[RPG] The Escape. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 21:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Scott Morgan - Laborant
Ik glimlach even naar Emily als ze binnenkomt, en bedenk me dan dat Sky nog niets gegeten heeft. "Het was goed je even te spreken, Edward. Ik zie je later wel weer." Ik zet de koffiemok bij de vaat en zoek in de kastjes naar een opwarm maaltijd. Uiteindelijk vind ik lasagne en ik gooi het in de magnetron, wacht een minuutje en loop er dan mee naar Sky's kamer. Klaar om haar terug te duwen in de kamer, mocht ze proberen te ontsnappen, doe ik de deur open, maar ze ligt op het bed te slapen. Ik sluit de deur achter me, zet het eten op een klein tafeltje naast haar bed en schud even aan haar schouder. "He, Sky, ik heb iets te eten voor je. Wees wel voorzichtig dat je je tong niet brand, het is nog heet."

A21/Gem – Trouwe Mutant
Verbaasd, maar blij luister ik naar de woorden die Michelle uitspreekt. Ik snap echter niet hoe ik haar zin moet aanvullen, dus ik zwiep met mijn staart en kijk haar gefrustreerd aan. "Mag ik naar..." zegt ze dan, en even houd ik mijn hoofd schuin. "Buiten? Magh, igh, naar, buiten?" De woorden klinken minder soepel dan wanneer Michelle ze uitspreekt, maar ik geloof dat ik in ieder geval de zin goed heb afgemaakt. Blij en een beetje trots kijk ik naar haar, in de hoop dat ze zal bevestigen dat ik het inderdaad goed heb gedaan.

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Iemand schudde aan mijn schouder en slaperig opende ik mijn ogen, even keek ik versuft naar de persoon, maar toen ik Scott herkende duwde ik zijn hand weg. Ik hield er niet van als mensen me zagen slapen. Dan was ik zo weerloos, zwak.. En daar hield ik niet van. "Wat?" mompelde ik en ging rechtop zitten, ik veegde mijn slaap uit mijn ogen en trok een wenkbrauw op toen ik een bord met dampende lasagne zag. "Denk je dat je daarmee goed kan maken wat je me aangedaan hebt? En nog wat, Scott Morgan, ik heet Leah. Is dat nou zo moeilijk?" vroeg ik geëgerd en zuchtte. Mooi niet dat ik aardig voor hem zou zijn, dat verdiende hij niet, of dan zou hij denken dat ik alles toeliet en dat moest niet. Ik pakte toch het bord lasagne aan, ik ging niet ontkennen dat ik niet rammelde van de honger, en plaatste het voor nu op het nachtkastje. Ondertussen ontweek ik koppig Scott's blik, het was verwarrend. Hij had me gebruikt als een proefrat, me opnieuw op laten sluiten en toch waagde hij het nu aardig tegen me te zijn. Scott Morgan, je bent me een vreemde.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Ik haastte me door de gangen, op zoek naar Edward Stevens oor mijn iQ-test. Hopelijk was hij in een goede bui. Al gauw trof ik hem aan samen met Scott morgan en ik liep naar ze toe en richtte me tot Edward Stevens. "Ik ben er meener, sorry dat ik te laat ben ik.." Ik zweeg een moment en zuchtte zachtjes. "Ik wa de tijd evrgeten, sorry," loog ik. Hij zou het vast niet op prijs stellen als hij erachter kwam dat ik mijn tijd bij Jonathan had doorgebracht en daardoor te laat kwam. Ze vonden de testen en alles hier nogal belangrijk, ons geluk en plezier deed er vaak niet toe. Beter gezegd, het was zeldzaam als het er wel toe deed. Al moest ik zeggen dat ik vaak toch wel plezier had met de luxe dat ik gebruik mocht maken van d instrumenten, vaak wel voor hun plezier, maar ik beleefde er ook plezier aan. Ik mocht niet klagen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Edward Stevens - Laborant.
'Ja, nu je het zegt ben ik daar ook wel benieuwd naar. Al zou het van sommige wel jammer zijn, mocht er iets met hen gebeuren,' mompel ik, nog steeds denkend over D101. Ik moest hem inderdaad maar goed in het oog houden. Ik neem nog een slok van mijn koffie en trek dan mijn wenkbrauwen op wanneer B72 op me komt afgestormd.
'Tot later, Scott,' zeg ik tegen mijn collega en tegen B72: 'Zorg dat het geen tweede keer gebeurd.' Het heeft geen zin om daar moeilijk over te beginnen doen. Met mijn tas koffie in de hand, loop ik met haar naar een van de op dat moment lege leslokalen. 'Ga zitten,' zeg ik en ik haal vooraan uit de kast de test en een pen. Ik leg het blad met de bedrukte zijde naar beneden op haar bank en leg de pen ernaast. 'Je hebt 25 minuten.' Ik tik af op een stopwatch en zet me vooraan aan de lessenaar om D101's dossier verder aan te vullen met de proeven van vandaag.

