[RPG • 100] House of the Dragon| Speeltopic - Speeltopics

27 juli 2024 - 15:38 ziggystardust is offline

HOUSE
^{^{𝖔𝖋 𝖙𝖍𝖊 𝕯𝖗𝖆𝖌𝖔𝖓}}

╓┈♔◦☓◦☙◦♔◦☙◦☓◦♔┈╖
rollentopic
praattopic • praattopic II • praattopic III
praattopic IV • praattopic V • praattopic VI
speeltopic I
Map of King's Landing

Storyline

King's Landing is sinds Aegon's Verovering het centrum van de macht in Westeros. De jonge Targaryen koning Aegon the Conqueror veroverde Westeros samen met zijn queen-sisters en hun draken. Nu heersen zij vanuit de hoofdstad over het continent. Aan het hof van de Targaryen's verblijven de machtigste adelijken van het land, samen met hun hofhouding.

Nu, één jaar na de verovering van heel Westeros, is de grote zaal van de Red Keep rijk versierd met Targaryen-banners, drakenmotieven en weelderige bloemstukken. De zaal wordt gevuld met muziek terwijl adellijke families samenkomen om de eenwording van Westeros onder Targaryen-heerschappij te vieren. Ter ere van het éénjarig jubileum van Aegon's Verovering wordt een debutantenbal georganiseerd. Dit bal dient als een gelegenheid om huwbare edelen te presenteren voor potentiële huwelijken, waarmee allianties worden gesmeed en de stabiliteit van het nieuwe rijk wordt versterkt.

Regels van het Hof

Deze regels helpen om de orde, respect en veiligheid binnen het Targaryen hof te handhaven en zorgen ervoor dat het hofleven soepel en volgens protocol verloopt:

Basisinformatie

Deze RPG speelt zich af aan het hof in King's Landing, ongeveer 300 jaar voor de gebeurtenissen in "House of the Dragon".

Situatie voor Aegon's Vervovering - De Zeven Regerende Families

Vóór Aegon's Verovering (ook bekend als Aegon's Conquest) waren er verschillende grote huizen die over de Zeven Koninkrijken van Westeros heersten. Elke regio had zijn eigen heersende huis:

• Kingdom of the North (Het Noorden) - Het Huis Stark regeerde als koningen van het Noorden vanuit Winterfell.
• Kingdom of the Mountain and the Vale (De Vale) - Het Huis Arryn heerste over de Vale van Arryn.
• Kingdom of the Isles and Rivers (De Rivierenlanden) - Het Huis Hoare (House Hoare) regeerde over de Rivierenlanden vanuit Harrenhal.
• Kingdom of the Rock (De Westlanden) - Het Huis Lannister was het heersende huis in de Westlanden vanuit Casterly Rock.
• Kingdom of the Stormlands (De Stormlanden) - Het Huis Durrandon regeerde over de Stormlanden vanuit Storm's End.
• Kingdom of the Reach (Het Bereik) - Het Huis Gardener was de heersende dynastie in het Bereik vanuit Highgarden.
• Princedom of Dorne (Dorne) - Dorne werd geregeerd door verschillende vorstenhuizen, zoals het Huis Martell vanuit Sunspear.

Situatie na Aegon's Vervovering - Targaryen heerschappij

Na Aegon's Conquest waren er geen onafhankelijke koningen meer in de Zeven Koninkrijken van Westeros. Na Aegon's Conquest werden alle eerdere koninkrijken verenigd onder de heerschappij van de Targaryens. De titels van koning werden afgeschaft voor alle regionale heersers behalve voor de koning op de IJzeren Troon, dat is Aegon momenteel. Hij heert samen met zijn twee sisterqueens Visenya and Rhaenys. ~~Ja ze zijn siblings en met elkaar getrouwd.~~ De oude regionale heersers dienden als leenmannen van de Targaryen-koningen. De belangrijkste leenmannen van Aegon de Veroveraar waren:

• House Stark - Lords van Winterfell en het Noorden.
• House Arryn - Lords van de Vale van Arryn.
• House Lannister - Lords van Casterly Rock en de Westlanden.
• House Baratheon - Lords van Storm's End en de Stormlanden.
• House Gardener - Lords van Highgarden en het Bereik (voor hun ondergang in de Field of Fire).
• House Martell - Lords van Sunspear en Dorne (na hun vredige overgave).

Deze huizen, samen met andere regionale heersers, erkenden Aegon als hun koning nadat hij met zijn draken en legers Westeros had veroverd. Ze behielden een mate van autonomie in hun respectievelijke regio's, maar waren verplicht om Aegon te dienen en belastingen en troepen bij te dragen wanneer dat nodig was.

Personages

Rollen kunnen een highborn of een lowborn inwoner van King's Landing zijn. Ze kunnen zowel uit Westeros als Essos afkomstig zijn, al zullen de meeste leden van het hof afkomstig zijn uit Westeros.

High borns

Als hooggeborene ben je een lid van de adel en speel je een belangrijke rol aan het hof. Je kan een lid zijn van de Targaryen familie of een van de andere adelijke families in Westeros. Je kunt, maar dat hoeft niet, een van de volgende posities bekleden:

• ~~Hand van de Koning~~ - De belangrijkste adviseur en rechterhand van de koning, beheert de dagelijkse zaken van het koninkrijk.
• ~~Meester van de Wetten~~ - Toezicht op de handhaving van wetten en het beheer van gerechtigheid.
• Meester van de Munt - Beheert de financiën en schatkist van het koninkrijk, zorgt voor economische stabiliteit.
• Meester van Schepen - Verantwoordelijk voor de koninklijke marine en de verdediging van de kustlijnen van het koninkrijk.
• ~~Meester van Whisperers~~ - Verantwoordelijk voor inlichtingen en spionage, verzamelt informatie ter bescherming van het rijk.
• Lord Commander van de Kingsguard - Leidt de elite Kingsguard, zorgt voor de veiligheid van de koninklijke familie.
• Hoge Septoon - De hoogste religieuze figuur, biedt spirituele leiding en houdt toezicht op religieuze ceremonies.
• Warden - Adellijke heren die verantwoordelijk zijn voor de veiligheid en het beheer van specifieke regio's (~~Noord~~, Oost, Zuid, West).
• Hofdames - Adellijke vrouwen die de koningin en prinsessen dienen, hen assisteren met verschillende taken en gezelschap bieden.

Invullijstje High borns

Low borns

De Low borns werken aan het hof. Zij zijn niet afkomstig uit een adellijke familie, maar kunnen wel bastaarden van die families zijn. Alle low borns in de rpg moeten een baan hebben aan het hof, deze banen zijn :

• Drakenhouders - Verzorgen en beheren de draken van de Targaryens. [2/2]
• Rentmeesters - Verantwoordelijk voor het beheer van het huishouden, het toezicht op de voorraden en het coördineren van dagelijkse activiteiten. [0/2]
• Kamermeisjes/Kamerdienaars - Verzorging van de persoonlijke behoeften van edelen, zoals het schoonmaken van kamers, het voorbereiden van kleding en helpen met aankleden. [1/2]
• Keukenpersoneel - Koks, bakkers en assistenten die maaltijden bereiden voor het hof. [0/2]
• Staljongens - Verzorgen de paarden en onderhouden de stallen, zorgen ervoor dat de rijdieren klaar zijn voor reizen en evenementen. [0/2]
• Wachters/Schutters - Zorgen voor de beveiliging van het kasteel en zijn inwoners, bewaken ingangen en patrouilleren over het terrein. [0/2]
• Boodschappers/Koeriers - Brengen berichten binnen het kasteel en naar nabijgelegen locaties, zorgen voor soepele communicatie. [0/2]
• Entertainers - Muzikanten, dansers en narren die optreden voor het hof tijdens evenementen en bijeenkomsten. [1/2]

Invullijstje Low borns

Rollen

Regels van de RPG

• Het woordenminimum is 100 woorden.
• De huisregels van Quizlet en daarbij in het bijzonder het RPG-forum gelden uiteraard ook hier.
• 16+ is toegestaan, maar gelieve hier wel voor te waarschuwen zodat anderen het kunnen mijden als zij het liever niet lezen.
• Bespreek gevoelige onderwerpen op voorhand met je schrijfpartner.
• Als eternalsunshine niet online is, maakt de laatste die reageert een nieuw topic.
• Maximaal 3 characters per schrijver.
• Als ik 21 dagen niets van je hoor, stuur ik je een reminder PB.
• Als je 45 dagen niets post, wordt je char opgeofferd in een blood sacrifice.
• Reserveringen blijven 10 dagen staan.

When a Targaryen is born, the gods flip a coin.
One side greatness, the other madness.

[ bericht aangepast op 23 sep 2024 - 11:18 ]

and the spiders from mars

23 aug 2024 - 21:07 littlestorm is offline

littlestorm 425

☽【❖】☾
ALL MY flowers GREW BACK AS
𝕿𝖍𝖔𝖗𝖓𝖘
^{^{kira flowers}}

❂

THEY SAY
MY EXISTANCE IS A SCANDAL.

