[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

13 mei 2023 - 10:48 Vanparys is offline

Vanparys 27635

I am not looking
to escape my darkness.
I am learning to
love myself there.

• JULES SEBASTIEN HUNTER •
20 | Son of Hekate | Somewhere idk where the heck that is (Hazel & Augustus)

"Niet veel aan te doen," reageerde Augustus wanneer Jules bekende dat hij slaapwandelde. Jules keek hem zijdelings aan, bewust van de lachende ondertoon in Augustus' woorden. Hij was nog steeds niet helemaal zeker hoe hij Augustus reden tot wantrouwen had gegeven in deze eerste week van de zomervakantie, maar hij vermoedde dat jaloezie er iets mee te maken had. Als de vijandige manier waarop hij zijn woorden tot Jules richtte en de beschermende lichaamstaal ten opzichte van Hazel een indicatie waren, was dat vermoeden er boenk op. Hij hield zich in om een venijnige glimlach Augustus' kant op te sturen, kon het gevoel van zelfvoldaanheid niet wegduwen toen Hazel hem probeerde te onderbreken en Augustus haar een por tussen de ribben gaf. Haar bezorgde uitdrukking verdween niet toen ze hem op de hoogte stelde van Alicia's verdwijning. Jules had werkelijk geen idee wie dat was, maar hield zijn mond, hield zijn gezicht in een neutrale, bezorgde vorm die die van Hazel spiegelde.
"Oh nee hoor," zei Augustus toen Jules vroeg of hij iets gemist had; sarcasme zo dik gesmeerd dat Jules het bijna kon proeven. "Alleen dat onze beste vriendin al dagen zoek is. Heb jij niets mee te maken, zeker?"
De lach die uit Jules' keel kwam, viel niet tegen te houden - tot hij door had dat Augustus geen grapje gemaakt had en dat Hazel er ook erg geschrokken uitzag. Jules keek hem kort verbouwereerd - bijna gekwetst - aan en deed zijn mond open om iets te zeggen. Augustus leek door te hebben dat zijn grapje eigenlijk helemaal niet zo grappig was en krabbelde tot Jules' tevredenheid terug op zijn woorden. Hij kreeg het even niet voor elkaar om zijn zelfvoldaanheid te verstoppen; een arrogante, hooghartige blik op Augustus werd snel weggemoffeld onder de mantel der bezorgdheid.
"Ik bedoel," begon Augustus opnieuw. "Chiron en Mr. D hebben eindelijk toegegeven dat ze vermist is. Er wordt zo meteen een counsel meeting gehouden. Daar hoor jij ook bij te zijn." Ah shit, dacht Jules, Casey, waar ben je als ik je nodig heb? Hij wist dat die taak op hem viel omdat hij de enige in Gebouw 20 was, maar hij had er nooit veel waarde aan gehecht. Hij had ook niet verwacht dat zijn mening ooit ergens belangrijk geacht zou worden - er was eigenlijk niemand die hem ooit serieus genomen had, buiten Amy en Ryan.
Jules slikte. Even geen behoefte om die straat in te slaan. Dat hoofdstuk was afgesloten.
"Ja, klopt," zei Hazel na een korte stilte. Het deed Jules opnieuw ontwaken uit zijn gedachten. "Ik weet niet of je daar al van op de hoogte was?" Hij schudde met zijn hoofd, wat ervoor zorgde dat zijn krullen zo'n beetje elke tegenovergestelde richting op ging. Hij haalde een hand door zijn haar. "Maar je bent dus Head Councelor, ze hebben zo een meeting in the Big House. Over wat ze nu precies gaan doen. Weet je de weg? Oh en je moet wel nog eerst iets eten."
Jules glimlachte kleintjes en trok zijn schouders een beetje op, bijna verlegen. "Ik heb stiekem toch een beetje honger," mompelde hij, waarna hij zijn keel schraapte. "Ik ben er nu toch al iets langer dan vandaag, Haze. Ik denk dat ik mijn weg ondertussen wel ken." Hij forceerde zijn glimlach wat breder - wilde eigenlijk ergens gaan braken - maar tegelijkertijd voelde het veel te goed om Augustus' razernij te zien omdat Hazel zo gemakkelijk was. Jules' voelde zich bijna schuldig.
Nee, eigenlijk toch helemaal niet.

[ bericht aangepast op 13 mei 2023 - 10:49 ]

help

14 mei 2023 - 17:06 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

And isn't it just so pretty to think, all along there was some invisible string - tying you to me?

Violet Ivy Bailey

19 ❀ Daughter of Demeter ❀ Mythology instructor ❀ Outfit + hair with some tiny yellow flowers in there ❀ With Mart ❀ Somewhere in nature

Zachtjes zong ze ‘Fearless’ van Taylor Swift terwijl ze door de velden met aardbeien liep. Samen met de kinderen van Mister D. was het de taak van de kinderen van Demeter om te zorgen dat de aardbeien groeiden. Het kamp deed zich bij de mortals voor als aardbeienkwekerij en verdiende geld met het leveren van de aardbeien. Zorgen dat de aardbeien konden groeien was niet het moeilijkste werk, waardoor ze al vrij snel klaar waren met elkaar. Tevens was het niet Violet haar favoriete werk.
Het gaf haar altijd licht heimwee naar thuis.
Op de boerderij was het in de zomers ook altijd druk met de gewassen. Als klein kind vond ze het altijd geweldig om met haar vader mee te gaan op de trekker om te oogsten.
Tegenwoordig was Violet meer van de bloemen.
Ze gebruikte haar gave ook liever voor bloemen. Haar bed zat eronder. Violet zorgde er ook voor dat er aan de buitenkant van de Demeter cabin genoeg bloemen waren en dat deze onderhouden werden.
Later op de ochtend zou ze weer een mythologie les moeten geven. Voor nu had ze vrije tijd.
Violet was zoals gewoonlijk als een van de laatsten van de Demeter cabine wakker geworden. Vandaag iets later als dat ze gewoonlijk wakker werd. Op rap tempo was ze naar de douches gegaan. Het was wel eens voorgekomen dat ze met koud water douchen moest – iets wat Violet liever niet deed.

Vanuit de aardbeienvelden, was ze gelopen naar een van de open plekken in de bossen waar ze vaak te vinden was. Regelmatig spendeerde ze tijd hier met de nimfen, of zorgde ze ervoor dat er genoeg bloemen en planten waren voor de insecten.
Zo ook nu. Hierdoor was ze niet op haar gebruikelijke plek te zien. Ze was iets meer het bos ingegaan.
Violet dook iets naar beneden om onder een laaghangende tak door te lopen.
Op de juiste plek aangekomen ging ze aan het werk.
Bloemen in alle kleuren ontstonden er op de grond. Planten begonnen te groeien.
Ze wist zichzelf er volledig op te focussen en –
‘’VI?!’’

De harde stem triggerde een reactie in haar.
Kippenvel ontstond op haar armen. Haar hart voelde ze sneller kloppen.
Ineens bedacht ze hoe idioot het was om zelf op pad te gaan nu met de verdwijning van Alicia. Shit. Waarom had ze daar niet over nagedacht? Hoe dom kon ze zijn?
Voor enkele seconden hield ze haar adem in, terwijl ze haar zweep in de aanslag hield.
Violet was geen vechter, alles behalve – maar met haar zweep kon ze zichzelf redden. Hopelijk. Anders kon ze altijd nog planten gebruiken ter verdediging.
Stilletjes deed ze wat stappen achteruit, de struiken en bomen gebruikende als camouflage.
Haar ogen hield ze scherp gericht op de open plek.
Het was Mart maar.

Opgelucht haalde Violet adem.
Langzaam kwam ze tevoorschijn.
‘’Verdikke Mart,’’ zei ze toen ze niet meer verdekt stond. De toon in haar stem was iets opgelucht te noemen bij het aanzien van wie haar naam had geroepen. ‘’je liet me schrikken,’’ vervolgde ze. Haar zweep liet ze weer om haar pols wikkelen, zodat deze hier kon blijven als armband – op de vertrouwde manier. Langzaam begon haar hartslag weer op een normaal tempo te kloppen.
Haar wangen waren lichtrood gekleurd, in schaamte van haar overreactie.
Op de grond zag ze een bloem, die er daarvoor nog niet was geweest - waardoor deze wel ontstaan moest zijn terwijl ze zichzelf probeerde te kalmeren. Voorzichtig pakte ze de bloem op.
Violet glimlachte zwakjes naar Mart.
‘’Voor jou,’’ zei ze, terwijl ze hem de bloem aangaf, ‘’hij kleurt mooi bij je,’’

Whip is like this klik!

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

14 mei 2023 - 22:43 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

I trace the evidence, make it make some sense, why the wound is still bleedin'

Chiara Luseya Solari

20 ✦ Daughter of Apollo ✦ Head Counsellor ✦ Archery instructor ✦ Outfit + hair ✦ With Silas ✦ Knife throwing range

