[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 2 - Speeltopics

17 mei 2024 - 10:55 Halbrand is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 17 mei 2024 - 10:55 ]

help

22 mei 2024 - 19:40 Mazino is online

Mazino 5450

╔════════

_{James Scott}
^{⚡︎ Son of Zeus ⚡︎}
════════╝

De verhalen die nieuwe mensen meebrachten als ze het kamp binnenkwamen was iets dat James altijd wel interessant vond en Gavin was een geval apart. Hij was benieuwd hoe de jongen het over een paar weken zou vinden als hij eenmaal gesettled was en de routine van de zomer een beetje door had. Met wie zou hij vrienden maken? Welke krachten zou hij verder ontwikkelen? Was hij een beetje goed in vechten? Paardrijden zou in ieder geval iets zijn waar hij goed in was als hij inderdaad te paard was aangekomen. Gelukkig was de jongen niet teveel afgeschrikt door de bliksem die Jamie zonet uit het niets had laten verschijnen.
"Zeker waar," reageerde hij lachend. Gavin vertelde dat hij naast de kleding die hij aanhad en zijn paard geen andere voorwerpen had. Hadden z'n ouders hem echt zonder reserves weggestuurd? James had op z'n minst verwacht dat hij iets van een kleine tas mee had met een extra set kleding of een mes en een fles om water in te bewaren of iets. Niet dat het een probleem was om dingen te vinden hier.
"Prima, dan gaan we langs de winkel hier en je een setje basisbehoeften regelen. We komen er toch praktisch langs"

Het was wel grappig om te zien hoe Gavin een beetje verloren achter hem aan liep. James kon zich nog wel herinneren hoe hij hier in zijn eerste weken had rondgelopen en voor de jongen was hij blij dat die een minder grote mond leek te hebben dan hijzelf. Maar ondertussen had hij ook wel genoeg vrienden gemaakt. Kort ging er een verdrietige blik over zijn gezicht door de minder dan enthousiaste reactie die hij kreeg van Wyn, maar gelukkig was Hazel wel blij om hem te zien.
"Gast, blijf alsjeblieft liggen voordat we je van de vloer moeten rapen," zei Jamie toen hij zag dat zijn vriend wilde opstaan, hij had ondertussen zijn gebruikelijke glimlach weer terug gevonden. "Ik ben echt zo weer uit je haar." James richtte zijn aandacht weer op Hazel.
"Zeker! Met zoveel uit de running, ben ik weer eens gepromoot tot welkomstcomité," zei hij lachend. Niet dat hij het erg vond, James deed het graag, maar hij was niet de enige die er plezier in had en met dat hij head counsellor was en les gaf, had hij het geregeld te druk om dit soort dingen over te nemen.
"Ik kwam hem hier ophalen en deed een rondje om te kijken wie er al wakker was om hoi te zeggen voordat we weer doorlopen." James keek goedkeurend naar Gavin toen hij zichzelf ook voorstelde. Hij leek niet echt een heel gesprek aan te willen knopen nu en hoewel Hazel het waarschijnlijk wel prima vond, leek Wyn niet bepaald enthousiast voor hun komst.
"Oh Wyn, ik heb nog wat voor je, kan ik dat straks langsbrengen als ik klaar ben?" Zijn houding vreemd serieus tussen zijn normale vrolijkheid door. James was helemaal niet gerust door de paar woorden die de jongen zonet gezegd had en hij wilde zijn vriend graag wel even spreken.
"En daarmee gaan we ook maar weer eens verder, nog veel te zien!" James zwaaide nog een laatste keer naar het tweetal.

Een schreeuw klonk door de ziekenzaal. Er was blijkbaar nog iemand wakker geworden. Met een paar grote passen stapte Jamie langs de bedden heen richting het geluid. Misschien was nu niet het beste moment om langs te gaan met Gavin, maar hij wilde wel graag weten of alles oké was. Gelukkig vond hij Gus en Nick bij Petra, ze was in ieder geval in goede handen. James bleef hier wat meer op afstand en zwaaide naar zijn vrienden die er zaten, geen enthousiaste begroeting dit keer gezien dat hem minder gepast leek. Een vragende blik ging uit naar Petra. Hij zou wel even aankijken hoe goed ze nu bezoek kon hebben voordat hij met ze in gesprek ging.

22 ⚡︎ HC en vechtinstructeur ⚡︎ Zeus
Ziekenzaal ⚡︎ Gavin | Wyn en Hazel > Petra, Gus en Nick

───── ⚡︎ ─────

Do it scared, but do it anyway.

27 mei 2024 - 13:13 Hexcore is offline

Hexcore 33026

Gavin Peter Nash
◈ Son of Hades ◈
19 ◈ Ziekenboeg ◈ met James ◈ Gemoedstoestand: Verlegen

Gavin keek geboeid toe hoe Jamie, of James, blijkbaar, communiceerde met de twee andere mensen.
‘Hazel en Wyn, Hazel en Wyn, Hazel en Wyn,’ dacht Gavin bij zichzelf. Hij deed zijn best om de namen in zijn hoofd te stoppen. Hij ging zijn uiterste best doen om ze er ook te laten blijven, maar hij kon niets garanderen.
Gavin vroeg zich ook af wat Jamie nog had voor Wyn, maar hij hield zijn mond dicht voor hij weer iets zei dat niet paste. Na een kort gesprekje, kondigde Jamie aan dat ze weer naar de volgende mensen zouden gaan.
“ Tot later,” zei Gavin nu zachtjes terwijl hij opnieuw zijn hand omhoog stak voor een ongemakkelijk zwaaitje. Hij wachtte de reactie van de twee niet af toen hij achter Jamie aan stoof die al een stukje weg was. Gavin zou anders nooit zijn weg naar buiten kunnen vinden, althans dat dacht hij momenteel. Hij was nog nooit op deze manier ergens ‘binnen’ geweest. Toch niet bewust.