☽【❖】☾

✧

✧

✧

✧

✧

✧

---- ~~Outside The Broken Anvil~~ A few small alleyways later with Rhaegar Waters & Ren Wendwater ---- wearing a dress & bag ---- 18 y/o, lady's maid ----

Thorns kreeg het uitzonderlijke geschenk om drie seconden bedenktijd te hebben, voordat ze Rhaegars hand had gegrepen en ervoor koos om weg te rennen van de vreemde tovenaar, waarvan ze een magische ketting die avond had gestolen. Het is zo vreemd, hoe je normale jonge tienerleven op een dag tot dit kan komen. En terwijl die gedachte door haar hoofd smolt als sneeuw voor de zon, besefte ze dat haar drie seconden voorbij waren. Het tijd was om te gaan.
“Wha-” Rhaegar probeerde nog wat te vragen, maar Thorns had geen tijd. Haar pas was voor hem versneld, en leidde de weg door de steegjes naar veiligheid. Rhaegar volgde haar op de voet, terwijl hij op haar lette als de vriendelijke vriend die hij was en om zich heen keek naar de mogelijkheid van boze, doorweekte mannen en nog bozere goudenmantel-soldaten. Thorns waardeerde dat, ze hoefde zich alleen maar te concentreren op steegjes. Links, links, nog een links, een rechts, nog wat links in nog een donkerder steegje en nog een paar bochten totdat ze op de een of andere manier Ren tegenkwam.
''Thorns!'' schreeuwde Ren naar haar, terwijl het meisje langs haar vriendin heen rende. ''What is happening?''
Even wilde de roodharige stoppen om aan haar vriendin uit te leggen wat er was gebeurd, maar ergens in haar ooghoek had de vreemde tovenaar hen op de een of andere manier afgesneden, terwijl zijn donkere schaduw langzaam over hen heen viel.
Ze had geen tijd. En haar vriendin wist het. Ze keek voor een snelle seconde naar Ren, die naar hen schreeuwde: ''Take a left.''

Toen ze zich uiteindelijk op een muur liet vallen en zich daaraan vastklampte als een reddingsboei, waren ze nog maar een paar steegjes verwijderd van de herberg waar ze vandaan kwamen. Ze hadden geluk dat dit een van de straten was die nauwelijks verlicht was. De schaduwen beschermden hen tegen de kleine hoeveelheid nieuwsgierige mensen die voorbij liepen. Terwijl Thorns weer lucht in haar longen kreeg, voelde ze Rens ogen op haar gericht. En nee, Thorns voelde dat de mensen om haar heen niet blij waren met haar keuzes die avond.
“Whatever it is you took,” begon Ren, waarna Thorns al zuchtte. Ze bereidde zich mentaal voor op de uitleg die ze nu moest geven, waarna Ren vervolgde: “Just give it back.” Als het zo makkelijk was geweest, had Thorns dat allang gedaan, maar zou haar vriendin dat begrijpen? Hoe zou ze ooit deze situatie moeten verklaren? Thorns had niet zo ver vooruit gedacht... Terwijl ze haar mond wilde openen om een antwoord te geven, werd ze onderbroken.
“You stole something?” Vervolgde Rhaegar meteen, met een toon van ergernis die Thorns diep in haar borst voelde. Hij wreef over zijn slapen, geïrriteerd en gefrustreerd. “Give it to me, Thorns, whatever it is that you have. If you need… money, for something, you can also just ask me. But don’t go engaging in these stupid, reckless things of yours.”
Terwijl ze hun geïrriteerde woorden incasseerde, liet Thorns haar ogen van Ren naar Rhaegar gaan, lichtjes zoekend naar een opening die ze zou kunnen gebruiken om zichzelf hieruit te bevrijden. Ze zou niet meteen opgeven wat ze had, een missie was haar gegeven op bevel van de koning zelf, maar liegen was iets waartoe ze niet in staat was tegenover de mensen aan wie ze loyaal was tot in de diepten van haar hart. Haar vrienden waren belangrijk voor haar. Thorns had misschien iets gestolen, maar de reden was belangrijk om het te begrijpen. Ze wisten niets... Helemaal niets...
In haar hoofd werd een munt gegooid, duizenden opties werden intern onderhandeld tussen haar hersenen en hart, totdat de gouden munt de uiteindelijke beslissing nam door op een van de kanten te landen. Thorns staarden naar hen, voordat ze nog een diepe zucht slaakte, haar schuddende hoofd op haar schoenen liet vallen, waarna ze in de verte naar de donkere straat begon te staren.
Op haar hoofd verscheen een serieuze blik, voordat ze zich ging uitleggen, om op magische wijze hun respect terug te winnen...
''I wasn't reckless. I was careful. I was quick. And I was very, very responsible in my actions.'' Ze trok een wenkbrauw op, terwijl ze haar blik op Rhaegar liet vallen, en keek op omdat ze erg klein was vergeleken met hem, maar ze ging voor hem staan. ''What I took with me was a weapon against your family, yours. He made sure that every word on the street was about him, about what he would do to destroy your family.'' Ze zette haar woorden kracht bij, en zorgde ervoor dat ze duidelijk overkwam op hem. Dat wat ze had gedaan, waarvan hij dacht dat het zo erg was, het was om hem te redden. Rhaegar.
Boos, omdat vanavond had gedraaid om zijn familie en dit haar beloning was, pakte ze de ketting uit haar heuptasje, die waarschijnlijk helemaal niets waard was. Ze liet het aan haar wijsvinger hangen, eerst voor hem bungelend, maar daarna richting Ren, om voornamelijk aan haar vriendin uit te leggen wat er aan de hand was.
''This is from lands beyond the Dothraki Sea,'' Thorns liet de ketting op haar hand vallen, en liet de hanger aan haar vriendin zien. Er waren robijnen in de ogen van de zwarte geitenketting, het was goud glinsterend in het beetje licht dat een toevallige voorbijganger erop scheen met zijn licht, totdat hij weer van hun verdween. ''They said it's somewhere from the East of Essos, just like this man! He said this necklace was magical, it had changed everything for him! Just this piece of crap, literally I know it's probably worthless... But he said he'd ruin the Targaryens with it! I could not let that slide!''
Ze keek Rhaegar weer in de ogen, omdat ze het gevoel had dat het het moeilijkst zou zijn om hem weer aan haar zijde te krijgen. Ren wist het, maar Rhaegar leek gekwetst, iets waar Thorns een hekel aan had, voornamelijk omdat het haar schuld was geweest dat hij zich nu zo voelde. ''But it is whatever you want, Rhaegar. The rumours are about your family. The family I sworn loyalty to. We all did...'' Haar ogen werden zachter en ze keek hem aan, op zoek naar bevestiging of antwoord op zijn gevoelens. Ze liet haar schouders rusten, haar lichaam kalmeerde en ze herwon haar innerlijke rust, oplettendheid. Het was oneerlijk, ze had alleen maar geprobeerd het juiste te doen... Dit waren de bevelen! Van de koning! Ze kon niet afwachten tot er ooit een gevaar zou ontstaan, ze kon niet wachten totdat het ooit te laat zou zijn... Ze vervolgde zichzelf: ''But he said he could harm the crown with it. That was my so called reckless reason... That was my reckless, stupid, reason...'' Sprak de jongedame, zacht en kalm, terwijl ze zijn ogen vasthield met de hare. Hij kon de waarheid niet ontlopen, want ze loog niet. Thorns had zichzelf altijd als betrouwbaar beschouwd, en die gedachte wilde ze vanavond niet veranderen.
Tegen haar vrienden vertelde het meisje altijd eerlijk de waarheid.

[ bericht aangepast op 23 aug 2024 - 21:16 ]

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

24 aug 2024 - 16:51 littlestorm is offline

littlestorm 425

~~EMYLIA~~ MYA BARATHEON
MY DARLING, all I want is to be your MOON and show you all the little stars of my heart.
d r a g o n r i d e r ✘ lady-in-waiting to Princess Visenya

dress, hair: front, back ✘ with Domeric Bolton at the sidelines of the dancefloor

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

‧₊˚❀༉‧₊˚.