Chiara was achter Silas aangelopen na het ontbijt. Richting de trainingsvelden.
Een speelse glimlach was er op haar gezicht te zien, waarbij ze haar handen onschuldig op stak - waarna ze een opmerking had gemaakt dat ze hem niet zou neersteken - een kleine terugblik op vroeger. Hij had haar toen geleerd hoe ze met werpmessen en haar dolk moest omgaan.
Silas wist niet dat hij door zijn lessen van toen haar leven had gered. Of hoe dankbaar ze hem daarvoor was. Ooit wilde ze het hem vertellen. Wanneer ze niet meer iedere nacht geteisterd werd door nachtmerries. Wanneer ze niet meer veel nachten sliep met haar dolk stevig vastgeklemd tussen haar vingers. Misschien zou ze het vertellen wanneer haar litteken geen pijn meer bleef doen of wanneer ze geen schuldgevoel meer zou hebben.
Het waren dingen die vermoedelijk nog lang niet weggingen. En dus zei ze niets.
Haar ogen lichten iets op toen ze zag hoe Silas zijn mondhoek iets omhoog krulde.
Gotcha.
Sinds ze de zoon van Athena kende, had Chiara het haar missie gemaakt om hem aan het lachen te krijgen. Of meer aan het lachen in ieder geval. Nu was ze al goed op weg.
Helaas waren er serieuzere zaken spelend vandaag. Er zou later een bespreking zijn over de verdwijning van Alicia.
Ze vroeg de jongen of hij een plan had. Als er iemand al een plan had, dan kon het niemand anders zijn dan een van de kinderen van Athena. Echter schudde Silas zijn hoofd.
Hij legde zijn focus weer op zijn messen en gooide er een van in de roos van het doel.
‘’Zolang we niet meer informatie krijgen van Chiron en Rachel, is het wat moeilijk om oplossingen te verzinnen,’’ gaf hij toe en hij keek haar weer aan. Chiara knikte. Tot nu toe wisten ze nog niets. Of te weinig. ‘’Als Alisson nog zou leven, kunnen we altijd kijken of een kind van Hecate geen tracking spell kan uitvoeren?’’
‘Alice,’’ verbeterde ze hem. Er was geen accuserende toon of iets dergelijks in haar stem. Als Alice niet een van Hazel’s beste vriendinnen was geweest, had Chiara waarschijnlijk ook niet geweten wie het meisje was. Hazel...shit. Chiara had er niet bij stil gestaan om te kijken hoe het met haar halfzusje was na vanochtend. Later zou ze wel proberen om kort bij haar langs te gaan. ‘’Maar dat lijkt mij geen raar idee,’’ Veel verstand van de gaven van Hecate’s kinderen had ze niet, maar een tracking spell leek niet iets wat het meest ingewikkeld was.
‘’Ik denk dat we dan ook beter pas met het plan beginnen tijdens de Senior Counsil - tenzij jij al meer weet over de verdwijning?’’ Met een wenkbrauw opgetrokken, schonk Silas haar een kleine glimlach. ‘’Of, als je liever mogelijke theorieën met me wilt werpen, be my guest.’’
Zie je wel.
Missie van vandaag geslaagd.
Wederom verscheen er een speelse glimlach op haar gezicht.
Zonder aarzeling nam ze het mes aan dat haar aangeboden werd.
Chiara keek Silas aan, ook met een opgetrokken wenkbrauw.
‘’Waarom zou ik iets moeten weten van de verdwijning?’’ vroeg ze hem. ‘’Het werpen van theorieën klinkt beter,’’

De blonde jongen grimaste kort.
‘’Ik vertrouw erop dat je me ditmaal niet neersteekt,’’
Haar ogen volgden het mes dat hij wierp en dat de roos miste.
‘’Auch, die was pijnlijk,’’ merkte ze op. Nog altijd had ze de glimlach op haar gezicht. In haar toon was er eenzelfde ondertoon te horen en in haar ogen lichten op. ‘’ik zal mijn best doen je vertrouwen niet te schenden,’’
Chiara wierp het mes dat in haar handen was, welke de roos raakte.
‘’Moet je dat eens zien,’’
Ze had haar gezicht lichtelijk naar Silas gedraaid bij de woorden.

‘’Als 'jeweetwel's verdwijning effectief te maken zou hebben met de profetie- zouden we dan niet via haar moeder Iris en haar messages iets meer van nieuws kunnen verkrijgen?’’ Chiara snoof even ter reactie op Silas zijn woorden - ter aanduiding dat ze het er niet mee eens was. Om nog niet te hoeven te reageren en iets te zeggen waarvoor ze opgeblazen zou worden, keek ze naar het doel – waarin Silas ditmaal zijn mes beter raak gooide. ‘’Wie weet is ze gewoon verdwaald in de bossen.’’ Hij probeerde nonchalant over te komen.
Ze zuchtte.
Apollo had haar ervan weerhouden om Michael te redden.
De goden gaven niets om hen.
Waarom zouden ze?
Ten slotte waren de goden onsterfelijk.
Aan wie moesten zij verantwoording geven?
Niemand.

‘’Wie weet is ze verdwaald ja,’’ herhaalde ze zijn woorden. Chiara probeerde positiviteit in haar stem mee te brengen. ‘’daarvoor zouden we een zoekactie moeten doen,’’ Een zoekactie in koppels van twee, niemand alleen op pad natuurlijk. ‘’We zouden alle bossen grondig door moeten zoeken, wellicht wel verder richting de gewone wereld,’’ Dat zou waarschijnlijk niet zomaar goedgekeurd worden.
Chiara kon haar vinger er niet op leggen. De situatie voelde alsof er meer speelde dan wat ze tot nu toe gehoord hadden gekregen. Wat het was wist ze echter niet.

‘’Ik denk niet dat we hoeven te rekenen op de hulp van de goden hierbij,’’ Haar woorden had ze voorzichtig uitgekozen en sprak ze ook traag uit - op een iets lager tempo. Met vlugge passen liep ze naar het doel toe - om hier de messen eruit te trekken en terug te lopen. Chiara gaf de meesten weer terug aan Silas. Een van de messen hield ze zelf. Al was het maar voor korte tijd. Snel gooide ze het richting het doel, waar het twee tot drie centimeter verwijderd was van de roos. ‘’als de goden ons hulp hadden willen bieden, hadden we dat al wel ontvangen,’’ vervolgde ze, met dezelfde toon. Haar ogen richtten zich weer op de blonde jongen naast haar, afwachtende op zijn mening.

[ bericht aangepast op 14 mei 2023 - 22:46 ]

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

15 mei 2023 - 23:20 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Son of Ares - HC - The fields - With Vi

Normaliter was dit de plek waar ik de Demeter dochter zich het vaakst bevond. Een groot open grasveld, dichtbij het Nimfen gebied niet zo heel ver van het kamp. Een ruim gebied al bezaaid met bloemen in alle kleuren en groottes en er was zo één vage struik hier in de vorm van één of andere Satyr waardoor ik het punt altijd wist te herkennen. Zo af en toe werd er een prank uitgehaald met het gewas, waardoor de Sater een Afro aan regenboogkleurige blaadjes kreeg of van die grote krulsnorren uit klimplanten die erg hardnekkig te verwijderen was. Ondanks dat ik vrij zeker was van de plek, kon ik de kleine brunette nergens opmerken, waardoor er toch een spoor van onrust en ongeduldigheid door me heen raasde. "VI!"
Ik krabbelde even door mijn korte blonde krullen terwijl ik het veld scande - ik kon de meeldauw nog in de grassen zien blinken evenals de zachte passen die het verse gras deze ochtend hadden moeten dragen. Erg ver kon ze niet zijn... toch? Geritsel in de bosjes deed mijn spieren helemaal opsnappen- fuck. Een wapen had ik ik niet bij de hand - Dan maar met vuisten in de aanslag- Ik had net mijn vuisten gebald en me schrap gezet voor een verrassingsaanval als er een stem uitdiezelfde bosjes klonk. ‘’Verdikke Mart,’’
De zachte stem van Vi klonk wederom opgelucht en licht gespannen- ik draaide me naar de dame toe die met galante passen vanuit de struikgewassen opdoemde. ‘’je liet me schrikken,’’ ik schudde mijn vuist terug los en liet mijn spieren ontspannen waarna ik even onschuldig mijn schouders ophaalde. "Gebeurd wel eens vaker." grimaste ik onschuldig waarna opmerkte dat Vi haar zweep had bovengehaald voor het mogelijke gevaar. Deze gleed als een rank terug langst haar hand om haar pols heen, waar hij als armband terug snug op zijn plek zat. Een cadeau die ze ooit van haar moeder had ontvangen, wist ze me ooit te vertellen- eentje die haar al veel diensten bewezen had tijdens quests. Kort borrelde er een kleine woede op- mijnvader had me nooit wat gegund... Maar dat was nu niet belangrijk- voor de sissende woede mijn gedachtegang nog meer kon verbitteren kwam Violet met haar onschuld me weer kalmeren.
De brunette nam voorzichtig een stap vooruit, waarna ze zich neerhurkte om een rood bloempje uit het gras te plukken- een bloem die ik met het beetje botanica kennis wel herkende.
‘’Voor jou,’’ Glimlachend duwde Violet het boempje voorzichtig in mijn handen, waarbij ik mijn best deed om de rode bloemblaadjes niet perongelijk te vermorzelen. ‘’hij kleurt mooi bij je,’’ Haar woorden deden me even lachen, terwijl ik de rode klaproos even bestudeerde, vooralleer ik hem even mij mijn haar hield. " Rood mijn kleur? Hoe kom je daar nou bij?" poogde ik te grappen, waarna ik even een bedenkelijk gezicht trok en mijn hand terug liet zakken. " Ik vrees dat bloemen in mijn haar niet zullen blijven-" begon ik, waarna ik het de klaproos weer tot aan mijn borstkas liet zakken. 'In flanders fields the poppies blow." begon ik half vergeten gedicht te herhalen. Mijn moeder geloofde ooit dat Demeter tijdens de eerste wereldoorlog- Die mijn vader al dan niet gestart was- Medelijden kreeg en ze de vlaamse velden voor enkele weken liet roodkleuren met deze bloemen. Een symbool van moed- een symbool voor vrede. "Mag ik? " ik knikte voorzichtig naar het bloempj ene wees naar Violets donkere lokken, welke ik met een teder gebaar achter haar oor schoof. "Zo kan ik er ook beter naar kijken, niet?" ik schonk haar een scheve glimlach, waarna mijn blik even naar het donkere hemeldek gleed. " Denk jij dat dit iets te maken heeft met de profetie?" vroeg ik Violet bedenkelijk als ik mijn blauwe poelen weer op haar richtte.

[ bericht aangepast op 15 mei 2023 - 23:21 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

16 mei 2023 - 0:23 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Sleepy Boy - Outfit - Standing next to Hazel and Julia

Ik kreeg zowat een zenuwinzinking van die knul- Het was miniem geweest maar ik kon je zweren dat hij een arrogante grijns om zijn lippen had- zo ene die mijnbloed deed koken- en ik was nu niet iemand die erg snel zijn cool verloor. Ik snoof licht en liet de onaangelichte sigaret kort tussen mijn lippen rollen terwijl ik mijn woede poogde te verlichten door naar Hazels vertrouwde stem te luisteren- ondanks dat ze tegen Painintheass bezig was. ‘Ja klopt, ik weet niet of je daar al van op de hoogte was? Maar je bent dus Head Councelor, ze hebben zo een meeting in the big house. Over wat ze nu precies gaan doen. Weet je de weg? Oh en je moet wel nog eerst iets eten,’ verklaarde Hazelnootje een stuk kalmer en een kleine 'tssk' verliet mijn lippen, waarna ik even mijn wenkbrauwen optrok naar Hazel- daar zei ze wat. Ze zou de andere de raad geven om zeker iets te eten zodat ze toch wat energie hadden, maar zelf kreeg ze geen hap binnen deze ochtend. Mijn blik naar haar sprak boekdelen 'dejijmoetookwateten' wenkbrauw raise waarna mijn blik terug gedwongen werd naar Julietta voor ons- right... "Ik heb stiekem toch een beetje honger," verklaarde hij ietswat 'verlegen' en ik kon al raden wat Hazel wilde doen, ze zat nog net niet heen en weer te wiebelen om te vertrekken naar het Paviljoen om zeker te zijn dat hij eten zou binnenspelen. Nu had ik niet meteen zin om vrolijk een beetje de guide te gaan spelen van Jules, maar Hazel alleen met hem laten was ook een no-go.
Ik poogde de verloren aansteker ondertussen met mijn linkervoet naar me toe te schuiven , met een goed tikje, belandde die eindelijk tegen de rechterschoen aan, al klonk het antwoord op haar vraag er niet snel na "Ik ben er nu toch al iets langer dan vandaag, Haze. Ik denk dat ik mijn weg ondertussen wel ken." vervolgde hij al snel waardoor mijn donkere kijkers weer naar hem gleden. Hazel probeerde het met een lachje weg te wimpelen al vond ik zijn antwoord wel wat... bot klinken. Kort boog ik me voorover om mijn aansteker te grissen, en haalde de peuk vantussen mijn vingers uit zodat ik mijn woorden duidelijk kon laten klinken.
"Weet je wat- Wij moeten ook die kant uit, Gaan we gewoon samen naar het paviljoen." en was weinig oprechte vriendelijkheid in te zitten, maar de schaapachtige glimlach om mijn lippen was puur om hem te nekken. Als hij nu nee zou zeggen dan was het gewoon een associale asshole- Hazelnoot zou dat toch ook moeten inzien. En als hij zou akkoord gaan, dan liet ik Hazel niet met een naar gevoel zitten- plus ik zou haar eigen raad op haar aan kunnen dringen. Ze moest ook wat eten, anders zouden we beiden uitgeput zijn voordat het plan van de Counsil geannonceerd zou worden.
De onaangestoken sigaret en aansteker duwde ik terug in mijn broekzak, gezien het genot van dit joch op stang te jagen even beter leek dan de nood aan nicotine. In plaats daarvan duwde ik mijn rode zonnebril op mijn neus en nam Hazel bij haar hand beet- meer op een 'Wij gaan op pad!' manier dan da het bruut aangezien zou kunnen worden. Ik zette al enkele stappen richting het Paviljoen en schonk Hazel een 'komt wel goed' knipoogje waarna ik Nu Jules ook aansprak. "Kom op Krules- Je gaat Hazels goeie raad toch opvullen en iets eten met ons?" ik zette mijn geniepige glimlach op- if you make me suffer- i'll make you suffer.

[ bericht aangepast op 16 mei 2023 - 0:24 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

16 mei 2023 - 11:57 Saureus is offline

Saureus 1896

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 19 years old

Outfit, Hair| Tree just around the corner| With Augustus & Jules

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝ Who did this to you? I need to find you.❞

Hazel denkt even kort na als Jules laat merken dat hij niet op de hoogte was van het head counselor gebeuren. Ergens dacht ze dat ze hem dit al had verteld, maar blijkbaar is ze in die 6 maanden tijd vergeten om hem hiervan op de hoogte te brengen. 'Ohw sorry, dat had ik misschien eerder moeten vertellen,' verontschuldigd ze zich met een klein glimlachje. 'Ik zal je later wat uitleggen wat er precies van je wordt verwacht, maar voor nu is de meeting het belangrijkst,' vertelt ze hem, ze voelt zich ergens wel een beetje schuldig dat ze het de jongen niet eerder had verteld. Nu moet hij zich ineens gaan aanpassen, omdat zij het is vergeten te vertellen.
De koude wind blaast een verloren plukje haar in haar gezicht, die ze snel achter haar oor veegt. Kippenvel verspreid zich over haar benen, ze is nu heel blij met haar trui. Voordat ze dan ook weer verder reageert op Jules, besluit ze haar mening over het weer te delen. 'Waar komen eigenlijk deze wolken vandaan? En die koude bries?' vraagt ze hen met een bezorgde blik. Eerst de verdwijning van Alicia, en nu dit... Ze heeft er nog niet bewust bij stilgestaan, maar het weer is verre van normaal. Al hoopt ze vooral dat ze het zich inbeeld. Het enige wat ze nu wilt, is dat ze haar geruststellen en haar vertellen dat het vast niets is en dat alles goedkomt. Al probeert ze zichzelf hier al van te overtuigen. Nog geen seconde na haar uitspraak, maakt haar bezorgde blik plek voor een kleine geforceerde glimlach. 'Ach laat maar, het zal vast niets zijn.' Ze schudt alle gedachten daarover van zich af en richt zich weer op de schattige krullenbol.
"Ik heb stiekem toch een beetje honger," mompelt Jules, waardoor Hazel even kort knikt. Natuurlijk had hij honger, dat kan niet anders. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag en die moet hij niet zomaar gaan overslaan. Uiteraard negeert ze hierbij haar eigen advies, want zelf heeft ze nauwelijks wat gegeten. Al is dat negeren niet voor lang, want zodra ze de gezichtsuitdrukkingen van Augie ziet veranderen in haar ooghoek, richt ze haar ogen op hem. Ze werpt hem een onschuldig glimlachje toe als ze precies lijkt te weten wat zijn blik wilt zeggen. Ze heeft totaal geen trek, maar ze weet dat ze toch iets zal moeten eten als hij meegaat. Hoe erg ze het ook zal proberen, Augie wint dit toch wel. Snel wendt ze haar blik dan ook weer van hem af, alsof ze op die manier probeert te voorkomen dat ze toch zal moeten ontbijten. Ze is namelijk bang dat ze misselijk gaat worden als ze zonder trek gaat eten. Het laatste wat ze wilt, is overgeven, daar heeft ze een enorme hekel aan. Die vieze nasmaak in je mond, de koude rillingen, het is een vreselijk gevoel.
"Ik ben er nu toch al iets langer dan vandaag, Haze. Ik denk dat ik mijn weg ondertussen wel ken." Zachtjes grinnikt ze door zijn opmerking. 'Oké, oké, je hebt gelijk. Maar toch,' glimlacht ze, al stralen haar ogen geen blijdschap uit. Ze is nog steeds bezorgd, bang en verdrietig door het nieuws van haar beste vriendin. Het is maar de vraag of ze vanavond kan slapen, maar dat zijn zorgen voor later. Het heeft geen zin om daar nu al mee bezig te zijn.
Hazel trekt verrast een wenkbrauw op als ze het voorstel van Augie hoort. "Weet je wat- Wij moeten ook die kant uit, Gaan we gewoon samen naar het paviljoen." Ditmaal verschijnt er een oprechte glimlach op haar gezicht, blij dat haar beste vriend vriendelijk is tegen Jules. 'Goed plan!' stemt ze dan ook gelijk in, ook al betekent dat dat zij ook wat zal moeten eten. Augie gedraagt zich af en toe net als een vader, meestal vindt ze dat niet zo erg, want hij bedoelt het allemaal goed natuurlijk. Maar op momenten zoals deze, is ze er niet zo heel blij mee.
Zodra ze de hand van Gus om de hare voelt, geeft ze hem een zacht kneepje. Enthousiast springt ze een keer op haar plek voor ze lichtjes met haar arm begint te zwaaien. Met een hoopvolle blik in haar ogen kijkt ze Jules aan, wachtend op zijn antwoord. Ze gaat er gewoon vanuit dat hij wel met hen mee zal gaan, hij heeft immers geen reden om niet te gaan. Of nou ja, geen reden waar zij zich van bewust is.

16 mei 2023 - 20:35 Frodo is offline

Frodo 15044

MILAN VALERI

Son of Aphrodite ♡ Head Councelor ♡ The Big House ♡ With Sayah

”Ik was afgeleid, dat telt niet,” protesteerde Sayah toen Milan haar in een greep vasthield. “Valsspelen is tegen de regels, weet je dat? Je hoort jezelf netjes te gedragen.”
Nog voor Milan daar iets tegenin kon brengen, wandelde Sayahs vingertoppen voorzichtig over Milans kaken. Zijn half gefluisterde woorden hingen nog steeds tussen hen in. Je bent prachtig, weet je dat?
“Ik — w-wat?” Sayah keek Milan verrast aan en meteen had Milan de neiging om zijn woorden terug te nemen. Hij meende volledig wat hij zei, maar misschien was de uitspraak te beladen, te serieus voor dit moment. Was hij een grens over gegaan, naar een plek waar Sayah hem niet mee naartoe zou volgen?
”J-je bedoelt zeker een prachtige afleiding want dat kan ik best zijn, ja. Ja. . .”
Milan glimlachte. Sayah probeerde duidelijk de ernst van zijn woorden weg te halen. Hij had twee keuzes nu. Hij kon de weg volgen die zij had ingeslagen en terug gaan naar de luchtige, flirterige manier waarop ze aan het spreken waren. Het absoluut de makkelijkste keuze van de twee - de keuze die Sayah en hij iedere keer weer leken te nemen. Maar om een of andere reden wilde hij haar tonen hoe erg hij haar op prijs stelde.
En dus koos hij voor optie twee. "Je bent inderdaad een mooie afleiding," grijnsde Milan. "Maar je bent ook veel meer dan dat, Sayah." Milan bracht zijn lippen naar haar oor en fluisterde: "Dus nogmaals: je bent prachtig. Hebben ze je nooit geleerd hoe je een compliment moet aanvaarden?"
Toen Milan zich terug op het dek liet zakken, had Sayah haar ogen neergeslagen. “Als dit is hoe onze trainingen samen zullen verlopen, dan durft ik het einde daarvan niet te voorspellen.“
Milan lachte. "Ik ben het orakel niet, maar als ik me moet baseren op onze voorgaande ervaringen... weet ik precies waar we op af stevenen." Milan bracht zijn hand naar Sayahs gezicht en streelde met zijn duim over haar wang. Ze was een van de lieflijkste, mooiste wezens die hij ooit had gezien en daar hoorde Aphrodite bij. Hij slikte die woorden echter in. Sayah leek er niet klaar voor om ze te horen - of was hij dat niet?
Sowieso was de tijd van praten, uitdagen, duwen en trekken voorbij. Milan wilde zich opnieuw omhoog heffen - deze keer om zijn lippen langs die van Sayah te strijken, op een plagerige manier - toen er iemand voorbij hen liep. Een snik kwam naar hem toe gerold. Milan keek omhoog en zag Petra, met tranen in haar ogen en een hand voor haar neus. Voor hij haar tegen kon houden of iets kon zeggen, glipte ze het Grote Huis binnen.
Milan keek Sayah vragend aan. Hij wilde niets liever dan zich terug in Sayah wentelen en nog even in het moment blijven dat ze samen gecreëerd hadden, maar...
Mian zuchtte en ging rechtop zitten. "Misschien moeten we ook maar eens naar binnen gaan. De vergadering zal zo wel weer beginnen en Petra..." Ja, Milan had eigenlijk geen idee wat er precies met Petra aan de hand was. Het was voor hem echter geen optie om haar niet achterna te gaan. Petra was... Petra was zijn persoon. Tijdens hun relatie had ze Milan leren kennen op een manier die niemand anders daarvoor had gedaan. Ze kende zijn geheimen, wist precies waarom hij na haar niet opnieuw een relatie was aangegaan. Omdat hij zichzelf niet vertrouwde. Het was ook net het geheim dat hij voor Sayah verborgen wilde houden.
Milan twijfelde even en keek van Sayah naar de deur. Het kon nog wel eens heel gevaarlijk zijn om met die twee in dezelfde ruimte te zijn. Toen zuchtte Milan, ging hij rechtop staan en stak hij een hand uit naar de brunette. "Kom je met me mee?"

