Oke ik weet dus echt niet meer wat ik met deze jongen aan moet dus advies zou geweldig zijn!
Deze crush is al begonnen toen ik like 12-13 jaar was al besefte ik in die tijd nog niet zo goed dat ik hem echt leuk vond. Dit besefte ik pas toen we allebei al een paar maanden niet meer op dezelfde school zaten. Dus ik zocht contact met hem en heb het afgelopen jaar een paar keer met hem afgesproken. Er zat niet veel vaart in omdat het mij nooit (nog steeds niet) duidelijk was hoe hij mij zag. Ik dacht dat hij misschien wel net zo onzeker was als ik (volgens mij heeft hij nooit een vriendin gehad). In andere woorden bleef het bij tegen elkaar aanhangen, onschuldige msn gesprekken en ik die kwam kijken bij zijn bandoptredens en repetities. De meeste keren dat we afspraken was er altijd wel iemand anders bij. Ik vond het goed want het maakte me niet uit in wat voor manier ik met hem was, zijn aanwezigheid was elke keer al speciaal omdat hij zo moeilijk te bereiken is. Dit gedoe is nu al meer dan een jaar aan de gang. Afgelopen maanden was het contact steeds minder aangezien hij amper terugpraat op msn tenzij ik heel erg aandring maar dat vind ik dan weer te wanhopig. Dus ik had eigenlijk al besloten om me er bij neer te leggen al hoop ik constant hem tegen te komen op straat en probeerde ik af en toe toch een msn gesprek op gang te laten komen. Hij heeft het heel druk op school etc, dat begrijp ik ook wel want iedereen die hetzelfde doet heeft het niet normaal druk. Met carnaval kwam ik hem tegen met uitgaan en zodra ik hem zag miste ik (zoals altijd als ik hem onverwacht tegenkom) een paar hartslagen. Ik voel me net een 12jarig verliefd meisje al ben ik 18 en heb ik eigenlijk genoeg ervaring. Dit keer verliep het echter anders dan normaal, normaal zou het misschien bij kijken blijven, misschien een korte woordwisseling. We hadden inderdaad een gesprek bij de garberobe wat nog niet heel speciaal was ondanks ik hem echt eeuwen niet gezien had, ik was net zo op mijn gemak als altijd bij hem. Toen hij ging dacht ik dat het daarbij zou blijven.
Maar nee, we kwamen hem een half uur later op straat tegen en tot mijn genoegen liep hij mee naar het huis van mijn vriendin waar ik zou blijven logeren. Hij ging zelfs mee naar binnen en mijn vriendin viel al snel op de bank in slaap. Het was zo fijn die avond, hij verliet pas om half 6 haar huis. Maar daarna was het net of we nooit samen waren die avond, op msn is het weer precies hetzelfde als daarvoor en gok dat ik hem niet meer zal zien tot het concert op zijn school...
Anyway, hoe kan ik hem ooit loslaten als elke keer dat ik hem zo goed als vergeten ben er weer iets geweldigs gebeurd? Op de momenten dat we elkaar ontmoeten is het elke keer perfect. Maar de tijd daartussen is nutteloos en het is moeilijk om een ontmoeting met hem te regelen. Wat denken jullie?
"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow
