[RPG • 100] House of the Dragon| Speeltopic - Speeltopics

27 juli 2024 - 15:38 ziggystardust is offline

HOUSE
^{^{𝖔𝖋 𝖙𝖍𝖊 𝕯𝖗𝖆𝖌𝖔𝖓}}

╓┈♔◦☓◦☙◦♔◦☙◦☓◦♔┈╖
rollentopic
praattopic • praattopic II • praattopic III
praattopic IV • praattopic V • praattopic VI
speeltopic I
Map of King's Landing

Storyline

King's Landing is sinds Aegon's Verovering het centrum van de macht in Westeros. De jonge Targaryen koning Aegon the Conqueror veroverde Westeros samen met zijn queen-sisters en hun draken. Nu heersen zij vanuit de hoofdstad over het continent. Aan het hof van de Targaryen's verblijven de machtigste adelijken van het land, samen met hun hofhouding.

Nu, één jaar na de verovering van heel Westeros, is de grote zaal van de Red Keep rijk versierd met Targaryen-banners, drakenmotieven en weelderige bloemstukken. De zaal wordt gevuld met muziek terwijl adellijke families samenkomen om de eenwording van Westeros onder Targaryen-heerschappij te vieren. Ter ere van het éénjarig jubileum van Aegon's Verovering wordt een debutantenbal georganiseerd. Dit bal dient als een gelegenheid om huwbare edelen te presenteren voor potentiële huwelijken, waarmee allianties worden gesmeed en de stabiliteit van het nieuwe rijk wordt versterkt.

Regels van het Hof

Deze regels helpen om de orde, respect en veiligheid binnen het Targaryen hof te handhaven en zorgen ervoor dat het hofleven soepel en volgens protocol verloopt:

Basisinformatie

Deze RPG speelt zich af aan het hof in King's Landing, ongeveer 300 jaar voor de gebeurtenissen in "House of the Dragon".

Situatie voor Aegon's Vervovering - De Zeven Regerende Families

Vóór Aegon's Verovering (ook bekend als Aegon's Conquest) waren er verschillende grote huizen die over de Zeven Koninkrijken van Westeros heersten. Elke regio had zijn eigen heersende huis:

• Kingdom of the North (Het Noorden) - Het Huis Stark regeerde als koningen van het Noorden vanuit Winterfell.
• Kingdom of the Mountain and the Vale (De Vale) - Het Huis Arryn heerste over de Vale van Arryn.
• Kingdom of the Isles and Rivers (De Rivierenlanden) - Het Huis Hoare (House Hoare) regeerde over de Rivierenlanden vanuit Harrenhal.
• Kingdom of the Rock (De Westlanden) - Het Huis Lannister was het heersende huis in de Westlanden vanuit Casterly Rock.
• Kingdom of the Stormlands (De Stormlanden) - Het Huis Durrandon regeerde over de Stormlanden vanuit Storm's End.
• Kingdom of the Reach (Het Bereik) - Het Huis Gardener was de heersende dynastie in het Bereik vanuit Highgarden.
• Princedom of Dorne (Dorne) - Dorne werd geregeerd door verschillende vorstenhuizen, zoals het Huis Martell vanuit Sunspear.

Situatie na Aegon's Vervovering - Targaryen heerschappij

Na Aegon's Conquest waren er geen onafhankelijke koningen meer in de Zeven Koninkrijken van Westeros. Na Aegon's Conquest werden alle eerdere koninkrijken verenigd onder de heerschappij van de Targaryens. De titels van koning werden afgeschaft voor alle regionale heersers behalve voor de koning op de IJzeren Troon, dat is Aegon momenteel. Hij heert samen met zijn twee sisterqueens Visenya and Rhaenys. ~~Ja ze zijn siblings en met elkaar getrouwd.~~ De oude regionale heersers dienden als leenmannen van de Targaryen-koningen. De belangrijkste leenmannen van Aegon de Veroveraar waren:

• House Stark - Lords van Winterfell en het Noorden.
• House Arryn - Lords van de Vale van Arryn.
• House Lannister - Lords van Casterly Rock en de Westlanden.
• House Baratheon - Lords van Storm's End en de Stormlanden.
• House Gardener - Lords van Highgarden en het Bereik (voor hun ondergang in de Field of Fire).
• House Martell - Lords van Sunspear en Dorne (na hun vredige overgave).

Deze huizen, samen met andere regionale heersers, erkenden Aegon als hun koning nadat hij met zijn draken en legers Westeros had veroverd. Ze behielden een mate van autonomie in hun respectievelijke regio's, maar waren verplicht om Aegon te dienen en belastingen en troepen bij te dragen wanneer dat nodig was.

Personages

Rollen kunnen een highborn of een lowborn inwoner van King's Landing zijn. Ze kunnen zowel uit Westeros als Essos afkomstig zijn, al zullen de meeste leden van het hof afkomstig zijn uit Westeros.

High borns

Als hooggeborene ben je een lid van de adel en speel je een belangrijke rol aan het hof. Je kan een lid zijn van de Targaryen familie of een van de andere adelijke families in Westeros. Je kunt, maar dat hoeft niet, een van de volgende posities bekleden:

• ~~Hand van de Koning~~ - De belangrijkste adviseur en rechterhand van de koning, beheert de dagelijkse zaken van het koninkrijk.
• ~~Meester van de Wetten~~ - Toezicht op de handhaving van wetten en het beheer van gerechtigheid.
• Meester van de Munt - Beheert de financiën en schatkist van het koninkrijk, zorgt voor economische stabiliteit.
• Meester van Schepen - Verantwoordelijk voor de koninklijke marine en de verdediging van de kustlijnen van het koninkrijk.
• ~~Meester van Whisperers~~ - Verantwoordelijk voor inlichtingen en spionage, verzamelt informatie ter bescherming van het rijk.
• Lord Commander van de Kingsguard - Leidt de elite Kingsguard, zorgt voor de veiligheid van de koninklijke familie.
• Hoge Septoon - De hoogste religieuze figuur, biedt spirituele leiding en houdt toezicht op religieuze ceremonies.
• Warden - Adellijke heren die verantwoordelijk zijn voor de veiligheid en het beheer van specifieke regio's (~~Noord~~, Oost, Zuid, West).
• Hofdames - Adellijke vrouwen die de koningin en prinsessen dienen, hen assisteren met verschillende taken en gezelschap bieden.

Invullijstje High borns

Low borns

De Low borns werken aan het hof. Zij zijn niet afkomstig uit een adellijke familie, maar kunnen wel bastaarden van die families zijn. Alle low borns in de rpg moeten een baan hebben aan het hof, deze banen zijn :

• Drakenhouders - Verzorgen en beheren de draken van de Targaryens. [2/2]
• Rentmeesters - Verantwoordelijk voor het beheer van het huishouden, het toezicht op de voorraden en het coördineren van dagelijkse activiteiten. [0/2]
• Kamermeisjes/Kamerdienaars - Verzorging van de persoonlijke behoeften van edelen, zoals het schoonmaken van kamers, het voorbereiden van kleding en helpen met aankleden. [1/2]
• Keukenpersoneel - Koks, bakkers en assistenten die maaltijden bereiden voor het hof. [0/2]
• Staljongens - Verzorgen de paarden en onderhouden de stallen, zorgen ervoor dat de rijdieren klaar zijn voor reizen en evenementen. [0/2]
• Wachters/Schutters - Zorgen voor de beveiliging van het kasteel en zijn inwoners, bewaken ingangen en patrouilleren over het terrein. [0/2]
• Boodschappers/Koeriers - Brengen berichten binnen het kasteel en naar nabijgelegen locaties, zorgen voor soepele communicatie. [0/2]
• Entertainers - Muzikanten, dansers en narren die optreden voor het hof tijdens evenementen en bijeenkomsten. [1/2]

Invullijstje Low borns

Rollen

Regels van de RPG

• Het woordenminimum is 100 woorden.
• De huisregels van Quizlet en daarbij in het bijzonder het RPG-forum gelden uiteraard ook hier.
• 16+ is toegestaan, maar gelieve hier wel voor te waarschuwen zodat anderen het kunnen mijden als zij het liever niet lezen.
• Bespreek gevoelige onderwerpen op voorhand met je schrijfpartner.
• Als eternalsunshine niet online is, maakt de laatste die reageert een nieuw topic.
• Maximaal 3 characters per schrijver.
• Als ik 21 dagen niets van je hoor, stuur ik je een reminder PB.
• Als je 45 dagen niets post, wordt je char opgeofferd in een blood sacrifice.
• Reserveringen blijven 10 dagen staan.

When a Targaryen is born, the gods flip a coin.
One side greatness, the other madness.

[ bericht aangepast op 23 sep 2024 - 11:18 ]

and the spiders from mars

4 aug 2024 - 16:27 littlestorm is offline

littlestorm 425

❛❛ Lord help anyone who stands in my W A Y; for I am not MERCIFUL, and I am not kind, and I am not afraid to make you WISH that I was.❜❜

𝖙𝖍𝖊 𝖌𝖔𝖑𝖉𝖊𝖓 𝖕𝖗𝖎𝖓𝖈𝖊
^{^{valerion targaryen}}

d r a g o n r i d e r ✘ heir to the iron throne

22 y/0 ✘ with The Lady Celia Lannister at ~~the drinks table~~ very close to the dancefloor

"Well, if you like me so much from behind, wait until you see my face." Valerion glimlachte toen de vrouw zich omdraaide om zijn hand aan te nemen, zodat hij zijn lippen erop kon leggen en haar prachtige vingers een kus kon geven. Ze leek te stralen in het licht van de kamer met haar gouden lokken, als een trotse leeuwin. Toen hij zijn hoofd optilde om te kijken met wie hij genoegen had, kruisten hun blikken en voor een kort moment stond de tijd stil.

Celia Lannister was een dame die Valerion lang geleden had ontmoet, zo'n twee jaar misschien? Hij kon zich de exacte datum niet herinneren, en dat was ook niet belangrijk, want hij herinnerde zich het belangrijkste: haar. Een verbluffende vrouw, die twee jaar geleden op een avond schitterde op de dansvloer en die meteen zijn aandacht had getrokken. Ook al had hij eigenlijk niet op dat Lannisterbal aanwezig willen zijn, ook al had iedereen en alles hem verveeld en droomde hij ervan om te vertrekken, hij bleef voor haar. Toen hun blikken elkaar kruisten, was er geen andere overreding nodig.
Valerion had er nooit aan gedacht haar nog eens te zien. Het feit dat ze nu voor hem stond, hem imponerend zonder het te proberen, had hem van zijn voetstuk gekregen. Voor één, maar dan ook één keer, wist de prins niet wat hij moest zeggen of doen. Die avond waarop hij haar had ontmoet, was een magische avond geweest, dat was zeker, en de Lannisters hadden goed hun best gedaan om indruk op hem te maken. Celia was een opmerkelijke vrouw, dat kon hij niet betwisten. De Lannisters waren beloond voor hun inspanningen en het goed gebruiken van de prins zijn tijd, maar toen de oorlog uitbrak, eindigde het daar en had hij nooit, maar dan ook nooit, gedacht haar ooit nog weer te zien.