[ bericht aangepast op 16 mei 2023 - 20:36 ]

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

16 mei 2023 - 22:42 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Son of Athena - Headcounselor of the Athena Cabin - At the knive throwing rink - With Chiara
SONG

Het was moeilijk een plan te bedenken als je maar half wist wat er precies gaande was, maar de situatie zoals Chiron en Mr.D. ze kort geschetst hadden was veel ingewikkelder dan dat geweest. Je kon het merken aan hun kleine handelingen, het nerveuse gepruts aan het felgekleurde hawaihemd van de wijngod- of hoe Chiron zo voorzichtig mogelijk zijn woorden had gekozen. Daarbij waren de donkere wolken boven het kamp een zeer ongebruikelijk zicht, alsof het ieder moment kon regelen over de velden- waar het kamp anders jaren aanstuk gezegend was geweest met prachtig droog weer.

Vreemd opkijken deed ik dan ook niet toen Chiara kwam polsen of ik al enig idee had welk plan we konden afgaan voor deze verdwijning, maar helaas. Met zo weinig informatie was ik niet veel, zelf de naam van de verdwenen Iris dochter was me ontglipt. ‘Alice,’’ had de Apollo dochte rme verbeterd, waarbij ik haar een dankbaar knikje stuurde. 'Juist' ik graapte mijn keel even, ik kan erg veel informatie opslaan maar namen onthouden was nooit één van mijn sterkste kanten geweest- zeker gezien er gewoon zoveel Demigoden rondliepen en ik nou ook niet de meest happige persoon was om over het onnodige koetjes kalfjes gedoe te beginnen... Waarom niet straight to the point?
Chiara begreep dat tenminste- algauw had ze ook enkele werpmessen in haar handen en vorderde het gesprek naar plausibele gebeurtenissen van waar Allissss- ... Alice mogelijk zich zou bevinden. Deed er niet toe- we waren opzoek naar antwoorden, iets wat we via het werpen van de messen bij elkaars diepste gedachten bij poogde te gooien. De blondine leek mijn eerste idee worp dan ook geen slechte poging te vinden, het enige probleem was dat er maar 1 kind van Cabin 20 rondliep en die was er nog niet heel erg lang. Ik had willen opteren dat we hem tijdens te counsil meeting aan konden spreken- maar realiseerde me algauw dat ik zijn naam alweer helemaal vergeten was. Dus poogde ik kort de polsen bij Chiara of zij misschien wat meer informatie had omtrent de verdwijning, bedenkende dat de meeste Apollo kinderen best goede banden hadden met de Iris Cabin.
‘’Waarom zou ik iets moeten weten van de verdwijning? Het werpen van theorieën klinkt beter,’’ klonk de dame, waarna ik haar met een grimas wat werpmessen schonk. " Foute gok." verklaarde ik, Chiara wist op zn' minst de naam van de vermiste dame- dus ze wist al iets meer dan mij op dat vlak.
Met een stevige worp, zag ik het mes helaas tegen de rand aanvliegen ver weg van de roos- kletterend op de grond. ‘’Auch, die was pijnlijk,’’
Ik keek Chiara even met een scheve blik aan, ze had een brede glimlach om haar lippen staan, waardoor ik onbewust ook mijn mondhoeken ophoog trok terwijl de dame plichtig beloofde mijn vertrouwen niet te schaden, evenals mijn ribbenkast met rust te laten. In plaats daarvan wist ze met een soepele worp haar doel wel te raken, vlak in de roos. ‘’Moet je dat eens zien,’’ kwam er triomfantelijk uit waarbij een oprechte "Niet Slecht gedaan." mijn lippen verliet en ik haar het volgende mes goedkeurend overhandigde.

Er werden nog enkele worpen gemaakt en ook mijn theorieën werden gedeeld. ‘’Wie weet is ze verdwaald ja, daarvoor zouden we een zoekactie moeten doen,’ klonk Chiara en ik knikte instemmend. ‘’We zouden alle bossen grondig door moeten zoeken, wellicht wel verder richting de gewone wereld,’’ ik wilde net nog een worp maken met mijn laatste wapen al liet ik mijn arm iets zakken. "Buiten het kamp om?" Kijk, er was altijd een mogelijkheid dat de Iris dochter zichzelf ergens vast had geklemd in het domein- maar dat ze effectief buiten de muren van het kamp ontsnapt zou zijn, dan had Argus ze vast wel gezien. Toch? Eens ik met mijn nieuwe worp opteerde om misschien raad te vragen aan de goden, merkte ik een verandering in Chiara's houding. Ze snoof even, waarna ze richting de werpdoelen afliep om er de messen te verzamelen. Ik hield haar echter van een aftand in de gaten. Na haar Queeste was Chiara een stuk verandert , wat ik begreep gezien ze er als enige ook uitgeklauterd was, maar het heel verhaal was mij nooit verteld geweest. ‘’Ik denk niet dat we hoeven te rekenen op de hulp van de goden hierbij,’’ het anderzijds warme aan haar stem was na die woorden amper te bespeuren. Na enkele seconden kwam de blondine terug aangedraven en schonk me enkele werpers waarbij ze zelf ook één beet nam en ze met een ferme worp vlakbij het doel wist te gooien.

Toegegeven, Chiara was stukken beter dan de eerste keer dat ik haar lessen had gegeven. "Je achterbeen iet's naar achter- kun je iets gerichter werpen." verklaarde ik haar waarbij ik een klein knikje richting de grond worp. Mijn eigen raad opvolgend, zette ik me ook iets stabieler en met een 'swoop' vloog het de roos in.
‘’als de goden ons hulp hadden willen bieden, hadden we dat al wel ontvangen,’’ mijn grijze kijkers gleden naar de blondine toe. Hoe zeers ik ook een discussie met haar wilde aangaan, waarom ze met dit idee zat leek een onzichtbare hand me bij mijn schouder tegen te houden. 'Geen goed idee' drumde er door mijn gedachten, waardoor ik na een diepe zucht de nood aan antwoorden opdrong.

"Zelf de onsterfelijken weten niet altijd alles- ondanks dat ze dat niet willen laten blijken." begon ik dan maar waarbij ik mijn blik kort naar mijngesprekspartner schonk. "Ook hebben ze niet altijd gelijk- maar dat zullen ze ook nooit toegeven." ik haalde mijn schouders op en wierp één van de messen even de lucht in zodat ik ze weer aan hun handvat kon beetnemen, vooralleer ik nog een worp poogde al blies de wind deze ze verder weg. waardoor ze enkele meters verderop vloog. " Het gekke weer maakt mijn inschattingen niet simpel." mopperde ik ietswat ontevreden.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

17 mei 2023 - 11:13 Vanparys is offline

Vanparys 27635

I am not looking
to escape my darkness.
I am learning to
love myself there.

• JULES SEBASTIEN HUNTER •
20 | Son of Hekate | Somewhere idk where the heck that is (Hazel & Augustus)

Jules wilde bijna beginnen lachen om de energie die Augustus uitstraalde, maar hij hield het bij een scheve grijns. Ook al was het ietwat bezorgwekkend dat Augustus ergens toch leek door te hebben wat Jules' bedoeling was, genoot die laatste er veel te hard van de andere jongen op stang te jagen; om te kijken hoe zijn ogen zich miniem vernauwden om dan weer een glimlach te faken.
Jules herinnerde zichzelf eraan om op zijn hoede te blijven. Hoe groot zijn zelfvoldaanheid omtrent Augustus' ongemak ook was, hij kon zichzelf er niet door afgeleid laten worden. Niet dat Hazel hem door één sarcastische opmerking zou gaan wantrouwen, maar toch. Hij moest deze mensen toch even te vriend houden, ondanks de sporadische irritaties die hij bij hen tegenkwam.
En toch jeukten Jules' vingers. Toch had hij nog steeds die drang om te tonen dat hij beter was dan de rest. Toch wilde hij met zijn vingers knippen en Hazel en Augustus hallucinerend achterlaten waar hij ze gevonden had.
"Weet je wat - wij moeten ook die kant uit. Gaan we gewoon samen naar het paviljoen." Hazel leek Augustus' snijdende toon niet op te merken - ze was te goed voor deze wereld. Jules vroeg zich af hoe ze in godsnaam nog in leven was.
"Goed plan!" zei ze enthousiast.
Ondanks dat het straatleven hard was geweest, ondanks dat ze bijna wekelijks verhongerden, ondanks dat Jules gesnapt werd toen hij de portefeuille van een oud vrouwtje stal - diezelfde positiviteit was er bij Ryan en Amy ook steeds geweest. Het had Jules vaker dan eens geïrriteerd. Blijkbaar was het een gave van Apollokinderen om zonnig te zijn.
Jules' gezicht verstarde even bij die gedachte, toen hij een steek in zijn hart voelde en de kwaadheid dat ze hem alleen achtergelaten hadden kort opvlamde. Hij haalde scherper adem dan hij bedoeld had toen Augustus Hazels hand vastgreep, verdoezelde het door opnieuw een hand door zijn nog steeds vochtige haren te kammen.
"Kom op, Krules. Je gaat Hazels goeie raad toch opvullen en iets eten met ons?" Jules spiegelde de geniepige glimlach die Augustus hem schonk en haalde zijn schouders op.
"Ach, September," zei hij op dezelfde toon die Augustus net gebruikte, "je kent Hazel nu toch al langer dan ik. Moet je toch weten dat ze me sowieso geen keuze laat?"
Jules knipoogde naar Hazel - two can play that game - met een stralende glimlach die Amy hem destijds opgedwongen had omdat hij anders te nors bleef kijken en uit de boot viel en keek even naar hun verstrengelde handen. Hij gebaarde dat ze de weg konden leiden.

help

17 mei 2023 - 13:29 Basim is offline

Basim 18661

Aldara Peyton

20 ✼ Athena ✼ Pegasi fields ✼ With Katarina

In eerste instantie leek Kat druk bezig met het opzadelen van de pegasi en oogde ze veel meer voorbereid dan Aldara, maar eenmaal ze dichterbij kwam, merkte ze al gauw de defensieve, maar verdrietige houding die haar vriendin had aangenomen. Ze vreesde dat Mart haar vanochtend weer had lastiggevallen. Haar ex vond het heerlijk om dominantie over anderen uit te oefenen, vooral hen die anders dachten dan hij zelf. Kat met haar recente pacifistische ommezwaai was dan ook een doorn in het oog voor hem. Het liefst draaide ze de frustratie die ze nu al om Silas voelde om naar woede richting Mart zodat ze hem een goede klap kon verkopen. Al wist ze ook wel dat ze daarbij niemand hielp.
In de hoop haar vriendin wat op te kunnen vrolijken, begon ze over hoe goed Kat bezig was. Hoewel het waarschijnlijk een manier voor haar was om afleiding te vinden, was het in ieder geval een nuttige afleiding, iets wat Aldara altijd wel kon waarderen. Als ze haarzelf nu eens zover kon krijgen om wat nuttigs te gaan doen in plaats van te lopen sulken. Ach, in ieder geval kon ze Kat opbeuren, dan had ze in ieder geval iets goeds voor elkaar gekregen.
Kat leek in ieder geval blij te zijn om haar te zien en een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, al zag Aldara direct dat het geen oprechte glimlach was. Haar vriendin richtte zich weer even op de pegasus naast haar en Aldara gunde haar even wat tijd om zich bij elkaar te rapen voordat ze kon antwoorden. In plaats daarvan vuurde ze wat vragen op de Ares dochter af, al realiseerde ze zich terwijl ze sprak dat ze haar vriendin misschien in ieder geval iets van ruimte moest geven om te antwoorden.
‘Sorry, teveel energie,’ verontschuldigde ze zich gauw toen ze zich dit besefte. Ze gebruikte de pegasus naast haar om weer iets meer rust te vinden. Zo kon ze zich hopelijk wat beter spiegelen aan haar vriendin. ‘Al is dat je vast ook niet volledig onbekend,’ merkte ze op om dan even kort te grinniken. Demigods waren nu eenmaal berucht om hun teveel aan energie en zelfs de activiteiten op het kamp konden dit niet altijd indammen.
‘Ik heb nog wel een halfuurtje voor de les begint,’ merkte Kat uiteindelijk op. ‘We kunnen even de wolken in?’ Het ontging Aldara niet hoe haar stem trilde en direct stapte ze op haar vriendin af, de pegasus achter zich latend.
‘Hé, gaat het wel?’ vraagt ze bezorgd, een hand uitreikend naar Kats schouder. Ze wilde haar ook weer niet zonder toestemming aanraken dus ze gaf Kat de kans om haar aanraking te weigeren. Was Mart extra vervelend geweest deze ochtend? Echt, ze zou die jongen nog een keer wat aandoen. Hij moest met zijn poten van haar vriendinnen afblijven. Ergens diep was ze blij dat hij voor haar neus Chia had lastiggevallen toen ze nog in een relatie zaten, anders had het haar vast veel langer gekost om zijn ware aard te kunnen zien. Het was alleen nogal rot dat één van haar beste vriendinnen een slachtoffer had moeten zijn voor ze iets aan de situatie kon doen.
‘Als het jou rust brengt, kunnen we zeker de wolken in. Een rit op de ochtend kan best prettig zijn,' reageerde ze zodra Kat weer wat rustiger was. En dan zou ze niet omringd worden door prikkels die haar humeur alleen maar zouden verslechteren. Wie weet konden ze samen even brainstormen over hun lesplannen om zo ook direct nog even nuttig bezig te zijn. ‘En alsjeblieft, zeg het me als ik Mart moet gaan slaan, ik doe het met alle liefde.’ Ze was normaal niet zo agressief, maar sommige mensen verdienden het nu eenmaal.
Om haar eerdere statement kracht bij te zetten, haalde ze een zadel uit de stallen en begon ze de pegasus waar ze eerder bij had gestaan op te zadelen. Het palomino dier snoof enthousiast zodra het doorhad dat het gauw zijn beurt was om te vliegen. ‘Zullen we dan maar gaan?’ stelde ze voor zodra de pegasus klaar was voor vertrek.

[ bericht aangepast op 17 mei 2023 - 13:30 ]

Stenenlikker

18 mei 2023 - 14:35 Elentiya is offline

Elentiya 12370

The scar I gave you, how does it feel? Like love. I thought we hated each other. That too.

Sayah Argyris

21 ✦ Nemesis ✦ The Big House ✦ With Milan

Milan glimlachte bij het horen van Sayah’s hakkelende en stotterende woorden. Het was niet dat ze hem niet geloofde, dat ze het compliment van hem niet wilde aannemen, integendeel zelfs; ze wilde niets liever en ze geloofde hem weldegelijk. Haar hart had een sprongetje gemaakt toen hij haar vertelde dat ze prachtig was en de warmte kroop langzaam over haar wangen heen in een waas zoals het al lang niet meer gedaan had. Haar hart flutterde. Sayah wist echter niet hoe ze ermee om moest gaan, want wat als? Wat als ze er veel zwaarder aan tilde dan hij bedoelde en zij als een hopeloze puber overkwam? Wat als ze dingen zag die er niet waren? Er was een reden waarom hij tot voor kort zijn afstand had bewaard, waarom hun spel nooit verder kwam dan één bepaalde lijn. Sayah werd nu voor het eerst pas echt onzeker en dat maakte haar duidelijk dat ze verder voor hem gegaan was dan ze in eerste instantie verwacht had. Ze had één keer haar hart laten breken, dat gevoel wilde ze niet nog een keer. En toch, nu ze samen met Milan op de houten vloer van de veranda lag, haar vingertoppen strelend over zijn kaak heen, wist Sayah diep van binnen dat wat het ook was er dat speelde tussen haar en Milan, het wel degelijk oprecht was. Ze wilde de grens over die hij onzichtbaar tussen hen in had gelegd, maar hoe?
“Je bent inderdaad een mooie afleiding,” grijnsde Milan breed, waarop Sayah haar blik voor even weer naar hem opsloeg. Sayah trok een speelse uitdrukking die zei;zie, dat zei ik toch? “Maar je bent ook veel meer dan dat, Sayah.” Langzaam boog Milan naar voren en bracht hij zijn lippen naar haar oor. Kippenvel golft over haar huid heen als Sayah zijn warme adem kan voelen en zijn stem op fluisterende wijze klonk. Haar eigen ademde stokte in haar keel en een week gevoel kneedde ze zich samen in haar onderbuik. “Dus nogmaals: je bent prachtig. Hebben ze je nooit geleerd hoe je een compliment moet aanvaarden?” De warmte ontstak zich als een allesvernietigende vlam van binnen en Sayah schudden licht een keer met haar hoofd. Haar hart bonkend op een steeds snellere beat. Hoe moest ze hem vertellen dat ze daar simpelweg te onzeker voor was? Of dat ze altijd al een ongemakkelijk gevoel kreeg als iemand haar complimenteerde? Wanneer haar grootmoeder vertelde dat ze trots op haar was omdat ze al zoveel bereikt had, zei Sayah haar dat ze er nog lang niet was — dat ze nog een hele lange weg te gaan had voordat haar grootmoeder echt trots op haar kon zijn.
Milan lachte opnieuw toen ze hem uiteindelijk vertelde dat als dit de manier is hoe hun trainingen samen zullen verlopen, ze niet durft te voorspellen hoe deze zullen gaan eindigen. Zijn lach was een geluid dat Sayah steeds meer vertrouwd was gaan worden en die ze meer wilde horen — nog vaker dan ze nu al deed. “Ik ben het orakel niet, maar als ik me moet baseren op onze voorgaande ervaringen... weet ik precies waar we op af stevenen,” zei hij terwijl hij zijn hand naar haar gezicht bracht. Zijn duim strelend over haar wang heen.
“Ik kan me er wel enige verbeelding bij maken,” mompelde de brunette zacht terwijl ondeugd door het bruin van haar ogen schitterde. Sayah haakte haar blik in de zijne, zocht naar iets in zijn ogen, maar was voor een paar tellen even niet meer zeker naar wat precies. Haar vingertoppen raakten hem nog steeds aan. Het verlangen om haar hoofd een klein stukje op te heffen, om zijn lippen aan te raken met de hare nu ze zich slechts op millimeters afstand van elkaar bevonden, was sterk aanwezig en wilde niets liever. Dit was geen simpel spelletje meer van aantrekken en afstoten. In haar buik vond een explosie plaats aan duizend tintelingen die zich verspreidden. Wat Sayah of Milan ook echter had willen doen, het moment werd onderbroken door een luide snik.
Sayah draaide vrijwel direct haar hoofd gelijktijdig om met dat Milan opkeek en beide zagen Petra staan. Tranen stroomde over haar wangen heen, vertroebelde haar eens zo heldere blik, terwijl een hand voor haar neus hield. Een frons vormde zich tussen Sayah’s wenkbrauwen. Wat was er aan de hand? Haar vriendin zij echter niets, maar liep in plaats daarvan al huilend het Grote Huis binnen. “Ik weet het niet,” zei Sayah zacht toen ze Milan’s vragende blik ving — wie op zijn beurt al zuchtend rechtop ging zitten. Sayah knikte slechts een keer toen hij voorstelde om ook maar eens naar binnen te gaan. Per slot van rekening waren ze tevens ook opgedragen om allemaal te verzamelen..
“Ja. . . je hebt gelijk,” zei ze zacht, bedenkelijk. Nu het moment tussen hen was verstoord, was haar hoofd een grote warboel geworden. Gevoelens die zich losgemaakt hadden en die zich vast in haar bewustzijn geprent hadden. De koelte sloeg om haar heen zodra Milan met een zucht overeind ging staan, weg van haar en uit de bubbel die ze gecreëerd hadden, en Sayah moest heel even op een subtiele ongeziene manier haar hand op haar borstkas plaatsen in een poging deze tot kalmte te roepen. “Kom je met me mee?”
“Hm?” bracht de brunette op een ondoordacht moment uit. Bij het zien van Milan’s uitgestoken hand knikte ze. “Ja, ik ga met je mee,” zei ze vervolgens en legde haar hand in dat van hem zodat ze van de vloer omhoog getrokken kon worden. In een poging haar gedachten terug op een rechte rij te krijgen, keek Sayah naar de deur waardoor Petra naar binnen was gevlucht. “Wat denk je dat er aan hand is?" vroeg ze Milan een tikkeltje afwezig. Sayah had Petra nog nooit zien huilen — of toch zeker niet op deze manier. Ze wachtte zijn antwoord niet af en trok hem in plaats daarvan met hem mee naar binnen toe.

