[RPG] Geen weg meer terug [9] - Speeltopics

Omdat het kan.

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!

Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;

Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - Jamie
Goede vampier: Elif - Gawyn
Slechte vampier: Faith - Savoy - Odile

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D
Lijst met mensen die niet willen dat hun personage door anderen wordt gebruikt.
(Als je niet wilt dat jouw personages af en toe door anderen worden gebruikt voor kleine dingetjes zoals simpele vragen dan moet je het melden en zet ik je hier neer!)
- nog niemand

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 14:07 ]

No growth of the heart is ever a waste

Laatste post

Lew had er alle vertrouwen in dat Odile de zaakjes op zou kunnen lossen. Nu ze aan hun kant stond, was hij haar kracht en aanwezigheid als vanzelfsprekend gaan beschouwen. Ze verminderde de stress een hele pak, aangezien niet alle last op zijn en Elif's schouders meer leunde. En Yue hielp natuurlijk ook, maar hij had haar overschat. Ze was te jong om op een mens te kunnen letten. Het was pas toen Odile na een vrij lange tijd nog steeds niet terug was, dat er een belletje ging rinkelen. Om eerlijk te zijn was het eerste wat in zijn gedachten op dook het gruwelijke idee dat Savoy Odile iets aan had gedaan. Toen hij echter buiten kwam, bleek dat niets minder waar was.
De teleurstelling die over hem heen spoelde, toen hij Odile van een nog onbekende mens zag drinken, was overweldigend. En het deed nog fysiek pijn ook. Om vervolgens haar te zien vallen doordat Savoy een mes door haar borstkas ramde, nog meer. Razendsnel racete hij naar het groepje toe en trok allereerst het mes uit Odiles borstkas, waarna hij het diep in de stam van een naburige boom ramde. Daarna greep hij Dewi vast en zwierde haar over zijn schouder na haar uit de handen van een verbijsterde Savoy te trekken. Die laatste leek nogal van zijn melk door het feit dat hij met het mensenmeisje in zijn armen stond. ‘Kom mee,’ gromde Lew kortaf tegen de onbekende jongen, waarna hij hem met zijn vrije hand vast greep en hem mee trok. Vastberaden en snel keerde hij met de twee lichamen in zijn armen terug naar het huis. Odile liet hij maar liggen. Nu het mes uit haar borstkas gehaald was, zou ze waarschijnlijk sterk genoeg zijn om zelf te herstellen. Verder had hij nu helemaal geen zin om met haar geconfronteerd te worden. Hij moest even over het verraden gevoel in zijn hoofd stappen. Lew had het nooit makkelijk gehad met verraders. Hoewel het Odile betrof en hij gevoelens voor haar had, misschien wel van haar hield, wist hij niet zeker of hij ooit in staat zou zijn om haar te vergeven.
Waarschijnlijk was het niet verstandig om met de bloedende jongen naar binnen te komen, aangezien de geur zelfs voor hem verleidelijk was, maar hij had geen idee waar hij er anders mee naar toe moest en om eerlijk te zijn, was dat wel het laatste wat hem bezig hield. Wat hem meer bezorgd maakte, was de vraag wie er nu nog te vertrouwen viel. Gawyn was dood, Elif had hij al dagen niet meer gezien, Yue was ontzettend jong en onervaren, Aphrodite was ook van het toneel verdwenen en Odile... Odile was zichzelf opnieuw kwijtgeraakt. Het was pijnlijk om daaraan te denken. Vooral omdat hij niet goed wist hoe hij er op moest reageren. Lew snoof boos en voerde het tweetal naar de keuken, waar hij de jongen op tafel duwde. ‘Kalm,’ commandeerde hij tegen het gastje dat naar één of andere Chase aan het roepen was. ‘Zit stil,’ Slordig waste hij de wond uit met de fles alcohol die er stond en vervolgens bond hij een verse theedoek strak om de pols van de onbekende jongen heen. Nu Dewi nog wakker krijgen...