Gavin schrok toen er een schreeuw door de ziekenzaal galmde, hij kon het niet meteen thuisbrengen, maar bleef gewoon Jamie volgen. Hij was zelf eerder ook schreeuwend wakker geworden. Misschien was het gewoon een ziekenzaal ding? Hij had geen idee.
Jamie baande zich een weg naar een ander groepje mensen in de ziekenzaal. Hij volgde het geluid naar een ander groepje mensen dat hij nog niet kende. Jamie hield halt op een afstandje en zwaaide naar het groepje. Het was duidelijk dat Jamie hen wel kende.
Gavin bleef eventjes achter hem staan, maar stak na een half minuutje toch zijn hoofd langs Jamie heen om de nieuwe mensen te bekijken. Om maar niet te zeggen dat hij hen eigenlijk gewoon aanstaarde. Ook Gavin zwaaide naar hen, gewoon uit beleefdheid, maar nam geen stap dichterbij en wachtte tot Jamie weer in beweging zou komen. Iets hield Jamie duidelijk tegen, dus hij zou dan ook maar wachten.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

31 mei 2024 - 21:50 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Son of Athena - Headcounselor of the Athena Cabin - The riverside- With Yasuo
SONG

I never understood feelings- why they clouded your mind and could sabotage your plans. How the Hades kids aways tried to get us mad- their way of starting highly irrational fights and wars, like a dumb minded bull raging towards a simple red flag. Serving no greater purpose.
In a way I had been a fool to fall for this rendition of capture the flag – having the arrogance to think that they yet again use a lower form of monster easy to bat to keep us in a way entertained- but nothing les then just children. No – no we were warriors destined for greatness.
These monsters were a reality out there in the world- and I had no idea how to defeat them. I’ve gotten injured and in that regard had also hurt my friend who’m I had been to stubborn too to listen again.
To- to have my pride stand in the way of logic and not being wary of surroundings. And now we were here- getting mad at the people in charge, whilst having doubts about these ‘feelings’ I was feeling.
Angry, disappointed, sad- self conscious? I had experienced anger and disappointed before a others but now these feelings were catered towards myself as well and I didn’t know what to do about it.
Where my mind was happy it found peace with Yasuo at the river banks- it was my stomach hurting that longed to talk to him. I truly had missed my friend in those weeks he was on a trip. But was actually happy for him- to talk about something less… serious.
And I had made the mistake again of bringing up these ‘emotions’ people where having at camp about yesterday’s event. I should’ve known that my quiet friend would have preferred to stay sitting in silence. Watching the calming waved that had helped me cool off a bit.
I didn’t notice the tiny signals he had given me by fidgeting his booklet. The sound of rustling paper easing my mind- as it normally did Yasuo’s aswell. Not realising it was because of my babbling that the needed it.
"Could we-" his voice was hurried and I slight frown formed on my forehead- as I never really heard Yasuo this way. "Would it maybe-" I felt my stomach sink again – this time I knew something was wrong I gazed to Yasuo- his torso moving rapidly . I remembered that feeling- deep down. It was pure panic.
"Please!" Faster then I could act upon, Yasuo jumped up and grabbed my hand without gazing his eyes on me. I complied - trying to keep up with his running as we let the pine trees behind us. Yasuo was very fast- faster then me I even dared to suggest almost losing my sandals as we ran trough the drassy terrain towards the sandy riverbanks. “Yasuo!” I had yelled as I didn’t know when we were about to stop and my hand dared to slip away from his not wanting to lose my friend literally because of my failing to keep him at bay.
But when our grip did break apart- it was because of the Phobos Son falling in the sand- the momentum of our tie snapping also making m fall with my knees in the sand- placing my unhurt arm so- that I didn’t go face first in the sand. “Yas- i- “ I panted trying to calm my ecstatic friend
"Sorry! Sorry!" he clutched his hand in the wet sand his body almost shaking "You were saying- But I couldn't- I didn't mean to- But I interrupted- Cause you were- It was important- Could you repeat- I tried to- Everything is just- Sorry! It's all my fault!" the boy said- bowing in regret and I could only shake my head shortly. There aren’t many halfblood children of …. But during my researched I know how vulnerable they were to heavy emotions perhaps- perhaps that is wat caused this panic attack .
I worried for my friend- a feeling I had felt for Petra today as now Yasuo- but I took it upon me to from this worry into logic action.
I needed to calm him down. I pushed myself away from the sand- getting up a bit clumsy but I got up and looked around. What calmed me- watching the waves- listening to…. His book.
At that moment, I saw my friend panicking – franticly patting the sand in search of his yellow booklet.
My eyes scanned the arena fast- “Yasuo, stay here- I’ll be back!” I ordered calmy before running back, following or smudged steps in the sand looking around for his book. And there I found it, close to the dabbling waves of the riverbanks. The waters threatening to wet his paged. “Shit-“ I cursed silently before running with the little breath I had towards the book, stumbling over falling as I grabbed the book just in time with my good hand while cursing inside the pinching pain the burn wounds underneath the gauze were causing as I had to lean on that arm to reach for the book. But it was intact, dry and just a little wet sand of my fingers had made it a bit dirty.
I didn’t waste much more time, getting up and running back to Yasuo. Kneeling besides him. “Yasuo- Listen carefully to me.” I said- looking at the calming lake- the book in my hand reaching for him. “ No need to be sorry- you did nothing wrong I promise.” I followed with a easy breath. Trying to calm my own heartrate, taking deep inhaled and exhaled in the hope Yasuo would follow. “Just- Breath with me okay? Look at the waves and listen to the rustling paper. “ I tried to exit all the sings of triggering emotions out of my body and mind in order to help my best friend. My hand gently placed on his shoulder to let hem know it’s alright. “Look how the sun reflects the waves, “ I whispered now – he never wanted to meet my eyes so I made him look at the place that made me calm down. So in a way we could feel connected without looking for hidden emotions as the tranquillity is all we needed now.
“Are you feeling a bit better?” I asked after a small while, my hand still on his shoulder as a pillar here to support him.

