• Welcome to Riverside • 542 001 days without incident

    PraattopicRollentopic



    BACKSTORY

    Volledige backstory teruglezen? Check het Rollentopic! Om te voorkomen dat we steeds eerst langs een eeuwige beginpost moeten scrollen staat hier alleen de essentiële informatie.

    Enkele weken na het begin van het einde van de wereld heeft een kleine groep overlevers zich relatief veilig gesettled in een afgelegen deel van het Zwarte Woud (link), dichtbij Feldberg. Riverside is een multiculturele kolonie waar zes talen worden gesproken, maar waar Nederlands de voertaal is. Tegen alle verwachtingen in heeft de originele groep weinig problemen ondervonden sinds ze zich vijf jaar geleden hebben gesettled, en dankzij hun zelfvoorzienende samenleving bleven ze relatief onverstoord. De paar 'verlorenen' of 'zombies' die zich in de buurt van de kolonie waagden waren weinig uitdaging voor de bewapende bewoners. De overlevers die zich over de jaren hebben aangesloten brachten verhalen met zich mee over verloren steden en groepen overlevenden die al hun menselijkheid waren verloren.

    Omdat het kamp al snel is uitgegroeid tot een samenleving van 70+ personen, worden er ieder half jaar zeven vertegenwoordigers aangewezen. Deze vertegenwoordigers maken samen de Raad (of Council) en maken samen de belangrijkste bestuurlijke beslissingen voor de groep. De voertaal van deze bijeenkomsten is Nederlands.





    STORYLINE

    Ons verhaal start de ochtend naar de brand. De meeste bewoners hebben tot diep in de nacht gewerkt om de brand te blussen en te voorkomen dat deze overslaat naar de andere gebouwen. Niemand heeft meer dan een paar uur geslapen als de bellen die de Raad aankondigen door de lucht echoën. Het is een stralende lentedag, koud maar zonnig, maar het prachtige weer staat in schril contrast met de stemming in de gemeenschap. De brand is volledig uit en rookt niet meer, maar je merkt nog wel overal sporen: de scherpe geur van oude rook in de lucht, mensen die nog as op hun kleren of gezichten hebben, etc. De impact van de brand begint langzaam duidelijk te worden: vijf jaar aan hard werk is in één nacht in vlammen opgegaan. Het is het einde van de winter en onze voorraad is mager: als we zuinig aan doen hebben we misschien nog 3 tot 4 weken aan voedsel.

    Het is niet duidelijk waardoor de brand is ontstaan, maar er zijn geruchten over iemand die een schaarse sigaret heeft gerookt achter de voorraadschuur en deze nog smeulend op de grond heeft gegooid. Het stro, dat in de schuur op de grond ligt om de luchtvochtigheid rondom de zaden zo laag mogelijk te houden, ligt in grote balen opgeslagen onder een afdak achter de schuur en heeft waarschijnlijk vlamgevat. Doordat de lente dit jaar koud maar droog aanbrak stond de schuur razendsnel in lichterlaaie. Zelfs de alerte nachtwacht was al te laat; er was niets meer te redden.

    De gezichten zijn grauw als iedereen zich verzameld in het houten raadsgebouw. De rijen stoelen (met gangpaden in het midden en aan de zijkant) beginnen zich te vullen met onderling mompelende mensen. Sommige bewoners hebben stille tranen die over hun wangen rollen, anderen zijn boos. Aan het hoofd - recht tegenover de deur - staat een lange tafel met zeven stoelen voor alle raadsleden. De Raad begint als de meeste mensen binnen zijn.





    ROLLEN

    Raadsleden
    Benjamin Cervantes-Hererra - 43 - hij/hem - Zoya - ENG - 1.1
    Elliot Callahan - 31- hij/hem - Novalunosis- NL - 1.2
    Nakoma Tanya Sartre - 33 - zij/haar - Kobyla - NL - 1.4

    Bewoners
    Cordelia Geneve - 28 - zij/haar- Naoe - NL- 1.2
    Juniper Al'Kapur - 32 - zij/haar- Cecia - ENG - 1.1
    Viktor Kowalski - 35 - hij/hem - Yamato - NL - 1.2
    Jesse Hale - 35- hij/hem - Karlach - ENG - 1.4



    REGELS

    • De voertaal tegen Nederlandse karakters is Nederlands. Voor de rest ben je vrij om Nederlands of Engels te schrijven.
    • Aangezien de kolonie relatief groot is, is het inzetten van NPC's om een deel van je verhaal voort te zetten toegestaan. Hou het wel redelijk en hergebruik het liefst personages.
    • 16+ is toegestaan, gelieve wel boven je post vermelden.
    • Gebruik triggerwarnings.


