[RPG] Geen weg meer terug [9] - Speeltopics

Omdat het kan.

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!

Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;

Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - Jamie
Goede vampier: Elif - Gawyn
Slechte vampier: Faith - Savoy - Odile

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D
Lijst met mensen die niet willen dat hun personage door anderen wordt gebruikt.
(Als je niet wilt dat jouw personages af en toe door anderen worden gebruikt voor kleine dingetjes zoals simpele vragen dan moet je het melden en zet ik je hier neer!)
- nog niemand

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 14:07 ]

No growth of the heart is ever a waste

ash.

Gefascineerd luister ik naar het verhaal als Chase opeens een arm om me heenslaat 'Ah, mijn excuses. Dit is mijn broertje, hij..' afwachtend kijk ik hem aan. Waar wilt hij nu weer meekomen.'Hij heet ze niet meer allemaal op een rijtje,' hij knikt even en vervolgd zijn zin weer 'Veel te veel meegemaakt, hij kon er niet zo goed mee omgaan.' even klapt mijn mond open van verbazing, natuurlijk ben ik weer de gek. 'Natuurlijk, damian de gekke' zo onopvallend mogelijk probeer ik Chase -ik bedoel James- mijn naam te vertellen 'ik denk dat het eerder andersom is Bro' flauwtjes glimlach ik, op dat moment begint ook mijn arm te branden en pijnlijk grijp ik ernaar. Het beeld voor me word waziger en snel laat ik me op de grond vallen. Ik kijk Lew aan 'Met hoeveel zijn jullie en zitten wij hier nu..' dramatisch zucht ik 'ook vast?'

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 17:42 ]

Trust me. I'm the doctor

Is goed hoor Marleen, ik sla niks over Heb zin om te schrijven.

Dewi
Toen Odile de jongen had aangevallen werd het me op de een of andere manier te veel. Alle problemen en zorgen aan mijn hoofd, alle doden en gewonden.. Alle herinneringen die ik het liefst wilde vergeten kwamen weer boven, maar daar kwam al gauw een eind aan omdat het zwart voor mijn ogen werd. IK voelde hoe ik door mijn benen zakte en nog net hoe ik opgevangen werd, daarna voelde ik niks meer.

Na een tijdje voelde ik mezelf bijkomen, ik opende mijn ogen op een kiertje. Even schrok ik toen ik vreemde mensen zag en een vreemde omgeving, maar toen drong het weer door wat er gebeurt was. Ik zuchtte zachtjes en streek door mijn haren. ''What the..'' mompelde ik zachtjes. Ik realiseerde dat ik op een stoel zat, waarschijnlijk had iemand me hier neer gezet.. Wie? Lew? Ik keek zijn kant op, maar hij was toenstraks niet buiten geweest. Even gleed ik met mijn ogen langs de mensen die er waren en eindige weer bij Lew waar ik ook begonnen was.
''Wat is er gebeurt..?'' vroeg ik zachtjes aan hem. Ik wilde weten wat er gebeurd was nadat ik bewusteloos was geraakt.
''En trouwens, heeft iemand een vest?'' ik wreef over mijn armen. ''Ik bevries.'' ik glimlachte flauwtjes.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

@Rainforest; Weet ik, als je goed lees schrijf ik ook ergens dat ik van het moment gebruik maak om naar binnen te lopen, dus binnen ben als ik jullie hoor.
Dus nu klopt jouw stukje eigenlijk niet.x;

everything, in time

Even abbo'tje want dat heb ik stiekem nog steeds niet en daar erger ik me aan.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Suusijsje schreef:
@Rainforest; Weet ik, als je goed lees schrijf ik ook ergens dat ik van het moment gebruik maak om naar binnen te lopen, dus binnen ben als ik jullie hoor.
Dus nu klopt jouw stukje eigenlijk niet.x;