D101/ Caelio Marshall
Ik probeer de deur eens, maar het zit nog steeds op slot. Met een zucht van ergernis, ga ik terug op mijn bed liggen en begin van daaruit ritmisch tegen de deur te tikken met mijn voet, hopelijk opent er iemand hem dan. Het zou de eerste keer zijn, maar er gebeuren hier zoveel ongewone dingen. Ik heb echt nood aan iemand om me heen, om mijn gedachten te verzetten.

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 21:57 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Iemand schudde aan mijn schouder en slaperig opende ik mijn ogen, even keek ik versuft naar de persoon, maar toen ik Scott herkende duwde ik zijn hand weg. Ik hield er niet van als mensen me zagen slapen. Dan was ik zo weerloos, zwak.. En daar hield ik niet van. "Wat?" mompelde ik en ging rechtop zitten, ik veegde mijn slaap uit mijn ogen en trok een wenkbrauw op toen ik een bord met dampende lasagne zag. "Denk je dat je daarmee goed kan maken wat je me aangedaan hebt? En nog wat, Scott Morgan, ik heet Leah. Is dat nou zo moeilijk?" vroeg ik geëgerd en zuchtte. Mooi niet dat ik aardig voor hem zou zijn, dat verdiende hij niet, of dan zou hij denken dat ik alles toeliet en dat moest niet. Ik pakte toch het bord lasagne aan, ik ging niet ontkennen dat ik niet rammelde van de honger, en plaatste het voor nu op het nachtkastje. Ondertussen ontweek ik koppig Scott's blik, het was verwarrend. Hij had me gebruikt als een proefrat, me opnieuw op laten sluiten en toch waagde hij het nu aardig tegen me te zijn. Scott Morgan, je bent me een vreemde.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
God zijn dank, hij leek niet erg boos en ik kwam er vanaf met een waarschuwing. Zwijgend liep ik met hem mee en nam braaf plaats toen we er wsaren. Ik kreeg opdrachten, het was zeker niet weinig. En ook geen meerkeuze, maar lastige vraagstukken en vrij ingewikkelde dingen. Althans, voor anderen was het ingewikkeld, voor mij een eitje. Verveeld zuchtte ik en begon te pennen, 10 minuten voor tijd was ik klaar en legde mijn pen neer. "Ik ben klaar," meldde ik terwijl ik het stapeltje papier oppakte, opstond en het aan meneer Stevens gaf. "Was dat het?" vroeg ik, hopend dat het antwoord ja zou zijn.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Edward Stevens - Laborant.
Wanneer B72 zegt dat ze klaar is, tik ik af. 'Da's sneller dan vorige keer,' zeg ik terwijl ik het stapeltje aanneem en bekijk. Alle vragen zijn netjes ingevuld en nergens is er ook maar één ding doorstreept. Ze is echt een wonder. 'Zet je even,' zeg ik wanneer B72 vraagt of ze mag gaan, gebarend naar de stoel tegenover mijn lessenaar. Ik drink de laatste slok van mijn koffie terwijl ze dat doet. Vervolgens kijk ik haar aan, denkend over hoe ik mijn vraag ga formuleren. 'Ik maak me zorgen over D101,' begin ik. 'Hij lijkt me de laatste tijd nogal gespannen... Ik zou het erg fijn vinden als je hem vanaf vandaag in de gaten houdt, want we willen geen van beiden dat hij iets stoms doet, nietwaar? Zorg gewoon dat je in zijn buurt blijft en breng me nu en dan eens op de hoogte,' verduidelijk ik. Ik schudt de papieren gelijk en knik haar toe. 'Nu kan je gaan.'

