[RPG • 0] Fabula et Fiat • Schrijftopic - Speeltopics

Ook al voelde hij zich ongemakkelijk vanwege de sociale verwachtingen van wat zo'n evenement met zich mee kon brengen, hij scheen iedereen perfect voor de gek te houden. Nizana begreep hoeveel energie deze delicate dans hem kostte, maar om deze gedachten te delen (met Elysia erbij) was alles behalve handig. Zijn manier van doen was traditioneel, wellicht lichtelijk rigide, en toch hoffelijk—in combinatie met zijn smaakvolle pak, dare she say, bijna charmant. Opdagen was in volbloedfamilies zoals de Nightingales, Thindrells en Gaunts niet enkel een vereiste, ze hoorden tevens presentabel te zijn gekleed en zich zo te gedragen. Er krulde een zachte glimlach rondom Nizana’s mondhoeken, zichzelf voorstellend hoe Wren door zijn kamer had geijsbeerd om vervolgens met al zijn moed naar Elysia Gaunt's vertrek te zijn gemarcheerd. Normaliter gesproken had ze hem goedbedoeld geplaagd, hem gecomplimenteerd nochtans te zijn gekomen. Echter, een dame hoorde bescheiden te reageren en emoties goed onder controle te houden. Nizana kon haar grootouders al horen prediken over alle etiquettelessen die ze de jongedame gegund hadden. Door zo intiem met Castor te zijn omgegaan op de avond (niet enkel fysiek maar ook verbaal) werd ze volgens de maatschappij al bestempeld als een schaamteloze vrouw. Nu er tientallen ogen op haar gericht waren, hoorde ze zichzelf te schikken naar haar grootouders wensen.
      “Dank u, mijnheer”, antwoordde ze daarom, zonder enkel greintje speelsheid, om lichtjes met haar hoofd te knikken en haar vingers over de nachtblauwe stof te strijken, “Ik moet zeggen dat je oog voor detail hebt, Wren”. Ze slikte de zoveelste opmerking over mogelijke aanbidders door haar keel, en besloot onschuldig te glimlachen. “Vindt je ook niet dat hij er goed uitziet, Elysia?” De jongedame in kwestie scheen de vraag niet verwacht te hebben, maar herpakte zich door een blik naar Wren te werpen. Ze was vastbesloten haar gezicht niet te laten vallen. “Hij ziet er inderdaad uitstekend uit”, zei ze op eenzelfde goedgemanierde toon, terwijl ze Nizana in de ogen keek, “Het is altijd een kunst om zo'n pak met zoveel verfijning te dragen.” Er viel een korte stilte voor ze rond zich heen keek, de situatie bestudeerde, en haar mond opnieuw opende: “Maar ik denk niet dat Wren zich daar druk om maakt. Het gaat om de avond zelf, nietwaar? De muziek, de sfeer, wie weet, misschien zelfs de gesprekken.”
      Nizana glimlachte geruststellend naar haar. “We zullen zien hoe de rest van de avond verloopt.” Ze excuseerde zichzelf en begaf zich naar haar eigen date, wetende dat Wren in goede handen was bij haar. En omgekeerd ook, al zou hij het wellicht niet snel toegeven. Elysia scheen een scherpe inzicht te hebben in hoe hij in elkaar stak, en nam geen blad voor haar mond—iets dat hij wel nodig had. De glimlach die hij haar eerder toonde was een zeldzaam gegeven, een herinnering aan de geborgenheid die in hun gedeelde vriendschap zat. Maar diezelfde glimlach verdween ook weer snel, wat haar aangaf hoe moeilijk Wren het vond zijn emoties echt te uiten en ermee om te gaan.

Eenmaal terug bij Castor had ze een arm subtiel door de zijne gestoken. Zijn vraag, vol amusement dat bij zijn stoutmoedige (bijna arrogante) aard paste, was te lezen in zijn donkere kijkers. Nizana’s rechtermondhoek krulde op guitige wijze—als hij wilde spelen, was hij aan het verkeerde adres. “Misschien verlang ik wel simpelweg naar je gezelschap”, humde ze zoetjes, dichtbij zijn oor, “maar niet voor de reden die je denkt.” Laat hem daar over malen wat hij zelf wilt. Nu ze op een publiekelijk evenement waren, kon hij haar niets meer maken. “Wie moet er anders op je letten?” De roodharige kantelde lichtelijk haar hoofd, doordrong haar blauwe poelen in de zijne met een glimlach die zowel warm als uitdagend was.