Trust me. I'm the doctor

'Om eerlijk te zijn heb ik er geen idee meer van. Niet onlangs hebben we een van de goeie dood terug gevonden in het bos en daarop zijn enkele andere vampiers vertrokken. Er zijn er ook twee die we al een lange lange tijd niet meer gezien hebben. Al bij al zijn er nu twee vampiers, waaronder ik zelf, waar ik vrij zeker van ben dat ze het goed met jullie voor hebben, en ongeveer twee die jullie bloed willen. De rest is dood, vermist of weg.' vertelde hij met een neutrale stem die praktische geen emotie uitstraalde. Hij schrok op toen een tweede persoon binnen kwam.
'Hmm, dat dacht ik al,' antwoordde Lew op James die vanuit het niets op dook. 'Jullie kunnen hier waarschijnlijk inderdaad niet meer uit. Al schijn jij te denken dat je immuum bent voor de Grens...' Eigenlijk kon het hem allemaal maar weinig meer schelen. Odile had hem verraden. Hij zuchte en vroeg zich af of dit al van het begin het plan was geweest. Zou ze alles gespeeld hebben? Van het blozen tot seks in de douche tot hun avontuur in de stad. Hij voelde zijn hart praktisch breken bij de gedachte alleen. Als alles een leugen was geweest, dan voelde hij zich meer alleen dan in de tijd dat hij op zijn eentje door de Himalaya trok. 'Odile heeft deze jongen gebeten, waarop jij flauw viel. Ik heb jullie twee bij Savoy weg gehaald en Damian hier heeft geprobeerd om je met wat gebrabbel wakker te maken. En ze is weg. Odile is weg,' Hij slikte bij dat laatste. Wat als ze niet meer terug kwam? Die gedachte maakte het ontzettend donker in zijn hoofd, waardoor alles er ongelofelijk uitzichtloos uit kwam. Wat had hij zichzelf ook aangedaan? Hij had haar nooit moeten zoenen, dan zou hij ook geen gevoelens voor haar gekregen hebben en dan zou hij nu geen verrader missen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Even een abo nemen

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dewi
Ik luisterde zwijgend naar zijn verhaal. Dus toch, het was geen rare droom geweest dat Odile hem aangevallen had. Zachtjes beet ik op mijn onderlip, en dan te bedenken dat ik tegen haar opkeek.. Ze ging net zo de goede kant op en nu.. nu dit.. Hoe moest Lew zich wel niet voelen? Ze hadden iets en nu verraadde Odile ons allemaal, maar vooral hem. Ik stond op en liep naar Lew toe.
''Bedankt voor het redden, alweer..'' mompelde ik en knuffelde hem kort. ''Trouwens, Odile komt denk ik wel terug en ze had er vast een goede reden voor.. Misschien had ze heel lang niet gedronken.'' Tuurlijk was ik boos op haar, maar ergens kon ik het begrijpen.. En ze was als familie voor me en op dit soort momenten moest je elkaar juist steunen.
''En het is geen grote troost, maar Savoy heeft de jacht op mijn bloed opgegeven.. Een kleine last minder dus.'' ik deed een kleine poging tot glimlachen en keek toen even kort naar de andere twee jongens.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Odile - Goede vampier.