[ bericht aangepast op 31 mei 2024 - 21:53 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

5 juni 2024 - 21:56 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Daughter of Dionysus || Hopeless Romantic || At the tables with Izzy <'3

Met een brede glimlach keek ik Izzy na die me met haar koffiebruine ogen even een kleine waarschuwing gaf. Oké oké, ik gaf toe dat ik soms een beetje heel luid kon zijn, maar de anderen waren dusdanig in gsprek dat het me niet leek alsof ze aan het luistervinken waren.
‘Ook goedemorgen,’grinnikte de dame ondertussen als ze naast me kwam zitten en een broodje in haar mond duwde. Ik zat nog niet niet op mijn stoel te wiebelen in voll afwachting tot ik meer kon horen, ongeduldig afwachtend tot ze haar mond leeg at. Echter was het verhaal toch minder romantisch dan ik gehoopt had. ‘Er is niets gebeurd, die dipshit kwam mij tegen, bemoeide zich ermee, ik heb zijn leven gered en dat was het,’ sprak de meid kort en bondig waardoor ik kort een quasi droevige pruillip opzette. “Dat kon toch niet alles zijn?” kwam er lichtjes zeurend over mijn lippen, dichter naar de dame toeschuivend wetende dat mijn beste maatje anders niet zou toegelaten hebben dat Gus die avond naast haar bleef zitten. Ik wilde net mijn mond openen om verder door te vragen of Izzy gooide de bal meteen terug mijn kant op.
‘Maar volgens mij had jij het heel gezellig met Nick of niet?’ Met een por wist Izzy mijn wangen weer rood te laten gloeien en ik kon het niet helpen om met mijn bruine kijkers Nick op te zoeken aan het ontbijt maar ik zag hem nergens. ‘Heb je eindelijk een move gemaakt?’ spinde ze speels waardoor ik beschaamd mijn handen voor mijn ogen hield en diep zuchtte. “ Waarom laat die jongen mijn hoofd zo op hol slaan Iz? Urghhh” zuchtte ik dramatisch. “Hij had MIJ gisteren gered van een vleesetend schaap- en je moest hem zien ZO- ZO – Aahh” ik zuchtte weer verloren waarna ik mijn hoofd tegen haar schouder aanleunde. “Ik denk niet dat ik het ooit zou kunnen Izzy- wat zou Nicky wel niet denken als ik een move maak? “ met vragende hulpeloze blik keek ik mijn best vriendin aan. “En wel- gisteren dacht ik dat- maar niet dus- en wel – hij gaf mij een kus.” Zei ik al blozend, de woorden amper over mijn lippen gerakend. “Maar op het voorhoofd- moet ik daar iets meer bij denken Iz? Of blijf ik in de friendzone hangen?? Ik weet het niet meer.” Zuchtte ik mijn stem iets zachter geworden gezien onzekerheid mij overweldigde, mijn vingers spelend met de uiteindes van mijn vlechten.
“Misschien moet ik er gewoon niets bij denken- hij zou iedereen gered hebben als ze boven een vleesetend schaap zaten te bengelen.” Ratelde ik vervolgens mijn zorgen wegwuivend, waarna mijn bruine poelen terug naar Izzy gleden. “Dat zou jij toch ook doen hé, ik bedoel Gus – de jongen met wei ik nooit door 1 deur wil lopen – Gus, heb jij gered. Dus moet ik er niets bij verder zien?” polste ik dan bij Iz- hopend dat ze ergens zou toegeven aan wat er gisteren tussen hen gebeurd was.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

5 juni 2024 - 23:02 Mazino is online

Mazino 5450

TW: Panic, shit zelfbeeld en an overactive imagination that lies

🜋 ϓλȘƲΘ ίɖλ 🜋
^{🜋 YASUO IDA 🜋}

Speeksel poelde in zijn mond. Nee, nee nee! Dit was niet het goede moment! Yasuo kneep zijn ogen dicht, zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij door zijn handen naar adem probeerde te happen. Zijn oren suisden te hard om de woorden van Silas te horen, maar de jongen leek niet meer naast hem te zijn dus Silas zou wel weg gegaan zijn. Waarom had Yasuo hem ook meegetrokken? Hij had beter moeten weten dan zoiets spontaans doen! Waarom was hij niet gewoon alleen weggegaan zoals hij altijd deed? Hij had prima een simpel excuus kunnen vertellen zodat Silas niet met hem opgezadeld had gezeten! Hoe kon hij ook zo stom zijn? Ging hij nu weer iemand verliezen? Net nu hij het idee kreeg dat hij vrienden was geworden met Silas? Het was ook allemaal zijn eigen schuld! Eerst Wyn, nu Silas. Wanneer gingen Nick en Gus realiseren dat ze helemaal niks meer met hem te maken wilden hebben? Of Petra en Hazel? Er was een reden dat hij dit soort dingen altijd alleen probeerde op te lossen! Waarom had hij gedacht dat dit keer anders zou zijn? Waarom was hij eigenlijk hier terug gekomen? Hij had gewoon nooit naar het busstation moeten gaan. Hij wist donders goed dat hij niet tussen mensen kon leven dus waarom probeerde hij het elke keer weer? Niemand zou hem missen als hij nu gewoon het kamp zou verlaten, hij kon gewoon naar de zee lopen en dan het strand af totdat hij buiten de bescherming was. Monsters zouden hem waarschijnlijk wel vinden voordat hij om zou komen van de honger. Hadden die ook eindelijk een keer geluk. Gewoon opstaan en weglopen. Nu, Yasuo, gewoon opstaan en weglopen! Resoluut slikte hij het gal weer door dat zich in zijn mond had verzameld en zette hij zijn handen in het zand. Zijn benen trilde toen hij er gewicht op probeerde te zetten en zijn ademhaling was nog steeds veel te snel. Tevergeefs probeerde hij zich omhoog te duwen, alleen maar om opnieuw in het zand te eindigen. Ook de tweede en derde pogingen eindigden met hem in het zand. Zelfs dit kon hij niet! Hij was ook gewoon waardeloos! Waarom kon hij niet gewoon opstaan? Iemand knielde langs hem neer. Hij was niet snel genoeg geweest! Nu zag nog iemand hem in deze staat! Silas' stem brak door het gesuis in zijn oren. Nee dat kon niet! Silas kon niet terug gekomen zijn! Hij moest het zich verbeelden omdat hij gewoon niet genoeg zuurstof binnenkreeg en de afgelopen dagen praktisch niet geslapen had. Zo oneerlijk dat zijn brein dan van iedereen Silas koos om te projecteren. Toch wilde Yasuo luisteren naar wat 'Silas' dan te vertellen had. De hoop dat Silas toch echt terug was, was sterker dan de teleurstelling die hij uiteindelijk toch wel ging krijgen als hij er achter zou komen dat het inderdaad zijn verbeelding was geweest die Silas had nagedaan. Want het kon niet waar zijn dat hij niks verkeerd gedaan had zoals 'Silas' zei, dat was gewoonweg onzin om hem beter te laten voelen. Het was altijd zijn schuld, ongeacht wat hij deed. Zo was het altijd geweest en zo zou het ook altijd zijn. De rustige ademhaling van de 'Silas' naast hem was aanstekelijk, onbewust probeerde Yasuo het te volgen. Zo oneerlijk dat zijn brein zelfs de warmte van de zon interpreteerde als Silas die zijn hand op zijn schouder legde. Bekend papier raakte zijn vingers. Oh daar was zijn boek dus gevallen. Automatisch gingen zijn vingers over het reliëf van de draak op de voorkant. 'Silas' stelde voor om naar het water te kijken en Yasuo kon niet veel anders dan gehoorzamen, de golven inderdaad ritmisch en rustgevend. Langzaam begon Yasuo's ademhaling weer wat vorm te krijgen. Het was nog steeds te snel, maar hij kreeg tenminste weer lucht binnen.
"Zo oneerlijk dat je Silas nadoet." Yasuo had niet door dat hij hardop tegen zichzelf was gaan praten. "Silas had dit überhaupt nooit mogen zien! Eerst hem meetrekken en als hij zelf weg gaat doen alsof hij terug komt zodat ik er straks achter kom dat er überhaupt niemand was." Yasuo kon niks dan er haast hysterisch mee lachen. "Zo oneerlijk en het is ook altijd hetzelfde." Met zijn mouw veegde hij de tranen van zijn gezicht.
"En dan ook nog van die domme, zorgzame vragen stellen alsof er iemand inderdaad geeft on wat ik voel!" Zijn stem was bitter en hol. Het deed er toch niet meer toe wat hij tegen zijn brein zei. "Voel ik me beter? Nee natuurlijk niet! Maar waarom vertel ik het ook. Dit weet je zelf ook wel, je bent toch maar een deel van mijn verbeelding. Ik voel me nooit beter, niet zolang er andere mensen in de buurt zijn." Rustig stond hij op, zijn ogen nog steeds op het water gericht. Zolang hij niet omkeek, zou hij ook niet weten dat Silas nep was. Klaar om richting de rand van het kamp te lopen en ongezien te vertrekken. Hij was niet eens van plan om zijn spullen op te halen.
"Maar bedankt nep-Silas. Het is oké nu," zei Yasuo veel kalmer dan dat hij daarvoor was geweest. Hij had zich erbij neer gelegd en was klaar in te gaan. "Zo heeft niemand er ooit meer last van en heb ik misschien de kans dat ik blijf geloven dat Silas inderdaad terug gekomen is."

17 🜋 Phobos 🜋 Strand bij het meer 🜋 Silas

[ bericht aangepast op 6 juni 2024 - 9:05 ]

Do it scared, but do it anyway.

22 juni 2024 - 21:06 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Sleepy Boy - Outfit -Ziekenboeg met Petra

Het was rustig in de ziekenboeg- af en toe hoorde ik wel mensen zuchten, of kermen maar het geluid was over het algemeen meer gesust dan enkele uren terug. Vermoeid had ik dan mezelf ook op de stol naast Petra geploft- haar dromen leeg of toch zo had het de eerste uren geleken voor ik zelf ook indommelde.
Hoe ver de tijd verstreken was wist ik niet- maar toen een stel voetstappen naderde wist ik uit mijn lichte slaap te ontwaken. “Gus?” ik knipperde even toen ik opkeek naar mijn maatje Nick die me meten een stuk deed glimlachen. “Bro!- “ kwam er misschien iets te luid over mijn lippen waarna ik zacht kuchte en een stukje lager in vollume verder ging. Toen Nicks blik op Petra viel gevolgd met een ‘Ah Petra toch’ wist ik ook dat Nick hier eerder voor het bezoekmoment was dan zelf gewond te zijn. Een gedachte die me ergens wel gerust stelde, er was an pijn en leed genoeg- ik was blij dat hij die dans ontsprongen was.
‘Hoe is jouw avond verlopen? Heb je al je tenen nog?’ vroeg de vuursmid wat me deed grimassen waarna ik mijn flipflops even in de lucht hield. “Nog net geen schorpioenensnackies.” Sprak ik in de hoop de sfeer wat te verlichten. “ Maar anders niet slecht- Izzy sprak weer es tegen me. “ begon ik waarna ik gebaarde dat Nick op de stoel naast me kon zitten als hij wilde. “Jij al je vingers nog?” ik trok mijn wenkbrauwen op en bestudeerde mijn beste maatje even kort- hij zag er zo goed als ongedeerd uit. Een schouderklopje deed me toch even kort ‘auwtch’ mopperen- Izzy en ik hadden gisteren toch wel ferme klappen gevangen dus mijn ribbenkast was nog niet helemaal akkoord met het vriendelijke geboks.
Doordat ik bezig was met Nick had ik de onrustige ademhaling van Petra niet opgemerkt die in haar remslaap vast zat- en pas te laat had ik de dame kunnen ontlasten van de nachtmerries die haar teisterden. “Fuckk-“ vloekt ik dan ook binnensmonds toen ze gillend wakker werd- meteen de anderen in de zaal alarmerend. Met Nick wist ik haar te sussen, waarna ik besloot om haar tot volledigerust te kunnen krijgen, haar het best terug in een droomloze slaap moest wetn te krijgen. Voorzichtig mijn handen op haar slapen plaatsend en…

Stilte…
Ik zag twee Apollo kinderen al onze kant oprennen en met de dosis slaap die ik had toegedoent zou Petra zeker nog een 2tal urn tot rust zijn- lang genoeg voor de healers om aan haar wonden te helen.
“Misschien is het beter dat we hen alleen laten.” Sprak ik tegen Nick. Mijn maatste toch even nodig hebbend als steunpilaar- al was het voor 5 minuten gezien mijn krachten al een hele avond op actief stonden. Ik zwaaide kort terug naar James die een nieuweling aan zijn zijde had en besloot om met Nick een eind verderop te wandelen. “Die zat diep- “ mompelde ik, kort huiverend van de flitsen die ik uit haar dromen zag. “Heb je wat…- luchtigs om me mee af t lijden? Te vroeg voor drankjes zeker?”