[ bericht aangepast op 18 mei 2023 - 19:55 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

18 mei 2023 - 19:55 Elentiya is offline

Elentiya 12370

There's no heroes or villains in this place, just shadows that dance in my headspace
Leaving nothing but phantoms in their wake

Maeve O'Dowd

20 ✦ Nyx ✦ Somewhere at the Camp ✦ With Blue & Hytham

Dat de terugweg anders zou verlopen dan ze gehoopt hadden, was iets dat ze beter voor ogen hadden moeten houden. De heenreis was prima gegaan en zonder tegenslagen. Ze vonden de route die ze moesten nemen en dankzij Blue konden ze deze perfect uitstippelen, in een rechte lijn over de zee. Ze sliepen vlak voor ze aan schip gingen in een hotel niet ver bij het strand vandaan en waakte omste beurt om te voorkomen dat iemand hen ongezien te grazen konden nemen. Het was bijna een quest om over te dromen, een die ze bijna slapend zouden kunnen volbrengen, ware het niet dat ze halfbloeden waren en zich buiten de veilige grenzen van het Kamp bevonden. Ze hadden niets te dromen, slapen iets wat ze amper fatsoenlijk konden doen.
Toen ze het zwaard echter te pakken hadden, en Hytham het belangrijkste deel van de quest volbracht had, was het alsof ze een luik met wezens open hadden getrokken. Op weg naar het schip toe werden ze bedolven met monsters die op hen afstevenden, bruut en moordlustig. Maeve bespeelde de schaduwen, speelde met de duisternis zoals alleen zij dat kon, en Blue en Hytham vochten ieder op hun eigen weg door de woestenijen heen. Alles om de laatste meters van de quest af te leggen, alles om terug veilig op het Kamp te geraken.
Eens ze het schip bereikt hadden, kabbelde deze echter veel te rustig op de zee en hoewel Blue erbij was, betwijfelde Maeve of hij op dat vlak enige effect had gehad op de normaal zo onrustige golven. Een tikkeltje rusteloos had Nyx’ dochter dan ook heen en weer over het dek gelopen. Haar donkere kijkers waakzaam op de wateren gericht, zo af en toe naar de lucht boven hen om daar iets te kunnen peilen. De grijze hemel had niets verraden, waardoor het lastig in te schatten was of ze vanuit daaruit door iets in de gaten werden gehouden.
“Er klopt iets niet,” had de brunette gemompeld terwijl ze haar schaduwen langs de randen van het schip liet dansen. Een frons had zich tussen haar wenkbrauwen in gevormd en net op het moment dat ze naar Hytham toe had willen lopen om bij hem wat polshoogte te nemen, had het zeemonster toegeslagen. Alsof hij uit het niets kwam rees hij een van zijn lange, slijmerige tentakels in de lucht. “Hytham!” schreeuwde Maeve naar de jongen aan de andere kant van het schip terwijl ze in een soepele zwaai haar zweep had laten knallen. Een regenbui aan zeewater was onder de lange tentakel verschenen en met een zoemend geluid richtte Maeve haar zweep rond Blue’s middel. Met een harde ruk had ze hem net op tijd onder de neerwaartse arm van Kraken vandaan getrokken. Hout versplinterde in tientallen stukjes en in het terughalen van zijn tentakel verwoestte het wezen meerdere delen van het schip. Maeve had een trok een sprint getrokken, haar hersen draaiend op volle toeren, maar waar moesten ze heen? Wat konden ze meer doen dan vechten voor hun leven op een terrein dat volledig in hun nadeel was?

Uiteindelijk was het schip aan stukken geslagen, gezonken tot de bodem van de zee, en Maeve kon zich nog maar slechts flarden herinneren van hoe het gevecht zich verder ontvouwen had. Haar lichaam deed aan alle kanten zeer en uit een wonde vlak boven haar heup, die in een scherpe lijn over haar zij heen naar haar rug getrokken was, stroomde dikke druppels bloed. Haar gezicht was eveneens gehavend, vanwege het kanonschot waartegen ze aan is geknald toen ze een van de tentakels had willen ontwijken. Maeve hoestte een keer en toen haar mond zich vulde met bloed, spuugde ze deze in een roggel op de grond. Boven haar linkerslaap kleurde haar donkere haren nog donkerder dan deze al was, nat vanwege het bloed, stromend langs haar wang af. Haar kleding was doorweekt met zeewater en vermengd met zand en bloed. Ze leunde met haar volle gewicht tegen de jongens aan die haar droegen en deed haar best om haar bewustzijn te bewaren. Het was moeilijk. De donkere schaduwen die trokken aan haar bewustzijn waren verleidelijk en het was lastig te weerstaan.
“Laat me los,” hoorde Maeve haar eigen stem vaag in de verte klinken, eigenwijs en koppig. “Ik kan. . .” het zelf wel.
Opnieuw hoestte Maeve en krimpte ze ineen vanwege de pijn aan haar ribben en op haar borstkas. Hoeveel smakken en slagen had ze wel niet te verduren gehad? En als zij er zo aan toe was, hoe was het dan wel niet met Blue en Hytham? “Blue. . . Hytham,” murmelde Maeve onverstaanbaar. Ze had het Sayah beloofd. De belofte een die ze niet mocht verbreken en waaraan ze zich moest houden tot het bittere eind van deze quest. Kraken was echter woest geweest. Maeve lachte schamper en met een pijn vertrokken gezicht bij die gedachten terwijl ze een keer door haar benen zakte — struikelend. Hij had zo zijn best gedaan het wapen van Nemesis bij hen vandaan te krijgen. En zie waar ze nu waren; het wapen was veilig in Hythams bezit. Ze kwamen alleen maar het zwaard van de godin halen, gewoon een kleinigheidje dat Hythams moeder terug had willen hebben, waarvoor Blue hen geholpen heeft het eiland te kunnen bereiken. Zonder hem hadden ze het eiland waarschijnlijk niet eens bereikt.
Zwarte vlekken dansen voor Maeve’s zichtveld wanneer ze haar ogen opende. Wanhopig klampte ze zich vast aan de paar lichtjes die ze zag, maar de donkere sluimering was zo aanlokkelijk. “Zo moe,” mompelde Maeve zacht fluisterend haar hoofd opzij gericht, leunend tegen de schouder van een van de jongens aan. Met een hand drukte ze eerder nog tegen haar zij aan, in een poging het bloeden enigszins een beetje te stelpen, maar ze verloor haar grip met de stap die ze verder zette. De vloeistof die tussen haar vingers door druppelde was dik, rood en warm en de tred waarmee het stroomde veel te snel. Een metaalachtige geur hing om haar heen en Maeve kon het zelfs proeven in haar mond. Ze moest overeind blijven, maar haar benen verloren de laatste restjes kracht die ze nog had. Haar donkere schaduwen, haar zo geliefde kracht, omsloot haar geest en trok haar mee de duisternis in.
Tijd om te rusten, kleintje.
Op een paar meter van het kamp af, of misschien waren ze wel een heel stuk dichterbij, verloor Maeve het gevecht tegen haar eigen bewustzijn en dreef haar geest weg op een golf van totale uitputting.

[ bericht aangepast op 18 mei 2023 - 19:59 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