No growth of the heart is ever a waste

Ash

Dom keek ik toe hoe de persoon mijn wond schoonmaakte en er een theedoek omheen bond 'dankje' fluisterde ik zachtjes, normaal zou ik allang weer terug zijn gegaan voor Chase geen idee wat hij eigenlijk uitspookt. Maar het mensenmeisje dat het daarnet als eerste voor me opnam lag bewusteloos 'word een wakker' mompelde ik terwijl ik met mijn hoofd boven haar ga hangen. Twijfelend vraag ik me af of ik een spreuk zou uitspreken, eentje tegn bewustloosheid zou simpel moeten zijn. 'pas op' meld ik de persoon die waarschijnlijk mijn leven heeft gered. Geconcentreerd zeg ik een paar Latijnse woorden, de spreuk was simpel je hoeft er niet veel energie voor te gebruiken. 'ze moet nu snel wakker worden'

Trust me. I'm the doctor

Verbaasd staarde hij naar de jongen, niet goed wetend wat hij net had gedaan. Die gast zou toch niet van zijn lotje getikt zijn? Want dat konden ze echt niet gebruiken. Lew besloot er zich niet te veel van aan te trekken en te hopen dat het gewoon te shock was. 'Hoe heet je, jongen?' vroeg hij terwijl hij een tweede theedoe met ijskoud water bevochtigde. Zonder veel problemen wist hij Dewi, die er bij had gelegen als een vreemde lappenpop, op een normale positie op haar stoel te zetten en begon hij haar gezicht met de ijskoude handdoek te bevochtigen. 'En wie is Chase?'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ash

Als de jongen de vraag stelt 'wie is chase' kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Het was alsof ik me nu pas realiseerde dat ik 'james'' zo noemde. [omg ik hoor nu me ouders hét doen] 'dat is mijn vriend James, vroeger dacht ik dat hij Chase heette en noemde ik hem altijd zo' schijnheilige krijg ik een waterig glimlachje op mijn gezicht 'mijn naam is Damian en die van jou' de vreemdste namen spelen al in me op. Wie weet uit welk jaar deze vampier komt. Opeens komt een vraag weer naar boven die ik al eerder wou stellen 'waarom leeft dit mensenmeisje tussen jullie?'

[ bericht aangepast op 6 april 2011 - 22:53 ]

Trust me. I'm the doctor

Odile - Goede vampier.