Ze maakte een curtsy voor hem, terwijl ze sprak: "Prince Valerion, what an honor to see you again." Waarna ze een gebaar maakte richting de versierde ruimte. "This is all incredible. House Lannister is very grateful to be here." Valerion knikte, wetende dat hij geen vinger had uitgestoken om zijn zus te helpen. Maar hij wist ook dat als hij het wel had geprobeerd, Visenya de tegenovergestelde optie zou hebben gekozen, gewoon om hem te plagen. En bovendien was hij te druk bezig met het hof maken aan de dame Nehemia in opdracht van zijn vader. Over haar gesproken, waar was de prinses van Dorne gebleven? Uit zijn ogen, maar niet uit zijn gedachten.
De blauwe ogen keken de dansvloer rond, op zoek naar de vrouw die hij te laat had gevraagd om haar hand te voor de eerste dans. Bij één van de goede mannen met wie hij haar had verwacht, was ze niet te vinden, tot zijn verbazing. Was ze echt naar... Hem gegaan? Eerst zijn zuster, nu de prinses van Dorne? Was deze man vanavond echt uit op nog een verlies van de prins hemzelf? Valerion keek Cedrick Stark aan en inspecteerde hem van top tot teen. Eén verkeerde beweging en zijn tong zou voor de ogen van al deze mensen worden afgesneden, omdat hij weer eens zijn modderige wolvenklauwen op de verkeerde vrouw had gelegd. Valerion zou het er met zijn blote handen uitrukken, als dat was wat het kostte om hem voor eeuwig weg te krijgen van zijn zuster, sinds heel zijn woede was begonnen met zijn houding richting Visenya. Als hij het verkeerde woord zou zeggen, het verkeerde ding zou aanraken, of zelfs maar met een afkeurende blik naar iets zou kijken, zou Valerion in een oogwenk een einde maken aan de Stark die het had gewaagd zijn kasteel binnen te komen. Zijn woede steeg. Zijn pupillen werden groter. Hij wilde zijn zwaard grijpen, maar Celia was er en opeens was de prins terug in de realiteit.

Hij gebruikte de hand waarmee hij haar vasthield om de dame dichterbij te trekken, terwijl hij zelf een stap terug deed richting de dansvloer. Hij glimlachte lief en keek in de ogen van de leeuw. Het voelde bijna als een uitdaging. Terwijl hij de vrouw dichter bij zijn borst bracht, in een manier zo respectvol mogelijk, zorgde hij ervoor dat er niets anders was dat de aandacht van de mooie vrouw kon trekken.
''I hadn't really looked at the room until you mentioned it, Lady Celia. There seemed to be something else that had caught my attention first.'' Hij keek naar haar, haar prachtige gouden lokken en de vriendelijke, maar enigszins dreigende schoonheid die op haar gezicht scheen. Ze was de problemen die hij op het punt stond te veroorzaken waard. Hij boog zich naar haar schouder en legde zijn hand op haar rug. Hij fluisterde iets, maar zij kon het alleen horen: ''would you like a dance with me, my lady? And give them a show?''
Veel dames die de prins hadden omringd voor de eerste dans, keken nu jaloers naar het koppel. Jaloers dat Celia de volledige aandacht van de prins had opgeëist, maar misschien nog wel jaloerser op het feit dat haar schoonheid zijn beslissing logisch maakte. Achter hem, sir Manfryd Redwyne, die trots had gesproken over flirten met de prinses, realiseerde zich nu dat Valerion niets gaf om zijn waardeloze dreigementen. Een nutteloze heer die denkt dat hij zelfs maar in de buurt van de Targaryen prinses kan komen? Denkend dat hij beter is dan de drakenprins zelf? Hoe grappig! Redwyne kon niet eens in de buurt komen van hun koninklijke status en was absoluut geen concurrent voor Valerion. Hij was gewoon een nietsnut en Valerion bewees dat, want hij had de andere vrouw waar Redwyne naar verlangde in zijn handen.
Hij had er vertrouwen in dat zodra Visenya Redwyne zou zien, ze zo aardig zou zijn om met hem te dansen, maar de prinses kende haar waarde en zou zijn aanzoeken afwijzen, hoezeer hij zelfs zou smeken. Andere dames, zoals Celia Lannister, zouden Manfryd Redwyne van top tot teen bekijken en lachen. Deze Redwyne kon alleen maar verlangen naar de vrouwen die Valerion om zich heen had. Valerion had het vanaf het begin moeten weten. Het was tijd om dat nog eens duidelijk te maken.
En voor Nehemia en Cedrick, dit was slechts een knipoog naar hen. Nehemia moet weten dat de vrouw in zijn handen haar had kunnen zijn, als ze niet met Cedrick aan het spelen was, die op zijn beurt weer moet weten dat Valerion ook niet met hem dolde. Zijn blik richting hem was puur een waarschuwing: de prins heeft je gezien en de volgende keer zal hij niet aarzelen om zijn zwaard te trekken en te laten zien dat hij beschermt wat hij liefheeft.

Hij fluisterde in Celia's oor, terwijl hij één hand in de hare had gevlochten en de andere op haar rug had geplaatst: ''they are jealous of us, of me and of you. As I am the prince and you are effortlessly just... Just brighting up the room with just your beauty alone. Dance with me, to make me the happiest man of the evening, but also to make them suffer a bit more...''

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

The F I R E in my blood is both a blessing and a C U R S E. FOR I WILL ALWAYS NEED SOMETHING TO BURN.

He had a violent, uncontrolled temper, which sent him literally I N S A N E when he was annoyed, BUT HE WAS GOODLOOKING.

[ bericht aangepast op 4 aug 2024 - 16:38 ]

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

4 aug 2024 - 16:28 littlestorm is offline

littlestorm 425

☽【❖】☾
ALL MY flowers GREW BACK AS
𝕿𝖍𝖔𝖗𝖓𝖘
^{^{kira flowers}}

❂

THEY SAY
MY EXISTANCE IS A SCANDAL.

☽【❖】☾

✧

✧

✧

✧

✧

✧

---- ~~At The Broken Anvil~~ Outside The Broken Anvil with Rhaegar Waters ---- wearing a dress & bag ---- 18 y/o, lady's maid ----

Terwijl de rijken, welgestelden en koninklijken genoten van het feest van prinses Visenya en de hele nacht dansten, de heerlijkste wijnen van Dorne dronken en werden beloond door de beste muziek van Lethia, feestten de armen in de beste herberg van King's Landing: The Broken Anvil. The Broken Anvil had zijn deuren geopend voor iedereen met genoeg goud voor een biertje of twee. Voor een simpele kamermeisje was er niets te doen in het kasteel. Roddelen over wat rijke heren met de andere meisjes terwijl ze de vieze vloeren schoonmaakte en haar duizendste lapje stof opvouwde, was niets voor haar. En bovendien was dit Thorns vaste vrije avond, die haar werd gegeven door het hoofd van de kamermeisjes. Er was op dit moment niets voor haar te vinden in het kasteel, en alles wat ze wél nodig had, bevond zich op dit moment in The Broken Anvil. Waar de armen en onbelangrijken dronken op tafels dansten, geld uitgaven dat ze eigenlijk niet konden missen en onzin praatten over wat-dan-ook. Tussen de onbelangrijke zaken bevond zich de perfecte verstopplek voor een verborgen juweel met iets belangrijks dat zo onopvallend kon worden verplaatst en zinvol kon zijn te midden van de onzin. Dit verborgen juweel hoefde alleen maar een stoffige, grijze doek te dragen om nooit door iemand gevonden of opgemerkt te worden,
maar voor Thorns kon het niet lang verborgen blijven.
Ze kwam hier alleen voor één man. In de brieven die ze in het geheim van het netwerk had ontvangen, stond dat hij onder de naam Scardial Mistborn had bewogen, een reiziger die van héél ver weg was gekomen. Hij droeg een ooglapje dat zijn oog bedekte. Naar verluidt was het oog gewond geraakt in de strijd tegen de veroveraar. Omdat zijn kant duidelijk had verloren, gingen er geruchten dat hij gegijzeld was en verkocht was als arbeider aan landen waar Thorns nog nooit van had gehoord, voorbij de Dothraki Sea. Hier, terwijl hij in schande leefde, bereikte hij iets dat alles veranderde...

Nu, vandaag op dit late uur, was ze omringd door mensen aan de bar. ''Another round in honour of my cousin, who bed his first woman in all his 21 years of life!'' had ze geschreeuwd, terwijl ze van haar stoel in de menigte sprong. De mensen lachten en applaudisseerden, en hieven hun bekers op bij de woorden die ze had gesproken. Een dame die op de tafel danste, hief haar rok op en liet haar enkels zien aan de man die de hele avond met haar had geflirt. Een andere jonge heer die de hele avond had zitten kaarten, verloor net meer van zijn zogenaamde 'fortuin' door te gokken met een dief waarvan Thorns wist dat hij altijd vals speelde. Thorns wilde de hopeloze heer van zijn ondergang redden, maar werd bij haar kraag gegrepen toen de barman haar bijna over de tafel trok. Foxtail bracht zijn gezicht naar haar oor en fluisterde: ''was dat nou echt nodig, kleintje?''
Thorns zuchtte. ''Het is allemaal voor onze hoofdoel, of ben je dat vergeten? Ons doelwit moet afgeleid zijn en, zoals je ziet....'' Haar hoofd draaide zich richting de zogenaamde man die zichzelf ook wel de ''wizard'' noemde. Allemaal omdat meneer Mistborn zogenaamd door de goden werd verkozen als heilige, met zijn mysterieuze kettinkje...
''Op dit moment drinkt hij onbewust zijn tiende glas van de avond. Hij moet nu wel van zijn stuk zijn, dronken en klaar om naar huis te wankelen.''
Foxtail keek naar de man, toen naar zijn nichtje. Hij maakte de grip op de kraag los en fluisterde toen vervolgens in haar oor: ''Maar de vrouw?''
''Denk aan het doel, foxtail. Hij is nu afgeleid en bovendien... Ik had ook kunnen zeggen dat ik het was, maar dan waren we nog steeds in deze situatie geweest én misschien nog wel erger.'' Foxtail rolde met zijn ogen, maar kon niet anders dan beamen dat Thorns de waarheid sprak. Hij schonk wat glazen vol en knikte toen, ten teken dat ze haar werk kon voortzetten.

Een groep mannen zat rond een tafel, het waren ridders met de gouden mantel, klaar met hun wacht en nu genietend van de rest van hun vrije avond, hun geld uitgevend aan alcohol. De stadswacht van King's Landing behoorde tot de vaste klanten. Een andere man werd naar buiten gesleept, blijkbaar de verkeerde mensen belachelijk gemaakt. Het was druk, glazen werden opnieuw gevuld en bijna verloor Thorns haar doel tussen de andere klanten.
Maar daar was hij, Scardial Mistborn met zijn vrienden. Hij had zijn laatste glas maar half leeggedronken. Toen Thorns andere neef, Scarface, hem nog wat wilde aanbieden, viel hij bijna uit zijn stoel. Hij rook naar alcohol, overduidelijk voor het meisje was haar doel dronken. Scardial legde wat geld in de hand van Scarface, waarna hij haar neef voor zijn verdiensten beloonde. Haar neef knipoogde naar haar, wat niks anders kon betekenen dat het tijd was voor actie.

Toen Scardial Mistborn opstond, kon hij duidelijk niet recht lopen. Hij zette zijn voet waar hij de andere eigenlijk wilde zetten, en duwde zijn overgebleven glas omver. Toen hij probeerde de uitgang te bereiken, viel hij over zijn eigen voet op andere klanten. Een paar gasten die uit het nabijgelegen bordeel kwamen, pronkten met hun ervaringen, maar werden stil toen hij op hen viel. Ze duwden hem op de grond en lachten hem uit, waarop Thorns bij hem kwam.
''Sir, shall I help you out? It looks like you have had a little too much to drink...''
Hij lachte en knikte, ''that is kind of you, girl. I would like your help indeed. Just bring me to the door, that is all I need.''
Thorns voelde zich bijna slecht, maar ze wist ook dat deze meneer Mistborn niet te vertrouwen was. Als hij geen magische ketting om zijn pols had gehad geknoopt, alsof het een armband was, waarmee hij dreigde een einde te maken aan de Targaryens, had alles anders kunnen lopen. Hoewel, een paar sidenodes. Mistborn beweerde dat het magisch was, er was geen bewijs dat het inderdaad een mogelijke speciale zilveren ketting was die gezegend was door heksen of de heiligen of... Iets. Ten tweede leek deze man aardig en zo, maar die avond had hij gedreigd de Targaryens een koekje van eigen deeg te geven, waarmee hij doelde op het nemen van wraak voor het verlies van zijn oog tijdens de verovering en alles wat daarna volgde. Hoewel deze man een niemand leek, werd haar toch door de hand gevraagd om hier een einde aan te maken. Steel gewoon de ketting, die je zogenaamd ''vreemde heksachtige krachten'' gaf, zeiden ze alsof het niets was. Dan is het probleem ook meteen opgelost en misschien... Voor de zekerheid... Moest ze eventjes naar deze ''magische'' ketting kijken, om er zeker van te zijn dat hij absoluut geen waarde had.

Terwijl ze hem hielp opstaan, legde ze haar hand snel om zijn pols en schoof het ding van zijn lichaam. Daarna verplaatste ze haar handen naar zijn rug, zodat ze hem naar buiten kon begeleiden. Het hele plan paste binnen de tijdslimiet die haar was gesteld, zodat ze genoeg tijd had om terug te keren naar het hof en te doen alsof er niets was gebeurd. Scardial werd naar buiten gebracht, de ketting kon ze snel veilig opbergen in haar heuptasje, daarna was ze zo vrij als een vogel.
Ze ging terug naar haar neef achter de bar om te vertellen dat het hen was gelukt, om foxtail een knuffel te geven en om zich nogmaals te verontschuldigen voor de leugen die ze over hem had verteld, als er niet wat geroddel achter haar haar aandacht had getrokken. De roddels grepen haar oren en ze ging snel op een barkruk zitten om de man te horen praten. Hij had zich bij de gouden mantels gevoegd. Hun gefluister was stil, Thorns kon er alleen glimpen van opvangen. Ze klonken ongeveer als...

''You must be lying, sir. That could never be true. The realm has mourned her loss years ago. If you speak badly about her name, it would be treason and they will hang you for it.''
''But it is true! Why would I ever lie about it?''
''To gain something?''
''What would I gain from telling you that a lady in the harbour looked exactly like her... I'm telling you, princess Elaena is alive!''

Op dat moment was het al laat geworden. Vanuit de kantoordeur kwam haar neefje, die wat glazen pakte en ze vulde voor wat klanten. Foxtail concentreerde zich op de biertjes, met Scarface achter zich opdoemend.
''Wat doe je hier nog? Het is al laat geworden, Zullen ze je niet missen aan het hof? Ik dacht dat je meteen terug moest?''

Thorns realiseerde zich toen dat Scarface gelijk had. Ze vergat... Shit, shit, shit! Rhaegar! De mannen aan de tafel keken naar haar, maar zij rende al weg, nadat ze haar beiden neven een kus op de wang had gegeven en doei had gezegd. Thorns rende door de bardeuren de straat op, die steeds donkerder werd. Ze keek om zich heen om te zien of ze de juiste weg kon vinden en liep achteruit om te zien of niemand haar volgde. Opeens doemde de persoon op waarvan ze bang was dat hij zich zorgen over haar zou gaan maken, achter haar op. Het was Rhaegar die plotseling uit het donker tevoorschijn kwam. Ze sprong op, bang, maar realiseerde zich toen dat het iemand was die ze kende.
Ze wilde iets zeggen, hem vertellen waarom ze te laat was en hoe ze de tijd was vergeten, totdat ze de man van wie ze de ketting had gestolen, terug zag lopen. Blijkbaar was de oude man in de fontein gevallen, want hij was nat, maar keek helder als de dag uit zijn ogen. Hij had zijn zakken leeggemaakt en besefte dat de ketting weg was.
Nu kwam Scardial Mistborn terug van de andere kant van de straat. Hij keek boos naar hen en vooral naar haar. De ketting waarmee hij de hele avond liep te pronken, gestolen door een klein, miezerig, meisje...
''I'm going to alert the knight's watch and they will catch you! You evil little redhead!''

Ze draaide zich om naar Rhaegar, zijn gezicht verlicht door de lichten die uit de herberg kwamen en greep snel zijn pols vast. Ze had geen tijd om iets te zeggen of uit te leggen. Er waren geen ridders in zicht, maar er zaten wel een paar lui binnen in de herberg. Misschien waren ze wel net vrij, maar elke man was uit op eer en de drama... Wanneer Scardial ze zou roepen, zouden ze meteen in de boeien worden geslagen. Er was geen tijd meer. Ze keek alleen naar Rhaegar en schreeuwde,
''Ik leg alles later wel uit, maar nu.... Ren!''

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

8 aug 2024 - 21:41 bluebanisters is online

bluebanisters 599

𝒍𝒆𝒕𝒉𝒊𝒂
^{^solani}

court musician and dancer • witch • 24 • dress with a red corset and without the split • with princes visenya • on the edge of the dancefloor

"Tja," begon prinses Visenya. "Lord en Lady Bolton zijn helaas geen vrijgezellen, dus hen uitnodigen voor het bal zou nutteloos zijn. Als het aan mij lag, zouden er van sommige huizen alleen de Lord en Lady worden genodigd, niet het vrijgezelle nageslacht."
De kudde meisjes achter de prinses giechelden er op los. Ze deden denken aan aasgieren, waar haar moeder vroeger over vertelde. Hongere vogels die over de droge woestijen van Essos vlogen, opzoek naar zwak prooi dat zichzelf niet goed kon verdedigen.
“En met sommige huizen bedoel ik uiteraard Huis Stark. Die Wicked Wolf uit het Noorden is een schandplek op mijn feest, maar een prinses kan niet álles krijgen wat haar hart zich begeert.”
De meisjes giechelden nog harder. Waarom had de prinses Cedrick Stark uitgenodigd, als ze zoveel nijd tegen hem droeg? Lethia wierp een blik op de Lord uit het Noorden, die het allerminst naar zijn zin leek te hebben. Een compleet ander persoon vergeleken met de man die ze enkele weken geleden in Winterfell had ontmoet, toen ze hem op verzoek van prinses Visenya had uitgenodigd. Hij was galant en vriendelijk, en behandelde haar alsof ze een nobele een gast was. Maar ook zijn gedrag van toen strookte niet met de verhalen die ze van Domeric over de Starks had gehoord, evenmin als de verhalen over de Wild Wolf en hoe prinses Visenya hem het liefst voor een uitgehongerde draak wilde duwen.
"Voor hofdames geldt hetzelfde, stop met staren naar Lord Bolton. Ik weet dat hij een knappe verschijning is, maar ik moet op je kunnen vertrouwen vanavond, Lethia,” vervolgde prinses Visenya op een zachtere toon. Ditmaal waren haar woorden niet hoorbaar voor de roedel achter haar.
Met een betrapte blos op haar wangen wierp ze nog een laatste blik op Domeric. Het was dus niet haar fantasie die met haar aan de haal was gegaan. Petar Baelish had gelogen. Waar ze al weinig berouw had om zijn dood, was deze nu volledig weggeebt. In zacht, High Valyrian sprak Lethia verder tegen de prinses. “Pardon, princess, I did not mean to look at him so blatantly, it just that…” Dat wat? Ze ruim drie jaar geliefdes waren en ze dacht dat hij dood was? Woorden die ze absoluut niet hardop kon uitspreken. Zeker niet in deze zaal. “It is just that… I was married once, to one of knights of House Bolton. He was good friends with Lord Bolton. H-he died in battle, may the Gods have his soul. Seeing House Bolton here brings back memories of him.” Lethia mustered up a smile. “But a festive celebration like today is not a place to talk about such sad sorrows.” Ze leunde iets naar voren, dichter naar de prinses toe. “And, I was also looking because, well…” In een opwelling trok ze de stoute schoenen, “I don’t want to sound disrespectful but his dancing is a bit… dreadful. He really needs to work on it.”

“Je weet nog wel wat je zodirect gaat spelen, toch?”
Lethia nodded. “I discussed the music with the musicians. It should be planned in such a way that they all can take a little break in between and if necessary, I can take over for them.
The princess stared at her.
Oh. Oh.
What she was going to play. Alone.
“I have some new pieces, I could play, inspired by the dragons,” Lethia smiled. “Would you prefer it to be something that the guests can dance to, or rather something for them to listen to?”
She studied the crowd. Not the biggest she had played for, but without a doubt one of the worst ones, with all the high borns. It was devastatingly hard to not let her eyes wander over to Domeric, after the princess had caught her. She wanted to, desperately. And simultaneously, didn’t want to at all. Seeing him here, specifically here, knowing the intent of all the parties and balls that princess Visenya and herself had so precariously planned, also sting. It was as if she found him, and lost him again mere seconds later. Her breath caught in her throat.
Both her mind and her heart were an utter, scrambled mess of thoughts and feelings. It would be good for her. Music always eased her heart and smoothed out the crinkles in her mind. There were no nerves, ever. It easily was were she felt most at peace.

Lethia caught the stare of someone on the other side of the room. Pjytr Baelish. Her blood froze over. After the death of his father, she had hoped to never see the younger Baelish again. She had always felt great unease around the young man. Her fingers dug harder into the palm of her hand, stinging slightly. She slowly turned towards princess Visenya.
”If someone asks for a… private performance,” Lethia started hesitantly, “do you want me to accept?”

all the lights are sparkling for her

[ bericht aangepast op 8 aug 2024 - 22:27 ]

darling, you can't let everything seem so dark blue

9 aug 2024 - 15:58 lustforlife is offline

lustforlife 705

_{_{CELIA LANNISTER}}
THE LION'S PRIDE

Lady Celia Lannister of Casterly Rock • The Golden Daughter • 22 • dress and necklace • with prince Valerion • at the table with refreshments

Prins Valerion kuste haar hand. De irritatie die Celia had gevoeld toen alleen Lord Baelish was overgebleven als een enigzins tolereerbare danspartner voor de Grote Dans, verdween als sneeuw voor de zon. De prins had zijn fout ingezien en stond nu bij haar. Al leek de man zijn aandacht voor een ander gereserveerd. Celia volgde de blik van de Targaryen die bij niemand minder dan Cedrick Stark bleef hangen. De Lannister probeerde haar verbazing te onderdrukken. Wat had de Lord of Winterfell uitgevreten om zulke woedende blikken van de prins te verdienen? Bevonden de Starks zich in moeilijk vaarwater met House Targaryen? Een nieuw gerucht om te achterhalen. Een die wanneer waar, de Lannisters maar al te goed uit kwam. Het was makkelijker lagere huizen te vragen in opstand te komen tegen de Starks, wanneer the crown geen warme gevoelens voor de familie koesterde.
De prins leek zich te herpakken. Zijn aandacht was weer bij haar. In een soepele beweging werd Celia dichter naar hem toegetrokken. ''I hadn't really looked at the room until you mentioned it, Lady Celia. There seemed to be something else that had caught my attention first.'' Opnieuw een compliment om haar ego te strelen. Het werkte, maar Celia vroeg zich af waarom de prins, als hij haar echt zo een unieke schoonheid vond, haar vader niet al eerder om haar hand had gevraagd. "She must be a rare beauty then, if she can outdo all of Princess Visenya's efforts."
Valerion boog zich naar Celia toe terwijl de blondine hem nauwlettend in de gaten hield. Ze voelde de man zijn hand op haar rug. ''Would you like a dance with me, my lady? And give them a show?'' De leeuwin wist precies over wie de prins het had. Sinds Valerion haar had benaderd, stonden er op nog geen paar meter afstand toevallig meerdere groepjes hooggeboren dames. Hun ogen prikten in Celia's rug. Het was een gevoel waar de blondine van hield. Het betekende dat ze iets had wat zij graag wilden en dat gaf macht. "Are we not already performing?" vroeg de blondine zoet terwijl haar ogen over de dames om hen heen gleden. Een glimlach trok haar lippen omhoog. "Well, it would be such a shame to rob them of a worthy final act." stemde Celia in met het aanbod van de prins.
De man had haar de dansvloer op begeleid en vlocht zijn hand in de hare. 'They are jealous of us, of me and of you. As I am the prince and you are effortlessly just... just brighting up the room with just your beauty alone. Dance with me, to make me the happiest man of the evening, but also to make them suffer a bit more...'' Celia Lannister glimlachte terwijl haar ogen glinsterden. Er viel meer te winnen dan alleen een dans met de prins. "If I dance with you, Prince Valerion and make you the happiest man of the evening. What will you do to make me the happiest woman of the evening?" De blondine legde haar vrije hand op de prins zijn schouder. "As a little girl I was taught to only close deals where you give and get something." Ze knipperde met haar lange wimpers. "So what will I get?"

GOLD RUNS IN OUR BLOOD

[ bericht aangepast op 9 aug 2024 - 16:18 ]

love me until I love myself

11 aug 2024 - 21:36 littlestorm is offline

littlestorm 425

~~EMYLIA~~ MYA BARATHEON
MY DARLING, all I want is to be your MOON and show you all the little stars of my heart.
d r a g o n r i d e r ✘ lady-in-waiting to Princess Visenya

dress, hair: front, back ✘ with Domeric Bolton at the sidelines of the dancefloor

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

❁

‧₊˚❀༉‧₊˚.

Emylia Baratheon had de ogen van velen op haar rug gevoeld, alleen maar, omdat ze per ongeluk in gesprek was geraakt met Domeric Bolton. Het voelde als een klein raadsel dat haar broer haar altijd gaf. Klein, klein Baratheon-meisje, begon het, die in de armen van een getrouwde man viel. Veel ogen vielen op haar in de kamer vol vrouwen die hij ooit had gekend. Een van hen was een dienstmeisje met de stem van een engel, die zich geschokt had omgedraaid. De tweede was zijn minnares, die boos leek, maar niet onder de indruk. En de laatste was zijn vrouw, die zich niet leek te storen aan zijn liefdesdaad. Van wie van deze vrouwen hield hij eigenlijk echt? Om deze voor Domeric Bolton in te vullen zou geen lastige opgave moeten zijn, omreden dat zijn eerste vrouw al een tijd geleden was overleden. Althans, dit had Emylia vernomen van de dames waarmee zij en Visenya zich omringden, die elke roddel uitgebreid met hen bespraken, maar roddels bleven roddels.
"Aren't you a pretty little thing?" zei Domeric tegen Emylia, ietswat ongepast voor een dame van haar status, maar voor deze ene keer zou ze het voor hem door de vingers zien. Waarom zou ze hem straffen voor een volgende keer, als ze dat toch zeker niet wilde? Ze had geen andere onverwachte ontmoetingen met hem gepland en wilde zeker niet de Goden op ideeën brengen. Mogen hun levenslijnen na deze laatste ontmoeting in afzonderlijke golven uiteenvallen, please.
Hij kuste haar hand, pakte Emylia's arm en stak hem door de zijne zonder eerst om toestemming te vragen, wat uiteraard een daad voor hem was, mocht ze de rest van de roddels van Visenya's ladies geloven. Ze haalde diep, heel diep adem, voordat ze zichzelf in de diepten van de poel van leugens liet vallen die ze op het punt stond te vertellen. Het was maar één diepe ademhaling die het haar zou kosten om die perfecte glimlach op te zetten en te doen alsof ze het heerlijk vond om hier te zijn en met hem te praten. In die witte, vreemde trouwjurk die begon te jeuken en met een tong die rood begon te bloeden van al het bijten dat ze erop deed, om zichzelf ervan te weerhouden hem de waarheid te vertellen over hoe graag ze nu bij hem weg zou willen gaan.
''That is kind of you to say, my lord. I hope you like the dress my brother chose for me, too. It is not my usual, personal preference. He just wanted me to wear something different for this special evening....'' Ze glimlachte en legde haar hand op zijn arm terwijl ze zijn looptempo volgde. Ondertussen zochten haar ogen naar een uitweg. Misschien, als ze de ogen van Visenya voor een seconde kon stelen, kon haar beste vriendin haar een uitweg bieden. De prinses zou haar aanwezigheid kunnen bevelen, of iets, wat dan ook, om haar uit deze situatie te redden.
In plaats daarvan vond ze de rug van een roodharige vrouw die alleen Lethia kon zijn, die om wat voor reden dan ook haar rug naar de dansvloer had gekeerd. Het deed de dame denken aan het raadsel, het raadsel dat haar broer haar altijd vertelde. De vrouw van wie de man het meest had gehouden... Het was precies zo, het antwoord dat Raden haar later vertelde. De vrouw en de minnares konden het niet schelen, want ze wisten dat hij niet echt van hen hield en zij ook niet van hem. Het was de meid die om zijn vriendelijkheid tegenover een andere vrouw gaf, want ze werd jaloers. Jaloers dat de heer een andere vrouw in het openbaar kon vasthouden, maar haar niet, alleen om het verschil in status.
Maar Lethia werd niet jaloers en het verhaal... Het verhaal van het raadsel was niet echt.
Eindelijk uit haar gedachten, ving ze de blik op van de prinses tussen de menigte, maar precies op het moment dat de redding nabij was, sprak hij opnieuw. Hij versnelde zijn pas, waardoor zij zich ongemakkelijk tussen de mensen door moest wurmen.
"Lord Bolton, heir of the Dreadfort and your betrothed,"
Haar oren sprongen omhoog, haar aandacht plotseling op hem gericht, ze keek hem recht aan met een blik die alleen beschreven kon worden als pure shock. Geen woede, nog geen wanhoop, alleen shock die alleen een onverwachte aanval van een roofdier uit de struiken kon geven. Ze sprak zacht, bijna stil, alsof het gewoon de stem in haar hoofd was. Ze had nog niet echt beseft wat hij net had gezegd en misschien, misschien hoopte ze dat ze het gewoon niet goed had gehoord. ''I beg your pardon...?''
"Wie is die vriend van je? Misschien kan ik je helpen zoeken?" Hij liep verder, maar Emylia hield hem tegen. Haar wenkbrauwen fronsten, wat aangaf dat haar gedachten nog steeds ronddraaiden van zijn woorden daarvoor. Ze had een seconde, een minuut, misschien een maand of een jaar of de rest van haar leven nodig om te beseffen wat hij zojuist had gezegd. Had ze iets gedaan waardoor ze de gunst van haar geliefde goden had verloren? Zou ze gestraft worden voor misdaden waarvan ze zich niet eens realiseerde dat ze ze had begaan?
''My apologies, my lord, but I think I misheard you...'' Met de hand waarmee ze nog kon bewegen, trok ze haar jurk aan en ging over het wit en de parels die in het licht schitterden. Ze zag eruit als een bruid, een prachtige bruid op haar trouwdag. Maar dat kon niet... Haar ogen vonden de moed om hem recht aan te kijken, hun blikken met elkaar bindend, terwijl ze ze inspecteerde. ''What did you say about being betrothed? I think...''
Ze begon hijgend te ademen, want hij kon toch niet gelijk hebben. Ze kon hem toch niet gehoord hebben? De jurk, de witte jurk was toch maar een geschenk? Dat zou hij toch niet doen? Haar broer... Haar eigen bloed zou dat toch niet doen? Bijna zwijgend, voltooide ze haar zin met een stervende persoonlijke waardigheid. Met grote moeite kon ze de woorden vinden die ze zocht. ''Ik denk dat je de verkeerde vrouw voor je hebt.''

[ bericht aangepast op 24 aug 2024 - 16:55 ]

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

11 aug 2024 - 22:01 ziggystardust is offline

ziggystardust 714

Doran Sand
^{^{Personal Guard to the Princess of Dorne}}

✼　 ҉　 ҉　 ҉　 ҉　✼

Fire and Blood, but not ours.
Post I • 26 y/o • Aegon's Fort • with Tamas

King's Landing zou nooit Dorans thuis kunnen zijn. Aan de stijve cultuur en ouderwetse gewoonten zou hij nooit kunnen wennen. Doran wenste stiekem dat Nehemia zich niet zou verloven met de Targaryen-prins. Als prinses Nehemia namelijk in de hoofdstad zou blijven, zou Doran dat ook doen. Hij was haar gezworen zwaard en kon zich geen leven voorstellen zonder haar te beschermen. Het was inmiddels zijn tweede natuur geworden: zich zorgen maken om Nehemia. Waar was ze? Met wie was ze? Is haar eten niet vergiftigd? Doran stond 's ochtends op met die gedachten en ging er 's avonds mee naar bed.
Vanavond was niet anders. Zijn ogen waren strak op Nehemia gericht. Ze zag er beeldig uit in haar jurk, die Doran aan Dorne deed denken. Hij vond dat elke aanwezige lord gek moest zijn om haar niet te willen huwen. Nehemia was slim, sterk, beeldschoon en wist bovendien hoe ze met een dolk om moest gaan. Elke man mocht in zijn handjes knijpen om haar te huwen. Ondanks deze warme gevoelens voor de prinses, zag Doran Nehemia als niets meer dan een vriendin. De gevoelens die hij voor de prinses koesterde, waren slechts vriendschappelijk. Zou dat niet zo zijn, dan zou hij zijn zwaard moeten neerleggen en haar dienst moeten verlaten, vond hij.
Nehemia's eerste dans was met Lord Bolton, maar ook de albino prins toonde interesse. Doran hield zowel haar danspartner als haar omgeving nauwlettend in de gaten. Dorne maakte nog geen deel uit van het koninkrijk van koning Aegon I. Een aanslag op de prinses van Dorne zou niet geheel onverwacht zijn, maar Doran maakte zich vooral zorgen over iets anders. Zijn grootste zorg was dat de prinses ontvoerd zou worden. Wat zou er beter zijn om Dorne op haar knieën te dwingen dan haar prinses als chantagemiddel te gebruiken?

De derde man die Nehemia's aandacht opeiste, was Lord Cedrick Stark of Winterfell. Ze hieven hun glazen. Doran voelde hoe de verborgen dolken onder zijn kleding in zijn huid drukten. Hij had dan wel een harp in zijn handen, maar als hij Nehemia moest beschermen, stond hij klaar. Doran had zich volledig kunnen focussen op zijn taak, totdat Tamas naast hem kwam staan.
De temperatuur in de zaal leek ineens hoger te worden. Dorans zintuigen werden scherper, zijn hartslag versnelde. Tamas zei niets. Doran deed hetzelfde. Ze stonden naast elkaar in stilte, hun ogen plichtsgetrouw op de dansvloer gericht. Doran was zich akelig bewust van zijn eigen ademhaling, evenals van de aanrakingen met Tamas' armen, nu ze zo dicht naast elkaar stonden. Zijn huid leek te branden bij elke vluchtige aanraking met de man uit Essos, voor wie hij zo head over heels was gevallen, vele manen geleden.
"Heb je al gespeeld?" verbrak Tamas de stilte. Doran kon een grijns niet onderdrukken. "Als het even kan, voorkom ik dat deze Noorderlingen vermaakt worden met mijn kunst," zei hij. "Voor Essosi geldt dat natuurlijk niet." Doran wisselde een snelle blik met Tamas, die altijd van zijn muziek had gehouden.

Het korte, intieme moment dat ze deelden, werd verstoord. Tamas werd ogenschijnlijk afgeleid door iets wat zich op de dansvloer afspeelde. "Ser Fopdoodle," mompelde Tamas stilletjes, in zijn best mogelijke Dorns, "is rather quick to run his mouth, but he forgets I would be quicker in pounding it shut for him." Tamas' Dornisch horen praten verwarmde Dorans hart. De Braavosi had altijd al als thuis gevoeld, maar als hij Dornish sprak, durfde Doran te dromen van een leven samen in zijn thuisland. Een naïeve dagdroom, maar desalniettemin Dorans favoriete.
"Wat heeft Ser Flopdoodle gedaan om mijn knappe gespreksgenoot zo te irriteren?" vroeg Doran. "Als hij na het feest oh zo onhandig van de trap moet struikelen omdat hij te beschonken was, dan kan dat geregeld worden."
Doran richtte zijn blik weer op Nehemia, die nog steeds bij Lord Stark stond.

The taste of vengeance is sweeter
than the taste of honey.

[ bericht aangepast op 11 aug 2024 - 22:02 ]

and the spiders from mars

13 aug 2024 - 15:44 ziggystardust is offline

ziggystardust 714

Visenya
^{^{of the House Targaryen

✦ . 　⁺ Master of Laws ⁺ 　 . ✦}}

Post II • 22 y/o • Aegon's Fort • Wearing • with Lethia

"Pardon, princess, I did not mean to look at him so blatantly, it just that…” sprak Lethia. Ze viel even stil, en in haar ogen lag een mengeling van emoties. Toen ze haar stem weer vond, vertelde Lethia dat ze getrouwd was met een ridder van House Bolton. Het weerzien van Lord Bolton bracht de herinneringen en rouw weer naar boven.
Visenya keek medelevend naar de vrouw voor haar. Zo jong en nu al zo'n verlies moeten meemaken. “Lethia, I had no idea you went through such tragedy. May the Gods have your late husband's soul."
Lethia leunde naar voren. “And, I was also looking because, well…” begon ze voorzichtig, “I don’t want to sound disrespectful but his dancing is a bit… dreadful. He really needs to work on it.”
De ogen van Visenya werden groot en vulde zich met shock. "Lord Bolton is a fine man who has been nothing but friendly and generous to the Crown." verdedigde ze de man wiens huis ze in het Noorden graag de wardship zag overnemen van de Starks. "I think we can forgive lack in dancing skills, for what he makes up for in character." Meende Visenya. "Don't you agree?" Achter haar hoorde Visenya instemmend gehum.

Even keek Visenya over haar schouder naar de dansvloer. Ze zag hoe Valerion zijn vingers door die van Celia vlocht. Haar maag draaide om. Toen haar bloedverwant ook nog zijn hand op Celia's rug legde, scheurde Visenya haar blik los van de twee. Nijdig beet ze haar kaken op elkaar. Waar was Mya? Van haar hele gevolg had ze maar één persoon nodig op momenten als deze. Mya zou begrijpen hoe rot Visenya zich voelde en zou medelevend in haar hand knijpen om haar pijn te erkennen. Haar gevoelens voor de prins besprak ze met niemand aan het hof, behalve met Mya. Maar haar beste vriendin stond nu niet naast haar. In plaats daarvan vond Visenya haar in het gezelschap van Lord Bolton. Hun oogcontact duurde niet lang, maar het was voldoende voor Visenya om te weten dat haar vriendin zich nog miserabeler voelde dan zijzelf. Voordat ze haar gesprek met Lethia vervolgde, wenkte ze Lady Seraphina van Huis Manderly naar zich toe.
“Please ask Emylia if she’s enjoying her evening, and ask her if she is in the mood for some silver meade.” Vroeg Visenya aan de lange brunette.
Aarzelend keek Seraphine haar aan. “Princes, forgive me, I don’t think we serve silver-”
“Ask her.” Kapte Visenya haar zin af, maar haar stem bleef zo zacht en zoet als altijd. Er werd inderdaad geen zilveren mede geschonken, maar dat was niet wat Visenya aan Mya wilde vragen. Het was hun manier om te communiceren of ze elkaar moesten redden van een ongemakkelijke situatie tijdens sociale evenementen. Het was duidelijk dat Seraphina dat nog niet wist.
Haar gevolg begon haastig te mompelen. Het werd als een grote misstap gezien om een verzoek van de prinses te weigeren, laat staan om vragen te stellen. Seraphina was nog maar net aan het hof en moest duidelijk wennen aan de sociale normen die golden in King’s Landing. Echter, ze besefte nu dat ze een fout had gemaakt. Seraphina bood haar excuses aan, boog voor de prinses en snelde in de richting van Emylia Baratheon. Visenya zag nog net haar zilveren en saffierkleurige jurk verdwijnen tussen de aanwezigen voordat ze zich weer tot Lethia wendde.

“I discussed the music with the musicians. It should be planned in such a way that they all can take a little break in between and if necessary, I can take over for them."
Visenya knikte scherp en wachtte op Lethia’s uitleg over wat zij zelf zou spelen om de gasten te vermaken. Ze had de befaamde muzikante tenslotte niet voor niets ingehuurd voor het feest.
“I have some new pieces, I could play, inspired by the dragons,” zei Lethia glimlachend. “Would you prefer it to be something that the guests can dance to, or rather something for them to listen to?”
Visenya slaakte een opgeluchte zucht. "Songs inspired by our dragons would be perfect." Het zou een welkome afleiding zijn van Valerion en zijn gedrag op de dansvloer.
”If someone asks for a… private performance,” Vroeg Lethia vervolgens aarzelend. “do you want me to accept?”
"Absolutely not." Zei Visenya resoluut. "The only ones you'll be performing for tonight are the Crown's debutante ball and its guests. I need you. And who could possibly be more important to perform for than the princess?" Het was niet echt een vraag, Lethia hoefde hem niet te beantwoorden.

Het huidige muziekstuk kwam ten einde. Visenya pakte kort de hand van Lethia tussen de hare. "Dit is het!" zei ze enthousiast. Opgewekt liep Visenya richting het podium waar de groep muzikanten een stuk uit de Riverlands had gespeeld. Goedkeurend klapte Visenya in haar handen en glimlachend betrad ze het podium. Een van haar hofdames gaf haar een nieuw glas wijn en Heraut Wyllis schraapte zijn keel om vervolgens met luide stem aan te kondigen: "Princess Visenya of House Targaryen, First of her Name, Daughter of King Aegon the Conqueror, Flame of the Dragons, and Blood of Old Valyria."
Staand op de kleine verhoging voor de artiesten, keek Visenya bescheiden naar de grond. Hoewel ze genoot van de titel 'First of her Name' was het ook een pijnlijke herinnering aan de dood van Eleana. Niets van die rouw liet Visenya echter doorschemeren op haar gezicht terwijl ze zich tot haar publiek richtte.
"Lords and Ladies, esteemed guests, it is my pleasure to present to you the renowned musician Lethia, who will now delight us with a melody inspired by the cherished Dragons of House Targaryen for the next dance.." Ze hief haar glas en nam een slok wijn. Daarna werd haar glas vluchtig overgenomen door een van haar hofdames en al klappend verliet Visenya het podium om plaats te maken voor Lethia.
"The stage is yours," fluisterde ze tegen Lethia toen ze haar passeerde. "enchant them."

A Targaryen alone in the world
is a terrible thing.

[ bericht aangepast op 13 aug 2024 - 15:56 ]

and the spiders from mars

13 aug 2024 - 21:30 Caeneus is offline

Caeneus 11757

kiren
wendwater
23 ✧ Dragonkeeper ✧ Heading to the Dragon's Pit ✧ fit

It took Ren the better part of the evening to get from the servant's quarters underneath Aegon's Fort to the Dragon's Pit. Today's festivities had not only overturned the castle, but the city of King's Landing itself was filled to the brim with servants, horses and carriages and even more entourage. Ren hated the whole thing. This disturbance of peace had been going on for a few weeks and she was ready for it to be over.
As she navigated the streets, she made sure to avoid the drunkards heaving in the alleys, the merchants hailing her to their stalls so they can overprice her on yesterdays fish and last weeks grains. This was always the part Ren dreaded most, the walking back and forth. She didn't understand why she couldn't just always stay with the dragons - even though some nights, she did just that. She would hide in a dark corridor until the other dragonkeepers left, and only the night guards remained, and then she would pick up a bale of straw and spread it out. The heat of the dragons nearby kept her warm in winter, the air coming in through the cave entrances kept her cool in summer.
Walking down Flea Bottom reminded Ren that she's never liked being the center of attention, and the busy streets of King's Landing always made her feel she was anyway - because she was small, and because she was a woman. She envied women like Lethia and Thorns, and Emylia even, women who didn't feel the need to hide away from the world. She also kind of worshipped them. She didn't envy the ladies of the big houses, who were being paraded around in the Great Hall of Aegon's Fort at that very minute. And Elaena would've been a part of that circus...
Ren had almost made it out of the density of the city - she could see the Pit on top of what had been dubbed Rhaenys' Hill over the roofs of the houses - when out of the corner of her eye she spotted someone charging at her. Her first instinct was to cover her head and brace herself, but in that split second she recognized the person. Warm-colored hair, a green dress... Was that- ?
''Thorns!'' Ren yelled as the person rushed past her. She was certain now that it was her friend. The small girl was towing someone behind her too: a larger, blonder man. Rhaegar. ''What is happening?''
Thorns didn't even need to answer because Ren noticed the man hobbling a couple of feet behind them. He was drenched and clearly fuming.
Ren's mind just went blank for a second as she stared at the situation unfolding right in front of her. And then she started running. Whatever Thorns had done - and she was certain it had been Thorns who'd wronged the man - it must've been horrible enough to avoid confrontation. In Ren's experience, Thorns wasn't the kind of person who would run when one could fight.
''Take a left,'' she tried to yell at the two in front on her, but Thorns knew the city as good as her - or maybe even better than - and the three of them stumbled down a small corridor a block away from Thorns inn.
Ren placed her hands on her knees, panting and looked up at her friend. ''Whatever it is you took,'' she said taking a breathe between each syllable, ''just give it back.''

[ bericht aangepast op 15 aug 2024 - 0:25 ]

kindness is never a burden.

14 aug 2024 - 21:37 bluebanisters is online

bluebanisters 599

𝔫𝔢𝔥𝔢𝔪𝔦𝔞
^{^{of the House Martell

✷ . 　* 𝔭𝔯𝔦𝔫𝔠𝔢𝔰𝔰 𝔬𝔣 𝔡𝔬𝔯𝔫𝔢 * 　 . ✷}}

Unbowed, unbent, unbroken

The words of House Martell

A promise to our enemies, and a challenge to our lovers

princess of dorne • second in line • 22 • dress in the colour of a sunset • bracelet • eyes made-up with kohl • with Lord Cedrick Stark • on the edge of the dancefloor

Cedrick merely shrugged. “What you see, is what you get. Of is dat niet helemaal de bedoeling in deze slangenkuil?” No, not really no. Not at all. The man downed his wine in seconds. It was going to be one of those nights.
Her attempt to lighten the mood proved futile.
“Dat ligt er aan. Ben je van plan om vaker met Domeric Bolton te dansen? Want dan wed ik op maximaal één.” He gave her a sharp look. “Waarom schenk je je eerste dans precies aan hem, Nehemia.”
“Who are you going to fight with, then, Cedrick? Me or him?” She glanced over her shoulder, looking at Doran. Almost imperceptibly, she pointed with her chin towards Cedrick, silently asking her best friend and guard to keep an eye on him as well. Then, she stepped closer to Cedrick, her hand on his forearm, squeezing it softly. “He was the first to ask and it is court politics.” Nehemia sighed softly. “And don’t start bleating about how you hate court politics and don’t want to get involved in that, I know that. Am I the biggest fan of the Boltons? No absolutely not, they are needlessly cruel. Nor do I want to make an enemy out of him at court, specifically so because I don’t trust him. So yes, if it takes dancing or dining with him once in a while, to protect myself and my people, that is what I will do,” she spoke sharply. “In case you have forgotten, Dorne is the only region in Westeros that was not conquered by the Targaryen. So again, if that means that I need play the theatre that is court politics, I will fucking play that role flawlessly. Anything and everything I will do here will reflect on my people, it can help them or put them in danger. As their princess, it is my job to protect them.” Now Nehemia was the one who emptied her cup in one gulp. If the night was going to continue like this, she was going to need a lot more wine.
“And if you want to secure a good, proper match for little brother and sister, you can’t stand here sulking and scowling like a five year old all night long. Neither if you want one for yourself. If you do continue to act like that, you might as well go back to Winterfell tonight already. I can already tell you it won’t get you anywhere.” If the rumours about the North were true, the Starks were also in dire need of strong, loyal alliances and one should hope that Cedrick knew that as well.
Both her face and voice softened. “I really do hope you’ll stay, Ced. I could use at least one ally I can really trust here, and your company isn’t all too bad either.” She send a gentle smile his way. “I just need you to look out for yourself and sometimes what that takes is playing the court games. Besides… your enemies and rivals will surely enjoy watching you be miserable here. Few things would annoy them more than seeing you smile. So put one on. I don’t care whether it is fake or not. Or next time I beat you in a sword fight, I will push your face into the mud with my boot.” Mud could be disastrous to get out of beards.

Talking about enemies… Snow bunny was glaring murderously at Cedrick. It was close, or fumes of rage would leave his nostrils. Something had definitely happened there. Nehemia raised an eyebrow and sweetly smiled and waved at both Valerion and Celia, who were about to stride on the dance floor again.
“By the Gods, what did you do that the prince wants to impale you on his sword?”

AND IF I GET BURNED,
AT LEAST WE WERE ELECTRIFIED

darling, you can't let everything seem so dark blue

14 aug 2024 - 22:15 littlestorm is offline

littlestorm 425

❛❛ Lord help anyone who stands in my W A Y; for I am not MERCIFUL, and I am not kind, and I am not afraid to make you WISH that I was.❜❜

𝖙𝖍𝖊 𝖌𝖔𝖑𝖉𝖊𝖓 𝖕𝖗𝖎𝖓𝖈𝖊
^{^{valerion targaryen}}

d r a g o n r i d e r ✘ heir to the iron throne

22 y/0 ✘ with The Lady Celia Lannister at the dancefloor

"She must be a rare beauty then, if she can outdo all of Princess Visenya's efforts." had Celia gezegd, voordat Valerion zijn ogen liet genieten van het aanblik van de vrouw en voordat Valerion, langzaam, haar naar de dansvloer leidde, voor de ogen van al die mensen die hen tegelijkertijd verachtten en benijdden. Wie van de twee had het meeste geluk, de prachtige, gracieuze leeuwin? Of de goddelijke, Targaryen-prins? Dat zou een beslissing zijn voor het publiek, die alleen maar kon toekijken hoe het knappe koppel zich verbond op de dansvloer.
"Are we not already performing?" Vroeg de blondine, met de meest doorzichtige onschuldigheid die Valerion ooit had gezien, maar nog steeds vermakelijk genoeg voor hem om haar in zijn armen vast te blijven houden. "Well, it would be such a shame to rob them of a worthy final act."
Valerion had langzaam achteruitgelopen, de schone dame van house Lannister rustte in zijn armen. Hoe ze daar liepen was respectabel genoeg om geen ongewilde opschudding te veroorzaken, maar Valerion hield haar dichtbij hem. Hij wilde niet dat ze haar hoofd omdraaide, hij wilde niet dat ze aan iemand anders dacht. Hij wilde alle macht die Celia hem kon geven... Alle macht die ze hem kon laten voelen. Als een ander dat machtige gevoel had gewild, had hij eerder dan de prins moeten zijn, en zelfs als degene eerder bij de leeuwin was geweest, had Valerion nog steeds opgeëist wat hem rechtmatig toekwam.
De hoek van zijn oog vond Nehemia en hij betrapte zichzelf erop dat hij naar haar keek, terwijl ze onschuldig naar hem zwaaide. Als ze een wolf wilde, waarom koos ze dan hem. Valerion had haar elke wolf kunnen geven die ze wilde, hij had zijn draak eropuit kunnen sturen om voor haar op de beste wolf van heel Westeros te jagen, waarom koos de prinses van Dorne de slechtste optie van het rijk? Ja, ze kon irritant zijn, ze kon commentaar leveren op zijn vechtkunsten, wat de prins totaal niet kon appreciëren, maar niks tegen kon doen. Elk ander dan de prinses van Dorne had hij uitgedaagd, waarin degene misschien ''per ongeluk'' een vinger zou verliezen... Of ze kon hem dwingen boeken te lezen waar hij absoluut geen interesse in had, maar toch... Ze verdiende meer dan deze idioot uit het noorden. Maar als dat was wat zij wilde, dan kon Valerion toch ook doen wat hij wilde... Toch?
"If I dance with you, Prince Valerion and make you the happiest man of the evening. What will you do to make me the happiest woman of the evening?" De blondine legde haar vrije hand op de prins zijn schouder. "As a little girl I was taught to only close deals where you give and get something. So what will I get?"
Het enige wat Valerion deed, was van oor tot oor grijnzen toen ze de woorden uitsprak. Hij hield van haar geest, de manier waarop ze dacht en inderdaad... Celia verdiende iets terug van hem. Het werd tijd dat Valerion liet zien wie de prins werkelijk kon zijn, als hij natuurlijk... de juiste motivatie kreeg.
Op de klanken van de muziek danste het duo mee met de menigte. Ze dansten zoals van hen verwacht werd, in het figuur dat paste met de muziek, maar Valerion merkte al gauw de ogen die op hen gericht waren, de druk, de motivatie. Valerion glimlachte, terwijl zijn blauwe ogen schitterden in het licht van de kamer en hij naar de prachtige vrouw voor hem keek. Met één van zijn handen nog steeds in de hare gewikkeld, deed hij een stap achteruit, waardoor hij haar kon laten ronddraaien in het zicht van alle starende blikken. Ze draaide prachtig rond, als een koningin, haar haar glansde als de zon. Ze stapten naar elkaar toe, hun gezichten zo dicht bij elkaar dat hun neuzen elkaar bijna raakten, en liepen weer heen en terug, net als de rest van de dames en heren om hen heen.
Terwijl de muziek luider werd, intenser, bracht hij Celia naar zich toe, één van zijn handen nog steeds verstrengeld met de hare. Hij bracht deze samen in de lucht, als teken van verbondenheid, als teken van kracht voor al die ogen vol afgunst en haat, he loved them. Hun afgunst motiveerde zijn ademhaling, hun jaloezie zorgde ervoor dat hij leefde. Valerions andere hand legde hij weer op Celia's onderrug, waarna hij al snel deze naar haar heup liet glijden, een beetje gevaarlijk, maar nog steeds respectvol richting de vrouw waarmee hij de dansvloer had gestolen. Ze vlogen om elkaar heen, oog in oog, de lucht die zij uitademde, ademde hij in op het ritme van hun kloppende harten. Als vlinders die met elkaar speelden, waren ze vrij. Al snel realiseerde Valerion zich, dat de dansvloer van hen was. Anderen waren opzij gegaan om de prins en de dame in zijn armen te kunnen zien.
Ze vlogen om elkaar heen, bleven in een perfecte cirkel en dansten sierlijk maar glorieus om hun partner heen. Valerion merkte dat hij nog één laatste kans had, één kans om de mensen, die vol bewondering het stel toekeken, versteld te doen staan. Toen haar hand zijn schouder weer had gevonden, het pad volgend van hun verstrengelde handen die nu voor hen lagen en hen de weg wezen op de dansvloer, verraste hij haar door beide handen op haar zij te leggen. Hij tilde haar op, in de lucht, als een overwinning, als een godin, als de vrouw die ze was, en draaide hen nog één keer rond.
Het publiek klapte, hoewel hij niet zeker wist of het voor hen was, het voelde alsof het voor hen was, maar tegelijkertijd zag hij dat zijn zus het podium was opgekomen. "Princess Visenya of House Targaryen, First of her Name, Daughter of King Aegon the Conqueror, Flame of the Dragons, and Blood of Old Valyria," hoorde hij Heraut Wyllis aankondingen. De muziek was afgelopen. De prins had opnieuw de starende ogen voor zich gewonnen.
Langzaam zette hij de dame weer op de grond, haar dicht bij hem houdend, haar gezicht dicht bij de zijne en voor een moment... Een klein moment... Ontmoetten hun blikken elkaar. Zijn ogen in de hare konden niets anders doen dan blijven hangen, wat Valerion opnieuw deed beseffen waarom hij ooit, lang geleden, de Lannisters begunstigde. Voor hun dochter.
Hij boog zijn gezicht richting haar oor en fluisterde haar toe, iets dat alleen zij kon horen: ''was this good enough, my lady?'' Hij grijnsde nog één keer in haar richting, voordat hij zijn hoofd richting Visenya draaide en merkte dat de mensen om hen heen allemaal hetzelfde hadden gedaan, hij had hun ogen verloren en misschien... Misschien was dat maar goed ook. Hij draaide Celia naar het podium en bleef zelf achter haar staan, met zijn handen nog steeds op haar heupen gerust, nog steeds dicht bij de dame met wie hij net de dansvloer had gedeeld.