D101/ Caelio Marshall
Ik probeer de deur eens, maar het zit nog steeds op slot. Met een zucht van ergernis, ga ik terug op mijn bed liggen en begin van daaruit ritmisch tegen de deur te tikken met mijn voet, hopelijk opent er iemand hem dan. Het zou de eerste keer zijn, maar er gebeuren hier zoveel ongewone dingen. Ik heb echt nood aan iemand om me heen, om mijn gedachten te verzetten.

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 22:41 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Scott Morgan - Laborant
"Ik probeer niets goed te maken, ik probeer je gewoon in leven te houden." zeg ik droogjes. "En dan nog wat, Sky Morgan," aap ik haar na. "Je ouders hebben je Sky genoemd, en ik noem je hoe ik wil. Heb je anders liever dat ik je C13 noem?" Ik sla mijn armen over elkaar en trek een wenkbrauw op. "Ik moet nog wat testen uitvoeren, ik kom straks wel terug om te checken of je nog helemaal in orde bent ondanks je kleine uitstapje. Eet smakelijk, en tot zo." Ik draai me om zonder op antwoord te wachten en loop de kamer uit. Nadat ik de deur op slot heb gedraaid loop ik naar mijn eigen lab. Nu Sky terug is moet ik weer denken aan een experiment waar ik eerder mee bezig was. Omdat ik wil proberen een manier te vinden met haar te praten als ze getransformeerd is, ben ik begonnen te prutsen met wat genen. Ik had gehoopt dat het al zou zijn gelukt om iets te vinden, maar tot nu toe heb ik geen oplossing kunnen bedenken. Deze keer moet ik echter wel zeker weten dat het zal werken, omdat ik de gemodificeerde genen bij mezelf zal inbrengen. Er mag dus niets fout gaan, en ik kan niet eerst wat proberen om te oefenen. Het liefst heb ik ook nog dat mijn collega’s niets zullen merken, ze zullen het namelijk een belachelijk idee vinden. En eigenlijk is het dat ook, maar goed, het is wel een interessant experiment, en daar gaat het me om.

A21/Gem – Trouwe Mutant
Verbaasd, maar blij luister ik naar de woorden die Michelle uitspreekt. Ik snap echter niet hoe ik haar zin moet aanvullen, dus ik zwiep met mijn staart en kijk haar gefrustreerd aan. "Mag ik naar..." zegt ze dan, en even houd ik mijn hoofd schuin. "Buiten? Magh, igh, naar, buiten?" De woorden klinken minder soepel dan wanneer Michelle ze uitspreekt, maar ik geloof dat ik in ieder geval de zin goed heb afgemaakt. Blij en een beetje trots kijk ik naar haar, in de hoop dat ze zal bevestigen dat ik het inderdaad goed heb gedaan.