Na een tijdje half en half het bewustzijn te hebben verloren kom ik weer terug in de werkelijkheid. Ik heb de stemmen gehoord en Lew nog vaag gezien hoe hij het mes uit mijn lijf trok. Met trillende armen en benen hijs ik mezelf overeind en zoek steun bij een boom. Ik druk mijn hand boven mijn borst om het bloeden te stelpen. Iedereen is weg en het dringt tot me door dat Lewis me hier heeft laten liggen. Er is geen andere mogelijkheid meer. Hij heeft het gezien. Ik was van plan hierover te zwijgen als het graf, maar alles waar ik zo hard naartoe heb gewerkt heb ik kapot gemaakt door mijn eigen egoïsme. Ik werp een blik op het huis en op het mes dat naast me ligt. Ik raap het op, veeg het af en steek het in mijn zak. Ik heb het goed verknald. Eindelijk had ik de kans om een nieuw, gelukkiger leven te beginnen en nu is alles weg. Hij zal me nooit meer vertrouwen. Niemand zal me meer vertrouwen. Ik voel tranen op borrelen maar duw ze weg. Ik wil in de armen van mijn moeder vallen, maar het enige beeld dat ik voor ogen krijg is haar dode lichaam. Een herinnering die heel veel pijn met zich meebrengt. Ik kijk nog éénmaal naar het huis en loop dan het bos in, op zoek naar een onbekende bestemming. Het begint hard te sneeuwen en gelukkig vormen de wolken een deken die de zonnestralen afschermt. Waar moet ik heen? Heb ik nog geld op zak? Ik wil in elk geval niet meer terug. Ze zullen me nooit meer willen zien. En ik? Ik durf Lew niet meer aan te kijken. En Dewi, die zo blij was met mijn komst. Dit zal ze nooit meer vergeten.
Na een aantal uur zo te hebben gelopen in de sneeuw kom ik aan in de stad. Het is een uiterst onverstandige keuze, maar logica is wel het laatste dat in mijn geest op komt. Het plein is leeg, op een paar jongeren na. Ik loop verder met de armen om mijn lijf geslagen.
'Hé,' zegt ineens één van de jongeren en staat op. God, niet nu. Ik voel me ontzettend zwak en ellendig. Hij komt op me af gelopen. 'Jij bent toch diegene die de politie zoekt?' Ik kijk hem met grote ogen aan, waarna hij op een poster wijst. Mijn mond zakt open. Dan valt zijn blik op de wond. 'Mijn god! Je moet naar het ziekenhuis.' Ik schud heftig mijn hoofd. 'Kom mee. Anders ga je dood!' 'Nee!' schreeuw ik. 'Het is in orde. Ik wil niet naar het ziekenhuis. Alleen rust.. alleen..' Het wordt weer wazig voor mijn ogen.
'Hier. Kom maar. Ik help je wel. Je bent ijskoud.' Ik zie nog half dat hij zijn jas uittrekt en me daarin wikkelt. De rest is om ons heen gaan staan. 'We brengen haar naar mijn huis. Henry, jij haalt de auto. Opschieten, straks vriest ze dood!' Ik voel me te zwak om te protesteren als ik in de achterbank word gelegd. Na een tijd die ik niet kan plaatsen word ik opgetild en op een bank gelegd. Het is warm en ik heb moeite mijn gedachten bij bewustzijn te houden. 'Je wond moet gedesinfecteerd worden,' zegt de jongen. 'Ik eh..' Hij wijst naar mijn borst. 'Niks doen.. niks doen. Het is goed.' 'Nee dat is het niet! Straks ga je dood! Godverdomme, ik had de ambulance moeten bellen.' Bezorgd en zenuwachtig kijkt hij me aan. Hij snelt naar de badkamer, waar hij een doek opvist en tegen mijn borst drukt. Zijn vrienden halen ontsmettingsmiddel en een doek. Langzaam kom ik weer tot mezelf, hoewel ik nog steeds heel zwak ben.
'Gaan jullie me uitleveren?' vraag ik. 'Ben je gek,' zegt de jongen. Ik hijg zwaar door de pijn in mijn borst en staar naar de grond. Hij liet me daar gewoon liggen, terwijl dit mensenjoch die me alleen kent van een 'gezocht'poster me verzorgt alsof ik zijn familie ben. Dat besef doet zeer.

[ bericht aangepast op 6 april 2011 - 23:01 ]

No growth of the heart is ever a waste

Vraagje word ze gezocht als moordenaar of als slachtoffer/vermiste ofzo?

Trust me. I'm the doctor

Ja, Lew en odile hebben wapens gegapt in de stad en werden gesnapt door de politie, waar ze aan wisten te ontsnappen x]

No growth of the heart is ever a waste

'Aha,' deed Lew, bij het horen van zijn nogal zwakke uitleg. Maar ja, als deze Damian inderdaad gek was, kon hij niet verwachten dat hij normale taal uitsloeg. 'Ik heet Lewis, Lew for short,' antwoordde hij daarna. Het was vreemd. Normaal zei hij die zin altijd met een grote, joviale grijns op zijn mond, maar het enige wat daar nu van over schoot was een bittere streep. Ze had hen verraden. Schalks wierp Lew een blik naar buiten, waar het hevig was beginnen sneeuwen. Odile's lichaam was weg. Of hij kon het niet zien door de sneeuw, maar hij was er vrij zeker van dat ze het terrein verlaten had, aangezien haar geur nergens meer te bekennen was. Een onaangename snok trok door zijn lichaam toen hij aan haar geur dacht, waarop hij een gepijnigde zucht van frustratie slaakte. Dit kon gewoon niet waar zijn. Het was een nachtmerrie. Alles ging zo goed en nu...
Op de achtergrond hoorde hij de jongen vaagjes iets mompelen. 'Eh..wat zei je?' De jongen knipperde een paar keer met zijn ogen en herhaalde zijn vraag. 'Blijkbaar is er hier eens een paranoïde vampier geweest die een grens van leven en dood rond het terrein getrokken heeft. Geen enkele sterveling kan dit terrein levend verlaten. Ik en ... nog wat anderen proberen de mensen zoveel mogelijk in leven te houden. En dan is er nog een groep die ze net leeg probeert te zuigen. Het is alleen nogal een probleem om uit te vissen wie bij wie hoort,' voegde hij daar bitter aan toe.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