    [ bericht aangepast op 16 april 2025 - 11:53 ]


    Mando -> Zoya

    Test.

    [ bericht aangepast op 12 jan 2025 - 13:42 ]


    Mando -> Zoya

    MT 🥰


    maybe I could save you from your sins

    Mine.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    MT.


    [ I will always love you ]

    Weirdly enough wil hij de edit die ik wil maken niet opslaan in de comment en deze fout irriteert mij te veel om te laten staan, dus ik moet hem even opnieuw posten. Sorry voor de spam :')

    [ bericht aangepast op 12 jan 2025 - 13:42 ]


    Mando -> Zoya


    Benjamin

    Cervantes - Herrera

    ❦ ❦ ❦ ❦



    Benjamin woke to the sound of the Council Bell echoing through the air. He stretched on his stomach and reluctantly pushed himself up on his hands and knees, the comforter quietly shifting. The morning light fell through the curtains on his bed and colored Leaf's hair a bright hue of reddish brown. A little smile played on Ben's face as he leaned forward an let his lips linger softly on Leaf's mouth. He hummed when Leaf responded, leaning into a slow kiss.
    'Benjamin...' Leaf whispered accusingly as he broke the kiss, his voice still hoarse from last night's smoke.
    'Sorry, sorry. You looked very kissable. Go back to sleep,' he murmured, his hand cupping Leaf's cheek. Leaf's eyes fluttered closed.
    The comforter fell back as Ben climbed out of bed, his feet softly padding on the carpet. After a quick wash he slipped back into his old clothes. The smell of smoke was overwhelming, but their low supply of soap didn't allow for fresh clothes very often.
    He thought of Leaf, who, thanks to his pre-apocalypse job as a fireman, had known right from the beginning that the fire was hopeless. Nonetheless he had stayed till the last wall fell, trying to safe at least something. Anything. In the end, the man had just stood there, swaying on his feet from fatigue. Benjamin had scooped him up and carried him home only a few hours ago, knowing his friend would only stare at the ceiling if Ben put him in in his own bed.
    He was buttoning up his green army-issue pants as he felt Leaf's hands slide over his stomach and little kisses fluttering over his shoulder.
    'The Council can go on without you,' Leaf mumbled sleepily against his shoulder. Ben turned around in his arms and met Leaf's shockingly green eyes. His stomach fluttered a little as he leaned in for another kiss.
    'I'm going to be back so fast,' he mumbled against Leaf's lips. 'You won't even have time to miss me.'
    Reluctantly, he broke away from Leaf's arms and made for the door.

    The streets were deserted. Nobody had had more than a few hours of sleep after the fire last night. Flashes of yesterday's disaster danced before his mind's eye.
    All of our hard work for spring, gone.
    Benjamin flinched a little and rubbed his face, desperately wishing for a cup of coffee. Not that he'd had one in years, they couldn't grow coffee beans in this chilly climate. Oh God, they weren't going to be able to grow anything this year.
    Ben's stomach lurched as reality set in. He swallowed with difficulty and clenched his hands, trying to fight off the cold sweats and hammering heart of a panic attack.
    Jesus. Okay. Green... shutters. Green bike. Green garlands on the door. Green-. His attempt to ground himself was disrupted as a hand landed on his back, nearly causing him to jump out of his skin.
    'Emma.' He laughed a little breathlessly at the dark-haired woman that had appeared at his side. He slipped his arm around her shoulders and planted a kiss on her curls, breathing in her familiar scent. It steadied him a little, but he kept his arm tightly wrapped around the woman as they continued walking.
    Emma slipped her cold hand under the back of his jacket to steal his heat and threw him a surprised look.
    'You're shaking,' she guessed.
    'Question is, why aren't you shaking,' Benjamin laughed, pulling his leather jacket tighter around him. 'This part of Europe is so damn cold.'
    The wind shifted, bringing the smell of old smoke and ash with it, and he felt his stomach sink a little.
    'You go on ahead, I have to check on something,' he said to Emma, squeezing her shoulder before letting go.
    He made his way to the burned out patch on the border of the community, knowing exactly who he'd find. There, with her knees in the dirt and ash, was Astrid. Something tugged at his heart as he saw her dig under the wrangled iron of the storage shelves that used to stand there, looking for anything to salvage. She'd been there since dawn, no doubt. He stared at her for a minute with a deep sadness coiling in his chest, unsure of what to do.
    Just as he pushed himself up from the wall he'd been leaning on, she raised her head. He froze, but her eyes were glazy and she seemed to look without seeing him - or anything for that matter. The look in her eyes was of such grief that it knocked the breath out of him, and he knew she was buried deep in memories of the home that she lost.
    Benjamin swallowed away the choking feeling in his throat and pushed his hands in his pockets before turning around.
    She needed to be alone right now.