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Scott maakte me chagerijnig met het namen gedoe. "Sky is een vervloekt lelijke naam! Leah is toch niet zo moeilijk?" Ik zuchtte geërgerd en keek boos weg. "Tuurlijk ben ik in orde, het enige wat ik mankeer is gekomen door deze helse plek. Dat weet je best," snauwdew ik hem toe. Vervolgens zweeg ik en keek toe hoe hij vertrok. Eikel.. Eerst besloot ik de lasagne te laten staan, maar mijn honger overschaduwde mijn koppigheid en ik begon toch te eten. Ik gaf het niet graag toe, maar het was heerlijk en ik at het tot de laatste hap op. Vervolgens zette ik het lege bord weer terug en zuchtte voldaan, ik had nu wel weer gewoon voedsel.. Een van de weinige -of misschien wel het enige- goede dingen van hier.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Sneller dan de vorige keer? Dat deed me vrij weinig, vroeger was ik er trots om, maar nu niet meer. Het was gewoon in mijn ogen."Zet je even," zei hij me. Verbaasd keek ik hem aan maar ging toen toch weer zitten. Hij leek even na te denken en legde me vervolgens uit wat hij van me verwachtte. "D101?" vroeg ik en dacht kort na. "Oh, Caelio. Ja, dat is geen probleem," antwoordde ik vriendelijk met glimlach en stond op. "Bedankt," antwoordde ik toen hij zei dat ik weer mocht vertrekken en deed dat vervolgens ook. Caelio hmm? Waar zou hij uithangen, dan zou ik meteen kunnen kijken wat er mis met hem was, hopelijk was het niks ernstigs. bedacht ik me, stiekem toch een beetje bezorgd.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Scott Morgan - Laborant
Eenmaal in mijn lab heb ik al snel mijn werk weer op gepakt, en ik zoek naar de injectie naalden waar ik eerder mee bezig was. Ongeduldig zet ik mijn bril op en pak mijn microscoop erbij. Ik leg een aantal monsters onder de lens en stel deze goed in. Dan tuur ik door de lens en tevreden stel ik vast dat de cellen positief op elkaar reageren. En dat betekent dat mijn experiment waarschijnlijk nog zal werken ook. Omdat ik ineens in zie wat een vooruitgang ik heb geboekt krijg ik een brede grijns op mijn gezicht, en besluit ik meteen de gok te wagen. Zonder nog lang te twijfelen plant ik de naald in mijn onderarm, dicht bij mijn slagader, en duw het goedje naar binnen. Het zal wel even duren voor de cellen in mijn bloedbaan zijn opgenomen en zich gaan vermenigvuldigen, en waarschijnlijk heb ik nog wat meer injecties nodig om alles in goede banen te leiden, maar hé, dit is een begin. Vrolijk ruim ik mijn spullen op en plak snel een pleister over het kleine wondje dat ik er aan heb overgehouden. Al zit de mouw van mijn labjas er over heen, ik neem liever het zekere voor het onzekere - niemand mag weten wat ik heb gedaan. Nog niet in ieder geval. Met een beter humeur dan eerder loop ik weer terug naar Sky - Samen met het onmisbare dossier en een kladblok. Ik loop haar kamer binnen zonder te waarschuwen en sluit de deur achter me. "Zo, C13, klaar voor de testen?" zeg ik glimlachend, terwijl ik mijn bril af zet.

A21/Gem – Trouwe Mutant
Verbaasd, maar blij luister ik naar de woorden die Michelle uitspreekt. Ik snap echter niet hoe ik haar zin moet aanvullen, dus ik zwiep met mijn staart en kijk haar gefrustreerd aan. "Mag ik naar..." zegt ze dan, en even houd ik mijn hoofd schuin. "Buiten? Magh, igh, naar, buiten?" De woorden klinken minder soepel dan wanneer Michelle ze uitspreekt, maar ik geloof dat ik in ieder geval de zin goed heb afgemaakt. Blij en een beetje trots kijk ik naar haar, in de hoop dat ze zal bevestigen dat ik het inderdaad goed heb gedaan.

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Toen Scott terugkwam zat ik nog altijd in diezelfde houding. Ik had geen vin veroerd, ik kon hier toch niks doen. "Zo, C13, klaar voor de testen?"vroeg hij me, gelijk veerde ik overeind. "Oh nee! Nee nee nee!" zei ik gauw terwijl ik hem kwaad aankeek. "Jij gaat niks meer met me doen! Heb je me niet al genoeg aangedaan?" vroeg ik bits. Als hij maar één stap dichterbij durfde te zetten hè.. Aan heel mijn houding viel af te lezen dat ik niet zomaar ging meewerken. Nooit meer, nooit meer wilde ik dat. Ik was de testen zat, de eeuwige onderzoeken, mijn bloedeigenbroer die me dit alles aandeed. "Blijf uit mijn buurt.." zei ik zacht, maar dreigend.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Sneller dan de vorige keer? Dat deed me vrij weinig, vroeger was ik er trots om, maar nu niet meer. Het was gewoon in mijn ogen."Zet je even," zei hij me. Verbaasd keek ik hem aan maar ging toen toch weer zitten. Hij leek even na te denken en legde me vervolgens uit wat hij van me verwachtte. "D101?" vroeg ik en dacht kort na. "Oh, Caelio. Ja, dat is geen probleem," antwoordde ik vriendelijk met glimlach en stond op. "Bedankt," antwoordde ik toen hij zei dat ik weer mocht vertrekken en deed dat vervolgens ook. Caelio hmm? Waar zou hij uithangen, dan zou ik meteen kunnen kijken wat er mis met hem was, hopelijk was het niks ernstigs. bedacht ik me, stiekem toch een beetje bezorgd.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Trouwens trouwens, als CountMeIn niet meer reageert, kan iemand dan op A21 reageren? Ik heb namelijk zin om met haar verder te schrijven, maar dat kan nu niet echt