'Hier, neem wat te drinken. Weet je zeker dat we geen ambulance moeten halen?' Ik krijg een warme kop thee in handen gedrukt. 'Zeg Jasper, weet je zeker dat je haar hier wil houden? Als je ma thuis komt en ze ziet dat je met een crimineel thuis zit vermoordt ze je,' zegt een ander. De jongen - kennelijk luisterend naar de naam Jasper - kijkt me een moment onzeker aan. Dan staat hij vastberaden op en neemt mij weer in zijn armen. In plaats van me het huis uit te gooien loopt hij met me de trap op.
'Wat ga je doen,' sis ik argwanend. 'Rustig,' zegt hij moeizaam. Hij heeft er veel meer moeite mee mij te dragen dan een vampier. Ik word op zijn bed gelegd en toegedekt als een kind.
'Je moet rusten. En het ziekenhuis-' 'Nee, alsjeblieft. Geen ziekenhuis. Het gaat goed. Ik moet heel even.. liggen. Ik zal je zo meteen geen last meer zijn.' 'Je bent geen last voor me. Hoe heet je eigenlijk? Het staat niet op de poster.' Hij trekt een flauwe glimlach en ik kijk de kamer rond. Het ziet er allemaal verbazingwekkend modern uit. Ik zie een stapel boeken - vermoedelijk schoolboeken - op zijn bureau verspreid, evenals een mobiele telefoon en een camera. In de kamer slingeren kledingstukken.
'Odile,' zeg ik dan. Hij neemt plaats op de stoel en kijkt me nieuwsgierig aan. 'Wie heeft dit je aangedaan, Odile? Je moet naar de p- nee, dat kan niet. Ach jezus, gaat het echt goed?' Ik glimlach. 'Echt, het is oke. Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.' Hij lijkt nog niet helemaal overtuigd, maar ik gooi hem nog een glimlach toe. 'Echt. Rustig maar.' 'Je moet wat rusten. Zal ik weggaan?' Ik voel me vreselijk zwak en koud, ook al kunnen vampiers nauwelijks kou waarnemen. Ik glimlach en knik dan, waarna hij een duim op steekt en verdwijnt.
Ik val in een diepe, onrustige slaap.
Als ik mijn ogen weer open hoor ik gestommel op de trap. De deur wordt opengedaan.
'Aangenaam kennis te maken. Ik ben dokter Lawrence Boyle. Hoe gaat het met de patiënt?' Hij komt op het bed zitten en pakt zijn stethoscoop erbij. Ik ga verschrikt rechtop zitten en werp een kwade blik op de jongen. 'Geen ambulance, zoals beloofd' zegt hij. 'Hij weet wat hij doet. Niet bang zijn.' 'Ik ga even je bloeddruk en hartslag meten voor de zekerheid en dan zal ik je-' 'Nee. Blijf van me af. Hou dat ding bij me uit de buurt.' Ik weer me af, waardoor de dokter me verbaasd aankijkt. Ik heb al zo veel verknald, aan de wijde wereld verkondigen dat ik een vampier ben hoeft er niet bij te komen.

No growth of the heart is ever a waste

dudes, even abbo, gotta go. drop dewi anders maa op bed ofzo, ze is toch beusteloos xd

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik ga even een heel stuk overslaan, oké? Anders kan ik echt niet zo lang schrijven haha.:'D En misschien klopt het niet helemaal, maar er loopt zoveel door elkaar!;o

Chase - Vampierjager.

