vanbinnen. Hij wou haar zo graag iets aandoen, zodat ze haar mond zou houden. Hij wendde zijn blik af naar haar. “Ik denk dat we beter maar eens kunnen gaan, Sky.” bracht hij kil uit zijn mond. Hij nam het meisje aan haar hand vast en nam haar mee over het pad. Naarmate ze verder van Adelaine waren, liet hij haar los. “Wat een irritant vampierengek was dat. “mompelde hij. Hij had zich gered uit de tweestrijd. Nu kon zijn plan beginnen, eindelijk.

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Adelaine Valetine Favré
Sky en die jongen die zich Daniel noemt lopen weg van me en als ze weg zijn rolt er een traan over mijn wang.
"Waarom denkt iedereen dat ik gek ben?" Vraag ik aan mezelf
Oké mensen horen bang te zijn van vampieren, maar ik niet want ik ben inmiddels al in de buurt van een paar geweest en als ze weten dat ik van hun bestaan weet, moet ik wel mijn mond dicht houden. Ik wil aan de kant staan van de vampiers, omdat ik er zelf een wil worden en ik ze prachtig vindt. Ik wil gewoon gebeten worden!
Ik loop beledigt weg en heb nu zin om de persoon te bellen die me zal helpen, maar iedereen weet dat hij dan problemen krijgt.
"Ik ben misschien een loser, maar ik ben niet gek want vampiers bestaan en ik heb bewijs." Mompel ik
Ik ga die Daniel in de gaten houden en ervoor zorgen dat de vampiers weten dat ik hun geheim weet. Ik ben misschien nu best vals, maar zo kan ik nou eenmaal zijn. Ik loop geruisloos achter Daniel en Sky aan, nou natuurlijk verberg ik mezelf wel want anders heb ik problemen, grote problemen. Ik moet hem nu meteen de waarheid vertellen...

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Sky Leah Morgan ~ Mens.
"Ik heb ervan gehoord, Sky," zei ze me, ze haalde nu echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Tuurlijk, mijn naam was nou eenmaal Sky. De lucht, onvoorspelbaar, mooi, mysterieus en soms beangstigend. Ik kon het als een compliment opvatten dat ik daarnaar vernoemd was, maar ik vond het een belachelijke naam en wilde niet zo genoemd worden. Ik heette Leah, punt uit. "Leah, het is Leah. Wanneer leer je dat nou? En ik spreek enkel normaal tegen mensen die het verdienen, mensen die mij respect hebben afgedwongen. Iets wat jij duidelijk niet gedaan hebt, Adelaine." Ik sprak haar naam uit alsof het iets vies was, ze was de fout in gegaan door me Sky te noemen en zich te bemoeien met mijn zaken. Het zorgde ervoor dat ik juist bij die jongen wou blijven en erachter wou komen wie hij was, enkel om haar dwars te zitten, maar daarvoor moest ze wel weg. Plots richtte de jongen zich weer op mij, hij leek Adelaine compleet te negeren. "Ik ben Daniel, aangenaam," stelde hij zichzxelf voor en stak daarbij zijn hand uit. Opnieuw plaatste ik mijn handen in mijn zij, wierp kort een blik op zijn hand en toen op zijn gezicht. "Ik neem enkel handen aan van personen die ik respecteer." Gek genoeg klonk het vriendelijk, maar het was wel waar. Velen schudde handen uit beleefdheid, ik uit respect. Het was duidelijk aan Daniël te zien dat hij zich ook irriteerde aan Adelaine die zich nogal graag met onze zaken leek te bemoeien, hadden we ten minste één ding gemeen.
"Ik denk dat we beter maar eens kunnen gaan, Sky," bracht hij plots kil uit, nog voordat ik een opmerking kon maken over dat hij me zo niet moest noemen pakte hij mijn hand en trok mijn haast mee. Ik struikelde half en deed een poging hem bij te houden. Van verbazing wist ik even niks te zeggen, maar toen we uit Adelaine haar buurt waren en hij me los liet herstelde ik mezelf gauw weer. "Wie denk je wel niet dat je bent? Ten eerste, ik heet géén Sky, waag het niet me nog eens zo te noemen. En ten tweede, wie had gezegd dat ik wel met jou wou rondhangen?" Ik zuchtte en stak mijn handen in mijn zakken, ik keek de andere kant op en dacht peinzend na. Ik was nu toch al zover en kon hem nu net zo goed meenemen, maar ik moest op mijn hoede blijven. "Oké, ik zal je brengen," zei ik, in mijn stem was te horen dat ik er niet om stond te popelen. Ik keek hem weer aan en hield mijn hoofd een beetje schuin. "Maar denk maar niet dat dat is omdat ik je aardig vind, je bent voor mij nog even erg als haar." Het laatste zei ik ietwat uitdagend, alsof ik wou zeggen, bewijs het tegendeel maar eens. Ik zocht nog altijd naar iemand met pit, iemand die mij wél tegen kon en durfde te spreken, die mij eens met de grond gelijk maakte. Waarom wist ik niet, misschien zocht ik een nieuwe uitdaging? Wat het ook was, het zou leuk zijn als hij zo iemand was. Plots bleef ik weer staan, ik zou zweren dat ik wat hoorde! Was ze ons gevolgd? Vragend keek ik Daniël aan om te kijken of hij het ook gehoord had.

[ bericht aangepast op 20 sep 2011 - 17:24 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kan ik een korte samenvatting van wat er gebeurd is krijgen?