Domeric legde toch, uit respect, zijn zwarte cape over het paniekerde meisje heen. Hij legde zijn handen zachtjes op haar schouders en leidde haar naar de rand van de dansvloer. "Didn’t your family tell you?" vroeg hij met een lage, gedempte stem. Haar antwoord was duidelijk. Ze raakte in paniek als een konijn omringd door jachthonden. Zelfs haar kleinste vinger voelde ze trillen toen ze de witte jurk vasthield die een geschenk had moeten zijn. Haar eigen broer had haar verraden. Dat wilde ze niet laten gaan.
Ze vond de ogen van haar broer en voor een kort moment botsten ze. Zijn hopeloosheid, Raden probeerde haar te bereiken door de mensen heen, maar kon niet ontsnappen aan het gezelschap van een dame die hem geen seconde alleen kon laten ademen. Ze wist dat hij het haar had willen vertellen. Ze wist het. Ze kon het in zijn ogen lezen voor die fractie van een seconde. Maar Raden was net zo hulpeloos als zij. Vastgelopen in dit schaakspel tussen familie en status, realiseerde hij zich vanavond dan eindelijk dat hij inderdaad niet beide kanten kon spelen? En dat de prijs die hij moet betalen, zijn eigen zus is?
Ze werd teruggetrokken in het gesprek met Domeric door de stem van een dame die ze kende uit de groep die Visenya altijd omringde. Een lange brunette. "Lady Baratheon, Princess Visenya wondered if you might be in the mood for some silver mead." Lady Seraphina van Huis Manderly stond daar, ongemakkelijk het gesprek tussen hen onderbrekend. Het duurde een seconde voor Emylia besefte wat het betekende. Er werd vanavond geen zilveren mede geserveerd...
Terwijl Emylia naar Seraphina keek, nog steeds denkend aan de code tussen haar en Visenya, was de prinses zelf op het podium verschenen. Haar beste vriendin en prinses vroeg haar of ze gered moest worden en op dit bepaalde moment had Emylia nog geen antwoord voorbereid. Haar gedachten zaten nog steeds vast bij de gedachte aan verloofd zijn met Domeric... Ze dacht aan de leugens. De trouwjurk. Elke beweging en elk teken was een wrede manier om haar te bespotten. Haar hart deed pijn van de geheimen, het bedrog.... De smerige spelletjes van haar familie en het walgelijke idee dat ze net verkocht was voor wat? Wat was hij? De hoogste bieder van vanavond?
Waarom wilde hij haar eigenlijk? Ze hadden niets met elkaar gemeen... Maar dat hoor je vaak. Een man kijkt alleen naar de leeftijd, de puurheid en het ''mooie uiterlijk'' dat het meisje laat zien. Haar stem wordt niet eens gehoord. Als ze kan lopen, kan ze erfgenamen baren. Zo ging dat. Haar broer beloofde haar dat haar niet hetzelfde lot zou treffen. Hij beloofde haar vrij te zijn... Hij had het beloofd!
"Lords and Ladies, esteemed guests, it is my pleasure to present to you the renowned musician Lethia, who will now delight us with a melody inspired by the cherished Dragons of House Targaryen for the next dance.."
Terwijl Visenya de woorden sprak, liet Emylia haar boze blik naar het gezicht van Domeric glijden, dat langzaam verzachtte naarmate ze er lang genoeg naar staarde. Het was alsof ze iets in zijn ogen zag. Iets wat ze niet had verwacht van een man uit het noorden... Waren dat... Gevoelens? De manier waarop hij vriendelijk met haar omging, haar de kans gaf om haar gedachten terug te brengen en na te denken. Misschien was hij niet zoals de andere mannen die naar haar hunkerden. Ze was geen prijs die gewonnen kon worden in zijn ogen, geen object. Hij was niet de hoogste bieder. Hij was een man, een mens. En achter die ogen die voelden, klopte een hart.
Wat de jas betrof, ze trok hem zachtjes van zich af en legde hem over haar arm, met een kleine, lieve glimlach. Ze volgde de bewegingen van haar hand terwijl ze deze op Domeric's arm legde en zuchtte toen om wat tijd te hebben om na te denken. Toen liet ze haar gezicht teruggaan naar Seraphine en schudde haar hoofd. ''Please tell the princess that her offer is very kind, but that I have no need for it at this time.'' Ze gebaarde naar het meisje dat ze kon gaan en langzaam deed de dame inderdaad een stap achteruit om zich terug te haasten naar haar comfortabele plek in de schaduw van de prinses.
''You are very kind to me, my lord. But I'm not a girl who needs saving. I'm a woman... and if my family decides to lie to me, then so be it. I can bring any man they offer me to his knees, anyway.'' Toen begon ze onschuldig te giechelen, als teken dat ze hem slechts gedeeltelijk bedreigde... Ze hief toen haar hand naar hem op, elegant, zodat hij hem kon kussen als hij dat wilde. Ze hield de heer strak in haar ogen, terwijl ze terugstapte richting de dansvloer. Haar paniekerige broer achterin deed er niet toe voor haar. Ze had alleen oog voor Domeric, want de manier waarop hij... Ze kon het niet uitleggen. Hij leek gewoon anders dan ze gewend was. Hij had iets gevoeld... Toen Lethia werd benoemd, en Emylia werd plotseling erg nieuwsgierig wat dat nou was geweest.
Ze kantelde haar hoofd en glimlachte nog steeds. Ze probeerde te laten zien dat ze weer zelfvertrouwen had en dat het goed met haar ging. Ze knipperde onschuldig met haar lange wimpers, haar haar viel op haar schouders en glansde in het licht. Niemand hoefde zich vanavond zorgen om haar te maken. Als er een spel gewenst was, dan werd er een spel gespeeld. Wees er alleen op voorbereid om te verliezen, want dit meisje zal er alles aan doen om te winnen.
''I give you two choices. Either you tell me what I saw in your eyes has to do with Lethia, or you accept this dance to avoid the inevitable conversation. It is your choice. Someone I care about has already lied to me tonight, will you do the same? My lord?''
Waar dit ook heen zal gaan. Mya was er klaar voor.

[ bericht aangepast op 24 aug 2024 - 16:59 ]

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

24 aug 2024 - 19:26 bluebanisters is online

bluebanisters 599

𝒍𝒆𝒕𝒉𝒊𝒂
^{^solani}

court musician and dancer • witch • 24 • dress with a red corset and without the split • ~~with princes visenya~~ alone • ~~on the edge of the dancefloor~~ on the musicians stage

Princess Visenya clasped Lethia’s hand in hers, blissfully unaware of the turmoil that was storming around in Lethia’s head and heart. “Dit is het!”.
She smiled faintly, forced, unsteady as Visenya ascended the stage.
“Princess Visenya of House Targaryen, First of her Name, Daughter of King Aegon the Conqueror, Flame of the Dragons, and Blood of Old Valyria”. The voice boomed through the room, bouncing of the walls.
“Lords and Ladies, esteemed guests, it is my pleasure to present to you the renowned musician Lethia, who will now delight us with a melody inspired by the cherished Dragons of House Targaryen for the next dance…”
Her legs were unsteady, swaying slightly on her feet as she waited at the bottom of little stairs that would lead her to the stage. Wishing the stairs were longer, to have more time to mentally prepare herself to have all eyes on her in a few minutes time. She really needed that glass of wine.
“The stage is yours,” Princess Visenya whispered to her. “Enchant them.”
Words of encouragement that she was desperately needing.

“Good evening, Lords and Ladies,” her voice raing clear over the crowd. “As our beloved Princess Visenya has told you, I will play a new composition, inspired by the magnificent dragons. For those that will not be dancing, I invite you to close your eyes, even if it is just for a little bit, to imagine the dragons soaring through the sky.”
For the first time in her life, she desperately did not want to perform. Typically it was something she enjoyed, bringing joy or other emotions to other people’s faces. She was feeling absolutely stupid and ashamed. In her utterly simple dress, her wild curls that had already sprung halfway lose. With all those beautiful highborn ladies, with the most exquisite dresses. Hair that stayed in place all night long. It was an uncommon feeling for her, the feeling of inferiority. And it was not one that she enjoyed. She did not want Domeric to see her. Not like this. The pit in her stomach deepened.
Lethia wanted to lie in bed, eat cake and cry. Preferably all at the same time.

There were only a handful of people who knew her telltale signs that she was not doing okay. The quiver in her voice when she had just spoken to the crowd. The way her fingers rang across her corset, desperate for more breathing air.
Petar Baelish was not by any means a softhearted man. She had played with high running fevers. Sprained wrists. A broken finger. All without letting the crowd know a single thing. If she collapsed in her room afterwards, that was okay. But never, ever, on stage. That she had learned the hard way.
Normally, her blue eyes would wander over to the crowd, while she was playing. Gauging their reactions. Did they like it, or did she need to change it up? But now, Lethia decided, she wouldn’t. Positively sure that her nimble fingers would miss a string if she were to see Domeric dancing with Emilya, in her dress that so much looked like it should be worn at a wedding.
Normally, she would add a bit of singing to her music. Let her voice add to the melodies she was playing on one of her instruments. Making it full, enhancing it. Now, she didn’t trust her own voice. Not trusting that it wouldn’t tremble or leave her all together.
Normally, normally, normally. Nothing was normal about that evening.
And there was only single person of those handful of people who was in the room tonight.

She sat down on one of the musician’s stools. One of the stewards brought over her harp, that had priorly been savely standing in one of the corners. Its weight was familiar against her shoulders, almost like a comforting hug. She flexed her fingers, testing some strings for their sounds, before she gently started to play.

It was a curious thing, how one could feel so alone in a crowded room.

all the lights are sparkling for her

[ bericht aangepast op 24 aug 2024 - 19:27 ]

darling, you can't let everything seem so dark blue

24 aug 2024 - 20:33 ziggystardust is offline

ziggystardust 714

DOMERIC
^{^{House Bolton}}

꒷꒦︶︶︶︶︶꒷꒦︶︶︶︶︶꒦꒷

A naked man has few secrets; a flayed man, none

Shis was precisely why Domeric didn’t bother with chivalry. Offering his cape to Emylia, who had just been humiliated by her own family, had been an act of kindness—but she rejected it with nothing more than a sweet, venomous smile. Domeric knew that smile all too well. Women who played soft and sweet often hid a dagger behind their backs. The only thing worse than that was a Stark.
''You are very kind to me, my lord. But I'm not a girl who needs saving. I'm a woman... and if my family decides to lie to me, then so be it. I can bring any man they offer me to his knees, anyway.'' Emylia said, giggling afterward. As the reality of her words sank in, Domeric began to understand why her family was eager to be rid of her. She was as mad as they came.
Emylia lifted her hand, expecting Domeric to kiss it, but he felt more inclined to hit something. Why did she keep smiling? Domeric could never understand why some women smiled so incessantly. Now she was blinking at him—long lashes fluttering, her eyes still locked on his.
"Do you have something in your eye?" he asked bluntly, genuinely wondering if that was the cause of her exaggerated blinking.
''I give you two choices. Either you tell me what I saw in your eyes has to do with Lethia, or you accept this dance to avoid the inevitable conversation. It is your choice. Someone I care about has already lied to me tonight, will you do the same? My lord?''
Whatever game this girl was playing, she was playing it with the wrong man. Domeric was already on edge after seeing Lethia again and worrying about her well-being after that humiliating display by the dragon princess. He didn’t need Emylia’s probing questions.
"She just has the juiciest tits I’ve ever seen in the entire Seven Kingdoms," Domeric replied. "Won't you agree?"
He wanted to continue, to say something even viler to drive Emylia away, but then he heard Lethia’s voice. He had imagined that hearing her voice again would be like the gods themselves descending to bless his ears. But what he heard was anything but divine. It was hell. Lethia didn’t sound like her usual, confident, playful self. He didn’t look up, couldn’t bear to see the subtle signs of her distress that her voice had already betrayed.
Lethia began to play, the music from her harp was enchanting, but even more so was the grip she had on his heart. She didn't sing...
"We’ll dance later," Domeric muttered to Emylia, turning away from her. He handed his glass of wine to the nearest servant, his body balancing on the edge of control. When rage like this seized him, there was no turning back. He no longer saw the faces around him—there was only anger, an uncontrollable urge to release his pent-up fury on someone. More than anything, he needed to divert all eyes away from the stage, away from Lethia and her sorrowful melody.
Domeric threw the first punch. It connected with someone’s face, sending a jolt of pain through his knuckles, but it wasn’t enough. Not yet. There were screams, shrieks of terror. Domeric threw another punch. And then another. It didn’t matter how many more he had to throw. He would keep going until the music stopped.