    [ bericht aangepast op 31 jan 2025 - 21:40 ]


    Mando -> Zoya

    MT :)


    Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

    MT


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''





    Al'Kapur

    J U N I P E R


    The sun appeared bright, a treacherous notion as cold settled in the air. Her sunless strands of untamed hair danced in the soft breeze when Juniper made her way towards the council hall, her boots thudded on the worn path. The bureaucratic heart of Riverside’s however seemed, at least today, quieter than normal—laden with a tension that she could feel deep in her bones. And she certainly wasn’t the only one : the ache of loss lingered in every corner, smoke from last night’s fire choking their confidence. Her steps slowed as she approached the large double doors. For a second she listened to the low hum of voices within, trying to discern who had gathered already, alas—yet, she did hear the murmurs. People were angry, afraid, desperate for answers.
          A steadying breath and the woman pushed open the door with an easy confidence. As she did, the room fell silent for a single second before returning to the former whispers. Even if it had been a mere instant, she had turned their attention to her, and she was about to do a lot more in a moment. Things were about to be changed. Juniper didn’t care that she wasn’t a member of the Council, not officially at least—the urgency of their situation made such distinctions irrelevant. Juniper had never been one to play by the rules, and today, more than ever, those rules seemed frivolous. As some of the others exchanged glances, she strode confidently to the long table where the seven chairs were arranged.
          Without hesitation, she moved around the table to one of the empty chairs, the one closest to the door. She let her fingers brush the worn wood as she slid into the seat, without any regard for formality, crossing one leg over the other. She made no apologies for her boldness; they had long since gotten used to it. “I assume you’re all about to discuss how we’re going to survive the next few weeks”, she said, her voice rich with authority as she leaned back in the chair, her boot heels resting lightly on the floorboards. “I figured I’d offer my thoughts before you decide to screw it up.” Scanning the faces, not just around the table but the very room, she noticed some still hadn't arrived. Elliot. Astrid. Benjamin. In her three years residing in Riverside, many had become familiar —it was a small community after all— and yet there were faces among them that she didn't immediately recognize, of more recent members. She pushed away the vexatious whim that told her they had brought the chaos, and drummed her fingers idly on the armrest.
          The woman opened her mouth once more, not waiting for an invitation to speak, when the door creaked open again. Her body tensed just slightly, but she didn’t turn around immediately. If it was who she thought it was, there was no need to. Now, she knew that occupying one of the seven chairs was a bold move—it was a silent message, but she didn’t care. Benjamin did not own it, after all. If you wanted change, she'd taught herself to claim it, which she did by making herself a part of the conversation. And she had been doing that a lot lately : claiming things. Finally, Juniper tilted her head over her shoulder, meeting his eyes. Benjamin had, indeed, stepped into the room, his presence was enough to silence whatever whispers were heard.
          “Didn’t think you'd show”, she taunted, her voice calm but with an underlying edge of mischief. She didn’t move from his chair, didn’t flinch when she saw the momentary flicker of amusement in his dark eyes. If anything, her posture relaxed even more, one hand resting on the armrest, the other gently swirling the ring on her index finger.