Als ik nog steeds geen antwoord lijk te krijgen draai ik me van hem af. Ik heb geen zin om naar zijn kop te moeten staren. Het sneeuwt nog steeds.
'Ga iemand anders lastigvallen. Bij mij valt niks te halen,' zeg ik met de rug naar hem toe gedraaid. Ik loop de straat op en sla al gauw een kleinere straat in. Het duurt niet lang of ik ben alweer in het bos. Waar moet ik heen? Ik ga niet terug. Het is te pijnlijk om de teleurgestelde gezichten te zien. Met name dat van Lew. Ik kan maar één optie verzinnen. Ik volg de grote weg die door het bos gaat richting een stad die verder gelegen ligt. In dit gebied ben ik voor het laatst geweest sinds ik pas in het huis ging wonen, een jaar of twintig terug. Het is een enorme stad waar ik me nog steeds niet helemaal feilloos kan oriënteren, maar als ik het bos uit kom en via de buitenwijken richting mijn bestemming loop merk ik dat de wolken langzaamaan verdwijnen. Shit, wat nu? Ik verhoog de pas, maar door Savoy's aanval verloopt mijn ademhaling nog altijd niet helemaal soepel. Ik zorg ervoor dat ik zo veel mogelijk in de schaduw blijf. Wanneer ik het café bereik open ik gauw de deur en stap naar binnen. Het is er rustig, maar een aantal gezichten zijn nog feilloos te herkennen. Echt lastig is dat niet als alle cafégangers nooit verouderen. Het is een vampierencafé en vroeger ook een plaats waar een clan de scepter zwaaide, maar sinds die ergens anders hun heil zochten is het hier tamelijk rustig.
'Dit ga je niet menen. Is dat wie ik denk dat dat is?' Ik draai me om naar een man en een vrouw die achter een spierwit drankje zitten. 'Odile Lavossa.' Een paar andere bargasten draaien zich om. 'Wat doe jij hier? Kom erbij.' Ik neem bij het tweetal plaats. Julian, een oud clanlid bij Fjodor en zijn vriendin Masha. 'Long time no see,' zeg ik met een glimlach. 'Zeg dat wel. Zo'n twintig jaar niet meer. Fjodor was zo razend geworden toen je vertrok.' Hij grijnst en biedt me wat te drinken aan. Ik ga voor hetzelfde spul wat zij op tafel hebben liggen. 'Zijn 'geliefde Odile' had hem verlaten. We hoorden hem in zijn kamer. Stomdronken. Idioot.' 'Ach hou je kop, die psychopaat wilde alleen met me naar bed. Leeft hij eigenlijk nog?' Julian haalt zijn schouders op. 'Heb hem in geen jaren meer gezien. Maar afgelopen week nog heb ik een groepje clanleden van hem door de stad zien lopen.' 'Hebben jullie een verblijfplaats voor me? Tijdelijk?' 'Je weet waar we wonen. Je bent altijd welkom. Wat doe je trouwens hier?' 'Afstand nemen. Ik heb verraad gepleegd.' 'Tegenover Fjodor?' Ik slaak een zucht. 'Nee. Tegenover iemand waar ik om gaf. Geef. Ik weet het niet meer. Het maakt weinig meer uit, hij zal me nooit meer aan willen kijken.'

No growth of the heart is ever a waste

Yue
Als versteend kijk ik uit het raam. Waarom viel Odile die jongen aan? Waarom is ze weggegaan? Ik slik, en draai me om. Er rolt een traan over mijn wang. Waar is ze heen? Ik ruik dat Lew en Dewi binnenkomen en ren naar ze toe. James en de andere jongen staan bij ze. "Waar.. Waar is Odile?" vraag ik zacht, maar Lew haalt alleen onverschillig zijn schouders op. Ik slik en ren weg. Ik moet haar vinden. Wat als ze wegloopt? En ik haar nooit meer zie? Ik ren over het pad van de villa het bos in. De zon brand op mijn armen, maar gelukkig wordt mijn huid enigzins beschermt door de bomen. Ik ruik Odiles geur slechts vaag, en voel de tranen weer prikken. Waar moet ik haar ins hemels naam zoeken? Ik blijf rennnen als ik haar geur ineens wat duidelijker ruik. Meteen sta ik stil en volg dan snel de geur. Ik zet het op een rennen, en voel de zon heviger branden. Ik ren zo snel als ik kan, maar Odiles geur begint langzaam te vervagen. Eindelijk zie ik een stad in de verte opdoemen. Ik voel een lichte steek in mijn zij van het rennen, maar het kan me even niets schelen. Ik slik en begin door de straten te lopen. Gelukkig staan er bij de meeste winkels afdakjes. Ik volg Odiles geur, wat steeds moeilijker wordt. Met al die mensen hier is het moeilijk me op een geur te concentreren. Uiteindelijk kom ik aan in een donkerder gedeelte van de stad. Ik zie de weinige mensen die er rond lopen me vreemd aankijken, en voel me niet op mijn gemak. Dit zijn geen mensen.. Dit zijn vampiers. De meesten hebben lange, zwarte kleren aan. Ik val nogal uit de toon met mijn blauwe rokje en felgekleurde shirt. Odiles geur wordt steeds sterker, en uiteindelijk zie ik een café. Als ik het goed ruik zit ze hier. De ramen zijn verduistert en er komt een man met een lange zwarte jas uitlopen. Ik slik en duw de deur open. Er kijken wat mensen op, maar gelukkig gaat iedereen snel verder met zijn eigen zaken. Ik kijk rond en zie achterin Odile zitten. Ik loop snel naar haar toe en val bijna om haar hals. "Odile.." zeg ik zacht, en voel dat er weer tranen in mijn ogen prikken. Ik dacht even dat ze echt weg zou gaan.