Scott Morgan - Laborant
Ik rol met mijn ogen. "Rustig, rustig. Niet meteen zo panisch, ik wil alleen maar even kijken of je nog gezond bent. Vandaag geen experimenten, alleen wat routine testen." Ik glimlach bemoedigend, maar Sky blijft me dreigend aankijken. "Blijf uit mijn buurt.." Ik zucht vermoeid en zet nog een stap dichterbij. "Alsjeblieft, Sky. Ik kan ook een verdovingspijltje in je dij schieten, maar werk nou gewoon mee. Het zijn deze keer echt niet zulke erge testen, dat beloof ik je. Ik wil alleen wat bloed van je afnemen om te testen op virussen, en verder controleer ik je ademhaling en je hartslag even. Oja, en je moet nog een of ander stom vragen formulier invullen over hoe je je voelt en hoe het met je gaat. Maar zo dramatisch is het dus allemaal niet."

A21/Gem – Trouwe Mutant
Verbaasd, maar blij luister ik naar de woorden die Michelle uitspreekt. Ik snap echter niet hoe ik haar zin moet aanvullen, dus ik zwiep met mijn staart en kijk haar gefrustreerd aan. "Mag ik naar..." zegt ze dan, en even houd ik mijn hoofd schuin. "Buiten? Magh, igh, naar, buiten?" De woorden klinken minder soepel dan wanneer Michelle ze uitspreekt, maar ik geloof dat ik in ieder geval de zin goed heb afgemaakt. Blij en een beetje trots kijk ik naar haar, in de hoop dat ze zal bevestigen dat ik het inderdaad goed heb gedaan.

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
"Ik doe niks, tot je me Leah noemt," zei ik, eindelijk weer kalm. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek zwijgend de andere kant op. Het waren dus maar flauwe testjes, ze waren niet erg, maar ik vertrouwde hem niet. Niet meer.. En ik wilde geen Sky genoemd worden. "Ik voel me trouwens prima, testen zijn dus niet nodig.." zei ik koppig na een poosje gezwegen te hebben. Ik bleef nukkig naar een vlekje op de muur staren, alsof er iets heel bijzonders afspeelde, iets wat alleen ik kon zien. Maar in werkelijkheid probeerde ik te bedenken hoe ik vrij kon komen, in ieder geval mee vrijheid kreeg en geen rottesten meer hoefde te ondergaan.. Oh wat haatte ik het dan hun beslisten hoe mijn leven verliep!


B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Sneller dan de vorige keer? Dat deed me vrij weinig, vroeger was ik er trots om, maar nu niet meer. Het was gewoon in mijn ogen."Zet je even," zei hij me. Verbaasd keek ik hem aan maar ging toen toch weer zitten. Hij leek even na te denken en legde me vervolgens uit wat hij van me verwachtte. "D101?" vroeg ik en dacht kort na. "Oh, Caelio. Ja, dat is geen probleem," antwoordde ik vriendelijk met glimlach en stond op. "Bedankt," antwoordde ik toen hij zei dat ik weer mocht vertrekken en deed dat vervolgens ook. Caelio hmm? Waar zou hij uithangen, dan zou ik meteen kunnen kijken wat er mis met hem was, hopelijk was het niks ernstigs. bedacht ik me, stiekem toch een beetje bezorgd.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik met mijn ogen rol haal ik een spuitje uit mijn zak, waar spierverslapper inzit. "Sky, zelfs als je je prima voelt kan er nog wel wat aan de hand zijn. Stel je alsjeblieft niet zo aan, je bent geen klein kind meer." Er komt geen reactie, en ze blijft nukkig voor zich uit staren. Fine. Met een chagrijnig hoofd loop ik op haar af, en pak ruw haar arm beet, klaar om de injectienaald er in te planten. Ze heeft me echter door en stribbelt hevig tegen, maar uiteindelijk lukt het me haar een harde klap te geven en het spierverslappende middel toe te dienen. Geërgerd kijk ik toe hoe haar armen en benen langzaam slap worden en hoe ze dan bewegingloos op de grond zakt. Gemakkelijk til ik haar op, en leg haar op het bed, waarna ik terug loop naar de tafel en de spullen pak die ik nodig heb. "Sorry zusje." mompel ik, terwijl ik de volgende naald tevoorschijn haal, om haar bloed af te nemen.