      Een bekend figuur achter hem trok echter haar aandacht. Morpheus. Voor een luttele seconde leek de wereld om haar heen stil te staan, alsof alle lucht uit haar longen verdween. Morpheus Gaunt was altijd al iemand geweest die er presentabel uitzag, iemand die goed voor zichzelf zorgde—het was één van de dingen waardoor ze zich destijds zo aangetrokken tot hem voelde. Zelfs al was het de grootste zelfingenomen zak die ze kende. Lyra lag gedrapeerd rond zijn schouders. Het bracht emoties van nostalgie met zich mee die Nizana vanavond niet verwacht had. Ze had de neiging om, zoals voorheen, de adder rond haar eigen nek te leggen en te vragen of Morpheus wel goed voor haar zorgde. Ze fronste. Wacht, die bontmantel. . . Is dat — een exclusief model van House of Hippogriff? Nizana blies nog net niet als een kat toen ze met haar ogen rolde en zichzelf demonstratief omdraaide, Castor hierbij meenemende zodat ze hem voldoende (en op tijd) af kon leiden.
      “Laten we de versieringen bekijken. De gekozen bloemen en lichten zijn indrukwekkend, nietwaar?” Voor hij kon tegenstribbelen, weefde ze haar vingers weer door de zijne en trok hem mee naar de andere kant van de zaal. Zo lang ze uit de buurt van Morpheus bleven, kwam alles goed. Uit het oog, uit het hart, toch? Het laatste wat ze wilde, was een zekere Gryffindor die zijn temperament verloor en zijn vuisten opnieuw gebruikte. Ditmaal niet tegen de muur maar de kaak van haar ex-verloofde. Nizana bleef stilstaan op een rustigere plek in de zaal, waar ze vervolgens wat meer na hem toe boog nadat ze had rondgekeken. “Castor”, fluisterde ze samenzwerend, hem aantikkend, “Zie je dat meisje daar?” In eerste instantie twijfelde ze bij haar aanpak, realiseerde zijn eerdere waarschuwing maar al te goed, maar hakte vervolgens de knoop door. Castor verdiende iemand met wie hij een oprechte courtship in kon stappen. Nizana stond recht tegenover hem, knikte haar hoofd jegens een prachtige blondine met reebruine ogen. “Dat is Isolde Thorne. Een volbloed heks, haar familie heeft goede banden met het Ministerie van Toverkunst, en —niet te vergeten: ze is erg onder de indruk van jou. Het gerucht gaat dat ze je probeert te verleiden met een liefdesdrank.”
      Vervolgens knikte Nizana naar een andere jongedame, welke inktzwarte haarlokken had en gifgroene ogen. “En dat is Elara Moon. Ze komt van een oude en teruggetrokken tovenaarsfamilie die zich altijd weg heeft gehouden van de publieke belangstelling. Een wit voetje halen bij die familie is gewild maar haast onmogelijk. Er wordt gefluisterd dat ze op zoek is naar een huwelijkskandidaat.” Hinten hoefde ze niet, Castor kende haar lang genoeg om te weten welke kant ze op trachtte te gaan.

Als iemand de Thindrell telg verteld zou hebben dat zij en Castor gedanst zouden hebben—haast de hele avond—, had ze degene met een schuine blik aangekeken. Castor en etiquette? Laat me niet lachen. En toen Castor zijn hoofd had geschud, haar (op geamuseerde wijze) gevraagd had of ze zijn chaperonne was, had ze enkel gezegd : “Falen is subjectief. Ik zou zeggen dat ik meer over je te weten ben gekomen dan wanneer ik je had tegengehouden.”
      De dansvloer was bezaaid met koppels, zwierend alsof ze het geoefend hadden. Ze dacht zelfs Wren en Elysia op te merken, waarvan eerstgenoemde een gladgestreken gezicht had. Nizana wist dat—uit alle gedeelde formele evenementen—Wren op automatische piloot stond.
      En dat Castor na de zoveelste dans wel een pauze had verdiend. Wellicht dat ze hem iets terug wilde pakken vanwege zijn eerdere brutaliteit. Hoe zijn arm soepeltjes om haar middel had gegleden, alsof het daar hoorde, alsof zijn lichaam de beweging gewoon was. Hun lichamen hadden amper ademruimte gehad, en ze had zijn warmte door kleding heen gevoeld. Aan zijn arrogante grijns te merken realiseerde dit hem al te goed—en amuseerde het hem kostelijk. Ze snoof. Ze had bijna zin om nog een huwelijkskandidaat voor te stellen, uit pure wraak. Of een opmerking te maken over dat een dame niet over iemands schouder werd gegooid. Uiteindelijk had ze hem zo schamper mogelijk aangekeken en gezegd : “Ik betwijfel of je sterk genoeg bent.” Een bespotting? Een uitdaging?