Our Blades Are Sharp

[ bericht aangepast op 24 aug 2024 - 20:34 ]

and the spiders from mars

24 aug 2024 - 22:19 littlestorm is offline

littlestorm 425

❛❛ Lord help anyone who stands in my W A Y; for I am not MERCIFUL, and I am not kind, and I am not afraid to make you WISH that I was.❜❜

𝖙𝖍𝖊 𝖌𝖔𝖑𝖉𝖊𝖓 𝖕𝖗𝖎𝖓𝖈𝖊
^{^{valerion targaryen}}

d r a g o n r i d e r ✘ heir to the iron throne

22 y/0 ✘ with Domeric Bolton at the center of the dancefloor
⨯ . ⁺ ⨯ * ꙳ ✦ ⊹✦ ⊹ ꙳ ⁺ ‧ ⨯. ⁺ ✦ ⊹ . * ꙳ ✦ ⊹

Valerion had zich anders gevoeld, na de dans. Terwijl hij de glazen voor hem en Celia pakte, trilden zijn handen oncontroleerbaar. Hoe hard hij ook probeerde zich te concentreren, om zijn gedachten van zijn zussen af te leiden, het was onmogelijk. Wijn morste op tafel, rode vlekken verspreidde zich razend stel in de witte stof, toen hij zich realiseerde dat hij zijn strijd aan het verliezen was. Het enige wat Valerion kon doen, was zo snel als hij kon met andere glazen van de tafel wegstappen. Elaena was weg, was al jaren weg. Dat ze hem achtervolgde, in zijn gedachten en dromen, was gewoon een oneerlijke straf van de Goden voor zijn andere daden die niets met haar te maken hadden. Hij was zijn zus al verloren. Was dat niet genoeg aardse marteling voor zijn fouten?
Toen hij Celia weer bereikte, terug in het midden van de dansvloer, zorgde hij ervoor dat hij alleen oog voor haar had. Elk ander zou hem uit elkaar halen, hem uitelkaar doen spatten als een explosie, en als dat zou gebeuren, zouden er lelijke delen tevoorschijn komen. En hij wist dat Visenya hem dat nooit zou vergeven. Niet op dit feest waar ze zo hard voor had gewerkt. Zolang hij naar Celia keek, kon hij het in bedwang houden. De pijn die weer veranderde in woede. Elaena was de dolk die zijn eigen vader ooit in zijn rug had gestoken, en het mes zat nog steeds in zijn lichaam. Hij nam niet de moeite om het eruit te halen. Zijn vader liet het zitten, liet het pijn doen, liet het zijn zoon in stukken breken, totdat de woede die zich opbouwde sterk genoeg was om hem op de been te houden. Nu bloedde de wond plotseling leeg bij het zien van zijn andere zuster, en de leegte die achterbleef hunkerde om opgevuld te worden met iets lelijks... Iets afschuwelijks... Diepe, pure, woede.
Zijn glimlach verscheen weer, toen zijn trillende hand haar het glas wijn gaf. Hij balde het onmiddellijk tot een vuist, verborg het op zijn rug zodat ze niet kon zien wat er gaande was. Valerion was niet iemand die zich overgaf aan zwakte, maar zijn gedachten brachten hem op scherp. Het was alsof Elaena zelf haar hand op zijn schouder legde, in zijn oor fluisterde dat het vanavond verkeerd was, zichzelf in het gezelschap bevindend van mensen die hem allemaal, op de een of andere manier, ook zouden verraden. Vroeg of laat zouden ze zich allemaal op een dag tegen hem keren. Just like they turned on me, fluisterde Elaena in zijn oor, just like they once turned on me.
"Is there something troubling your mind, Prince Valerion?"
En plotseling trilde zijn hand weer. Hij voelde het, zijn vingers klemden zich om zijn glas, terwijl zijn nagels zich in zijn fel drukten. Hij wilde haar een antwoord geven, dat wilde hij echt, maar achter haar, over Celia's schouder kijkend, viel zijn blik op Emylia en Domeric. Hij kende de houding... Ooit had hij dat in zichzelf gezien, zichzelf zo gevoeld... De eerste dagen na Elaena's dood, hij gedroeg zich exact zo... Domeric mompelde iets tegen Emylia, waarna hij zich van haar weg draaide. Het moment dat zijn glas wijn het dienblad van een bijstaande serveerder had geraakt, wist Valerion wat er ging komen.
Hij zag in Domerics ogen de woede, de woede die ook in hemzelf opbouwde, maar op het moment dat hij zag waar Domeric naartoe ging, smolt het. Hij merkte dat hij recht op een onschuldige man afliep die achter Celia stond. Hij wist dat Celia gewond zou raken in het kruisvuur, als Valerion niet snel zou handelen. Hij greep de dame bij haar pols en trok haar met zoveel kracht als hij kon weg, zodat ze achter hem terecht zou komen. Weg van het gevaar, terwijl hij haar zo snel als hij kon toe riep: ''go to my sister and bring yourselves into safety. Now!''
Meer tijd had hij niet, want toen hij zich omdraaide, had zijn eigen vriend hem al de eerste klap recht in zijn gezicht gegeven en Fuck. Fuck. Fuck. Fuck! Een pijnscheut schoot door zijn rechterwang, waarna deze gelijk een rode kleur begon te gloeien. Maar hij kreeg geen tijd om weer op krachten te komen, want de volgende vuist had hem alweer geraakt. Op dat moment wist Valerion dat hij een beslissing had genomen, met grotere gevolgen dan hij voor mogen had gehouden. Het moment dat hij aan ze dacht, besefte hij gelijk wat hij had gecreëerd. Hij had een vrouw die hij maar één keer had ontmoet, om een reden die hij niet kende, opzij getrokken, puur om haar te redden, om zichzelf in een gevecht te laten belanden met zijn eigen vriend... Zou hij het echt doen? Terugslaan? Een strijd beginnen tegen zijn eigen bondgenoot? Zijn eigen vriend?
Zijn neus begon te bloeden en zijn lip brak open. Zijn ogen vielen op Visenya, de prinses. Hij hoorde achter hem geschreeuw, om hem heen vielen mensen terug van pure shock, maar het enige dat ertoe deed, was zij. De manier waarop ze naar hem zou kijken. De manier waarop, op het moment dat hij zou gaan slaan, hij haar vertrouwen zou breken dat al aan een zijden draadje hing. Hij kon haar niet aankijken, hij kon niet toekijken hoe het licht uitging in de ogen waarmee ze hem bewonderde. Het moment dat hij zijn eigen vriend zou slaan. Hij kon niet toekijken hoe het het weinige dat ze al hadden, hiermee voorgoed verpest zou worden.
Maar Valerion kon niet terugdeinzen. Hij kon niet zwak zijn. Hij kon wat hij zelf was aangegaan, niet verliezen.
Dus voordat de volgende klap zijn gezicht zou raken, greep hij Domeric's vuist vast in de lucht, hem overrompelend, en sloeg hem in zijn maag. En daarna, onmiddellijk, nog harder op dezelfde plek met zijn knie. Vervolgens deed hij een stap achteruit, wat bloed van zijn neus wegvegend, terwijl het langs zijn gezicht naar zijn lippen stroomde en langzaam op de vloer druppelde. Hij voelde dat het waarschijnlijk blauw zou worden, de stoten zouden sporen achterlaten en mensen zouden praten. Maar de gevolgen van zijn daden... Die hadden een grotere plek in zijn hoofd moeten krijgen, maar hij kon een zachte stem in zijn oren horen fluisteren... Koud, harteloos: again. Hij voelde de onzichtbare hand op zijn rug, terwijl de woede steeds groter werd en de stem bleef fluisteren: again my prince, again...
Zijn vuist raakte Domeric's gezicht nog een keer, voordat hij achteruit stapte. Hij bracht zijn gebalde vuisten voor zich, zijn knokkels rood van de stoot, maar plotseling kon de prins de pijn niet meer schelen. Hij keek naar zijn vriend, zijn eigen vriend, terwijl hij terugstapte in de vechtpositie die hij als kind had geleerd. Hij bereidde zich voor op de volgende stoot, de volgende trap, wat Domeric dan ook in dit gevecht zou gooien. ''Common!'' Schreeuwde Valerion, zijn stem galmde door de ruimte. Er was nu geen punt van terugkeer meer. De onzichtbare dolk in zijn rug van jaren geleden, tot het bloed op zijn gezicht, waar zijn vriend de reden van was. Het kwam allemaal terug en smolt samen met het hier en nu... ''fight me! You coward, fight me! Fight your own friend!''
Er vloeide bloed, maar het bloed tussen vrienden was donkerder dan het bloed tussen vijanden. De sneden waren dieper. De pijn werd harder gevoeld. En de woede, hun woede was gevaarlijker dan het ooit eerder was geweest.

🗡 F I G H T E R 🗡

[ bericht aangepast op 24 aug 2024 - 22:25 ]

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

24 aug 2024 - 23:32 bluebanisters is online

bluebanisters 599

𝔫𝔢𝔥𝔢𝔪𝔦𝔞
^{^{of the House Martell

✷ . 　* 𝔭𝔯𝔦𝔫𝔠𝔢𝔰𝔰 𝔬𝔣 𝔡𝔬𝔯𝔫𝔢 * 　 . ✷}}

Unbowed, unbent, unbroken

The words of House Martell

A promise to our enemies, and a challenge to our lovers

princess of dorne • second in line • 22 • dress in the colour of a sunset • bracelet • eyes made-up with kohl • with ~~Lord Cedrick Stark~~ prince valerion targaryen and lord domeric bolton• ~~on the edge of the~~ in the center of dancefloor

The longer she stood with Cedrick, the more annoyed she grew. It didn’t matter what she said to him, none if it seemed right to him. Stubborn shit. If he didn’t want to listen to her, or accept her advise, than fine. He could go figure it all out by himself and walk through the cliffs of court life alone. His face stayed solemn, angry.
"I could never forget the fact that Dorne remains unconquered. Not when that is all the lovely Meria Martell ever spoke to me about. Nor when that is the reason your grandmother thought you to be too much of a superior match for me." His calculous fingers examined the sharp edges of her bracelet, but she pulled her arm away from him. Creating distance.
“Do not talk about my family in such a denigrating tone, Cedrick. My grandmother did what she thought was right and the best thing for the Dornish people.” And well, perhaps, she indeed had been right after all. “My grandmother might not be lovely, but she is protective, and sometimes that is quite a bit more important.”

"In case you have forgotten, Nehemia. Court politics is not the only thing that stood in the way of the Targaryen invasion of Dorne. It was your battle strategy that held them off. Not meeting them in the open field, like all of us fools, but striking quickly and then taking shelter in your landscape. It was genius. It actually is not all about appearances. It truely is not, but I do understand what you are saying. Keep your enemies close, but what do you do when that results in your whole family being slaughtered?"
If she were a cruel person, she’d tell that if his family hadn’t bended the knee so easily, they would not have been slaughtered. But that went too far, even for her. And it would only further dwindle down their relation, that already seemed to crumble so much in the last few minutes. There was actually not anything that she could say about his family being slaugthered, no denying in it. Nothing she could say to make it better. The bitter tale in that had also been that The Starks had not being playing their politics right, not in bending the knee.
“What even do you want me to say?” she sighed. “Everything is wrong to you anyway.” She all but looked at him.

A lot happened in a few minutes. Valerion was glaring at Cedrick. Cedrick admitted he had kissed Visenya. Lethia started playing a lovely tune on her harp. And screams erupted in the room. Domeric Bolton was storming through the crowd like a battering ram in shape of a person. The screams evolved into shrieks of terror, which was a tad bit dramatic, if you asked Nemi. About everyone in the room had seen a fight before or had fought in the war. This was really not much more than a brawl in a tavern. Apart from the prince being involved.
“Come on! Fight me! You coward, fight me! Fight your own friend!” Why were it always men starting fights like this? It was ironic, that they were supposedly more fit to rule.
Nemi glanced at Cedrick, than at the two fighting idiots, weighing her options. In all fairness, she was near tempted to punch someone herself, after her conversation with the Stark. “I’ll talk to you again later, or not, if you have decided to stop glowering at me and judging me for my actions,” she told Cedrick cooly.
Doran was not going to pleased with her, but that was something she would deal with later. Nehemia sweeped a glass of wine of an abandoned tray, left on the table by a terrified servant, and sauntered over to the center of the dancefloor. As if she were examining a spectacle. Which it kind of was.
Most of the guests were pressed against the sides of the room, some had even fled. Most of them had stayed, tough. Ready to see the latest fuel for gossip with their own eyes. The guards had jumped in front of the queens, their swords ready should someone near them.
Both Valerion and Domeric were breathing heavily. Their faces covered and clothing covered in blood. Bruises already forming. In the background, the music had stopped. Lethia had frozen on stage, hand hovering near the strings of her harp.
“Is this a men’s only party, or am I allowed to join?” Nemi asked casually, as if nothing much was going on. She calmly sipped her wine, raising an eyebrow. “You are also bleeding on the floor, which is a tad rude to the servants. Blood stains are rather hard to remove…” With her hand, she gestured towards the open doors that led to the garden. “So, are both of you going to follow me out there so you two can fight it out on the grass, or is one of you going to join me for a lovely stroll in the garden?” She gave them as an ultimatum, after which she cocked her head to the side. “Or do you two want to keep on fighting here, in front of everyone? Because then please, don’t mind me standing here. Just go on. I might even give you some pointers.”

AND IF I GET BURNED,
AT LEAST WE WERE ELECTRIFIED

darling, you can't let everything seem so dark blue

25 aug 2024 - 9:34 ziggystardust is offline

ziggystardust 714

Doran Sand
^{^{Personal Guard to the Princess of Dorne}}

✼　 ҉　 ҉　 ҉　 ҉　✼

Fire and Blood, but not ours.
Post II • 26 y/o • Aegon's Fort • with Emilya and hopefully Tamas

The atmosphere in the room shifted abruptly. First, the music ceased, and then the princess introduced the next musician. Lethia began to play the harp, her skill surpassing anything Doran had ever expected from a Northerner. But the moment of peace was short-lived, as shouting soon followed. Doran’s gaze remained fixed on Nehemia, who was still engaged in conversation with Lord Stark. But he knew the princess too well—she wouldn’t let an opportunity like this to immerse herself in the chaos slip by. Doran cursed under his breath. Nehemia had a knack for making his job far more difficult than necessary, but she also made it infinitely more enjoyable.
Nehemia was already making her way toward the source of the commotion, and Doran nudged Tamas beside him, hoping he would follow. He wasn’t ready to part from his former lover just yet, not after so long without seeing each other. The memory of their subtle touches still lingered on his skin. But Doran had a job to do, and there was no way he was going to let any of the brutes here lay a finger on Nehemia.
He slowly approached the cause of the disturbance. The albino prince was shouting, and both he and Domeric had bloodstains on their formal attire. Doran wasn’t sure what to make of it all, but he couldn’t deny that the prince looked damn fine in his slightly rumpled state. Domeric, grinning widely, regarded the prince with the satisfaction of an old friend rekindling a bond.

“Fight me! You coward, fight me! Fight your own friend!” the prince yelled. Doran had no intention of intervening—his only concern was ensuring the princess stayed out of harm’s way. He kept his distance, close enough to step in if needed, but far enough to avoid drawing attention.
From behind a group of High Ladies, Doran saw Domeric’s grin. "Now that's what I'm talking about," Domeric shouted, his voice a low, aggressive growl.
Then Nehemia joined in. “Or do you two want to keep fighting here, in front of everyone? Because if so, don’t mind me. Just carry on. I might even give you some pointers.” Doran cursed again, then couldn’t help but grin, then cursed once more and deciding he’d have to discuss this behavior with Nehemia later.
"Just a minute, sweetheart," Domeric replied to Nehemia. Doran watched him intently, like a hawk.
The Lord of the Dreadfort launched himself at the prince again, an odd mix of an embrace between old friends and another round of punches. These Northerners are truly bizarre, Doran thought.
As Doran glanced to his side, he noticed a Lady dressed in white. Fortunately, she hadn’t been standing too close to the fight, or her dress would have been ruined by the bloodstains.
"Are you alright, my Lady?" Doran bowed low before returning his focus to the princess of Dorne.

The taste of vengeance is sweeter
than the taste of honey.

[ bericht aangepast op 25 aug 2024 - 9:37 ]

and the spiders from mars

25 aug 2024 - 9:56 Caeneus is offline

Caeneus 11757

Ser Emrys Dayne
29 | Lord Commander of the Kingsguard | Domeric, Valerion and Nehemia | Gambeson with a Dornish scarf tied around the waist

It all happened very quickly. One minute, Emrys was watching Lethia begin her performance - she'd chosen to play on the harp, a nice and soft melody - and the next, Domeric Bolton's fist had connected with the silver prince's chin. It was like watching it in slow motion, the glass of wine hitting the silver platter, the stomping of feet as Bolton made his way over to a gentleman Emrys didn't know the name of - and then Valerion intercepting the hit, heroic as always, or as Emrys would prefer to call it: impulsive and stupid.
In the blink of an eye, Emrys had pushed themselves off of the wall they were leaning on, and began navigating their way through the crowd. Even though the crowd had scattered a little, Emrys still had to push a couple of lords and ladies aside. As Valerion started to scream, the crowd dispersed anxiously.
Out of the corner of their eye, Emrys could see Richard and Rohar moving towards the princess, while Griffith and the others had made a barricade between the crowd and the queens. Emrys could not see queen Visenya's face, but they could imagine she wasn't very happy with her son. Her troublesome son who always seemed to ruin things. Emrys didn't even want to think about the disappointment princess Visenya would feel after her ball was ruined by her brother.
As Emrys finally neared the aggressors, they saw, to their horror, Nehemia also moving in. Emrys almost stopped in their tracks right then and there to watch how the princess of Dorne casually joined the two men in the center of the ballroom.
''Is this a men's only party, or am I allowed to join?'' she asked. She looked like she had not a care in the world, and that the fighting between the two Lords was more of a nuisance than an actual problem. Emrys was almost scared of her - like the two men were interrupting her ball. Emrys fell in love with her a little right there and then.
The Lord Commander stopped behind Nehemia, waiting to see what her plan was and watch it play out. She'd always been smarter than them, and in that moment, it didn't matter that Emrys could be perceived as lacking in authority. If Nehemia was able to mediate without any more bloodshed, who were they to interfere. Emrys motioned to Gregor, who was standing on the opposite side of the duo, to wait for their signal.
“Or do you two want to keep on fighting here, in front of everyone? Because then please, don’t mind me standing here. Just go on. I might even give you some pointers,'' Nehemia concluded. Emrys' eye shifted from the back of her head to Valerion and Domeric. Immediately, Emrys could tell her speech hadn't worked.
At first Emrys thought Domeric hadn't heard her but then he simple said: "Just a minute, sweetheart."
And that was enough. Emrys had never liked the Bolton heir. What happened with Lyra had been enough to sully any possibility for redemption for Emrys. The Lord Commander motioned to Gregor to step in, just as they passed Nehemia.
''My lady, I must ask you to step aside for your own safety,'' Emrys spoke softly. They still couldn't really bring themselves to look her in the eyes. The words didn't feel right either, none of them. In all their years spend at Sunspear, Emrys doesn't think they'd ever called her 'my lady'. And they also knew she wouldn't like being ask to step aside, at all. But protocol was protocol and the safety of guests of the Crown was the most important thing to Aegon and the queens. Oh yes, and the prince.
''Lord Bolton.'' Emrys placed one hand on the hilt of their sword. They hoped it would come across as enough of a threat to the weaponless Lord to heed their words. ''You have made a spectacle of yourself and disturbed the peace. You have rudely interrupted a performance, which was in favor of your generous hostess, the princess Visenya. For this, I must ask you to leave the castle at once.'' The Commander would deal with the prince afterwards.

kindness is never a burden.