Net als ik antwoord wil geven op de vraag of ik klaar ben om door de poort te lopen, hoor ik een hoog gefluit. Ash! Ik kijk zoekend om me heen, maar één van die vampieren is me voor. Even twijfel ik: Hem helpen, of snel doorlopen? Dit is tenslotte mijn kans.
Ik besluit voor het tweede te gaan, Ash is vast in staat zichzelf te redden. Als iedereen de andere kant op kijkt loop ik snel door de poort en maak er gebruik van door alles goed in me op te nemen. Wie weet kan dat nog van pas komen.
Dan hoor ik mijn naam roepen, mijn échte naam. 'Verdomme, Ash,' sis ik kwaad. Na een diepe zucht te hebben gelaten, loop ik naar beneden, op het geluid af. Daar zie ik hem, Ash. Samen met een vampier en -even kijken- O, dat meisje, geen idee hoe ze heet. Niet meer, althans. Daarbij is ze overduidelijk bewusteloos. Ik heb geen idee wat Ash heeft gezegd als smoes, maar ik moet iets zeggen waarom hij bij mij hoort. Het probleem is dat ik geen idee heb hoe hij zich heeft voorgesteld. Ik sla een arm om Ash heen en kijk de vampier met een neppe glimlach aan. 'Ah, mijn excuses. Dit is mijn broertje, hij..' ik maak een dramatische pauze en fluister vervolgens; 'Hij heet ze niet meer allemaal op een rijtje,' zeg ik terwijl ik even knik om mijn eigen verhaal te bevestigen. 'Veel te veel meegemaakt, hij kon er niet zo goed mee omgaan.' Ash gaat dit waarschijnlijk niet zo leuk vinden, maar ik moest iets bedenken en hierdoor kom ik zelf gelijk beter uit de verf. Iemand die voor zijn even oude "broer" zorgt. Niemand hoeft tenslotte te weten dat hij niet mijn broer is.

everything, in time

Odile - Goede vampier.

Dokter Lawrence kijkt me verbaasd aan, maar neemt uiteindelijk afstand. Ik hou de deken zo hoog dat hij het opgedroogde bloed niet kan zien.
'Ik ben in orde. Ik voel me gewoon zwak.' Wat hopeloos kijkt Jasper mij aan en vervolgens de dokter, die een korte zucht slaakt. 'Goed. Maar bel me zodra er iets niet in orde is.' Hij staat op, schudt mijn hand en vervolgens die van Jasper. Daarna neemt hij afscheid en verlaat de kamer. Er is maar één middel dat ervoor kan zorgen dat ik hier weer bovenop kom en dat is bloed. Savoy heeft me goed geraakt in de aorta, wat tot heel veel bloedverlies heeft geleid. Elk normaal mens zou nu allang om het hoekje zijn gegaan, maar ik heb een flinke tijd nodig om weer op krachten te komen. Misschien moet ik hem.. ik werp een blik op Jasper. Ik ben in deze staat niet sterk genoeg om hem aan te vallen, laat staan te overmeesteren.
'Odile,' begint de jongeman en legt een hand op mijn schouder. 'Ik wilde je alleen helpen. Het spijt me.' Ik zucht kort. 'Het is al goed. Ik hou niet van doktoren. Zou ik die gordijnen dicht mogen doen?' De jongen kijkt me verbaasd aan en buigt zich dan over het bed om het laatste beetje licht uit de kamer te bannen. Vervolgens knipt hij het licht aan. 'Een vreemd verzoek, maar als dat is wat je wil,' glimlacht hij.
'Lees je? Ik heb een flinke verzameling boeken.' Ik glimlach en schud het hoofd, waarna mijn gedachten alweer een eigen leven gaan leiden. Ik denk aan Lewis en de rest die ik heb verraden en ik voel me ogenblikkelijk schuldig. Ik heb Savoy zijn zin gegeven. Dewi zal me nooit meer vertrouwen, Yue ook niet meer.. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Maar ik blijf verliezen van mezelf. Dit verdient hij niet. Hij verdient iemand beter dan ik. Hoe kan ik hem mijn loyaliteit geven als ik niet eens trouw aan mezelf kan zijn! Als ik gewoon mijn verdomde kop had gehouden en die twee woorden nooit had gezegd zou ik nooit een speciale plaats in zijn hart hebben gekregen en zou hij zich niet nog zwaarder verraden voelde. Ik trek een wenkbrauw op. Heb ik uberhaupt wat voor hem betekend? Hij heeft nooit gezegd wat hij voor me voelde. Ik was degene die de bal aan het rollen bracht door die twee woorden. Ik was degene die zich aan hem gaf. For god's sake, straks heb ik nooit meer voor hem betekend behalve een goede bedpartner! Nu ben ík degene die zich verraden voelt.
'Odile?' Ik schrik op en kijk recht in de ogen van Jasper. 'Waarom huil je?' 'Ik huil niet,' fluister ik en wend mijn ogen af. Jasper staat op, graaft op zijn bureau en haalt een zakdoek tevoorschijn waarmee hij mijn ogen afveegt. Hij gaat op het bed zitten en legt een arm om me heen. 'Het is goed. Kom maar.'

