[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

Petra was pas gisteravond laat toegekomen op Kamp Halfbloed, maar haar hele vakantie leek nu al om zeep. Vloekend kwam haar hoofd opnieuw tevoorschijn uit haar ladekast, waar diverse sjaaltjes over de rand gegooid waren. Spelden, rekkers en sieraden bedekten de vloer rond haar. Ze was er honderd procent zeker van dat ze de lauwerkrans van haar moeder aan het haakje naast haar bed gehangen had - waar hij altijd hing als ze hem niet in speldvorm in haar haar had. Haar broers en zussen waren een tiental minuten geleden naar het ontbijt vertrokken, maar Petra moest er eerst zeker van zijn dat haar chaotische avondhoofd het gisteren toch niet op een andere plek had achtergelaten.
      Gefrustreerd zette ze haar handen in haar zij en zuchtte - al was het meer een kwade grom. "Klote-Hermeskinderen," mompelde ze, want ze wist dat haar broers en zussen het nooit in hun hoofd zouden halen er met haar meest geprijsde bezit vandoor te gaan. Daar waren ze gelukkig niet dom genoeg voor - dat ene Hermeskind dat momenteel een diepe frons tussen Petra's wenkbrauwen deed verschijnen, duidelijk wel.
      Petra wist ook wel dat Izelle het gewoon deed om haar op stang te jagen, maar had ze haar niet één dag met rust kunnen laten? Ze was hier nog niet eens 24 uur, ze had nog niet eens haar volledige koffer uitgepakt. Daar kwam dan ook nog eens bij dat de sfeer op kamp grimmig was, wat ervoor zorgde dat Petra's humeur de kelder in vloog. Ze had nog niet eens de tijd gehad om haar vrienden te laten weten dat ze was aangekomen.
      Petra deed haar haren in een paardenstaart - geen tijd meer om er iets deftigs mee te doen (en dat was niet van haar gewoonte) - en klikte het slotje van haar horloge rond haar pols dicht. Daarna wierp ze een blik op de tijd en vloekte ze opnieuw. Als laatste aankomen bij het paviljoen was ook niet haar gewoonte. Toen ze haastig haar bord vulde, een deel in het vuur gooide en naast Eden aan tafel neerplofte, gaf haar zus haar een por tussen de ribben.
      "Hou op met knarsen. Straks breek je je tanden nog," siste ze met een boze ondertoon. Petra trok haar wenkbrauw op maar antwoordde niet, stak in plaats daarvan haar lepel als een dolk in haar cornflakeskom terwijl ze haar ogen over de kampers liet gaan. En daar zat ze. Truttige Izelle met haar truttig hoofd waarop Petra's lauwerspeld als trofee blonk in de ochtendzon. Ze was zodanig kwaad dat ze aanstalten maakte om overeind te komen en haar nu meteen een mep in haar truttige gezicht te geven, maar Eden legde een hand op haar schouder en knikte naar de grote tafel aan het hoofd van het paviljoen, waar zowel Chiron als Rachel en Meneer D. waren opgestaan.
      Petra's mond werd droog toen ze spraken. Haar lepel bleef gedurende de hele toespraak in de lucht hangen. Ze had Alicia vooral als Hazels vriendin gekend - een goedlachs, kleurrijk meisje dat meteen een hele ruimte deed oplichten wanneer ze er voet in zette. Erg close waren ze niet geweest, maar Petra had haar graag gemogen.
      De wraakgedachten ten opzichte van Izelle verdwenen als sneeuw voor de zon wanneer Petra er toch in slaagde haar cornflakeskom leeg te eten. Ze moest naar Hazel toe, moest checken of alles oké met haar was - ze had haar sinds de kerstvakantie niet meer gezien en... Haar blik viel op Milan, die rechtstond en het paviljoen uitliep en haar hart zonk een tweede keer. Ze had zich de hele ochtend zo druk gemaakt om dat stomme sieraad terwijl haar vrienden waarschijnlijk al drie dagen lang doodongerust waren. Op dit moment wilde ze eigenlijk gewoon iedereen een stevige knuffel gaan geven, maar toen stond ze op en zag ze Izelles stomme hoofd weer. Het zou geen zicht zijn om haar een mep te verkopen tijdens de meeting over Alicia's verdwijning, dus moest het nu maar even.
      Petra glipte het paviljoen uit en volgde het meisje totdat ze net uit het zicht van andere kampers waren - eigenlijk wilde ze echt geen tweede drama veroorzaken. Maar ja. Had Izzy maar uit haar gebouw moeten blijven.
      Petra's hand schoot onceremonieel uit naar Izelle's hoofd, waar ze de speld (en de helft van Izelles haar) vastgreep en met een ruk naar zich toe trok. Ze bracht het gezicht van het meisje tot vlak bij de hare, vernauwde haar ogen.
      "Haal het ooit nog eens in je fucking klotehoofd om aan mijn spullen te zitten en ik beloof je dat je voor de rest van de zomer in een bed vol kakkerlakken wakker wordt."

"Zeg, wat een agressie. Je had het ook gewoon lief kunnen vragen," zei Izelle op een slijmerige toon. "Ik wil je dan ook verzoeken je vingers los te maken. Straks gaat je lieftallige pin nog kapot."
      Petra's rechterwenkbrauw ging de lucht in. "Oké," zei ze kalm, terwijl Izelle nog iets nutteloos over haar tweede opmerking zei. Petra trok haar hand met speld (en met haar) en al terug naar zich toe. Ze had haar vuist zodanig hard om het sieraad geklemd dat het afdrukken in haar handpalm maakte. Kapotgaan zou het niet; het was niet alsof het over een stomme haarspeld uit Claire's ging. Nee, deze was veel belangrijker. Veel krachtiger. Ze zou hem best kunnen gebruiken om Izelle voor haar te doen kruipen, maar daar was ze eigenlijk niet kwaad genoeg voor. Iedereen in Kamp Halfbloed wist goed genoeg wat er gebeurde als Petra kwaad genoeg werd.
      Petra hield de glimmende speld tussen haar duim en wijsvinger, haalde er zonder haar ogen van Izelle halen de donkere haren uit en stak hem in haar broekzak. Daarna sloeg ze haar armen over elkaar en hief ze haar kin, haar hoofd schuin. Ze weerstond de drang om Izelles neus te breken. Moeilijk, maar gelukkig was Petra koppig.
      "Best zielig, Barlowe, hoe interessant je jezelf vindt." Ze leunde wat dichter naar de Hermesdochter toe, liet haar blik over haar gezicht dwalen. Ze bleef even hangen bij Izelles lippen, waarna ze haar ogen opnieuw in die van het meisje voor haar haakte. Haar mondhoeken vertrokken zich tot een scheve glimlach die haar ogen niet bereikte. Help zoveel verwijzende voornaamwoorden ihuziadgzya. "Geen wonder dat Gus er verveeld door raakte."
      Misschien was het een lage opmerking - jammer dan; Izzy's acties waren ook laag geweest. Met die woorden leunde Petra opnieuw achteruit en liep ze langs Izelle heen in de richting van het Grote Huis.