Het gezicht van Visenya raakte hem als iets wat Valerion niet voor mogelijk had gehouden. Elaena's dood was lang geleden, maar volgde hem op de een of andere manier elke dag. De blik van zijn andere zus, op dat podium, bracht herinneringen naar boven. Het hadden de drie van hen kunnen zijn, de erfgenamen van de troon, net zoals hun ouders de heerschappij deelden, maar de goden hadden andere plannen. En nu stond hij daar, zijn blik gericht op haar aanzicht, terwijl hij naar zijn zuster-nicht keek in iets dat je pijnlijke bewondering zou kunnen noemen. Visenya was gegroeid na de begrafenis, hij ook, maar hun verschillende manieren van groeien kwamen duidelijk naar voren in deze ruimte. Omdat haar plaats sterk was op het podium, en hij ergens onzichtbaar heen vloog in de hersenloze menigte. Die realisatie stak hem op zo'n manier, dat hij Celia misschien te ruw vasthield. Hij boog zijn hoofd, die hij voor een korte minuut op haar schouder liet rusten, om de gedachte aan Elaena te verliezen, maar fluisterde 'sorry' op het moment dat hij besefte hoe ongepast dat was. Voor een prins, voor een Targaryen-prins, zou hij naar zijn zus moeten kunnen kijken zonder gevoel, zonder pijn, en dat deed hij. Visenya had zijn blik gevangen, maar zijn blik werd kouder, omdat hij moest blijven staan. Hij kon niet vallen. Hier niet.
"Lords and Ladies, esteemed guests, it is my pleasure to present to you the renowned musician Lethia, who will now delight us with a melody inspired by the cherished Dragons of House Targaryen for the next dance.."
Valerion hief zijn handen op om te klappen voor Lethia, maar nog steeds met Visenya in zijn gedachten, Elaena in zijn hart, en Celia voor hem. Hij keek naar de blonde vrouw en glimlachte, ''do you wanna dance again? Or shall I bring you a glass of wine, too?''

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

×

The F I R E in my blood is both a blessing and a C U R S E. FOR I WILL ALWAYS NEED SOMETHING TO BURN.

He had a violent, uncontrolled temper, which sent him literally I N S A N E when he was annoyed, BUT HE WAS GOODLOOKING.

[ bericht aangepast op 14 aug 2024 - 22:21 ]

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

14 aug 2024 - 23:13 Caeneus is offline

Caeneus 11757

Ser Emrys Dayne
29 | Lord Commander of the Kingsguard | In a corner of the Great Hall, Aegon's Fort | Gambeson with a Dornish scarf tied around the waist

Emrys felt like they could sink into the ground with shame after that dance with princess Visenya. They were a terrible dancer, and Visenya must've been aware of that fact, Emrys was sure about it. They contemplated two reasons as the why the princess would ask them for the first dance, instead of literally anyone else: either she chose them because of they were the only man trustworthy present, or - and this was more likely - she did it to stir up the rumor pit that she was not available on the marriage market. Emrys took a mental note to ask Emylia about it later.
It had been king Aegon himself who'd ordered the Lord Commander to remain at the Great Hall with the king's children and wives. Emrys hadn't been pleased. They so enjoyed the quietness of the castle during the night, and the familiar warmth during the day, but felt like a fish out of water among the lords and ladies of the great Houses now.
Their eye shifted back and forth between the other Kingsguard present: ser Rohar Pyne, ser Richard Roote and ser Gregor Goode had been stationed in the other corners of the hall. Goode's brother, ser Griffith and two other Kingsguard-knights, had been directed to remain in proximity to the queens. Richard and Rohar were to keep a close eye on Visenya, while Emrys and Gregor were to follow the blue-eyed prince' tail.
Emrys was painfully aware they weren't doing a very good job of paying close attention to the prince at all. Rather, their eye kept getting drawn to the dark haired, brown skinned Dornish princess on the opposite side of the room. Nehemia. Mimi. Habibi.
The Lord Commander's cheek turned red but not because of a fluster, but shame, shame again. Shame of what had occurred years ago and the shame of being faced with the consequences. Emrys recalled how Nehemia hadn't even been able to look them in the face when they'd passed each other dancing. They'd caught a whiff of her perfume - that damned scent Emrys had spent years trying to forget - and felt week in the knees. If it hadn't been for the princess turning his attention away, Emrys would've died from embarrassment right there and then.
As a knight, they'd spent years proving their bravery and valor, and now, all of it could be in vain because of that woman.
Emrys snapped back to reality when they heard princess Visenya announce the next part of the evening: Lethia was to sing for the crowd. Happy with the diversion, the Lord Commander relaxed a bit and lead against the pillar next to them. Even though they were out of armor, Emrys felt the weight of it still on their shoulders, like a phantom pain.
The crowd turned their attention towards the red-headed woman on the stage. Lethia, who'd once taught Emrys how to dance during a time when there wasn't much joy in the world left, was sure to enchant even the coldest of noblemen.

[ bericht aangepast op 25 aug 2024 - 9:14 ]

kindness is never a burden.

20 aug 2024 - 16:56 ziggystardust is offline

ziggystardust 714

DOMERIC
^{^{House Bolton}}

꒷꒦︶︶︶︶︶꒷꒦︶︶︶︶︶꒦꒷

A naked man has few secrets; a flayed man, none

She reminded him of a startled animal. Her wide brown eyes, filled with shock, locked onto his. When she finally spoke, her voice was so soft it was almost a whisper, as though she feared drawing any more attention. "I beg your pardon...?"
Domeric continued talking, asking about the friend she had mentioned earlier, but his words seemed to drift past Mya. With her free hand, she tugged at her pearl-adorned white dress. She looked beautiful, but also out of place. Something in her eyes shifted—the shock gave way to a probing curiosity. ''What did you say about being betrothed? I think...''
Her breath quickened, Domeric saw panic begin to take hold. Behind her eyes he could almost see her piecing it all together. It couldn’t be, could it? Had her family not informed her about the betrothal? Had they really sent this innocent girl into the lion’s den in a white dress, like a lamb to the slaughter?
Domeric wasn’t usually one for pity. How many lives had he taken? How much flesh had he carved from the screaming? That was the natural order of things—a man who couldn’t defend himself was killed, and a woman who acted impure faced the consequences. But there was something about the young lady before him that didn’t deserve to be betrayed by her own family. Tricking someone into marriage, that's where Domeric drew a line.
He removed his black cape and draped it over Mya’s shoulders, trying to cover as much of the white dress her family had forced her into. It didn’t matter that she looked beautiful—it was an act of humiliation, and Domeric wouldn’t stand for it. Placing his hands gently on her shoulders, he guided her to the edge of the dance floor. "Didn’t your family tell you?" he asked in a low, muted voice.

Their intimate conversation was interrupted by a tall brunette. "Lady Baratheon, Princess Visenya wondered if you might be in the mood for some silver mead."
Domeric shot her a questioning glance, tempted to tell her to bugger off, but then it felt as if a dagger pierced his heart. The angelic yet subtly dangerous voice of Visenya Targaryen echoed through the room. "Lords and Ladies, esteemed guests, it is my pleasure to present to you the renowned musician Lethia, who will now grace us with a melody inspired by the cherished Dragons of House Targaryen for the next dance..."
Domeric’s eyes moved to the stage, his heart pounding with unease. If Lethia felt even a fraction of what he did, there was no way she could perform. If what they had shared was real, she couldn't possibly entertain this crowd. But was it real? Or had she abandoned him, fleeing to the capital without ever looking back to the North—or to him? He watched, holding his breath, as if her next move would answer the question he couldn’t help but ask: did she still love him?

Our Blades Are Sharp

[ bericht aangepast op 20 aug 2024 - 16:59 ]

and the spiders from mars

20 aug 2024 - 22:42 lustforlife is offline

lustforlife 705

_{_{CEDRICK STARK}}
THE WILD WOLF

Lord of Winterfell • Warden of the North • 30 • with princess Nehemia • on the edge of the dancefloor

“Who are you going to fight with, then, Cedrick? Me or him?" Cedricks ogen vulden zich met ongeloof. Dacht Nehemia werkelijk dat hij haar op die manier ook maar met een vinger aan zou raken? Het gebrek aan vertrouwen stak hem misschien wel meer dan de dans met Domeric Bolton. "Well, thanks for the trust, Nehemia." Ongenoegen over de hele situatie spatte van de Stark af terwijl zijn blik haastig om hen heen gleed. Hij had meer drank nodig. Een jongedame met een dienblad vol met Dornse wijn liep voorbij. Net toen Cedrick naar het blad wilde reiken, vond Nehemia's hand zijn voorarm. De aanraking was liefdevol en het meeste in de buurt van een verontschuldiging die hij over dit voorval ooit van de Dornse prinses zou ontvangen.
“He was the first to ask and it is court politics.” Cedrick zuchtte. Had Maester Luwin een tweelingbroer rondlopen in huize Martell?
"You sound just like-"
“And don’t start bleating about how you hate court politics and don’t want to get involved in that, I know that. Am I the biggest fan of the Boltons? No absolutely not, they are needlessly cruel. Nor do I want to make an enemy out of him at court, specifically so because I don’t trust him. So yes, if it takes dancing or dining with him once in a while, to protect myself and my people, that is what I will do,” Needlessly cruel.. Het was bijna een understatement om de moordenaars van zijn familie zo te noemen. Nehemia had echter een punt gemaakt. Een die Cedrick begreep. Er was geen cold blood tussen haar huis en dat van de Boltons. Er bestond geen vijandschap. Ze zou een fool zijn om dat voor een simpele vriendschap te riskeren. Hij kon dat niet van haar verlangen en toch... toch voelde hij zich ergens verraden.
“In case you have forgotten, Dorne is the only region in Westeros that was not conquered by the Targaryens. So again, if that means that I need to play the theatre that is court politics, I will fucking play that role flawlessly. Anything and everything I will do here will reflect on my people, it can help them or put them in danger. As their princess, it is my job to protect them.” Dit keer was het de prinses die de inhoud van haar glas wijn in een keer achterover gooide. Cedrick, die overliep van sterke meningen over alles wat de prinses zojuist had gezegd, wilde hetzelfde doen, maar staarde verloren naar zijn lege handen. Nehemia had haar pleidooi vervolgd door de huwelijksvooruitzichten van zijn zus, broer en hemzelf erbij te betrekken. Als hij zo door ging, zou dat volgens haar op niets uitlopen.
"I doubt that houses that seek an alliance with us will be put off by my disinterest in a ball. They are not trying to marry their daughters off to me, because I have a pleasant smile. Which is a good thing, otherwise I truly would be in trouble." Hoewel de woorden van de Stark luchtig waren, voelde hij de zwaarte van de conversatie maar al te goed. Voorzichtig had hij met zijn woorkeuzes weg willen sturen van het onderwerp waar hij ondertussen allergisch voor geworden was.
Nehemia's gezicht verzachtte. “I really do hope you’ll stay, Ced. I could use at least one ally I can really trust here, and your company isn’t all too bad either.” De prinses glimlachte en Cedrick voelde hoe hij mee wilde doen, maar zijn lippen bleven een strakke lijn door haar volgende woorden. I just need you to look out for yourself and sometimes what that takes is playing the court games. Alles wat de Dornse dame daarna zei, ging aan de Stark verloren. Hij bleef over court politics geschoold worden. Het laaide de irritatie opnieuw bij hem op en dus kwamen alle meningen die hij had proberen in te slikken naar boven.