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 13:30 ]

No growth of the heart is ever a waste

[RPG] Geen weg meer terug.

Rol: Goede Vampier
Naam: Amaranta Ryder
Leeftijd: Ziet eruit als 21, maar is al meer dan 111 jaar.
Kracht: Heeft de kracht om mensen en vampieren hun aura's te zien, zo kan ze zien in wat voor bui ze zijn en of ze daadwerkelijk ook de waarheid spreken.
Karakter: Amaranta is een stil, maar totaal niet verlegen meisje! Denk niet dat alleen omdat ze stil is, dus ook verlegen is, want dan zit je dus echt mis. Amaranta heeft op alles een antwoord klaar en als ze haar mond open doet, kan je je beter voorbereiden op een sarcastisch antwoord. Als je haar vraagt om een eerlijk antwoord zal ze die ook geven, ze draait nergens om heen en verteld altijd wat ze ervan denkt. Omdat ze een nare jeugd heeft gehad, kijkt ze nu uit met wie ze kan vertrouwen en wie niet. Maar als ze je vertrouwd, is ze een loyale vriendin die je door dik en dun steunt en gaat ze letterlijk door 't vuur voor je! Amaranta kan ook zeker een heel blij meisje zijn en zeker als ze bij een goede vriendin is, haar lach steekt iedereen aan en ziet eruit als een lichtstraal dat je hart kan luchten.
Photo:

Quiet the mind, and the soul will speak.

Dyvon ~ Bad Vampire.

Eventjes had ik mijn ogen dichtgedaan, en geprobeerd om te rusten. Dat duurde echter niet zolang, want meteen daarna hoorde ik stemmen. Ik kijk richting de bekvechtende mensen, en vervolgens komt er nog een meisje bij. 'Wacht eens even..' Ik ga nu wat rechter zitten, en kijk goed naar het gezicht van het meisje. 'Jij bent het. Pfft, dat meisje dat denkt dat ze alles is.'
Even ben ik van plan om richting hun toe te gaan, maar ik bedenk me toch maar. Nee, dit is niets voor mij. Ik kijk eerst wel even toe, als het nog erger wordt; of als het leuk is om erbij te komen, ga ik pas.
Dan opeens valt het meisje, het mensenjongen op de grond aan, en wordt er vervolgens door een andere vampier het mes in haar borstkas geduwt. Ze valt krampachtig op de grond, en de andere vampier valt het mens nu aan. Dit is pas leuk. Als ik nou zelf wat bloed erbij had, dan kon ik nu genieten van deze show.
Snel volgt er een andere vampier. God, hoeveel vampieren zijn er allemaal? Hoeveel goede vampieren? Uch, ik moet er niet aan denken om ooit goed te zijn. Ik moet er zowat van overgeven.
En later komt er pas wat tot mijn besef; als de goede vampierjongen weg is, met de twee mensenkindjes. Ík wilde dat arrogante vampiertje te grazen nemen, niemand anders mag dat doen. Hoe durven ze mijn actie en horror van me af te nemen?
Chagrijnig sta ik op, omdat ten eerste ik het mensenkind niet kon aanvallen. En ten tweede, iemand al het arrogante vampiertje met een mes in de borstkas heeft geslagen.
Iets klopt hier niet. Die andere jongen, die net naar binnen liep met die twee mensenkinderen, laat dat vampiertje alleen achter. Je zou denken dat ze aan dezelfde kant staan, en haar ook zou meenemen? Of tenminste voor haar zou zorgen?
Als ik naar haar toe zou gaan, zou ze het niet echt waarderen. Maar dat is juist het leuke ervan. Toch ga ik weer zitten, en kijk naar het vampierenmeisje.
En zonder enig besef ben ik weer opgestaan, en heb ik het meisje de hele weg gevolgd. Van het dorp tot de huis van de jongen. For god's sake, waar is zij mee bezig? Iniedergeval, is ze niet erg slim bezig.