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

23 juni 2024 - 10:27 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Son of Ares - HC - His Cabin with Rhea and her stoopid sandwich

Kwaad grissend naar alles dat ik kon vastgrijpen bengelde ik aan de liaan – ondersteboven. Als het bloed nog niet van de pure razernij naar mijn hoofd steeg deed de zwaartekracht dat wel. "Fack dat! Mijn dikke reet gaat helemaal nergens heen," brulde de blondine terug, waarna ik een zweepslag van het plantenscharminkel kreeg. “JIJ GORE!” gromde ik pogend het ding kapot te rukken maar het ontsnapte sneller dan ik grijpen kon. Mijn gezicht met een witte streep achterlatend. "En de grap is, Mart, jij wil ook niet dat ik ergens heen ga, maar dat ga jij nooit durven toegeven." Een humorloze lach verliet mijn lippen. “Oh is dat het Rhea? BEN IK EEN KLOTE GRAP VOOR JE?” kwam er geërgerd over mijn lippen. “Is dat de reden dat je hier komt binnewalsen hmm? Me letterlijk als pispaal zetten in mijn eigen Cabin? Me voederen als verloren schaap om me dan als een verlepte pinjata te gaan slaan? “ schoffeerde ik toekijkend hoe ze zelf het broodje in haar mond stak. Niemand vernederde mij- NIEMAND.
Rhea had me ondertussen terug op het vaste land neergeploft- nogsteeds geketend met haar flowerchains. Maar op het land kon ik me beter verzetten dan in de lucht. Grrr.
Mijn blik voel op een oude roestte nagel die boven één van de houten planken piepte. Hier kon ik wel wat mee- voorzichtig rijkend naar het stuk metaal die ik in mijn vingers kon laten omtoveren tot een klein mes. Het enige positieve aan een Arestelg zijn was dat ik me met het kleinste wapen nuttig kon maken.
"Gast! Was jij wel eens dingen?!"
Het bloemenwijf haalde mijn tas helemaal overhoop- kleren in de lucht gooiend alsof het enigste wat ik bezat ook maar een grap was voor haar.
Mijn nagels krasten zich in de houten vloer mijn blik gefocust op mijn eigen razende woedde om ook maar echt te luisteren naar wat Rhea allemaal aan het janken was. Het feit dat ze door mijn spullen zat te rommelen- de paar die ik bezat maakte het rood voor mijn ogen. "Dus? Wat was je van plan?," vroeg de blondine maar had geen oor naar wat ik wilde zeggen want ze vulde mijn trillende woede op met haar eigen veronderstellingen. "Straks stiekem met je tas naar je motor lopen en weg gaan? Alles en iedereen hier achter laten omdat je te koppig bent om te geloven dat iemand om je geeft?" ik snoof en nu voor het eerst keek ik terug op naar Rhea “De enige mensen waar ik om geef zijn FOCKING WEG “gromde ik. “Dus gooi VERDOMME alles terug in die zak VOORALLEER IK JE KOP ER INZWIER .”
Bij het aanblik dat ze mijn mes- mijn allereerste mes in haar broekstak stak had ik het ook gehad. Het moment dat ik de planten minder stevig voelde aanspannen aan mijn hielen, draaide ik me vliegensvlug om- om met de omvormde spijker die nu een klein handmes was mezelf los te snijden waarna ik met een Brul van Rhea’s naam de dame besprong. Mijn benen tactisch om de dame heen gevouwen, mijn gewicht op haar heupen en haar armen tegen de grond gepriemd met mijn ellebogen- zo dat ik het puntje van het mes tegen haar hals kon aandrukken. “Ik zou er niet zo zeker van zijn Rhea, dat ik geen meisje sla. “ siste ik tussen mijn tanden door. Mijn ogen vurig- doch dof. Ik had mijn fair share van mensen pijn doen- waarom zou ik dat bij haar ook verdomme niet doen?
“Ga nu niet doen alsof je om me geeft Rhea- ik ben niet één van je FOCKING BLOEMPJES om te verzorgen- ik heb JOU niet nodig! ” De foto’s die ze eerder in haar handen had dwarrelden ook op de vloer- naast Rhea evenals het bloempje die eerder nog achter mijn oor gezeten had. Het was genoeg om te woede licht te dempen- het mespunt minder hard tegen haar keel aan te duwen. “Wij zijn geen vrienden Rhea- “ kwam er hol over mijn lippen, waarna ik dichter naar haar toe boog- “En ik ben zeker niet je volgende liefdadigheidsproject. “ siste ik terug kwaad waarna ik met die woorden het mes van haar keel af haalde . De foto naast haar gezicht van de grond haalde en mezelf rechtop duwde. Pissig kijkend naar de plant die nog steeds op aanvallen stond. “ RAAK Mij nog met één blad aan en ik BRAND het hele bos af-“ sneerde ik mijn vinger kwaad wijzend.
Geen blik meer willen gunnend aan de dame- die misschien de enige was die mijn vriend had willen zijn op het kamp, plukte ik de kleren vanop de grond en gooide deze terug mijn zak in.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

25 juni 2024 - 13:32 Saureus is online

Saureus 1959

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old • Outside the Infirmary • Alone

