[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

Enjoy my shitty vague rhymes (((:

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S • [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru • 3. P O S E I D O N • • 4. D E M E T E R • Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru • • [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen 5. A R E S • [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys • [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_ 6. A T H E N A • • [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_ 7. A P O L L O • [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus • 9. H E P H A I S T O S • Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus • • [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen 10. A P H R O D I T E • • Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys 11. H E R M E S • [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus • [G] Paesano • Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen 12. D I O N Y S O S • Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_ • • [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen 13. H A D E S • [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker •

14. I R I S • • [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen 15. H Y P N O S • Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_ • • [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen 16. N E M E S I S • • Michael Devin | NPC - Iedereen 17. N I K E • [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys • 18. H E B E • • 19. T Y K H E • • • [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen 20. H E K A T E • [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys • Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus • 21. P H O B O S • Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru O V E R I G       (G R O T E       H U IS) • [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_ • [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen • [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen • [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P       A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, Caerwyn Teague)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

• Het woordenminimum is 100 woorden.
• Rachel (Orakel), Chiron en alle goden worden door iedereen gespeeld.
• De huisregels van Quizlet en daarbij in het bijzonder het RPG-forum gelden uiteraard ook hier.
• 16+ is toegestaan, maar gelieve hier wel voor te waarschuwen zodat anderen het kunnen mijden als zij het liever niet lezen.
• Als ik niet online ben, maakt de laatste die reageert een nieuw topic.
• Als ik tien dagen niets van je hoor, kom ik je stalken xoxo
• Mijn layout fiks ik later wel, ik heb honger.
• Cabin info vind je hier, CHB info hier.

V A N D A A G,       E E N       W E E K       N A       D E      S T A R T       V A N       D E       Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

Het moment waarop alle kampers (normaal gezien) steeds vol ongeduld op wachten is aangebroken: vlaggenroof! Sinds de zes maanden dat Neil aanwezig is op kamp, heeft hij zijn best gedaan om wat variatie in de spelen te brengen. Zo ook vanavond. Alle kampers verzamelen bij de rand van het bos, niet ver van het Grote Huis. Neil roept de groepen af en legt de spelregels uit.
"Vanavond liggen de gevaren op de loer! Ieder van ons heeft in het leven buiten kamp wel eens een aanvaring gehad met een monster. Op Kamp Halfbloed vinden we het belangrijk om jullie op die confrontaties voor te bereiden. Daarom vonden Chiron en ik het en goed idee om die confrontaties dan ook te oefenen. In het bos zitten een heleboel monsters verstopt en elk van hen heeft een aantal vlaggen aan zich vasthangen. Het doel is simpel: bemachtig in team zoveel mogelijk vlaggen binnen de twee uur en word zo als overwinnaar uitgeroepen. Het winnende team wordt de rest van de week vrijgesteld van hun klusjes. Vragen?"

Hieronder vind je de teamverdeling terug en het eerste monster dat dat team tegenkomt op hun wandeling in het bos. Je kiest zelf hoe die confrontatie gebeurt, of die succesvol of niet verloopt en of je al dan niet andere kampers tegenkomt en de handen in elkaar slaat (of zelf met de vlaggen probeert te gaan lopen - maar bespreek dat wel even met elkaar zodat er niemand gaat wenen ofzo). Lees ook de wikipagina na zodat je er een idee van hebt hoe bepaalde monsters verslagen kunnen worden, want ze zijn niet allemaal even gemakkelijk.

Team 1: Petra & Silas - één basilisk met 5 vlaggen op verschillende plaatsen rond zijn lijf.
Team 2: Kat & Chia - Niets
Team 3: Wyn & Hazel - 3 skeleton warriors met elk 2 vlaggen (rond hun hoofd en aan hun enkel)
Team 4: Jules & Caesar - één reusendas met 2 vlaggen (rond zijn linker-achterpoot en zijn rechter voorpoot)
Team 5: Blue & Aldara - 2 amphisbaenae met elk twee vlaggen op verschillende plaatsen rond hun lijf
Team 6: Hytham & Sayah - 3 skeleton warriors met elk 2 vlaggen (rond hun hoofd en aan hun enkel)
Team 7: Mart & Ivan - Niets
Team 8: Aris, Sam & Ciri - één vleesetend paard met twee vlaggen (rond zijn nek en rond zijn staart)
Team 9: Serena & Aurora - één reuzenslang met drie vlaggen op verschillende plaatsen rond zijn lijf
Team 10: Diana, Aliva & JJ - 10 Stymphalische vogels met elk één vlag rond een pootje
Team 11: Dayze & Nick - één hellehond met drie vlaggen (één rond zijn nek, één rond zijn voorpoot en één rond zijn staart)
Team 12: Vi & Caolan - één reuzekrab met vir vlaggen (één rond elke poot)
Team 13: Leonid & Carter - één carnivorisch schaap met drie vlaggen (één rond een voorpoot, één rond een achterpoot en één die niet zichtbaar is door de wol rond zijn lijf)
Team 14: Augustus & Izzy: één reuzeschorpioen met drie vlaggen (twee rond zijn voorste scharen en één rond zijn angel)

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

---

help

I am not looking to escape my darkness. I am learning to love myself there.

• JULES SEBASTIEN HUNTER • 20 | Son of Hekate | The woods --> the beach --> somewhere idk where the heck that is (Hazel & Augustus) Jules werd die ochtend niet in zijn bed wakker, maar in het midden van het bos met bladeren in zijn haar. Hij knipperde tegen het licht van de opkomende zon en kreunde, zijn hele lichaam stijf.       "Fucking hell," vloekte hij. Hij staarde naar de kruinen van de bomen boven zich en haalde zijn beide handen door zijn haar in een poging zijn hoofd op te klaren, gedachten aan de dromen van die nacht nog even bij zich te houden. Hij zag een vage figuur voor zich, donkere bomen, maar de beelden begonnen weg te smelten zodra hij ze probeerde op te slaan.       Een bekende stem. En toen was hij alles weer kwijt.       Jules geeuwde en rok zich uit op de zanderige bosgrond, zette zijn voeten plat op de grond en duwde zijn bovenlichaam overeind. Hij had geen schoenen aan. Vreemd - al had hij al vreemdere dingen meegemaakt.       (Ergens was hij toch opgelucht dat hij in ieder geval kleren aan had; hij had geen idee wat hij deze nacht had uitgespookt.)       Langzaam slaagde Jules erin overeind te komen. Zijn kleren waren vuil, maar gegeven het feit dat hij buiten op de grond leek geslapen te hebben, was dat niet zo'n grote verrassing. Hij was ook niet helemaal zeker of hij wel degelijk veel geslapen had. Zijn hoofd voelde zwaar, gevuld met watten. Zijn littekens trokken aan zijn huid. Het deed een elektrische schok door zijn lijf gaan en uit automatisme masseerde hij met zijn rechterhand over de plek waar zijn hart zat.       Jules zuchtte en sleepte zijn lichaam het bos uit. Het was nog steeds stil buiten (bijna doods) en een gedachte dreef in zijn hoofd: moesten de Harpijen hem normaal gezien niet opgegeten hebben ofzo? Was dat geen continu dreigement dat Meneer D nu toch echt wel een beetje te veel had gebruikt? Niet dat hij het spijtig vond. Jules bleef liever onopgegeten.       Hij had geen zin om opnieuw in zijn bed te kruipen of om te wachten tot iedereen wakker was - dat zou nog minstens een uur duren - dus besloot Jules om de zee in te duiken. Hij liet zijn vuile kleren achter op zijn bed, trok een zwembroek en een T-shirt aan en vertrok in de richting van het strand, griste snel een handdoek mee op zijn weg naar buiten.       Jules had geen idee hoe lang hij in het zoute water lag te weken, drijvend op zijn rug. Hoe lang hij naar de lucht staarde in een poging zijn herinneringen van de nacht voordien op te rakelen. Niet dat dat er echt toe deed; die dromen uit de afgelopen weken verdwenen telkens het zonlicht op zijn gezicht viel. In ieder geval was hij deze ochtend niet op een bankje in Manhattan wakker geworden met een dode junkie naast zich.       Uiteindelijk liet Jules zich even onder water zakken - zijn littekens tintelden door het zeewater - waarna hij zijn weg terug naar de kust zwom. Hij was verder afgedreven dan hij verwacht had en het duurde even voor hij zijn T-shirt en handdoek terugvond. Hij schudde het zand uit de handdoek en haalde het vervolgens door zijn natte krullen.       "Jules!" riep plots een stem die veel te vrolijk klonk. Jules, zijn gezicht verstopt onder de handdoek, kreunde voor de tweede keer die dag. Hazel. Eigenlijk had hij echt geen zin om haar irritante stem vandaag te horen - ze zou vast en zeker overbezorgd beginnen zeuren over iets stoms, zoals dat zout water helemaal niet goed was voor zijn herstel of dat het belangrijk was dat hij elke dag zijn ontbijt at of iets anders waar Jules absoluut geen behoefte aan had. Maar, hij haalde diep adem en droogde zijn gezicht af, raapte zijn T-shirt op en liet een glimlach over zijn gezicht vallen. Ze stond als een idioot naar hem te zwaaien en even verraadde Jules' gezicht zijn ergernis - gelukkig stond ze toch te ver om daar iets van te zien. Hij hief zijn arm in begroeting en liep toen maar haar richting uit. Bij iedere stap gleed zijn mantel der verdorven vrolijkheid beter op zijn plaats, totdat hij geen zand meer onder zijn voeten voelde en er net zo opgetogen als Hazel uitzag bij het zien van haar gezicht. Zijn cynisme verdween naar de achtergrond, al kwam het toch weer even boven toen hij vanuit zijn ooghoek Augustus zag. Hij hield zijn ogen op Hazel gericht en fronste licht - ondanks haar glimlach, leek Hazels lichaam gespannen. De energie die ze uitstraalde was naar Jules' aanvoelen - en meestal voelde hij het goed - gevuld met stress.       "Bonjour," zei hij. "Heb ik het ontbijt gemist?" Hij wist dat dat inderdaad zo was. "Alles oké hier?"

[ bericht aangepast op 7 mei 2023 - 10:59 ]

---

help

PEACE CANNOT BE KEPT BY FORCE. IT CAN ONLY BE ACHIEVED BY UNDERSTANDING.

• KATARINA MADDEN • Daughter of Ares | 17 | Cabin 5 → Pegasi stables (Aldara) Hoewel Katarina de dag meestal met een stukje hardlopen begon, geraakte ze deze ochtend haar bed niet uit. Ze voelde zich moe, miezerig, moedeloos en miserabel. De afkeurende blik die Mart haar schonk toen ze nog steeds niet uit haar bed was wanneer hij en de anderen Gebouw 5 uit liepen om te gaan ontbijten, deed haar haar hoofd nog dieper onder de lakens verstoppen. Zijn woorden, nu al een week geleden, bleven door haar hoofd spoken. Je bent niet welkom in het Aresgebouw. Het was bijna een opluchting dat de rest van haar broers en zussen haar gewoon negeerde in plaats van snerende opmerkingen te maken.       Waarom kreeg Mart haar zo makkelijk klein? Wat kon het haar schelen wat anderen over haar keuzes dachten? Ze haatte dit gebouw, ze haatte haar vader en alles wat ermee te maken had. Ze had geen zin in onbijt. Ze had eigenlijk alleen maar zin om zich volledig te verstoppen en een potje te huilen.       "Je bent niet welkom in het Aresgebouw," mompelde ze zacht tegen zichzelf in het schemerlicht dat haar onder haar laken bereikte terwijl ze aan haar nagels prutste. Waar moest ze anders heen? Misschien moest ze maar in het bos, onder de sterrenhemel slapen en hopen dat de harpijen haar niet zoden opeten. Misschien moest ze toch maar eens bij Chiron langs om hem te vragen of er toevallig ergens anders een kamer ter beschikking was. Het Grote Huis leek groot genoeg om nog ergens een hoekje vrij te hebben - maar zo werkte Kamp Halfbloed helaas niet.       Kat sleurde haar lichaam uit bed wanneer het geluid van pratende stemmen wegkwijnde. Ze had pegasuslessen deze ochtend. Ze had gisteren geen tijd gehad om die voor te bereiden, dus kon ze maar beter aan de slag. De dieren veroordeelden haar ten minste niet - en als ze dat wel deden, jammer dan. Ze sprak geen Pegasus.       Al ging het opzadelen van de dieren tergend langzaam en bleef ze steeds twijfelen over welk lessenplan ze best gebruikte, leken de piekergedachten uiteindelijk toch wat weg te drijven uit Kats hoofd. Ze schrok zich bijna een ongeluk toen ze een stem achter zich hoorde; haar lichaam nam meteen een defensieve houding aan - en daar waren de gedachten weer, een vloedgolf die haar hoofd overspoelde.       "Hey!" zei Aldara, die er iets gelukkiger uit leek te zien dan Kat met de blauwe kringen onder haar ogen. "Jij bent goed bezig vandaag met je lessen voorbereiden. Ik ben de motivatie voor de mijne nog hartstikke kwijt." Uit automatisme spiegelde Kat de kleine grijns die op het gezicht van haar vriendin verscheen. Het bereikte haar ogen niet, al leken haar spieren zich toch min of meer te ontspannen. Ze draaide zich even terug naar Franklin, de wit-bruin gevlekte pegasus die ze net aan het opzadelen was, en aaide hem even over de witte vlek op zijn voorhoofd voordat ze het laatste riempje dichtgespte.       "Vertel me alsjeblieft dat het een slecht idee is om Silas te slaan. Blijkbaar is vandaag een dag dat ik hem niet kan uitstaan." Kat deed haar mond open om te zeggen dat het, inderdaad, een slecht idee was om Silas te slaan, maar Aldara raasde alweer voord. "Heb jij toevallig ideeën voor wat wel een goede manier is om tot rust te komen? Ik ben oprecht te opgefokt om zo fatsoenlijk les te geven."       Katarina's mond vertrok zich opnieuw in een scheve glimlach die opnieuw haar ogen niet bereikte. Ze wierp even een blik op haar horloge. "Ik heb nog wel een halfuurtje voor de les begint," zei ze. Ach nee, haar stem trilde. "We kunnen even de wolken in?"

---

help

• PETRA DIANE YAXLEY • 20 | Nikè | Ergens tussen het paviljoen en het Grote Huis (Izelle) Petra vroeg zich af waarom ze zich zo makkelijk op de kast liet jagen door Izelle. Ze was beter dan dat en daar legde ze zich ook bij neer toen ze zich omdraaide om weg te wandelen. Ze haalde de speld/lauwerkrans van haar moeder opnieuw uit haar broekzak en staarde er even naar. Het was het eerste, mooiste en lange tijd enige geschenk dat ze ooit gekregen had - maar het was ook een herinnering van verlies en bijna-verlies. Wanneer ook Izelle het nodig vond haar daar opnieuw aan te herinneren, smolten al Petra's goede voornemens meteen weer weg. Ze zou het vreemd genoeg verdragen hebben moest het uit Silas' mond gekomen zijn, maar Izelle had helemaal niets te zeggen over wat er die zomer was gebeurd.       Petra draaide zich met een ruk om, ogen wijd, pupillen speldenkoppen, en propte het gouden laurierblad opnieuw in haar broekzak. Een klein stemmetje in haar hoofd zei haar dat ze hem beter gewoon op z'n plaats in haar haren speldde om Izelle dezelfde wanhoop te doen voelen die zij had ervaren toen Hazel lag te sterven in haar armen.       Izelle had haar rug al naar Petra toe gedraaid, maar dat maakte niets uit. Met drie grote stappen had ze het Hermeswicht alweer bereikt en met haar eigen lichaam op de grond gegooid, waarna ze zich zo positioneerde dat dat van Izelle klem zat tussen de grond en Petra's benen.       "Hoe durf je," spuwde ze, waarna ze met haar rechtervuist naar Izelle's gezicht uithaalde.

[ bericht aangepast op 7 mei 2023 - 11:31 ]

---

help

---

Outfit | Between the big house and the pavillion| With Petra

---

❝ It's not the thief who is hanged but one who is caught stealing.❞

Izelle had al verwacht dat Petra iets van geweldig ging gebruiken, dus ze was enigszins voorbereid op de aanval. Het enige wat ze niet had verwacht van de dame, is dat ze haar zou aanvallen toen ze met haar rug naar haar toe stond. Ondanks dat Izzy soms ook een vieze manier van vechten heeft, zal ze dat op het kamp niet doen. Niet met haar mede kampgangers. Daar is haar rechtvaardigheidsgevoel te sterk voor. Ze vindt het dan ook absoluut niet kunnen dat Petra zinloos geweld gaat gebruiken én dat terwijl ze met haar rug naar haar toe staat. Hoe zielig moet je zijn om iemand van achteren aan te vallen? Dan heb je wel heel weinig vertrouwen in jezelf.       Izzy valt op de grond door de aanval van Petra, waarbij ze gelijk in een onhandige situatie terecht komt. Het is nooit goed als de geweldadige persoon op je zit en jij op de grond ligt. Maar gelukkig heeft Izzy iets wat zij niet heeft, Hermeskinderen zijn namelijk een stuk sneller dan de andere halfgoden. Dat is iets in haar voordeel, aangezien ze niet zo sterk is als Petra. Haar reactiesnelheid is dan ook erg goed, waardoor ze de vuist meteen naar haar gezicht ziet komen. Met haar linkerhand duwt ze tegen de pols van Petra's vuisthand, terwijl ze haar hoofd van de vuist weg beweegt. Hiermee haalt ze het gevaarlijke wapen weg uit haar gezicht. Vlak daarna tikt ze haar hakken tegen elkaar, waardoor de vleugels op haar schoenen verschijnen. Wat houdt zij toch van die dingen. 'Verdomme Petra, wat doe jij nou?' sist ze geïrriteerd terwijl haar voeten de lucht in vliegen. Dit doet ze met flink wat vaart, om de hoop zo Petra van zich af te lanceren. Hoe eerder die dame van haar af is, hoe beter.