25 aug 2024 - 11:52 Caeneus is offline

Caeneus 11757

T H E S T R A N G E R
^{AERON GREYJOY

^{qhomir hoare

31 ☩ With Lethia in the ballroom ☩ Wearing a long, black, loose tunic}}

The soft falling of Qhomirs feet against the cold stone floors barely made any noise as he roamed the halls of Aegon's Fort. His hands were clasped behind his back and he could feel the small blade he'd hidden underneath his tunic, pressing against his lower back. The only disturbance of his peace seemed to be the soft melodic humming of the musicians playing in the ballroom on the other side of the castle.
Even though the castle wasn't nearly close to being finished, one could imagine the intent of it - the grandeur and sheer size the King was trying to convey. Qhomir knew the red stones were imported from Essos and that finishing the serpentine stairs that would lead to the upper rooms and towers, would take at least five years to conclude. He also knew it all fell short in comparison to Harrenhal.
Softly, he let a finger trace the cracking of the stones in the walls. How easy it crumbles, he thought to himself. Castles, dynasties, kings. The corner of his mouth curled up into a smirk. Saying that out loud would be considered treason. But to Qhomir, it was simply reality. His father had been a king once and he himself part of that dynasty. All of it was gone now.
As he neared the ballroom, a loud voice echoed through the halls: ''Princess Visenya of House Targaryen, First of her Name, Daughter of King Aegon the Conqueror, Flame of the Dragons, and Blood of Old Valyria.''
Ah yes, our gracious host. He almost laughed.
Qhomir had yet to meet her. The honor of being invited by the princess personally hadn't been his, though it had been the case for a few other guests. Qhomir considered it a blessing. And seeing as he'd only arrived late today, the opportunity to have an audience with the queens had also passed him by - truly a shame.
Qhomir passed a side entrance to Great Hall, most likely solely used by servants, and stopped in the doorway. He eyed the crowd passively, as to him, they were all the same - high born, wealthy, pretentious and so very boring.
His dark eyes moved to the woman on the stage. She was beautiful: red-haired, fair-skinned in a dress that made men catch a breath. Qhomir breathed out as she introduced her song to the crowd. The theme of her song lacks originality, Qhomir thought critically, but by God, that dress makes up for it.
''For those that will not be dancing, I invite you to close your eyes, even if it is just for a little bit, to imagine the dragons soaring through the sky,'' the red-headed woman concluded and began playing on her harp.
Qhomir crossed his arms and leaned one shoulder against the doorway. He closed his eyes. He didn't have to imagine dragons soaring through the sky: he'd seen them. But as the woman plucked the strings of the harp, Qhomir saw nothing. No dragons, no Harrenhal. He hadn't been there when it'd happened. Trying to imagine it was somehow worse than trying to remember.
He opened his eyes just as a shout emerged from the dancing crowd. Over the heads of the guests, Qhomir saw two men fighting. He couldn't make out who there were, but he also didn't care. Tragic, he thought. He wanted to hear to woman play some more.
His eyes shot back over to where she was still sitting, on the stage. The harp had been pushed aside and she looked like she was about to cry. She wasn't moving at all.
Ignoring the confrontation on the dancefloor, Qhomir descended the stairs and strode over to her. Up close, she looked younger than he'd assumed she was. Her bright blue eyes looked almost doll-like, and her face had remained scarless, which was a rare feat considering the times. He kneeled down before her and softly placed a hand on her ankle. His eyes drifted over her face. Tears had welled up inside the corners of her eyes and with his free hand, he wiped one away. A small smile brushed over his lips.
''A breath of fresh air, I think,'' he said and held a hand out to her. He cocked his head towards the door he entered through. ''Show me the way to the gardens?''

[ bericht aangepast op 26 aug 2024 - 12:27 ]

kindness is never a burden.

25 aug 2024 - 18:05 ziggystardust is offline

ziggystardust 714

DOMERIC
^{^{House Bolton}}

꒷꒦︶︶︶︶︶꒷꒦︶︶︶︶︶꒦꒷

A naked man has few secrets; a flayed man, none

At the start of the evening, Domeric had felt out of place. Now, with blood trickling down his chin, that had changed. This was where he belonged—in the raw, brutal dance of fists and fury. Courtly manners and polished words were foreign to him, but in the language of combat, he was fluent. He’d taken down a random man, just another face in the crowd, but then his fist connected with someone who truly mattered. Domeric couldn't have planned it better. The focus of the room shifted from the stage, from Lethia and her harp, to the fight that now erupted. Everyone's eyes were on him and the Prince. This was far more entertaining for the gathered nobles, who didn't know Lethia's gentle heart like he did. To them, she was just another performer. But to Domeric, she had once been his entire world.
The moment Valerion stepped into the brawl, everything accelerated. Domeric's fist collided with Valerion's face, and the prince responded by driving his fist into Domeric's gut. The impact stole the breath from Domeric's lungs, and it felt amazing. Who needed balls and banquets when problems could be settled with fists and bloodshed?
"Come on!" Valerion's shout only stoked Domeric’s rage. The spectacle they were creating would be the talk of the court for days. Domeric grinned, a wide, bloody smile. He had always liked the prince, but never as much as in this moment. Here was someone who understood him, unlike the delicate High Ladies at this gathering. The pain in his stomach felt good—so much better than the gnawing ache in his heart brought on by Lethia’s sudden reappearance and the questions that plagued him. Physical pain was simple; it was the emotional wounds that were unbearable.
"Fight me! You coward, fight me! Fight your own friend!"
"Now that’s what I’m talking about!" Domeric roared back. His father would be furious, but a hefty donation to the Crown would smooth things over. And a gift to the princess—well, that would make it water under the bridge.

Fury run through Domeric's veins, and he was about to launch himself at Valerion again when a soft voice cut through the chaos.
“Is this a men’s only party, or am I allowed to join?” Nehemia's tone was casual, though Domeric doubted she wanted her pretty sundress stained with blood. “You are also bleeding on the floor, which is a tad rude to the servants. Blood stains are rather hard to remove…” She gestured toward the open doors leading to the garden. “So, are both of you going to follow me out there so you two can fight it out on the grass, or is one of you going to join me for a lovely stroll in the garden? Or do you two want to keep on fighting here, in front of everyone? Because then please, don’t mind me standing here. Just go on. I might even give you some pointers.”
A walk through the garden with Nehemia sounded tempting, but Domeric needed to keep the spectacle going just a little longer. If he could buy Lethia enough time to slip away and create enough of a distraction for the princess to lose interest, he’d be satisfied.
So he winked at Nehemia. "Just a minute, sweetheart," before throwing himself back into the fight with Valerion. Domeric wanted to hug the prince and punch him at the same time, so his next moves were a strange blend of both—shoulder thrusts and throwing fists. He’d make it up to Valerion later with a night on the town, filled with ale, women, and more tavernfights if the mood struck them.

"My lady, I must ask you to step aside for your own safety."
Oh, for fuck’s sake... anyone but him, Domeric thought as Emrys Dayne, the Lord Commander of the Kingsguard, decided to annoy them with his presence. The man’s self-righteous tone made Domeric’s skin crawl. How had someone like him risen so high? Emrys placed a hand on the hilt of his sword. Domeric knew better than to challenge him here—he had no weapons besides his fists, and while they could do damage, they were no match for a Kingsguard's blade.
"Lord Bolton," Emrys began, his voice dripping with disdain. "You’ve made a spectacle of yourself and disrupted the peace. You’ve interrupted a performance held in honor of your generous hostess, Princess Visenya. I must ask you to leave the castle at once."
Domeric snorted. "My Prince, did I ever tell you about the time Ser Emrys here couldn’t keep away from my late wife? Practically hounding my beloved wife—may the gods bless her soul—into his bed. Wonder how that oath of yours is holding up, Dayne?"
He straightened and bowed to Valerion. "My apologies, my Prince. Naturally, a formal apology from my House will be delivered to your sister, our treasured Princess, by morning."
Turning to the knight he despised, Domeric sneered. "No problem leaving the castle. I was just invited for a lovely stroll in the garden, wasn’t I, my Lady?" His eyes found Nehemia’s, hoping she wasn’t as bitter and spiteful as the rest. After all, what was one fight? The uptight lords and ladies always needed something to gossip about. Domeric had done them a favor.