19 mei 2023 - 23:10 Ken_ is offline

Ken_ 18286

Sleepy Boy - Outfit - Standing next to Hazel and Julia

Er was iets aan die jongen die me steeds alert hield- was het mijn jaloezie die begon op te spelen? Een angst dat ik naast Alicia ook Hazel zou kunnen kwijtspelen? Misschien.
Het deed me ook goed dat Hazel aan mijn zijde bleef nu- voor haar wilde ik nu niet in slaap sukkelen- ik wilde er voor haar zijn 24/7.Dat Jules zo nodig zich ertussen wilde wurmen wist zich aan mijn zenuwen te werken. Alos fhij zelf als klokkenluider aan die ene spier trok die mijn oog deed twitchen als ik hem met die geniepige glimlach zag. Geniepig- of grimaste het joch altijd alsof hij net een rauw stuk kipfilet had binnengespeeld?
Het was dat Hazel steeds de juiste momenten wist te vinden om mijn aandacht weg te trekken van Jules vooralleer ik met rode draad al zijn vreemde gedragjes aan een kurkboard zou gaan prikken. 'Waar komen eigenlijk deze wolken vandaan? En die koude bries?' de zachte hint van bezorgheid in haar stem was me niet ontgaan. Normaliter hield Hazels vader het gebied mooi zonnig- met dit druilerige weer zou het niet veel goeds doen aan Hazels ‘happy vibes’ die ze normaliter altijd uitstraalde. Echter voor ik iets kon zeggen om haar op te beuren wimpelde ze zelf al haar bezorgdheid weg. 'Ach laat maar, het zal vast niets zijn.' Een klein glimlachje vormde zich rond haar zalmroze lippen, waarna haar blik gauw veranderde naar opnieuw een bezorgdheid, maar dit om de andere jongen in ons gesprek… Right.
Uiteindelijk wist ik wel weer die glimlach op haar lippen te toveren- al moest ik hiervoor ook tegen mijn eigen wil in gaan om de grootste nep glimlach op te zetten naar Jules. Een glimlach die ‘Ikmagjounietmaarmoetermeeleven’ sprak- maar voor Hazel was dit een glimlach. En als dat haar goed over de situatie lit voelen- dan ging ik met alle liefde als een idioot naar Gulio zitten glimlachen. Mijn ogen bleven hem wel die ‘ikwaarschuwje’ blik schenken.
“Goed plan!” piepte mijn beste maatje op mijn voorstel om naar het paviljoen te gaan- Goed- ik zou haar op z’n minst een ontbijt laten binnenspelen dacht ik. Even dacht ik Jules te horen- maar toen ik naar hem blikte had hij aan zijn haren bezig geweest. Hmm.
Mijn hand was om die van Hazel gevlochten en een oprecht grinnikje verliet mijn lippen toen ze onschuldig met haar armen begon te zwengelen. Het deed me goed om haar weer wat blijer te zijn. Een bezorgde of trieste Haze- mijn beste maatje triest zien… het deed me machteloos voelen. Een tikkeltje vrolijk wiebelde ik mijn arm met haar mee en krulde er een oprecht glimlach om mijn lippen bij het zien van het hupsje die ze maakte en het kneepje die ze me haf voelde erg waarderend aan. Zachtjes schonk ik haar eentje terug om haar te laten blijken dat ik der voor haar was. Jules of geen Jules- mij ging hij niet zomaar wegjagen.
"Kom op, Krules. Je gaat Hazels goeie raad toch opvullen en iets eten met ons?" had ik de Hecatezoon nageroepen een brede nepgrijs op mijn gelaat- no way dat hij me oprecht zou laten lachen. De krulfriet grimaste echter net zo nep terug en wist ook stappen te zetten. Hmm – ik had even gehoopt dat ik toch van hem verlost was…
"Ach, September," de manier hoe hij zijn schouders nonchalant optrok met het woord ‘September’ deed me even in ongenoegen mijn neus ophalen. Koosnaampjes ware mijn ding… September? Really??

Beetje annoyed dat hij eigenmijk ebst een goeie nickname had uitgekozen perste ik even mijn lippen op elkaar alvorens weer mijn ‘tevreden’ glimlach op te zetten. "je kent Hazel nu toch al langer dan ik. Moet je toch weten dat ze me sowieso geen keuze laat?" I wilde even mijn vinger in de keel steken bij de knipoog die hij Hazel schonk al schoot mijn blik onbewust naar de Blondine naast me die ook het knipoogje opgemerkt had. Moet ik serieus even gaan alarmerend zwaaien en de dame een kleurencursus schenken? Dit was een wandelende red flag if i ever saw one!
Ongewust trok ik Hazel iets harder mee naar het Paviljoen dan mijn normale geslenter en liet haar hand los eens aangekomen bij de stenen buiten kantine. “Ik wil op z’n minst dat je toch iets van fruit binnenkrijgt.” Sprak ik op z’n bezorgde vaders terwijl ik mijn maatje even losliet zodat ik de trapjes op kon huppen. Eens daarboven vond ik nog restanten van het ontbijt en een glinsterende bos groene druiven trok mijn aandacht.
Een ondeugende grijns sierde mijn lippen, waarbij ik een druif aftrok en deze zonder waarschuwen Jules kant op vuurde. “Catch!” viel er dan ook laat uit en waar ik hoopte dat de jongeman deze los tegen zijn voorhoofd zou krijgen- wist hij deze tot mijn ongenoegen toch op te vangen… Hmmnnn. Met een sprongetje wist ik van het platform af te springen en stak zelf een 4tal druiven in mijn mond vooraleer ik Hazel ook een trosje aanbood. “Eten jij- goeie suikers.” Spoorde ik haar aan, waarna ik met mijn bibs even tegen het marmer achter me aanleunde.
“ Zeg-es.” Begon ik tegen de jongen voor me, waarna ik hem nog een druif toeworp -hoger gemikt inde hoop mijn doel toch te halen- “6 Maand Kamp Halfbloed- ben je het al wat gewoon?” vroeg ik hem uit, mijn nep glimlach een beetje opkrullend evenals mijn wenkbrauwen quasi geïnteresseerd optrekkend om Hazel wat tevreden te houden.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

21 mei 2023 - 11:47 Saureus is offline

Saureus 1896

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 19 years old

Outfit, Hair| Pavillion| With Augie & Julie

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝ Who did this to you? I need to find you.❞

Hazel weet niet hoe lang ze het nog gaat volhouden. Haar emoties zijn momenteel zo veel aan het schommelen, dat vroeg of laat het schip zal zinken. Het grimmige weer maakt het haar ook niet makkelijk, normaliter haalt ze al haar energie uit de zon. De wolken die de ster verstoppen, weten op die manier ook haar energiebron te dempen. Ze weet gewoon niet of ze haar glimlach moet ophouden om de sfeer positief te houden of dat ze het masker af moet zetten en haar emoties moet accepteren. De tweede optie was een stuk makkelijker geweest als de krullebol niet aanwezig was, aangezien ze bij hem de drang voelt om vrolijk te blijven. Om hem niet nog meer verdriet op te leggen, hij heeft namelijk een hele zware tijd achter de rug. En daarom zit er niets anders op, dan dat ze zich nu even moet aanpassen. Die negatieve gevoelens zal ze later wel een plekje geven, als ze er wél voor open staat. Waarschijnlijk is dat vanavond, als ze wilt gaan slapen. Dat is namelijk het moment waarop al haar gedachten de overhand nemen en haar zorgen om Alicia haar wakker houden. Niemand weet of ze überhaupt nog in leven is en dat is niet echt een geruststellende gedachte. Bovendien blijft de kans aanwezig dat ze haar nooit meer zal zien en dat is nog maar een van de weinige slechte uitkomsten die ze kan bedenken. Hoe erg ze het ook probeert te onderdrukken, het blijft aan haar maag knagen. Wat heeft zij hier een hekel aan.
Dat wordt een avondje wandelen naar Augie, hopend dat hij haar weer naar binnen kan smokkelen, zodat ze iets van een nachtrust kan krijgen.
Deze zomer zou perfect worden, alles begon zo fantastisch. Eindelijk kon ze haar vrienden weer allemaal zien, natuurlijk heeft ze gedurende het jaar wel een hoop brieven en appjes gestuurd. Maar dan nog, het is anders om de personen weer in 3D te zien. Haar cabin was weer gevuld met vreugde, waardoor haar vrolijkheid weer op de normale piek was. Niet alleen met haar halfbroers en -zussen is ze in de weer geweest, maar ook met Alicia had ze al het een en ander gedaan. Haar eerste schildersessie was schitterend geweest, ze hebben echte kunst gecreëerd. Ook de rest van de zomer zouden ze vullen met hun vrolijke creativiteiten, maar op dat plan staat nu een stop. Zonder Alicia, kan die fantastische zomer die ze voor ogen hadden niet doorgaan.
Natuurlijk heeft ze andere besties, zoals Petra en Augie, maar met hen is de band gewoon anders. Ze houdt evenveel van ze en met ieder heeft ze een eigen unieke band. Eentje die niet zomaar vervangen kan worden. De verdwijning van Alicia heeft dan ook een gat gecreëerd die ze probeert te dichten met een glimlach. Zelfs Hazel weet dat dat niet helemaal reëel is, maar toch geeft ze het een kans. Niet geschoten is altijd mis toch?
Het helpt dat Augie probeert positief te blijven, dat helpt haar ook om haar vrolijke zelf in stand te houden. De glimlach die op zijn lippen staat, versterkt die van haar. Het is alsof de jongen precies weet hoe hij op haar moet inspelen. Hij is de broer die ze nooit had.

Als er iets is wat Hazel helemaal niet doorheeft, dan is het wel die geniepige praktijken van Jules. Op de een of andere manier weet hij precies hoe hij haar moet misleiden, zijn gebruik van complexe leugens maakt het voor haar onmogelijk om het niet als waarheid te zien. Dankzij haar vader is ze in staat om leugens te spotten, maar dat lijkt niet te werken bij hem. Niet alleen weet de jongeman precies hoe hij zijn zinnen moet formuleren, maar hij doet iets met haar, waardoor ze niet eens denkt aan de mogelijkheid dat hij niet de waarheid spreekt. Ze wilt gewoon heel graag geloven dat Jules het echt goed bedoelt, waardoor ze zichzelf voor de gek houdt.
Lichtjes trekt ze een wenkbrauw op als ze de gezichtsuitdrukkingen van de jongen ziet veranderen. Het lijkt alsof hij helemaal in gedachten verzonken is, waardoor ze ook geen idee heeft waar hij mee zit. Toen hij aankwam, heeft ze wel het een en ander gehoord, al was het vooral doordat hij tijdens zijn slaap praatte, maar weinig daarvan klonk positief. Ze besluit dan ook om er maar niet in te gaan, want Augie hoeft niet te weten wat Jules allemaal heeft meegemaakt. Ze vindt het namelijk erg belangrijk om dat soort zaken gescheiden te houden. Ze gaat niet met de ene persoon praten over privézaken van de andere persoon.
Hazel is blij dat ook Augie met zijn arm mee begint te zwaaien, waardoor haar vrolijkheid langzaam de overhand weer begint te nemen. Ze weet niet hoe haar maatje het doet, maar zelfs als zij het even niet ziet zitten, weet hij dat op de een of andere manier altijd op te lossen. Wat zou ze toch zonder hem moeten.
"Ach, September, je kent Hazel nu toch al langer dan ik. Moet je toch weten dat ze me sowieso geen keuze laat?" Een lichte blos verschijnt op haar wangetjes als de schattige krullebol haar een knipoog toewerpt. Een tikkeltje verlegen glimlacht ze terug. Ze weet niet precies waarom de jongen dit effect op haar heeft, maar iets in hem straalt het uit. Ergens weet ze dat haar keuze voor jongens nooit echt goed is geweest, ook al zijn er wel twee relaties uit gerold. Het was gewoon geen goede match. Of Jules wel de ware is, weet ze niet, maar ze gaat in ieder geval wel een poging wagen. Of ja, ze gaat onbewust een poging wagen, want ze heeft niet helemaal door wat ze nou aan het doen is.
‘September?’ grinnikt ze lichtelijk geamuseerd, terwijl ze Augie plagend aankijkt. ‘Maar klopt, je hebt geen keus,’ bevestigt ze de opmerking van Jules.
Hazel wandelt glimlachend mee naar het Paviljoen, dat niet zo heel ver van hen vandaan is. Zodra ze aankomen, laat ze ook zijn hand los, waarbij haar ogen over het overgebleven voedsel glijden.
“Ik wil op z’n minst dat je toch iets van fruit binnenkrijgt.”
Hazel doet het niet vaak, maar deze opmerking laat haar toch met haar ogen rollen. Sinds de verdwijning van Alicia begint Augie zich nog meer als een vader te gedragen, natuurlijk is dat heel lief en alles. Maar af en toe is dat een beetje vervelend.
Dankzij zijn bezorgde toon, besluit ze toch om het trosje dat hij haar aanbood aan te nemen. Met een beetje tegenzin werkt ze een paar druiven naar binnen, want echt trek heeft ze niet.
Een zachte grinnik verlaat haar lippen als ze de druif naar Jules hoofd ziet vliegen. Zodra ze het kleine trosje op heeft, legt ze deze op een achtergelaten bord, vooraleer ze tegen een marmeren pilaar leunt. Misschien dat ze straks nog wat pakt, maar voor nu houdt ze haar ogen lichtjes samengeknepen op Jules. Om er zeker van te zijn dat hij wat ontbijt van de tafel pakt. Ze waren hier immers voor hem.
De volgende woorden die uit de mond van Augie kwamen, heeft ze niet gehoord, haar focus wordt namelijk ergens anders naartoe getrokken. Een soort stroompje lijkt door haar lichaam te lopen. Kippenvel verspreidt zich over haar huid. Dit gevoel herkent ze maar al te goed, het is een teken dat er ergens iemand gewond is. Het is een gave die regelmatig getriggerd wordt, de halfbloed kinderen hebben namelijk de gewoonte om gewond aan te komen op het kamp. Uiteraard is dat vaak niet hun schuld, maar toch. Het is alsof dat bijna een vereiste is om de poort binnen te mogen.
Al haar zintuigen staan gelijk op scherp als ze op zoek gaat naar de persoon in nood. Het voelt absoluut niet goed, een teken dat er iemand ernstig in de problemen zit. Het is nog maar de vraag of zij sterk genoeg is om dit op te lossen. Gelijk begint ze wild om zich heen te kijken, haar ogen scannen de omgeving. Het duurt niet lang voor ze Maeve spot in de verte. Ze kan niet veel zien, maar het ziet er nu al niet goed uit.