Savoy
Nog even sta ik doodstil. Lew tilt Dewi uit mijn armen, en een raar gevoel overvalt me. Waarom heb ik Dewi opgevangen als ik ook het bloed van die jongen had kunnen drinken. Die twee slokken hebben mijn dorst niet gestild, en het idee dat ik meer had kunnen drinken geeft me een enorm gevoel van spijt.

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 19:45 ]

Dude, Savoy loopt wéér achter :'D Haha.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Geen zin om voor hem te schrijven :x
Pas het wel even aan

Odile - Goede vampier.

'Wat is er gebeurd, Odile? Ik kan me niet herinneren dat het je ooit wat kon schelen hoe iemand over je dacht,' hoor ik Julian zeggen. Ik leg hen de situatie uit, voor zover mogelijk in mijn behoorlijk verwarde toestand. 'Je moet wel veel om hem geven als het je zo'n pijn doet,' zegt Masha. 'Ik heb geen eergevoel. Nooit gehad. Maar de afgelopen dagen - weken, ik weet het niet meer - ik heb.. ik heb me voorgenomen het goede te doen. Een keer geen moordenaar te zijn. En ik weet niet wat er fout ging, maar ik was zo agressief en ik had zo'n dorst. En die klotevampier daagde me uit en voor ik het wist had ik hem te pakken. Ik was mezelf kwijt en ik wilde het niet. Ik had gewoon niet de kracht om nee te zeggen.' Julian buigt zich naar voren en legt een hand op mijn schouder.
'Ik ken je Odile. Ik ken je al heel wat jaren en in die jaren heb ik een diep respect voor je opgebouwd. Ik heb het je nooit verteld, maar jij hebt van je zwakte je kracht gemaakt.' 'Mijn zwakte?' 'Kazinsky. In mijn geval was het McLauren die me elke dag alle hoeken van de kamer liet zien. Ik was zwak tot de dag dat ik vampier werd, maar jij weigerde bang te zijn en ooit bang te worden. Maar dat maakt je niet onoverwinnelijk. Fjodor was een klootzak - dat weet iedereen! Hij manipuleerde ons en zo ook jou. Misschien is het niet gerechtvaardigd wat we doen, maar het is wel begrijpelijk. Begrip hoeft niet hetzelfde te zijn als acceptatie. Het is ongelofelijk dat je hebt geprobeerd vijftig jaar geschiedenis achter je te laten en een compleet andere weg in te slaan. Je kan een ex-drugsverslaafde ook niet kwalijk nemen dat hij weer die spuit pakt. Voor jou is het duizendmaal erger. En ik vind het onterecht dat die vampier je daar heeft laten liggen terwijl je haast stierf van de pijn.' Ik voel me klein en nietig. 'Ik..' Julian gaat onverstoord verder, terwijl zijn toon almaar feller wordt.
'Je hebt nooit het slachtoffer willen zijn, je hebt altijd de schuld op je genomen, voor alles. Je nam jezelf die verkrachting kwalijk, je nam jezelf de dood van je ouders kwalijk, je nam jezelf Fjodor kwalijk en nu neem je jezelf kwalijk omdat je bloed dronk? Hij mag het je niet kwalijk nemen, godverdomme! Je zit in een huis vol met mensen, verdomme! Ik had ze allemaal al te grazen genomen!' 'Julian, rustig,' zegt Masha. 'Nee!' schreeuwt hij hard, waardoor er een aantal mensen opkijken. 'Ik zeg het je, iemand moet-' 'Odile.' Ineens draai ik me om waar mijn blik die van Yue kruist. Mijn mond valt een stukje open.
'Yue..' zeg ik zacht, compleet verrast. Ik schuif een stukje op. 'Neem plaats,' zeg ik dan en schuif op. 'Wie is dat?' vraagt Julian, nog steeds niet over zijn tirade heen. 'Yue, Julian. Julian, Yue. Zij woont ook in het huis. Masha, Yue.' 'Kan ik je wat te drinken aanbieden?' vraagt Julian aan haar. Ik neem een slok van het witte spul. Geen idee wat het is, maar er zit alcohol in en dat is gunstig. Ik zie dat Julian's bleke wangen rood kleuren van ingehouden woede door mijn verhaal. Hij houdt zich alleen in vanwege Yue.

