• GREENSTONE, 1633
    RollentopicPraattopic 1 & 2Speeltopic


    Dertien jaar geleden klom de Schotse familie Ackerman aan boord van de Mayfair, op zoek naar land waar ze een nieuwe thuis konden stichten: land waar geen monsters waren, land waarmee ze de macht van de Gemeenschap konden veilig stellen en uitbreiden, en waar ze hun kinderen veilig konden trainen zonder dat weerwolven of vampiers hen het leven zuur maakten. Alleen was een kleine groep vampiers hen voor. Zij wilden ook een nieuwe thuis, een veilige haven; hun leider was al eeuwenlang vastberaden om die voor hen te zoeken omdat in Europa geen plek meer bleek te zijn.
          De Gemeenschap wilde niet ophoepelen. Hoe konden ze dat ook? Vampiers hadden het recht niet om zomaar een stuk land te claimen. De Eerste Kolonie had al zo'n groot grondgebied in Europa - konden ze de rest van de wereld niet alleen laten?
          In de laatste dertien jaar zijn de spanningen opgelopen en hebben zich twee kampen gevormd: de Gemeenschap van Jagers, die ondertussen uitgebreid waren tot dertien families met de Ackermans aan het hoofd, en het groepje vampiers dat zij 'de rebellen' dubden, onder leiding van de legendarische, gevreesde vampier Helias Vanparys. Noord versus zuid, met enkel een rivier die hen van elkaar gescheiden houdt. Geen van beiden is gelukkig met het grondgebied dat ze hebben en willen de ander weg. Een gulden middenweg lijkt onbestaand, zeker wanneer het nieuws de oceaan oversteekt en Greenstone stilaan een haven wordt voor gevluchte piraten. Sommigen van hen zijn Europese vampiers die deel willen uitmaken van de nieuwe kolonie in Amerika. Anderen zijn vampiers die uit zijn op bloed en van de chaos gebruik willen maken. Dan zijn er de Jagers, die hun soortgenoten willen bijstaan - maar ook de Jagers die alleen zijn en de mogelijkheid zien om die institutionele Community onderuit te halen. Ten slotte is er de groep die liever onbekend blijft; weerwolven, gewone burgers en piraten die Greenstone opzoeken om de onbekendheid op te zoeken tussen al die andere bovennatuurlijke wezens die toch te veel kabaal maken om nog andere stemmen op te merken. In ieder geval begint de spanning een hoogtepunt te bereiken; zowel in Greenstone zelf als op zee, waar schepen met bovennatuurlijke bemanningen strijden voor hetgeen waarin ze geloven. Of gewoon voor de lol. Niemand die het echt duidelijk lijkt te weten. Niemand die weet hoe dit wetteloze stukje grond ooit verder zal komen dan één bloederige slachting.




                                                    Lore

    Je kan alle informatie over de wereld terugvinden in de lorestory. Alle informatie over vampiers, weerwolven, jagers en hun geschiedenis staat beschreven. Je kan uiteraard ook een mens spelen, maar dan is het alsnog handig om misschien even de geschiedeniscomponenten te lezen om me te zijn met de geladen onderwerpen.
    Mocht je nog ergens vragen hebben, stel ze gerust!



                Personages & invulijstjes
    Vampiers

    Naam
    Echte leeftijd (maximum 600)
    Fysieke leeftijd
    Paramount & eventuele Subjects
    Groep & positie (deel van Helias' groep of rogue?)
    Innerlijk
    Uiterlijk
    Krachtbeheersing & skills
    Geschiedenis (leg ook even uit waarom ze naar Greenstone gekomen zijn)
    Extra
    Relaties

    Weerwolven

    Naam
    Leeftijd
    Groep & positie (zin om een roedel te maken? Ga ervoor, maar bespreek het even met de groep (: )
    Innerlijk
    Uiterlijk
    Krachtbeheersing & skills
    Geschiedenis
    Extra
    Relaties

    Jagers

    Naam
    Leeftijd
    Groep & positie (deel van de Gemeenschap? Welke familie; familiehoofd of niet? Algemene leider van de Gemeenschap in Greenstone is een Ackerman!)
    Innerlijk
    Uiterlijk
    Wapens & skills
    Geschiedenis
    Extra
    Relaties
    Mensen

    Naam
    Leeftijd
    Groep & positie (Hoe ligt jouw personage in de algemene maatschappij van Greenstone?)
    Innerlijk
    Uiterlijk
    Skills
    Geschiedenis
    Extra
    Relaties

    Forbidden characters/faceclaims from canon
    - Helias Vanparys (Niclas Gillis)
    - Thorne Madison / T. Magen (Anton Lisin)
    - Freya Ackerman (Pyper America Smith)
    - Clark Ackerman (Boyd Holbrook)
    - Egorov Vasilyev (Finn Cole)
    - Holden Ackerman (Cillian Murphy)
    - Lev Vasilyev (Ivan N)
    - Nora Quill (Starlie Cheyenne Smith)


                                              Rollen                                         
    Vampiers
    ⛧[P2] — Helias de Beaumanoir Vanparys (451/20-28?) — RSK | Marthe
    ⛧[P5] — Katherina Vasileiou (166/28) — Hammock | Selena
    ⛧[P4] — Nessa Craven (372/28) — drow | Sasha
    ⛧[P7] — Azrael Ishtari (75/26) — Barbarian
    ⛧[P5] — Madalena Belfiore (181/23) — calIiope | Daisy
    ⛧[P7] — Adrian Vynall (284/43) — Spiral | Xanthe
    ⛧[P] — Voornaam Naam (AGE) — User | Naam

    Weerwolven
    ⛧[P5] — Farah Fenrir Parker (25) — Frodo | Bes
    ⛧[P5] — Sofia Cortez (AGE) — Saureus | Lisa
    ⛧[P4] — Robert Frankson (24) — amberkishatu | Amber
    ⛧[P7] — Lachlan Carmichael (25) — inktzwart | Rhys
    ⛧[P] — Voornaam Naam (AGE) — User | Naam
    Jagers
    ⛧[P1] — Reed Ackerman (27) — Spiral | Xan
    ⛧[P2] — Mikhail Sergei Vasilyev (26) — Satoru | Mexx
    ⛧[P5] — Elizabeth Lavely (AGE) — Hammock | Selena
    ⛧[P4 tot 26/2/24] — Fiona 'Finn' Ackerman (27) — RSK | Marthe
    ⛧[P7] — Celeste Girard (26) — calIiope | Daisy
    ⛧[P] — Voornaam Naam (AGE) — User | Naam


    Mensen
    ⛧[P4] — Antigone Lamb (19) — inktzwart | Rhys
    ⛧[P5] — Carwen Weasmer (25) — drow | Sasha
    ⛧[P7] — Tamanend (21) — Satoru | Mexx
    ⛧[P8] — Thomas Crake (33) — Greenfeld | Lene
    ⛧[P] — Voornaam Naam (AGE) — User | Naam





                                                    Regels
    - Don't be a bitch
    - Bespreek gevoelige onderwerpen met je tegenspelers & duid trigger warnings aan boven je post
    - Reservatie blijft 10 dagen staan, daarna wordt die automatisch verwijderd
    - Als je langer dan 45 dagen niet antwoordt, wordt je personage automatisch verwijderd. Ik kom niet smeken.
    - Je kan zowel Engelstalig als Nederlandstalig schrijven, maar spreek misschien even af wat handig is voor je tegenspeler.
    - Topics worden aangemaakt door Coryo of Moskowitz. Stuur ons gerust een berichtje als we het niet meteen moesten zien!
    - Have fun!
    ©2024 Vanparys, Frisk & Spiral.

    [ bericht aangepast op 5 juni 2024 - 14:15 ]


    help

    MT ^^


    Do it scared, but do it anyway.




    ZONDAG 3 APRIL 1633

    Klik voor maanfase

    In de vroege ochtend, met de verse zonnestralen die over de met-dauw-bedekte daken strelen, lijkt Greenstone bijna vredig. Bijna. Het vredige beeld wordt meteen aan flarden gereten door een ijselijke gil die doorheen de lucht boven de stad echoot, de origine ervan vlakbij Bloodlight Bridge. In Montandon haast een aantal vampiers die instaan voor de veiligheid in dat deel van de stad (al wordt er vaak wat door de vingers gezien) zich naar het geluid toe. Een veel grotere groep Jagers uit Hillside is al gearriveerd. Het feit dat de brug in principe toebehoort aan Vanparys en zijn groepje bloedzuigende misdadigers, slaan ze volledig in de wind door de brug af te zetten. Want het lijk dat zo-even nog boven de Green Brook hing te bungelen, is er één van hen. Meer nog – het was hun leider. Raphael Ackerman, leider van de Greenstone Community, is dood en daar moet iemand voor boeten; tot dan raakt niemand Hillside nog binnen.

    [ bericht aangepast op 18 feb 2024 - 18:04 ]


    help

    MT <3

    MT.


    sometimes, the scary thing turns out to be the most wonderful thing of all

    MT.


    and the spiders from mars

    Mine.


    Sidera nostra contrahent solem lunamque

    Mt :)

    mt!


    mortui vivos docent

    MT

    MT


    "I wonder if life smokes after it fucks me"

    MT🧛🏻


    it's not you, it's me. i have standards.



    Sofia Cortez
    Werewolf • 24 • Walking through St. Adrian • Alone



    Het is nog vroeg in de ochtend als Sofia buiten bezig is. Voordat haar dag écht begint, moet ze zorgen dat alle taken op het boerderijtje gedaan zijn. Zoals gewoonlijk is ze vroeg uit de veren. Ze pakt het bovenste setje kleding uit haar kast en trekt deze aan. De simpele jurk is gemaakt van dun katoen, waardoor de frisse ochtendbries er lekker doorheen waait. De meesten zullen haar outfit te koud vinden, maar zelf vindt ze het perfect. Ze heeft het vaak warm en dit helpt haar dan ook op een aangename temperatuur te blijven. De dunne gouden ketting die permanent om haar nek hangt, heeft ze onder haar jurk verstopt, zodat deze nergens achter kan blijven hangen. Haar haren heeft ze bij elkaar gebonden met een stukje touw die ze ooit van een van haar breisels heeft afgeknipt.
    De zon die langzaam opkomt, werpt een warme gloed over het land. De dauwdruppels glinsteren als kleine diamanten onder het ochtendlicht. Het gekraai van de haan luidt de morgen in en Sofia stapt glimlachend naar buiten.
    In haar handen draagt ze een mandje met de restjes van van gisteren. Haar zusje, Luisa, is langs geweest, waardoor ze niet heeft hoeven koken. De heerlijke maaltijd kwam echter wel met een nadeel, want Louisa krijgt het altijd voor elkaar om de keuken als een zooitje achter te laten. De twee zussen hebben afgesproken dat degene die niet kookt altijd moet opruimen, waardoor het gisteren helaas haar beurt was.
    Terwijl ze naar de kippen loopt, wandelt haar hondje achter haar aan. De vacht van de Ierse Setter zit compleet onder de modder, de achtervolging op de eekhoorn had hij niet gewonnen. ‘Tuna,’ zucht Sofi zodra ze haar hoofd naar hem omdraait en ze de vieze vacht opmerkt. ‘10 minuten ben je buiten, 10,’ vervolgt ze dramatisch. Gisteren heeft ze nog zo haar best gedaan om de klitten uit zijn vacht te verwijderen. Ze heeft zelfs de lange plukken haar wat bijgeknipt, zodat hij niet steeds in de struiken blijft hangen. De hond kijkt haar echter met een onschuldige blik aan, overduidelijk heeft hij geen idee wat ze allemaal zegt. Er zijn maar een paar woorden die hij kent en dit valt daar niet onder.
    Sofi zucht verslagen, ze kan toch niet boos zijn op haar trouwe vriend. ‘Vooruit, ik vergeef het je.’ Ze pakt een framboos uit haar mandje en gooit die naar hem toe. Gemakkelijk weet hij de bes in zijn bek te vangen. ‘Meer krijg je niet, de rest is voor de kippen.’

    Een klein uurtje later is Sofia klaar met haar werk op de boerderij. De kippen zijn gevoerd, de eieren geraapt, de koe is gemolken, de paarden verzorgt en als laatste heeft ze ook de zwerfkatten weer voorzien van een nieuwe maaltijd. Buiten begint de zon al wat feller te schijnen, dus terwijl zij alles binnen opruimt, zit haar hond heerlijk in het zonnetje. In de verte hoort ze wat rumoer, maar meer krijgt ze niet mee van de commotie bij de brug. Haar boerderijtje ligt tegen het bos en ligt daarmee in een rustig deel van St. Adrian. De geluiden geven haar geen aanleiding om op onderzoek uit te gaan, de inwoners van Greenstone zijn vaker wat luid. Als het iemand van de roedel was, dan had ze het wel geweten, dus geen aanleiding tot paniek. De kans is groot dat het iets met jagers of vampiers te maken heeft en daar wil ze zich niet mee bemoeien. Ze doet zich voor als een normale burger en is dan ook niet van plan om de veiligheid van de roedel op het spel te zetten.
    Haar idee om vandaag naar de haven te gaan, gooit ze de deur uit. Het geluid komt ongeveer van Montadon vandaan, dus dat houdt als enige optie dat ze binnen St. Adrian blijft. Dat of ze moet naar Hillside, maar ze heeft eerlijk gezegd ook weinig zin om daar rond te wandelen. Straks komt ze nog iemand tegen die ze niet mag, bah.
    De opties voor haar dag nemen met de seconden af. Ze zou Farah kunnen bezoeken, dat is altijd gezellig, maar ze betwijfelt of de dame al wakker is. Een andere optie is Robert, maar om eerlijk te zijn, heeft ze weinig zin om hem te spreken. Sinds het bijtincident tussen Farah en haar vader is hun vriendschap fragiel geworden.
    Uiteindelijk besluit Sofia om maar gewoon een rondje te gaan wandelen. In eerste instantie is het de bedoeling dat Tuna achterblijft bij het huis, maar de hond wil haar niet achterlaten. Zo nu en dan raakt hij afgeleid door een interessante geur, maar hij is nooit ver van zijn maatje.

    [ bericht aangepast op 18 feb 2024 - 21:12 ]




    l¢hl
    W E R E W O L F      |      2 5      Y E A R S      O L D      |      O U T F I T
    Leaving Daphne's house for Bloodlight Bridge | With Daphne

