Mijn laatste zeiktopic, ik beloof het. Tenslotte heb ik hierna niemand meer over.
Ditmaal gaat het over mijn oma. Pas een maand of twee geleden hebben we te horen gekregen dat ze leukemie heeft. Dat is echt balen, want 18 mei is ze samen met opa 50 jaar getrouwd. In de eerste week van de zomervakantie zou mijn familie uit Amerika overkomen om met zijn allen op vakantie te gaan, maar dat haalt ze nu niet meer.
En we hadden allemaal zowel gehoopt als gedacht dat ze het zou halen, want het ging zo goed, zelfs de artsen stonden versteld. Maar vanochtend is ze ineens met spoed naar het ziekenhuis gebracht omdat ze het zó benauwd had, niet normaal. En nu heeft mijn moeder me net gebeld dat oma slaapt en nergens meer op reageert, met andere woorden: het is afgelopen.
Mijn opa, moeder en vader blijven bij haar bed waken, tot het laatste moment. Dat wil zeggen dat ik nu alleen thuis ben en ik vreet mezelf op. Ik wil slapen, maar het lukt me gewoon niet. En ik mag niet naar oma toe, want het schijnt er verschrikkelijk uit te zien. O, verdomme, ze heeft zó hard gevochten en nu haalt ze het alsnog niet om nog één laatste keer haar hele familie te zien. Ik baal zelf natuurlijk, maar ik baal vooral voor oma. Het is oneerlijk, ze heeft als klein kind in een Jappenkamp gezeten en later een longziekte opgelopen die veel van haar afnam en dan krijgt nét zij leukemie. Het is oneerlijk!
Nu ben ik dus Suus kwijt en binnenkort nog oma en Simone en dat dan allemaal in één jaar. Het testen mag ophouden, ik ben gezakt.
Edit: Het is gebeurd, mijn oma heeft haar eeuwige (en verdiende) rust gevonden.
[ bericht aangepast op 4 mei 2011 - 12:08 ]
everything, in time
![=\](/images/smilies/irritated.gif "=\")