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 14:58 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Odile - Goede vampier.

Voorzichtig wurm ik me los uit zijn omhelzing. Ik hield er niet van als vreemden me omhelsden. Hij is nu te dichtbij. Het lijkt echter of hij het al snel door heeft, want hij staat op en neemt weer plaats in de stoel.
'Wil je nog wat rusten en is er iets dat ik voor je moet halen?' Mijn ogen glijden naar de grote klok, waar de tijd inmiddels twaalf uur 's middags aangeeft. Er zijn een aantal uren voorbij gegaan sinds dat ik in slaap ben gevallen. Ik lijk wel compleet achterlijk om in slaap te vallen in het huis van een mens. Ik kom overeind met een droge keel en schuif in mijn schoenen. 'Ik moet gaan. Ik dank je voor de zorgen, maar ik moet weg.' 'Ik ga je niet verlinken, als je daar bang voor bent. Ik bedoel.. wapenroof is niet zo'n zware misdaad. Ik vind het behoorlijk gay dat ze daarom iemand zoeken.' Ik denk terug aan de computerzaak waar ik een jongen om zeep heb gebracht. Flinke kans dat ze mij ook zochten in verband met die zaak. Of iemand anders die ik heb vermoord. Ik heb veel mensen het leven afgenomen.
'Je kan niet met een bebloed shirt over straat lopen. Wacht maar, ik jat wel wat van mijn zus.' Hij verdwijnt de kamer uit en komt terug met een zwart met grijs gestreepte trui die de schouders bloot laat. 'Hier. Deze mist ze toch niet. En ik heb een flesje betadine, nog een compres of hoe zo'n ding ook mag heten. Moet ik je naar huis brengen?' Oh god, nee. Niet nóg meer mensen. Ik schuf het hoofd terwijl ik een zak in handen krijg gedrukt voor alle spullen.
'Alles is goed. Echt waar.' 'Ik weet het niet, ik durf je echt niet met zo'n wond over straat te laten gaan.' 'Geloof me nou maar..' Hij zucht en verdwijnt dan de kamer uit, mij de gelegenheid gevend me om te kleden. Ik knoop de bebloede blouse los, trek zijn kledingstuk erover aan en bekijk mezelf kort in de spiegel. De wond is weer gaan helen - hoewel ik nog niet helemaal op krachten ben - en het bloeden is al gestopt. Ik open het raam, waar een muur van wolken voorkomt dat de zon schijnt. Vervolgens klim ik naar buiten en kom met een plof in het gangetje tussen zijn huis en zijn buren terecht. Als ik de straat op kom lopen slaan mijn zintuigen alarm bij het ruiken van een bekende geur. Ik draai me in een flits om en sta oog in oog met de nieuwe vampier. Ik kijk hem vernietigend aan. Ook zou de rest weten dat wij hier zijn, dan nog zouden ze mij niet helpen. Not in a million years. Ik sta er zoals gewoonlijk weer alleen voor.
'Wat moet jij hier,' zeg ik op een gevoelloze toon. Een goede vraag op zich, wat moest hij hier? Had hij me nu werkelijk gevolgd? Wilde hij me de stuipen op het lijf jagen? Heb ik er een nieuwe stalker bij? Ik trek een korte glimlach om mezelf. Een stalker. Ik was verdomme verkracht door vijf man, moet ik nu bang worden van een stalker? Ik leg een stijle lok haar achter mijn oor en blijf hem strak aankijken. De gedachte besluipt me dat ik nu wel degelijk kwetsbaar ben, aangezien mijn verwonding en bloedverlies hun impact op me hebben gehad. Als hij van plan is me aan te vallen, om welke reden dan ook, dan weet ik niet of ik in staat ben hem te verslaan. Oppassen dus.

No growth of the heart is ever a waste