Hazel werpt Gavin een klein glimlachje toe. Hij lijkt niet geheel comfortabel in deze positie, zelfs wat verlegen. Ze wilt hem graag vertellen dat dat nergens voor nodig is, maar ze denkt dat het aankaarten averechts zal werken. Dus in plaats daarvan zwijgt ze erover.
“Ik hoop jullie op een ander moment weer te zien,” zegt de nieuweling, waarop ze instemmend knikt. ‘Sowieso vanavond, je moet echt naar het kampvuur komen. Dat is het gezelligste moment van de dag!’ vertelt ze hem enthousiast, in de hoop hem te overtuigen. ‘Er is altijd een hele fijne sfeer, lekkere snacks en iedereen zingt gezellig mee,’ ratelt ze terwijl James tegen Wyn praat.
"Zeker! Met zoveel uit de running, ben ik weer eens gepromoot tot welkomstcomité," zegt de jongen met een lachje. Hierdoor moet ze ook zachtjes grinniken. ‘Het spel gisteren is een beetje uit de hand gelopen, maar fijn dat je kon invallen.’ Normaal zou zij het gelijk te horen krijgen als er een nieuw iemand aankomt, maar door de toestand waarin ze zich bevond, was dat niet mogelijk. Het is iets wat ze graag doet, maar ze vindt het ook niet erg om het aan iemand anders over te laten. Bovendien lijkt Gavin op z’n gemak bij Jamie.
"Ik kwam hem hier ophalen en deed een rondje om te kijken wie er al wakker was om hoi te zeggen voordat we weer doorlopen," vertelt hij verder. "En daarmee gaan we ook maar weer eens verder, nog veel te zien!"
Hazel zwaait het duo uit. Bij de schreeuw die ze hoort, is ze geneigd op te staan om die persoon te helpen, maar op dit moment is er iemand anders die haar hulp nodig heeft.
‘Wyn,’ zegt ze zacht,haar hand plaatst ze voorzichtig op zijn schouder. ‘Rust nog even uit, oké? Dan kun je later nog kijken wat je wil, maar je moet echt even je tijd nemen.’ Ze werpt hem een bemoedigend glimlachje toe en strijkt een plukje haar van zijn voorhoofd. ‘Blijf hier maar liggen.’ Langzaam klimt ze uit het bed, ondanks dat al haar ledematen weer meewerken, durft ze er toch niet helemaal op te vertrouwen.
Met de hulp van haar halfbroer is het gelukt om Wyn te laten rusten in het bed. Nu ze even de tijd voor zichzelf heeft, neemt ze een washandje om het opgedroogde bloed van haar huid te vegen. Voorzichtig haalt ze het bebloede verband van haar middel vandaan. Ze gooit het in de prullenbak. Met haar duim streelt ze over het litteken die is ontstaan. Van Wyn heeft ze genoeg kracht gekregen om de wond te helen, maar ze is gestopt voor ook het litteken was genezen. Iets waar ze zeker geen spijt van heeft, want Wyn had nooit genoeg energie om ook dat af te maken. Nu vindt ze het litteken ook niet heel erg, dus het is oké.
Haar kapotte shirt laat ze daar achter. Ze trekt het fel oranje shirtje van haar halfbroer aan en knoopt hem met een elastiekje vast om hem wat minder lang te maken. Haar haren kamt ze door, voor ze twee vlechten maakt op haar hoofd en ze vastbindt in twee space buns. Met haar duim draait ze de gouden ring die ze om haar ringvinger draagt. Deze heeft ze gekregen van haar vader en is haar erg dierbaar. Ze is blij dat ze deze gisteravond niet verloren is, want dan had ze nu heel het bos afgezocht naar het ding.
Het bakje aardbeien dat zonder eigenaar op een tafeltje ligt, besluit ze maar mee te nemen. Genietend eet ze het verse fruit terwijl ze de ziekenzaal verlaat. Eenmaal buiten sluit ze kort haar ogen. De ochtendzon brengt een warm gevoel door haar lichaam. De zeurderige spieren en vermoeidheid verdwijnen met het zachte briesje. De ring lijkt kort te glinsteren, maar dat heeft ze niet door.
Haar cabin lijkt de ziekenboeg onder controle te hebben, dus nu kan ze even de tijd voor zichzelf nemen. Al houdt ze het nooit lang vol, ze is gewoon graag in het bijzijn van anderen.

25 juni 2024 - 16:09 Mazino is online

Mazino 5450

══❃══╡᯽❁᯽╞══❃══

Rhea Grace McCain
Child of Demeter

══❃══╡᯽❁᯽╞══❃══

20 ᯽ Ares Cabin ᯽ Mart

Een korte gil klonk toen Mart bovenop haar sprong. Ze had zijn kracht misschien toch wat onderschat met de planten die ze gebruikt had, maar daar was nu niks meer aan te doen. Mart klemde haar tegen de grond en hoe hard ze ook met haar benen trapte, ze was niet lenig genoeg om hem fatsoenlijk te raken. Ze gaf zich gewonnen toen hij verder in haar gezicht schreeuwde en een spijker in haar keel drukte. In Marts handen zou dat zeker genoeg zijn om flinke schade aan te brengen of zelfs erger. Rhea bleef stil terwijl Mart uitraasde, maar dat betekende niet dat ze zou zwijgen. Toen hij opstond om zijn spullen bij elkaar te rapen was het haar beurt om terug te komen. Haar ogen ziedend na de dingen die hij net uitgekraamd had.
"Oh ja tuurlijk ik heb het allemaal gedaan," zei ze. Geen geschreeuw of gescheld. Nu was ze echt kwaad. "Want ik, Rhea Grace McCain, sta er om bekend dat ik voor alles en iedereen zo extreem zorgzaam ben en liefdadigheidsprojectjes heb." Het was de eerste keer in een hele lange tijd dat ze haar volledige naam uitgesproken had. Rhea stond op van de grond en klopte het stof van haar broek.
"Ga gerust verder met mij beledigen en bedreigen. By all means fik het hele bos af als je daar gelukkig van wordt." Ondertussen liep ze richting de deur van de cabin. "Beter nog, snij gewoon direct m'n keel door, dan heb je twee vliegen in één klap. Je bent van mij af en ik ben eindelijk terug bij de persoon voor wie ik nog probeer fatsoenlijk te leven." Het kon haar niets meer schelen dat ze meer aan het vertellen was dan dat ze misschien wilde dat Mart wist.
"Maar weet dit Mart. Ik ben zo'n beetje de enige persoon in dit hele kamp die je daadwerkelijk durft aan te spreken en je vrijwillig en actief opzoekt." Rhea plaatste haar hand tegen de deurpost en draaide zich om. "Maar prima hoor als jij geen vrienden wil zijn. Dan stop ook ik met mijn tijd en moeite verdoen aan iets dat toch nooit wat gaat worden." Haar typische agressie was volledig verdwenen en ze liet het mes en de rest van het brood op de grond vallen zonder er verder nog een blik aan vuil te maken.
"Als ik je echt had willen vernederen dan had ik al helemaal geen eten gemaakt dat je daadwerkelijk lekker vind, maar je gezicht gewoon een paar keer in een bak gloeiend hete pap gedunkt. En dan had ik niet het laatste kind de cabin uitgestuurd voordat ik begon. Oh nee, als ik je echt had willen vernederen had ik iedereen naar binnen geroepen voordat ik begon. Of dan had ik je volledig gestript en naar buiten gesleurd, misschien je zo vaak met doornenstruiken geslagen zodat je hele lichaam net zo rood was als de verf van je cabin en aan de gevel gehangen voor het hele kamp om te aanschouwen. Of mogelijk zelfs met wat planten rond het hele kamp gedragen." Rhea draaide zich naar buiten. Er was nog zoveel dat ze had kunnen doen als ze hem serieus pijn had willen doen, de ene plant was niks vergeleken met alle ideeën die nu door haar hoofd spookte.
"Doei Mart." Met die laatste woorden liep ze de Ares cabin uit.