    [ bericht aangepast op 5 feb 2025 - 19:41 ]


    [ I will always love you ]


    ELLIOT
    Callahan
    31 ● With Cordelia ● at their home


          Uren geleden sloeg de hitte van de vlammen nog tegen Elliot's wangen aan terwijl hij samen met de anderen probeerde de nabijgelegen gebouwen vochtig te houden. In eerste instantie hadden ze nog verwoed geprobeerd om de voorraadschuur zelf te blussen, maar dat bleek al snel een verloren zaak te zijn. Het enige wat ze konden doen was ervoor zorgen dat de brand zich niet verder verspreidde. Hoewel Elliot er niet bij was geweest toen alles werd aangelegd, stak het hem toch om alles te zien verdwijnen binnen enkele seconden.
          Inmiddels stond er niets meer op de plek van de schuur derhalve zwartgeblakerde houten restanten. Het vuur was uitgebrand en bracht een koelte met zich mee die verder naar binnen drong dan de huid. Er hing een grijze wolk boven de menigte toen iedereen verloren richting huis keerde, zo ook bij Elliot.
          Stilletjes had hij zich opgefrist om daarna in zijn bed te kruipen, maar de slaap wilde maar niet komen. Telkens wanneer hij zijn ogen sloot zag hij de enorme rookwolk weer opstijgen en hoorde hij het knisperende geluid van de vuurzee. Uiteindelijk had hij de strijd opgegeven en had hij plaatsgenomen aan de keukentafel, waar hij nog altijd zat met een glas water in zijn handen geklemd.
          Er heerste een stilte in de ruimte die enkel werd verstoord door het tikken van de klok. De stilte stond niet gelijk aan hoe Elliot zich vanbinnen voelde. Hij kon maar niet stoppen met peinzen over wat dit betekende voor de toekomst van Riverside. Vermoeid slaakte hij een zucht waarna hij met zijn handen in zijn gezicht wreef.
          Het geluid van voetstappen liet hem pas weer opkijken. Cordelia verscheen in de deuropening, een beeld wat een jaar geleden nog vreemd zou zijn geweest, maar wat nu al verassend normaal aanvoelde. Intussen was het al maanden geleden dat Elliot ermee had ingestemd toen Cordelia hem vroeg of ze een paar nachten kon blijven. Ze was toen net nieuw in het kamp en had nog geen andere verblijfsplaats. De nachten veranderden in weken en vervolgens in maanden, maar Elliot vond het niet erg. Sterker nog, na het vertrek van Lilian was hij blij om niet meer in een leeg huis thuis te komen.
          ''Heb je nog een beetje kunnen slapen?'' Vroeg hij haar terwijl hij wat rechter op kwam zitten. Tekenen van vermoeidheid waren zichtbaar in haar gelaat, wat geen verassing was na de afgelopen nacht. Desondanks hoopte hij dat ze meer slaap had kunnen krijgen dan hijzelf, dat gunde hij haar.
          ''Wil je wat drinken?'' Nog voordat hij een antwoord had ontvangen stond hij op om naar het keukentje te gaan. Net op dat moment dat hij drinken inschonk klonk een muziekspel van bellen die signaleerde dat er een Raadsbijeenkomst aan zat te komen. Voor een moment bleef hij roerloos staan. Er kon vandaag enkel treurnis en verlies besproken worden; niet iets waar hij naar uitkeek, maar wel iets wat nodig was.
          Zijn gepijnigde blik verplaatste zich naar Cordelia alsof hij haast hoopte dat ze met een reden zou komen waardoor ze niet meer heen hoefden, al wist hij dat het niet meer dan valse hoop was.
          ''Laat er alsjeblieft nog wat goed nieuws komen vandaag...''

    [ bericht aangepast op 19 jan 2025 - 16:03 ]