Our Blades Are Sharp

[ bericht aangepast op 25 aug 2024 - 18:11 ]

and the spiders from mars

25 aug 2024 - 19:28 littlestorm is offline

littlestorm 425

~~EMYLIA~~ MYA BARATHEON
If only I were a B I R D, DARK WINGED, IN FLIGHT.
d r a g o n r i d e r ✘ lady-in-waiting to Princess Visenya

dress, hair: front, back ✘ with ~~Domeric Bolton~~ Doran & Tamas (?) at the sidelines of the dancefloor

Emylia merkte op dat alles wat ze in die ene seconde had gezien, waarschijnlijk denkbeeldig was geweest. Hoe kon een man met zijn status zo koud zijn? En hoe kon haar eigen broer haar in zulke harde, wrede armen achterlaten? Er was geen reden voor haar om aardig te zijn, besefte ze nu, zelfs toen ze een glimlach veinsde om geen argwaan te wekken. Om te verbergen hoe graag ze hem op dit moment eigenlijk wilde slaan. Domeric was geen man, zoals hij zichzelf graag liet zien. Nee, hij deed haar denken aan een kakkerlak.
Daarom sprak ze geen woorden meer tegen hem. Omdat hij zichzelf zo graag wilde toevoegen aan de mannen die haar vanavond vernederden, liet ze hem zijn gang gaan. Het had Emylia koud gelaten. Zij liet hem trots zijn op zijn kleine act en de kleine show die hij wilde opvoeren. Ze liet het voor deze ene keer gaan. Mannen hadden haar genoeg teleurgesteld, en hoe hard ze ook probeerde aardig tegen hem te zijn, hij had zichzelf in haar ogen geruïneerd. En mensen die dat deden, daar loopt het nooit goed mee af...
"She just has the juiciest tits I’ve ever seen in the entire Seven Kingdoms," Domeric antwoordde op haar vraag over Lethia. "Won't you agree?" Het feit dat hij dat durfde te zeggen over haar vriendin, iemand die dicht bij haar en de prinses stond, iemand waar Emylia zelfs om gaf, was het ergste wat hij kon doen. Ze wilde het glas dat hij in zijn hand had in zijn gezicht gooien omdat hij Lethia niet respecteerde en zou nog erger hebben gedaan als er niet zoveel mensen in de buurt waren geweest, maar een dame kon haar stem niet verheffen. Niet hier. Niet nu. En ze kreeg niet eens de kans om hem op zijn plaats te zetten, hij had haar al verlaten. I don't even want to dance with you,'' dacht ze.
Emylia volgde hem met haar ogen, die onweer regenden. Ze volgde hem terwijl hij zijn glas neerzette, lopend naar een onschuldige man, die dicht bij Celia en Valerion leek te staan. Ze had duizend andere dingen van hem verwacht, dan dat hij ook daadwerkelijk de prins zou slaan. Valerion hadCelia heldhaftig wegtrokken en besloten de klappen op te vangen. Als Domeric ook Visenya's feestje wilde verpesten, waar hij zo vriendelijk was uitgenodigd, ga je gang. Hij zou zichzelf op deze manier weggestuurd krijgen, en dat was één probleem minder voor haar.
Ze had zich omgedraaid om naar het podium te kijken, omdat ze had opgemerkt dat Lethia was gestopt met spelen. Emylia had duizenden keren naar haar geluisterd, meestal in het gezelschap van Visenya en andere mensen die waren uitgenodigd voor haar evenementen. Meestal zong de vrouw, maar vanavond was het anders. Vanavond leek ze anders... Emylia kon haar vinger er nog niet opleggen, maar aan de hand van de reactie van Domeric, moest er iets aan de hand zijn... Toen ze naar haar toe wilde gaan en haar wilde vragen wat er mis was, en haar verwarde vriendin in veiligheid wilde brengen, leidde een stem haar af.
"Are you alright, my Lady?"

Emylia keek op, want ze had niet verwacht dat er iemand naar haar toe zou komen. Ze had ook geen antwoord voorbereid... Want hoe was het met haar? Hoe was het eigenlijk met haar...? Ze werd achtergelaten door Domeric van wie ze verwachtte dat hij aardig zou zijn, maar die de grofste dingen zei, haar familie had haar verraden en nu werd ze aan de kant gezet... Ze wist het eigenlijk niet...
''Uhm...'' Ze sprak zachtjes, bijna onhoorbaar. Doran had haar in de war gebracht. Moest ze buigen? Wat waren de formaliteiten ook alweer?
''Uhm, I'm sorry. Have you seen the princess by any chance? Visenya? She needs to be brought to safety...'' Ze knikte naar het gevecht tussen de mannen voor haar, die nu vergezeld werden door Nehemia die hen met haar gebruikelijke charme probeerde te stoppen en Emrys, oh Emylia had haar vriend ook echt nodig... Toen draaide ze zich weer om, naar het podium, omdat ze nog steeds bezorgd was over Lethia. Ze werd vergezeld door een man die Emylia nog niet had ontmoet, maar hij intrigeerde haar. Ze wilde naar het podium, om zeker te weten dat Lethia zich op haar gemak voelde bij hem, maar was er zeker van dat Lethia die beslissing ook zelf kon nemen. Hoewel Emylia de hoek van haar oog naar het podium gericht hield, terwijl ze weer op keek in de richting van Doran. Toen zwaaide ze ongemakkelijk, ook naar Tamas achter hem, want ze was opeens vergeten hoe ze zich moest gedragen als de dame die ze was.
''Wait, I'm sorry that was also very innapropriate. Uhm... Emylia. That is my name...'' Daarna verontschuldigde ze zich meteen opnieuw, de avond was erg verwarrend geweest. En hoewel ze het niet graag toegaf, had ze misschien toch redding nodig.

( ^ Emylia & Visenya )

[ bericht aangepast op 25 aug 2024 - 19:30 ]

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

25 aug 2024 - 21:01 lustforlife is offline

lustforlife 705

_{_{CELIA LANNISTER}}
THE LION'S PRIDE

Lady Celia Lannister of Casterly Rock • The Golden Daughter • 22 • dress and necklace • with princess Visenya • at the edge of the podium

Voorzichtig had Celia naar Valerions vreemde gedrag gepeild. Het verbaasde haar enigzins dat een man van zijn status, een prins die vast en zeker geschoold was in court etiquette zich zo zichtbaar van zijn stuk had laten brengen. Het vrat aan haar dat ze de oorzaak niet wist. Had ze niet letterlijk tegen hem aangestaan toen zijn gedrag plotseling een ommekeer maakte? Celia wachtte ongeduldig op antwoord terwijl prins Valerions blik voor de zoveelste keer deze avond naar iemand anders afdwaalde. Celia wilde over haar schouder kijken om te ontdekken met wie ze ditmaal aan het strijden was om de prins zijn aandacht. Ze kreeg er de kans niet voor. In een split second greep Valerion haar stevig bij haar pols en in een ruk werd ze naar achteren geslingerd. Celia botste tegen een bediende op en een glas dornse wijn viel over de zijkant van haar jurk heen. "By the Seven!" riep ze meer geirriteerd dan geschrokken uit.
''Go to my sister and bring yourselves into safety. Now!'' riep Valerion haar toe. Celia's hartslag versnelde. Wat was er aan de hand? Was dit een aanval op de Targaryens? Celia keek vluchtig om zich heen op zoek naar Visenya. De blondine tilde haar zware jurk iets van de grond om sneller in de richting van de prinses, die ze ondertussen had gespot, te kunnen bewegen. "But what about yo-" Celia maakte haar zin niet af. Verward keek ze toe hoe Domeric Boltons vuist de kaak van de prins met veel impact raakte. Pure woede en kracht straalde van de noorderling af. Northern nightmare? Eerder een northern dream. Het was indrukwekkend om dat glorieuze lichaam furieus toe te zien slaan. House Bolton was een huis waar je bang voor diende te zijn. Dat hoorde echter niet te gelden voor de zoon van Aegon the Conqueror. Celia hield haar adem in. Hoe ging Valerion reageren?
Bij de eerste stoot die de witharige man uitdeelde, kwam Celia in beweging. Ze moest toegeven dat ze de op spanning staande armspieren en de intense blikken van de mannen kon waarderen. Het geschreeuw en het bloed dat uitgespuugd werd minder. In een rap tempo wist de blondine zichzelf te distantiëren van het spektakel. Ze wilde er absoluut niet mee geassocieerd worden. Al was ze gecharmeerd dat Valerion haar had willen beschermen.
"Princess Visenya," bracht ze bezorgd uit eens ze in de buurt van de witharige prinses was. De dame met wie ze een prille vriendschap had opgebouwd, zag er terecht allesbehalve blij uit. "Are you alright?" Celia positioneerde zichzelf naast haar terwijl haar ogen terug naar het midden van de dansvloer gleden. Nehemia Martell en Ser Emrys Dayne hadden zich ondertussen bij de twee losgeslagen mannen gevoegd.
"This must not be how you imagined the evening..." sprak Celia vol empathie. De zaal had er prachtig uitgezien. De muziek en het eten en drinken waren zorgvuldig uitgekozen. Alles was tot in de puntjes geregeld. Op de kleinste details was gelet, maar het gevecht was hetgeen dat tijdens de nabesprekingen de aandacht zou krijgen. Voorzichtig reikte Celia naar Visenya's arm. "If you want to go somewhere else, away fom the chaos, just say the word and we will go."