21 mei 2023 - 12:31 Iotte is offline

Iotte 928

CAESAR OCTAVIAN SALLOW
Here in the darkness I know myself
21 • Son of Hades • with Izelle • somewhere between the big house and the pavillion

Ze had het niet gered.
De dokters hadden het onvoorstelbare nieuws medegedeeld – Isolde had de operatie niet overleefd. Al het geld, al de hoop en al zijn inspanningen om haar te redden waren tevergeefs geweest. Een gevoel van machteloosheid en leegte overviel Caesar, en hij kon de tranen die in zijn ogen brandden nauwelijks bedwingen.
De ziekenhuisgangen waren gevuld met een zware stilte terwijl Caesar, met zijn handen in zijn zakken en een gebroken blik in zijn ogen, zich een weg baande naar de kamer van zijn zusje. Zijn hart bonkte wild in zijn borstkas, gevuld met een mix van angst, verdriet en onmacht die door zijn aderen stroomde.
Langzaam opende hij de deur naar haar kamer, waar het stil en donker was. De bloemen op het nachtkastje leken te verwelken in het schamele licht dat door de gordijnen sijpelde. Caesar liep naar het bed, waar hij zijn zusje zo vaak in had zien liggen vechten tegen haar ziekte. Maar nu lag ze daar levenloos, haar gezicht vredig maar haar afwezigheid ondraaglijk.
De woede in Caesar begon te sudderen, een vuur dat hij nauwelijks kon beheersen.
Het was niet eerlijk.
Hij balde zijn vuisten en sloeg met al zijn kracht tegen de muur, de pijn die door zijn handen schoot was een welkome afleiding van het verpletterende verdriet dat hem overweldigde. Hij schreeuwde in stilte, zijn stem verstikt door het gewicht van zijn verlies.
‘Ik had alles willen geven om je te redden, Is,’ fluisterde hij, zijn stem rauw en trillend. ‘Ik zou mijn leven hebben gegeven als het jou had kunnen redden.’ Verslagen liet hij zich op de rand van het bed zakken, zijn ogen gefixeerd op het levenloze gezicht van zijn zusje. Hij voelde een diepe leegte in zijn binnenste, een gapend gat dat nooit meer gevuld kon worden.
Hij had gefaald.
Hij had gefaald om haar te beschermen, om haar een toekomst te geven die ze verdiende. De tranen stroomden nu ongehinderd over zijn gezicht terwijl hij zijn hand op Isolde's koude wang legde. In de stilte van de kamer begon de realiteit langzaam tot Caesar door te dringen.
Hij had niemand meer om voor te leven.
Zijn vader was nooit in beeld geweest, en zijn moeder was hij liever kwijt dan rijk. Caesar had zich altijd aan het idee vastgeklampt dat Isolde de reden zou zijn om in New York te blijven, om te vechten voor een beter leven. Maar nu zij er niet meer was, voelde de stad plotseling vijandig en leeg.
Met een ruw gebaar veegde hij de tranen van zijn gezicht en keek naar de foto van hem en Isolde op het nachtkastje. Hun lachende gezichten herinnerden hem aan de momenten van vreugde die ze hadden gedeeld, aan de onvoorwaardelijke liefde die ze voor elkaar hadden gevoeld. Hij voelde een mengeling van dankbaarheid en pijn in zijn hart. Dankbaarheid dat hij haar had gekend en pijn dat ze er niet meer was.
Hij stond op. Hij moest zichzelf herpakken, hoe moeilijk het ook was. Isolde zou niet willen dat hij zichzelf verloor in zijn verdriet. Ze had altijd in hem geloofd, zelfs tijdens haar ziekte. Hij moest die kracht nu vinden en voor haar voortleven. Voorzichtig pakte hij het fotolijstje van het nachtkastje af en drukte nog een laatste kus op haar voorhoofd alvorens hij met vastberadenheid in zijn ogen de kamer verliet, de gangen van het ziekenhuis doorkruisend. Het voelde als een eindeloze doolhof, net als zijn gedachten op dat moment. Hij had geen idee waar hij naartoe ging, maar hij wist dat hij iets moest doen. Hij kon niet langer stil blijven zitten, verdrinkend in zijn verdriet.
Buiten het ziekenhuis voelde de lucht verfrissend aan op zijn huid. Hij ademde diep in en sloot voor een moment zijn ogen, proberend de chaos in zijn hoofd tot rust te brengen. Toen opende hij zijn ogen weer en keek om zich heen; hij wist waar hij naar toe moest.

De warme zomerochtend hing zwaar in de lucht terwijl Caesar zich schuilhield tussen de bomen, zijn ogen gericht op de mysterieuze poort van Camp Half-Blood. Het was kerstavond geweest toen hij getuige was van de aanval op de drie tieners. Hij had geprobeerd hen te helpen, maar zijn moed was tekortgeschoten.
Terwijl hij zich verstopte in de schaduw van de bomen, had hij gezien hoe een sater een van de gewonde jongens optilde en hem in de richting van het kamp droeg. Caesar had aarzelend hun pad gevolgd, nieuwsgierig naar wat er achter die mysterieuze poort lag. Maar toen was Isolde nog bij hem geweest, en het idee om zich in een wereld vol gevaarlijke wezens en bovennatuurlijke krachten te begeven, had hem beangstigd.
Nu, met het verlies van Isolde nog vers in zijn hart, voelde het alsof er niets meer te verliezen was. Hij had al zoveel verloren, en de mysterieuze aanval en de poort van Camp Half-Blood was een deel van de wereld waar hij zijn zusje over had verteld en waar zij zo nieuwsgierig naar was geworden. Ze zou hem aangemoedigd hebben om de stap te zetten, om haar nalatenschap te eren door zijn eigen avontuur te omarmen.
Met een diepe zucht stak Caesar de open vlakte over en naderde de indrukwekkende poort van het kamp. De pilaren waren versierd met runen en symbolen die hij niet kon ontcijferen, maar ze ademden een aura van mysterie en belofte uit. Hij voelde een mix van opwinding en angst in zijn buik terwijl hij de eerste stappen richting de poort zette. Bij elke stap die hij dichterbij kwam, voelde Caesar een vreemde energie om zich heen. Het was alsof de lucht veranderde, alsof er een geheimzinnige kracht door zijn aderen stroomde. Hij had altijd gevoeld dat er meer was dan alleen de alledaagse wereld, maar nu stond hij op het punt om er deel van uit te maken.
Aarzelend liep Caesar door, zijn ogen op zoek naar iemand die hem verder kon helpen. Hij voelde zich een beetje verloren, maar wist dat hij niet kon blijven ronddwalen zonder enige richting. De eerste de beste jongen die hij tegen kwam sprak hij aan.
‘Hé, sorry dat ik je stoor,’ begon Caesar, ‘maar ik ben nieuw hier en ik zoek iemand die me kan helpen.’ De jongen keek op en bestudeerde Caesar aandachtig. Hij glimlachte vriendelijk en zei: ‘Natuurlijk, je moet Izzy hebben. Zij is het hoofd van de Hermes Cabin.’ Een gedetailleerde beschrijving volgde. ‘Je kunt haar niet missen.’
Caesar bedankte de jongen en vervolgde zijn weg in de richting die de jongen hem gewezen had. Onderweg speelden de woorden van de jongen steeds weer door zijn hoofd, de beschrijving van Izzy's uiterlijk. Hij hoopte dat het genoeg zou zijn om haar te herkennen.
Het meisje dat hem vervolgens tegemoet kwam lopen leek precies aan die beschrijving te voldoen.
Haar donkere lokken en haar lichte ogen in combinatie met haar afgetrainde verzorgde lichaam en de piercings in haar oor kwamen overeen met de omschrijving die Caesar had gekregen. Hij aarzelde dan ook niet.
‘Hé, sorry dat ik stoor,’ begon Caesar opnieuw, ‘Ben jij Izzy?’

[ bericht aangepast op 21 mei 2023 - 12:35 ]

someone out there feels better because you exist

Index RPG Actieve Topics Zoek