[RPG] The Escape. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 21:53 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

James Derby

Ik liep achter Dana aan en zag de lichten later dan zij. Ik lachte verheugd. "Ik denk het wel!" Blij keek ik naar haar. "Eindelijk eens geluk."

Your make-up is terrible

Dana
Van blijdschap gaf ik James een knuffel.
'Kom we gaan er heen,' zei ik.

"Ignite, my love. Ignite."

Scott Morgan - Laborant
Geduldig wacht ik tot Jonathan weg is, dan zoek ik met één hand naar Sky's dossier en loop als ik het gevonden heb de gang op. Niet ver van mijn lab is een lege kamer, die vroeger van Sky was. Het licht knipt vanzelf aan als ik naar binnen loop, wat wel handig is omdat er geen ramen zijn. Ik zet de kooi even op het bed, en laat het bad, dat midden in de kamer staat, vollopen. Ik hurk weer voor de kooi van Sky neer, zodat ik haar aan kan kijken. "Alles is precies nog zo als voordat je weg ging. In die kast-" Ik wijs naar een ijzeren kast die naast het bad staat. "-zitten schone kleren, en ik doe de deur op slot zodat niemand je kan storen." Ik glimlach kort. "En zodat je niet ontsnapt. Ik heb je gemist, zusje, of je het gelooft of niet." Dat is redelijk waar. Ik heb Sky gemist, ook al kon ze het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Ik open het deurtje van haar kooitje, loop naar de deur en sluit die achter me.

A21/Gem – Trouwe Mutant
Teleurgesteld laat ik mijn hand zakken. Ik vind het moeilijk om de klanken van de woorden die ze me leert uit te spreken, maar ik kan het wel. "Help, woorden?" probeer ik om hulp te vragen. Misschien dat ze me wil helpen met oefenen, maar Michelle ziet er geïrriteerd uit, en ik ben bang dat ik het alleen maar erger maak. Voorzichtig zet ik een stap achteruit en ik kijk haar afwachtend aan.

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Hij had me gemist? Even bleef ik wat verbouwereerd staan, maar liep toen uit het kootie. Ik hupste het trapje naast het bad op en sprong in het bad. Bijna meteen veranderde ik terug, het voelde goed mijn oude zelef weer te zijn. Het liefst was ik evne blijven zitten, genieten van het bad, maar om de ene of andere reden was ik bang dta Scott ieder moment mijn kamer weer in kon stappen, dus sprong ik er gauw uit. Ik droogde me in een record tempo af en kleedde me gauw en simpel aan. Gewoon ondergoed en een oversized, lekker zittende trui als jurk. Ik liep naar mijn deur en voelde aan de klink, op slot. "Scott, verdomme, je bent otch niet van plan me weer opgesloten te houden hè? Ik heb lang genoeg in een kooitje gezeten!"

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Coming. Straks of morgen ofzo.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Edward Stevens - Laborant.
'Sta stil,' zeg ik tegen D101. Snel plof ik de spuit in zijn arm en duw hem traag leeg. D101 bijt op zijn lip, maar zegt niets. Ik weet niet wat het is met die jongen de laatste tijd, maar hij gedraagt zich onrustig en tegendraads, zijn irissen kolken onophoudelijk. Ik toets de cijfercode van zijn armband in, zo snel dat mijn vingers de toetsen nauwelijks raken. Het dingetje klikt los en ik leg het voorzichtig opzij. Zonder dit waren we hem al lang kwijt geweest, dan zou hij in het eerste het beste rioolputje kunnen kruipen en voorgoed verdwijnen. En dat zou zonde zijn, al zeg ik het zelf. Hij is één van mijn betere experimenten. Zijn halsband laat ik natuurlijk zitten waar hij hoort. 'Goed, we beginnen. Verander maar.'
D101 kijkt me even aan voor hij waterig doorschijnend wordt en vervolgens in de zilveren schaal onder zijn voeten neerplenst. Ik raap de schaal op en giet de inhoud uit over de tafel. Benieuwd wat het effect van deze stof op hem zal geven. Twee uur lang doen we tests en noteer ik mijn bevindingen op papier, tot ik uiteindelijk beslis dat het genoeg is geweest.
Routineus klik ik hem zijn armband weer om en begeleid ik hem naar zijn kamer. Ik sluit de deur achter hem en loop met mijn handen in mijn zakken weer terug, om mijn bevindingen te bestuderen. Op de gang kom ik Scott tegen, bij de deur van het vossenmeisje. Knappe mutatie, al is het jammer dat ze zo moeilijk doet; ik hoor haar door de deur heen schreeuwen.
'Hebben ze haar teruggebracht?' Het is meer een vaststelling dan een vraag. Ik ben opgelucht, mensen van buiten snappen het belang van onze experimenten niet en als ze ze ontdekken... Nu zullen ze de rest ook wel snel opsporen. Het geschreeuw stopt maar niet. 'We kunnen haar beter even laten afkoelen,' besluit ik.