Son of Ares - HC - Stopping a bitchfight and moving on - Where is Vi ?

Met de officiële start van de zomervakantie op Kamp halfbloed was de Ares Cabine ook weer eens wat meer gevuld. Dit jaar was er bij de Ares Cabin geen vers bloed meer bijgekomen, en maar goed ook. Ik was het hoogst zat om het hele 'Kumbaya' gedoe dat er hoort te bestaan tussen de 'halfsiblings' alsof het niet gewoon meer Soldaten zijn in de goden hun masterplan. Fucking assholes. Dat ik het na 11 jaar hier op kamp ookwel gehad had, hield niet tegen dat ik mijn taken hier niet serieus nam. Ik was nog steeds Head of the Ares Cabin- leider van deze bende bezompen malloten die eens ik mijn stem verhief moesten én zouden luisteren.
Zoals iedere ochtend ontwaakte ik dan ook stipt bij zonsopgang, waarna ik na en heuse stretchsessie mijn kleren bijeen raapte en richting de douches vertrok, binnen een halfuur zou ik de rest van de cabin wakker schudden zodat die luie lamzakken op tijd aan het ontbijt zouden zitten. Wie wilde douchen in de ochtend moest dat nu, evenals het ontsnappen van mijn genade ochtenddril die ik de laatslapers aan onderwierp.
Aangekomen bij de douchecabines liep ik naar de vierde hokje waar er water bleek te lopen. Woede begon stillaan op te borrelen terwijl ik mijn blik liet glijden naar mijn naam en tijdstip overduidelijk aan de buitenkant van de cabin had gekrast. Meer dan 11 jaar geleden. Wie een brein had kon de link wel leggen dat dit douchehokje overduidelijk geclaimd was door MART. Knarsend op mijn tanden vernauwde ik mijn blik waarna ik mijn keel even schraapte. "Welke IDIOOT douched in MIJN hokje?" bulderde ik pissed. Ik kon een flesje shampoo horen vallen gepaard met een Oh shit. " DRIE..." begon ik luidop mijn been ongeduldig trappend tegen de grond, meer angstig gevloek vanuit het hokje. "TWEE..." ik rolde gefrustreerd met mijn ogen, waarna het beetje gehad had en zonder de 1 uit te roepen zonder genade het gordijn open trok en het jonge Hebe joch er met een ruk uitgooide. " TIMES UP." gromde ik, waarna ik meteen ook zijn kleren beet nam en deze in zijn nog schuimige armen dropte. Met een blik die kon doden keek ik op hem neer, waarna ik passief agressief op de gekraste woorden tikte. "Dit is MIJN hokje dit uur newbie. Volgende keer ben ik minder vriendelijk" gromde ik naar het joch toe die angstig knikte en naar buiten holde. Hij kon heus verder douchen, gewoon niet hier.
Met kleine tevreden grijns voelde ik mijn opborrelende woede weer wat kalmeren, waarna ik de douche op ijskoud zette en de slaap van me afwaste.

Nog geen tien minuten later was ik alweer de Ares Cabin ingemarcheerd. De Cabine was niet het meest 'prachtige' staaltje werk, de buitenkant was erg versleten, de rode verf als heuse klodders er ooit opgegooid door een stelletje kleuters en het Everzwijn hoofd die na al die jaren nog steeds even judgemental kon staren. De binnenkant niet veel meer uitnodigend, de heuse bootcamp bunkbeds gevuld met de nog slaperige jonkies die ik niet alleen met losse dreigementen uit hun bed kon jagen. Met bruut geweld stampte ik tegen één van de bedden aan en snukte ik zonder pardon een kussen onder iemand hoofd vandaan waarna deze met een heuze mep terug op dienst gezicht belande. " IK WIL JULLIE IN 5 MINUTEN AANGEKLEED ZIEN." schreeuwde ik opnieuw waarna mijn blik op één van de midgets van de Aresclan gleed. 'Tssk' siste ik afkeurend bij het zicht van Katarina. één van de meest waardevolste siblings die het 'geniale' idee had gehad om pacivist te worden. nadat haar vader VERDOMME was NEERGESLAGEN ? Met een focking bloemenkrans zou ze er niet voor zorgen dat die eikels hem niet opnieuw zouden meppen. Ze had niet willen luisteren enkel met haar hele hippie gedoe me proberend te overtuigen van haar 'geen vlees is geen moord' bullshit.
Ik was zelf te vaak zwak geweest, ik zou geen genade tonen als gevaar nogmaals voor me stond. En ik zou haar geen genade tonen, ze was gewoonweg niet meer welkom hier. Na haar nog een laatste denigrerende blik te gunnen keek ik terug naar mijn andere broers en zussen die tenminste wel een beetje 'fatsoen' hadden om naar mij te luisteren. Na één van mijn broers nog een mep op zijn achterhoofd te verkopen gezien hij zijn shirt binnenste buiten had kon ik met goedkeurend knikje de clan naarbuiten sturend. Het zwart schaap maar achterlatend, ik had haar toch niet nodig...

Eens aan het ontbijt was het grijze wolkje boven mijn hoofd al helemaal gaan onweren. Mijn spek met eieren moeilijk binnen krijgend terwijl ik een haatdragende blik naar de wolken zond. "So it begins. Fuck you dad." murmelde ik, waarna ik mijn voeten -die ik eerder al op tafel gegooid had- op de grond plaatste en na het ontbijt de tafel verliet. Er was even een vrij moment en daarna had ik een les geboekt voor de Ares Cabin al ging dit moeten wachten tot na het vrij moment. Een vrij moment die ik even ver weg van al deze klerezooi wilde houden. Hierdoor sjokte ik ook wat door het hoge gras, richting een plekje waar ik Violet meestal wist te vinden. De kalme dame was zwak, absoluut geen vechter en zowat de grootste softie van het hele kamp.Toch was ik op één of andere vage manier graag in haar buurt. Het nieuws had me razend gemaakt, maar ook op een of andere manier was mijn lont even ontmanteld.
Dolend door de groene natuur van het prachtdomein had ik met handen in mijn broekzakken rondgedoold, in de hoopt dat ik het paarse bloempje zou gaan opmerken al was het een boel geschreeuw die mijn aandacht trok.
Met snelle passen en een frons op mijn voorhoofd snelwandelde ik er heen. Per stap een grote haatdragende aura opmerkend. En ja hoor mijn mondhoeken krulden iets op bij het zien van een heuse bitchfight. En niet zomaar één. Izelle en Petra vlogen elkaar letterlijk in de haren. Met een geamuseerd lachje leunde ik kort tegen een boom aan en keek toe hoe ze elkaar nog net niet verscheurden. Met een hoop gescheld ven beide kanten wist Izelle er haast vandoor de glippen via haar vleugelschoenen en Petra haalde haar goudkleurige haarspeld boven 'Je hebt geen idee wat er die zomer gebeurd is dus hou je bek erover." Aight, hoezeer ik in een goeie Mart bui had willen toezien hoe het gevecht verder verliep wist ik met een klein looppasje Petra te bereiken en net optijd, want een hoop woorden die op geen hol sleogen haar mond verliet, wist ik dat dit niet één of andere Yaxley scheldtaal was. "Genoeg." murmelde ik , waarna ik Petra bij der schouders nam en een mogelijke mep poogde te vermijden. "Vandaag gaan we even niemand vervoeken Yaxley." kwam er streng over mijn lippen, terwijl ik ze kort ophief en een meter verderop terug op de grond hief. Vooralleer ik me naar de brunette toedraaide. "YO BARLOWE, Ge morgen even leuk in de Arena vechten met Yaxley! Is veel leuker met wat publiek erbij." ik grijnsde breed waarna ik Petra los liet voordat de Nikè dochter mij zou gaan vervloeken. " En toch ook niet vechten zonder mij? Tssk." mopperde ik waarna ik mijn hoofd even schuin hield en mijn armen over elkaar sloeg. "Maar ik kan niet nu, EN ik heb geen tijd in gezeik- dus ..." zonder nog wat te zeggen hield ik mijn hand op in een 'Doei' waarna ik voordat ik hun gevloek dat 'ik me moet moeien met mijn eigen zaken bluh blah' moest aanhoren.
Ik had mijn zinnen op een andere dame gericht, dus met enige volharding trok ik richting het plekje waar ik meestal de Demeter dochter vond. Maar eens aangekomen vond ik der niet direct. kut... "VI?!" riep ik dan ook het onrust stellende nieuws van Alicia in mijn achterhoofd malend.

[ bericht aangepast op 8 mei 2023 - 0:12 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

AUGUSTUS WALKER

---

Dat Hazel het er even niet over wilde hebben moest ik maar even accepteren, al borrelden de vragen zich enkel maar meer in me op. Zeker toen ik merkte dat Hazel even over haar bovenbeen wreef kon, belaagde een vlaag van schuldgevoel me even. "Dan blijven we nog even hier. "sprak ik zacht terwijl ik mijn donkere poelen over het indrukwekkende landschap liet glijden. De grijze wolken leken haast op het schuim van een woelige oceaan en het beetje licht die doorsijpelde liet het meer voor ons zacht schimmeren. Ondanks dat het onweer onheilspellend hoorde te zijn, was het eigenlijk ook heel erg kalmerend. Ik voelde hoe mijn oogleden stillaan weer wat zwaar werden. Zacht indommelend terwijl ik nog steeds tegen Hazel aanleunde werd ik met heel wat herrie bruut uit mijn slaap gehaald. 'Jules!'

Een kleine 'aargh' verliet mijn lippen terwijl ik omviel van het plotse gegil in mijn oor. Ik kreunde zacht, waarna ik een 'auW' mopperde en over mijn oor heen wreef terwijl ik Hazel een semi 'pissige' blik toewierp. Echter leek de blondine te gefocust op iets anders of eerder iemand. Terwijl ik mezelf weer rechtop duwde volgde ik haar blik en voelde toch even een heuse steek van jaloezie door mijn borst jassen. Waarom was ze plots wel blij om HEM te zien? Mijn lippen perste ik op elkaar in een streep terwijl ik toekeek hoe de jongen in de verte ook zijn hand opstak en stilaan dichterbij kwam. Urhgh, great...
In de week dat ik hier nog maar was, was ik er heilig van overtuigd dat ik deze jongen niet kon vertrouwen. Alles aan hem schreeuwde gewoon onbetrouwbaar en het feit dat Hazel zo dol op hem leek hielp mijn humeur nu niet bepaald. Ik had mijn 'dislike' naar de jongen nog niet mondeling geuit, maar mijn gezicht sprak vaak boekdelen. Daarbij mocht Julia mij ook niet, dat kon ik ook zo van hem aflezen. Met en heuse bitchface keek ik hem aan al gunde die eikel me niet eens een blik waardig.
"Bonjour. Heb ik het ontbijt gemist?" vroeg hij al waren zijn vragen eerder aan Hazel gericht dan aan mij. "Alles oké hier?" vervolgde hij er al gauw na waardoor ik kort snoof en mezelf overeind duwde, zodat ik een beetje op ooghoogte was van de bruine krullenbol. Beschermend sloeg ik mijn handen over elkaar en hield mijn hoofd schuin. Hoewel de woorden 'het ging voordat jij hier kwam opdraven' op het puntje van mijn tong lag wist ik mij in de houden, zette een fake glimlach op en wist een " Het gaat pima hier." eruit te gooien al was er een grote vleug sarcasme te horen. " Wat was er zo belangrijk dat je het ontbijt en de announcement moest missen?" kwam er wat ondervragend over mijn lippen waarna ik mijn linker wenkbrauw onderzoekend optrok. Oh nee ik mocht hem voor geen meter.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Outfit, Hair| Tree just around the corner| With Augustus & Jules

---

❝ Look at the sun, It's so pretty in the morning.❞ ❝ Who did this to you? I need to find you.❞

Hazel was zich er niet van bewust dat Augustus bijna in slaap was gevallen, al had ze daar wel vanuit kunnen gaan. De jongen slaapt namelijk bijna overal, iets wat ze heel schattig vind, maar als ze dit had geweten, dan had ze nooit zo geschreeuwd. Hij heeft zijn rust namelijk ook nodig, vooral omdat ze weet dat hij zich enorm veel zorgen maakt om Alicia, waarschijnlijk meer dan zijzelf. Het is de 'aargh' die haar laat beseffen dat Auggie het niet zag aankomen. 'Oh sorry, sorry,' zegt ze vlug tegen hem terwijl ze wat onhandig met haar handen beweegt. 'Sorry,' zegt ze nogmaals met een onschuldig glimlachje op haar gezicht, die kleine kinderen ook hebben als ze stiekem iets gedaan hebben wat niet mag.       Haar aandacht richt ze daarna weer op Jules, aangezien hij deze kant op begint te wandelen. Ze was niet perse blij om hem te zien, want natuurlijk is ze veel liever bij Auggie, maar het is gewoon haar enthousiaste persoonlijkheid die inkickt. Bij Gus kan ze namelijk echt even verdrietig zijn, maar ze wilt niet dat andere haar zo zien. Zeker niet mensen die het moeilijker hebben en Jules is er daar een van.       Nu Jules dichterbij is, kan ze de littekens zien die over zijn -aantrekkelijke- bovenlichaam lopen. Ze heeft geprobeerd om het littekenweefsel zo veel mogelijk te beperken, maar in de toestand waarin hij aankwam, was dat behoorlijk moeilijk. Ze heeft haar best gedaan om het zo goed mogelijk te behandelen, waarbij ze hem iedere dag een beetje heeft genezen. Het was namelijk te ernstig om in 1 keer te doen, dat zal zij waarschijnlijk niet overleefd hebben. Als hij dichtbij genoeg is om haar gezichtsuitdrukkingen te zien, trekt ze afkeurend een wenkbrauw op. 'Je kunt het ontbijt niet zomaar missen, eten is belangrijk, vooral tijdens de revalidatie,' vertelt ze hem wijs. 'En je hebt wel rustig aan gedaan in het water toch? Een beetje zwemmen is goed, maar je moet jezelf niet overbelasten,' klinkt haar stem wat bezorgd. Ze heeft namelijk heel veel werk in zijn revalidatie gestopt, dus het zou zonde zijn als hij dat allemaal verpest in 1 simpele ochtend. Normaal zou ze wat meer praten over hoe belangrijk het wel niet is om rust te nemen, waarbij ze hem ook zal ondervragen hoe het verder met hem gaat. Alleen nu is ze er niet helemaal bij met haar gedachten, aangezien ze deels met Alicia bezig blijft. Aan haar gezicht is dan ook te zien dat ze half in gedachten verzonken is. Op zijn tweede vraag wilt ze eerlijk antwoord geven, maar Gus is haar voor. Misschien beter ook, want waarschijnlijk was haar maatje niet zo blij geweest als ze aan Jules had verteld dat ze zich beide zorgen maken om Alicia. Zij vindt het niet zo heel erg als anderen dat weten, maar op de een of andere manieren lijken de twee jongemannen het niet zo goed te vinden.       Nu de twee overeind staan en zij nog tegen de boom zit, begint ze zich toch wel wat klein te voelen. Vooral door het lengteverschil dat er normaal al is. Ze besluit dan om ook maar overeind te komen, waarbij ze haar benen wat strekt. De dikke wolken die de zon bedekken, maken het namelijk wat fris. Bovendien voelt ze zich ook wat somberder als de stralen niet meer in haar gezicht schijnen. Dat bovenop het verdriet/bezorgdheid/angst die ze voelt om Alicia, maken het voor haar heel lastig om een glimlach op haar gezicht te houden. Maar toch krijgt ze het voor elkaar. " Wat was er zo belangrijk dat je het ontbijt en de announcement moest missen?" Ze wilt Auggie een plagend duwtje tegen zijn schouder geven en hem zeggen dat hij hem niet zo moet ondervragen, maar ze doet het niet. Ze is namelijk ook wel benieuwd naar wat Jules uitgehaald heeft deze ochtend. Heeft hij echt alleen maar gezwommen? Of heeft hij nog wat gedaan. Met een nieuwsgierige twinkel in haar ogen kijkt ze de zoon van Hekate afwachtend aan.

[ bericht aangepast op 8 mei 2023 - 17:53 ]

When angry, count to ten. When very angry, swear.

• PETRA DIANE YAXLEY • 20 | Nikè | Ergens tussen het paviljoen en het Grote Huis (Izelle)       Petra was sneller dan de gemiddelde halfgod, maar helaas was Izelle dat ook. Ze slaagde erin Petra's vuist te onderscheppen.       "Verdomme, Petra, wat doe jij nou?" siste ze. Petra's andere vuist kwam in een razende snelheid op Izelles gezicht af, maar toen was het Hermesmeisje plotseling van onder haar uit geglipt met die stomme schoenen van haar. Petra viel op de grond en vloekte, waarna ze behendig weer overeind klauterde.       "Áde gamísou*, Iz," schold Petra in het Grieks. Haar ademhaling was zwaar, haar hoofd raasde vol herinneringen aan Hazels bloed. "Je hebt geen idee wat er die zomer gebeurd is, dus hou je bek erover!" Haar lichaam handelde uit zichzelf. Voordat ze er erg in had, stak haar moeders speld al weer in haar haren. Ze wees naar Izelle en opende haar mond. "Se katariémai na min**-" Iemand trok haar aan haar schouders naar achter voordat ze de zin volledig kon uitspreken. Haar arm schoot automatisch opnieuw uit om degene die haar had vastgenomen een mep te verkopen, maar Mart slaagde erin die te ontwijken. Briesend draaide ze zich naar hem om, haar paardenstaart een zweep in de wind, haar ogen elektrisch. Ze voelde tranen branden en snoof, haar ademhaling ongecontroleerd.       "Vandaag gaan we even niemand vervloeken, Yaxley," zei Mart streng, waarna hij brulde: "YO BARLOWE! Ga morgen even leuk in de arena vechten met Yaxley, is veel leuker met wat publiek erbij."       Petra trok zich los uit zijn grip en sloeg hem met een vuist tegen zijn schouder, al was het eerder uit frustratie en zat er niet echt veel vaart achter. Ze draaide zich om om de tranen snel weg te vegen en haalde de speld en haar paardenstaart uit haar haren zodat ze er even haar handen door kon kammen. Even sloot ze haar ogen om haar ademhaling onder controle te krijgen, waarna ze zich opnieuw naar Mart en Izelle omdraaide. Die eerste had een brede glimlach op zijn domme gezicht, waardoor Petra geen controle had over haar eigen mondhoeken die omhoog kropen.       "En toch ook niet vechten zonder mij? Tssk." Mart hield zijn hoofd schuin en sloeg zijn armen over elkaar. Petra rolde met haar ogen. "Maar ik kan niet nu EN ik heb geen tijd in gezeik - dus... Doei." Hij hield zijn hand op en vertrok. Petra keek hem hoofdschuddend na. Sadly I don't know Greek, so Google translate had to do * Ade gamisou - fuck you ** Se katariémai na min kerdíseis poté xaná - Ik vervloek je om nooit nog te winnen

---

help

• JULES SEBASTIEN HUNTER • 20 | Son of Hekate | Somewhere idk where the heck that is (Hazel & Augustus) "Je kunt het ontbijt niet zomaar missen. Eten is belangrijk, vooral tijdens de revalidatie," zei Hazel streng. Jules schonk haar een scheve glimlach en haalde zijn schouders op, waarna hij de handdoek nog eens door zijn haar liet gaan en zijn T-shirt opnieuw over zijn hoofd trok. "En je hebt wel rustig aan gedaan in het water, toch? Een beetje zwemmen is goed, maar je moet jezelf niet overbelasten." Jules' (ietwat beschaamde) glimlach verbreedde. Hij duwde speels lichtjes tegen Hazels schouders.       "Maak je niet druk, ik luister naar mijn dokter," zei hij, waarna hij zijn uitdrukking weer naar bezorgd liet gaan. Een kleine frons ontstond tussen zijn wenkbrauwen toen Augustus op zijn laatste vraag antwoordde.       "Het gaat prima hier." Jules hield zijn hoofd schuin, alsof hij even leek na te denken of het antwoord sarcastisch was of niet. "Wat was er zo belangrijk dat je het ontbijt en de announcement moest missen?" Augustus' stem was vijandig, zijn gezicht afwachtend, al was de geforceerde glimlach best lachwekkend. Jules liet zijn blik opnieuw naar Hazel gaan, die hem nieuwsgierig aankeek. Hij haalde verlegen een hand door zijn haar en wreef over de achterkant van zijn nek.       "Ik eh..." begon hij twijfelachtig. "Ik slaapwandel." Het was de waarheid, maar eigenlijk ook niet echt een antwoord. De beste leugens waren leugens die waarheid bevatten. "Dacht dat ik voor het ontbijt wel nog een dutje kon doen, maar ik heb me overslapen." Hij haalde zijn schouders opnieuw op en wierp een blik op de zee achter zich. "En toen had ik meer behoefte aan een beetje zwemmen dan aan een eenzaam ontbijt." Ook geen leugen - waarom moest Kamp Halfbloed er per se voor kiezen om alle kampers te groeperen per goddelijke ouder? Jules' was voorlopig de enige in zijn Gebouw (niet dat hij dat erg vond) en dus ook steeds de enige aan zijn tafel. Om de één of andere reden was het blijkbaar not done om van tafel te wisselen. Aanstellers.       Hij keek opnieuw naar Hazel en glimlachte kleintjes. "Sorry. Heb ik iets belangrijks gemist?"

[ bericht aangepast op 8 mei 2023 - 20:04 ]

---

help

---

Outfit | Between the big house and the pavillion| With Petra (Mart)

---

❝ It's not the thief who is hanged but one who is caught stealing.❞

Izelle heeft geen idee hoe Petra ineens zo agressief is geworden. Kijk de opmerking van haar was gemeen, dat geeft ze toe, maar zo gemeen dat ze een vuist naar haar gezicht moet krijgen? Daar valt over te debatteren. Ze is dan ook blij als ze onder haar vandaan weet te glippen, waarbij ze weer netjes op de grond land. De vleugels op haar schoenen klapt ze echter niet gelijk in, voor het geval Petra weer een aanval plant. Dan kan ze namelijk makkelijk uit de voeten. Die vogel van een dame heeft namelijk wel vleugels, maar voor lage hoogtes en korte afstanden zijn die enorme vleugels vast niet heel handig. Met haar kleine schoenvleugeltjes is ze veel wendbaarder. Ook een van de redenen dat ze niet volledig de lucht in trekt, want dan zou Petra in het voordeel zijn.       Izzy rolt met haar ogen als het vervelende Nike kind haar uit begint te schelden. 'Zeg ik scheld jou toch ook niet uit,' roept ze haar toe terwijl ze haar armen voor haar borst kruist. 'Ik heb anders genoeg verhalen gehoord! Words travel fast,' zegt ze met een scheve grijns. Door al haar spionage en steel streken die ze uithaalt, krijgt ze aardig wat informatie te weten. Sommige mensen zijn namelijk dom genoeg om hun geheimen hardop tegen zichzelf te mompelen. Zodra ze de woorden uit Petra's mond hoort komen, staat ze klaar voor een aanval. Alles om haar stomme vloek te stoppen. Het is 1 ding om een gevecht te starten, maar dan ook nog eens een vloek over haar uitspreken? Dat is zelfs laag voor Izzy. Je moet wel een heel slecht geweten hebben om dit te doen of misschien heeft ze gewoon een hoop opgekropte woede. Wat de reden ook is, deze dame vindt het erg oneerlijk dat het allemaal op haar wordt afgereageerd.       Doordat ze in haar ooghoeken haar 'favoriete' Areskind ziet verschijnen, staakt ze haar aanval voor deze plaatsvind. Een triomfantelijke glimlach speelt om haar lippen als Mart die opmerking over Petra maakt. Het is wel erg opvallend dat hij alleen maar haar hoeft te stoppen om het gevecht te staken. Dat zegt genoeg over die dame... "YO BARLOWE, Ge morgen even leuk in de Arena vechten met Yaxley! Is veel leuker met wat publiek erbij." Izzy grinnikt door zijn opmerking. 'Zal ik doen, volgende keer nodigen we jou ook uit!' grapt ze grijnzend toe, no way dat ze Petra morgen gaat vechten in de arena. Hoe graag ze haar ook een klap in haar gezicht verkoopt, de dame is haar tijd niet waard. "Maar ik kan niet nu, EN ik heb geen tijd in gezeik- dus ..." Ze zwaait de jongen uit voor ze zich weer op Petra richt. 'Hou die agressie van je onder controle Yaxley, vervloeken gaat té ver. Ik heb je niets misdaan, als je gewoon om die speld had gevraagd, had ik hem teruggegeven. Dit is voor jou zelfs laag,' vertelt ze de dame teleurgesteld. Ze schudt kort met haar hoofd voor ze haar hakken weer tegen elkaar tikt. Hierdoor verdwijnen de vleugels weer als tekeningen op de schoenen. Ze wandelt verder richting het grote huis. Ze heeft helemaal geen zin meer in de meeting, maar ja echt keus heeft ze niet. Ze doet het voor haar cabin.

[ bericht aangepast op 8 mei 2023 - 20:38 ]

Son of Aphrodite ♡ Head Councelor ♡ The Big House ♡ With Sayah

---

"Ik vraag me af wat voor dingen precies dan,” zei Sayah, toen het gesprek op herhalingen van zondes viel. “En of er iets tussen zit waarover we misschien wel dezelfde mening delen.”       Milan spande kort de spieren in zijn schouders aan en dwong zichzelf om rustig in en uit te ademen. Hij liet het onderwerp varen, bang dat zijn hoofd anders zou ontploffen. Toen hij zich op de houten veranda liet neervallen, grinnikte Sayah zachtjes en schudde haar hoofd. ”Nee ja, dit is wel heel erg rampzalig zo."       Milan lachte en hield zijn ogen gesloten, want hij was immers nog steeds speeldood.       "Wacht, laat het me voor de zekerheid even controleren. Ben je echt mors-morsdood?”       Milans ogen vlogen open en hij zag hoe Sayah zich over hem heen boog. Haar ranke vingers porden in zijn zij en Milan schoot meteen in de lach. "Niet doen, je weet dat ik gevoelig ben daar." Milan slikte. Zijn uitspraak bracht een stroom aan herinneringen met zich mee, van Sayah dicht bij hem en de gepassioneerde momenten die doorbroken werden door Milans lachbuien, wanneer ze - per ongeluk of volledig doelbewust - in zijn zij woelde.       Toen kwam Sayah boven Milans hoofd hangen en maakten de herinneringen plaats voor haar goudbespikkelde kijkers. Voor het eerst zag Milan dat er een donkere cirkel rond haar iris zat. “Bewustwording van je omgeving is een van de eerste lessen die we leren," fluisterde ze zacht. "Ik denk dat jij inderdaad nog wel wat oefeningen kunt gebruiken. Weet je zeker dat je het aandurft als ik je dat leer?”       Milan deed alsof hij erg hard moest nadenken, met zijn vinger tegen zijn kaak en zijn ogen naar de hemel. "Hm... Ja, ik ben zeker. De vraag is... ben jij dat ook?" Voor Sayah kon nadenken, greep Milan haar middel vast. Met zijn andere hand stootte hij zich af waardoor Sayahs lichaam op de vloer terecht kwam en hij nu boven haar zweefde. Ze had geen schijn van kans, hij hield haar stevig vast. "Bewustwording van je omgeving, Sayah. Dat is enorm belangrijk, weet je." Milan grijnsde. Zijn gezicht was slecht enkele centimeters van het hare verwijderd.       Het was op momenten zoals deze dat de malenmolen in Milans hoofd genadeloos begon te draaien. Alles in Sayahs aanwezigheid verliep te vlot, te gemakkelijk. Ze leken soms gemaakt voor elkaar en net daarom klopte er iets niet. Volgens Milan gingen hun interacties enkel zo vlot door zijn krachten. Omdat hij een zoon van zijn moeder was. Sayah zorgde ervoor dat hij het soms vergat, maar de waarheid had een manier om altijd terug tot hem door te dringen. Niets hiervan was echt. Niet de vlinders in zijn buik, zijn warme en rode kaken of het verlangen om dicht bij haar te zijn. Hij kon er kortstondig van genieten, maar daar moest het ook bij blijven.       Dus hij keek op Sayah neer en liet zijn ogen over haar gezicht glijden. Hij glimlachte. "Je bent prachtig, weet je dat?"

[ bericht aangepast op 10 mei 2023 - 11:50 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

21      ✦      Nemesis      ✦      The Big House      ✦      With Milan Sayah grinnikt zacht als haar vingers de juiste plekken in Milan’s zij weten te raken, nog voor ze uiteindelijk verder over hem heen komt hangen. Door de afgelopen weken, zijn het geen maanden, hebben ze meerdere van dit soort momenten gehad waardoor ze zijn zwakke plekken steeds beter heeft leren kennen. Hij die haar plaagt, of zij net goed andersom. Momenten waarin ze steeds dichterbij is gekomen, geheel als vanzelf en op een natuurlijke wijze. Momenten waarop ze de spanning heeft voelen toenemen, tot deze ergens afgekapt lijkt te worden om wat voor reden dan ook. Inmiddels weet Sayah precies welke plekken ze moet porren met haar vingers, welke zones kietel gevoelig zijn en waardoor Milan al lachend begint te kronkelen. Het was een geluid waar ze stiekem verzot op is geraakt.       Nu hing ze half boven Milan, haar gezicht vlak bij het zijne, waardoor ze haar best moest doen om geconcentreerd te blijven. Het viel niet mee. Met een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht, een vinger tegen zijn kaak geplaatst om te benadrukken hoe goed hij nadenkt over de vraag die Sayah hem gesteld heeft, geeft Milan uiteindelijk een antwoord. “Hm... Ja, ik ben zeker. De vraag is... ben jij dat ook?" Sayah krijgt enkel de tijd om een van haar wenkbrauwen op te trekken, want nog voor ze over een zinnig antwoord heeft kunnen nadenken, heeft Milan de rollen vliegensvlug omgedraaid. Soepel grijpt hij haar middel beet en met één stoot van zijn hand om zichzelf af te drukken ligt de brunette nu met haar rug op de vloer naar boven te staren. Recht in het knappe gezicht van Milan — zwevend boven de hare terwijl ze een paar keer moet knipperen met ogen.       ”Woa, hoe —” stoot de brunette met een pufje uit als ze de vloer raakt. Een tikkeltje verrast door de vlugge en onverwachtse beweging die hij heeft kunnen maken. Zacht schudt ze een keer met haar hoofd om een paar donkere lokken uit haar gezicht te krijgen, die door de snelle wisseling in de weg zijn komen te zitten. Normaliter is Sayah zich terdege bewust van de kleinste veranderingen en weet ze hierdoor te voorkomen dat ze zelf ten prooi valt; haar reactievermogen behoorlijk snel, maar nu maakte ze geen schijn van kans. Milan had net zo goed haar zwakke plek gevonden. De vraag was echter of ze beide door hadden dat hij het langzaam is geworden. “Bewustwording van je omgeving, Sayah. Dat is enorm belangrijk, weet je.” Met een zelfvoldane grijns op zijn lippen kijkt Milan haar aan.       ”Ik was afgeleid, dat telt niet,” pruttelt Sayah terug. Lichtjes blaast ze haar wangen bol en vormt ze met haar lippen een kleine pruillip. “Valsspelen is tegen de regels, weet je dat? Je hoort jezelf netjes te gedragen.” Poogt Sayah vervolgens al plagend uit te brengen, in een poging te verbergen dat ze weldegelijk verrast is. Beide weten maar al te goed dat geen enkel gevecht op een eerlijke manier verloopt. Met Milan zo dichtbij is het overduidelijk dat Sayah haar focus niet scherp heeft liggen en in de korte stilte die heerst bijt de burnette zacht een keer op haar onderlip. Nu de rollen omgekeerd zijn, was ze zich maar al te bewust van het feit dat Milan mogelijk nu haast alles aan haar zou kunnen zien. Voorzichtig steekt Sayah haar hand op en raken haar vingertoppen dit keer zachtjes de paar verdwaalde moedervlekjes in zijn gezicht aan, waarbij ze zichzelf nadrukkelijk verteld dat ze het enkel doet om hem terug af te leiden. Opnieuw lijken kleine vonkjes over te springen en kan ze hen voelen doorschieten tot in het diepste van haar wezen. Tot hij de volgende woorden uitspreekt.             ”Je bent prachtig, weet je dat?"       “Ik — w-wat?” reageert Sayah hakkelend, wederom verrast. Haar beide wenkbrauwen schieten omhoog.             Je bent een lekkerding of de damn, wat zie jij er hot uit vandaag zijn woorden die Sayah in het verleden zo nu en dan weleens gehoord heeft. Woorden waar ze geen acht op sloeg omdat door de overdreven klanken die er bij gepaard gingen het al duidelijk was dat het slechts loze opmerkingen waren. Opmerkingen die vaker op achteloze wijze door de lucht heen geslingerd werden in een poging een van de meisjes binnen te hengelen. Ze was eens mooi genoemd wanneer ze een leuk jurkje droeg (grotendeels gedwongen weliswaar), maar nooit zoals nu. Sayah werd nooit prachtig genoemd op een manier zoals Milan het nu liet klinken. En het maakte haar onzeker, want wat als hij het spelletje net iets anders speelde dan haar? Wat als de uitkomst daarvan misschien weleens lijnrecht tegenover elkaar kan staan? Sayah hoeft er niet aan te twijfelen of Milan het meende, dat was zichtbaar in de diepte van zijn blauwe ogen, maar hoe oprecht was hij echt? De glimlach rond zijn lippen verried het eveneens toen hij het ongedwongen zei, maar Sayah zet zichzelf schrap voor de afkapping die altijd volgt.       Dit was vast het moment waarop ze haar donkere haren over haar schouders heen moest gooien en dat ze moest instemmen met wat hij zei, zoals ze andere meiden wel eens heeft zien doen, maar Sayah is nooit goed geweest met woorden. Tevens is ze ook geen goede prater waardoor ze eerder de drang voelt om de afstand tussen hen in te overbruggen door haar lippen op de zijne te drukken in een poging haar gevoelens op dit moment over te brengen. Het verlangen groot, de stille hunkering sterk aanwezig, maar waar Sayah niet direct aan toegeeft. Zachte, fluisterende stemmetjes teisteren haar gedachten met wat als?       ”J-je bedoelt zeker een prachtige afleiding want dat kan ik best zijn, ja. Ja. . .” Een warme gloed kruipt langzaam over Sayah’s kaken heen, waardoor haar wangen zachtjes roze kleuren. Haar hart bonst, luider en luider, steeds sneller en sneller — en heel even is Sayah bang dat hij het kan horen. Dat Milan kan voelen hoe ze op hem reageert en wat hij ongemerkt steeds meer bij haar losmaakt, geheel onverwachts. De spieren laag in haar onderbuik trekken zenuwachtig samen en laten een golf aan tintelende kriebels los. Al mompelend slaat ze vervolgens haar blik van Milan af. “Als dit is hoe onze trainingen samen zullen verlopen, dan durft ik het einde daarvan niet te voorspellen. . “

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

When angry, count to ten. When very angry, swear.

• PETRA DIANE YAXLEY • 20 | Nikè | Ergens tussen het paviljoen en het Grote Huis (Izelle)       Petra had het daar gewoon bij willen laten en willen weglopen, maar uiteraard had Izelle nog wat te zeggen. "Hou die agressie van je onder controle, Yaxley. Vervloeken gaat té ver," begon ze. Petra was er zeker van dat halfgoden al voor veel kleinere dingen vloeken hadden uitgesproken, maar ze hield haar mond dicht, keek Izelle zelfs niet aan. De herinneringen die omhoog kwamen waren als messteken in haar maag; het maakte haar misselijk. Ze zag Hazel, dood in haar armen. Ze zag Thea, gevangen in het vuur. Ze zag zichzelf, bont en blauw geslagen in de spiegel. Ze zag Alicia, moederziel alleen in het donker. Een vreselijk schuldgevoel overviel haar.       "Ik heb je niets misdaan, als je gewoon om die speld had gevraagd, had ik hem teruggegeven. Dit is voor jou zelfs laag." De teleurstelling in Izelles stem voegde nog een mes bij de rest. Was ze werkelijk zo egoïstisch? De hele ochtend had ze zich druk gemaakt om de krans van haar moeder, die nu in zijn originele vorm in haar hand lag. Het had zo lang geduurd voordat ze zichzelf ervan overtuigd had dat ze die verdiende, dat haar moeder echt trots op haar was geweest. Zij had Hazels leven gered door Python te vertragen - niemand anders.       En toch. Het was in de eerste plaats ook haar schuld geweest dat Hazel in die hele situatie terecht was gekomen. Als ze haar aandacht niet verloren was door Silas - als ze Silas gewoon niet had meegevraagd - dan had Hazel nooit zo erg moeten lijden.       Ik ben niet degene die bijna mijn beste vriendin vermoord heeft. De woorden galmden door haar hoofd, telkens weer opnieuw. Het voelde bijna alsof Izelle degene was die een vloek over haar had uitgesproken. De gouden lauwerkrans viel uit haar trillende hand en pas toen had Petra door dat ze alleen was en dat haar wangen nat waren. Ze hurkte neer om het ding weer op te rapen. Misschien had ze hem beter gewoon aan Izelle gegeven. Zij had ten minste niemand (bijna) vermoord. Zij had haar vrienden niet in de steek gelaten. Zij was niet zo egoïstisch om enkel aan dat stomme geschenk van haar moeder te denken wanneer een vriendin vermist was. Ze wilde de krans, of de speld, of welke vorm het ook aannam, de zee in gooien. Ze verdiende het niet om een leider te zijn, verdiende het niet om anderen te inspireren. Haar moeder had het duidelijk fout gehad. Een rilling gleed over haar schouders, waar haar vleugels verborgen waren.       Petra raapte de krans op en kwam weer overeind, snoof de tranen weg, maar ze leken niet van plan op te houden. Haar voeten brachten haar uiteindelijk naar het witte huis, waar Milan op de grond van het voorportaal lag. Of nee, er lag iemand onder hem. Sayah? Petra deed haar mond open om iets te zeggen, misschien dat ze een kamer moesten zoeken of zo, maar er kwam alleen een beschamende, beverige snik uit. Ze sloeg een hand voor haar neus en lippen. Fijn, kon ze schaamte ook nog toevoegen aan haar lijstje van momenteel-ongepaste emoties. Ze draaide zich weg van Milan en Sayah en glipte langs hen heen, de deur van het Grote Huis binnen. In plaats van naar de pool-/pinochle-/vergaderruimte te gaan, ging ze de trap op naar boven.

---

help

AUGUSTUS WALKER

---

Hazel was een pracht van een dame, haar schitterende haren net uit hetzelfde goud gesmeed als haar hart, en dat was alweer blijkbaar toen ze haar eigen zorgen aan de kant schoof en het joch voor ons eerst een lezing haf over dat zout water niet goed was voor zijn revalidatie. Ik had 'wonderboy' enkel een scheve blik gegund toen hij zijn shirt terug aantrok, de littekens me zeker niet ontgaand. Hazel had me op één van de eerste dagen al soort van iets verteld over de 'aankomt' van jullieta, maar het klopte maar niet. Vertrouwen van mijn kant zou momenteel dus ver te zoeken zijn - en mijn jaloezie hielp er niet bepaald bij-
Met gekruiste armen probeerde ik wat verdedigend over te komen, hem te laten merken dat als hij met Hazel zou sollen hij met mij temaken zou krijgen. Ik was misschien geen heavy hitter, maar ik kon hem verscheidene slapeloze nachten schenken- al bleek dit zelf al niet te hoeven. Met een 'bescheiden' houding haalde hij een hand door zijn donkere krullen waarna hij twijfelend mij en Hazel een antwoord aanbood. "Ik eh..." ik trok mijn wenkbrauw judgemental op, wachtend op zijn excuus. "Ik slaapwandel." ik moest mijn best doen om niet in lach uit te schieten en op mijn knie te slaan. Dad did me proud- zouden we beiden aan hekel aan hem hebben? Echter kon ik me stevig inhouden afgezien van mijn lippen die ik in rechte streep op elkaar perste en even met een quasi geintereseerde 'ooooh' naar Hazel blikte mijn wenkbrauwen 'verrast' ophalend. "Niet veel aan te doen." ontglipte er luchtig over mijn lippen, en gaf Hazel een kleine por tussen haar ribben vooralleer ze met het 'geniale' idee zou afkomen dat ik hem zou kunnen helpen daarmee.
No no , mijn powers waren gereserveerd voor de zoektocht naar Alicia, niet deze jongen. Daar zou hij mijnvertrouwen stevig voor mogen winnen.
"Dacht dat ik voor het ontbijt wel nog een dutje kon doen, maar ik heb me overslapen." ik had een sarcastische 'tsss' ertussen willen gooien, maar hield me nogietswat respectvol. Enkel voor het hazelnootje naast me, ik wilde haar niet van streek maken door op der 'nieuwe beste vriend' te gaan dunken. Gulio wees nog even naar de zee achter zich en vertelde ons dat hij liever wilde zwemmen dan alleen aan zijn tafel te zitten. Hecate, ging er door me heen. Erg veel wist ik niet echt af van de godddin, voornamelijk omdat er al zo lang geen telg meer van de godin was geweest op kamp. Toch wist ik nog vaag iets over de mist en misleiding die voornamelijk aan haar gelinkt kon worden. Een 'Hmmhmm' verliet een beetje afgedwaald mijn lippen, waarna ik net als Gulio naar Hazel blikte nadat hij haar iets vroeg. Want ik bestond niet echt voor dit kind zo bleek- misschien was Ik wel de mist voor het Hecate kind? Zou Hazel hem een bril moeten kopen??
Om mezelf bezig te houden viste ik mijn zonnebril boven, welke ik nonchalant door mijn warrige lokken duwde en een pakje sigeretten waarbij ik een verloren wat half gekraakte peuk uit de bodem van het helaas lege doosje viste en deze tussen mijn lippen plaatste.
"Sorry. Heb ik iets belangrijks gemist?" ik haf Hazel te tijd om hier antwoord op de bieden terwijl ik naar mijn aansteker zocht, die ik maar niet leek te vinden- dit hielp mijn al opgeborrelde frustratie al zeker niet. Na enkele seconden scharrelen als een wasbeer in een vuilnis bak had ik het ook wel voor gezien gehouden en zuchtte even gepikeerd. "Oh nee hoor, alleen dat onze beste vriendin al dagen zoek is. Heb jij niets mee te maken zeker?" schoot er bot uit voor ik er erg in had. Ietswat geschrokken van mezelf liet ik mijn gespannen schouders ook wat zakken, mijn donkere poelen plots weer overweldig met een vleug verdriet. Ik schraapte mijn keel en dan viel mijn oog op de regenboogkleurige aansteker die iets voor de voeten van de jongeman waren beland. Shit. "Ik bedoel-" herpakte ik mezelf " Chiron en Mr.D hebben eindelijk toegegeven dat ze vermist is. Er word zo meteen een counsil meeting gehouden. Daar hoor jij ook bij te zijn." vervolgde ik de peuk vantussen mijn lippen uithalend en hem dan eindelijk een blik te gunnen na te gefixeerd te zijn op de aansteker. "Als enige van de Hecate Cabin ben je dat automatisch." verklaarde ik waarna ik nu ook mijn armen lang me heen liet vallen in ene iets minder aanvallende houding