    Adventurer at heart, but oh how she loved to be home


    Benjamin

    Cervantes - Herrera

    Green army-issue pantsblack shirtbrown boots

    ❦ ❦ ❦ ❦



    Benjamin was dimly aware of his walk from the burned out fields towards the Council Hall. The deep sorrow in Astrid's empty gaze was still playing before his mind's eye as his hand pushed against the old wooden doors. He resolved to make another round past the fields as soon as he'd have the chance. Without that piece of home, he wasn't quite sure how Astrid would hold on once the realization of her loss would truly set in.
    The second he crossed the threshold of the Council Hall, his instincts snapped him to attention. Before he full and well made it into the building, his eyes were already sweeping across the room, automatically searching for the source of the tension that made his skin itch.
    It took him a second to recognize what had set him off: the whisper in the room had died down the moment he had appeared in the doorway. He'd expected some tension, but this was different. Something was up. People didn't just fall silent like that in this community, especially not after last night when there was too much to talk and to worry about.
    His relaxed posture was at odds with his hammering heart, but he only allowed himself a mildly curious expression. No need to play into the general unrest on a day like this. He very seldom showed his worry, and if he was going to start today - now, that would be a bad signal.
    Benjamin endured their charged attention and slowly moved through the space, giving himself time to find the source. The thudding of his boots on the wooden floor felt like a statement, but he refused to speak before he knew what was going on. Suddenly, his gaze snagged on an unexpected figure in his chair.
    Juniper was lounging in it like a great panther.
    Ah. A little light ignited in his eyes, but he carefully kept himself from smiling.
    Before he could address the situation, Juniper tilted her head over her shoulder and met his gaze, her dark eyes glowing with mischief. So, this wasn't just about wanting to speak her mind. She had never needed to do something this bold to be heard. This, was a challenge.
    'Didn't think you'd show,' she taunted, relaxing into his chair, clearly showing she had no plans to get up whatsoever. Benjamin didn't even bother responding to that ridiculous taunt. He never missed a Council meeting.
    'Juniper,' Ben said amusedly, taking his time slipping the gloves off his hands. It was just a chair, after all. People only gave it as much weight as he did.
    'Corazón, wat is dit? Je hebt nog nooit eerder mijn stoel nodig gehad om gehoord te worden,' he continued, aware that everyone was listening in and patiently switching to Dutch. There was no threat in his voice - only casual merit, as if he'd found a stray dog in his chair in stead of this... mujer poderosa.
    He sat down on the corner of the table and rested his hand on his thigh, the other leg stretching to meet the ground. Now that he had his back towards the crowd, Benjamin settled the full weight of his attention on her. He looked down at her from under his lashes, his dark eyes shining with amusement. The old zipper made crackling noise as he took off his leather jacket.
    His lips parted, almost offering a challenge - but he thought better of it, smiled a little ruefully and let his breath escape. Not now.
    Any other day he would've happily danced with her, putting up a show for everyone till the rest of the Council showed up. But today, after all this, people needed his serious side. Not even he could ignore that. Benjamin almost grumbled at his own thoughts. Serious was so boring.
    He let his gaze linger a little longer, then stood up with swift decisiveness.
    'Laten we wachten tot de rest er is, dan kan iedereen horen wat je te zeggen hebt,' he decided, consciously de-escalating. Stepping away from the table, he moved towards the coatrack on the wall behind the Council table to give Juniper time to disengage without the pressure of his attention.

    [ bericht aangepast op 31 jan 2025 - 21:40 ]


    Mando -> Zoya

    MT.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Viktor “Grave” Markovic
    De vroege ochtendlucht was ijl en koud toen Viktor zijn jas dichter om zich heen trok en de aslaag van zijn laarzen schudde. De rookgeur hing nog steeds in de lucht, een bittere herinnering aan wat verloren was gegaan. Hij had weinig geslapen, maar dat was niets nieuws. De afgelopen maanden waren zijn nachten gevuld met halfslaap en waakzaamheid, zijn gedachten te zwaar om rust te vinden. Vandaag voelde echter anders, zwaarder. Het was niet alleen de verwoesting van de voorraadschuur, maar wat dat betekende voor Riverside.

          Viktor was al wakker. Hij had de nacht bij de oostelijke wachttoren doorgebracht, waar hij had geholpen om de perimeter veilig te houden. Met zijn armen rustend op het houten hek, staart hij in de verte, maar zijn gedachten dwalen naar de nacht ervoor: het vuur, de chaos, de paniek. Hij knarst met zijn tanden. "Zoiets had nooit mogen gebeuren," mompelt hij tegen zichzelf.
          Viktor stond stil aan de rand van het veld waar gisteren de brand had gewoed. De grond was zwart en geblakerd, het as dwarrelend in de wind alsof de plek zelf huilde. Zijn vingers gleden langs de rand van een van de verbrande balken die nog overeind stond, een trieste echo van wat er ooit was. Zijn blik gleed over het landschap, en in zijn ogen glinsterde niet alleen verlies, maar een vastberadenheid die bijna gevaarlijk aanvoelde.
          Ze moesten doorgaan. Riverside moest doorgaan. En hij zou ervoor zorgen dat dat gebeurde.
          Langzaam zakte hij door zijn knieën en pakte een stuk hout op, zijn handen zwart van de roet. Zijn kaak stond strak terwijl hij het gewicht ervan voelde, alsof hij de schuld van de brand zelf probeerde te dragen. Het beeld van de brand speelde zich weer af in zijn hoofd: de vlammen die te snel oplaaiden, de hitte die ondragelijk werd, en de paniek die iedereen overspoelde.

    De schelle klanken van de bellen galmen door de gemeenschap, hun roep dringender dan ooit. De bellen rukken hem uit zijn overpeinzingen. Met een zucht recht hij zijn rug en trekt zijn jas strakker om zich heen. De Raad. Dit gaat niet goed aflopen en het was niet de tijd om te blijven hangen in wat niet meer was. Viktor maakte zich los van de plek en begon richting het centrum van Riverside te lopen.
          Mensen schuifelen vanuit alle richtingen naar het raadsgebouw, hun voetstappen dof in de ochtendstilte. Het voelt alsof zelfs de vogels niet durven te fluiten op deze stralende lentedag. De geur van rook hangt zwaar in de lucht en dringt door tot diep in de longen. De nasleep van de brand is overal zichtbaar: zwarte vegen op muren, asresten op kleding, en gezichten getekend door uitputting en verdriet.
          Zijn passen waren zwaar, maar vastberaden. Onderweg groette hij een paar mensen met een korte knik, zijn blik even ontmoedigend als bemoedigend. Bij de ingang van de raadszaal hield hij stil. Hij hoorde de zachte murmel van stemmen binnen, maar wat hem het meest opviel, was de spanning die in de lucht hing. Dit zou geen makkelijke vergadering worden. Hij haalde diep adem en duwde toen de zware deuren open.

    Wanneer Viktor binnenkomt, is de sfeer gespannen. De meeste stoelen zijn al bezet, en mensen zitten dicht bij elkaar, alsof ze troost zoeken in elkaars aanwezigheid. Hij werpt een blik naar de lange tafel aan het hoofd van de zaal, waar de zeven raadsleden hun plaats zouden innemen. Zijn ogen gleden over de ruimte en bleven hangen op Benjamin, die bij de kapstok stond, zijn rug naar de zaal gekeerd. En daar, op een stoel die duidelijk niet van haar was, zat Juniper, met een blik die zowel uitdagend als triomfantelijk was. Viktor voelde een lichte glimlach om zijn mondhoek spelen, niet van amusement, maar van herkenning. Natuurlijk had zij dit gedaan.
          Hij liep langzaam naar binnen, en de ogen in de zaal draaiden even naar hem. Hij negeerde ze allemaal, inclusief de spanning tussen Benjamin en Juniper, en nam zijn gebruikelijke plaats bij de muur in. Viktor hoefde niet op te vallen. Zijn aanwezigheid was genoeg.
          Maar terwijl hij tegen de muur leunde, zijn armen over elkaar geslagen, wist hij dat er meer nodig was dan alleen zijn gebruikelijke rol als stille waakhond. Vandaag zou hij moeten spreken. Vandaag moest hij de woorden vinden om de gemeenschap weer hoop te geven, hoe klein die ook was.

    Met een blik die niets prijsgaf, keek hij rond in de zaal, wachtend tot de vergadering begon. Maar in zijn hart voelde hij de last van wat zou komen. Er zouden offers nodig zijn, harde beslissingen, en misschien zelfs confrontaties.

    [ bericht aangepast op 2 feb 2025 - 20:04 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.



    Cordelia Geneve
    In this life we will never truly be apart,
    for we grew to the same beat of our mother's heart.