Daniel Possedon

Hij hield van bekvechtende meiden. Het was grappig om hun te zien. Zijn blik keek voor zich uit, strak. “Ik vind Sky een leuke naam. Dus noem ik je ook zo. “ Hij wendde zijn blik naar haar af, met een grijns rond zijn lippen. “En als je mij niet respecteert, dan respecteer ik je ook niet met je naam.” wist hij er eigenwijs uit te brengen. Hij ging haar niet aardig behandelen, als zij dat ook niet deed. Nou eigenlijk kwam het goed uit. Dan hoefde hij zich niet aardig voor te doen. Hij had zijn ergste kant zelfs nog niet getoond. Dat zou hij ook nog niet doen. Later, nu niet. Ze zou verrast staan van wat hij daadwerkelijk was. Adelaine zou vast jaloers worden als ze hoorde van Leah. Misschien zou ze zichzelf aanbieden als bloedgever. Maar of hij haar zou aanvaarden wist hij niet. Haar karakter stond hem niet aan. Te opdringerig. Ze was te veel bezig met vampieren. Zou ze iets gemerkt hebben? Vast niet. Hij had niets verkeerd gedaan.
” De regen begon op te houden. Het stopte zelfs voor een aantal minuten. Zijn kap trok hij van zijn hoofd, waardoor zijn pikzwarte haren tevoorschijn kwamen. Hij hield van haar brutale dreigingen. Hij zou haar meer uitdagen met haar Sky te noemen. Het zou haar doen barsten na een tijd, maar hem aankunnen qua macht kon ze niet. Zou ze ook nooit kunnen. Hij was nou eenmaal sterker dan haar. Hoeveel spinazie ze ook mocht eten. “Ik vraag ook niet of je me aardig vind, Sky. Ik wil enkel dat je me brengt naar die campus.” Nee, dat wou hij niet. Er was maar éen ding dat hij daadwerkelijk wou en dat was haar bloed. Hij zag het voor zijn ogen. Hoe haar brutale mond gesnoerd zou worden. Haar ogen zouden levensloos in de zijne kijken en haar laatste zucht, zou het beeld afmaken. Hij kon niet wachten.
Toen ze plotseling stil stond, keek hij verbaasd naar haar om. Hij stond een paar meter verder, met zijn bovenlichaam naar haar toegedraaid. Had hij iets gemist? Misschien was hij te diep in zijn gedachten aan het graven. “Wat is er?” vroeg hij met een vragende blik. In twee stappen stond hij naast haar, misschien wat te dicht. Een halve stap zette hij opzij. Ze rook lekker, naar een soort bloemen. Het paste niet bij haar brutaliteit. Zijn blik gleed in het rond, maar hij zag niets speciaals.

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Adelaine Valetine Favré
Ik maak een misstap en struikel door mijn eigen voeten, maar sta snel op en verberg me achter een boom. Jeetje wat zijn hier toch veel bomen. Ik hou mijn adem in en pak mijn telefoon. Ik geef een schop tegen de boom, ja hoor er zit nu een snee in mijn been. Shit! Een snee, misschien bloedt hij wel, dan vermoordt Daniel me. Ik raak in paniek en kijk even naar de snee. Gelukkig hij bloedt niet en alles is dus goed. Ik weet hoe gevaarlijk ik nu bezig ben, maar soms moet je risico's nemen. Sky wordt boos als ze merkt dat ik hun volg en dat is niet bepaald goed. Ik glimlach even suf naar het vogeltje dat wegvliegt en bedenk me dan dat ik vandaag niks heb gegeten. Ik vertrouw Daniel niet en dat is ook niet raar. Ik zal hem hoe dan ook erover vertellen. Daniel kijkt achterom en ik neem even een grote hap lucht en hou mijn adem weer in.

[ bericht aangepast op 20 sep 2011 - 17:53 ]

---

You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

Daniel en Adelaine staan bij een.. vijver oid? En Vassili, Ariane bij de studentencampus. Het is 's nachts :]

Vassili - Mens.

'Och natuurlijk. Ik snap het al. Je moet natuurlijk ook eerst de beest uithangen. Vassili wijst je de weg wel, ik heb belangrijkere zaken te doen vanavond. Niks persoonlijks.' Met een knipoog verdwijnt Ryan richting onze kamer, met de arm om het meisje geslagen. 'Eh.. ja, het is zaterdagavond, uitgaansavond. Volg mij, ik laat je de weg zien. Ik neem aan dat je ook ergens moet slapen.' Ik ga haar voor de straat uit, die naar een groot plein leidt. Op dat plein zijn een paar winkeltjes en een terras waar men kan zitten. Er is zelfs gelegenheid om te gaan basketballen of voetballen.
'Dit is de administratie,' zeg ik als we bij een gebouw aankomen. 'Ik weet niet welke studie je doet, maar het wijst zich allemaal vanzelf als je eenmaal binnen bent.' Ik glimlach wat verlegen en neem dan afstand.
'Dus eh.. ik ga maar eens terug naar mijn kamer. Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen.'
Ik neem haar kort in me op en besef dat het vreemd is dat een meisje alleen 's nachts over de campus loopt. Tenzij haar vliegtuig vertraging had. Dat zou natuurlijk een goede mogelijkheid kunnen zijn. En ik kan ook best begrijpen dat je hier oriënteren 's avonds niet vanzelfsprekend gaat. Ik zit er tegenop om terug naar mijn kamer te gaan. Ik zal moeten aanbellen en Ryan met zijn liefdesspel moeten verstoren. Afijn, dan maar een avond Call of Duty.

---

No growth of the heart is ever a waste

Kanevorone schreef:
Kan ik een korte samenvatting van wat er gebeurd is krijgen?

Vasalli is aan eht rpaten met Ariane (toch?) En Leah heeft Daniël ontmoet en Adelaine stalkt hun nogal :'D Lisa staat buiten de campus/gebouwen/huizen dingen. En de rest loopt gewqoon ergens doelloos rond, vrij om op te reageren.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.