          𝓛achlan did not have to wake up when dawn broke, for he had not gone to bed the evening before. At the windowsill, crawled behind the closed curtain, he sat and stared outside at the singular tree that stood there as a grim silhouette against the morning sky. It'd began blossoming somewhere this week. It hadn't yet been when he arrived here nine days ago, dumped at a harbor of a colonial setting he'd not heard of before. He had not been able to cease pondering of ways to return to Ireland, head hurting as even now he thought while staring at the thin apple tree. Tiny little birds sat on its branches, singing peacefully while flitting around in the morning breeze. There were six of them. Lachlan had counted them three times already, once each time he felt a stinging sense of anxiety at his lostness. It'd been about half an hour since he'd crawled here. He had made sure not to open the curtain, despite the light being weak at this hour, aware that his hostess, Daphne, was not a fan of the sun. It wasn't even her room (he'd elected to stay in the guest room, to think), but just in case she needed to hop by, he had decided not to open the curtains. He could have gotten out of the guest room earlier, technically, when he grew bored of writing down observations several hours ago, and seen where his hostess was hanging out - but he hadn't wanted to. Being in the company of a single bloodsucker was one thing, but several who might also want to engage in meaningless conversation whilst scrunching their nose at him like he smelled of wet dog was another entirely. Daphne was fine. Daphne was kind with a look on her face that asked for approval. Lachlan wasn't entirely sure what to think about her, but with her eagerness to please total strangers, he could not hate the girl. That would just be cruel. She clearly feared his hatred so. Still, he did not feel like potentially getting wound up in some conversation with any visitor she might have. So, he'd elected to crawl behind the guest room curtains and be boredly anxious there instead. At first he'd thought of ships and the inevitable full moon that would be in the few weeks that it took to go from America back to Europe, but then after a while, he'd decided to drop that subject altogether. It was only morning. During morning he would have to do with being lost, no matter how much it made him want to kick the window in and risk cutting himself on the broken glass. While watching the finches flutter, he absentmindedly thought of shooting each of them with a gun to then skin them one by one once they fell down. He imagined one, two, three, four satisfying bangs, and then the fifth and the sixth would get away. He imagined plucking away their feathers and then sinking his teeth in. He thought of the satisfying crunch at clenching his jaw around their hollow bones, getting to use that particular muscle for something else than teeth grinding (such as he was doing right now). His stomach growled. That might be why the thought of raw finches was currently so appetizing, too.
          Right as he searched his pocket for the piece of liquorice root he'd put there for this reason, a blood curdling scream tore straight through the static morning quiet. Flailing in surprise and then cursing under his breath as he dropped the piece to the floor, he bowed down to pick it back up and brush off the dust. Then he stilled in wonder. Well - wasn't that interesting? It seemed something was going on in this strange town. He peered out of the window, but could see no more than the now empty tree, no finches left. They'd all gone and fled as soon as someone (whoever they might be) had screamed their lungs out. Slowly Lachlan put the piece of liquorice root between his teeth, blank stare at the other little houses. Well, had someone died, or had they just gotten a fright? Lachlan listened very carefully for laughter, but picked up none at all. Death after all then, hopefully. Then a surge of adrenaline rushed through his veins at that thought. It'd be great if someone had died, actually. It'd be an easier problem to solve than the one he had already. Absently he hoped it wasn't the friendly indigenous man, Tamanend, whom he'd befriended upon arrival, but especially worried he was not. This town was full of bloodsuckers, silverwalkers, masochists who got off on getting their blood drained... It could be anyone. Tamanend was probably asleep at this hour. Inside a house. Not the most likely place to find a dead body to scream about. (And besides, Lachlan had to admit to himself, though it made him sorely disappointed, no one might actually have died at all.)
          After a moment of consideration, Lachlan slid from the windowsill back into the openness of his room to go out - maybe find Daphne first, ask whether she had a theory as to what was going on - when he then heard the slamming of the front door. Daphne was already leaving. That, or some guest - either way she was up.
    Lachlan quickly exited his room, put on his shoes (not even having bothered to undress the previous evening, and thus still in the plain shirt and brown pants he'd been wearing the day before, hair all disheveled), and rushed to the door. Upon opening it he saw the blonde leaving. He went for a sprint to catch up with her.
          'Morning,' he greeted her casually once by her side, matching her pace while twirling the piece of liquorice root between his fingers.
    POV: I use every image of a vaguely androgynous person with black hair for Lachlan rather than finding an actual faceclaim

    [ bericht aangepast op 21 feb 2024 - 17:18 ]


    mortui vivos docent

    Robert Frankson
    As Robert stirs from his slumber, the tranquillity surrounding his forge is abruptly shattered by a bloodcurdling scream that rends through the air above the city. Following his sense of hearing, even though it is weaker than in werewolf form, the origin seems to be near Bloodlight Bridge. “Not again”, he groans against his straw-filled mattress, attempting to drift back into sleep, but the sound had ripped through Robert's consciousness, jerking him awake. His heart was pounding loudly and his instincts were instantly on high alert. He rises from his self-made rough-hewn cot, the clatter of metal tools echoing in the small chamber. His keen eyes dart around the familiar space, taking in the comforting sight of his forge, the anvil, and the array of weapons and armour awaiting his skilled craftsmanship. It seemed like he had fallen asleep again while working until the early hours. Robert's fingers brush over the stubborn stains on the anvil, a silent reminder of the clash between his craftsmanship and Daphne's new artistic project she had commissioned for him to repair. She called it art; he didn’t see the appeal. However he quite enjoyed the challenge, the intricacies on the piece were much more detailed than any repair he had ever undertaken. With a resigned sigh, he shakes his head, setting aside thoughts of the unfinished project for now.


    Turning his attention to the oven, Robert assesses the smouldering embers, the heat still radiating from the mix of charcoal, wood and a piece of coal. He reaches for his leather apron, worn and weathered from countless hours at the forge, and drapes it over his broad shoulders. The weight of it settles familiarly against his frame, a comforting armour against the uncertainties of the early morning.