GOLD RUNS IN OUR BLOOD

[ bericht aangepast op 25 aug 2024 - 21:02 ]

love me until I love myself

26 aug 2024 - 9:01 Caeneus is offline

Caeneus 11757

kiren
wendwater
23 ✧ Dragonkeeper ✧ Heading to the Dragon's Pit ✧ fit

As Rhaegar went on his little monologue tirade, Ren just rolled her eyes at the Dragon Master. Why were men also such arduous meddlers? Thorns didn't need to be lectured, and certainly not by him. Ren knew her friend harbored secrets, but so did Ren herself. Women should be allowed their secrets. There was, in Ren's opinion, a distinct difference between her own concern for Thorns safety, and Rhaegar's uncalled for reprimand of her actions. Both of them didn't even know why Thorns had done what'd she'd done yet, so why jump the gun?
Ren's entire attention shifted to the blonde man and her eyes were filled with anger and annoyance as she scolded him: ''Hey, lord I-Am-So-Much-Better-Than-Everyone-Else, don't you have a Targaryen party to attend? We don't want or need your money. Thorns is doing just fine on her own.'' She gestured towards her friend who was eyeing them almost murderously.
''I wasn't reckless. I was careful,'' Thorns said and Ren nodded, her eyes still pinned on Rhaegar. She'd crossed her arms in an attempt to look taller than the man.
''I was quick. And I was very, very responsible in my actions. What I took with me was a weapon against your family, yours.'' Thorns words were directed entirely at Rhaegar now. ''He made sure that every word on the street was about him, about what he would do to destroy your family.''
Ren's mind began to turn. A weapon against the Targaryens? What could it be? And why would it be hidden here of all places, in the sums of the city so far from the actual castle and the Royal family? Or would the weapon be used against Rhaegar himself, who shared the blood of the royals? That would make more sense, considering the proximity of Throns pub to the Dragon Pit. Were they just targetting Targaryen bastards then, or anyone with the old blood of Old Valyria?
From the small bag on her hip, Thorns procured a small item. Ren took a step closer to her friend to inspect it. It was... a necklace? She almost wanted to laugh. Really? This was the threatening item? She didn't know what she'd expected - maybe something more like a dagger or some type of poison. But a necklace? It wasn't even pretty.
As Thorns explained what the necklace was, Ren tried to picture it. The lands across the Narrow Sea. A few years ago, the idea of going there didn't seem that out of reach, but now... Ren closed her eyes and furrowed her brows, like she was in pain. A sign escaped her lips as she thought of Elaena. Far away she heard Thorns conclude her explanation. She could almost smell the princess' perfume in the cold night air, feel the warmth of Calixte's breath on the back of her neck, hear the seagulls calling them in the distance...
But then she opened her eyes and it was gone.
She heard Thorns speak, softly, almost like a whisper. ''That was my so called reckless reason... That was my reckless, stupid, reason...''
Ren took another step closer to her friend, purposefully standing between her and Rhaegar. She took Thorns free hand in her own and threaded her fingers through her friends. ''Nevermind the reasoning,'' Ren said equally as soft as Thorns. ''The question is what we do now. Get the Gold Cloaks involved so they can seize the man? I'm sure our little prince here would be able to convince them.'' Ren cocked her head towards Rhaegar without looking at them. Then, her face turned mischievous. ''Or shall we deal with the man ourselves?''

kindness is never a burden.

26 aug 2024 - 9:54 ziggystardust is offline

ziggystardust 714

Visenya
^{^{of the House Targaryen

✦ . 　⁺ Master of Laws ⁺ 　 . ✦}}

Post III • 22 y/o • Aegon's Fort • Wearing • with Celia

The ballroom was filled with shouts and high-pitched shrieks, and everyone held their breath as one. Before she could react, Visenya found herself surrounded by Kingsguardsmen. Lethia's harp fell silent, much to Visenya’s disappointment. She had been looking forward to the music all night, but couldn’t fault Lethia for being unable to play while the men around her couldn’t keep their testosterone in check. At least, that was what Visenya assumed was happening. After years surrounded by High Lords with wine in their veins, she knew that the chances of men disrupting a pleasant evening were far higher than an assassination attempt.
"Princess, are you hurt?" "Princess, do you need a warm cloth?" "Or would you prefer a cold one?" "Princess, some wine to calm your nerves?" Her ladies-in-waiting fussed over her, but Visenya waved their offers away. "I’m quite alright, ladies, thank you."
The guardsmen held their positions around her as if their lives depended on it. And in a way, they did. "I’m fine!" she assured the men, who were pressing their metal armor into her sides, though she was grateful for their protection. Visenya was a woman of many skills, but combat wasn’t among her pastimes. Despite being named after her aunt, a renowned warrior, Visenya hadn’t inherited her battleskills.
"Thank you, Ser Rodrick, Ser Gallon," she said to the two nearest knights, making a mental note to ensure for Emylia to reward them for their swift response. It was their duty, of course, but Visenya liked to show gratitude to those who made her life at court easier.

Peering over the shoulders of her Kingsguard, Visenya rose onto her tiptoes to see what had caused the disturbance. A tangle of dark hair and clothing was mixed with the distinctive blonde of her own kin. Was it the prince? Her heart jumped, a mix of worry and irritation stirring in her stomach. What had Valerion gotten himself into this time? And was he alright?
"Thank the Gods..." Visenya whispered as she saw Ser Emrys approaching the brawling men. Sometimes she thought Ser Emrys was the only sane man she’d ever met. Apart from her father, of course. And maybe Rhaegar. The fight quickly subsided after his arrival, and the men turned to Visenya’s preferred weapon: words. She made another mental note to have Ser Emrys thanked with new armor made with the finest techniques and steel available in King’s Landing. She’d been considering the gift for some time, and tonight sealed the decision.
Still standin on her toes to see the dance floor, Visenya noticed Celia hurrying toward her. The striking blonde from House Lannister held up her gold-and-red adorned dress as she navigated the crowd. "Let her through," Visenya ordered her guardsmen. The sea of metal and steel parted for the lioness.

"Princess Visenya," Celia said with concern, "are you alright?"
"Luckily, I was far enough from the commotion to be affected," Visenya assured her friend, holding Celia's hands for a moment. "Are you unharmed as well?"
Celia’s eyes were fixed on the dance floor she had just escaped from. "This must not be how you imagined the evening..." Her voice was filled with empathy, and she reached for Visenya’s arm.
Grateful for her friend’s presence, Visenya linked her arm with Celia’s. "If you want to go somewhere else, away from the chaos, just say the word and we will go," Celia suggested.
"That is so kind of you," Visenya replied. "I can control almost everything— the flower arrangements, the food, the decor of tonight." She sighed. "The only thing I have no control over is the tempers of men and their emotions."
Visenya gestured for her ladies-in-waiting to bring two glasses of wine for herself and Celia. "So for now, let’s drink some wine together and enjoy each other’s company, without worrying that one of us will bash the other’s face in without cause, shall we?"
Soon the wine arrived, and Visenya raised her glass to her friend. "Let’s toast to Lord Bolton and our dear prince, both of whom will owe me in the morning." After they toasted, Visenya leaned in close to Celia and whispered, "But you must tell me, what was my brother whispering in your ear before the fight broke out? Anything about Lord Bolton getting on his bad side?”

A Targaryen alone in the world
is a terrible thing.

[ bericht aangepast op 26 aug 2024 - 9:59 ]

and the spiders from mars

26 aug 2024 - 14:43 lustforlife is offline

lustforlife 705

_{_{CELIA LANNISTER}}
THE LION'S PRIDE

Lady Celia Lannister of Casterly Rock • The Golden Daughter • 22 • dress and necklace • with princess Visenya • at the edge of the podium

"Are you unharmed as well?" Celia knikte. "Your brother made sure I was out of the way before I got caught in the crossfire." De lannister keek naar haar verpeste jurk. Ze zuchtte. "I can't really say the same about my dress. Such a shame." Visenya had haar arm door de hare gelinkt en de blondine had voorgesteld om, als dat nodig was, ergens anders heen te gaan. "That is so kind of you," De lannister glimlachte. "I can control almost everything— the flower arrangements, the food, the decor of tonight." De prinses zuchtte. "The only thing I have no control over is the tempers of men and their emotions." Dat had ze gemeen met alle andere vrouwen van het rijk. Visenya gebaarde naar haar ladies-in-waiting. "So for now, let’s drink some wine together and enjoy each other’s company, without worrying that one of us will bash the other’s face in without cause, shall we?" Celia wendde haar blik van de dansvloer af, terug naar de Targaryen prinses. "That sounds wonderful, and just so you know. You did an outstanding job with this ball. It is a pity that the men could not control themselves, but it does give the court something to talk about for ages. We just have to make sure the clash of muscles will not overshadow your efforts in the aftertalks." Zoveel moeite verdiende het niet om vergeten te worden.
Twee glazen dornse wijn arriveerden. Visenya hief haar glas. Celia deed hetzelfde. "Let’s toast to Lord Bolton and our dear prince, both of whom will owe me in the morning." De blondine tikte haar glas zacht tegen die van de prinses aan en grijnsde. "Oh, it is a lovely thing when men find themselves in your debt." Celia nam een slok en liet de dornse wijn haar keel in glijden. Visenya leunde naar haar toe. "But you must tell me, what was my brother whispering in your ear before the fight broke out? Anything about Lord Bolton getting on his bad side?” fluisterde ze in Celia's oor. De blondine kantelde haar hoofd om Visenya beter aan te kunnen kijken en fluisterde terug. "Not one single word was spoken about Lord Bolton during our whole encounter. It was quite a surprising turn of events." Wanneer het over de Targaryen siblings ging, bevond de leeuwin zich op glad ijs. Ze wist gevaarlijk weinig over de dynamiek en afspraken tussen broer en zus, maar voelde aan dat elk woord over de een tegen de ander zorgvuldig afgewogen diende te worden. Zeker nu het rijk nog steeds in onzekerheid was over de troonopvolging en de voortzetting van de huwelijkstraditie. "He did tell me to go find you and bring you to safety," een vluchtige lach ontglipte haar. "as if I could do more than your kingsmen." In een seconde herpakte ze zichzelf. "It does show his care for you and I found it rather charming. I don't want to come to his defence, princess.. but keep in mind that he did not want anyone in this room harmed.. especially not you."

GOLD RUNS IN OUR BLOOD

[ bericht aangepast op 26 aug 2024 - 14:44 ]

love me until I love myself

Index RPG Actieve Topics Zoek