"I could never forget the fact that Dorne remains unconquered. Not when that is all the lovely Meria Martell ever spoke to me about. Nor when that is the reason your grandmother thought you to be too much of a superior match for me." Een vluchtige nostalgische blik had zich op zijn gezicht genesteld. Cedricks vingers gleden langzaam richting Nehemia's hand die nog steeds op zijn voorarm rustte. Ze gleden voorzichtig langs de punten van haar scherpe armband. Een gouden zon.
"In case you have forgotten, Nehemia. Court politics is not the only thing that stood in the way of the Targaryen invasion of Dorne. It was your battle strategy that held them off. Not meeting them in the open field, like all of us fools, but striking quickly and then taking shelter in your landscape. It was genius." De Stark liet de prinses haar armband weer los. "It actually is not all about appearances. It truely is not, but I do understand what you are saying. Keep your enemies close, but what do you do when that results in your whole family being slaughtered?" In een ver verleden hadden de Starks geprobeerd om theater te spelen met de Boltons. Het eindresultaat was dat niet zijn vader of oudere broers, maar Cedrick hier nu stond.

Nehemia trok een wenkbrauw op, maar niet naar hem. Cedrick keek haar vragend aan, maar volgde haar blik toen ze vervolgens lieflijk naar iemand zwaaide en vond daar zijn antwoord. Valerion Targaryen en Celia Lannister liepen in de richting van de dansvloer, maar Valerion zijn furieze blik was strak op Cedrick gericht.
“By the Gods, what did you do that the prince wants to impale you on his sword?" Cedrick grimaste. Hij boog zich naar Nehemia toe en fluisterde.
"I kissed his sister..."

THE NORTH REMEMBERS

love me until I love myself

22 aug 2024 - 22:24 lustforlife is offline

lustforlife 705

_{_{CELIA LANNISTER}}
THE LION'S PRIDE

Lady Celia Lannister of Casterly Rock • The Golden Daughter • 22 • dress and necklace • with prince Valerion • somewhere around the dancefloor

"So what will I get?"
Er volgde geen antwoord, maar een brede grijns. De muziek startte en Celia Lannister werd gedwongen iets te doen waar ze totaal niet van hield. Haar deel van een afspraak nakomen zonder dat duidelijk was wat daar tegenover stond. De blondine liet zich door de Targaryen prins over de dansvloer heen leiden terwijl haar gouden lokken achter hen aan vlogen. Sierlijk draaide de dame rond. Voor de tweede keer deze avond vonden mannenhanden haar heupen. Ze lagen opnieuw aan de rand van fatsoen. Er was geen tijd om lang over de ligging van prins Valerion zijn handen na te denken. Ineens bevond ze zich in de lucht. Het voelde alsof ze geboren was voor de aandacht die ze op dat moment opeiste.
Valerion Targaryen had haar de hele avond in de lucht mogen ronddraaien, ware het niet dat de muziek stopte en prinses Visenya werd aangekondigd. Langzaam belandde Celia weer op de grond. In plaats van een stap naar achteren te doen om de afstand die als normaal werd beschouwd te handhaven, bleef Valerion dicht tegenover haar staan. Zijn blik ving de hare en voor een seconde zag Celia een toekomst voor zich waar ze zo van droomde. Een die ze als niet haalbaar had bestempeld. Was er dan toch een opening? Valerion had zich naar haar toegebogen.
"Was this good enough, my lady?"
Verwarring duwde Celia's glorieuze toekomstbeeld naar de achtergrond. Het was absoluut een prachtige dans geweest, maar dacht de prins dat ze hier genoegen mee nam? Celia opende haar mond om te antwoorden, maar duwde haar lippen met tegenzin weer op elkaar toen ze door de witharige man werd omgedraaid. Zijn handen lagen nog steeds op haar heupen en het begon een vrijpostigheid te worden die Celia niet meer kon waarderen. Haar buiten het dansen om aanraken was een privilege dat verdient diende te worden.

Prinses Visenya zag er prachtig uit op het podium. Haar jurk met de geborduurde draken erop benam Celia haar adem. Evenals haar kroon en sierraden, die ze verre van nodig had om te laten zien dat ze royalty was. De prinses haar lichtpaarse ogen schitterden in het licht. Ze glinsterden net zoals die van Rhaegar altijd deden. Celia haar blik gleed over de mensenmassa heen. Waar was Rhaegar eigenlijk? Hij werd nooit uitgesloten van zulke evenementen. De koningin stond er zelfs op dat de Targaryen bastaard, tot Celia's ergernis, altijd werd betrokken. Alsof Valerion kon aanvoelen dat Celia haar gedachten naar zijn neef afdwaalden, werd zijn grip op haar heupen ruwer. Celia's hartslag versnelde. Het was een korte herinnering dat hoe goed ze haar spelletjes ook speelde, ze een vrouw bleef die afhankelijk was van de genade van mannen. De prins zuchtte en liet zijn hoofd op Celia's schouder rusten. De Lannister bevroor. Niet alleen omdat het niet hoorde, maar ook omdat de prins publiekelijk zwakte toonde.
"Lords and Ladies, esteemed guests, it is my pleasure to present to you the renowned musician Lethia, who will now delight us with a melody inspired by the cherished Dragons of House Targaryen for the next dance.."

Celia rolde vluchtig met haar ogen toen ze de roodharige muzikante het podium zag betreden en klapte uit beleefdheid mee met de rest van het publiek. ''Do you wanna dance again? Or shall I bring you a glass of wine, too?'' Celia nam de prins in zich op. Hij zag er onrustig uit. Er was duidelijk iets mis. "I don't really feel like dancing to this kind of music. A glass of wine would be lovely, thank you." Het tweetal verliet de dansvloer en de blondine bleef ergens in het midden van de ruimte achter terwijl Valerion een glas wijn voor hen haalde. Haar ogen zochten naar haar broer die tot haar ergernis nog steeds geen aanstalte had gemaakt om met Nehemia Martell te praten. In plaats daarvan stond de prinses van Dorne bij Cedrick Stark. Waarom stond niemand deze avond bij wie die hoorde te staan? En waarom was Rhaegar niet aanwezig? Wat was er belangrijker dan het steunen van zijn familie tijdens dit bal? En wat was er met prins Valerion aan de hand? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Het was hoogtijd om eens met Lord Varys te praten.

De prins kwam niet veel later terug wandelen met twee glazen dornse wijn in zijn handen. Celia nam een van de glazen soepel van hem over nadat ze hem had bedankt voor het halen.
"Is there something troubling your mind, Prince Valerion?" probeerde Celia voorzichtig naar een van haar vragen te peilen. Ze nam een slok van haar dornse wijn. "I couldn't help but notice that after our dance you seemed different.."

GOLD RUNS IN OUR BLOOD

[ bericht aangepast op 22 aug 2024 - 23:20 ]

love me until I love myself

23 aug 2024 - 19:19 bluebanisters is online

bluebanisters 599

ЯHΛΣGΛЯ
^{^{Waters

⚔︎ . 　* 𝔱𝔥𝔢 𝔭𝔯𝔦𝔫𝔠𝔢 𝔱𝔥𝔞𝔱 𝔠𝔬𝔲𝔩𝔡'𝔳𝔢 𝔟𝔢𝔢𝔫 * 　 . ⚔︎}}

sky above me,
sea below me,
fire with me

targaryen bastard • master of dragons • 24 • with thorns and ren • somewhere in flea bottom

Rhaegar Waters snuck out of the grandly decorated room as soon as the first notes of music of the Great Dance floated about. Though, could it really be called sneaking, if no one noticed that you were leaving? His mother might find him missing, later on in the evening, but for now, everyone would be too occupied by the couples gracing the dancefloor. Visenya would be too busy with glaring at every girl who was fainting over Valerion. No one would notice his absence for the first few hours. It hurt and it sting, as it always did, but, for once, it came accompanied with the slightest sense of relief. He wouldn’t have to spend all night long in that damned room. Visenya promise him all she wanted, that she would find someone for him to dance with. Rhaegar knew better. Not for his sister’s lack of trying, but if someone did say yes, it would be purely because they did not dare to say no the princess of the realm. Nor did he want to ruin anyone’s reputation by them dancing with him. He already ruined one girl’s reputation, if that secret came out. There was no need for more to be added to that list. No need at all.

And, he had made a promise. A screw-up, a disappointment, he might be, but he was not one for breaking promises. It was the one, surest thing, that would never change about him. Rhaegar would not enter his deathbed before he had fulfilled all the promises that he had made in his life.
The streets of Kings Landing were bustling. The city never seemed to go sleep. Maybe it would have, a year ago, but with the city expanding and expanding, the capital was only remotely peaceful between the dark hours between four and five in the morning. When all the drunkards went home, and when the bakers hadn’t woken up yet. It was his favourite time of the day, or night. However you wanted to phrase it.
It was rather a mystery, why Thorns still worked in that shabby inn when she had a steady, stable job at the Red Keep. Was she paid so little, that she had need of two different trades? It was a question he had asked the Lannister who was charged with being Master of Coin, but the blonde, arrogant pig had pretended he hadn’t heard. Rhaegar in fact, knew that the man had heard him, by the slight raise of his eyebrows and the way his pen stopped midway his parchment. None of the Lannisters liked him much, with the expectation of two. Of one of them, he saved his life, so perhaps that was merely out of some obligation. Of the other, Rhaegar wasn’t even entirely sure whether she liked him, with her whimsical behaviour.

He was nearing the inn, his dark hood pulled far over his head, when Thorns walked towards him. Her mouth was halfway open, when she suddenly paled. He followed her gaze to a man who was completely soaked, anger written over his face.
”I’m going to alert the knight’s watch and they will catch you! You evil little redhead!” the man growled.
“Wha-”
Thorns grabbed his wrist. “Ik leg alles later wel uit, maar nu… Ren!”

He easily could’ve out ran her, his physique being in tiptop condition ever since the war. Running, flying, whatever made his body move in some kind of way, were the only the things that kept him hanging on to a thread. That, the dragons and Visenya. Rhaegar made sure he stayed behind Thorns, following her at every turn, his hands ready, should she slip and fall. His mind ridiculously focused on the sudden shot of adrenaline that actually, they did not need to run. He wa a bastard, but a royal one at that, and the knight’s watch would not dare to do anything to him, with his mother’s protection over him. Safe as a new born baby in a blanket.

Somewhere amidst their run, they ran past Ren, who started to run with them. He let his legs slow down a little, allowing Ren to go past him. Very well knowing she would snap off his head for it later. No matter what he seemed to do, the dragonkeeper seemed to absolutely hate him.
They finally slowed down all together, a few small alleyways later.
“Whatever it is you took,” Ren panted, eyes set on Thorns, “just give it back.”
“You stole something?” he asked, oblivious. Was the pay at the Red Keep truly that horrendous that she needed to resolve to stealing, or was Thorns just a criminal? And perhaps the bigger question in his head: had she also stolen from the castle? He appreciated his friend and he didn’t want for her to lose his job, but he couldn’t have her stealing from his family, or from anyone else in the castle.
He rubbed his temples, annoyed and frustrated. “Give it to me, Thorns, whatever it is that you have.” His voice did not leave any room for negotiation. “If you need… money, for something, you can also just ask me,” he added awkwardly. “But don’t go engaging in these stupid, reckless things of yours.”

MOST DAYS
I AM A MUSEUM
OF THINGS I WANT TO FORGET

[ bericht aangepast op 23 aug 2024 - 19:34 ]

darling, you can't let everything seem so dark blue

Index RPG Actieve Topics Zoek