    As he moves towards the door, his eyes catch sight of the dwindling pile of firewood in the corner of the workshop. A pang of irritation shoots through him; he'd been meaning to restock for days. With a muttered curse, he realizes he'll need to venture out to gather more wood if he hopes to keep the forge burning.

    Grabbing his axe from its resting place near the door, Robert steps out into the crisp morning air, some familiar scents entering his nose as he walked : pine, smoke and , “ Morrow Sofia”, he growled with his raspy morning voice, rubbing the sleep out of his eyes. He went with his hand through his hair to wake himself up a bit more, “too early” he remarked, shaking his head and stretching his limbs. “How’s life on that farm you got, sis?”, he asked trying to make small talk.




    Dutch :

    Terwijl Robert ontwaakt uit zijn slaap, wordt de rust rond zijn smidse abrupt verstoord door een bloedstollende schreeuw die door de lucht boven de stad scheurt. Op zijn gehoor afgaand, hoewel het zwakker is dan in weerwolfvorm, lijkt de oorsprong in de buurt van Bloodlight Bridge te liggen. "Niet weer", kreunt hij tegen zijn met stro gevulde matras, terwijl hij probeert weer in slaap te vallen, maar het geluid had Roberts bewustzijn wakker geschud. Zijn hart bonkte luid en zijn instincten stonden meteen op scherp. Hij staat op van zijn zelfgemaakte ruwgehouwen bed, terwijl het gekletter van metalen gereedschap weerklinkt in het kleine gebouw. Zijn scherpe ogen flitsen rond de vertrouwde ruimte, genietend van het geruststellende uitzicht op zijn smidse, de aambeeld en het assortiment wapens en uitrusting die wachten op zijn bekwame vakmanschap. Het moest weer in slaap gevallen zijn terwijl hij aan het werk was tot in de vroege uurtjes. Robert's vingers strijken over de hardnekkige vlekken op het aambeeld, een stille herinnering aan de felle strijd tussen zijn vakmanschap en Daphne's nieuwe artistieke project dat ze hem had opgedragen te repareren. Zijzelf noemde het kunst; hij zag het niet. Maar hij genoot nogal van de uitdaging, de complexiteit van het stuk was veel gedetailleerder dan elke reparatie die hij ooit had ondernomen. Met een berustende zucht schudt hij zijn hoofd, gedachten aan het onvoltooide project voor nu opzij zettend.

    Terwijl hij zijn aandacht op de oven richt, beoordeelt Robert de smeulende sintels, de warmte nog steeds stralend van de mix van houtskool, hout en een stuk steenkool. Hij grijpt naar zijn leren schort, versleten en verweerd door ontelbare uren aan de smidse, en legt het over zijn brede schouders. Het gewicht ervan voelt vertrouwd aan tegen zijn lichaam, een geruststellende pantser tegen de onzekerheden van de vroege ochtend.

    Terwijl hij naar de deur loopt, valt zijn oog op de slinkende stapel brandhout in de hoek van de werkplaats. Een steek van irritatie schiet door hem heen; hij had al dagen willen bijvullen. Met een gemompelde vloek realiseert hij zich dat hij meer hout zal moeten verzamelen als hij hoopt de smidse brandende te houden.

    Hij grijpt zijn bijl van zijn rustplaats nabij de deur en stapt naar buiten in de koele ochtendlucht, enkele vertrouwde geuren komen zijn neus binnen terwijl hij strompelt : dennenhout, rook en "Morrow Sofia", gromde hij met zijn schorre ochtendstem, de slaap uit zijn ogen wrijvend. Hij ging met zijn hand door zijn haar om zichzelf wat meer wakker te maken, "te vroeg" merkte hij op, zijn hoofd schuddend en zijn ledematen uitrekkend. "Hoe gaat het leven op die boerderij van jou, zus?", vroeg hij, proberend een praatje te maken.