══╡°˖᯽❁᯽˖°╞══

[ bericht aangepast op 25 juni 2024 - 16:11 ]

Do it scared, but do it anyway.

17 juli 2024 - 16:11 Saureus is online

Saureus 1959

Izelle Riona Barlowe
The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old • Breakfast • With Diana

Izelle heeft niet de behoefte om heel uitgebreid te praten over haar avond met Gus. Zelf weet ze niet meer zo goed waar ze nu staan. Hem negeren was een stuk makkelijker, dat gaf haar de nodige duidelijkheid. Nu zit ze in een soort tussenstaat, waarin ze niet weet wat ze nou met haar ex aanmoet. Dit vooral doordat ze het aardig naar haar zin had gisteren. Op wonderbaarlijke wijze was Gus minder irritant dan normaal.
Diana trekt een pruillipje als ze haar maar kort over de avond vertelt. “Dat kon toch niet alles zijn?” Haar beste vriendin schuift dichter naar haar toe, die paar centimeters die ze nog over had, zijn nu compleet verdwenen. Diana heeft haar aura geclaimd.
Om de vraag te vermijden, vraagt ze haar beste maatje hoe haar avond was verlopen. Het zag er namelijk erg knus uit met Nick. Dat vermoeden blijkt juist, want haar wangen beginnen rood te kleuren. Geamuseerd grinnikt ze, betrapt. Als beste vriendin is het haar taak om Diana daarin wat te plagen en die taak neemt ze erg serieus. Dat ze hierdoor afgeleid raakt en niet meer over Gus begint, is mooi meegenomen.
“Waarom laat die jongen mijn hoofd zo op hol slaan Iz? Urghhh” Een dramatische zucht volgt. “Hij had MIJ gisteren gered van een vleesetend schaap- en je moest hem zien ZO- ZO – Aahh” Opnieuw klikt er een zucht, waardoor Iz weer zachtjes moet grinniken. Ze tikt twee keer zachtjes tegen haar hoofd die nu tegen haar schouder leunt, voor ze haar broodje weer vastneemt.
“Ik denk niet dat ik het ooit zou kunnen Izzy- wat zou Nicky wel niet denken als ik een move maak?’’
De dame wacht tot ze haar mond leeg heeft, voor ze op het geratel reageert. ‘Tuurlijk kun je het wel!’ begint ze bemoedigend. ‘Ik denk dat Nick het geweldig zou vinden als je een move zou maken en anders dan is het zijn verlies. Dan verdient hij jou niet. En mocht je het nou proberen en hij gedraagt zich als een zak, dan hoef je het alleen maar tegen me te zeggen,’ vervolgt ze met een kleine mysterieuze grijns. Waarschijnlijk kan Diana de rest zelf wel invullen, want het zal niet de eerste keer zijn dat Iz voor haar een jongen in z’n gezicht slaat. Hun nachtelijke uitstapjes hebben genoeg drama met zich meegebracht.
“En wel- gisteren dacht ik dat- maar niet dus- en wel – hij gaf mij een kus.”
Haar mond valt open, voordat ze die met een lachje sluit als Diana haar zin afmaakt.
“Maar op het voorhoofd- moet ik daar iets meer bij denken Iz? Of blijf ik in de friendzone hangen?? Ik weet het niet meer.”
Erg veel tijd om antwoord te geven op de vraag heeft ze niet, want de dochter van Dionysus praat weer verder.
“Misschien moet ik er gewoon niets bij denken- hij zou iedereen gered hebben als ze boven een vleesetend schaap zaten te bengelen.”
Kort schudt Izzy haar hoofd. ‘Ho, wacht, niet zo snel,’ zegt ze terwijl ze wat handgebaren maakt in de hoop Diana even te laten stoppen met ratelen. ‘Misschien wilde hij wel een move maken, maar twijfelde hij? Of misschien is hij gewoon een blinde klootzak die niet kan inzien dat jij hem leuk vind. Al is dat volgens mij bijna onmogelijk. Het komt goed Diana en anders kun je het altijd aan hem vragen. Wie weet zal dat een hoop ophelderen,’ stelt ze voor, want ze heeft het gevoel dat een gezonde dosis communicatie dit probleem zal oplossen. Of ja Diana’s probleem, ze weet niet of Nick er ook zo mee zit, maar dat kan ze zich niet echt voorstellen.
“Dat zou jij toch ook doen hé, ik bedoel Gus – de jongen met wie ik nooit door 1 deur wil lopen – Gus, heb jij gered. Dus moet ik er niets bij verder zien?”
Lichtjes knijpt ze haar ogen samen, ze weet wel wat haar bestie probeert te doen. Ze weten allebei dat Iz niet zomaar iedereen zou redden, zeker niet tijdens een spel waar er een tijdsdruk heerst.
’Dat wat tussen mij en Gus bezig is, is compleet anders dan jij en Nick. Om te beginnen heb ik geen gigantische crush op hem en we zijn ook geen vrienden. We zijn gewoon… elkaar toevallig tegen het lijf gelopen,’ zegt ze met een kort knikje, voor ze een aardbei van een halfbroer steelt. ‘Dat achterlijk figuur was zonder mij zijn hoofd kwijt geraakt, maar aangezien ik toch al aan het winnen was, heb ik besloten om hem toch maar te helpen. Ik was in een goede bui.’ Het is niet de reden waarom ze het echt heeft gedaan en ze hoopt dat Diana dat niet van haar gezicht kan lezen. Ze weet zelf namelijk niet zo goed waarom ze hem uiteindelijk heeft gered, zou ze dan toch nog om hem geven? Ze hebben het nooit goed uitgepraat en de omstandigheden van de break-up waren nou ook niet bepaalt optimaal. Nou moet ze toegeven dat ze beiden erg verandert zijn, vooral Gus lijkt een minder grote lul dan voorheen. Maar toch wil ze niet inzien dat ze dit hoofdstuk misschien niet afgesloten heeft.