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Outfit, Hair| Tree just around the corner| With Augustus & Jules

---

❝ Look at the sun, It's so pretty in the morning.❞ ❝ Who did this to you? I need to find you.❞

Hazel giechelt zachtjes als Jules haar een speels duwtje geeft. Hij doet het ook zo zachtjes, wat haar hart toch wel een beetje doet smelten. Zo lief, heel anders dan toen hij net arriveerde op het kamp, alsof hij een hele andere persoon is geworden. Ergens denkt ze dat dit zijn echte persoonlijkheid is, dat die gemene botte Jules een verdediginsmechanisme was. Misschien dat ze er ooit achter gaat komen, maar voor nu denkt ze dat de eerste Jules een masker was en dat dit de werkelijke Jules is.       "Maak je niet druk, ik luister naar mijn dokter." Hazel glimlacht breed, erg tevreden met zijn woorden. ‘Heel goed! Dan moet alles helemaal goed komen,’ verzekert ze hem met een knikje, al is het meer voor haarzelf. Alles moet gewoon goed komen, ze kan niet nog een vriend verliezen. De verdwijning van Alicia is al erg genoeg, daar hoeft zeker niets bovenop te komen. Daarnaast wilt ze ook iets goed doen, om zichzelf nuttig te maken. Ook dit heeft met Alicia te maken, want hoe graag ze het ook wilt, ze kan momenteel niets betekenen voor haar beste vriendin.       Als ze de verlegen glimlach op zijn gezicht ziet staan, kan ze het niet laten om Jules een bemoedigend glimlachje te schenken. Ze weet dat Augie af en toe een beetje direct kan zijn, maar daar moet hij zich niets van aantrekken. Ze zal Jules later wel vertellen daarover, aangezien ze niet weet waarom er zo gemeen tegen hem wordt gedaan. Ze zal Augie ook nog wel spreken, want ze vraagt zich af waar die vijandigheid vandaan komt. Is er iets gebeurd tussen die twee waar ze niet van op de hoogte is? Het moet wel, waarom zouden ze elkaar anders niet mogen? Ze weet namelijk dat ze beide enorm aardig zijn, dus er is geen reden voor de gespannen sfeer tussen de twee.       Haze kijkt de jongen met een bezorgde blik aan als hij begint over het slaapwandelen. Aangezien hij een meester is in zijn leugens vervormen, heeft de dame ook niet door dat het maar de halve waarheid is. Gelijk trekt ze haar mond open, om te vertellen dat Augie hem daar misschien mee kan helpen, maar haar beste vriend is haar al voor. Alsof hij wist dat ze zoiets ging zeggen. "Niet veel aan te doen." vertelt hij dan ook luchtig, waardoor Hazel lichtjes een wenkbrauw optrekt. ‘Maar ik dacht-.’ Ze stopt met haar zin als ze de kleine por tussen haar ribben voelt, misschien wilt hij hem niet helpen. Ze begrijpt niet zo goed waarom, maar ze kan Augie natuurlijk ook niet dwingen om de arme jonge van zijn slaapwandelen af te helpen. ‘Oh. Nou misschien kan ik helpen? Ik denk dat als we erachter komen waarom je slaapwandelt, dat we dan opzoek kunnen gaan naar een oplossing.’ Haze neemt wel vaker de rol van psycholoog op zich en zeker voor hem zal ze dat wel doen. Als Augie hem niet wilt helpen, zal zij er wel voor hem zijn. Ze weet natuurlijk niet veel over slaap, want met problemen gaat ze altijd naar haar beste vriend, maar misschien zit Jules wel iets dwars. Als emotionele pijn het probleem is, kan ze het oplossen. Dat is namelijk iets wat ze -voor korte duur- weg kan nemen, hoe vervelend dat ook voor haar is. Voor haar vrienden zal ze het doen.       "Dacht dat ik voor het ontbijt wel nog een dutje kon doen, maar ik heb me overslapen. En toen had ik meer behoefte aan een beetje zwemmen dan aan een eenzaam ontbijt." Haze vindt het enorm sneu dat hij alleen moet zitten aan zijn tafel, daar is natuurlijk ook niets leuks aan. Zijzelf vindt het namelijk fantastisch om met haar grote groep halfbroers en -zussen aan de ontbijttafel te zitten. ‘Snap ik wel, kan gebeuren toch? Maar probeer wel wat te eten, je hebt alle energie nodig om je weer helemaal fit te voelen,’ vertelt ze hem, nog steeds met een vriendelijk glimlachje op haar gezicht. ‘Ik zal anders zo wel wat voor je halen! Dan kun jij wat uitrusten van dat zwemmen. Wel goed dat je nog een dutje hebt gedaan, want slaap is ook belangrijk,’ zegt ze dan nog snel, om terug te komen op wat hij eerder zei.       De blondine draait haar hoofd richting Augie als ze het sigarettendoosje hoort. Zij heeft een enorme hekel aan roken en vindt dat dan ook een van de slechte gewoontes van hem. Niet alleen is de geur verschrikkelijk, maar het is ook nog eens slecht voor je longen. Ze trekt haar lippen van elkaar om daar iets over te zeggen, maar de vraag van Jules is haar voor. "Sorry. Heb ik iets belangrijks gemist?" Haar ogen vallen op de grond terwijl ze nadenkt over een goed antwoord. Ze duwt met haar schoen wat in het zand terwijl er een ‘euh’ over haar lippen rolt. ‘Nou,’ begint ze dan terwijl ze het angstige gevoel wegdrukt en de vrolijkheid weer omhooghaald. Het is lastiger dan voorheen, omdat de zon steeds meer achter de wolken begint te verdwijnen. ‘Ze hebben het nieuws van Alicia bevestigt,’ vertelt ze hem met een korte knik, een klein glimlachje op haar gezicht. Op die manier probeert ze de potentiële bezorgdheid van de jongen weg te drukken, zodat hij zich geen zorgen over haar gaat maken. Zijn leven is al zwaar genoeg, daar hoeft zij niet bij te komen. "Oh nee hoor, alleen dat onze beste vriendin al dagen zoek is. Heb jij niets mee te maken zeker?" Haar mond valt open als ze Augustus dit hoort zeggen. Geschrokken kijkt ze hem aan. Ze krijgt niet eens geluid uit haar mond, niet wetend wat ze tegen hem moet zeggen. Ze heeft geen idee waar dit ineens vandaan komt, heeft hij Jules iets verdacht zien doen? Of is het gewoon wantrouwen? Kijk ze houdt van Gus, echt waar, maar dit baart haar toch een beetje zorgen. Zij ziet namelijk altijd zijn zachtere kant, dus het is altijd even schrikken als ze ziet hoe bot de jongen kan zijn. Ook al bedoeld hij het allemaal goed, dat weet ze ook wel. Ook hij maakt zich zorgen om Alicia en dat uit hij anders dan zij. "Ik bedoel-" begon haar vriend weer, waarbij haar houding weer wat ontspant. ‘’Chiron en Mr.D hebben eindelijk toegegeven dat ze vermist is. Er word zo meteen een counsil meeting gehouden. Daar hoor jij ook bij te zijn." Een kleine zucht ontsnapt uit haar mond, waarbij ze de opgebouwde spanning weer helemaal loslaat. Ze merkt dat de sfeer een beetje vijandig is, iets waar ze totaal niet van houdt. Het werkt op haar zenuwen. Het duurt dan ook een minuut voordat de dame weer helemaal is bijgekomen. Een paar keer knippert ze met haar ogen, voor ze instemt met Augustus. ‘Ja klopt, ik weet niet of je daar al van op de hoogte was? Maar je bent dus Head Councelor, ze hebben zo een meeting in the big house. Over wat ze nu precies gaan doen. Weet je de weg? Oh en je moet wel nog eerst iets eten,’ herhaalt ze haar eerdere woorden, voor het geval hij het al was vergeten.

[ bericht aangepast op 12 mei 2023 - 15:46 ]