    [ bericht aangepast op 20 feb 2024 - 11:14 ]


    "I wonder if life smokes after it fucks me"


    ⌖ ⌖ ⌖ ⌖ ⌖
          ⌖ ⌖ ⌖ ⌖ ⌖
    REED
    HOLDEN
    ACKERMAN

          ⌖ ⌖ ⌖ ⌖ ⌖
    ⌖ ⌖ ⌖ ⌖ ⌖


    HUNTER ⌖ 27 ⌖ Alone > With Misha


    The bustle in the Silverhouse woke Reed up from his rather peaceful alcohol induced slumber. It had been a late but fun night yesterday, but nothing too crazy. Confused by all the noise outside of his bedroom door, he put on some clothes with half a brain cell and opened the entrance to his room, “What the FUCK…“ Right into someone’s face. He faltered, but finished his sentence, with a little less volume this time: “Is going on here?” Reed closed his door and helped up a hunter called Caleb Young, who was a little younger than himself. The poor sod was rubbing his face, which was understandable, getting kissed in the face by a door wasn’t the most ideal start of your morning. Or that was Reed’s bet anyway.
    “I’m sorry for that,” Reed said defensively, motioning with a hand from the door to Caleb, who was now wringing his hands awkwardly. It caught Reed’s attention however and he squinted in suspicion at the younger hunter, who hadn’t said a word yet.
    “Out with it, Squirt,” he proceeded barking at the younger man, who seemed to jump out of his skin. Whatever was bothering him, it seemed like he didn’t want to tell Reed. The latter got increasingly more impatient as the other stayed silent
    “I-I-I,” Young stammered.
    “Whatever it is you’re so afraid of, I’m right in front of you,” Reed threatened the younger hunter. Caleb seemed to become even a paler shade of white, which Reed didn’t think was humanly possible. “Spit. It. Out,” he enunciated every word and Caleb gulped and took a deep breath.
    “Raphael Ackerman was found dead at Bloodlight Bridge,” he blurted out in one go. Now it was Reed’s time to lose some color in his face. He gripped Young by the shoulders and shouted in his face: “Why didn’t you tell me that immediately? Get out my face,” he shoved the astonished hunter to the side and ran back into his room, closing the door.

    As fast as he could, Reed geared up. Properly this time. He laced up his boots, put his daggers and his flintlock in the right places, pulled his coat over the gun and lastly took his hand crossbow and some bolts with him. This time he opened his door with a lot more care than before. There were still people running around, but nobody really seemed to care he was there. His first instinct was to go look for Finn and Reed was already storming into her room, until he realized that he was the one to sneak her out of the Silverhouse just yesterday.
    He facepalmed himself quite hard at his own stupidity. His brain didn’t stop racing though. Uncle Raphael dead? It seemed impossible to Reed. The next thought he got was ‘Misha’ and his legs took him outside to check out the training rooms under St. Adrians Cathedral. He sprinted from the Silverhouse over to the larger building behind it, alerting some people with his haste. The young hunter had not a moment to spare to look at the nice morning weather either.

    Once inside it quickly became clear that everyone had abandoned the training rooms for the actual threat outside today. Reed cursed to himself and turned around on his heel. He had a goal and he needed to get there as quickly as possible. He had lost more than enough time with stupid Young and his stupid face not telling him the jig was up.
    Back on track, Reed winded through the streets of Greenstone with a thunderous expression on his face. Most people jumped aside by themselves, knowing enough of the temperamental lad to know when to move. Although occasionally an angry ‘move’ or ‘out of my way’ was said in his stampede to what was now Misha’s workshop.
    The poor hinges of the door protested under the wild swing Reed threw out while opening it. Doors should beware for Reed Ackerman today in general honestly. Reed scanned his surroundings, trying to find his Russian target. When he finally saw him, the power walked towards him, trying to evade tools left and right.
    “Misha!” Reed yelled loudly, or in his case that would be normal. He halted in front of his now partner. “You must come with me at once,” he said, still a little out of breath from jogging through half of Hillside in his full gear. He paused for a second and looked the Rus in the eyes: “Uncle Raphael has been found dead at Bloodlight,” he uttered, his tone slightly vengeful as his mind did the fast track thing, assuming immediately who the culprit might be.


    [ bericht aangepast op 19 feb 2024 - 19:59 ]


    Sidera nostra contrahent solem lunamque