    ⇝      28      ⋅      Elliot's house w/ Elliot      ⇜




    Cordelia kon de hitte van de vlammen nog voelen. De geur van rook, verbrand hout, plastic en andere dingen dat verwoest was geraakt, hing tevens nog steeds in haar neus. Het was al enkele uren geleden dat ze was gaan helpen met het blussen van een brand die als verwoed om zich heen was gaan slaan. De vlammen hadden al sissend gevoed met alles dat op hun pad kwam. Het geluid van hout dat scheurde en instortte, was doordringend, een echo van verwoesting die niet alleen in haar oren bleef hangen, maar ook dat van de mensen om haar heen. Hoe de brand ontstaan was, wist Cordelia niet, maar dat het een fiks karwei was om het vuur onder controle te krijgen, was een vaststaand feit. Ze had met emmers gesjouwd, heen en weer, vol en leeg, alles om zo veel mogelijk nat te krijgen ー de vlammen zo snel mogelijk te doven. Uiteindelijk had niets kunnen voorkomen dat een groot deel verdween onder een laag brokstukken en as, verpulverd tot er bijna niets meer over was en slechts een geraamte nog maar overeind stond.
          Cordelia mocht dan weliswaar pas een paar maanden in het kamp verblijven, dat nam niet weg dat ze het vreselijk vond om te zien hoe iets dat zo zorgvuldig was opgebouwd, binnen een paar uur teniet werd gedaan. De mensen om haar heen waren zichtbaar verslagen, sommige zelfs gebroken en er was niets dat ze verder kon doen. Met een vertrokken uitdrukking op haar gelaat keek Cordelia toe hoe één voor één de mensen weer terugging naar hun eigen huis terwijl grijze rook nog kringelde uit de verbrande brokstukken. Haar handen voelden ruw aan, de huid op sommige plekken geschroeid door het heftig heen en weer sjouwen van de emmers. De beelden van het vuur bleven op haar netvlies gebrand, net als de paniek in de ogen van degenen die veel verloren hadden.
          Met trillende benen had Cordelia uiteindelijk de emmer neergezet, haar adem zwaar en onregelmatig. Toen de vlammen eindelijk bezweken onder het water, bleef er niets anders over dan stilte en een verstikkende leegte. Nu, uren later, voelde het alsof het vuur niet alleen het kamp, maar ook haast ieders hoop verzwolgen had. Cordelia was teruggekeerd naar het huis van Elliot, waar ze al mocht verblijven vanaf het moment dat ze voet had gezet in het kamp. Hij was nog niet terug toen Cordelia thuis kwam, waardoor ze besloot wat roet van haar gezicht te wassen en een poging om nog een klein beetje slaap te vangen. Tevergeefs. Zodra Cordelia in bed lag begon ze te draaien en te woelen. Het vuur riep niet alleen herinneringen op aan wat er nu gebeurd was, maar ook aan wat ze zelf kwijt was geraakt. Telkens wanneer ze dan ook even leek weg te dommelen, schrok de brunette weer wakker.
          Minuten later, of misschien waren er wel een paar uur verstreken, stapte Cordelia dan ook weer uit het bed. De houten vloer kraakte onder haar voeten toen ze opstond om naar de deur te lopen. Onderweg trok ze een dikkere trui over haar hoofd heen en ving ze nog vaag de geur van rook op in haar kleren. Cordelia trof Elliot aan in de keuken, zittend aan de keukentafel en met zijn blik somber oneindig. Toen hij haar hoorde naderen, keek hij op. “Heb je nog een beetje kunnen slapen?”
          Cordelia schudde lichtjes met haar hoofd, een tikkeltje twijfelachtig. “Niet echt, ik bleef de vlammen maar voor me zien,” mompelde ze in een antwoord, waarna ze een kort knikje maakte naar het raam buiten. “Hoe is het daar nu?” vroeg vervolgens. Aan de vermoeide uitdrukking op Elliot zijn gelaat te zien wist Cordelia dat hij niet geslapen had. Tevens had hij nog her en der zwarte vegen op zijn wang of kleding zitten, misschien zelfs nog wel wat roet in zijn haren. En aan de houding waarop hij overeind kwam viel af te lezen dat hij er al een langere tijd zat.
                ”Wil je wat drinken?”
          Elliot kwam al overeind nog voor Cordelia haar mond had kunnen openen om een antwoord te geven en terwijl ze een andere keukenstoel naar achteren trok om plaats op te nemen, werd alles onderbroken door het geluid van de bellen die in een soort alarm afgingen. Een raadsbijeenkomst, had Elliot haar eens verteld toen Cordelia het geluid een paar maanden geleden ook al eens gehoord had. Haar blik gleed dan ook direct naar de man toe, die met een gepijnigde uitdrukking terug haar kant op keek. “Laat er alsjeblieft nog wat goed nieuws komen vandaag…”
          Cordelia beet op haar onderlip, niet goed wetende wat ze kon zeggen in een poging de sfeer er iets positiever op te maken. Ze durfde niet te zeggen ”misschien valt het wel mee” want wat als het dat niet was? Ook kreeg ze het niet over haar lippen om te zeggen dat het vast niet erger kon dan de brand van een paar uur geleden, want in de wereld waar ze nu leefden leek al het onmogelijke mogelijk te zijn. Cordelia dwong haar lippen in plaats daarvan tot een bemoedigende glimlach, die slechts vagelijk rond haar mondhoeken danste. “Wil je dat ik met je mee ga?” vroeg ze vervolgens aan Elliot. Misschien dat ze hem in woorden niet de troost kon bieden die hij nu nodig had, maar ze kon hem wel degelijk steun bieden door aan zijn zijde te staan.