D101/ Caelio Marshall - Mutant die gaat vluchten.
'Sta stil.' God, wat haat ik hem. Mijn 'creator', zoals hij zichzelf noemt. Doctor Edward Stevens. Als hij niet met zo'n ergerlijk lichtje in mijn ogen zit te schijnen, dan spuit hij me in met stoffen waar ik uren later nog ziek van ben. Deze keer is geen uitzondering. Alleen de spuit geven doet al pijn. Mijn armband klikt los en het is alsof ik weer vrijer kan ademen. Ik kan het gevoel niet beter beschrijven, elke keer wanneer het ding af mag bij de proeven, valt er ineens een druk van me af, omdat ik dan weer kan veranderen. 'Goed, we beginnen. Verander maar.'
Ik kijk hem verwijtend aan, maar verander aangezien ik geen andere keus heb. Het ene moment ben ik nog groter als hij, het volgende kijk ik op zijn immer glimmende schoenen. Veranderen voelt voor mij alleen maar aan als krimpen, serieus krimpen. We doen allerlei tests, en na afloop voel ik me geradbraakt, leeg en misselijk. Met mijn laatste krachten loop ik naast hem terug naar mijn cel, waar mijn glas water klaarstaat.
Terwijl ik drink, hoor ik de deur in het slot gaan. Het lege glas gooi ik stuk tegen de grond en vervolgens laat ik me op mijn bed vallen. Na een tijdje verdwijnt de misselijkheid. Met gesloten ogen luister ik naar de geluiden op de gang, ergens klinkt een geschreeuw. Misschien één van de vluchtelingen die ze hebben teruggebracht. Ik open mijn ogen en bekijk de armband rond mijn pols. Het ziet eruit als een soort digitaal, stalen horloge, maar in werkelijkheid duidt het alleen maar aan hoe gevangen ik hier ben. Zo gauw ik het van mijn pols heb, ontsnap ik. En dan ga ik de wereld alles vertellen over de praktijken die zich hier afspelen, die griezels in hun witte jassen kunnen dan wel zwaaien naar hun mooie leventje.

Home is now behind you. The world is ahead!

James Derby

Ik grinnikte in mezelf. Ik kon mijn eigen blijdschap ook niet echt onderdrukken dus volgde ik Dana op een snel tempo.

Your make-up is terrible

Dana
Ik liep met open mond door de straten heen. De lichtjes, de mensen.
'Dit is geweldig,' zei ik met open mond.

"Ignite, my love. Ignite."

Ik ga maar verder schrijven voor Gem, want daar heb ik zin in
Dus sorry @CountMeIn dat ze ineens weg is bij Michelle :x


Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik Sky's kinderachtige gezeur negeer zie ik ineens Edward aankomen. "Hebben ze haar teruggebracht?" Met een glimlach knik ik. "Uh-huh." Ik zie hem even bedenkelijk naar de deur kijken, waarschijnlijk door het non-stop geschreeuw. "We kunnen haar beter even laten afkoelen." Ik knik weer. "Goed idee, collega. Gaat alles trouwens goed met D101? Als je er geen bezwaar tegen hebt zou ik graag je aantekeningen over hem eens lezen, hij heeft een interessante mutatie ondergaan."


A21/Gem – Trouwe Mutant
Teleurgesteld laat ik mijn hand zakken. Ik vind het moeilijk om de klanken van de woorden die ze me leert uit te spreken, maar ik kan het wel. "Help, woorden?" probeer ik om hulp te vragen. Misschien dat ze me wil helpen met oefenen, maar Michelle ziet er geïrriteerd uit, en ik ben bang dat ik het alleen maar erger maak. Voorzichtig zet ik een stap achteruit en ik kijk haar afwachtend aan.

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 15:22 ]

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Ik zuchtte gefrustreerd toen ik hoorde wat ze zeiden. "Klootzak.." mompelde ik zachtjes en leunde met mijn rug tegen de deur. Na een tijdje liep ik naar mjin kast en pakte een borstel, rustig begon in mijn haren te borstelen terwijl ik mijn blik op de deur gericht hield. "Scott, ik heb honger. "Als je me niks te eten egeft doe ik mezelf nog wat aan, ik heb al tijden geen fatsoenlijke maaltijd weer op," overdreef ik. Ik had idnerdaad erge honger, maar de rest was gewoon wat overdreven, maar dat kon geen kwaad.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Coming. Straks of morgen ofzo.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sorry dat ik gister niet postte. Pa besloot internet af te kappen.

Dwayne ~ Gevluchte mutant.

Slapen was niet mogelijk voor me, omdat ik telkens heen en weer keek of er iets was. Ik besloot maar een sigaret op te steken, en te relaxen.

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)

Edward Stevens - Laborant.
Wanneer hij over D101 begint, krab ik even in mijn baard. Ik ben blij dat hij D101's mutatie interessant vindt, ik ben namelijk erg trots op mijn waterjongen. Maar of alles goed met hem is... 'Wel, lichamelijk is hij in topconditie. Maar hij gedraagt zich onrustig, zijn irissen stoppen niet met kolken. Ik weet niet wat er scheelt met hem, maar ik veronderstel dat het wel zal overgaan.' Ik zwijg even, en herinner me dan dat hij naar D101's dossier heeft gevraagd.
'Natuurlijk mag zijn dossier bekijken, ik zal het je straks geven.' Scott is jong, maar erg capabel: ik heb een hoge dunk van hem.
We komen voorbij de keuken en ik schenk mezelf een tas hete koffie in en biedt hem er ook een aan. 'Weet je trouwens of er al spoor is van de andere vluchtelingen?'

[ bericht aangepast op 8 sep 2011 - 20:57 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Scott Morgan - Laborant
Ik knik bedenkelijk als hij het over D101's irrisen heeft. "Misschien is hij opgejut door al die verhalen over ontsnapte mutanten? Ik zou hem goed in de gaten houden als ik jou was." Met een dankbare glimlach neem ik de koffie aan - precies wat ik nodig had. "Weet je trouwens of er al spoor is van de andere vluchtelingen?" Ik schud mijn hoofd. "Ze zullen ze vast wel gezien hebben toen ze C13 oppakten, maar ze hebben er voor zover ik weet nog geen gevangen. Ik zal C13 straks vragen of ze iets weet." Grijnzend neem ik nog een slok koffie. "Al denk ik niet dat de ontsnapte mutanten een groot gevaar zullen vormen. Wie weet zijn ze door hun mutaties wel veel gevoeliger voor allerlei ziektes - het zou me niet verbazen. Dat zou trouwens ook nog een interessante proef zijn."


A21/Gem – Trouwe Mutant
Teleurgesteld laat ik mijn hand zakken. Ik vind het moeilijk om de klanken van de woorden die ze me leert uit te spreken, maar ik kan het wel. "Help, woorden?" probeer ik om hulp te vragen. Misschien dat ze me wil helpen met oefenen, maar Michelle ziet er geïrriteerd uit, en ik ben bang dat ik het alleen maar erger maak. Voorzichtig zet ik een stap achteruit en ik kijk haar afwachtend aan.

[ bericht aangepast op 10 sep 2011 - 15:22 ]

Sorry voor het lange wachten, ik zat een beetje vast met vanalles

Michelle Latinea Drew
Een licht gevoel van medelijden overviel me. 'Mag,' begon ik rustig. Gem wist niet hoe ze de zin moest afmaken, dus besloot ik haar nog een beetje te helpen. 'Mag ik?' Gem keek ongeduldig in het rond, ze vond het duidelijk vervelend om niet te weten wat ze meost zeggen. In gedachte moedigde ik haar aan, maar liet geen woord over mijn lippen komen. Gem keek teleurgestelt naar beneden, ze wist het écht niet? 'Mag ik naar,' zei ik aanmoedigend, hopend op een verlichtend moment in Gem.

Let it come and let it be

C13/Sky Leah Morgan ~ Gevluchte mutant.
Verdomme, zo te horen waren ze vertrokken en hadden ze mij achtergelaten in deze cel. Ik vloekte zachtjes en legde mijn borstel weer weg, dan zat er niks anders op dan te wachtem.. Ik voegde daad bij het woord en ging op mijn bed zitten. Verveelde tuurde ik voor me uit terwijl ik mijn hoofd een beetje leeg maakte. Al gauw ging ik liggen en zuchtte zachtjes. Jezus Scott, heeft mam je nooit geleerd dta het niet netjes is een dame te laten wachten? dacht ik boos. Al gauw ebde de woede weg en gaf de verveling en later de vermoeidheid plaats. Met een zachte zucht rolde ik me op mijn zij en ging wat beter liggen voordat ik in slaap viel.

B72/Emily Green ~ Trouwe mutant.
Ik haastte me door de gangen, op zoek naar Edward Stevens oor mijn iQ-test. Hopelijk was hij in een goede bui. Al gauw trof ik hem aan samen met Scott morgan en ik liep naar ze toe en richtte me tot Edward Stevens. "Ik ben er meener, sorry dat ik te laat ben ik.." Ik zweeg een moment en zuchtte zachtjes. "Ik wa de tijd evrgeten, sorry," loog ik. Hij zou het vast niet op prijs stellen als hij erachter kwam dat ik mijn tijd bij Jonathan had doorgebracht en daardoor te laat kwam. Ze vonden de testen en alles hier nogal belangrijk, ons geluk en plezier deed er vaak niet toe. Beter gezegd, het was zeldzaam als het er wel toe deed. Al moest ik zeggen dat ik vaak toch wel plezier had met de luxe dat ik gebruik mocht maken van d instrumenten, vaak wel voor hun plezier, maar ik beleefde er ook plezier aan. Ik mocht niet klagen.

Crappy post, beter iets dan niets [:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

BEARD schreef:
Sorry dat ik gister niet postte. Pa besloot internet af te kappen.

Dwayne ~ Gevluchte mutant.

Slapen was niet mogelijk voor me, omdat ik telkens heen en weer keek of er iets was. Ik besloot maar een sigaret op te steken, en te relaxen.

Dat verhaal komt mij héel bekend voor

Let it come and let it be