17 juli 2024 - 16:13 Mazino is online

Mazino 5450

╔════════

_{James Scott}
^{⚡︎ Son of Zeus ⚡︎}
════════╝

Het was al snel duidelijk dat Nick en Gus niet op extra company zaten te wachten. James haalde zijn schouders op, geen probleem wat hem betrof, hij zou ze later nog wel spreken. Snel keek hij rond of hij nog anderen zag die interessant waren voor Gavin om alvast een keer gesproken te hebben, maar iedereen was of nog druk bezig met de nasleep van gisteren of niet aanspreekbaar. Jamie draaide zich naar Gavin.
"Ik denk dat we zo de ziekenzaal wel gezien hebben," zei hij als aankondiging voordat hij naar buiten begon te lopen. Zijn ogen moesten even wennen aan de felle zon die al over het kamp scheen.
"Nou, welkom op kamp Halfbloed." James gebaarde ruim om zich heen voor Gavin om te zien. "Dit is het grote huis, hier is de ziekenzaal en aan de andere kant ervan de kampwinkel. Verder wonen hier de director, meneer D en Chiron, de activiteitencoordinator." James keek even snel om zich heen voordat hij verder fluisterde. "Ik zou meneer D vermijden als ik jou was, hij is niet zo'n fan van zijn werk." Het was beter als Gavin het wist, maar het was ook beter als meneer D dit niet hoorde.
"Chiron is chill, hooguit een beetje ouderwets, en heeft snel hoge verwachtingen van iedereen," zei Jamie, terug op normale toon. Hij keek om zich heen om te zien wat hij nog meer kon uitleggen.
"Die grote den daar bovenop die berg is een belangrijk deel van de bescherming van het kamp en als je verder die kant op gaat, kom je bij de weg naar de bewoonde wereld." James wees naar de welbekende boom op het kamp.
"Verder zie je daar de volleybal velden en een ruimte voor kunst en andere creatieve dingen." James gebaarde naar een volleybalnet en een openlucht ruimte die zichtbaar waren vanaf waar ze stonden. Beide plekken waren nog rustig met dat het ontbijt nog bezig was, maar later zouden ze wel druk zijn.

Langzaam begon hij tegen de klok in rond het grote huis te lopen. Vanaf daar zouden ze meer kunnen zien van het kamp en de ingang van de winkel vinden. Terwijl Jamie om zich heen keek, spotte hij Hazel in de zon staan.
"Yo Hazel!" zei hij vrolijk terwijl James naast haar gaan staan. "Wij zijn onderweg naar de kampwinkel voor wat spullen voor Gavin en gaan daarna een rondje over het kamp. Zin om mee te lopen?"

22 ⚡︎ HC en vechtinstructeur ⚡︎ Zeus
Buiten de ziekenzaal ⚡︎ Gavin en Hazel
kaart die ik als reference heb gebruikt

───── ⚡︎ ─────

[ bericht aangepast op 17 juli 2024 - 16:14 ]

Do it scared, but do it anyway.

31 juli 2024 - 14:35 Hexcore is offline

Hexcore 33026

Gavin Peter Nash
◈ Son of Hades ◈
19 ◈ Kamp Halfbloed ◈ met James en Hazel ◈ Gemoedstoestand: Nieuwsgierig

Met de aankondiging dat ze de ziekenzaal wel weer gezien hadden, gingen Gavin en James weer op weg naar iets nieuws. Het enige dat Gavin kon doen is hem volgen als een verdwaalde puppy die geen idee had waar hij dan naartoe zou moeten gaan zonder de jongen die hem leidde.
Gavin kneep zijn ogen tot spleetjes toen ze eindelijk buiten stapten. De zon stond inmiddels al goed hoog aan de hemel en was naar Gavin's mening best sterk. Jamie heette hem nogmaals welkom in Kamp Halfbloed. Gavin's hoofd tolde van alle nieuwe dingen die hij tot zich moest nemen. Woorden en namen tolden door zijn brein.
Het grote huis, de ziekenzaal, al zou ik die liever niet meer zien langs de binnenkant, de kampwinkel, Chiron is goed, meneer D moest ik vermijden, somde Gavin nog eens in zijn hoofd op voor zichzelf. Hij keek ook kort even naar de den waar Jamie op doelde. De boom stond statig te prijken een stuk verderop en was niet te missen. Gavin wist meteen waar Jamie naar verwees. Hij gaapte onder de indruk naar de plant.
“Wow, die is groot,” zei Gavin ontsteld terwijl zijn ogen zo groot als schoteltjes werden. Waarna hij Jamie’s hand weer volgde om te zien wat hij nu aanwees.
“Wat is volleybal?” vroeg Gavin uiteindelijk wanneer James weer uitgepraat was. Het was het enige woord waar Gavin kop noch staart aan kon krijgen.
Nog voor hij een antwoord kon krijgen, begroette James Hazel opnieuw. Het meisje was ondertussen ook ontsnapt aan de bedrukkende sfeer in de ziekenzaal en zag er nu ook een pak minder bedrukt uit.
“Dag Hazel,” gooide Gavin er met een brede glimlach achteraan. James had het dan wel eerst gezegd, maar Gavin was trots dat hij haar naam had kunnen onthouden en haar nu goed kon begroeten. “Ben je weggeraakt uit de ziekenzaal?” vroeg hij uiteindelijk ook nog. Gavin was nieuwsgierig naar het meisje, maar ook nog steeds naar volleybal. Hij keek de twee aan en hield zijn hoofd schuin.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Index RPG Actieve Topics Zoek