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'





    Al'Kapur

    J U N I P E R


    The moment Benjamin entered, Juniper couldn't resist the slight smirk that tugged at the corner of her mouth. Her manner of making statements had always been bold, but today — today was anything but a game. She had seen the damage of their small society, had helped try and stop the fire (on spreading to other buildings), and moreso : had sobbed well into the night for every single loss they'd endured. All by herself.
          As he entered, the room quieted, and Juniper let the moment stretch just long enough to let everyone stew in the tension. However, her posture relaxed as she settled even further into his chair. Benjamin didn’t even flinch at her audacity. And if Juniper thought anything of this, she certainly didn't show. “Juniper”, he said amused, taking off his gloves. She couldn’t help but quirk an eyebrow in a challenge, the darkness of her eyes growing deeper by the mere mention of her name. His attempt of acting nonchalant roused attention, that is—hers. But she noticed the way he actually made an effort of hiding his curiosity, which curled the corners of her lips when he continued, now switching to Dutch, “Corazón, wat is dit? Je hebt nog nooit eerder mijn stoel nodig gehad om gehoord te worden.” Benjamin casually leaned against the table, rested one hand on his thigh, his back towards the rest of the room. Juniper would lie if she said she didn't like his full attention, the way his eyes flickered with amusement. It was as if they were the only two in the room. A girl certainly could get used to this. She met his gaze with a certain defiance, a spark of mischief, even almost purred as he took off his leather jacket. But instead of an immediate response, she simply looked at him in silence, a sly smile on her lips. Until, without breaking eye-contact, she leaned forward just a fraction, and in one smooth motion, tugged him a little closer by the collar of his shirt. The movement was subtle but undeniable—challenging.
          Her fingers gripped the fabric lightly, pulling him into her space. “Mhm. Dat is wel het laatste waar we ons zorgen over moeten maken, nietwaar?”, she teased, her voice low and playful, her lips almost brushing his as she whispered the words. Juniper let go of his collar, her eyes never leaving his. “Per slot van rekening hebben we ook nog nooit eerder in deze situatie gezeten”, she said with a wink, leaning back into the chair as if she had already won — as he decided to take his leave from the table, telling her to wait for the rest. Knowing that the attendees were still watching their every move, she let Benjamin walk to the coatrack. When he turned to move back, she slowly uncrossed her legs, rising from the chair with casual grace, as if she had all the time in the world. Her darkened orbs trailed over his frame, before it was her turn to lean against the table with a subtle smirk. With a playful flourish, she swept one hand towards the empty chair beside the table, a gesture that was as much a challenge as an invitation. After all, she did love to throw him off balance. “After you, oh, Great One”, she said, her voice a smooth tease. Her eyes sparkled as she straightened, still leaning against the wooden furniture, watching him closely.
          When he finally settled into his chair, the quiet buzz of people's underlying tension swirled around them. Now, with her back towards the crowd, she let her foot slide out of her shoe, smoothing it between his legs. “Don’t get too comfortable, Ben”, she purred, her voice dropping an octave as she gently brushed closer upwards. “I’m just getting started.” Taking the seat next to him (which seemed to be Elliot's), Juniper tied her laces and took a wandered gaze through the (increasingly fuller) space. There, in the far corner of the room, stood Viktor—and a genuine warmth entered her eyes as she raised a hand in greeting. His way of going about things much matched her own, raising a misunderstanding about one's true character.
          “Fine”, she drawled, dragging out the word, “we'll wait for the rest.” A hidden sharpness, however, laid in her gaze, removing all playfulness from earlier conversation. “But let’s not pretend we don’t both know that if I don’t speak now, no one will be able to get a word in edgewise”, she added, her eyes impatiently (yet determinedly) flicking back to the large double doors. “And we really don’t have time to waste.” To put strength to her words, she tapped her fingers lightly on the armrests. She was ready to take the lead, ready to steer this conversation in the direction she knew it needed to go. And the Council—well, they could either play along, or she could make them.

    [ bericht aangepast op 5 feb 2025 - 19:42 ]


    [ I will always love you ]