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 20:13 ]

No growth of the heart is ever a waste

Yue
Ik laat Odile langzaam los en ga naast haar zitten. Ik glimlach verlegen naar de man en vrouw aan de andere kant van de tafel. Ze zien er al net zo donker en duister uit als de rest hier, maar lijken me niet onaardig. "Kan ik je wat te drinken aanbieden?" vraagt de man, en ik knik. "Ja, lekker.. Ik heb dorst." Hij kijkt me vragend aan. "Heb je een voorkeur voor iets?" Ik kijk naar de drankjes die al op de tafel staan. Een spierwit goedje, wat er nogal.. interresant uit ziet. "Ehm.. Doe maar wat jullie ook hebben." zeg ik glimlachend. Nu maar hopen dat er geen alcohol inzit, en dat het een beetje lekker smaakt.

Savoy
Nog even sta ik doodstil. Lew tilt Dewi uit mijn armen, en een raar gevoel overvalt me. Waarom heb ik Dewi opgevangen als ik ook het bloed van die jongen had kunnen drinken. Die twee slokken hebben mijn dorst niet gestild, en het idee dat ik meer had kunnen drinken geeft me een enorm gevoel van spijt.

'Dat is het niet,' fluisterde hij hees nadat hij tot het besef gekomen was dat hij het hem opnieuw geflikt had. Het was de situatie met Dewi all over again. Eerst boos worden en koppig doen, dan nadenken en dan pas verontschuldigen. Zo ging het altijd en nu waren de gevolgen pijnlijker dan ooit. En het ergste van alles; hij dacht niet dat hij ze kon herstellen. Terwijl hij zijn hoofd afwendde en opnieuw een sigaret boven haalde, probeerde hij ook uit alle macht zijn stem vast te houden en niet in tranen uit te barsten. 'Ik weet dat het ze het er niet omdeed. Ik was gewoon zo kwaad. En ik voelde me verraden, alsof ze me gebruikt had,' Hij nam een diepe trek en wreef al zuchtend door zijn haar. Als hij geen verantwoordelijkheden had, dan had hij nu zo zat als een hek op een balletje liggen verdrinken in zelfhaat. 'Ik heb haar laten liggen, Dewi. Ze had me nodig en ik heb haar achter gelaten. En nu is ze weg. Ze komt niet terug, ik heb haar weggejaagd,' Hij hoorde hoe zijn stem bij elk woord kleiner en kwetsbaarder klonk. 'Hij leeft nog. Het maakt geen verschil. Ik had haar kunnen helpen en haar steunen. Maar...' Zijn stem stierf weg bij dat besef. Als hij niet zijn opvliegende zelf was geweest, zijn woede en shock niet voor zijn verstand had laten spreken, dan had hij dit vreselijke gevoel niet. 'Ik had haar nota bene nog gezegd dat ik niet van porselein was,' bekende hij met een hoge, stille stem. Hij snufte en knipperde het water dat in zijn ogen gelopen was, weg. Hij wilde dat hij haar kon zoeken, maar hij zat gevangen in een kooi van schaamte en verantwoordelijkheid. Hij had het verknald. En goed deze keer. Geen repareren meer mogelijk. 'Willen jullie iets eten?'

Frankly my dear, I don't give a damn.