      Wat het ook was, de schade was al gedaan : ze was te lang stil gebleven, en het schaamrood op haar wangen had eveneens in haar nek gebloeid. Gelukkig verdween dit snel genoeg, terwijl ze zich van hem had afgedraaid en—met razende gedachten—naar de versieringen had gestaard. Castor had wel vaker brutale opmerkingen gemaakt—en normaal gesproken kon ze er adequaat mee omgaan—maar vanavond schenen ze onbekend terrein te betreden. De jonge Thindrell heks vroeg zich af of hij dit wel doorhad. Wat als hun hele dynamiek overhoop werd gehaald? Ze wilde wat ze hadden niet verliezen.

Nu, zeker enkele uren later, begaven ze zich naar de drankjestafel toe. De kristallen karaf waarin het robijnrood weerspiegelde, glom en glinsterde, terwijl ze een glas nam. “Ben je nu niet blij dat mijn balboekje vol zal staan met jouw naam?”, grinnikte ze schalks, haar rechtermondhoek omgekruld, “Bovendien, als ik jouw prinses ben, en jij jezelf sterk genoeg denkt, dan doop ik je om tot mijn beschermer : The Black Knight.” Met een zelfgenoegzame blik nam ze een slok van haar wijn toen ze een bekende stem hoorde, en opkeek in een paar bruine ogen—de fonkeling die erin te zien was, vertelde haar meer dan genoeg.
      Voordat ze kans kreeg om erop te reageren, plaatste hij al zorgvuldig een bloem achter haar oor. Ze glimlachte zachtjes. “Wren, goedenavond”. Ze wist hoe graag hij zich hier doorheen worstelde—deze hele avond, met zijn strakke jas, de sociale verplichtingen, en de eindeloze danspassen die hem waren ingeprent door zijn familie. En toch stond hij hier, een perfect gemanierde heer, met een bloem in zijn hand. “Wat attent”, zei ze zacht terwijl ze de bloem aannam, voelde hoe de witte blaadjes haar huid verkoelden.
      “Dat vindt Castor vast niet erg, toch?”
      Oh, oh.
      Ze begreep waar dit op uit kon draaien, daar ze meer dan eens als bemiddelaar had gefungeerd. Nizana was niet achterlijk : dit was een schaakspel. Maar waar dit vroeger het punt was waarop Castor gewoonweg de hele schaaktafel omver zou gooien, hield hij zich nu verraderlijk kalm. Omwille van haar. Omdat hij Wren die genoegdoening niet wilde geven. Omdat hij zich zo niet wilde laten kennen. Een nare stem in haar achterhoofd liet Nizana afvragen of ze ook zo hooghartig uit de hoek kon komen, iets dat ze haastig weg duwde. Zo subtiel mogelijk schuifelde ze tussen de twee jongens in, zowel emotioneel als fysiek. Wetende wat het eindresultaat kon zijn, had het des te meer reden om het af te kappen voor het begonnen was.
      “Bedankt voor de bloem, Wren”, klonk haar stem, helder en zonder enige aarzeling, tegelijkertijd dat haar hand naar Castors zocht om met geruststellende beweging haar duim over zijn huid te strelen. Als antwoord op zijn vraag gaf ze hem een kort knikje, ten teken dat het goed was, en keerde zich (opnieuw) naar Wren toe. “Geniet je een beetje van het bal? Ik zag dat je een aantal dansen met Elysia hebt gedeeld. Waar is ze nu?” Haar ogen twinkelden ondeugend. “Ik zou graag een dans met jou delen, al zou het vooral amusant zijn om te zien hoe je je weer door die etiquette worstelt."
      Echter veranderde haar houding al snel genoeg, haar stem nam een vermanende ondertoon aan. “Nu, ik neem aan dat jullie—als perfecte heren—wel beter weten op een evenement als dit. Voordat ik weer in één van jullie gevechten zit : het is niet de tijd daarvoor, niet hier, niet nu. Wren, zou je me de beleefdheid willen gunnen om mijn wijn eerst op te drinken voor ik met je dans?” Ze hief haar glas een beetje op ter illustratie, een speelse glimlach rond haar lippen, maar haar blik bleef waarschuwend. "En als je het zou kunnen laten om Castor uit te dagen, zou ik dat ook zeer waarderen." Ze nam een slok van haar wijn, haar houding ontspannen, alsof er geen onuitgesproken strijd tussen de twee mannen gaande was. Haar vingers knepen even zachtjes in Castors hand voordat ze de zaal rondkeek.