A21/Gem – Trouwe Mutant
Verbaasd, maar blij luister ik naar de woorden die Michelle uitspreekt. Ik snap echter niet hoe ik haar zin moet aanvullen, dus ik zwiep met mijn staart en kijk haar gefrustreerd aan. "Mag ik naar..." zegt ze dan, en even houd ik mijn hoofd schuin. "Buiten? Magh, igh, naar, buiten?" De woorden klinken minder soepel dan wanneer Michelle ze uitspreekt, maar ik geloof dat ik in ieder geval de zin goed heb afgemaakt. Blij en een beetje trots kijk ik naar haar, in de hoop dat ze zal bevestigen dat ik het inderdaad goed heb gedaan.

D101/Caelio Marshall - Mutant.
Na een tijdje tegen de deur te hebben geschopt, schiet ze vanzelf uit het slot. Lang hoef ik niet na te denken. Hoewel ik me nog steeds niet goed voel, wandel ik de deur door, de gang uit en dieper en dieper het complex in. Ik ben benieuwd wat ik ga tegenkomen of ga kunnen ontdekken, misschien zelfs een ontsnappingsroute. Bij een open raam blijf ik even staan genieten. Het heeft net geregent, de wereld ruikt naar wind, water, hout en aarde, naar vrijheid. De frisse lucht doet me goed, mijn misselijkheid neemt al weer een heel klein beetje af.

Home is now behind you. The world is ahead!

ik wil wel een laborant spelen, heb hier alleen niet zoveel ervaring mee
Volledige naam: Marly Green
Leeftijd: Liefst 18+: 31
Karakter: naïef en sarcastisch
Uiterlijk: Donkerblond haar en harde blauwe ogen
Rol+reden: Waarom gevlucht etc. Laborant, omdat ze ooit dacht dat ze daardoor de wered beter kon maken, nu kan ze gewoon niet meer weg
Gaven: Voor mutanten! geen natuurlijk
Extra: erg slim, maar toch is haar nog steeds niet duidelijk waar ze mee bezig is.
zo goed?

A single dream is more powerful than a thousand realities. -JRR Tolkien

A21 komt even tot leven hoor
Ik stuur haar op Caelio af ^^

Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik met mijn ogen rol haal ik een spuitje uit mijn zak, waar spierverslapper inzit. "Sky, zelfs als je je prima voelt kan er nog wel wat aan de hand zijn. Stel je alsjeblieft niet zo aan, je bent geen klein kind meer." Er komt geen reactie, en ze blijft nukkig voor zich uit staren. Fine. Met een chagrijnig hoofd loop ik op haar af, en pak ruw haar arm beet, klaar om de injectienaald er in te planten. Ze heeft me echter door en stribbelt hevig tegen, maar uiteindelijk lukt het me haar een harde klap te geven en het spierverslappende middel toe te dienen. Geërgerd kijk ik toe hoe haar armen en benen langzaam slap worden en hoe ze dan bewegingloos op de grond zakt. Gemakkelijk til ik haar op, en leg haar op het bed, waarna ik terug loop naar de tafel en de spullen pak die ik nodig heb. "Sorry zusje." mompel ik, terwijl ik de volgende naald tevoorschijn haal, om haar bloed af te nemen.

A21/Gem – Trouwe Mutant
Michelle knikt even zwak dat mijn uitspraak redelijk was, en wappert dan met haar hand als teken dat ik weg moet gaan. Ik maak een opgetogen geluid omdat ik het goed heb gedaan, en loop haar lab uit. Terwijl ik een zacht spinnend geluid maak zwerf ik door de gangen, op zoek naar iets interessants. Als ik een hoek omga zie ik Caelio staan, bij een open raam. Ik hoorde Michelle en een andere dokter laatst over hem praten, en het klonk alsof ze zich zorgen maakten. Nog steeds zachtjes spinnend ga ik naast hem staan bij het open raam, en kijk naar buiten. Het ruikt vreemd buiten. Het is een grappige geur, maar de geur in het lab is vertrouwder. Ik kijk even op en mijn ogen ontmoeten die van Caelio. "Buiten." zeg ik, en ik glimlach trots dat ik het woord heb onthouden, en ook nog goed heb uitgesproken.